«…Απ'τα αξημέρωτα πέρναγε ο φανοκόρος ανήμερα των Χριστουγέννων και της Πρωτοχρονιάς. Κι άναβε στους δρόμους τις λάμπες με το κοντάρι του. Μετά χτύπαγε τις πόρτες και τα πατζούρια των σπιτιών, για να ξυπνήσει ο κόσμος . Να πάει στην λειτουργία από νωρίς, πριν ακόμα φέξει .
Το πρώτο σπίτι που πήγαινε ήταν το δικό τους. Χτύπαγε το πατζούρι του παπά Ζαχαρία . Έπειτα προχώραγε στα υπόλοιπα σπίτια. Η παπαδιά η Βασιλοπούλα ήταν ξύπνια πολύ πιο πριν. Σιγά να μην περίμενε τον φανοκόρο …Είχε ήδη ξυπνήσει τον παπά- Ζαχαρία . Ντυνόταν εκείνος με τα καλά του ράσα κι έφευγε πρώτος για να ανοίξει την εκκλησία . Έπειτα η παπαδιά φόραγε τα γιορτινά της, τυλιγόταν με το βαρύ πανωφόρι και σκέπαζε το κεφάλι της με το καλό μαντήλι.
Πέρναγε φουριόζα απ την γειτόνισσα την Ζαρίφενα ,που την περίμενε απέξω και φτάνανε μαζί στην εκκλησία. Ήταν δική τους συνήθεια ,να είναι πρώτες απ όλους στην λειτουργία. Υποδεχόντουσαν με ευχές τον κόσμο που έμπαινε στο ναό . Μυρώναν τις εικόνες, φτιάχνανε τα λουλούδια, κόβανε τα αρτόψωμα…
Οι ψάλτες ετοιμάζανε τα ψαλτήρια τους. Έτριζε πάντα στην είσοδο το βαρύ πορτόφυλλο ,από την υγρασία . Κι η παπαδιά θύμωνε μ εκείνον τον «ανεπρόκοπο» τον νεωκόρο. Που δεν πρόκανε «να την λαδώσει κομμάτ΄,να μην στριγγλίζει τέτοια Άγια μέρα…». Κάθε φορά τον «έψελνε» γι αυτό, μετά την λειτουργία .
Μετά το 1922 τέτοιες μέρες ,στο Λαύριο εκείνη ανακτούσε λίγη από την παλιά της δόξα. Έβαζε ένα καινούριο φόρεμα ραμμένο απ΄ την εγγόνα της ,την Χρυσή . Κάνοντας δήθεν πως δεν ήταν αναγκαίο, έλεγε :
« Εδώ τα χάσαμ ‘ όλα … τα φορέματα θα κοιτάμε; Τώρα πάνε αυτά που ήξερα και είχα..»
Κι εξιστορούσε τα «μεγαλεία » που΄χε εκεί στο νησί της και την «σειρά της» …. ‘Αρχιζε το κανάκεμα η καημένη η Χρυσή :
«Μια χαρά είσαι γιαγιά με αυτό το φόρεμα . Σωστή Βασιλοπούλα …».
Χαμένος κόπος! Την έπιανε για τα καλά η φούρκα της ,σαν τα θυμόταν όλα εκείνα. Που αναποδογύρισε στα ξαφνικά η ζωή τους κι όλα χαθήκανε … Φόραγε το πανωφόρι της μουρμουρίζοντας πως : «εδωνά που βρεθήκαμε … τα ραψίματα μας μάραναν !» Κι έβγαινε στητή, με το κεφάλι ψηλά απ την πόρτα , να φτάσει από τις πρώτες στην εκκλησία .
«Καλώς την πρεσβυτέρα …. Χρόνια Πολλά !», την υποδεχόταν με σεβασμό ο ιερέας του Λαυρίου .Και την οδηγούσε να καθίσει μπροστά. Στο πρώτο στασίδι . Όπως τότε…»
(Από τις αφηγήσεις της μητέρας μου για την γιαγιά της την Βασιλοπούλα Παπαζαχαρία )
Φωτο 1: Φανοκόρος , (από το site : Η ΔΙΑΔΡΟΜΗ )
Φωτο2: Ο παπα- Ζαχαρίας παππούς της μητέρας μου. Φωτο του 1905, Ιερέας της νήσου Αφησιάς ,Επίτροπος της Μητροπόλεως του Μαρμαρά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου