Ιδρύθηκε το 1552 από τον Ίβάν τον Τρομερό. Ηγούμενος ήταν ό αρχιμανδρίτης Σέργιος, άνθρωπος ενάρετος καί μορφωμένος. Γεννήθηκε στίς 11 Μαίου 1863 στην πόλη Γκάτσινα. Το κοσμικό του όνομα ήταν Ιωάννης Ζάιτσεφ. Τέλειωσε το Πανεπιστήμιο στην ϊδια πόλη, αλλά μέσα του φλεγόταν από την επιθυμία να αφιερωθεί στον Θεό. "Ετσι το 1891 προσήλθε στο μοναστήρι του Αγίου Νείλου της επαρχίας Ντβέρ. Ως δόκιμος μοναχός είχε μεταξύ των άλλων καί το διακόνημα του βοηθού διδασκάλου της μονής. Στίς 25 Σεπτεμβρίου 1893 έκάρη μοναχός καί πήρε το όνομα Σέργιος. Το 1894 χειροτονήθηκε ιεροδιάκονος καί το 1896 ιερέας. Στίς 11 Μαΐου 1905 ανέλαβε την ήγουμενία της μονής, αλλά μόνο για ενάμιση χρόνο. Την 1η Σεπτεμβρίου 1906 έγινε ηγούμενος στη μονή Αγίου Μακαρίου στην πόλη Σιγιάρσκ καί τέλος στίς 7 Ιανουαρίου 1907 στη μονή Ζιλάντωφ.
"Οταν πήγε στο μοναστήρι αυτό, είδε ότι ή κατάσταση δεν ήταν καθόλου καλή, ούτε από πνευματικής, αλλά ούτε καί από υλικής απόψεως. Οί μοναχοί ήταν λίγοι καί δεν μπορούσαν να ανταποκριθούν στίς ανάγκες του μοναστηρίου. Ζήτησε λοιπόν να στείλουν κάποιους μοναχούς από τίς γειτονικές μονές του Αγίου Μακαρίου καί Αρχαγγέλου Μιχαήλ.Παράλληλα έκανε μεγάλες προσπάθειες για την κτιριακή αποκατάσταση του μοναστηρίου.
"Οταν πήγε στο μοναστήρι αυτό, είδε ότι ή κατάσταση δεν ήταν καθόλου καλή, ούτε από πνευματικής, αλλά ούτε καί από υλικής απόψεως. Οί μοναχοί ήταν λίγοι καί δεν μπορούσαν να ανταποκριθούν στίς ανάγκες του μοναστηρίου. Ζήτησε λοιπόν να στείλουν κάποιους μοναχούς από τίς γειτονικές μονές του Αγίου Μακαρίου καί Αρχαγγέλου Μιχαήλ.Παράλληλα έκανε μεγάλες προσπάθειες για την κτιριακή αποκατάσταση του μοναστηρίου.
"Ετσι σε λίγο διάστημα το μοναστήρι κτιριακά άλλαξε μορφή. Το βάρος όμως έπεσε στην εσωτερική ζωή. Με τίς δικές του άοκνες προσπάθειες ή αδελφότητα ζοϋσε κατά το πρότυπο των αυστηρών κοινοβίων.
Ό ίδιος ό αρχιμανδρίτης Σέργιος ήταν υπόδειγμα αρετής, αυστηρής πνευματικής ζωής καί προσευχής, όχι μόνο στους υποτακτικούς του αλλά καί στους πιστούς της περιοχής. Γι'αυτό όλοι, κληρικοί, μοναχοί, λαϊκοί τον υπεραγαπούσαν. Μεταξύ των άλλων αρετών του διακρινόταν καί για την ειρηνοποιό του διάθεση. "Ο ,τι προβλήματα ή προστριβές παρουσιάζονταν σε άλλες μονές ή ενορίες, τον καλούσαν για να βοηθήσει. Καί είχε πάντα τον τρόπο, με πολλή διάκριση, νά δίνει λύσεις, να συμφιλιώνει καί να φέρνει την ειρήνη καί την ομόνοια.
Το μοναστήρι είχε καί δικό του εκκλησιαστικό σχολείο. Στεγαζόταν σε ένα ξύλινο κτίριο δίπλα στο μοναστήρι καί φοιτούσαν 40 μαθητές εθνικότητας Τσουβασί. Το σχολείο Ιδρύθηκε στίς 17 Σεπτεμβρίου 1909 με ενέργειες του αρχιμανδρίτη Σέργιου. Στίς αρχές του 1918 στο μοναστήρι ζούσαν 12 μοναχοί καί 15 δόκιμοι. Ή Όκτωβριανή επανάσταση άλλαξε ριζικά την εκκλησιαστική κατάσταση καί βέβαια τη ζωή του μοναστηρίου. Ή περιουσία του κατασχέθηκε. Το χειρότερο όμως ήταν πώς ο! μπολσεβίκοι επιστράτευσαν με τη βία τους νεότερους δόκιμους καί μοναχούς. "Ετσι τον Σεπτέμ-βριο του 1918 είχαν απομείνει μόνον 7 μοναχοί καί 4 δόκιμοι.
Τον Αύγουστο του 1918 τα τσεχικά στρατεύματα πού υποστήριζαν τους «λευκούς» πολιόρκησαν το Καζάν. Επειδή το μοναστήρι του Ζιλάντωφ βρισκόταν σε λόφο, στο πιο ψηλό σημείο της περιοχής, οί Τσέχοι εγκατέστησαν εκεί δύο κανόνια καί σφυροκοπούσαν τίς θέσεις των «κόκκινων». Ή ζωή στο μοναστήρι έγινε δύσκολη λόγω της στρατηγικής σημασίας του. "Οταν στίς 11 Αυγούστου κατελήφθη ή πόλη από τους Τσέχους, ό αρχιμανδρίτης Σέργιος ζήτησε από την εκκλησιαστική αρχή την αδεία να μεταστεγαστούν προσωρινά σε κάποιο άλλο μέρος. Ή εκκλησιαστική αρχή δέχθηκε.
Στίς 10 Σεπτεμβρίου τα στρατεύματα των Τσέχων αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν την πόλη. Μαζί έφυγαν καί 60.000 κάτοικοι, πολλοί κληρικοί, ό ηλικιωμένος Μητροπολίτης Ιάκωβος, ό επίσκοπος Μπόρις κ.λπ. Ήταν βέβαιοι πώς οι «κόκκινοι», άνακαταλαμβάνοντας την πόλη, θα προέβαιναν σε μαζικές σφαγές. "Ομως κανείς από τους μοναχούς των γύρω μοναστηριών δεν θέλησε να φύγει. "Ολοι παρέμειναν στα μοναστήρια τους αποφασισμένοι να μαρτυρήσουν για την πίστη του Χριστού.
Οί μοναχοί του Ζιλάντωφ, όταν έφυγαν οι Τσέχοι, αποφάσισαν να γυρίσουν στο μοναστήρι τους, παρά τον κίνδυνο πού διέτρεχαν. Το πρωί της 10ης Σεπτεμβρίου στα κανόνια παρέμεινε μόνον ένας μαχητής. Ήταν ένας αξιωματικός, γιος του καθηγητή Μιχαήλ Ντόκελ, ό όποιος πολεμούσε μόνος αυτός τα στρατεύματα των μπολσεβίκων, εμποδίζοντας την προέλαση τους. Μετά από λίγες ώρες ό ηρωικός μαχητής σκοτώθηκε. Οί μπολσεβίκοι κατέλαβαν την περιοχή καί όταν διαπίστωσαν πώς μόνον ένας άνθρωπος ήταν ό «εχθρός» πού εϊχε προκαλέσει τόσες φθορές, θύμωσαν καί αποφάσισαν να εκδικηθούν.
Μπήκαν στο μοναστήρι καί άρχισαν να καταστρέφουν ο,τι έβρισκαν. Παράλληλα έκαναν έρευνες σ' όλους τους χώρους του μοναστηρίου, μήπως ανακαλύψουν κάποιους στρατιώτες του αντίπαλου στρατοπέδου. Επειδή δεν βρήκαν κανέναν, αποφάσισαν να εκδικηθούν τους μοναχούς, θεωρώντας ότι αυτοί υποστήριζαν τους «άντεπαναστάτες».
Το μοναστήρι είχε καί δικό του εκκλησιαστικό σχολείο. Στεγαζόταν σε ένα ξύλινο κτίριο δίπλα στο μοναστήρι καί φοιτούσαν 40 μαθητές εθνικότητας Τσουβασί. Το σχολείο Ιδρύθηκε στίς 17 Σεπτεμβρίου 1909 με ενέργειες του αρχιμανδρίτη Σέργιου. Στίς αρχές του 1918 στο μοναστήρι ζούσαν 12 μοναχοί καί 15 δόκιμοι. Ή Όκτωβριανή επανάσταση άλλαξε ριζικά την εκκλησιαστική κατάσταση καί βέβαια τη ζωή του μοναστηρίου. Ή περιουσία του κατασχέθηκε. Το χειρότερο όμως ήταν πώς ο! μπολσεβίκοι επιστράτευσαν με τη βία τους νεότερους δόκιμους καί μοναχούς. "Ετσι τον Σεπτέμ-βριο του 1918 είχαν απομείνει μόνον 7 μοναχοί καί 4 δόκιμοι.
Τον Αύγουστο του 1918 τα τσεχικά στρατεύματα πού υποστήριζαν τους «λευκούς» πολιόρκησαν το Καζάν. Επειδή το μοναστήρι του Ζιλάντωφ βρισκόταν σε λόφο, στο πιο ψηλό σημείο της περιοχής, οί Τσέχοι εγκατέστησαν εκεί δύο κανόνια καί σφυροκοπούσαν τίς θέσεις των «κόκκινων». Ή ζωή στο μοναστήρι έγινε δύσκολη λόγω της στρατηγικής σημασίας του. "Οταν στίς 11 Αυγούστου κατελήφθη ή πόλη από τους Τσέχους, ό αρχιμανδρίτης Σέργιος ζήτησε από την εκκλησιαστική αρχή την αδεία να μεταστεγαστούν προσωρινά σε κάποιο άλλο μέρος. Ή εκκλησιαστική αρχή δέχθηκε.
Στίς 10 Σεπτεμβρίου τα στρατεύματα των Τσέχων αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν την πόλη. Μαζί έφυγαν καί 60.000 κάτοικοι, πολλοί κληρικοί, ό ηλικιωμένος Μητροπολίτης Ιάκωβος, ό επίσκοπος Μπόρις κ.λπ. Ήταν βέβαιοι πώς οι «κόκκινοι», άνακαταλαμβάνοντας την πόλη, θα προέβαιναν σε μαζικές σφαγές. "Ομως κανείς από τους μοναχούς των γύρω μοναστηριών δεν θέλησε να φύγει. "Ολοι παρέμειναν στα μοναστήρια τους αποφασισμένοι να μαρτυρήσουν για την πίστη του Χριστού.
Οί μοναχοί του Ζιλάντωφ, όταν έφυγαν οι Τσέχοι, αποφάσισαν να γυρίσουν στο μοναστήρι τους, παρά τον κίνδυνο πού διέτρεχαν. Το πρωί της 10ης Σεπτεμβρίου στα κανόνια παρέμεινε μόνον ένας μαχητής. Ήταν ένας αξιωματικός, γιος του καθηγητή Μιχαήλ Ντόκελ, ό όποιος πολεμούσε μόνος αυτός τα στρατεύματα των μπολσεβίκων, εμποδίζοντας την προέλαση τους. Μετά από λίγες ώρες ό ηρωικός μαχητής σκοτώθηκε. Οί μπολσεβίκοι κατέλαβαν την περιοχή καί όταν διαπίστωσαν πώς μόνον ένας άνθρωπος ήταν ό «εχθρός» πού εϊχε προκαλέσει τόσες φθορές, θύμωσαν καί αποφάσισαν να εκδικηθούν.
Εκείνη την ώρα οι μοναχοί είχαν τελειώσει τη Θεία Λειτουργία καί έτρωγαν στην τράπεζα του μοναστηριού. Ήταν (με το παλαιό ημερολόγιο) ή γιορτή του οσίου Μωυσή του Αιθίοπα καί ό αναγνώστης διάβαζε το βίο του από τον Συναξαριστή. Ό άγιος Μωυσής ήταν λήσταρχος. Μετανόησε, βαφτίστηκε καί έγινε μοναχός. Με τη χάρη του Θεοΰ κι έπειτα από σκληρούς ασκητικούς αγώνες ανέβηκε σε ΰψη πνευματικά καί έγινε πνευματικός πατέρας πλήθους μοναχών. Το 400 μ.Χ. περίπου γνώρισε μαρτυρικό θάνατο μαζί με έξι μαθητές του, από βαρβάρους πού κατέλαβαν καί κατέστρεψαν τη σκήτη τους.
