...Η άρρωστη γυναίκα, με γενικευμένο καρκίνο στα σαράντα της, κάνει αργά το σταυρό της. Ο ιερέας ξεδιπλώνει το μάκτρο. «Μεταλαμβάνει η δούλη του Θεού... εις άφεσιν αμαρτιών και ζωήν αιώνιον».
Η άρρωστη κοινωνεί, ξανακάνει το σταυρό της, κλείνει τα μάτια.
Το μυστήριο του θανάτου που ολοφάνερα επίκειται ξεθωριάζει και χάνεται μπροστά στο Μυστήριο του Θεού που πεθαίνει οικειοθελώς για να πατήσει τον θάνατο.
Ο ιερέας αποχωρεί, η άρρωστη οδεύει προς την αιωνιότητα. «Τι συγκινητικό, γιατρέ!» ψιθυρίζει η αδελφή της Εντατικής.
Όπως διαβάζουμε στον Εσπερινό της Γονυκλισίας, την Κυριακή της Πεντηκοστής: «Ουκ έστιν ουν, Κύριε, τοις δούλοις σου θάνατος, εκδημούντων ημών από του σώματος και προς σε τον Θεόν ενδημούντων, αλλά μετάστασις από των λυπηροτέρων επί τα χρηστότερα και θυμηδέστερα, και ανάπαυσις και χαρά».
Τι ανακούφιση, τι παρηγορία για όλους μας...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου