Οι μέρες και οι νύχτες της έγιναν δίδυμα αδέρφια. Δεν τα ξεχωρίζει. Πολλες φορές μπερδεύεται. Σκοτάδι μέσα της, σκοτάδι έξω.
Χθες κατάφερε να αγοράσει τη δόση της. Για άλλη μια φορά. Μετρά τις δόσεις με τα ηλιοβασιλέματα. «Ξημέρωσε πάλι» λέει κάθε φορά που παίρνει το φακελάκι της.
Με χέρια που έτρεμαν απο το κρύο της ψυχής της, μπήκε στο σπίτι. Τα μάτια της περιπλανήθηκαν στο χώρο, γεμάτα πανικό. Που να το κρύψει; Η μάνα ήξερε όλες τις κρυψώνες και κάθε τόσο έκανε έλεγχο και έπαιρνε ο,τι έβρισκε μέσα εκεί. Πίστευε πως μ αυτό το τρόπο να γλυτώσει τη Μαρία.
«Πόσο γελασμένη είσαι μάνα» της έλεγε όμως εκείνη δεν άκουγε.
«Είσαι άρρωστη, δεν μπορείς να καταλάβεις» της απαντούσε και πήγαινε να κλάψει μόνη της.
Ψάχνοντας η Μαρία πήγε στην αποθήκη. Εκεί βρήκε την κούτα με τα λούτρινα που τη συντρόφευαν στους φόβους της παιδικής της ηλικίας.
«Ωραία» είπε «Θα ανοίξω την κοιλιά ενός απο αυτά και θα κρύψω τη δόση μου μέσα εκεί»
Εσκυψε πάνω στη κούτα για να διαλέξει όποιο τη βόλευε.
Το χέρι της πέρασε πάνω απο το ξεθωριασμένο σκυλάκι που αγαπούσε τόσο πολύ. Εκείνο που είχε όλη την ώρα αγκαλιά. Αυτό που την συντρόφευε στα όνειρά της, που άκουγε προσεκτικά όλες της της έγνοιες. Ολα τα ήξερε. Για τον πατέρα, για την κοπέλα που τον πήρε μακριά απο τη μάνα, για τις πολλές ώρες που έμενε μόνη της επειδή η μάνα δούλευε. Όλα.
Η Μαρία δεν μπορούσε να σταματήσει τα δάκρυα της ούτε ύστερα απο ώρα που είχε συρθεί μέχρι το κρεβάτι της.
Ύστερα απο πολλά χρόνια ο μικρός της φίλος την άκουγε υπομονετικά να τον ρωτάει
«Πως έγινα έτσι; Γιατί μου τα έφερε έτσι η ζωή; Γιατί;»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου