Μία νεαρή κοπέλα, Ζαμπία στο όνομα, βρίσκεται στην πλαγιά ενός βουνού στο Ραμοβούνι της παλιάς Μεσσηνίας. Έχει πιάσει να σουρουπώνει όταν την πιάνουν οι πόνοι της γέννας. Έχοντας για κρεβάτι και στρώμα κλαδιά δέντρων, με σπαραγμό και οδυνηρό πόνο, η νεαρή Ζαμπία, η Κωνσταντού από το όνομα του άντρα της, γεννά τον Θοδωράκη, αυτόν που μάθαμε ύστερα ως Γέρο του Μωρηά. Μετά από κάποιες ώρες, συγυρίζει το μωρό και αποσταμένη, κουρασμένη, φοβισμένη παίρνει και πάλι τον δρόμο για τον τελικό της προορισμό. Πρέπει να κρυφτεί στα βουνά και τους λόγγους. Με το μωρό στην αγκαλιά ή στην πλάτη περπατά μερόνυχτα. Σταματά για λίγο να το βυζάξει κι ύστερα κινά πάλι στα λαγκάδια.
Κάποτε φτάνει και συναντά τον άντρα της, τον Κωνσταντή Κολοκοτρώνη. Ο Κωνσταντής βρίσκεται συνέχεια σε πόλεμο με τους Τούρκους και η Ζαμπία αναγκάζεται πολλές φορές να κρύβεται. Άλλα τέσσερα παιδιά γέννησε η Ζαμπία από τότε. Μα το άγριο κυνηγητό από τους Τούρκους δε σταμάτησε. Ταμπουρωμένη βρίσκεται τώρα ολάκερη η οικογένεια των Κολοκοτρωναίων στους Πύργους της Καστάνιτσας. Οι Τούρκοι αγρίμια σκορπούν τον θάνατο. Ο Κωνσταντής πέφτει νεκρός , ενώ δύο από τα τέσσερα παιδιά της Ζαμπίας πιάνονται στα χέρια των Τούρκων. Η Μάνα, η ηρωική καπετάνισσα Ζαμπία, ντυμένη άντρας με το σπαθί στο χέρι, με το ένα παιδί στο βυζί και τον δεκάχρονο Θοδωρή δίπλα της, πραγματοποιεί έξοδο και διαφεύγει. Σώνεται και διαφεύγει.
Κάποτε φτάνει και συναντά τον άντρα της, τον Κωνσταντή Κολοκοτρώνη. Ο Κωνσταντής βρίσκεται συνέχεια σε πόλεμο με τους Τούρκους και η Ζαμπία αναγκάζεται πολλές φορές να κρύβεται. Άλλα τέσσερα παιδιά γέννησε η Ζαμπία από τότε. Μα το άγριο κυνηγητό από τους Τούρκους δε σταμάτησε. Ταμπουρωμένη βρίσκεται τώρα ολάκερη η οικογένεια των Κολοκοτρωναίων στους Πύργους της Καστάνιτσας. Οι Τούρκοι αγρίμια σκορπούν τον θάνατο. Ο Κωνσταντής πέφτει νεκρός , ενώ δύο από τα τέσσερα παιδιά της Ζαμπίας πιάνονται στα χέρια των Τούρκων. Η Μάνα, η ηρωική καπετάνισσα Ζαμπία, ντυμένη άντρας με το σπαθί στο χέρι, με το ένα παιδί στο βυζί και τον δεκάχρονο Θοδωρή δίπλα της, πραγματοποιεί έξοδο και διαφεύγει. Σώνεται και διαφεύγει.
Μα πώς να ηρεμήσει; Η μητρική της καρδιά ματώνει για το σκλάβωμα των παιδιών της.
Όμως η Ζαμπία άντεξε. Άντεξε. Στάθηκε όρθια στις αβάσταχτες στερήσεις και δεν έφτασε στην απόγνωση. Χαροκαμένη γυναίκα του απόμαχου αγωνιστή, μαυροφορεμένη χήρα, αλύγιστη μάνα των πεινασμένων ορφανών της, ξεπέρασε τον πόνο της, και ξαναβρήκε την ζωτικότητα και την πίστη στον Θεό και το Γένος. Μάτωσε, πείνασε, κυνηγήθηκε, έκλαψε μα δε λύγισε. Δε λυγάν οι Ελληνίδες. Δε λυγάν οι μανάδες. Δε δευτεροπαντρεύτηκε αλλά αφιερώθηκε στο ανάθρεμμα των παιδιών της. Κάθε βράδυ εξιστορούσε τις αντρειοσύνες του πατέρα τους και εκείνα έδιναν την υπόσχεση να πάρουν εκδίκηση και να διώξουν τους Τούρκους από την πατρίδα. Έμαθε τα παιδιά της να αγαπούν την πατρίδα και να εργάζονται για το καλό του Έθνους, με χριστιανική πίστη και άμετρη φιλοπατρία.
Και ανάθρεψε παλληκάρια. Ανάθρεψε λεβέντες. Ανάθρεψε ήρωες.
Πίσω από την προσωπικότητα του Κολοκοτρώνη στέκεται η μάνα του, το χάδι της, η ορμήνεια της, η αγάπη της. Η ίδια καθοδηγεί, εμπνέει, ενδυναμώνει και στέκεται παράδειγμα θάρρους, αντοχής και καρτερίας. Η Ζαμπία Κολοκοτρώνη, τότε στα 1770 έγινε η μάνα του Θοδωράκη. Τώρα όμως, εν έτει 2020, θεωρούμε την Ζαμπία Κολοκοτρώνη μάνα δική μας. Μάνα του Έθνους. Μάνα της γλυκειάς μας πατρίδας.
Αγιασμένη η ψυχή της.
Καλή αντάμωση, καπετάνισσα! Καλή αντάμωση, μάνα!
Όμως η Ζαμπία άντεξε. Άντεξε. Στάθηκε όρθια στις αβάσταχτες στερήσεις και δεν έφτασε στην απόγνωση. Χαροκαμένη γυναίκα του απόμαχου αγωνιστή, μαυροφορεμένη χήρα, αλύγιστη μάνα των πεινασμένων ορφανών της, ξεπέρασε τον πόνο της, και ξαναβρήκε την ζωτικότητα και την πίστη στον Θεό και το Γένος. Μάτωσε, πείνασε, κυνηγήθηκε, έκλαψε μα δε λύγισε. Δε λυγάν οι Ελληνίδες. Δε λυγάν οι μανάδες. Δε δευτεροπαντρεύτηκε αλλά αφιερώθηκε στο ανάθρεμμα των παιδιών της. Κάθε βράδυ εξιστορούσε τις αντρειοσύνες του πατέρα τους και εκείνα έδιναν την υπόσχεση να πάρουν εκδίκηση και να διώξουν τους Τούρκους από την πατρίδα. Έμαθε τα παιδιά της να αγαπούν την πατρίδα και να εργάζονται για το καλό του Έθνους, με χριστιανική πίστη και άμετρη φιλοπατρία.
Και ανάθρεψε παλληκάρια. Ανάθρεψε λεβέντες. Ανάθρεψε ήρωες.
Πίσω από την προσωπικότητα του Κολοκοτρώνη στέκεται η μάνα του, το χάδι της, η ορμήνεια της, η αγάπη της. Η ίδια καθοδηγεί, εμπνέει, ενδυναμώνει και στέκεται παράδειγμα θάρρους, αντοχής και καρτερίας. Η Ζαμπία Κολοκοτρώνη, τότε στα 1770 έγινε η μάνα του Θοδωράκη. Τώρα όμως, εν έτει 2020, θεωρούμε την Ζαμπία Κολοκοτρώνη μάνα δική μας. Μάνα του Έθνους. Μάνα της γλυκειάς μας πατρίδας.
Αγιασμένη η ψυχή της.
Καλή αντάμωση, καπετάνισσα! Καλή αντάμωση, μάνα!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου