Χάϊδεψε το κεφάλι μου...! Ξαφνικά έγινε σεισμός μέσα μου...!

Μια μέρα που δεν θα σβήσει ποτέ από την μνήμη μου..Μια μέρα που αναβαπτίστηκα...!Η δημοσίευση γίνεται μόνο προς δόξαν Θεού..!

Ήταν 30-01-1992... Ημέρα των τριών Ιεραρχών...! Ακριβώς 31 χρόνια πριν...!

 Ένας φίλος και γείτονάς μου, ο Σπύρος, καλή του ώρα, με έπεισε ότι καλό θα ήταν να πάμε να γνωρίσουμε ένα γεροντάκι στο Άγιον Όρος για το οποίο είχε ακούσει πολλά...
Αν και άθεος τότε, μια και ήμουν "ενεργό" παιδί της γενιάς του πολυτεχνείου, λίγο επειδή δεν είχα ξαναπάει στον Άγιον Όρος, αν και ταξιδιάρης, λίγο επειδή κάποια λόγια της πατρικής μου οικογένειας ηχούσαν ακόμα αμυδρά μέσα μου, πείστηκα...! Έκανα το πρώτο βήμα.. και όταν ο άνθρωπος κάνει το πρώτο βήμα, ο Θεός κάνει χίλια βήματα για να το συναντήσει.. Έτσι ξεκίνησε το θαύμα της ζωής μου..
Ενώ φύγαμε με ήλιο από την Ουρανούπολη, όταν φτάσαμε στις Καρυές ήδη χιόνιζε..! Όλοι τρέξαμε στο πλησιέστερο μοναστήρι στις Καρυές, την Ι.Μ. Κουτλουμουσίου για να διαμείνουμε εκεί.. Έξω, εν τω μεταξύ, το είχε ήδη "στρώσει"..! Μας έπιασε απελπισία.. Ο φίλος μου είχε ακούσει ότι ο γέροντας ήταν άρρωστος και πιστεύαμε ότι δύσκολα θα μας δεχόταν με τέτοιο καιρό.. Όμως ο Φιλάνθρωπος Θεός είχε ετοιμάσει άλλο σχέδιο για μας.

  Ο ηγούμενος της Κουτλουμουσίου αδυνατώντας να μας φιλοξενήσει όλους τους επισκέπτες - προσκυνητές, παρακάλεσε τους νεώτερους να πάνε με τα πόδια σε άλλες κοντινές μονές.. Ο Σπύρος και εγώ, κατά καλή συγκυρία, είχαμε και οι δύο άσπρα μαλλιά από τα 40 μας. Έτσι ο γέροντας μας θεώρησε μεγαλύτερους και μας κράτησε στο μοναστήρι..

  Στο κελί που μας έδωσαν, ένοιωσα ότι ξαναγύριζα στα παιδικά μου χρόνια. Το μοναστήρι της Κουτλουμουσίου δεν είχε τότε ακόμα ηλεκτρικό ρεύμα, όπως και το χωρίο που μεγάλωσα, και το κελί φωτίζονταν με μια λάμπα πετρελαίου που ήταν ίδια με αυτήν που είχαμε στο πατρικό μου. Επίσης για θέρμανση υπήρχε μια ξυλόσομπα σαν αυτήν που είχαμε στο σπίτι μας. Οι τοίχοι ήταν γεμάτοι εικόνες όπως στο σπίτι μας. Όλα με ξαναγύρισαν στα αθώα παιδικά μου χρόνια που ήταν γεμάτα Χριστό.

  Την επομένη μέρα πρωί πρωί (του Αγίου Αθανασίου με το Αγιορείτικο ημερολόγιο) μετά την Θεία Λειτουργία είπαμε να δοκιμάσουμε την τύχη μας.. Όσο πλησιάζαμε στην Παναγούδα, τόσο η επιθυμία μου να φτάσουμε στον γέροντα Παϊσιο μεγάλωνε.. Όπως μεγαλώνει η έλξη που δέχεται ένα σιδηρομαγνητικό υλικό όταν πλησιάζει σε ένα μαγνήτη, όπως την έλξη που ασκεί ένα αστρικό νεφέλωμα σε ό,τι αστρικό σώμα και ύλη υπάρχει γύρω του...

 Κατηφορίσαμε προς το κελί του Γέροντα και ώωω του θαύματος, αν και άρρωστος, στεκόταν μπροστά στην αυλόπορτα με την ομπρέλα του στο χέρι, γιατί χιόνιζε ακόμη, και μας περίμενε λες και ήξερε για την επίσκεψή μας... Μόλις φίλησα το χέρι του, με αγκάλιασε και το ροζιασμένο χέρι του χάϊδεψε το κεφάλι μου...!
Ξαφνικά έγινε σεισμός μέσα μου...! Ένιωσα ένα ρεύμα να διαπερνά κάθε κύτταρο του σώματός μου, το οποίο όμως δέν έκαιγε, δεν προκαλούσε ηλεκτροσόκ αλλά θέρμαινε όλο το είναι μου..
Έπεσα στα γόνατα και έκλαιγα για πολύ ώρα..!!! Αυτά τα δάκρυα ξαφνικά καθάρισαν τα μάτια μου...!

Εκεί που δεν έβλεπα το Θεό πουθενά, άρχισα να τον βλέπω παντού στην ζωή μου..!
Στις νιφάδες του χιονιού, στους κρυστάλλους που κρεμονταν από τα κλαδιά των δένδρων, στα κύματα της θάλασσας, στο πέταγμα των γλάρων του ταξιδιού της επιστροφής.. Παντού παντού...! Τίποτα δεν ήταν όπως πριν..
Ακολουθώντας την συμβουλή του αγαπημένου μου παππούλη πήγα και εξομολογήθηκα μόλις επιστρέψαμε στο μοναστήρι.. Η ζωή μου άλλαξε...!
Δόξα τω Θεώ που οδήγησε τα βήματά μου στον άγιο παππούλη μας Παΐσιο...!
Τον έχω και θα τον έχω για πάντα φύλακα της καρδιάς μου...
Όσιε Παΐσιε πρέσβευε υπέρ ημών..!

ΠΗΓΗ