Ο..καρβουνιάρης που έγινε επίσκοπος

Άγιος Ιερομάρτυς Αλέξανδρος, Επίσκοπος Κομάνων.

 Αναφορά στον Άγιο γίνεται από τον Άγιο Γρηγόριο Νύσσης εις τον ''Βίον του αγίου Γρηγορίου (Νεοκαισαρείας) του Θαυματουργού''.
 Εκεί αναφέρεται ότι ο Άγιος Γρηγόριος ο Θαυματουργός,γνωστός για τους ιεραποστολικούς αγώνες του για εκχριστιανισμό της περιοχής ταξίδεψε στον Πόντο και συγκεκριμένα στα Κόμανα για να βοηθήσει στην εκλογή επισκόπου.Επειδή δεν βρήκε κάποιον κατάλληλο υποψήφιο ζήτησε από τους ντόπιους να ονομάσουν άτομα με σοφία και ευλάβεια από την περιοχή τους.Κάποιος ανέφερε τον Αλέξανδρο τον ''καρβουνιάρη''.

 Ξαφνικά ήρθε στον άγιο Γρηγόριο η σκέψη ότι ίσως η πρόταση για τον Αλέξανδρο δεν ήταν τυχαία, αλλά ότι ήταν θεία υπόδειξη. Αμέσως ρώτησε ποιός ήταν αυτός ο Αλέξανδρος. Κάποιος, αστειευόμενος, τον έφερε μπροστά στον επίσκοπο. Ήταν ντυμένος με βρώμικα κουρέλια, ενώ το πρόσωπο και όλο του το σώμα ήταν κατάμαυρο από τα κάρβουνα. Όλοι άρχισαν να γελούν. Το διορατικό όμως μάτι του αγίου Γρηγορίου έβλεπε άλλα πράγματα. Διέκρινε ότι ο τρόπος ζωής του δεν οφειλόταν στη φτώχεια του, αλλά σε δική του επιλογή, από κάποια φιλοσοφική διάθεση.

 Μετά από αυτή την εκτίμηση που έκανε για το πρόσωπο του καρβουνιάρη, τον πήρε ιδιαιτέρως και έμαθε με λεπτομέρεια τα σχετικά με τον βίο του. Στη συνέχεια τον παρέδωσε στους δικούς του να τον πλύνουν και να τον ντύσουν, ενώ ο άγιος ξαναγύρισε στη σύναξη των πολιτών. Όταν ο Αλέξανδρος επέστρεψε στη σύναξη καθαρός και καλοντυμένος, ο κόσμος ξαφνιάστηκε, βλέποντας έναν άλλον άνθρωπο. Ο άγιος Γρηγόριος τους τόνισε το πόσο λανθασμένο είναι το κριτήριο μας, όταν δίνουμε προσοχή στο εξωτερικό του ανθρώπου και όχι στο εσωτερικό του βάθος.

Η κατάληξη της σύναξης έγινε στην εκκλησία, όπου ο άγιος Γρηγόριος χειροτόνησε τον Αλέξανδρο τον καρβουνιάρη σε επίσκοπο. Ύστερα ζήτησε από τον νέο επίσκοπο να κηρύξει τον θείο λόγο. Κι εδώ ο άγιος Γρηγόριος δεν διαψεύσθηκε. Ο λόγος δεν ήταν περίτεχνος και στολισμένος, ήταν όμως ένας λόγος γεμάτος περιεχόμενο.

Κάποιος νεαρός, που προερχόταν από την Αθήνα και καμάρωνε για τον δικό του αττικίζοντα και καλλωπισμένο λόγο, χαμογέλασε με το «ακαλλές της λέξεως» του νέου επισκόπου. Γρήγορα όμως συνήλθε «εκ θειοτέρας όψεως». Είδε ένα σμήνος από περιστέρια, που έλαμπαν απερίγραπτα, και συγχρόνως άκουσε θεία φωνή να λέει ότι «του Αλεξάνδρου είναι αυτά τα περιστέρια».

Ημέρα μνήμης: 12 Αυγούστου.

(Ηλία Α. Βουλγαράκη, «Στιγμιότυπα από την εποχή των Πατέρων», εκδ. Αρμὀς)