«Χαλινούς αποπτύσας τους πατρικούς!»

Ένα από τα πιο συγκλονιστικά τροπάρια, τόσο σε νοήματα, όσο και σε μουσική εκτέλεση ψάλλεται απόψε το βράδυ στις Εκκλησίες...
Όμοιο με το τροπάριο της Κασσιανής φωνάζει προς το Θεό:
«Σαν άλλο ατίθασο άλογο
πέταξα μακριά τα χαλινάρια που μου έβαλε ο Πατέρας μου
και με άστατο μυαλό
έζησα μαζί με τους κτηνώδεις λογισμούς
της αμαρτίας
εγώ ο ταλαίπωρος...
Κι αφού στερήθηκα την τροφή
που βεβαιώνει την καρδιά
(ότι είναι όντως τροφή και όχι αυταπάτη)
έτρωγα την πρόσκαιρη λιπαρή (από πάθη) ηδονή.
Αλλά, Πατέρα Αγαθέ,
μην κλείσεις τα φιλάνθρωπα σπλάχνα Σου,
αλλά άνοιξέ τα και δέξε με όπως τον άσωτο υιό και σώσε με!».

Μια ακόμα εβδομάδα μετάνοιας έχει ξεκινήσει. Η κατάνυξη επιστρέφει στην ψυχή μετά από το διάλειμμα του Σαββατοκύριακου.
Βλέποντας πόσο μακριά είμαστε από το Θεό, με ένα άστατο μυαλό που περιφέρεται διαρκώς σε άχρηστα ή εμπαθή πράγματα, εξομολογούμαστε:
«Χαλινούς αποπτύσας τους πατρικούς!».
Με μια λέξη που εκφράζει και ακουστικά (με παρήχηση του π) ανταρσία, εξέγερση, θυμό η ελληνική γλώσσα υπηρετεί τα νοήματα...
Με μια υπέροχη ποιητική έκφραση δηλώνει το μίσος κατά του Θεού, την περιφρόνηση της πατρικής αγάπης.
«Αποπτύσας...»
Σαν να φτύνω τον ίδιο το Θεό και Πατέρα μου, που με σύνεση και διάκριση έβαλε μέσα μου τη λογική και τη συνείδηση κάνω τα αντίθετα...
Η ανθρώπινη ελευθερία έχει αυτό το μεγαλείο: μπορεί να χρησιμοποιηθεί εναντίον Εκείνου που μας την χάρισε! Μεγαλείο και τραγωδία μαζί.
«Πέταξα μακριά κάθε χαλινάρι της αμαρτίας και μοιάζω με ένα άλογο που κινείται με άστατο μυαλό στην καταστροφή...».

Άστατος και κτηνώδης δαπανώ τη ζωή μου σαν άσωτος έχοντας για φαγητό την ηδονή, που για λίγο με παρηγορεί με το λίπος της...

Όλα αυτά κλονίζουν την καλή εικόνα που έχουμε για τον εαυτό μας. Μας οδηγούν σε κατάνυξη, πένθος, συντριβή για την κατάντια μας.
Όλη μας η ζωή μια ματαιότητα, αλλά κρατάμε γερά την ελπίδα: 

«Αλλά». Ένα «αλλά» που δεν αφήνει τον πόνο να γίνει απελπισία...
«Αλλά, Πατέρα, μην κλείσεις τα φιλάνθρωπα σπλάχνα Σου!». Μέσα στην αιχμαλωσία φωνάζουμε κι Εκείνος έρχεται...

 Αυτό είναι Σαρακοστή: ένα τεντωμένο σχοινί που πάνω του ισορροπούμε. Νιώθουμε τον πόνο. Δεν τον αποφεύγουμε με κοσμικές χαρές.
Εκεί που οι άλλοι ξεχνούν ή βρίσκουν άλλοθι για να μην νιώθουν ενοχές εμείς νιώθουμε την ενοχή και πενθούμε βαθιά χωρίς να κρυβόμαστε.
Πένθος, αλλά πένθος χαροποιό: πένθος που μας ρίχνει στην αγκαλιά του Θεού. Οι ευτυχισμένοι του κόσμου δεν θα την νιώσουν ποτέ.
Ευγνωμονούμε την Αγία Εκκλησία που μας βγάζει απ' το πυκνό σκοτάδι του κόσμου και μας οδηγεί στο αληθινό Φως του Θεού...

Βασίλης Φράγκος