Ο Αράπης ο χαριτωμένος ημίονος ήταν ο προσωπικός μεταφορέας του αείμνηστου Γέροντα στις δύσκολες διαδρομές από τη Μικραγιάννα στις Σκήτες και τα Μοναστήρια του Αγίου Όρους, ήθελε όμως απαραίτητα πριν τις μεταφορές και τις άλλες δουλειές που έκανε ένα μεγάλο φιλί από τον Γέροντα Γεράσιμο Μικραγιαννανίτη και το είχε.
Το "Αραπάκι" είχε μια οικειότητα με τον Γέροντα που ξάφνιαζε χαρακτηριστικό είναι πως πολλές φορές μετέφερε μόνο του επισκέπτες σε διάφορα σημεία της Σκήτης, αφού πρώτα ο Γέροντας του ψιθύριζε στο αυτί τον προορισμό π.χ.
" Θα πας τον π. Τιμόθεο στους Δανιηλαίους και θα περιμένεις να τον γυρίσεις πίσω εδώ ", ένα χλιμίντρισμα και η εντολή γινόταν αμέσως πράξη. Το ζωάκι σε πήγαινε εκεί που του είπε ο Γέροντας, περίμενε υπομονετικά να τελειώσεις τη δουλειά σου και σε γύριζε πίσω πολλές φορές αλλάζοντας και τη διαδρομή για να θαυμάσεις το τοπίο. Επιστρέφοντας ήθελε το απαραίτητο φιλί από τον Γέροντα. που πολλές φορές το έπαιρνε και από τον αναβάτη και ένα μεγάλο τραγανό παξιμάδι για τα "μεταφορικά".
Τόσο απλή και ωραία έφτιαξε ο Δημιουργός τη ζωή μας, εμείς κάπου τα αλλάξαμε όλα και πήραμε τη ζωή μας λάθος κατά το ποιητή.
2 σχόλια:
Μου είπε κάποιος γνωστός μου: «Ήμασταν κάποτε στις Καρυές. Πήγαμε σε ένα κελί έξω από το Κουτλουμούσι. Ρωτήσαμε έναν μοναχό από το κελί, «πως θα πάμε στο κελί του γ. Παϊσίου;». Εκεί ήταν ένα σκυλί. Φωνάζει ο μοναχός το σκυλί και του λέει: «Να τους πας στον Παΐσιο.» Αμέσως το σκυλί ξεκίνησε. Το ακολουθήσαμε. Σε ένα σημείο είχε διχάλα το μονοπάτι. Το σκυλί προχώρησε. Εμείς σκεφτήκαμε ότι πάει λάθος το σκυλί και πήγαμε από την άλλη. Τελικά εμείς κάναμε το λάθος και γυρίσαμε στη συμβολή των δύο μονοπατιών. Το σκυλί μας περίμενε και μόλις το φτάσαμε, σηκώθηκε και συνέχισε μέχρι που μας πήγε στο κελί του γ. Παϊσίου.»
Χασαμε το δρομο μας δηλαδη γιατι θελαμε πολλα και αλλα συνεχως απ την υπερηφανια μας με αποτελεσμα να παραδωσουμε αρχες κ αξιες στους αναξιους που μας υπεταξαν μ αυτον τον τροπο...
Δημοσίευση σχολίου