Δεν έχουν εμπειρία του τι σημαίνει αδιέξοδο ζωής και δυστυχία, τι σημαίνει κατάρρευση υπό το βάρος κάποιας ασήκωτης συμφοράς.
Δεν ξέρουν τι σημαίνει να'χεις καταστεί ακραία ανήμπορος και ταπεινωμένος. Είναι 'άψητοι'. Και νομίζουν, φυσικά, πως τα όποια καλά έχουν είναι προϊόντα κατορθωμάτων της εξυπνάδας τους... και όχι μια χάρη που τους έχει γίνει από τον Θεό, για λόγους που μόνο η δική Του σοφία γνωρίζει και... που ανά πάσα στιγμή μπορεί να ανακληθεί.
Και είναι αυτό, ακριβώς, που συνιστά την 'βλασφημία κατά του Αγίου Πνεύματος': Να ζει κανείς με την ψευδαίσθηση ότι τα όσα καλά έχει δεν είναι δωρεά Θεού αλλά προϊόντα της ευστροφίας και των ικανοτήτων του. Κάτι που θα τον οδηγήσει, φυσικά, στην αλαζονεία και υπεροψία... και στην νοερή παγερότητα και δυσοσμία αυτής (παρ'ότι στα της επιφανείας της ζωής του μπορεί να'ναι και θρήσκος... και να το πιστεύει και ο ίδιος μάλιστα).
Βλέπετε; Τελικά η τόσο μισητή από τους ανθρώπους δυστυχία, μπορεί να είναι ένα μεγάλο δώρο. Μια μεγάλη χάρη του Θεού. Μια χάρη που καθιστά τον άνθρωπο ευωδιαστό... με μια ευωδία που κανένα άρωμα του κόσμου αυτού δεν μπορεί να αποκτηθεί.
Ναι, όσο περίεργο και αν ακούγεται, η εμπειρία της δυστυχίας είναι δώρο. Διότι δεν είναι συνθήκη τεχνουργήσιμη από τον άνθρωπο. Αν ήταν τεχνουργήσιμη θα ήταν επίπλαστη και δεν θα έκανε την 'δουλειά' της στον έσω κόσμο του ανθρώπου. Δεν θα τον σμίλευε πραγματικά. Η δυστυχία είναι δυστυχία μόνο όταν έρχεται από μόνη της και 'χτυπάει' τον άνθρωπο. Όταν του 'χαρίζεται' δηλαδή.
Όχι, μην παρεξηγηθώ, δεν λέω να επιδιώκουμε την δυστυχία. Κάτι τέτοιο και αν θα'ταν εγωπαθές και φρικτά αλαζονικό!
Αυτό που λέω είναι να ξέρουμε πως το πολύ οδυνηρό στο οποίο μας σέρνει κάποτε η ζωή μπορεί να'ναι μια μεγάλη Άνωθεν δωρεά. Μια δωρεά για να γίνουμε προσηνείς και γλυκείς, να ευωδιάσει το είναι μας. Να γίνουμε ευωδιαστοί... ενώπιον Θεού και ανθρώπων. Μπορεί να είναι μια ανεκτίμητης αξίας ευκαιρία Σωτηρίας!
Και είναι αυτό, ακριβώς, που συνιστά την 'βλασφημία κατά του Αγίου Πνεύματος': Να ζει κανείς με την ψευδαίσθηση ότι τα όσα καλά έχει δεν είναι δωρεά Θεού αλλά προϊόντα της ευστροφίας και των ικανοτήτων του. Κάτι που θα τον οδηγήσει, φυσικά, στην αλαζονεία και υπεροψία... και στην νοερή παγερότητα και δυσοσμία αυτής (παρ'ότι στα της επιφανείας της ζωής του μπορεί να'ναι και θρήσκος... και να το πιστεύει και ο ίδιος μάλιστα).
Βλέπετε; Τελικά η τόσο μισητή από τους ανθρώπους δυστυχία, μπορεί να είναι ένα μεγάλο δώρο. Μια μεγάλη χάρη του Θεού. Μια χάρη που καθιστά τον άνθρωπο ευωδιαστό... με μια ευωδία που κανένα άρωμα του κόσμου αυτού δεν μπορεί να αποκτηθεί.
Ναι, όσο περίεργο και αν ακούγεται, η εμπειρία της δυστυχίας είναι δώρο. Διότι δεν είναι συνθήκη τεχνουργήσιμη από τον άνθρωπο. Αν ήταν τεχνουργήσιμη θα ήταν επίπλαστη και δεν θα έκανε την 'δουλειά' της στον έσω κόσμο του ανθρώπου. Δεν θα τον σμίλευε πραγματικά. Η δυστυχία είναι δυστυχία μόνο όταν έρχεται από μόνη της και 'χτυπάει' τον άνθρωπο. Όταν του 'χαρίζεται' δηλαδή.
Όχι, μην παρεξηγηθώ, δεν λέω να επιδιώκουμε την δυστυχία. Κάτι τέτοιο και αν θα'ταν εγωπαθές και φρικτά αλαζονικό!
Αυτό που λέω είναι να ξέρουμε πως το πολύ οδυνηρό στο οποίο μας σέρνει κάποτε η ζωή μπορεί να'ναι μια μεγάλη Άνωθεν δωρεά. Μια δωρεά για να γίνουμε προσηνείς και γλυκείς, να ευωδιάσει το είναι μας. Να γίνουμε ευωδιαστοί... ενώπιον Θεού και ανθρώπων. Μπορεί να είναι μια ανεκτίμητης αξίας ευκαιρία Σωτηρίας!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου