Η Κυρα Βάσω ώρα πολύ ήταν, που ανέβαινε το στενό μονοπάτι του βουνού, που οδηγούσε στο μικρό ξωκλήσι της Παναγιάς της Ελευθερώτριας.
Το ‘χαν χτίσει λένε, αρματολοί στην επανάσταση του 21 για να ευχαριστήσουν την Παρθένα Δέσποινα ύστερα από μια μεγάλη μάχη που είχαν κερδίσει εκεί.
Στο σημείο εκείνο που ήταν το ξωκλήσι ,τους είχαν περικυκλώσει οι οχτροί και θα τους λιάνιζαν κανονικά αν ξαφνικά δεν βάραινε ο ουρανός με μαύρα σύννεφα που σκέπασαν τα πάντα.
Κεραυνοί άρχισαν να πέφτουν πάνω στον εχτρό και μόνο στον εχτρό.! Αυτοί σκιάχτηκαν και το βαλαν στα πόδια.
Οι δικοί μας αναθάρρησαν, τους πήραν το κατόπι και τους χτύπησαν στην ρεματιά πιο κάτω, στα πλατάνια και τους τσάκισαν.
Ιστορίες που λένε οι ποιο παλιοί στον καφενέ, για να περνά η ώρα. Ποιος να ξέρει;
Πάντως σ’αυτό το ξωκλήσι πολλά θάματα έχουν αναφέρει πως γίνανε.
Πολλοί χριστιανοί βρήκαν γιατρειά στης ψυχής τα βάσανα.
Λένε στο χωριό πολλά !.Ποιος να ξέρει;
Το βήμα της κυρα Βάσως είχε βαρύνει αρκετά από την κούραση.
Μια ώρα δρόμος είναι απ’το χωριό. Κι αυτή η φουκαριάρα….
Μεγάλη γυναίκα, κουρασμένη.
Μα κάθε χρόνο τέτοια μέρα, χρόνια τώρα ,κάνει την ίδια διαδρομή μονάχη. Το είχε τάμα στην Παναγιά!
Ήταν σαν σήμερα πριν 17 χρόνια που η κόρη της η Αννιώ, μικρό κορίτσι ακόμα, μόλις είχε πατήσει τα 12 ,της γλίστρησε σ’έναν γκρεμό και της έμεινε παράλυτο το καημένο. Οι γιατροί σήκωσαν τα χέρια ψηλά. Δεν γίνεται τίποτα Κάτι πάθανε τα νεύρα της , της είπαν. Μόνο ο Θεός μπορεί να την κάνει καλά. Μόνο ο Θεός.!!
Έτσι λοιπόν η κυρα Βάσω έστρεψε όλες της τις ελπίδες στον Θεό και την Αγαπημένη την Παναγιά την Ελευθερώτρια.
Και κάθε χρόνο όπως και σήμερα, κούτσα κούτσα παίρνει το στενό μονοπάτι και ανεβαίνει να προσευχηθεί και να παρακαλέσει την Δέσποινα.
Κάποια στιγμή έφτασε η κυρα Βάσω στο ξωκλήσι, που ήταν κάτω από δυο τεράστιες καρυδιές. Μόλις είχαν βγάλει το ανοιξιάτικο φύλλωμα τους και χάριζαν απλόχερα την σκιά τους στην Παναγιά..
Έκατσε η κυρα Βάσω να ξαποστάσει στην σκιά κι αυτή η φουκαριάρα, να πάρει μια ανάσα, πριν μπει να προσευχηθεί.
Αμέσως ήρθανε κοντά της κάτι πουλάκια, περιμένοντας το κάτι τις τους και αυτά.
Πως τραβάει η αγνή ψυχή τα πλάσματα του Θεού κοντά της….
Μυστήριο και τούτο.!!!
Έβγαλε από το δισάκι της λίγο ψωμάκι και το μοιράστηκε μαζί τους.
-Πάρε και συ, πάρε και συ. Φύλαξε λίγο και για κείνη αργότερα.
Κι ύστερα σηκώθηκε έκανε τον σταυρό της και μπήκε με βήμα τρεμάμενο στο εκκλησάκι της Παναγιάς.
Όπως έπεσε το μάτι της στην εικόνα της Παναγιάς της φάνηκε πως η Παναγιά της χαμογελούσε.
Μπα! Η φαντασία μου θα είναι σκέφτηκε και γονάτισε μπρος στο εικόνισμα να προσευχηθεί.
Κι αμέσως όλος ο πόνος της ψυχής της βγήκε από μέσα της και γέμισε όλη την εκκλησία μ’ ένα σπαρακτικό κλάμα. Ο πόνος της ψυχής, είναι ο ποιο μεγάλος πόνος.! Τα δάκρυα κατρακυλούσαν στα μαγουλά της, έβρεχαν τα ρούχα της, έφταναν στο πάτωμα..
Παναγιά μου!!! Παρθένα μου!!! Το παιδί μου!!!!
Η φωνή της πνιγμένη στα αναφιλητά έλεγε συνέχεια τα ίδια και τα ίδια, ενώ τα δάκρυα κυλούσαν ζεστά και ασταμάτητα επάνω της καθώς η ίδια τρανταζόταν από το κλάμα.
Παναγιά μου!!! Παρθένα μου!!! Το παιδί μου!!!
Δεν χρειαζόταν να πει και τίποτα άλλο η καψερή.
Μήπως δεν ήξερε η Παναγιά τι της ζητούσε;
Έξω απ’ την εκκλησιά τα πουλάκια είχαν σταματήσει το τραγούδι τους λες κι από σεβασμό και είχαν μαζευτεί όλα στις καρυδιές, κοιτάζοντας προς την πόρτα της εκκλησίας, ενώ από μέσα ξεχυνόταν τώρα ,ένα υπέροχο κατάλευκο φως, καθώς μια ψυχή είχε ενωθεί με την ψυχή της Παναγίας κι οι δυο ψυχές μαζί, τα λέγανε.!!
Το κλάμα και η προσευχή της κυρα Βάσως συνεχίστηκε αρκετά ακόμα, ώσπου κάποια στιγμή ξεπρόβαλε στο κατώφλι πλημμυρισμένη από το φως, που μόνο τα πουλιά το έβλεπαν να υπάρχει.
Γύρισε πάλι να δει την Παναγιά, μη φύγει με γυρισμένη την πλάτη και πάλι της φάνηκε ότι η Παναγιά της χαμογελούσε. ! Μυστήριο.!
Γυρνάει πάλι εμπρός να βγει από την εκκλησία και πέφτει μέσα σε μια σφιχτή αγκαλιά.
Μάνα!!! Ακούει μια φωνή. Μάνα!!! Είμαι καλά!!!!
Ήταν η Αννιώ!!!
Κι η Παναγιά από μέσα, ναι.!!
Τους εχαμογελουσε!!!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου