Από τότε, ο π. Νικόλαος θεωρούσε τους 102+ νεκρούς στο Μάτι, ως μαρτυρικώς τελειωθέντες.
Για όλους, τους παιδιόθεν φίλους μου από το Μάτι,ο π. Νικόλαος Κουμεντάκης έπαιζε κατά καιρούς σημαντικό ρόλο, στην συμβουλευτική και προσευχητική βοήθεια, στα διλήμματα και τις δύσκολες καταστάσεις που μπορεί να αντιμετωπίζαμε ως νέοι, όπως άλλωστε έκανε επί καθημερινής βάσης και σε όλους τούς γύρω του ανθρώπους, κοντινούς ή όχι. Προσωπικά, σε εκείνον οφείλω στην ουσία τη σύνδεση μου με το Άγιο Όρος, το 1990, και τον Όσιο Παΐσιο τον Αγιορείτη, και ό,τι ακολούθησε στη μετέπειτα ζωή μου, και ακολουθεί μέχρι σήμερα. Αντίστοιχα, και μεγαλύτερης σημασίας οφειλές, του έχουν και πολλοί άλλοι που κοσμούν το Άγιο Όρος ως μοναχοί, ή ως Ιερομόναχοι τού Οικουμενικού Θρόνου.
Ο Ιερομόναχος π. Νικόλαος Κουμεντάκης, σημάδεψε αναμφίβολα την πνευματική ζωή τής Ανατολικής Αττικής, με επίκεντρο το Μάτι, κατά τα τελευταία τουλάχιστον 50 χρόνια!
Ο ίδιος ζούσε πάντα ασκητικά, δίπλα στον Ιερό Ναό του Ματιού. Οι ευκαιρίες που είχα να τον συναναστρέφομαι μόνος, όταν με φώναζε να φροντίσουμε τα αμπελάκια και τις ντομάτες στον μικρό κήπο του από τον οποίο τρεφόταν κατά κύριο λόγο, κατά την ιεροτελεστία των μικρών έκτακτων εκδρομών σε άγνωστες βραχώδης παραλίες για να βουτήξει και να χαθεί μέσα στα νερά τής θάλασσας, (σε ανησυχητικό βαθμό) μακριά από τα μάτια των ανθρώπων και η κρητική ιδιοσυγκρασία του, θα μου μείνουν αξέχαστες και είναι σίγουρα και ο λόγος που έφτασε τα 100 χρόνια επίγειας ζωής. Τα τελευταία χρόνια είχε αποσυρθεί από τις πολλές κοινωνικές συναναστροφές λόγω προβλημάτων υγείας, αλλά διατελούσε πνευματικός Ιερών Μονών, όπως του Αγίου Εφραίμ στη Νέα Μάκρη.
Αξέχαστες στη μνήμη πολλών, είναι και οι υπό την αιγίδα του ομιλίες και συνάξεις με Καθηγητές και Αγιορείτες πατέρες που διοργανώναμε ως νέοι τα καλοκαίρια, στη διπλανή αίθουσα από το κελλάκι του στο Μάτι, όπως η επίσκεψη εκεί τού Γέροντα Ιωσήφ τού Βατοπαιδινού, ενός ακόμα κατ’ ομολογίαν σύγχρονου Οσίου. Ο Γέροντας Ιωσήφ, αφού παρακολούθησε τη Θεία Λειτουργία μες στο Ιερό, μετά το «Δι’ ευχών» βγαίνοντας μάς είπε «δοξάζω τον Θεό που υπάρχουν ακόμα τέτοιοι Ιερείς!»
Τελευταία φορά που τον συνάντησα ήταν στο σπιτάκι του στο Μάτι, το 2019, για να μιλήσουμε για τη μεγάλη πυρκαγιά του 2018 και για να του δώσω δύο βιβλία μου για το Άγιο Όρος και τη Μάχη τής Κρήτης που του άρεσαν πολύ. Έλαμπε ολόκληρος καθισμένος στην καρέκλα τού κελιού του.