Δεν έχω παράπονο από τον Θεό. Κανένα. Αυτός μόνο ευλογίες δίνει

Με πλησιάζει κλαίγοντας μια γιαγιούλα. Έχει χάσει την κόρη, τον γαμπρό και τα εγγόνια της. Έχει τελειώσει γι΄ αυτήν η ζωή. Η ομορφιά της αποδείχθηκε κίβδηλη. Η αλήθεια της μαρτυρική. Με αγκαλιάζει και ασπάζεται το χέρι μου με πολλή δύναμη και πίστη. Λέει πολλά η κίνηση αυτή. Δεν ξέρω τί περιμένει ή τί θέλει να εκφράσει.

-Πανιερώτατε, πονάω πολύ, θέλω να φύγω από αυτόν τον κόσμο. Δεν με χωράει ο τόπος. Δεν έχω παράπονο από τον Θεό. Κανένα. Αυτός μόνο ευλογίες δίνει. Ούτε θέλω να ‘ρθουν τα παιδιά μου εδώ. Δεν αξίζει. Θέλω όμως εγώ να φύγω. Μήπως είναι αμαρτία;

Το ύφος της ήταν πονεμένο, αλλά ιερά πονεμένο. Δεν ήταν πληγωμένο, γιατί είχε μια μυστική ταπείνωση˙ την ταπείνωση της αποδοχής του τραγικού γεγονότος ως ασύλληπτα επώδυνου αλλά απλού. Έμοιαζε η δική μας καρδιά, που έπασχε από τον συγκλονισμό του γεγονότος, να ήταν πιο πληγωμένη από τη δική της, που τραυματίστηκε από τον χωρισμό των προσφιλών της προσώπων. Κάπως η ταπεινή αποδοχή του συμβάντος μαλάκωσε το βαθύ τραύμα του χωρισμού. Κάποια μορφή ταπείνωσης της έβγαζε πίστη. Και η πίστη της της έδινε ισορροπία και γαλήνη. Έδειχνε η μαχαιριά στο στήθος της να έβγαζε μόνο μορφασμό και δάκρυ και όχι αίμα.

Δεν απάντησα με λόγια. Την αγκάλιασα και την ασπάσθηκα στο κεφάλι. Η ίδια σαν να αρκέστηκε σε αυτό. Αν μπορούσα, θα τη φιλούσα στην καρδιά. Με κοίταξε στο πρόσωπο προσπαθώντας να ρουφήξει την ψυχή μου, μου κράτησε ευλαβικά το χέρι και κόλλησε τα χείλη της επάνω.

Γιαγιούλα μου, τί θέλεις από μένα; Τόλμησα να ρωτήσω.
-Τίποτα, γυιέ μου, μόνο την προσευχή σου για τα παιδάκια μου και την ευχή σου να με πάρει και μένα έτοιμη ο Θεός, στην ώρα μου.
Δεν σε πληγώνει που ‘φυγαν όλοι μαζί;
-Αν είναι τώρα κοντά στο Θεό, δεν υπήρχε λόγος να ‘μαστε μαζί. Εξ άλλου τα παιδιά μας είναι πιο πολύ δικά Του και λιγότερο δικά μας. Ίσως τώρα αγαπήσω πιο πολύ το Θεό. Προσπαθώντας να είμαι κοντά Του θα είμαι μαζί με τα παιδιά μου.

πηγή