«Τις περισσότερες φορές,ντύνουμε τις κακίες μας με αρετές»

Το έχω πει πολλές φορές ότι πίσω από τις πολύ σπουδαίες ρητορείες μας κρύβονται φοβισμένες λέξεις και τρεμάμενα χείλη. Πίσω από τα πύρινα «ηθικά» κηρύγματα μας,ένοχη ζωή, και πίσω από μεγάλες «ομολογίες» πίστεως ένα τεράστιο άγχος απιστίας.

Ξέρεις πως φοβόμαστε μην πει ο άλλος κάτι που θα ξυπνήσει τον δικό μας εφιάλτη; Μήπως και κάνει κάτι που εμείς διψάμε αβυσσαλέα και το κρατάμε σιδηροδέσμιο στα υπόγεια της λήθης;

Τι κάνουμε τότε; Με οποιοδήποτε τρόπο προσπαθούμε να τον φιμώσουμε, να μην μιλάει, να ησυχάσουμε. Ακόμη και με την βία να σιωπήσει η ζωή του.

Έτσι ο άλλος γίνεται ο κακός, ο άπιστος, ο ανήθικος, η πόρνη, η τσούλα, η αδελφή, ο αλήτης, ο βρομιάρης, ο ανίκανος, ο ανάξιος και ο κατάλογος των φοβικών μας προβολών είναι τόσο βαθύς όσο και το σκοτάδι μας της ψυχής μας.

Βέβαια για όλα αυτά, μίλησε πολλούς αιώνες πίσω μια όμορφη μεταξωτή ψυχή,ο Άγιος Ιωάννης Σιναίτης, λέγοντας εκείνο το απίστευτα ψυχαναλυτικό:
«Τις περισσότερες φορές, ντύνουμε τις κακίες μας με αρετές».

π.Χαράλαμπος Παπαδόπουλος