Ο τα πάντα κατασκευάσας Θεός

 Είναι γνωστό το παραμύθι για την βασιλοπούλα που μπορούσε να αισθάνεται την παρουσία ενός μπιζελιού κάτω από μια στοίβα από στρώματα. Ακούγοντάς το ελεεινολογούμε την καλομαθημένη και υπερευαίσθητη ευγενή που προφανώς είχε μεγαλώσει στα πούπουλα τρώγοντας μόνο παντεσπάνι. 

  Και όμως, η πραγματική ευαισθησία των εξειδικευμένων ανθρωπίνων αισθητηρίων είναι απείρως μεγαλύτερη από τα παραμύθια.

 Έτσι η επιφάνεια του ματιού μας δεν ανέχεται ούτε μια μικροσκοπική τρίχα ή έναν κόκκο σκόνης πάνω της, ενώ τα ούλα μας αντιδρούν με επώδυνο τρόπο αν μια ίνα κρέατος σφηνωθεί ανάμεσα στα δόντια. 

Επίσης, οι διάφορες επιφάνειες του σώματός μας, ακόμη κι όταν αποτελούνται από το ίδιο είδος κυττάρων (π.χ. δέρμα) έχουν διαφορετικό βαθμό ευαισθησίας, ανάλογο με την εργασία που επιτελούν και τις ανάγκες που εξυπηρετούν. Άλλη η ευαισθησία των πελμάτων και άλλη των παλαμών και άλλη της ράχης του χεριού. Άλλη για την πίεση και άλλη για τη θερμοκρασία. Άλλη για τη λεπτή διακριτική αφή και άλλη για την ''εν τω βάθει'' αίσθηση, που μας πληροφορεί για τη θέση των μελών του σώματος στον χώρο. 

 Τόση διαφοροποίηση και πολυπλοκότητα, με μόνο σκοπό την αρμονική λειτουργία και την αδιάκοπη προστασία του σώματος από τις διαρκείς και σύνθετες επαφές και αλληλεπιδράσεις, χρήσιμες και επιβλαβείς, με το περιβάλλον του. Μπορούμε ως άνθρωποι να καταφέρουμε ποτέ κάτι αντίστοιχο; Μόνο ''ο τα πάντα κατασκευάσας Θεός'' μπορεί να διεκδικήσει τέτοιες πρωτότυπες ''ευρεσιτεχνίες''. Οτιδήποτε άλλο είναι απλώς... γενόσημη απομίμηση.

antonispapagiannis