Την ώρα πού ό αναγνώστης στο μοναστήρι του Ζιλάντωφ διάβαζε το μαρτυρικό τέλος του οσίου Μωυσή (προετοιμάζοντας τους μοναχούς), κάποιοι σύγχρονοι βάρβαροι εισέβαλαν στην τράπεζα κι έβγαλαν τους μοναχούς έξω. Τους έσυραν με φωνές καί βρισιές ως την πύλη του μοναστηρίου καί τους έστησαν στη σειρά. Τους ανακοίνωσαν ότι καταδικάζονται στην εσχάτη των ποινών. Γρήγορα γρήγορα άρχισαν να τους πυροβολούν. Οί μοναχοί έψαλλαν όλοι μαζί. Οι σφαίρες διέκοψαν τον ύμνο.Οι νεομάρτυρες έφυγαν για να τον συνεχίσουν στο επουράνιο θυσιαστήριο. Τα σώματα τους στοιβάχτηκαν στην αυλή του μοναστηριού.
Οί. μπολσεβίκοι έφυγαν ευχαριστημένοι από το «κατόρθωμα τους». Μετά από λίγο, μέσα από τα πτώματα των αδελφών μοναχών, ξεπρόβαλε ένας ηλικιωμένος ιερομόναχος, ό π. Ιωσήφ. Ήταν όλος πλημμυρισμένος από το αίμα καί με κομμάτια από τα μυαλά των φονευθέντων αδελφών του. Διαπίστωσε πώς μόνον αυτόν, ως εκ θαύματος, δεν τον άγγιξε καμία σφαίρα. Δίνοντας κουράγιο στον εαυτό του κοίταξε έναν έναν τους μοναχούς. "Οταν είδε πώς όλοι ήταν νεκροί, πήγε με τα πόδια καί με πολλές προφυλάξεις στο Καζάν. Κατευθύνθηκε στο μοναστήρι του Αγίου Ιωάννου Προδρόμου καί ζήτησε βοήθεια από τον ηγούμενο, αρχιμανδρίτη Έφραίμ.
"Οπως σημειώσαμε, δεν υπήρχε στην πόλη αρχιερέας καί τη διοίκηση της επαρχίας είχε αναλάβει προσωρινά ό τριαντάχρονος ηγούμενος της μονής Μεταμορφώσεως Σωτηρος αρχιμανδρίτης Ίωάσαφ. Σάν έμαθε για την τραγωδία του Ζιλάντωφ, μαζί με άλλους ιερεΐς καί λαϊκούς πήγαν στο μοναστήρι, έψαλαν τη νεκρώσιμη ακολουθία καί έθαψαν τους νεομάρτυρες πατέρες.
Ό Ιερομόναχος Ιωσήφ έζησε έναν ακόμη χρόνο στο μοναστήρι του Αγίου Ιωάννου καί κοιμήθηκε εκεί. Μέχρι την κοίμηση του διηγεϊτο συνεχώς για τις τελευταίες στιγμές καί το μαρτυρικό θάνατο των συμμοναστών του. Είχε χάσει την ακοή του από τη στιγμή των πυροβολισμών. Πάντοτε έλεγε: «Έχω την αίσθηση ότι είμαι ακόμη μουσκεμένος με το αίμα των αδελφών μου μοναχών. Το αίμα τους έπεσε στο πρόσωπο μου, σ' όλο το σώμα μου κι έτσι ματωμένος ήρθα στην πόλη, στο μοναστήρι του Άγιου Ιωάννου...». Ό γέροντας Ιωσήφ συνεχώς μνημόνευε στίς θειες Λειτουργίες τους μάρτυρες συμμοναστές του καί παρακαλούσε όλους τους πιστούς πού έρχονταν στο μοναστήρι να μνημονεύουν κι αυτοί τον αρχιμανδρίτη Σέργιο καί την ευλογημένη συνοδεία του. Μετά την κοίμηση του οι πατέρες της μονής του Αγίου Ιωάννου συνέχισαν τίς θείες Λειτουργίες υπέρ αναπαύσεως των ψυχών τους.
Έτσι σήμερα γνωρίζουμε τους νεομάρτυρες του Ζιλάντωφ χάρη στον ταπεινό γέροντα Ιωσήφ, τον όποιο ό Θεός επέτρεψε να ζήσει, για να διασώσει σε όλα τα μέλη της Όρθόδοξης Εκκλησίας το μαρτυρικό τέλος τους.
