Απόπειρα.. ή από πείρα;

 Μια φίλη πρίν από καιρό (πέρσι τον Μάρτιο νομίζω) με ρώτησε …πάτερ μπορείτε να κολλήσετε κόβιντ;. Το σκέφτηκα λίγο… ναι μπορώ να κολλήσω …αν θέλει ο Θεός. Όλοι κολλάμε τα πάντα. Όλα τα χρόνια κολλάμε όλες τις ασθένειες, πέρασα Η1Ν1 πριν από 4 χρόνια, με 41,5 πυρετό. Σήμερα μετά από 15 μήνες κόβιντ κοινωνίας, δεν κόλλησα. Αύριο; Όλα εξαρτώνται από Αυτόν και το έλεός Του .....αλλά όχι μόνο. Αν ήταν έτσι θα ήμουν... δεν ξέρω τι …Παίζει ρόλο και ο τρόπος της αυτοδιαχείρισης μου. Αυτό σημαίνει αν είμαι καλός θα το γλιτώσω και αν είμαι κακός θα το πάθω; Όχι. Θυμάμαι τον άγιο Παϊσιο που παρακάλαγε τον Θεό..σε παρακαλώ δώσε μου Καρκίνο, μη λένε πως δεν τον παθαίνουμε κι εμείς. Από ταπείνωση κι αγάπη…και του τον έδωσε.
Έχω σχέση με τον Θεό; Τι είδους; Ποιος το κρίνει;

  Η σχέση μας με τον Θεό είναι μυστική. Ούτε να πείσουμε θα μπορούσαμε με λόγια, ούτε κανένα νόημα θα είχε. Μάλλον και ρεζιλίκι είναι να το προσπαθείς …. Υπάρχει διαφορά του να πιστεύω πως υπάρχει Θεός , να με έχει πλησιάσει και να μου ‘χει δείξει μια ακτίνα μικρή του Φωτός Του, να τον αφήνω να κάνει κουμάντο στη ζωή μου – να τον ρωτώ πριν κάνω κάτι – να μην είμαι αυτοκάβδαλος ( Ὁ δ' ἀνεξέταστος βίος οὐ βιωτός ἀνθρώπῳ -> The unexamined life is not worth living ,Plato, Apology of Socrates 38a.) Πρόκειται για μια σταδιακή (ασκητική) παραίτηση από την ¨ελευθερία¨ μου, που οδηγεί στην (σχετική) αναμαρτησία, καθώς μόνο εμπιστευόμενος π λ ή ρ ω ς ο άνθρωπος τον Θεό, μπορεί να φύγει από τα λάθη.

Ο άγιος Σιλουανός λέει… ¨όποτε μιλούσα από τον νου μου, έσφαλα πάντοτε¨. Καλλιεργούμε τέτοια σχέση με τον Θεό; Πιστεύουμε ότι σφάλουμε όταν μιλάμε από το κεφάλι μας ή νομίζουμε ότι …ό,τι σκεφτόμαστε είναι και έτσι; Προσευχόμαστε πριν πούμε ή κάνουμε κάτι σημαντικό ή και ασήμαντο; Κάτι καθημερινό και καθιερωμένο;

 Θέλουμε κάποιοι να υπερβούμε την ιατρική επιστήμη; Θυμάμαι τον άγιο Πορφύριο που έλεγε στον γιατρό που του κόλαγε το σπασμένο του πόδι ''γιατρέ… το κολλήσατε στραβά'' …γέλαγε και του μίλαγε ειρωνικά ο γιατρός. Όταν ξαναπήγε ο άγιος μετά από καιρό και είδε ο γιατρός στην ακτινογραφία πως ήταν τελικά στραβά κολλημένο, δεν του είπε είχες δίκιο, δεν πίστεψε στον Θεό, δεν ζήτησε συγνώμη …του είπε, ''φαίνεται παπά πως είσαι πολύ αμαρτωλός και ο Θεός σου σε τιμωρεί!'' Κι ο Πορφύριος που ήταν άγιος δεν είπε λέξη… 

 Πως μπορούμε στην κοινωνία αυτή που ζούμε να πείσουμε για την κατάντια του ορθολογισμού; ή την υπέρβαση του λογικού ή την κατάρα της αυτοπεποιθήσεως; Πώς μπορούμε να μιλήσουμε με κάποιον που δεν καταλαβαίνει; Πώς να εξηγήσουμε αυτό που ζούμε, σε κάποιον που στην καλύτερη (ή και στην χειρότερη) των περιπτώσεων έχει πάρει ένα- δυό πτυχία Θεολογίας και είναι επαΐων; ή αυτός ΞΕΡΕΙ για κάποιον λόγο που αυτός έτσι νομίζει….

 Η σχέση με τον Θεό είναι προσωπική εμπειρία και βιώνεται ΜΟΝΟ μέσα σε κοινωνία προσώπων αληθινών (ή αγωνιζομένων να γίνουν πρόσωπα αληθινά κατά το πρωτότυπο). Αληθινά πρόσωπα είναι οι άγιοι. Χωρίς αυτούς δεν υπάρχει Εκκλησία. Μόνο στην Εκκλησία μπορείς να το ζήσεις αυτό, συνειδητά, να λειτουργήσει μέσα στην ύπαρξή σου, ρέοντας φυσικά όπως κυλά το νερό στις φυσικές διεξόδους, όπου αυτές οδηγούν. Δεν μπορούμε να πείσουμε κανέναν. Αλλά μπορούμε να το πούμε-παρά κάθε τι το λογικό-Χριστός Ανέστη!

π. Τερτιος Κωνσταντοπουλος