Ο Αριστοτέλης Βαλαωρίτης (1824-1879) ήταν η σπουδαιότερη ποιητική φωνή μετά τον Διονύσιο Σολωμό, ο δεύτερος «εθνικός» ποιητής, για τον οποίο ο Εμμανουήλ Ροΐδης, ο Κωστής Παλαμάς και ο Άγγελος Σικελιανός μεταξύ άλλων, έγραψαν βιβλία, δημοσίευσαν άρθρα και εκφώνησαν ομιλίες για το έργο του. Γέννημα θρέμμα της Λευκάδας, ο Βαλαωρίτης συμμετείχε στα πολιτικά πράγματα, αγωνίστηκε για την Ένωση των Επτανήσων με το νεαρό ελληνικό κράτος και ήταν ο πρώτος εκπρόσωπος των Επτανήσων στη Ελληνική Εθνοσυνέλευση μετά την Ένωση του 1864. Το ιστορικό σπίτι του στέκει ακόμα στο μικρό νησάκι «Μαδουρή» και είναι ορατό από την παραλία στο Νυδρί της Λευκάδας.
Ίσως το πιο ταιριαστό αφιέρωμα στη μνήμη του είναι το ποίημα που ο ίδιος αφιέρωσε στον Διονύσιο Σολωμό για την επέτειο τριών ετών από τον θάνατό του (1860).
Κοιμήσου... ἐγὼ τὸν ὕπνο σου δὲν ἦλθα νὰ ταράξω
δὲν ἦλθα ἐδῶ στὸ μνῆμά σου οὔτ᾿ ἕνα λουλουδάκι
ἀπ᾿ ὅσα τὸ στολίζουνε κρυφὰ νὰ ξερριζώσω.
Κοιμήσου... χάρου, ποιητά, τὴν ἄφθαρτη γλυκάδα,
ποὺ ζῶντας ἐπεθύμησες καὶ ποὺ νεκρὸς χορταίνεις.
Ἄφες κ᾿ ἐμένα νὰ χαρῶ, ἄφες με νὰ πιστεύσω
ὅτ᾿ ἡ ψυχὴ τοῦ ποιητοῦ στὴν εὐμορφία τοῦ κόσμου,
εἰς τὴ μεγάλη τοῦ Παντὸς ἀθάνατη ἁρμονία
εἶναι γλυκὺ κελάδισμα, εἶναι παλμὸς ἀγάπης,
ποὺ φεύγει ἐδῶθε νὰ κρυφθῇ μὲς στὴν καρδία τοῦ Πλάστου.
Κοιμήσου... οἱ χρόνοι φεύγουνε δυστυχισμένοι, μαῦροι...
Ἀπ᾿ τὴν αἰωνιότητα, ποὺ σ᾿ ἔχει ἀγκαλιασμένον,
σταλάζουνε σιγά, σιγά... καὶ πᾶσα των ῥανίδα
πνίγει χιλιάδες γενεαῖς. Στοῦ τάφου σου τὸ χῶμα
χύνει δροσούλα καὶ ζωή, ῥόδα σκορπᾷ καὶ δάφναις.
Τρεῖς χρόνοι τώρα πέρασαν... ἦλθα νὰ γονατίσω
στὸ μνῆμά σου καὶ νὰ σοῦ πῶ νὰ μὴ καταφρονέσῃς
τὸ χάρισμά μου τὸ φτωχό... Γιὰ τὸ μνημόσυνό σου
σὤφερα νεκρολίβανο, σὤφερα κι᾿ ἁγιοκέρι.
Αριστοτέλης Βαλαωρίτης, Εἰς τὴν μνήμην Διονυσίου Κόμητος Σολωμοῦ, 1860
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου