«Και θέλεις ρίψει πάσας τας αμαρτίας αυτών εις τα βάθη της θαλάσσης».

Προτού μπούμε στην Αγία και Μεγάλη Τεσσαρακοστή, αν υπάρχει κάποιος με τον οποίο έχετε έρθει σε αντιπαράθεση και δεν του έχετε ζητήσει συγνώμη, κάντε το!
Πείτε το, γράψτε το, στείλτε e-mail ή αν το άτομο έχει φύγει απ' αυτή τη ζωή, ζητήστε από τους αγγέλους Του Υψίστου να του μεταφέρουν το μήνυμα!
Ακόμα κι αν νομίζετε ότι δεν έχετε κάνει τίποτε κακό, πείτε του:
«Αν έχω κάνει κάτι και σε προσέβαλλα, σου ζητώ συγνώμη».

  Γιατί η αλήθεια είναι ότι αν υπάρχει κάποιος με τον οποίο δεν τα πάτε και τόσο καλά, πιθανότατα ήσασταν μέρος του προβλήματος, ακόμα κι αν δεν είχατε ποτέ αυτόν τον σκοπό.
Τις περισσότερες φορές οι άνθρωποι που πλήγωσαν ο ένας τον άλλον, δεν το ήθελαν. Και δυστυχώς, στην πλειοψηφία των περιπτώσεων και οι δύο πλευρές πιστεύουν ότι η άλλη έκανε λάθος!

  Τι γίνεται όμως αν το άλλο άτομο δεν δείχνει καμία διάθεση συμφιλίωσης; Έχει υψώσει τείχος ανάμεσά μας και παρ' όλο που μας έχει αδικήσει κατάφορα κι εμείς του έχουμε φανερώσει τη διάθεσή μας να τον συγχωρήσουμε, εκείνος δεν νοιάζεται καθόλου;
 Toν συγχωρούμε ούτως ή άλλως! Δεν εννοώ ότι πρέπει να πούμε επιτηδευμένα, δήθεν ευλαβικά, «σε συγχωρώ». Αν δεν ενδιαφέρεται να επανορθώσει, μη μπείτε καν στη διαδικασία. Αλλά αν δεν μπορείτε να τον συγχωρήσετε ανοιχτά, τουλάχιστον συγχωρήστε τον μέσα στην καρδιά σας. Όχι για χάρη του αλλά για τη δική σας. Για χάρη της ψυχής σας. Εκείνος που συγχωρεί, δεν βοηθάει τόσο εκείνον που συγχωρεί, όσο τον ίδιο τον εαυτό του!
Βλέπετε, ο μεγαλύτερος κίνδυνος του να μην συγχωρείς τους ανθρώπους, είναι η δυστυχία. Τίποτα δεν φθείρει τον άνθρωπο περισσότερο, όσο η μνήμη της βλάβης που του προξένησαν οι άλλοι. Η αδιαλλαξία, η σκληρότητα της καρδιάς, διαφθείρει και διαβρώνει το πνεύμα, και στο τέλος, καταστρέφει την ψυχή.
Δεν είναι αυτό μια κόλαση;

Τι ακριβώς σημαίνει όμως να συγχωρείς;
Σίγουρα δε σημαίνει να ξεχνάμε. Αυτό είναι αδύνατο να γίνει. Γιατί μόλις θυμηθούμε να το ξεχάσουμε, το θυμόμαστε ξανά! Όταν οι άνθρωποι μας αδικούν, ανοίγουν μια πληγή επάνω μας. Και να θες να την ξεχάσεις δεν μπορείς. Αν εμείς όμως την ξύνουμε ασταμάτητα, θα γιατρευτεί ποτέ;
Δεν προσπαθώ να το παρουσιάσω ως κάτι εύκολο. Δεν είναι. Το να συγχωρείς και να ζητάς τη συγχώρεση του άλλου, είναι αδιαμφισβήτητα ένα απ' τα πιο δύσκολα πράγματα στη ζωή μας. Ήταν δύσκολο, ακόμη και για τον Πρωτοκορυφαίο, τον Απόστολο Πέτρο, που όπως συμβαίνει σε πολλούς από εμάς, εύκολα «άναβε» το αίμα του.
Πήγε λοιπόν ο Απόστολος Πέτρος να ρωτήσει Τον ίδιο Τον Χριστό: (το περιστατικό αναφέρεται στο κατά Ματθαίον Ευαγγέλιο, στο 18ο κεφάλαιο-στίχ. 21)
«Kύριε, ποσάκις αν αμαρτήση εις εμέ ο αδελφός μου και θέλω συγχωρήσει αυτόν; Έως επτάκις;».
Δηλαδή:
«Πόσες φορές να συγχωρήσω τον αδελφό μου, εάν αυτός εξακολουθεί να μου κάνει κακό; Έως επτά φορές;».
Φανταστείτε πόσο έκπληκτος έμεινε ο Πέτρος, όταν ο Χριστός του είπε:
«Δεν σοι λέγω έως επτάκις αλλ' έως εβδομηκοντάκις επτά».
Δηλαδή:
«Δεν σου λέω έως επτά φορές αλλά έως εβδομήντα φορές το επτά».

Μη κάνετε το λάθος να σταθείτε στον αριθμό που προκύπτει απ' την μαθηματική πράξη, δηλαδή το 490 και νομίσετε ότι ο Χριστός μας ζητά να συγχωρούμε τόσες φορές και πως την 491η δεν είμαστε υποχρεωμένοι να συγχωρήσουμε.
Όχι! Κατά την αριθμητική Του Χριστού, 70x7=όχι 490, άλλ' άπειρο! Δηλαδή, μετακινεί ο Χριστός, την όλη βάση του συζητούμενου θέματος: Δεν πρόκειται για πόσες φορές πρέπει ή όχι να συγχωρούμε, αλλά η συγχώρεση μας πρέπει να είναι πλήρης. Όχι θεωρητική αλλά πραγματική.
Αλίμονο αν κρατάμε λογαριασμό για το πόσες φορές συγχωρήσαμε!

 Το 1909, ο εξερευνητής Ρόμπερτ Πέρι, ανακάλυψε τον Βόρειο Πόλο. Το 1911, ο Ρόαλντ Άμουνδσεν, τον Νότιο. Έχετε όμως ακούσει γι' Ανατολικό και Δυτικό Πόλο; Όχι. Η απόσταση απ' τον Βόρειο στο Νότιο Πόλο μετριέται αλλά όχι κι η απόσταση από την ανατολή στη δύση. Ρωτήστε έναν επιστήμονα, έναν καθηγητή γι' αυτό. Δεν υπάρχει μέτρηση για την απόσταση ανάμεσα σ' ανατολή και δύση. Έτσι λοιπόν θέλησε ο λόγος Του Θεού, να εκφράσει το άπειρο της συγχωρητικότητας. Όσο απέχει η ανατολή από τη δύση. Δηλαδή αμέτρητη. Κι αυτό δεν το λέω εγώ, αλλά ο Προφήτης Δαυίδ στο Ψαλτήριο, Ψαλμός 102: 

«Καθόσον απέχουσιν ανατολαί από δυσμών, εμάκρυνεν άφ' ημών τας ανομίας ημών». Δηλαδή: «Όσο ανυπολόγιστη είναι η απόσταση της ανατολής από τη δύση, τόσο ο Θεός απομάκρυνε από εμάς τις ανομίες μας, για ν' απαλλαγούμε απ' αυτές».

Θα σας δώσω ένα άλλο παράδειγμα:
Διάβασα κάπου, πως όλες οι ήπειροι του κόσμου μας, μπορούν να τοποθετηθούν μέσα στον Ειρηνικό Ωκεανό. Θα περίσσευαν 18 εκατομμύρια τετραγωνικά μίλια του ωκεανού χωρίς γη! Άφθονο το νερό γύρω μας. Στον Ειρηνικό Ωκεανό, ανατολικά των Μαριανών Νήσων, βρίσκεται το βαθύτερο σημείο των ωκεανών του πλανήτη. 10.994 μέτρα κάτω από την επιφάνεια της θάλασσας! Φανταστείτε ότι το Empire State Building της Νέας Υόρκης, έχει ύψος 380 μέτρα. Θα μπορούσε να στοιβαχτεί 27 φορές εκεί μέσα και θα μας περίσσευαν και περίπου δύο μέτρα ακάλυπτα!
Το όρος Έβερεστ, που για πολλούς είναι το υψηλότερο σημείο της γης, έχει ύψος 8.848 μέτρα. Αν το τοποθετούσαμε σ' εκείνο το σημείο του βυθού του Ειρηνικού Ωκεανού, θα χωρούσε ολόκληρο και θα υπήρχαν και 2146 μέτρα νερό από πάνω του.
Γιατί όμως τ' αναφέρω αυτά;
Ο Προφήτης Μιχαίας, λέει κάτι πολύ αξιοσημείωτο για τις αμαρτίες μας, που ο Θεός βγάζει από εμάς. Τι τις κάνει; Τις ρίχνει στο βάθος της θάλασσας. «Και θέλεις ρίψει πάσας τας αμαρτίας αυτών εις τα βάθη της θαλάσσης».

Όπως έγραψα και παραπάνω, είναι προφανές ότι μας φαίνεται παράξενο και δύσκολο, διότι είναι. Πρώτα απ' όλους για μένα που γράφω αυτές τις γραμμές. Η θεία φύση είναι φύση συγχωρητικότητας ενώ η ανθρώπινη είναι μίσους.
Ο χαρακτήρας μας είναι εκείνος που πρέπει ν' αλλάξει για ν' αλλάξουν και οι διαθέσεις μας απέναντι στους άλλους. Και για ν' αλλάξει ο χαρακτήρας μας, είναι ανάγκη ν' αναγεννηθούμε. Και τι ωραίο πράγμα που θα είναι, να μπορούμε τότε να συγχωρήσουμε και να μην θυμόμαστε τα κακά που μας έκαναν οι άλλοι!
Συγχωρήστε με λοιπόν αδελφοί μου!
Καλή αυριανή!Καλό στάδιο!

π. Αυγουστίνος Βλάχος