Mέσα στην κοσμοθάλασσα, μέσα σ’ αυτήν την απέραντη χωματερή των επιθυμιών, πορεύεσαι μόνος, χωρίς μιαν οσμή πατρίδας, σε τόπο και χρόνο ξεγυμνωμένο από πολιτισμό και ιστορία.
Πες μου λοιπόν πλάνητα έλληνα, κάτω από τα ράκη της ύπαρξής σου, ποιά μάνα υπομονή θα υποβαστάξει τα αναλφάβητα, τυφλωμένα, χωρίς πρόσωπο παιδιά σου;
-Η εκκλησία! Επιστρέφω και πάλι στη σύναξη των αδελφών που οι περισσότεροι μισούν, όχι σαν κριτής σκληρός, όχι σαν ξένος! Γιατί είναι η εκκλησία μάνα υπομονή και αηδονολαλιά όσων δεν έχουν πρόσωπο, στη βαθιά νύχτα αυτή του κόσμου, όταν τα πάντα γύρω σωπαίνουν και ναρκώνονται..και είναι οι πληγές των αδελφών (και των οικείων) χρυσός ατίμητος!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου