Είναι εύκολο να λέμε:Ο κόσμος δεν πάει καλά

π. Ανδρέα Αγαθοκλέους

Είναι εύκολο να λέμε:Ο κόσμος δεν πάει καλά.Οι άλλοι μας δυσκολεύουν Είναι αδύνατο ν’ αλλάξουμε
Όπως κι είναι εύκολο να κρίνουμε τη συμπεριφορά των άλλων, να δικαιολογούμε τον εαυτό μας, να επαναπαυόμαστε στα όποια καλά κάνουμε.
Όπως ένας ασθενής που κωλυσιεργεί τη θεραπευτική αγωγή που του ταιριάζει και του καθορίζουν, νομίζοντας πως ο χρόνος θα θεραπεύσει την ασθένειά του.

Αν «θέλει αρετή και τόλμη η ελευθερία», η αγιότητα χρειάζεται αποφασιστικότητα, ταπείνωση και πόθο, για να φέρει την ελευθερία από τα πάθη και να βιώσουμε την καρδιακή χαρά και ειρήνη.
Είναι σημαντικό να καταλάβουμε ότι τον τελευταίο λόγο στη ζωή μας τον έχει ο Χριστός που νίκησε κάθε μορφή θανάτου κι όχι ο εαυτός μας που όζει θάνατο ακόμα και στα όποια καλά κάνουμε.

Η συνειδητοποίηση αυτή χαρίζει ελπίδα, γιατί η δύναμη και η σταθερότητα βρίσκονται στο Χριστό που «εξήλθε νικών και ίνα νικήσει» και μαζί Του κι όσοι στηριχτούν σ’ Αυτόν.
Ο αγώνας που καλούμαστε να κάνουμε είναι για να καταθέσουμε τη θέληση και την επιθυμία μας κι όχι ν’ αντικαταστήσει τη Χάρη του Θεού.

Ο κόσμος «εν τω πονηρώ κείται», επειδή βρίσκεται στη μεταπτωτική κατάσταση. Γι’ αυτό και «δεν πάει καλά».
Αλλά κι εμείς είμαστε σ’ αυτό τον κόσμο, βιώνουμε τ’ αποτελέσματα της πτώσης των προπατόρων μας, δυσκολευόμαστε και δυσκολεύουμε με ό,τι είμαστε και με ό,τι δεν είμαστε και θα έπρεπε.
Δεν χρειάζεται να μεμψιμοιρούμε αλλά ούτε και να επαναπαυόμαστε.
Το σημαντικό είναι «να εργαζόμαστε το έργο του Θεού μας» γιατί «έρχεται νυξ ότε ουδείς δύναται εργάζεσθαι» (Ιω. 9,4).
Το «έργο του Θεού μας» είναι ό,τι υπηρετεί τη σωτηρία τη δική μας και των άλλων. Τα χρόνια που ζούμε είναι ανεπανάληπτα, σπουδαία και κρίσιμα.

Κάθε μέρα γίνεται μια καινούργια δυνατότητα:
Να χαρούμε τα ποικίλα δώρα που μας έδωσε
Να Τον ευχαριστήσουμε καρδιακά για ό,τι μας έδωσε
Να τακτοποιήσουμε τις εκκρεμότητες στις σχέσεις μας
Να δούμε τον εαυτό μας και ν’ αλλάξουμε
Να προσευχηθούμε
Να γνωρίσουμε την Αλήθεια
Να μετανοήσουμε και να πορευτούμε προς τα έσχατα δυναμικά, ζωντανά, με ελπίδα.

Αν ο «Θεός δεν ευλογεί το μηδέν», κατά τον Αλβανίας Αναστάσιο, είναι αντιληπτό πως είναι καθοριστικό να κάνουμε κάτι, λίγο έστω, μικρό και αδύνατο, για να κάνει ο Κύριος αυτό που δεν μπορούμε και να γίνει το «έργο μας» μεγάλο και σημαντικό.

Τότε, θα βλέπουμε, τον κόσμο καλύτερο, τους άλλους όπως εμάς, τον εαυτό μας αλλαγμένο. Και θα πάρει η ζωή μας νόημα, ο χρόνος μας ελπίδα, η πίστη μας στο Χριστό θα έχει χαρά.