π. Δημητρίου Μπόκου
Γράφει ο άγιος Σιλουανός, που τον εορτάσαμε προχθές (24 Σεπτ.), ότι η Θεομήτωρ, αν και δεν αμάρτησε ποτέ, ούτε καν με τη σκέψη της, όμως πέρασε και αυτή μεγάλες θλίψεις.
«Όταν στεκόταν δίπλα στον Σταυρό, τότε η θλίψη της ήταν ωκεανός. Ο πόνος της ήταν ασυγκρίτως μεγαλύτερος από τον αδαμιαίο πόνο μετά την έξωση από τον Παράδεισο, γιατί και η αγάπη της ήταν ασυγκρίτως μεγαλύτερη από την αγάπη του Αδάμ στον Παράδεισο. Και αν επέζησε, επέζησε μόνο με θεία δύναμη, με την ενίσχυση του Κυρίου, επειδή το θέλημά του ήταν να δει η μητέρα του την Ανάσταση. Και μετά την Ανάληψή του, να παραμείνει αυτή πίσω του παρηγοριά και χαρά των αποστόλων και του νέου χριστιανικού λαού.
Εμείς δεν φτάνουμε στο πλήρωμα της αγάπης της Θεοτόκου, γι’ αυτό και δεν μπορούμε να καταλάβουμε το βάθος της θλίψης της. Η αγάπη της ήταν τέλεια. Αγαπούσε σε άπειρο βαθμό τον Θεό και Υιό της, αλλά αγαπούσε και τον λαό με μεγάλη αγάπη. Τί αισθανόταν άραγε, όταν εκείνοι, που τόσο πολύ αγαπούσε και που τη σωτηρία τους ποθούσε πάνω απ’ όλα, σταύρωναν τον αγαπημένο της Υιό; Αδυνατούμε να το καταλάβουμε, γιατί η δική μας αγάπη για τον Θεό και τους ανθρώπους είναι μικρή.
Αυτή την άχραντη Μητέρα του ο Κύριος έδωσε και σε μας. Αυτή είναι η χαρά και η
ελπίδα μας. Αυτή είναι η πνευματική μας Μητέρα και είναι κοντά μας κατά φύση, ως άνθρωπος. Και κάθε χριστιανική ψυχή έλκεται προς αυτήν με αγάπη».
Ο αγαπημένος μαθητής ηγήθηκε της υιοθεσίας μας. Διά μέσου του Ιωάννη γίναμε κι εμείς όλοι υιοί της και αυτή Μητέρα μας. Ύψιστη τιμή, αλλά και μέγιστη ευλογία για μας!
«Αντιύλη». Ι. Ν. Αγ. Βασιλείου, Πρέβεζα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου