Απ’ την αυγή της ύπαρξης στη μητρική γωνιά
παρόλο που ήταν σκοτεινά ήταν ζεστά
ένιωθα χάδια των γονιών και άκουγα… σώπα…
Απ’ της ζωής μου την ανατολή σ’ αυτόν τον κόσμο
η βρεφική υποδοχή έλεγε…σώπα…
Ακούραστη φροντίδα, γλυκά φιλιά
θεϊκή φωλιά η στοργική αγκαλιά
αλλά και από αυτήν έβγαινε…σώπα…
Με έπαιζαν, με πρόσεχαν τα αδέλφια μου
στο σπίτι αλλά και αυτοί μου ‘λεγαν…σώπα…
Όμορφη, γλυκομίλητη στα νήπια η δασκάλα
αλλά και εκεί θυμάμαι…σώπα…
Άξιοι δάσκαλοι, φιλότιμοι σε όλους χρωστάω κάτι
και το σχολείο μου φώναζε όμως…σώπα…
Στη νύφη του Θερμαϊκού, κούκλα Θεσσαλονίκη
σπουδάσαμε, απολαύσαμε μα και εκεί
ο Βαρδάρης μελωδικά σφύριζε…σώπα…
Τα καλά τελειώσαν δυστυχώς και μας κάλεσε η Πατρίδα ωχ…
με βαριά καρδιά και αργό το βήμα –έτσι κι αλλιώς-
ωραία περάσαμε και εκεί αλλά ο στρατός πρόσταζε…σώπα…
Χαιρετίσαμε τον Έβρο με ποικίλες αναμνήσεις
κατηφορίσαμε στη Λάρισα για νέες εκκινήσεις.
Ξεκίνησε εργασία με όρεξη ανοιχτή και υπομονή…
μα εκεί διακριτικά μου έγνεφαν…σώπα…
Παντρεύτηκα, έχω οικογένεια και τέσσερα παιδιά
πληρώνω όλους τους φόρους, όλους τους λογαριασμούς
νομοταγής είμαι πολίτης, όμως…πάλι σώπα…
Βλέπεις τον γείτονα να πεινάει…σώπα…ενοχλείς…
Ακούς τον διπλανό σου να κλαίει…σώπα…είσαι γραφικός…
Παρακολουθείς ανθρώπους-απόμαχους στα σκουπίδια…
Παρατηρείς αδικία…κλοπή…χαράτσια…φόρους…ανέχεια…
Νοιώθεις να σε βιάζουν, να σε γκρεμίζουν, να σε αφαιρούν…
Σώπα…
Ενοχλείς τους σωτήρες σου…Σώπα…
Μα σας κραυγάζω πως βράζει το καζάνι της ψυχής μας…
Και πως αν αφεθεί να εκραγεί θα κοστίσει ζωές αθώων…
Όμως απ’ τα δελτία των οχτώ μου λένε πάλι…Σώπα…
Εντάξει σωπαίνω...Όμως αν... Σώπα...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου