Γράφει ὁ Κωνσταντῖνος Τερζὴς
Ἀκόμη ἕνας νεκρός. Αὐτὴ τὴ φορὰ ὁ θάνατος ἦρθε μέσα ἀπὸ τὸ ἀδιανόητο μίσος ποὺ τὰ τελευταία χρόνια μὲ ἰδιαίτερη σπουδὴ ἔσπειραν οἱ «ταγοί». Ἕνας θάνατος ποὺ ὅλοι περιμέναμε καὶ ὅλοι τὸν ἀπευχόταν. Ἕνας θάνατος ποὺ ἀπὸ μερικοὺς εἶχε προαναγγελθεῖ πὼς θὰ συμβεῖ γιὰ νὰ φέρει τὴν πόλωση, τὴν ὄξυνση, τὴν διχόνοια καὶ (οἱ σχεδιαστὲς τοῦ ἐλπίζουν) τὴν ἐμφύλια σύγκρουση. Ἕνας θάνατος ποὺ συνέβη σὲ μία κρίσιμη χρονικὴ καμπή, ὅπως ἔγινε καὶ μὲ τὰ θύματα τῆς Marfin.
Ἡ συνταγὴ εἶναι πάγια καὶ χρησιμοποιεῖται σὲ ὅλα τὰ μήκη καὶ τὰ πλάτη τοῦ πλανήτη, ὅπου οἱ κυβερνήσεις καταπατοῦν τοὺς λαοὺς ἢ ὅπου μυστικὲς ὑπηρεσίες ἑτοιμάζουν ἀλλαγὲς προσώπων (καὶ ὄχι πραγμάτων). Ἕνας νεκρὸς ἢ καὶ περισσότεροι ἂν χρειαστεῖ, γιὰ νὰ ξεχυθεῖ ἡ ὀργὴ τῶν πολιτῶν, γιὰ νὰ παρεισφρύσουν οἱ “εἰδικοὶ” τῶν ταραχῶν, γιὰ νὰ χυθεῖ αἷμα καὶ νὰ ἁπλωθεῖ μίσος καὶ διχόνοια. Ἔτσι κυβερνοῦσαν ἀπὸ πάντα οἱ δυνάστες καὶ ἡ συνταγὴ τοὺς αὐτὴ πολὺ λίγες φορὲς δὲν τοὺς ἀπέδωσε καρπούς.
Δὲν μᾶς ἀξίζει ἡ διχόνοια, ἀδέλφια. Δὲν μᾶς ἀξίζει νὰ βρισκόμαστε ὁ ἕνας ἀπέναντι στὸν ἄλλο. Δὲν μᾶς ἀξίζει νὰ γίνουμε (καὶ πάλι) ὑπηρέτες καὶ ἐκτελεστικὰ ὄργανα ἐκείνων ποὺ θέλουν νὰ μᾶς καταστρέψουν. Ἡ ἱστορία θὰ ἔπρεπε νὰ διδάσκει. Τουλάχιστον ὅσους τὴν ἔχουν διαβάσει, ἀφοῦ ἡ Ἑλλάδα ἔχει πληρώσει ἀκριβὰ καὶ μὲ πολὺ αἷμα, τὴν διχόνοια καὶ....τὸ μίσος ἀδελφοῦ πρὸς ἀδελφό. Καὶ μέσα ἀπὸ τὸ μίσος, μέσα ἀπὸ τὸν ὄλεθρο, οἱ ἐπιτήδειοι συνεχίζουν νὰ κάνουν τὶς βρώμικες δουλειές τους, ἀλλὰ πάνω ἀπ’ ὅλα ξεπλένονται ἀπὸ τὰ ἐγκλήματά τους.
Δὲν μᾶς ἀξίζει νὰ εἴμαστε χώρια, γιατί αὐτὸ θέλουν τὰ δουλικὰ ἐκείνων ποὺ βάλθηκαν νὰ μᾶς σώσουν ἁρπάζοντας ὅλα ὅσα ἔχουμε, ὅλα ὅσα φτιάξαμε. Ἀφοῦ τὸ σάπιο σύστημα γέννησε καὶ γαλούχησε δύο ἄκρα, ἀφοῦ δημιούργησε στὸ καθένα ἀπὸ αὐτὰ τὴν κρίσιμη μάζα ποὺ θὰ μποροῦσε νὰ δημιουργήσει ἔκρηξη, τοποθέτησε τὸ «τυχαῖο γεγονὸς» καὶ περιμένει τὰ ἀποτελέσματα. Σειρὰ θὰ πάρουν οἱ περισπούδαστοι τελάληδες, οἱ διαμορφωτὲς τῆς κοινῆς γνώμης, γιὰ νὰ γίνει ἡ ἔκρηξη ποὺ θὰ καταστρέψει τοὺς πολίτες, θὰ βυθίσει στὸ τέλμα τὴ χώρα καὶ θὰ διασώσει ἐκείνους ποὺ ἐμπνεύστηκαν ὅλη αὐτὴ τὴν καταστροφή.
Δὲν πρέπει νὰ ψάχνουμε γιὰ ἐνόχους ποὺ βρίσκονται ἀνάμεσά μας. Οἱ ἔνοχοι βρίσκονται ἀπέναντί μας καὶ κρυφογελοῦν ὅποτε μᾶς κοιτάζουν, ὅποτε μᾶς μιλᾶνε, ὅποτε βροντοφωνάζουν πὼς μᾶς νοιάζονται καὶ πὼς θὰ μᾶς σώσουν.
Σὲ αὐτοὺς τοὺς σκοτεινοὺς καιρούς, τὶς ἡμέρες αὐτὲς ποὺ οἱ δωσίλογοι γίνανε (καὶ πάλι) ἀφέντες, ὅλοι ἐμεῖς θὰ πρέπει νὰ εἴμαστε προσεκτικοί. Ἰδιαίτερα προσεκτικοί, μάλιστα, ἀφοῦ ἡ πατρίδα πονάει καὶ γεννάει κάτι νέο. Στὸ χέρι μᾶς εἶναι αὐτὴ ἡ γέννα νὰ φέρει κάτι ὄμορφο, κάτι ποθητό, κάτι ποὺ δὲν θὰ ἔχει καμία σχέση μὲ τὸ σκοτάδι ποὺ μέχρι καὶ σήμερα διαφεντεύει τὴν χώρα. Στὸ χέρι μᾶς εἶναι αὐτὴ ἡ γέννα νὰ μὴν φέρει κάποιο τέρας…
Τώρα, ποὺ τὸ θηρίο ξεσκεπάζεται, τώρα ποὺ νιώθει πὼς ἔρχεται τὸ τέλος του, τώρα θὰ γίνει πιὸ σκληρό, πιὸ ἀδυσώπητο, πιὸ ἐπικίνδυνο, γιὰ ὅλους μας.
Κι ἂν δὲν μπορέσει νὰ σωθεῖ μὲ αὐτὸν τὸν νεκρό, τότε θὰ φτιάξει ἕνα ἄλλο, μεγαλύτερο, “τυχαῖο γεγονός” γιὰ νὰ ξαναχτυπήσει καὶ νὰ βγεῖ κι ἄλλο αἷμα…
Προσοχὴ χρειάζεται ἀπ’ ὅλους μας. Ἐτοῦτα τὰ σκύβαλα ποὺ φωνασκοῦν γιὰ νὰ φανοῦν ἰσχυρά, καμία ἐξουσία δὲν ἔχουν καὶ δὲν πρέπει νὰ ἀποκτήσουν στὰ ὅσα ἔρχονται. Κανείς μας δὲν πρέπει νὰ τοὺς ἀκολουθήσει στὸν δρόμο τῆς ἀτίμωσης καὶ τῆς ντροπῆς…
Ὅσο αὐτοὶ χτυπᾶνε, τόσο χάνουν, τόσο ξεσκεπάζονται, τόσο καὶ φαίνεται τὸ ἔργο ποὺ ἀνέλαβαν νὰ κάνουν εἰς βάρος ὅλων μας, εἰς βάρος τῆς πατρίδας μας. Ἀκόμη κι ἂν ἀποφασίσουν καὶ γιὰ ἄλλα «τυχαῖα γεγονότα» γιὰ νὰ βυθίσουν αὐτὴ τὴ χώρα στὴν μέγιστη ὀδύνη, ἐμεῖς ὅλοι θὰ πρέπει νὰ παραμείνουμε μαζί. Αὐτοὶ θέλουν νὰ μᾶς καταστρέψουν. Ἂν ἀκολουθήσουμε τὰ κελεύσματά τους, τότε θὰ ὑπογράψουμε σιωπηλὰ τὴν θανατική μας καταδίκη.
Δὲν ὑπάρχουν ἄλλες λύσεις ἐκτὸς ἀπὸ τὸ νὰ εἴμαστε ἑνωμένοι κι ὅλοι μαζὶ νὰ βάλουμε μπροστὰ τὸν τρόπο γιὰ νὰ σωθοῦμε ὅλοι, ἢ ἀπὸ τὸ νὰ εἴμαστε ἀπέναντι καὶ νὰ γίνουμε ἐμεῖς οἱ δολοφόνοι τῆς πατρίδας. Αὐτοὶ κάνουν σχέδια, ἀλλὰ ἐμεῖς θὰ ἀποφασίσουμε τί θὰ συμβεῖ…
Αὐτοὶ κινοῦν νήματα μέσα ἀπὸ τὰ σκοτεινά τους γραφεῖα κι ἐμεῖς ἀποφασίζουμε ἂν θὰ ἐπιτύχουν στὸ δόλιο ἔργο τους, ποὺ δὲν εἶναι ἄλλο ἀπὸ αὐτὸ τῆς καταστροφῆς μας.
Αὐτοὶ ποντάρουν στὴν ὀργή μας, ἐμεῖς πρέπει νὰ προτάξουμε τὴν λογική μας. Ἡ εὐθύνη γιὰ τὸ αὔριο εἶναι δική μας… Κανενὸς ἄλλου. Ἂν ἑνωθοῦμε θὰ βγοῦμε νικητές, ἂν διχαστοῦμε (ὅπως θέλουν) θὰ χάσουμε τὰ πάντα.
Ἂς γυρίσουμε τὴν πλάτη στὰ δόλια κελεύσματά τους, ἂς φύγουμε ἀπὸ τοὺς σκοτεινοὺς δρόμους ποὺ θέλουν νὰ μᾶς ὁδηγήσουν καὶ ἂς πάρουμε τὸν δρόμο ποὺ ὁδηγεῖ στὴν ἐλευθερία μας καὶ ὄχι στὴν ὑποδούλωσή μας…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου