Πολεμιστές ψυχώθηκαν μπρος στο εικόνισμά Της, Μάχες και πολέμοι κερδηθήκαν, Μάνες βρήκαν αποκούμπι, παιδιά την παρήγορη αγκαλιά!
Πόντος!Θράκη!Κύπρος!Ο οχτρός μας ίδιος!Πολλές υπήρξαν οι στιγμές κατά τις οποίες με συγκίνηση δάκρυσα διαβάζοντας το βιβλίο: «Μικρασιάτισσα Παναγιά»
Δέσποινα κι η ηρωίδα, του πολέμου παιδί και ετούτη, είτε γιατί ταυτιζόμουν μαζί της, είτε γιατί η μνήμη η παιδική μου ανακαλούσε τις ρυπές του οχτρού, τα πολεμικά αεροπλάνα που έσκιζαν τον αέρα κι εμείς τρέχαμε κάτω από της Μάνας την αγκάλη, είτε γιατί οι εικόνες αποτυπωμένες περιγραφικά στο χαρτί, έπαιρναν χρώματα και μυρωδιές και ήχους, βασισμένες καθόλα σε πραγματικά γεγονότα, μα σίγουρα γιατί αφορούν στην θαυματουργή παρουσία της Παναγίας μας που πολύ την ευλαβούμαι!Μα το απόσταγμα ένα!
Ο Ελληνισμός μας στέκει και ευημερεί και θεμελιώνεται επάνω στην Ορθόδοξή μας πίστη!
Μοιράζομαι μαζί σας αυτή την πολύ διδακτική για όλους μας πλοκή της πραγματικής ιστορίας και ως Ορθόδοξους Χριστιανούς και ως Έλληνες όπου η γη μας και η χώρα μας διεκδικείται από τα κατά καιρούς μεγάλα συμφέροντα.
Κάθε σπίτι στη Μικρά Ασία περίτεχνα και με θαλπωρή δομημένο είχε απαρέγκλιτα στο εσωτερικό του το δικό του οικογενειακό εικονοστάσι, με τον προστάτη Άγιό του το κάθε σπίτι, με τους Αγίους να συμπληρώνουν το εικονοστάσι του, με καντηλάκι, ψαλτήρι, θυμιατήρι και θυμιάματα να ευωδιάζουν σε όλο το σπίτι! Η χήρα μητέρα τα είχε συνηθίσει από μικρά όλα τα της τα παιδιά, να έχουν τον Χριστό και την προσευχή στην ζωή τους, εννέα μήνες πριν ακόμα γεννηθούν, όπως πολύ σοφά προμήνυσε σε κάθε Μάνα ο σοφός.
« Εξεγερθέντες του ύπνου προσπίπτωμεν Σοι Αγαθέ...» ήξερε κιόλας από τα επτά της μόλις χρόνια, η Δεσποινούλα, να γονατίζει μπρος στο οικογενειακό εικονοστάσί τους, μαζί με τα μικρότερα αδελφάκια της και να προσεύχεται στην Παναγία!
Πλησίαζε η εορτή της Κοιμήσεως της Υπεραγίας Θεοτόκου, στις 15 Αυγούστου 1924, και μαζί και η ονομαστική εορτή της μικρής Δέσποινας! Η φετεινή της γιορτή δεν προοριζόταν καθώς προμήνυαν οι καταστάσεις να γιορταστεί ηχηρά και πανηγυρικά!
Μοιραία, η υπογραφή της συνθήκης της Λωζάνης, η οποία προέβλεπε την αναγκαστική ανταλλαγή των πληθυσμών των Χριστιανών και των μουσουλμάνων αντίστοιχα, άρχιζε ήδη με τρόμο να εφαρμόζεται!
Όσο και αν όλοι οι γείτονες της Δέσποινας, πίστευαν πως η οποιαδήποτε συνθήκη της Λωζάνης δεν θα έφτανε ως την περιοχή τους και δεν θα αναγκάζονταν να εγκαταλείψουν τα σπίτια στα οποία γεννήθηκαν και μεγάλωσαν, η σοφή Παναγία μας, Πλατυτέρα των ουρανών, από ψηλά έβλεπε την καταστροφή να έρχεται και ήθελε να προστατεύσει την ευλαβή χριστιανική οικογένεια!
Μέρες πριν από τον εορτασμό της Κοιμήσεώς Της, το εικόνισμα Της άρχισε να κουνιέται και να πάλλεται κρεμασμένο στον τοίχο, τόσο ηχηρά που οι γείτονες των διπλανών σπιτιών θεώρησαν πως γινόταν συγκεντρωμένα σεισμός μόνο μέσα στο σπίτι της χήρας μητέρας και των τριών μικρών παιδιών της!
Σταυροκοπήθηκαν με τρόμο όλοι οι γείτονες καθώς εισέπρατταν ότι όλη αυτή η ταραχή του εικονίσματος μόνο κακό προμήνυε!
Τα σημάδια της Παναγίας συνεχίστηκαν για μέρες! Η εντολή να εγκαταλείψουν το σπίτι τους έφτασε απειλητική!
Στις 28 Αυγούστου, μέρες μόνο μετά τον εορτασμό της Κοιμήσεως, όπως-όπως η Μάνα πήρε ό, τι πιο αναγκαίο για τα παιδιά της δυο τρία ρουχαλάκια, σύκα πάστα και σταφίδες για το δρόμο!
Η μικρή Δέσποινα, συνειδητοποιώντας πως στερνή φορά θα έβλεπε το σπίτι στο οποίο γεννήθηκε και έκανε τα πρώτα βήματά της και είπε τις πρώτες προσευχές της...δυο βήματα πριν βγει από την είσοδο γύρισε και τα κοίταξε όλα να τα χορτάσει, γονάτισε μπρος στο εικονοστάσι της προσευχήθηκε και ξεκρέμασε την αναστατωμένη Παναγία, την κράτησε σφιχτά στον κόρφο της και κίνησε να φύγει.
Η γιορτάρισσα Παναγία Δέσποινα, προστάτευε την μικρή Δέσποινα και η γιορτάρισσα μικρή Δέσποινα προστάτευε το Ιερό εικόνισμα της Παναγίας Δέσποινας μες την αγκάλη της, Μάνα Παναγία κι αυτή στην Παναγία μας!
Αντιμετώπισαν στην επιβίβαση τους σε ένα πλοίο, κακουχίες, πείνα και δίψα και ταπείνωση και ρατσισμό από τους ίδιους τους ομοεθνείς τους ναύτες! Τους αποκαλούσαν γενιά των Τούρκων και τους στερούσαν το πόσιμο νερό παρέχοντας τους μόνο το αλμυρό νερό της θάλασσας να ξεδιψάσουν! Στην εμφάνιση θανατικών ασθενειών στο πλοίο τους έριχναν νερό της θάλασσας θεωρώντας πως έτσι απολύμαναν το πλοίο από τα μικρόβια! Κι όποιος πέθαινε από « λισεντερία», η δυσεντερία στην τοπική διάλεκτο, τον πέταγαν αδιάβαστο οι ναύτες μες την θάλασσα μην κολλήσουνε και οι υπόλοιποι την ασθένεια, στο πλοίο!
Ο θάνατος είχε στρογγυλοκαθίσει στο πλοίο και θέριζε! Περνούσε το βλέμμα του πάνω από όλους χωρίς να λογαριάζει ηλικίες.
Μα η Δέσποινα του είχε βάλει αόρατους φραγμούς με τους αγγέλους της και με τις προσευχές της! Έφερνε το εικόνισμά της μπροστά και προσευχότανε σε όλη την πορεία ώσπου να φτάσουν με το πλοίο της ζωής σε κάποιο καταφύγιο στη Θεσσαλονίκη!
Πήραν και ξύρισαν τις πλεξούδες των μακριών μαλιών των γυναικών σαν τα σκυλιά τάχα στην πρόληψη, μήπως «οι πρόσφυγες» φορτωθούνε ψείρες! Τους πήραν τα ρούχα τους και τα έκαψαν και τους έδωσαν αλλά ίδια όλους ώστε να είναι ίδιοι όλοι οι «πρόσφυγες» και τους έκλεισαν σε ένα μαντρωμένο χώρο μην σκορπίσουν την αρρώστεια τους σε άλλους...
Μα ας είναι είχε το κασελάκι της η Δέσποινα, και μόλις πιάσανε στεριά και καταφύγιο, έστησε ορθό το εικόνισμα της Παναγίας της που σε όλο το ταξίδι ως την Θεσσαλονίκη το προστάτευε!
Το φύλαγε σαν τα μάτια της τα δυό, ως το μόνο οικογενειακό, θρησκευτικό κειμήλιο όταν εκδιώχθηκε από τις πατρογονικές της εστίες!
Ανακούφιση και αποκούμπι που όπως είπε και ο Ηλίας Βενέζης, «τι είναι αυτή η φοβερή εποχή που στέρησε σε εκατομμύρια ανθρώπους το δικαίωμα να ζήσουν και να ταφούν στα πάτρια εδάφη τους;»
Απλά! Γιατί είναι ωραία γη! Στρατηγική για τα συμφέροντα των δυνατών...
Πού και πώς ακουμπάμε ως Έλληνες Ορθόδοξοι;
Στην Χριστιανική μας πίστη και στον Ελληνισμό μας!
Προσθέτουμε έλαιον στα λυχναράκια της Ορθόδοξης μας πίστης, του σθένους και του Πατριωτισμού μας μην αφήσουμε το λάδι λιγοστό και τρεμοπαίζει απειλητικά να σβήσει ο πόθος για την επιστροφή μας...
Σε αυτές τις πιο κρίσιμες ίσως στην ιστορία εποχές, επιβάλλεται σύμφωνα με αυτόν τον σοφό και εμείς να γαλουχίσουμε εννέα μήνες πριν από τη γέννησή τους τα παιδιά μας, Χριστό, Παναγία και Ελλάδα! Με νύχια και με δόντια να αγωνιστούμε για τη διατήρηση της ένθερμης μας Χριστιανικής μας πίστης και της Ελληνικότητάς μας ενάντια σε όσους πασκίζουν να μας συρρικνώσουν το ανάστημα και την ψυχή!
Όπως η κάθε Δέσποινα, οικογενειακά εθνικά και θρησκευτικά κειμήλια να τα διαφυλάξουμε μέσα στον κόρφο μας, να τα υπερασπιστούμε και να τα σώσουμε!
Μεγάλη πια, από το 1911 γεννημένη η Δέσποινα, αποφάσισε με όλη της την καρδιά και παρέδωσε με τα δικά της χέρια, με βήματα αργά από την προχωρημένη ηλικία, μα νικήτρια και αγωνίστρια Ορθόδοξη Χριστιανή, στα χέρια του Ναού, Ιερού Κοινοβίου Οσίου Νικοδήμου του Αγιορείτου, φυλαγμένο όπως το έφερε από την Μικρά Ασία το Ιερό εικόνισμα, μόλις πρόσφατα στις 18 Μαρτίου 2016
« Φως Ιλαρόν Αγίας Δόξης...» έψελναν οι Μοναχοί καθώς το υποδέχονταν!
Και ένας πολύχρωμος τσαλαπετεινός, κάνοντας το πέταγμα του γύρω από το καμπαναριό, έκανε την ηλικιωμένη πια Δέσποινα να χαμογελάσει εκλαμβάνοντάς το ως σημαδι πως θα επιστρέψει ελεύθερη στα μέρη της!
Στις 28 Αυγούστου, εκάστου έτους, καθιερώθηκε να εορτάζεται η Παναγία, η
« Μικρασιάτισσα», ημερομηνία κατά την οποία, η 12χρονη τότε Δέσποινα εκδιωγμένη από την γενέτειρα της γη της Μικράς Ασίας, κράτησε στον κόρφο της προστατευτικά το Ιερό εικόνισμα της Παναγίας, μεταφέροντάς το στην Ελευθερη Ελλάδα, σε μια αλληλουχία να προστατεύει η μια Δέσποινα την άλλη!
«Να ακούτε φίλοι μου! Όλους τους ψιθύρους! Τους παραμικρούς! Τους πιο ανεπαίσθητους! Να ακούτε τα σημάδια! Μα πάνω από όλα να ακούτε τη φωνή της καρδιάς και της ψυχής σας!»
Η Παναγία μας, μαζί σας και μαζί μου!
Δέσποινα Αικατερίνης Ανδρέα Τενίζη
Δευτέρα, Τη 27η του μηνός Αυγούστου 2018
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου