Άγιος στάρετς Αλέξιος: χαμένος στην ειρήνη τού Θεού..

   

Γεννήθηκε στις 17 Ιανουαρίου 1846 ,στην πολύτεκνη οικογένεια του πρωθιερέως Α. Π. Σολοβιόφ, προϊσταμένου του Ι.Ναού της Εκκλησίας του Αγ. Συμεών του Στύλιτη στη Μόσχα . Σε ηλικία 8 ετών η μητέρα του εκοιμήθη. Έψαλε στη χορωδία της εκκλησίας και υπηρετούσε τον πατέρα του στο Άγιο Βήμα.
Κατά τη διάρκεια των σπουδών του σε θρησκευτική σχολή έμεινε τυφλός στο αριστερό του μάτι μετά από ατύχημα
Αποφοίτησε από το Θεολογικό Σεμινάριο της Μόσχας (1866).
Στις 12 Φεβρουαρίου 1867 παντρεύτηκε την ΑΡ Σμιρνόβα, την παλαιότερη κόρη ενός φίλου της οικογένειάς του, ιερέα της εκκλησίας του Αγίου Κλήμη στη Βαρβάρκα.Στις 19 Φεβρουαρίου του ίδιου έτους, ο Μητροπολίτης Φιλάρετος (Drozdov) τον χειροτόνησε διάκονο.

Το 1872 εκοιμήθη η σύζυγός αφήνοντας στα χέρια του έναν γιο δύο ετών.
Μετά από 28 χρόνια στο βαθμό του διάκονου στις 5 Ιουνίου 1895 ο Μητροπολίτης Σέργιος (Liapidevskii),χειροτονήθηκε ιερέας στον καθεδρικό ναό Κοιμήσεως της Θεοτόκου στο Κρεμλίνο. Μετά από 2 χρόνια έγινε πρωθιερέας
Εισήλθε στην μοναχική ζωή στο Ερημήτηριο του Ζωσιμά, στις 30 Νοεμβρίου του 1898 όταν ηγούμενος ήταν ο π. Γερμανός (Gomzinym).Όταν χειροτονήθηκε ιερομόναχος πήρε το όνομα Αλέξιος - προς τιμήν του αγίου Αλεξίου της Μόσχας
Ήταν ένας από τους πιο σεβαστούς πνευματικούς της εποχής

Στις 28 Φεβρουαρίου 1919 έλαβε το Μέγα Σχήμα. Μετά το κλείσιμο του Ερημητηρίου του Ζωσιμά στις 8 Μάη 1923 μετακόμισε στο Σεργκιέφ , όπου και έζησε μέχρι το θάνατό του .

Εκοιμήθη στις 19 Σεπτεμβρίου/ 2 Οκτωβρίου 1928. 4 ημέρες και 3 νύχτες οι άνθρωποι τον αποχαιρετούσαν

Κατά τη συνεδριαση της Συνόδου του 1917 για την εκλογή πατριάρχη εκλήθη από την έρημο ένας φημισμένος ασκητής ο στάρετς Αλέξιος, για να τραβήξη από την κληρωτίδα το όνομα του νέου Πατριάρχη. Κληρώθηκε τότε ο μεγάλος Πατριάρχης Τύχων που αντιμετώπισε όλη τη βαρβαρότητα τού νέου αθεϊστικού καθεστώτος.
Τους πρώτους µήνες, µέσα στη σύγχυση της επανάστασης άκουσε κόσµο να φωνάζει έξω από την εκκλησία στο Μοναστήρι του Chudov : «Η Ρωσία χάθηκε! Η Αγία Ρωσία χάθηκε»! Σ’ αυτό απάντησε: «Ποιος είναι αυτός που λέει ότι η Ρωσία χάθηκε, ότι έχει καταστραφεί; Όχι – όχι δεν έχει χαθεί, δεν έχει κατασραφεί και δεν πρόκειται να καταστραφεί, αλλά ο Ρωσικός λαός πρέπει να καθαρισθεί από τις αµαρτίες του µέσα από µεγάλες δοκιµασίες. Καθένας πρέπει να προσεύχεται και θερµά να µετανοεί. Αλλά η  Ρωσία δεν καταστράφηκε και δεν θα καταστραφεί». (Orthodox Russia, 1970, No1)

Για την προσωπικότητα τού στάρετς Αλέξιου, τού ταπεινού αυτού μοναχού, γράφει ένας ένος συγγραφέας :
«Ο Αλέξιος ζούσε σε απόλυτη μόνωση. Τρεφόταν με λίγο ψωμί και για νερό έπινε λίγο «αγιασμό». Αθέατος για όλους, εκτός από το Σάββατο, όταν άφηνε το ασκητήριο του για να μεταβή στην εκκλησία τού μοναστηριού. Τότε ετίθετο στη διάθεση αυτών που ήθελαν να εξομολογηθούν και το έκανε αυτό με υπομονή μέχρι τα βαθειά μεσάνυχτα, ακούγοντας τις αγωνίες τών πιστών, τις αμφιβολίες, τους φόβους τους.
Οι λόγοι του πάντοτε γλυκείς και ειρηνικοί, πράοι, γεμάτοι όμως από μια υπερφυσική δύναμη, έφερναν ψυχικό συγκλονισμό σε όσους τον άκουγαν. Διάβαζε τις ψυχές εκείνων που για πρώτη φορά τούς έβλεπε. Πολλοί έφευγαν από κοντά του αναγεννημένοι εσωτερικά, συγκλονισμένοι με δάκρυα.
Περισσότερο από 80 χρόνια δινόταν ολόκληρος, μέχρις εξαντλήσεως, συχνά μέχρι το ξημέρωμα τής Κυριακής, σ΄όλες τις ψυχές που έρχονταν προς αυτόν απ΄όλες τις γωνιές της Ρωσίας. Και παρ όλη αυτή την κοπιαστική εξωτερική εργασία, αυτός έμενε απορροφημένος από τη σκέψη τού Θεού, βυθισμένος σε μια σιωπηλή προσευχή.

Μια τέτοια ημέρα , δοσμένη ολόκληρη στον Θεό, μάς φθάνει για να καταλάβουμε ολόκληρη τη ζωή τού στάρετς Αλεξίου.Βλέπουμε εδώ την απάρνηση τού κόσμουτής αμαρτίας, την καθαρότητα τής καρδιάς, την μεγάλη υπομονή, την σιωπή, την προσευχή. Η ψυχή που είχε γίνει ξένη προς τον κόσμο και σε κάθε ανθρώπινο είχε κατακτήσει την ειρήνη τού Θεού. Όμως το πλήρες μέτρο τής ειρήνης αυτής αφήνει να δή κανείς τον πνευματικό δρόμοπου διανύθηκε, πιο καλά από μια λεπτομερή περιγραφή.
Χαμένος μέσα στην ειρήνη τού Θεού, ο στάρετς Αλέξιος έζησε μέχρι την επανάσταση του Οκτωβρίου, και πέθανε μετά τις μεγάλες αναστατώσεις που έγιναν στην πατρίδα του, χωρίς να λάβη μέρος σ΄αυτές , χωρίς αυτές να τον θίξουν καθόλου.»
Ντίβο Μπαρσόττι Ρωσικός Χριστιανισμός σ.39-40.