Σκέψεις στο ευαγγελικό ανάγνωσμα της Κυριακής 12 Φεβρουαρίου 2017 (Παραβολή Ασώτου Υιού, Λουκ. ιε’, 15- 32)
Πριν λίγες μέρες στο περίπτερο ένα παιδάκι έκλαιγε ζητώντας απ’ τη μητέρα του παγωτό. Η μητέρα εξηγούσε ότι είναι χειμώνας και ότι δε κάνει να φάει παγωτό. Ο μικρός άρχισε να φωνάζει με περισσή επιμονή. Τότε, η μητέρα αντιλήφθηκε ότι δίπλα της περιμένει να εξυπηρετηθεί ο ιερέας. Γυρνά στο παιδάκι κι αυθόρμητα μ’ αυστηρή φωνή του λέει: “σταμάτα λοιπόν! Αν συνεχίσεις, θα σε μαλώσει ο παππούλης!”.
Είναι συχνή άποψη ότι ο ιερέας είναι ο φορέας της τιμωρίας, αφού ο Θεός που “εκπροσωπεί” είναι ο Θεός της τιμωρίας εξίσου. Έτσι φοβόμαστε τον Θεό και φτιάχνουμε μια ενοχική σχέση σχέση μαζί Του. Δεν Τον αναγνωρίζουμε ως ελευθερωτή αλλά ως δυνάστη. Δεν είμαστε μαζί Του από αγάπη αλλά από τον φόβο της τιμωρίας και μάλιστα της “μελλούσης κολάσεως”.
Στην παραβολή του Ασώτου Υιού, που διαβάζουμε την δεύτερη Κυριακή του Τριωδίου, κρύβεται ολόκληρη η φιλανθρωπία του Θεού για όλους: ο νέος που σπαταλά την πατρική περιουσία, φεύγει μακριά από την αγκαλιά του Πατέρα. Εκεί, στα μακρινά και στα ξένα, αναγνωρίζει το λάθος της απομάκρυνσής του και τότε επιστρέφει. Ο Πατέρας τον δέχεται σα και πρώτα. Μάλιστα για την επιστροφή του οργανώνει γιορτή μεγάλη. Ο μεγάλος του όμως αδερφός δυσανασχετεί με τη χαρά του Πατέρα που είδε τον αδελφό του να επιστρέφει. Ο Πατέρας τον ηρεμεί με την αγάπη Του κι ομολογεί ξανά τη χαρά του για την επιστροφή του παιδιού του.
Μέσα σ’ αυτή την παραβολή είμαστε όλοι. Είμαστε εμείς που ζούμε την Αγάπη του Θεού. Είμαστε εμείς που τρεφόμαστε απ’ τον Χριστό… Κάποιες στιγμές όμως μας περιμένει ο σατανάς λογισμός να μας πει ότι μπορούμε να ζήσουμε και χωρίς Αυτόν. Μας μπαίνει η σκέψη ότι η δύναμή μας, η δική μας προσωπική δύναμη είναι αρκετή κι ας έχει ημερομηνία λήξης. Τότε ξεχνάμε τον Χριστό και πιστεύουμε ότι μπορούμε να ζήσουμε μακριά Του. Αυτή η απομάκρυνση -και κάθε απομάκρυνση- είναι η αμαρτία.
Αυτό θα πει αμαρτία: απομάκρυνση απ’ τον Χριστό.
Κάθε απομάκρυνσή μας στερεί τον Χριστό και χωρίς Χριστό δε ζούμε, όπως ο νέος χωρίς την αγκαλιά του Πατέρα. Ο νέος όμως επέστρεψε, αφού το κατάλαβε ο ίδιος μέσα του. Επιστρέφοντας, απ’ τις μακρινές χώρες που πήγε να ζήσει, γύρισε κάνοντας ταξίδι μεγάλο μέχρι να ξαναβρεθεί στην αγκαλιά του Πατέρα του. Κι ο Πατέρας του; Ο Πατέρας του δε θύμωσε. Ο Πατέρας του δεν του έβαλε τις φωνές. Ο Πατέρας του δεν του έκανε τον έξυπνο… Ο Πατέρας του έκανε σα να μην είχε συμβεί τίποτε. Ο Πατέρας του τον δέχτηκε στην αγκαλιά του. Δεν του επέβαλε κάποια ποινή.
Στην παραβολή του Ασώτου Υιού, που διαβάζουμε την δεύτερη Κυριακή του Τριωδίου, κρύβεται ολόκληρη η φιλανθρωπία του Θεού για όλους: ο νέος που σπαταλά την πατρική περιουσία, φεύγει μακριά από την αγκαλιά του Πατέρα. Εκεί, στα μακρινά και στα ξένα, αναγνωρίζει το λάθος της απομάκρυνσής του και τότε επιστρέφει. Ο Πατέρας τον δέχεται σα και πρώτα. Μάλιστα για την επιστροφή του οργανώνει γιορτή μεγάλη. Ο μεγάλος του όμως αδερφός δυσανασχετεί με τη χαρά του Πατέρα που είδε τον αδελφό του να επιστρέφει. Ο Πατέρας τον ηρεμεί με την αγάπη Του κι ομολογεί ξανά τη χαρά του για την επιστροφή του παιδιού του.
Μέσα σ’ αυτή την παραβολή είμαστε όλοι. Είμαστε εμείς που ζούμε την Αγάπη του Θεού. Είμαστε εμείς που τρεφόμαστε απ’ τον Χριστό… Κάποιες στιγμές όμως μας περιμένει ο σατανάς λογισμός να μας πει ότι μπορούμε να ζήσουμε και χωρίς Αυτόν. Μας μπαίνει η σκέψη ότι η δύναμή μας, η δική μας προσωπική δύναμη είναι αρκετή κι ας έχει ημερομηνία λήξης. Τότε ξεχνάμε τον Χριστό και πιστεύουμε ότι μπορούμε να ζήσουμε μακριά Του. Αυτή η απομάκρυνση -και κάθε απομάκρυνση- είναι η αμαρτία.
Αυτό θα πει αμαρτία: απομάκρυνση απ’ τον Χριστό.
Κάθε απομάκρυνσή μας στερεί τον Χριστό και χωρίς Χριστό δε ζούμε, όπως ο νέος χωρίς την αγκαλιά του Πατέρα. Ο νέος όμως επέστρεψε, αφού το κατάλαβε ο ίδιος μέσα του. Επιστρέφοντας, απ’ τις μακρινές χώρες που πήγε να ζήσει, γύρισε κάνοντας ταξίδι μεγάλο μέχρι να ξαναβρεθεί στην αγκαλιά του Πατέρα του. Κι ο Πατέρας του; Ο Πατέρας του δε θύμωσε. Ο Πατέρας του δεν του έβαλε τις φωνές. Ο Πατέρας του δεν του έκανε τον έξυπνο… Ο Πατέρας του έκανε σα να μην είχε συμβεί τίποτε. Ο Πατέρας του τον δέχτηκε στην αγκαλιά του. Δεν του επέβαλε κάποια ποινή.
Ο Πατέρας δεν είναι άλλος απ’ τον Θεό. Ο Πατέρας του Ασώτου, είναι ο δικός μας ουράνιος Πατέρας. Ο Πατέρας που γίνεται φίλος, Ιησούς Χριστός. Ο Χριστός δε δικάζει γιατί πρώτος δικάστηκε στο Σταυρό ώστε κανένας να μη ξανακαταδικαστεί πια. Όποιος επιστρέφει στο Χριστό, δε καταδικάζεται σε κανένα κάτεργο αλλά του χαρίζεται η ίδια η Ζωή.
Η απομάκρυνσή μας τελικά είναι ο θάνατος, αυτό θα πει όντως κόλαση: η απομάκρυνση είναι δική μας επιλογή όπως επίσης και η κόλαση. Η τωρινή και η μέλλουσα. Αν είμαστε με τον Χριστό από τώρα, θα είμαστε και μετά. Αν δεν είμαστε τώρα, ούτε στη μέλλουσα θα ‘μαστε. Λογικό είναι, δεν είν’ παράλογο!
Η θυσία του Χριστού έγινε γέφυρα για όλους μας ώστε εκεί που είμαστε μακριά Του, όχι να έρθουμε απλώς κοντά Του αλλά να γίνουμε ένας μ’ Αυτόν. Ο Θεός που πιστεύουμε υψώνεται με πληγωμένη αγκαλιά για όλα τα παιδιά Του. Δε μαλώνει κανέναν, ούτε τιμωρεί. Παιδαγωγεί με τη Σοφία Του. Άλλωστε, ο Θεός ο δικός μας δεν είναι Δικαστής αλλά δικασμένος, δικασμένος για χάρη μας.
Η περίοδος του Τριωδίου είναι η πιο διδακτική στην Εκκλησίας μας για να καταλάβουμε το πως απομακρυνόμαστε απ’ τον Χριστό ενώ Αυτός μας καλεί όλους στη γιορτή της επιστροφής, στη Θεία Λειτουργία. Μας καλεί να συχωρέσουμε για να συχωρεθούμε. Έρχονται Άγγελοι κι Αρχάγγελοι: τέτοια είναι η χαρά στον ουρανό για όποιον επιστρέφει. Ας προσπαθήσουμε λίγο. Ο Χριστός το δικό μας λίγο θα το κάνει δικό Του πολύ. Όλοι είμαστε καλεσμένοι στη Βασιλεία Του, όλοι πλαστήκαμε για την αγκαλιά Του.
Για την επιστροφή στον Πατέρα γεννηθήκαμε.
Η απομάκρυνσή μας τελικά είναι ο θάνατος, αυτό θα πει όντως κόλαση: η απομάκρυνση είναι δική μας επιλογή όπως επίσης και η κόλαση. Η τωρινή και η μέλλουσα. Αν είμαστε με τον Χριστό από τώρα, θα είμαστε και μετά. Αν δεν είμαστε τώρα, ούτε στη μέλλουσα θα ‘μαστε. Λογικό είναι, δεν είν’ παράλογο!
Η θυσία του Χριστού έγινε γέφυρα για όλους μας ώστε εκεί που είμαστε μακριά Του, όχι να έρθουμε απλώς κοντά Του αλλά να γίνουμε ένας μ’ Αυτόν. Ο Θεός που πιστεύουμε υψώνεται με πληγωμένη αγκαλιά για όλα τα παιδιά Του. Δε μαλώνει κανέναν, ούτε τιμωρεί. Παιδαγωγεί με τη Σοφία Του. Άλλωστε, ο Θεός ο δικός μας δεν είναι Δικαστής αλλά δικασμένος, δικασμένος για χάρη μας.
Η περίοδος του Τριωδίου είναι η πιο διδακτική στην Εκκλησίας μας για να καταλάβουμε το πως απομακρυνόμαστε απ’ τον Χριστό ενώ Αυτός μας καλεί όλους στη γιορτή της επιστροφής, στη Θεία Λειτουργία. Μας καλεί να συχωρέσουμε για να συχωρεθούμε. Έρχονται Άγγελοι κι Αρχάγγελοι: τέτοια είναι η χαρά στον ουρανό για όποιον επιστρέφει. Ας προσπαθήσουμε λίγο. Ο Χριστός το δικό μας λίγο θα το κάνει δικό Του πολύ. Όλοι είμαστε καλεσμένοι στη Βασιλεία Του, όλοι πλαστήκαμε για την αγκαλιά Του.
Για την επιστροφή στον Πατέρα γεννηθήκαμε.
Ιάσων Ιερομ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου