Ο τύπος που έσπρωξε τον νεαρό Κρητικό, τον Αντώνη, από την αποβάθρα του πλοίου -και τον σεργιάνισε να πνίγεται, συνοδεία του συναδέλφου του, στα κοχλάζοντα νερά της προπέλας- απολογήθηκε λέγοντας πως νόμισε ότι πρόκειται για Πακιστανό.
Δεν το'πε τυχαία. Δεν του προέκυψε τυχαία να απολογηθεί με έναν τέτοιον τρόπο. Είναι το ότι ξέρει -έστω και ενστικτώδικα- πως μια τέτοια απολογία μπορεί να λειτουργήσει πολύ εύκολα ως ελαφρυντικό της πράξης του στην συνείδηση μιας μεγάλης πληθυσμιακής μερίδας της χώρας.Αντιλαμβάνεστε σε τι σημείο βρισκόμαστε ως κοινωνία; Αντιλαμβάνεστε το ότι ναζιστικής φύσεως ιδεώδη έχουν στήσει πανηγύρι στον ψυχισμό πολλών στον τόπο μας;
... ... ...
Σε μια ανάρτηση που αναφερόταν στην ''απολογία'' αυτή, μάλιστα, πρόσεξα ένα σχόλιο που έλεγε, απευθυνόμενο στον απολογούμενο, 'λες ψέματα, ήξερες ποιος ήταν'. Σαν να του'λεγε, δηλαδή, 'αν δεν ήξερες θα δικαιολογούνταν αυτό που έπραξες'.
Ξέρετε, πολλές φορές μια φαινομενικά αθώα έκφραση, που μπορεί να δίνει εκ πρώτης όψεως, την εντύπωση πως είναι έκφραση αγανάκτησης απέναντι σε μια αδικία (ή και έκφραση σύνεσης) μπορεί να αποκαλύπτει μια θέαση ζωής εντελώς στρεβλή και απάνθρωπη. Είναι αυτό που λέει η παροιμία 'θέλει η που..να να κρυφτεί αλλά η χαρά δεν την αφήνει'.
Να σας δώσω άλλο ένα παράδειγμα, για να γίνω σαφέστερος:
Πρόσφατα με τις μεγάλες πυρκαγιές που κατέστρεψαν μια τεράστια έκταση της χώρας κάποιος είχε κάνει μια ανάρτηση που τα έβαζε με τον ''σκοταδισμό'' κάποιων παπάδων που είχαν βγει, καψαλισμένοι και αυτοί, με εικόνες στα χέρια στους δρόμους (είτε για να τις σώσουν, είτε για λόγους λιτάνευσης) και κάποιος άλλος σε ένα σχόλιο, κάτω απ'την ανάρτηση, απαντούσε (με ύφος νηφάλια σκεπτόμενου) 'αχ βρε τάδε, αφού ξέρεις πως αυτοί -οι παπάδες- δεν αφανίζονται με το να τους ξυρίζεις και να τους στέλνεις στα γκουλάγκ, αυτά δοκιμάστηκαν και απέτυχαν'. Δηλαδή... ήταν σαν να'λεγε πως αν ήταν εφικτός ο αφανισμός τους με το να τους ξυρίζεις και τους στέλνεις στα γκουλάγκ, τότε αυτό θα'ταν κάτι καθ'όλα αποδεκτό και καλό!
... ... ...
Νοσεί η κοινωνία μας. Πολύ βαριά μάλιστα! Με ποικίλους τρόπους... με καμουφλαρισμένες πλην καθ'όλα υπαρκτές και βαριά αυτοκαταστροφικές θεάσεις ζωής.
Γι'αυτό, το πρώτο που χρειάζεται είναι μια έσωθεν κάθαρση, στην πολύ προσωπική ζωή του καθενός. Η οποιαδήποτε καλυτέρευση σε ένα συλλογικό-κοινωνικό επίπεδο, δεν μπορεί παρά να προκύψει από μια τέτοια κάθαρση. Όλα τα άλλα είναι προφάσεις και φούμαρα για να αποσπαστεί η προσοχή από αυτήν, την καίριας σημασίας διαπίστωση.
Αυτό που έχει ανάγκη ο τόπος και προέχει είναι οι καθαρές και δίκαιες καρδιές. Δεν προέχει η αναζήτηση τρόπων αποτελεσματικότερης οργάνωσης των θεσμών. Άλλωστε, η αποτελεσματική οργάνωση των θεσμών προκύπτει αφ'εαυτού της, ως φυσικό επόμενο, όταν οι διαχειριστές τους είναι άνθρωποι με καθαρή καρδιά και πνεύμα αυτοθυσίας.
Χριστιανούς -κάποιους που να'χουν πρότυπο ζωής των Χριστό δηλαδή- χρειαζόμαστε. Από ανθρώπους βεβαρημένους -ναι βεβαρημένους- με βαθύ υπαρξιακό βάσανο, με πείνα και δίψα δικαιοσύνης, έχουμε ανάγκη. Και όχι την οικτρή ρηχότητα των λογής ''φωταδιστών'' και τις γλοιωδίες των 'golden boys' και των 'επικοινωνιολόγων'.
Dimitri Lalushi
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου