Ερχόταν το Σάββατο το βράδυ στο Μοναστήρι, έβλεπε τους πατέρες, λειτουργούσε την Κυριακή το πρωΐ, έπαιρνε το αντίδωρό του και πάλι πήγαινε στο ασκητήριο. Μετά που τον κάλεσε ο Δεσπότης Χριστός κατέβηκε στην Μονή και κοιμήθηκε πριν από πεντακόσια χρόνια.
Και όμως αυτόν τον καλόγερο τον γνώριζαν όλοι. Και η Ρωσία τον γνώριζε και η Κωνσταντινούπολη.
Ο Πατριάρχης Ιερεμίας τον γνώριζε και μάλιστα ήθελε να τον κάνει Δεσπότη. Από ταπείνωση ο Όσιος Δαυΐδ δεν ήθελε να γίνει Δεσπότης. Δεν ήταν σαν και εμάς, δεν ήθελε βαθμούς, ήθελε να είναι ταπεινός υπηρέτης του Θεού. Μόνο να είναι Ιερέας και να αρέσει στο Θεό. Ποιός τον αναγνώρισε Άγιο μέσα σ' αυτή την ερημιά; Ο Θεός αγιοποιεί.
Τη νύκτα εκεί άναβα τα καντηλάκια, θυμίαζα, διάβαζα διάφορα πνευματικά και προσευχόμουν γονατιστός και στις 3 η ώρα σηκωνόμουνα έβγαινα έξω και έκανα μια δέηση στο Θεό, στην ησυχία της νύκτας, και την άκουγε ο Θεός και ο Όσιος Δαβίδ. Μετά ερχόμουνα στο Μοναστήρι και έκανα την λειτουργία, χωρίς να ξέρει κανένας τίποτα.
Μια νύκτα ο Άγιος μου παρουσιάστηκε με την μορφή του Πατρός Ευθυμίου, άνοιξε την πόρτα και μπήκε μέσα.
Εγώ τότε, νομίζοντας ότι είναι ο πάτερ Ευθύμιος, του είπα:
Παππούλη μου, ήρθες να μείνεις στο ασκητήριο μαζί μου απόψε? Καλά έκανες και εγώ στο ασκητήριο του Οσίου Δαβίδ ήρθα.
Εκεί που έκανα την προσευχή μου, είδα τον παππούλη να κρατάει στο χέρι του το σκουφί του και να έχει λευκή μεγάλη μεγάλη γενειάδα και μετά έγινε άφαντος.
Μια άλλη φορά μου παρουσιάστηκε με την μορφή του πατρός Νικοδήμου.
Όσιος Ιάκωβος Τσαλίκης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου