Ο ακατάλληλος για Ίκαρος που έγινε Άγγελος!

Όσιος Εφραίμ Κατουνακιώτης (1912-1998)

Ο «ακατάλληλος» και απορριφθείς λόγω «ταχυπαλμίας» Ίκαρος, έχασε και αυτός τον προορισμό, όπως και ο μυθικός ήρωας. Μόνο που η δικιά του ταπείνωση από αεροπόρο τον έκανε αγιοπόρο.
Γι’ αυτόν ο ουρανός έλαβε διαφορετικά χαρακτηριστικά και τον αντάλλαξε με ουρανούς!
Αντάλλαξε, βεβαίως, και την προσπάθεια της υπέρβασης της φυσικής βαρύτητας, και απελευθερωμένος από κάθε βάρος και εμπαθές ψυχικό βαρίδιο έκανε ελεύθερος ταξίδια χάριτος και ευλογίας!
Καθοριστική βεβαίως ήταν η συνδρομή και η σκληρή εκπαίδευση που έλαβε από τον αλείπτη, προγυμναστή, Γέροντά του, όσιο Ιωσήφ τον Ησυχαστή! Τον άρχοντα του Άθωνα που ως άλλος υψιπέτης Δαίδαλος, φτέρωσε πνευματικά τον ακατάλληλο Ίκαρο για τα νέα πνευματικά ταξίδια και πτήσεις που επιθυμούσε να πραγματοποιήσει!
Εδώ η ταχυπαλμία του νεαρού μοναχού ήταν προνόμιο!
Γιατί βιαζόταν να πετάξει!
Να βγάλει ο ίδιος φτερά!
Να γίνει ένας επίγειος άγγελος! Ένα όχημα!
Και μάλιστα όχι Ι.Χ., ιδιωτικής και εγωιστικής χρήσεως.
Έτσι κι αλλιώς ο νεκρός ακατάλληλος Ίκαρος, και πλέον αγαθός ζηλωτής, μοναχός Εφραίμ, θα τα κατάφερνε και μόνος του να αποκτήσει την Θεία Χάρη, όπως του είπε αργότερα ο όσιος Ιωσήφ, μόνο που όπως του επεσήμανε «δεν θα μπορούσες να την διατηρήσεις».

Ο νεαρός υψιπετής αγιορείτης μοναχός έκανε υπακοή στον Γέροντα του, όσιο Ιωσήφ, τον δικό του Δαίδαλο που τον κόσμησε με φτερά άκτιστα και όχι ευπαθή κτιστά, και έτσι δεν έλιωσαν από τον ήλιο ή από κάποιον άλλο ψεύτικο ήλιο.
Το όχημά του, δηλαδή ο ίδιος τράβηξε κατ’ ευθείαν για τον πραγματικό Ήλιο που τον χαρίτωσε και τον έκανε και αυτόν ένα τοπικό ήλιο, άγιο, στα Κατουνάκια, στο Άγιον Όρος, στην Ελλάδα και σ’ όλη την οικουμένη.
Και όταν ο ίδιος εξομολογήθηκε την πρώτη θαυμαστή επίσκεψη της Θείας χάριτος, την «ανέκφραστον εκείνην κατάστασιν», στον Γέροντά του, ο όσιος Ιωσήφ αφού σηκώθηκε και τον αγκάλιασε, του είπε: «Θυμάσαι που σου έλεγα ότι με τα δάκρυα τρόπον τινά σκάβεις, διά να περάσει το όχημα. Τώρα πέρασε το όχημα. Αυτή, παιδί μου είναι η Θείας Χάρις»!
Έγινε δηλαδή ο ίδιος όχημα και πλέον δεν χρειαζόταν πτητικό μέσο για να πετάξει.
Ούτε τα φτερά του μυθικού Ίκαρου, ούτε τα αεροπλάνα της πολεμικής μας αεροπορίας.
Το παιδί αυτό, ο Ευάγγελος Παπανικήτας, ήθελε πάντα να πετάξει!
Και πέταξε!
Άλλωστε το βαφτιστικό του όνομα του, Ευάγγελος, προμηνούσε για τις ωραίες πτήσεις τις οποίες προετοιμαζόταν!
Αλλά μήπως είχαν τελειωμό οι ευλαβείς φιλοδοξίες του και το ασυμβίβαστο του επίγειου άγγελου, Ιερομονάχου Εφραίμ με τα γαιώδη;
Να και μια έκτακτη και αυτοσχέδια προσευχή από την φλέγουσα καρδιά του:
«Άγγελοι, αρχάγγελοι παραμερίστε. Θέλω να δω τον Κύριο μου»!
Αυτός ήταν ο στόχος των πτήσεων του!
Γιορτής χαράν χαρείτε! Μεγάλη!Να έχουμε την ευχή του!

πηγή