Βοριάς φυσάει στη γειτονιά
και παγωνιά στην πλάση
και δέρνεται το σπιτικό
το δέντρο, ν' απαγκιάσει.
Από το δρόμο, απ' τα βουνά,
κι ολόγυρα - από πέρα,
πάνε τα μαύρα σύγνεφα
κατά που σβήνει η μέρα.
Φυσάει το δέντρο θλιβερά
και παραπονεμένα
- μα εσύ παγώνεις στην καρδιά
κι αλίμονο σε σένα!
Το σπίτι το γλυκό πονείς
μες στο γλυκό το δείλι,
που φύτρωνε στα πόδια του
το πρώτο χαμομήλι,
τη γεναριάτικη αντηλιά
που καθαρίζει ο αγέρας...
και στο χρυσό το πάτωμα
τον ίσκιο της μητέρας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου