Και τότε το πετραχήλι θα γίνει το αποκούμπι του πληγωμένου ανθρώπου.. .

...εναντιώνονται στην Εκκλησία, εναντιώνονται στον λόγο της, όμως στα δύσκολα, όταν η πραγματικότητα της αμαρτίας και των παθών θα γεννήσει την οδύνη στην ζωή τους, όταν οι -λάθος και επιπόλαιες- επιλογές θα φέρουν αποτέλεσματα ποτισμένα με το σκοτάδι, την μιζέρια, τα ψυχολογικά προβλήματα, τότε θα αναζητήσουν παρηγοριά, αποδοχή και μια άδολη αγκαλιά μέσα στην Εκκλησία. Και καλά θα κάνουνε. Γιατί της Εκκλησίας η πόρτα δεν κλείνει για κανέναν, αρκεί να θέλει ο άνθρωπος να μπει στην Εκκλησία εν μετανοία. Όχι με το ζόρι. Ελεύθερα.

Και τότε και πάλι κάποιου πνευματικού το πετραχήλι θα γίνει το αποκούμπι του πληγωμένου ανθρώπου.

Και τότε και πάλι κάποιος ιερέας θα μαζεύει -δακρύζοντας και ο ίδιος- τα πνευματικά και ψυχοσωματικά συντρίμμα του προσώπου που ζητά και πάλι μια φυσική ζωή, δηλαδή την ζωή με κέντρο τον Χριστό και όχι τα πάθη του.

Ας είναι λοιπόν έτσι, ας κατηγορούν, ας εναντιώνονται.
Δεν έχω θυμό και νομίζω κανείς δεν πρέπει να έχει θυμό μέσα του. Απλά βλέπεις αυτά που έρχονται, βλέπεις πίσω από τις επιλογές τα αποτελέσματα που έρχονται -γιατί τα έχεις δει στις ζωές ανάλογων περιπτώσεων- και θλίβεσαι. Και πάλι όμως θα είμαστε εδώ, με ανοικτή την πόρτα της καρδιάς μας, με ύφος που δεν θα σου λέγει "καλά να πάθεις, σου τα έλεγα εγώ...", αλλά το μόνο που θα μαρτυρεί θα είναι μια χριστομίμητη συγκατάβαση.

Γιατί, ακόμα κι αν με μισείς, δεν μπορείς να με κάνεις να μην σε αγαπώ. Γιατί, όσο κι αν πετάς τον Χριστό μέσα στην κόλασή σου, Αυτός πάντα θα σου προσφέρει παράδεισο.

Από το Facebook του π.Παύλου Παπαδόπουλου