π. Σπυρίδων Σκουτής
Ειλικρινής ταπεινή στάση είναι να αντιλαμβάνεσαι τα λάθη και τις πληγές που προκαλείς στους άλλους και να τρέχεις για διόρθωση και αλλαγή. Να σου λέει ο άλλος το παράπονό του για σένα και να λες:
“Να είναι ευλογημένο, συγγνώμη έκανα λάθος.”
Να μην ψάχνεις δικαιολογίες και όταν ακούς κάτι άσχημο να βάζεις ένα λογισμό που θα λέει “Μήπως έχει δίκιο και μου τα λέει;” και άρχιζε να ψάχνεις μέσα σου τις δικές σου ευθύνες.
Μας κάνει ο άλλος μία παρατήρηση και γινόμαστε θηρία, δεν θέλουμε καν να ακούσουμε διότι έχουμε ήδη δώσει στον εαυτό μας το χρυσό μετάλλιο της αγιότητας και της τελειότητας.
Η αγιότητα υπάρχει εκεί που δεν φαίνεται. Στους μετανοημένους αμαρτωλούς και όχι στους υποκριτικά τέλειους που βλέπουν τον εαυτό τους από χρυσό και τους άλλους από κάρβουνο.
Ο άνθρωπος που θέλει να ακούσει και να δουλέψει την ευθύνη του σε αυτό που θα ακούσει, ακόμα και αν δεν του αρέσει, σημαίνει ότι έχει τα παράθυρα της καρδιάς του ανοιχτά και περιμένει να μπει ο ήλιος.
Είμαι τελικά προσφερόμενος ή κοιτάω σε κάθε μορφή σχέσης, συνεργασίας πώς να περάσω καλά εις βάρος των άλλων ή ακόμα και να πατήσω τον άλλον για να ανέβω; Μυρίζουν τα λόγια και οι πράξεις μου θυμίαμα ή τελικά αποπνέω δυσαρέσκεια; Ο αληθινά ταπεινός ψάχνεται μέσα του συνέχεια, και θεωρεί τον δρόμο της μετάνοιας, πορεία ζωής και όχι κάποιες ξερές συγγνώμες για τα μάτια του κόσμου.
Μας κάνει ο άλλος μία παρατήρηση και γινόμαστε θηρία, δεν θέλουμε καν να ακούσουμε διότι έχουμε ήδη δώσει στον εαυτό μας το χρυσό μετάλλιο της αγιότητας και της τελειότητας.
Η αγιότητα υπάρχει εκεί που δεν φαίνεται. Στους μετανοημένους αμαρτωλούς και όχι στους υποκριτικά τέλειους που βλέπουν τον εαυτό τους από χρυσό και τους άλλους από κάρβουνο.
Ο άνθρωπος που θέλει να ακούσει και να δουλέψει την ευθύνη του σε αυτό που θα ακούσει, ακόμα και αν δεν του αρέσει, σημαίνει ότι έχει τα παράθυρα της καρδιάς του ανοιχτά και περιμένει να μπει ο ήλιος.
Είμαι τελικά προσφερόμενος ή κοιτάω σε κάθε μορφή σχέσης, συνεργασίας πώς να περάσω καλά εις βάρος των άλλων ή ακόμα και να πατήσω τον άλλον για να ανέβω; Μυρίζουν τα λόγια και οι πράξεις μου θυμίαμα ή τελικά αποπνέω δυσαρέσκεια; Ο αληθινά ταπεινός ψάχνεται μέσα του συνέχεια, και θεωρεί τον δρόμο της μετάνοιας, πορεία ζωής και όχι κάποιες ξερές συγγνώμες για τα μάτια του κόσμου.
Μιλάμε για τοξικότητα και τοξικούς ανθρώπους αλλά πάντα τα λέμε για τους άλλους, δεν βλέπουμε πουθενά τον εαυτό μας σε αυτές τις κριτικές που κάνουμε.
Μην κοιτάς τι κάνεις. Διότι μπορείς να κάνεις τα πάντα ωραία αλλά με λάθος τρόπο και αυτό που κάνεις να είναι τελικά ένα φαίνεσθαι που θα βγαίνει από ένα “μολυσμένο είναι”.
Κοίτα τι είσαι και να παλεύεις να είσαι ο αγαπημένος όσο και πληγωμένος . Να είσαι αυτό το “είναι” που θα αναβλύζει θυμίαμα.
Ο αληθινά ταπεινός ακόμα και με τη σιωπή του αποπνέει χαρά και ευχαριστία στον άλλον!
Μην ξεχνάμε ότι υπάρχει αγία σιωπή αλλά και δαιμονική σιωπή. Η αγία σιωπή μιλάει με τον Χριστό κι ας δεν ακούγεται , η δαιμονική σιωπή είναι εσωτερική κραυγή προς τον διάβολο και επίθεση προς τον αδερφό…
Στώμεν καλώς αδερφοί μου !
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου