Οι φτηνές αγάπες δεν πάνε στον παράδεισο...

Τελευταία μου συμβαίνει όποιος έχει λερωμένη την συνείδηση του να απαιτεί από μένα ανοιχτό μυαλό. Σε λίγο θα ξεχειλώσουμε τόσο πού θα μείνουμε με την ιδέα του ανοιχτού μυαλού στο χέρι, σαν σύνθημα χωρίς νόημα και περιεχόμενο.

Από τότε πού η νουθεσία για ακεραιότητα και τελειότητα θεωρείται αρρωστημένη ηθικολογία και κατάκριση, πήξαμε στην μοιχεία και την ανωμαλία. Άντε να εξηγήσεις στον άλλο πώς κατακρίνεις την μοιχεία και όχι τον μοιχό,άντε να του εξηγήσεις πως τον προειδοποιείς επειδή είναι μοναδικός και ανεπανάληπτος για τον Θεό, εξαγορασμένος με το αίμα του ιδίου του Χριστού; 

Άντε να εξηγήσεις στον μοιχό πώς τον προειδοποιείς από αγάπη, γιατί νομοτελειακά τον περιμένει ο θάνατος, η ασθένεια, γίνεται ο ίδιος φορέας και πρόξενος πόνου για τον αδελφό.

 Ηθικολογίες θα σου πεί. Το κορμί μιλά. Η ψυχή είναι για καλογήρους. Και ούτως ειπείν η ζωή είναι μικρή και ωραία.

Σήμερα η μοιχεία είναι το πιο συνηθισμένο αμάρτημα.

Είναι ευστροφία, καπατσωσύνη, ανδρισμός, θηλυκότητα, μόδα, σύγχρονος τρόπος ζωής, απόδειξη συγχρονισμού με τα αποδεκτά κοινά ήθη, πρωτοπορία.Ο Ηρώδης έσφαξε τον Πρόδρομο, ακριβώς γιατί μοίχευσε με την γυναίκα του αδελφού του η οποία ταυτόχρονα ήταν και συγγενής του. Επίσης, τον έσφαξε επειδή μοίχευσε με τα μάτια κοιτώντας την Σαλώμη( πριγκήπισσα κατά τα άλλα) να χορεύει μπροστά στους μεθυσμένους. Αν αυτό το παράδειγμα δεν φέρνει μεταμέλεια τί να πώ;

Ο Χριστός την μοιχαλίδα την συγχώρεσε την ώρα πού όλοι την λιθοβολούσαν, χωρίς όμως να αμνηστεύσει την μοιχεία. Αυτή η αγάπη και το μεγαλείο την έκανε να αλλάξει ίσως ζωή. Ίσως αυτός είναι ο τρόπος. Αλλά όπως και νά χει χάθηκε το φιλότιμο. Όχι απέναντι στους ανθρώπους. Ο άνθρωπος σήμερα δεν αξίζει παραπάνω από μια κατσαρίδα. Τον ψεκάζουν με χημικά στο όνομα της θρησκείας και φέυγει από την μέση. Χάθηκε το φιλότιμο ΕΝΑΝΤΙ ΤΟΥ ΘΕΟΥ.Και όταν ο Θεός είναι ανύπαρκτος και φευγάτος από την ψυχή του ανθρώπου όλα επιτρέπονται.

Πολλές φορές ακούμε πώς ο παπάς πρέπει να προσφέρει αγάπη. Χρησιμοποιούμε αυτή την λέξη πολύ άκριτα και ανεύθυνα. 

Ποιός μπορεί να φανταστεί πόσο αίμα και πόνο κρύβει αυτή η λέξη; Ότι η αγάπη είναι ομοούσια της αλήθειας. Όχι της αλήθειας μου και της αλήθειας σου. Της απόλυτης αλήθειας πού υπάρχει για να είναι κριτήριο για το ψέμα.
Αγάπη χωρίς αλήθεια δεν στέκεται. Είναι ωφελιμισμός, υπαναχώρηση, κολακεία, συναισθηματισμός, σύνθημα, φούσκα πού σκάει στον αέρα. Έχω συνείδηση σαν ιερέας πώς δεν είμαι υπηρέτης των ανθρώπων και ας σκανδαλίζει αυτό όσους θέλουν να ελέγχουν την ιερατική προτίμηση και διακονία. Ο ιερέας είναι υπηρέτης του Θεού. Ο Θεός είναι το κριτήριο. Και ευτυχώς πού είναι. Γιατί έτσι γεννιέται η ευσπλαχνία και η συμπόρευση με τον άλλο, έτσι ασκείται η αγάπη πού δεν περιμένει ανταλλάγματα και έχει πλήρη ταύτιση με τον ύμνο του απ Παύλου. Ο ιερέας επίσης δεν φτανει να είναι υπηρέτης της αλήθειας, αλλά αλήθεια ο ίδιος για να εμπνεει. Τότε είναι όλος αγάπη για τον άλλο.Ομοούσιος της. Αν λοιπόν ο ιερέας ήταν απλά υπηρέτης της αγάπης και μόνο,ως φτηνού και ωφελιμιστικού συναισθήματος και εμπορικού ιδεολογικού συνθήματος, μπορεί και να έμοιαζε με την δουλειά της εταίρας. Και σκεφτείτε πόσο μακρυά είναι αυτό από την γνησιότητα!

 http://iereasanatolikisekklisias.blogspot.com