Προσευχή ενός ηλικιωμένου

του π. Ευσεβίου Βίττη

~ Κύριε, το ξέρεις πως μπήκα ήδη στα γηρατειά.

~ Βοήθησέ με να συνειδητοποιώ όλο και βαθύτερα αυτήν την πραγματικότητα, ώστε να μη γίνωμαι τυ­ραννικός ή βαρετός ή επαχθής ή ασυμπαθής και σιχα­μερός στους γύρω μου και ιδιαίτερα στους τυχόν συ­νεργάτες μου.

 ~ Απάλλαξέ με από το να επιμένω στις παλαιωμέ­νες ιδέες μου με πείσμα γεροντικό. Δεν σου ζητώ να βελτίωσης την κρίση ή τη μνήμη μου. Μου έδωσες τα ανεκτίμητα αυτά δώρα σ' ένα βαθμό στη γόνιμη ηλι­κία μου. Σε ευχαριστώ για το πολύτιμο αυτό δώρο της αγαθωσύνης Σου. Τώρα πια καθώς υποβαθμίζεται η ό­λη μου βιολογική, ψυχολογική και πνευματική ύπαρ­ξη, συνακολουθεί νομοτελώς και της κρίσης και της μνήμης μου η υποβάθμιση. 

 Συχνά αυτή η κατάσταση με μειώνει, με λυπεί, με ταπεινώνει αφάνταστα και όχι σπάνια με εξευτελίζει στα ίδια μου τα μάτια αναγκά­ζοντάς με να ζητώ ολοένα συγγνώμη για τις μικρές ή τις μεγάλες γκάφες μου. Δεν κατανοώ βέβαια πλήρως αυτήν την αλλοίωση. Όμως Εσύ, Κύριε, ξέρεις πόσο και η σμίκρυνση και συρρίκνωση μου και στο σημείο αυτό μου χρειάζεται. Την αποδέχομαι ταπεινά, γιατί Εσύ ξέρεις. Και αφού Εσύ ξέρεις, δεν χρειάζεται να ξέρω εγώ το βαθύτερο γιατί. Άλλωστε δεν μπορώ να την κατανοήσω. Γιατί λοιπόν να θλίβομαι και να πο­νώ και γι' αυτό; Δεν πρέπει να αποδέχωμαι ταπεινά τη φθαρτότητα της φύσης
μου; Και δεν πρέπει να υπο­τάσσομαι κι εγώ ταπεινά στην τάξη, που Εσύ με τό­ση αγαθότητα για τα πλάσματά Σου, επομένως και για μένα, καθώρισες;

 ~Σφράγισε με απαραβίαστη σφραγίδα τα φλύαρα χείλη μου για να μην καταπονώ τους άλλους με βαρε­τές, ανούσιες και χωρίς κανένα ενδιαφέρον ή νόημα πια χιλιοειπωμένες διηγήσεις παρωχημένων γεγονό­των κάποιων μακρινών και λησμονημένων χρόνων μιας ασήμαντης εποχής. Παράλληλα όμως απάλυνε τις αντιδράσεις και τις κρίσεις μου για την κρίση και τη μνήμη των άλλων. Και μην επιτρέψεις ποτέ να νιώσω νυγμούς ζήλειας για τη φρεσκάδα της μνήμης και τη δύναμη της κρίσης των άλλων. Κάνε, αντίθετα, να χαίρωμαι γι' αυτό και να Σε ευχαριστώ ολόψυχα για τα άνθη της νεότητος, όταν τυχαίνη να βρίσκωμαι ανάμεσά τους και να οσφραίνομαι το άρωμά τους.

 ~ Δίδαξέ με τη σημασία των λόγων του Αποστόλου Σου: «Ει και ο έξω ημών άνθρωπος διαφθείρεται, αλλ' ο έσωθεν ανακαινούται ημέρα και ημέρα» (Β' Κορ. δ' 16). Και να αγωνίζωμαι να ζω αυτήν την πραγματικό­τητα.

 ~Τέλος στήριξε τα παραπαίοντα και ασταθή βήμα­τά μου με τον «βραχίονά Σου τον υψηλόν», ώστε να μην κυλιέμαι πια στη γη και να φρονώ τα «γεώδη», αλλά αντίθετα να έχω στραμμένα τα βλέμματά μου στον ουρανό και να φρονώ τα ουράνια, έως ότου αναπαυθώ στη στοργική Σου θεία αγκάλη.

 ~ Κύριε μου, Κύριε, Σε ευχαριστώ. Αμήν.

Εκδόσεις Ορθόδοξος Κυψέλη

Θεσσαλονίκη

πηγή