Φτάσαμε στην παρακμή γιατί το "δεν πειράζει" έγινε σημαία μας. Χρόνια τώρα, "έλα μωρέ, τι έγινε... δεν πειράζει" για το ένα, για το άλλο και για τα χίλια μύρια. Δεν πειράζει, κάν' το, το κάνουν όλοι. Δεν πειράζει η γύμνια, δεν πειράζει η αμαρτία, εν τέλη, δεν πειράζει ο σοδομισμός.. Η ηθική μαράζωσε. Μοιάζει να πέθανε. Σάπισε η κοινωνία μας. Το προσωπικό συμφέρον πάνω απ' όλα. Ακόμα κι αν έχει να κάνει με τον θάνατο του συνανθρώπου μας. Των ίδιων μας των παιδιών. "Μην το κρατήσεις το παιδί, θα έχετε έξοδα. Δυσκολίες.. δεν είστε έτοιμοι για γονείς...", περιτυλιγμένοι φόνοι στο ψευτόχαρτο της φιλαυτίας και του μηδενισμού.
Ο άνθρωπος άφησε την ψυχή του να ζαρώσει. Έκρυψε τον αυτοέλεγχο μέσα στα έγκατα της υπάρξεώς του και αρρώστησε. Νευρασθένειες παντού, ψυχολογικά... γέμισε ο ντουνιάς με ανθρώπους μη σκεπτόμενους. Έτοιμους ανά πάσα ώρα και στιγμή για καυγά, για πόλεμο. " Ο θάνατός σου η ζωή μου" ένα πράμα. Πέτρα τα συναισθήματα, σχέσεις άσχετες από συσχετισμό, "αγάπη" λίγων δευτερολέπτων.
Σπίτια ανθρώπων της Εκκλησίας, που επιτρέπουν τις παράνομες σχέσεις των παιδιών τους. Δεν πειράζει, παλικάρι είναι. Νέος είναι, άσ' τον να χαρεί την ζωή του! Άσε την να έχει εμπειρίες...
Το "δεν πειράζει" μας βγήκε ξινό. Η κατάσταση της πατρίδας μας, η παρακμή που ζούμε, είναι πρωτίστως πνευματική. Η κατρακύλα ξεκινάει πάντα από τα έσω προς τα έξω. Πρώτα η σκέψη, μετά η πράξη και μετά οι συνέπειες.
Κάποιος άγιος κάποτε είχε πει, ότι αν υπάρχει έστω κι ένας θερμά προσευχόμενος σε μια πόλη, αποκτά πρόσωπο μεσιτείας στον Θεό, όλη η συνοικία του. Ας επιστρέψουμε στις ρίζες μας καλοί μου άνθρωποι. Ας γυρίσουμε πίσω να βρούμε τις αρχές μας και τις αξίες μας. Ποτέ δεν είναι αργά, αλλά στο τώρα κρύβεται όλη η δύναμη. Η εξομολόγηση μας περιμένει όλους, είναι μέγα Μυστήριο. Είναι ώρα να λευκάνουμε την στολή της ψυχής μας και να ξεκινήσουμε από την αρχή τον αγώνα...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου