Tα Παξινά πορτόνια

Ευτυχία Γερ. Μάστορα
Tα  παξινά  πορτόνια

Τα παξινά τ’ απόβραδα ποτέ δεν τα ξεχνάω,

που κίναγα με τη δροσιά, λίγο πριν πέσει ο ήλιος,

μοναχικό περίπατο στων λιόδεντρων το δάσος.

Κι αντάμωνα στο δρόμο μου τα παξινά πορτόνια

λιτά κι απλά και ταπεινά…άλλα από κυπαρίσσι

κι άλλα από λιόκλαδα χοντρά, καλοπελεκημένα.

Τον ίδιο τον περίπατο είπα και ψες να κάνω

κι ήθελα να ξαναδιαβώ τα ίδια μονοπάτια.

Μα όσο κι αν ψάχνω κι αν ζητώ, δε βρίσκω να πατήσω,

γιατί τα βράχλα κι οι μερτιές μου κόβουνε το δρόμο

κι όπου είχε σιάδι εκρύφτηκε κι όπου στρατόνι  εχάθη

κι όπου λιθιά γκρεμίστηκε κι ο αρμακάς με διώχνει.

Έλα πετροχελίδονο, oπού πετάς τ’ αψήλου

και σκύψε και χαμήλωσε και πάρε με μαζί σου,

να πάμε για να ξαναδώ τα παξινά πορτόνια.

Πρώτα να πάμε εδώ κοντά , στη Ράχη, στο κηπάρι

και στο πορτόνι να σταθώ και μέσα να κοιτάξω

και να χαρώ τις λιόριζες και τον κυπαρισσώνα.

Κι ύστερα να περάσουμε στης γειτονιάς τα σπίτια

κι απ’ τα πορτόνια τα κλειστά τις αφοδιές να βλέπω,

να με λιγώνει η ευωδιά από τα τζατζαμίνια,

να με θαμπώνει η ομορφιά από τις μπουκαμβίλιες,

να κάθονται οι γειτόνισσες τριγύρω στις πεζούλες

να σιγοκουβεντιάζουνε και να γλυκογελάνε,

γιατί ήρθε πια το σύθαμπο κι αφήκαν τις δουλειές τους.

Κι εγώ απόξω τους μιλώ και τις καλησπερίζω,

μα ούτε μια δε γύρισε μέσα να με καλέσει.

Έλα πετροχελίδονο , σ’ άλλο πορτόνι πάμε

και φτάνουμε σε μια στιγμή έξω απ’ το κοιμητήρι

κι απ’ το πορτόνι κοίταξα και τους σταυρούς μετράω

κι από την άλλη τη φορά περσσότερους τους βρίσκω.

Η εκκλησιά δυό βήματα και προς τα εκεί πηγαίνω

για να τον πω στην Παναγιά τον πόνο της ψυχής μου

που όλα τά  ‘βρηκα κλειστά τα παξινά πορτόνια,

μα μια αλυσίδα το κρατεί και τούτο το πορτόνι.

Και το πετροχελίδονο επέταξε κι εχάθη

και νύχτα απλώθη γύρω μου, νύχτα και στην καρδιά μου,

που δε θ’ ανοίξουνε ξανά τα παξινά πορτόνια.

βράχλα = άγριες φτέρες             
σιάδι = επίπεδο έδαφος

λιθιά = μάντρα                            
αρμακάς = σωρός από πέτρες

τζατζαμίνια = γιασεμιά

πηγή