Βγάλαμε τον Θεό από το κέντρο της ζωής μας

Όταν σε κάποιον μπει μια επιθυμία, από την ώρα εκείνη δεν μπορεί να ησυχάσει. Αφήνει τον Θεό και ασχολείται με την επιθυμία του. Μπορεί η επιθυμία να είναι και “πνευματική”, όμως παραμένει εμπόδιο για να ενωθεί με τον Θεό.

Επιθυμεί κάποιος να γίνει μοναχός. Και αυτή η επιθυμία του τον κάνει να ψάχνει μοναστήρια, γέροντες. Δεν έχει ησυχία. Φαινομενικά ασχολείται με κάτι το σωτήριο και πνευματικό, όμως τελικά απομακρύνεται από τον Θεό. Δεν ασχολείται με τον Θεό, αλλά με το πώς και πού και πότε θα γίνει μοναχός.

Φανταστείτε λοιπόν πόσο επιβλαβές στην πνευματική μας προκοπή είναι όταν αφήνουμε τον Θεό και ασχολούμαστε με κοσμικές επιθυμίες και εμπαθείς πόθους μας. Βγάζουμε τον Θεό από το κέντρο της ζωής μας και βάζουμε στο κέντρο της καρδιάς μας την διατροφή μας, τα ρούχα μας, πότε θα παντρευτούμε, το χτένισμά μας, το αμάξι μας, το σκυλάκι μας, τον τραπεζικό μας λογαριασμό, την παρέα μας, το κινητό μας.
Αφήνουμε την προσευχή, αφήνουμε την άμεση κοινωνία μας με τον Θεό και τρέχουμε σε εξωκκλήσια για να ανάψουμε τα καντήλια. Ασχολούμαστε με τα καντήλια και όχι με τον Θεό. Και καμαρώνουμε που πήγαμε και ανάψαμε τα καντήλια, ενώ ο νους μας έμενε μακρυά από τον Θεό.

Εμείς οι ιερείς ασχολούμαστε με τις στολές και στους σταυρούς, με τα μαλλιά και τα γένια μας και αφήνουμε τον Θεό στην άκρη. Πώς ξεγελιόμαστε έτσι; Ακόμα και τώρα ξεγελιέμαι, και προσπαθώ να γράψω κάτι για τον Θεό αφήνοντας τον Θεό, αντικαθιστώντας Τον με τις γνώσεις μου, με τις σκέψεις μου.
Λέμε ότι ο Θεός είναι στην ζωή μας. Όντως, σίγουρα ο Θεός είναι στην ζωή μας, αλλά που ακριβώς; Στο κέντρο ή σε μία ακρούλα;

Σίγουρα ως άνθρωποι μου μένουμε μέσα στον κόσμο θα ασχοληθούμε με πολλά ζητήματα, όμως αυτό δεν είναι δικαιολογία για να αφήνουμε τον Θεό στην άκρη της καθημερινότητάς μας.

Χωρίς προσευχή είναι αδύνατον να βρούμε τον Θεό, είναι αδύνατον να ειρηνεύσουμε. Μπορεί να κάνουμε χίλιες δυο “πνευματικές” δραστηριότητες όμως εάν δεν προσευχόμαστε τίποτα δεν έχουμε κάνει. Πνευματική ζωή δεν νοείται χωρίς προσευχή. Μπορεί να μελετούμε τον θείο λόγο, να εκκλησιαζόμαστε, να εξομολογούμαστε, να νηστεύουμε, όμως εάν δεν προσευχόμαστε προκοπή δεν θα κάνουμε.
“Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με τον αμαρτωλό” και όλη η ζωή μας γίνεται μία αναφορά προς τον Θεό.

Η πνευματική ζωή είναι μια προσευχή, μια μόνιμη ατμόσφαιρα πέρα από την σφαίρα των εμπαθών επιθυμιών· είναι η απόκτηση της εσωτερικής ειρήνης που μόνο το Πνεύμα μπορεί να χαρίσει στις καρδιές μας. Πνευματική ζωή είναι η συνεχής εκζήτηση του Θεού. Συνεχής όχι διακεκομμένη...

αρχιμ. Παύλος Παπαδόπουλος

πηγή