Κυριακή Β'Λουκά-ΣΥΓΧΩΡΗΣΗ ΣΕ ΤΡΙΑ ΒΗΜΑΤΑ

  Τὸ πολυσυζητημένο θέμα τῆς συγχώρησης τῶν ἐχθρῶν ἐπαναφέρει στὴ μνήμη μας τὸ εὐαγγελικὸ ἀνάγνωσμα τῆς Κυριακῆς Β΄ Λουκᾶ. Δὲν θὰ ἐνεργεῖτε ὅπως οἱ ἄλλοι ἄνθρωποι, λέγει ὁ Χριστός. Δὲν θὰ ἀκολουθεῖτε τὰ φυσικά σας αἰσθήματα, ὥστε νὰ ἀγαπᾶτε τοὺς φίλους μόνο καὶ νὰ μισεῖτε τοὺς ἐχθρούς σας. Ἐσεῖς θὰ ἀγαπᾶτε τοὺς ἐχθρούς σας. Θὰ τοὺς κάνετε καλὸ καὶ θὰ τοὺς δανείζετε, χωρὶς νὰ περιμένετε καμμιὰ ἀνταπόδοση.

  Ὁ Χριστὸς μιλάει γιὰ ἀγάπη πρὸς τοὺς ἐχθρούς, ἐνῷ ἐμεῖς θεωροῦμε σχεδὸν ἀδύνατη ἀκόμα καὶ τὴν ἁπλὴ συγχώρησή τους. Μᾶς φαίνεται ἀδιανόητο νὰ ἀγαπήσουμε κιόλας τὸν ἐχθρό μας. Καὶ βέβαια κάτι τέτοιο δὲν γίνεται καθόλου εὔκολα. Ἀφοῦ ὅμως τὸ ζητάει ὁ Θεός, σημαίνει πὼς εἶναι ἐφικτό. Μέσα στὶς δυνατότητές μας. Ποτὲ ὁ Θεὸς δὲν ζητάει ἀκατόρθωτα πράγματα. Γνωρίζει καλύτερα ἀπὸ μᾶς τὴ φύση μας, τί μποροῦμε καὶ τί δὲν μποροῦμε πραγματικὰ νὰ κάνουμε. Ἀκόμα καὶ τὸ ἀνθρωπίνως ἀκατόρθωτο, μὲ τὴ χάρη του γίνεται κατορθωτό. Ἐπειδὴ καθετὶ καλό, γίνεται πάντα μὲ τὴ συνεργία Θεοῦ καὶ ἀνθρώπου. Ὄχι ἀπὸ μᾶς ἀποκλειστικά.

  Πῶς θὰ μπορούσαμε νὰ φτάσουμε σ’ αὐτὸ ποὺ θέλει ὁ Χριστός; Ἀσκούμενοι, ὅπως σὲ ὅλα, μὲ μικρὰ βήματα. Ποτὲ δὲν ἀπαιτεῖ ὁ Θεὸς νὰ πετύχουμε τὰ πάντα μονομιᾶς. Ἂς κάνουμε σὰν τὸ μικρὸ παιδί, ποὺ πέφτει, σηκώνεται, χτυπάει, ξαναχτυπάει, ἀλλὰ μαθαίνει κάποτε νὰ περπατάει καλά. 

Πῶς νὰ ἐνεργήσω λοιπόν, ὅταν δὲν μπορῶ νὰ συγχωρήσω τὸν ἐχθρό μου;

  Κάνω τὸ πρῶτο βῆμα. Ἀρχίζω νὰ παρακαλῶ τὸν Θεό: Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, δός μου τὴ δύναμη νὰ συγχωρήσω. Τὸ λέω ἐπίμονα, καθημερινά, ὥσπου, μετὰ ἀπὸ ἀρκετὸ ἴσως καιρό, νὰ φτάσω στὸ δεύτερο βῆμα, κατὰ τὸ ὁποῖο προσπαθῶ νὰ λέω: Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, ἐλέησον τοὺς ἐχθρούς μου. 

Ἂς τὸ λέω ἔστω καὶ τυπικά, ἀδιάφορα, μὲ τὸ στόμα μου μόνο, χωρὶς νὰ τὸ ἐννοῶ μὲ τὴν καρδιά μου. Ὅμως, ἂν τὸ κάνω καθημερινά, ἀπὸ τὸ στόμα κατεβαίνει λίγο-λίγο καὶ στὴν καρδιά. Φτάνω ἔτσι κάποτε στὸ τρίτο βῆμα. Αἰσθάνομαι δηλαδὴ μὲ τὸν καιρό, ὅτι μπορῶ νὰ τὸ λέω ὅλο καὶ πιὸ εὔκολα. Ὅλο καὶ μὲ καλύτερη διάθεση. Κάτι ἀλλάζει μέσα μου. Ἡ καρδιά μου ἀρχίζει νὰ τὸ ἀποδέχεται. Ἡ διάθεσή μου ἀπέναντι στὸν ἐχθρό μου ἀλλάζει σιγά-σιγὰ ὅλο καὶ πρὸς τὸ καλύτερο. Ἔχω μπεῖ στὸν δρόμο νὰ τὸν συγχωρῶ μὲ τὴν καρδιά μου. Μέχρι νὰ τὸν ἀγαπήσω κιόλας, ὁ δρόμος εἶναι βέβαια μακρύς. Ἀλλὰ βρῆκα ἤδη τὴν ἀρχή. Ἔτσι πρέπει νὰ ξεκινάω καθημερινὰ τὴν προσευχή μου. Ἀπὸ τὴ συγχώρηση τοῦ ἐχθροῦ μου καὶ μετὰ ὅλου τοῦ κόσμου.
Μέχρι ποῦ μπορῶ νὰ φτάσω ἔτσι; 

Γράφει ὁ μητροπολίτης Antony Bloom γιὰ κάποιον ποὺ ἐπέστρεψε ἀπὸ τὸ Μπούχενβαλντ, ἕνα ἀπ’ τὰ φριχτὰ γερμανικὰ στρατόπεδα συγκέντρωσης. Ὅταν ρωτήθηκε γιὰ τὸ τί τράβηξε ἐκεῖ, εἶπε: 

''Τὰ βάσανά μου δὲν μποροῦσαν καθόλου νὰ συγκριθοῦν μὲ τὴ θλίψη ποὺ ἔνιωθα μέσα μου γιὰ ἐκείνους τοὺς ἀξιολύπητους νεαροὺς Γερμανούς, οἱ ὁποῖοι κατάντησαν νὰ εἶναι τόσο σκληροί. Ἡ σκέψη γιὰ τὴν κατάντια τῶν ψυχῶν τους δὲν μὲ ἄφηνε καθόλου νὰ ἡσυχάσω. Δὲν ἀνησυχοῦσα γιὰ τὸν ἑαυτό μου, ἂν καὶ εἶχα μείνει ἐκεῖ τέσσερα ὁλόκληρα χρόνια, ἀλλὰ ἀγωνιοῦσα γιὰ τὴν ψυχικὴ κατάσταση τῶν βασανιστῶν μου. Ἐκεῖνοι ποὺ ὑπέφεραν ἦταν κοντὰ στὸν Χριστό,οἱ ἐγκληματίες ὅμως ἦταν μακριά του!''

Ἂν κάποιος βρίσκει τὴ δύναμη νὰ ξεχνάει βασανιστήρια τεσσάρων ἐτῶν καὶ νὰ θλίβεται πραγματικὰ γιὰ τοὺς βασανιστές του, ἐσὺ κι ἐγὼ γιατί νὰ μὴ μποροῦμε νὰ συγχωρήσουμε τὸν ἐχθρό μας; Καὶ νὰ νοιαστοῦμε, ἂν χρειαστεῖ, λίγο περισσότερο γι’ αὐτόν;

π. Δημητρίου Μπόκου