Πόσους «συμβούλους» είχε άραγε;

Πριν από λίγες ημέρες εκοιμήθη ένας 94χρονος μοναχός, ο π. Μελέτιος Αϊβαζίδης, ο οποίος τα τελευταία χρόνια της ζωής του ζούσε στη Λεπτοκαρυά Γιαννιτσών. Τίποτα το περίεργο μέχρι αυτό το σημείο.

Από την παιδική ηλικία ήταν τυφλός (είχε χάσει το ένα μάτι του σε ηλικία 9 ετών από βελόνα καπνού και τον επόμενο χρόνο έχασε και το άλλο). Δεκαοκτώ ετών εκάρη μοναχός στο μοναστήρι του Τιμίου Προδρόμου στην Νάουσα και κατά τη μοναχική συνήθεια μετονομάσθηκε από Κυριάκος, Μελέτιος.

Το πολύ ενδιαφέρον μέρος της μακράς ζωής του ξεκινά από αυτό το σημείο και έπειτα.

Μετά τον πόλεμο και το χάος που άφησε πίσω του χιλιάδες παιδιά είχαν μείνει ορφανά. Εκείνος, παρά το πρόβλημα της υγείας του, σιγά σιγά, με ταπείνωση και πίστη στο Θεό ξεκίνησε να μαζεύει παιδάκια που είχαν μείνει μόνα τους και να τα φροντίζει. Εξασφάλισε κάποιο υποτυπώδες οίκημα και εκεί εγκατέστησε την ιδιότυπη οικογένειά του.

Δεν χρειάζεται να τονίσουμε ότι σε αυτή την προσπάθεια δεν είχε καμία συμπαράσταση ούτε από τις σύγχρονές μας μη κυβερνητικές οργανώσεις ούτε από ομάδες συμπαράστασης ούτε από κρατικά κονδύλια ούτε από διαφήμιση των μέσων μαζικής ενημέρωσης ούτε από τηλεμαραθωνίους.

Η μόνη στήριξή του ήταν τα χρήματα που του προσέφεραν οι πιστοί και οι προσωπικοί κόποι και αγώνες του. Όπως μαρτυρούν τα παιδιά αυτά γύριζε από χωριό σε χωριό για να βρει ψωμί και ότι άλλο μπορούσε για να τα θρέψει.

Αυτό που ξεκίνησε έτσι απλά ως μία βοήθεια σε κάποια παιδιά συνεχίστηκε για δεκαετίες ολόκληρες. Την φροντίδα του έλαβαν πολλά παιδιά, υπολογίζονται σε περίπου 2.000. Τα έτρεφε, τα βοηθούσε να πάνε σχολείο, τα ωθούσε να σπουδάσουν. Πολλά από αυτά έγιναν επιστήμονες, κληρικοί, πολιτικοί, καθηγητές Πανεπιστημίων.

Το πρόβλημα της όρασής του, που τους περισσότερους από εμάς θα τους αποθάρρυνε πλήρως δεν στάθηκε ικανό να τον εμποδίσει να προσφέρει αυτά που το οργανωμένο ελληνικό κράτος δεν ήταν -και δεν είναι- ικανό να προσφέρει.

Πριν από κάποια χρόνια είχα δει σε μία τηλεοπτικὴ εκπομπή ένα αφιέρωμα σε αυτόν και είχα εντυπωσιαστεί.

Ο ακούραστος και ασκητικός τυφλός π. Μελέτιος Αϊβαζίδης εκοιμήθη στις 20 Ιανουαρίου 2012 μετά από μία, κατά κυριολεξία, ζωή προσφοράς και αγάπης.

Όπως φαντάζεται κανείς στην κηδεία του συγκεντρώθηκαν πολλά από τα παιδιά που κάποτε είχε φροντίσει σαν να πήγαιναν στην κηδεία του βιολογικού τους πατέρα και τον προέπεμψαν εν ειρήνη.

Τι να πει κανείς για όλα αυτά ειδικά σήμερα που η Πατρίδα μας παραπαίει κάτω από το βάρος σκανδάλων, χρεών, διαφθοράς, διαπλοκής και κάθε είδους απάτης.

Τι να σκεφθεί κανείς για όλους αυτούς που διαχειρίσθηκαν με τον χειρότερο δυνατό τρόπο το δημόσιο χρήμα.

Πώς να διαμαρτυρηθούμε όλοι εμείς που πληρώνουμε για δεκαετίες στρατιές συμβούλων για να οδηγήσουν την Πατρίδα μας σε αυτή την κατάσταση;

Πόσους συμβούλους είχε ο π. Μελέτιος για να πετύχει αυτό που πέτυχε;

Κανέναν!

Πόσους παρατρεχάμενους πλήρωνε για να αναθρέψει τα ορφανά του;

Κανέναν!

Πόσες επιδοτήσεις διαχειρίσθηκε;

Καμία!

Σε πόσα προγράμματα μπήκε;

Σε κανένα!

Μήπως το ίδιο έπρεπε να κάνει και η Πατρίδα μας;

Μήπως έπρεπε να παραδειγματιστεί από τον αθόρυβο αυτόν μοναχό;

ΠΗΓΗ