Την ώρα πού ό αναγνώστης στο μοναστήρι του Ζιλάντωφ διάβαζε το μαρτυρικό τέλος του οσίου Μωυσή (προετοιμάζοντας τους μοναχούς), κάποιοι σύγχρονοι βάρβαροι εισέβαλαν στην τράπεζα κι έβγαλαν τους μοναχούς έξω. Τους έσυραν με φωνές καί βρισιές ως την πύλη του μοναστηρίου καί τους έστησαν στη σειρά. Τους ανακοίνωσαν ότι καταδικάζονται στην εσχάτη των ποινών. Γρήγορα γρήγορα άρχισαν να τους πυροβολούν. Οί μοναχοί έψαλλαν όλοι μαζί. Οι σφαίρες διέκοψαν τον ύμνο.Οι νεομάρτυρες έφυγαν για να τον συνεχίσουν στο επουράνιο θυσιαστήριο. Τα σώματα τους στοιβάχτηκαν στην αυλή του μοναστηριού.
Η Μονή Ζιλαντωβ σήμερα
"Οπως σημειώσαμε, δεν υπήρχε στην πόλη αρχιερέας καί τη διοίκηση της επαρχίας είχε αναλάβει προσωρινά ό τριαντάχρονος ηγούμενος της μονής Μεταμορφώσεως Σωτηρος αρχιμανδρίτης Ίωάσαφ. Σάν έμαθε για την τραγωδία του Ζιλάντωφ, μαζί με άλλους ιερεΐς καί λαϊκούς πήγαν στο μοναστήρι, έψαλαν τη νεκρώσιμη ακολουθία καί έθαψαν τους νεομάρτυρες πατέρες.
Ό Ιερομόναχος Ιωσήφ έζησε έναν ακόμη χρόνο στο μοναστήρι του Αγίου Ιωάννου καί κοιμήθηκε εκεί. Μέχρι την κοίμηση του διηγεϊτο συνεχώς για τις τελευταίες στιγμές καί το μαρτυρικό θάνατο των συμμοναστών του. Είχε χάσει την ακοή του από τη στιγμή των πυροβολισμών. Πάντοτε έλεγε: «Έχω την αίσθηση ότι είμαι ακόμη μουσκεμένος με το αίμα των αδελφών μου μοναχών. Το αίμα τους έπεσε στο πρόσωπο μου, σ' όλο το σώμα μου κι έτσι ματωμένος ήρθα στην πόλη, στο μοναστήρι του Άγιου Ιωάννου...». Ό γέροντας Ιωσήφ συνεχώς μνημόνευε στίς θειες Λειτουργίες τους μάρτυρες συμμοναστές του καί παρακαλούσε όλους τους πιστούς πού έρχονταν στο μοναστήρι να μνημονεύουν κι αυτοί τον αρχιμανδρίτη Σέργιο καί την ευλογημένη συνοδεία του. Μετά την κοίμηση του οι πατέρες της μονής του Αγίου Ιωάννου συνέχισαν τίς θείες Λειτουργίες υπέρ αναπαύσεως των ψυχών τους.
Έτσι σήμερα γνωρίζουμε τους νεομάρτυρες του Ζιλάντωφ χάρη στον ταπεινό γέροντα Ιωσήφ, τον όποιο ό Θεός επέτρεψε να ζήσει, για να διασώσει σε όλα τα μέλη της Όρθόδοξης Εκκλησίας το μαρτυρικό τέλος τους.
Τα ονόματα τους ήταν: Αρχιμανδρίτης Σέργιος,οί Ιερομόναχοι Λαυρέντιος, Ιωσήφ, Σεραφείμ, ό ιεροδιάκονος Θεοδόσιος, οί μοναχοί Λεόντιος, Στέφανος, οί δόκιμοι Γεώργιος Τιμοφέεφ, Στέργιος Ντάλιν, Ιωάννης Σαρέτεντσκι, Ίλαρίων Πραβντίν.Η ρωσική ορθόδοξη εκκλησία τους αγιοκατέταξε τον Αύγουστο του 2000
Πηγή-''Ρώσοι Νεομάρτυρες και ομολογητές''Αρχιμ.Νεκτ.Αντωνόπουλου/rusfront
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου