ΠΑΤΗΣΤΕ ΣΤΙΣ ΕΙΚΟΝΕΣ ΚΑΙ ΣΤΙΣ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ ΔΕΞΙΑ ΓΙΑ ΝΑ ΔΕΙΤΕ ΤΑ ΑΦΙΕΡΩΜΑΤΑ ΜΑΣ!

Δευτέρα 29 Φεβρουαρίου 2016

Η ιδιοτελής ευχαριστία ''προσβάλλει''τον Θεό

Άγιος Νικόλαος Βελιµίροβιτς

 Κάποιοι ἔχουν τήν συνήθεια νά εὐχαριστοῦν τό Θεό µόνο τότε πού ὁ Θεός τούς δίνει, ἀλλά ὄχι καί ὅταν ὁ Θεός τούς παίρνει. 
 Τόν εὐχαριστοῦν µόνο ὅταν τούς “χαϊδεύει”, καί ὄχι ὅταν τούς τιµωρεῖ. 
Ἐπίσης Τόν εὐχαριστοῦν µόνο ὅταν ὁ Θεός σάν γιατρός ἐπουλώνει τίς πληγές τους καί ὄχι ὅταν µέ κοφτερό µαχαίρι ἀφαιρεῖ τό µολυσµένο ἱστό ἀπό τό σῶµα τους. 

 Τέτοια ἰδιοτελῆ εὐχαριστία προσβάλλει τόν Θεό. Ὁ Θεός προνοεῖ πάντα γιά τό δικό µας καλό, γιά τή δική µας αἰώνια σωτηρία, καί ὅταν µᾶς “χαϊδεύει” καί ὅταν µᾶς τιµωρεῖ. 

  Ἐµεῖς λοιπόν σάν νοήµονα ὄντα πού εἴµαστε, εἶναι καλό νά εὐχαριστοῦµε τό Θεό πάντοτε καί γιά ὅλα, ὅπως παροτρύνει καί ὁ ἀπόστολος Παῦλος: “Νά εὐχαριστεῖτε πάντοτε καί γιά ὅλα τό Θεό καί Πατέρα στό ὄνοµα τοῦ Κυρίου µας Ἰησοῦ Χριστοῦ.

Πάτερ,είμαι μόνος μου στα τόσα βάσανα!


Θα ακούω καθημερινά,από διαφορετικά άτομα,πάνω από διακόσια:
"Πάτερ, είμαι μόνος μου, μόνη μου στα τόσα βάσανα!Δεν υπάρχει κανείς σιμά μου!Ούτε σύζυγος, ούτε συγγενής,φίλος...κανείς!"

Απαντώ:"Παιδί μου καλό,κι εγώ μόνος είμαι,όλοι μας μόνοι μας είμαστε,και μάλιστα στις πιό πονεμένες μας στιγμές!
Δεν έχουμε ένα Κυρηναίο!Εχουμε όμως το Χριστό μας!ΑΥΤΟΣ είναι τα πάντα για μας!
Θεός, φίλος, αδελφός,...Κυρηναίος να μας βοηθήσει στο βάρος του σταυρού που λυγίζουμε!

Που πέφτουμε....,που δεν αντέχουμε!Δύναμη , καλό μου,δύναμη.....
Κουράγιο και υπομονή μέχρι την ημέρα της ταφής μας!
Στο τάφο θα χαθούν όλα!Στο τάφο ξεκινάει η γέννησή μας για την άνω ζωή!
Υπόμενε, και υπομένω....

Επιστολή Κερκυραίας σκλάβας με ημερομηνία 6/4/1718, από την Μπαρμπαριά

Επιστολή Κερκυραίας σκλάβας με ημερομηνία 6/4/1718, από την Μπαρμπαριά, παρακαλώντας για την απελευθέρωσή της.

Η επιστολή βρίσκεται στο Ι.Α.Κ φάκελλος Μεγάλων Πρωτοπαπάδων "Έγγραφα και επιστολές αναφερόμενες σε σκλάβους Κέρκυρας-Παξών"Παρατίθεται η αυθεντική επιστολή και η σημερινή της απόδοση.

Κυριακή 28 Φεβρουαρίου 2016

Πώς συμμετέχουμε στις λιτανείες;

ΕΙΣ. ΣΧOΛΙΟ.»: Οἱ Λιτανεῖες φωτογραφίζουν τὸ ἐκκλησιαστικὸ ἦθος. Καὶ τὰ τελευταῖα χρόνια οἱ …«φωτογραφίες» εἶναι θαμπές…!
 Εἶναι πάρα πολὺ συνηθισμένο καὶ σχεδὸν καθιερωμένο. Δὲν ὑπάρχει πα­νήγυρη ἱεροῦ Ναοῦ ποὺ νὰ μὴν πε­ριλαμβάνει μέσα στὸ ὅλο πρόγραμμα καὶ λιτάνευση τῆς ἱερᾶς εἰκόνος ἢ τῶν ἱερῶν Λειψάνων τοῦ ἑορταζομένου Ἁγίου.

   Τί εἶναι ἡ Λιτανεία; Εἶναι ἡ θρησκευτι­κὴ τελετὴ ἡ ὁποία γίνεται μὲ πομπὴ καὶ ἱε­ρὴ πορεία. Συμπεριλαμβάνει εὐχὲς καὶ ὕ­­μνους καὶ συμμετέχουν σ᾿ αὐτὴν ὅλοι: ἀρ­χιερεῖς, ἱερεῖς, διάκονοι καὶ ὁ πιστὸς λαός. 
Ἡ λέξη παράγεται ἀπὸ τὸ ἀρχαῖο ρῆμα «λίσ­σομαι», ποὺ σημαίνει «ἱκετεύω, θερμοπαρακαλῶ», καὶ ἀπὸ αὐτὸ παράγεται καὶ τὸ οὐσιαστικὸ «λιτή», ποὺ σημαίνει δέηση, παράκληση. Ἡ Λιτανεία λοιπὸν εἶ­ναι ἡ πάνδημη παράκληση πρὸς τὸν Θεὸ γιὰ τὴν κατάπαυση κάποιας συμφορᾶς ἢ ἡ εὐχαριστία πρὸς τὸν Θεὸ καὶ ἡ ἀπόδοση τιμῆς σὲ ἑορταζόμενους ἁγίους ἢ γεγονότα.
 Δὲν εἶναι κάτι καινοφανὲς στὴν ἐκκλησιαστικὴ πραγματικότητα. Ἔχει αἰώνων καταγωγή. Λιτανεῖες γίνονταν καὶ στὴν ἐποχὴ τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης. Εἶναι πολὺ γνωστὴ καὶ χαρακτηριστικὴ ἡ Λιτανεία τῶν Ἰσραηλιτῶν γιὰ ἑπτὰ ὁλόκληρες ἡμέρες(!) μὲ σκοπὸ τὴν κατάληψη τῆς Ἱεριχοῦς. Λιτανεία τὴν ὁποία ὁ Ἰησοῦς τοῦ Ναυῆ ἔπραξε κατ’ ἐντολὴν τοῦ Θεοῦ. Προπορευόταν ἡ Κιβωτὸς τῆς Διαθήκης, ἀκολουθοῦσαν οἱ ἱερεῖς μὲ σάλπιγγες καὶ κατόπιν ὁ λαός. Στὸ τέλος τῆς ἑβδόμης ἡμέρας τὰ τείχη τῆς Ἱεριχοῦς ἔπεσαν καὶ οἱ Ἰσραηλίτες κυρίευσαν τὴν πόλη. Λιτανεῖες γίνονταν κατόπιν καὶ στὴν ἐποχὴ τῆς Καινῆς Διαθήκης καὶ κατὰ τοὺς χρόνους τῶν διωγμῶν.
 Ὑπάρχουν τακτικές, ἔκτακτες καὶ γενικὲς Λιτανεῖες. Τακτικὲς εἶναι οἱ Λιτανεῖες οἱ ὁποῖες γίνονται σὲ συγκεκριμένες ἡμέρες τοῦ ἔτους καὶ δὲν μποροῦν νὰ παραλειφθοῦν. Τέτοιες εἶναι ἡ περιφορὰ τῶν ἱερῶν εἰκόνων τὴν Κυριακὴ τῆς Ὀρθοδοξίας ἢ ἡ περιφορὰ τοῦ ἐπιταφίου τὴ Μεγάλη Παρασκευή.Ἔκτακτες εἶναι αὐτὲς ποὺ γίνονται σὲ καιροὺς ἀνάγκης ἢ στὰ ἐγκαίνια κάποιου ἱεροῦ Ναοῦ. Καὶ γενικὲς Λιτανεῖες εἶναι αὐτὲς ποὺ τελοῦνται στὶς ἡμέρες μας σὲ κάθε πανηγυρίζοντα ἱερὸ Ναό.

Οἱ Λιτανεῖες μποροῦν νὰ πραγματοποιηθοῦν ἐντὸς ἢ ἐκτὸς τοῦ ἱεροῦ Ναοῦ. Ὁ ἅγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς γιὰ τὶς Λιτανεῖες ποὺ γίνονται ἐκτὸς τοῦ ἱεροῦ Ναοῦ λέει ὅτι «ἔχουν τὴν ἔννοια τῆς παλλαϊκῆς προσευχῆς σὲ ἀνοικτὸ χῶρο κάτω ἀπὸ τὸ φῶς τοῦ ἥλιου καὶ τοῦ οὐρανίου θόλου ὑπὸ τὸ φῶς τοῦ ἱεροῦ τοῦ σύμπαντος».

 Σήμερα βέβαια οἱ Λιτανεῖες, ποὺ εἶναι γνωστὲς στοὺς περισσότερους πιστούς, εἶναι αὐτὲς ποὺ τελεῖ κάθε ἐνορία στὴν ἱερὰ πανήγυρη τοῦ Ναοῦ της. Καὶ εἶναι ἀλήθεια ὅτι ὅλοι ὅσοι συμμετέχουμε σ’ αὐτὲς διαπιστώνουμε ὅτι ἔχουν ἀπολέσει τὴν παλαιότερη αἴγλη καὶ κατάνυξη.
  Μπορεῖ νὰ παρουσιάζουν κάποτε μιὰ ἐπισημότητα καὶ λαμπρότητα. Νὰ προηγοῦνται πολυπληθεῖς μουσι­κὲς μπάντες – διότι ἐπιτρέπεται στὶς Λιτανεῖες ἡ χρή­ση μουσικῶν ὀργάνων – ἢ νὰ εἶναι ἄρτια ἐπιμελημένος ὁ στολισμὸς τῆς ἱερᾶς εἰκόνος. 
Ὅμως τὸ γενικότερο πνεῦμα τῆς ἐκκοσμίκευσης ἢ τῆς ἄγνοιας τῶν ἐκκλησιαστικῶν πραγμάτων ἔχει ἐπιδράσει καὶ στὶς Λιτανεῖες. Λείπει πολὺ συχνὰ ὁ ἀπαιτούμενος σεβασμός, ἡ κατάνυξη καὶ ἡ προσευχητικὴ διάθεση. Τί ὡραία ἀλήθεια ἡ εἰκόνα – ποὺ δόξα τῷ Θεῷ δὲν ἔχει ἐκλείψει τελείως ἀπὸ τὸν τόπο μας – νὰ βλέπεις στολισμένα, καθαρά, φωτισμένα τὰ σπίτια μπροστὰ ἀπὸ τὰ ὁποῖα θὰ περάσει ἡ Λιτανεία! Νὰ ὑποδέχονται οἱ κάτοικοι τὴν ἱερὴ πομπή της μὲ ἀναμμένα κεριὰ καὶ μὲ θυμιατὰ ποὺ ἀναδίδουν εὐῶδες θυμίαμα! Καὶ πόσο ἀπογοητευτικὴ ἡ εἰκόνα νὰ κάθονται κάποιοι ἀδιάφοροι στὰ μπαλκόνια τῶν σπιτιῶν τους ἢ στὶς αὐλές τους. Νὰ μὴν ἔχουν σεμνὴ καὶ φροντισμένη ἐνδυμασία καὶ ἀπὸ περιέργεια ἁπλῶς νὰ χαζεύουν τὸ διερχόμενο πλῆθος.
  Ἀλλὰ καὶ ὅσοι συμμετέχουμε στὶς ἱερὲς Λιτανεῖες πολὺ θὰ πρέπει νὰ προσέξουμε. Δὲν εἶναι ὥρα τότε γιὰ χαιρετισμοὺς καὶ ἐπικοινωνίες. Εἶναι ὥρα προσευχῆς. Σιωπηλοὶ θὰ πρέπει νὰ ἀκολουθοῦμε. Μὲ τὴ συναίσθηση ὅτι ἁγιάζεται καὶ εὐλογεῖται ἐκείνη τὴν ὥρα ὁ τόπος. Δὲν εἶναι οἱ Λιτανεῖες θρησκευτικὴ παρέλαση ἢ μιὰ καλὴ εὐκαιρία γιὰ δημόσια ἐμφάνιση κάποιων δημοσίων προσώπων γιὰ νὰ αὐξήσουν τὴ δημοτικότητά τους, ἀλλὰ παλλαϊκὴ προσευχή, εὐλογία, μαρτυρία.
 Ἂς προσέχουμε λοιπὸν νὰ μὴ μᾶς παρασύρει τὸ γενικὸ ρεῦμα κάποτε.Ἂς ἀκολουθοῦμε σιωπηλοί, χωρὶς νὰ σπρωχνόμαστε ἢ νὰ ἐπικοινωνοῦμε θορυβωδῶς καὶ διαχυτικὰ μεταξύ μας.
 Νὰ συμμετέχουμε μὲ ἐσωτερικὴ κατάνυξη καὶ χαρὰ γι’ αὐτὸ ποὺ γίνεται.Μὲ προσευχὴ καὶ παράκληση, ὥστε ὁ Ἅγιος ἡ εἰκόνα τοῦ ὁποίου λιτανεύεται, νὰ εὐλογεῖ τὸν τόπο καὶ τὸν λαὸ ποὺ κατοικεῖ αὐτὸν τὸν τόπο. Μὲ συν­αίσθηση ὅτι προπορεύεται ὁ Τίμιος Σταυρὸς τοῦ Χριστοῦ καὶ τὸ ἱερὸ Εὐαγγέλιο, δηλαδὴ ὁ ἴδιος ὁ Χριστός.Μὲ πίστη ὅτι αὐτὸ ποὺ γίνεται δὲν εἶναι μόνο κάτι τὸ θεαματικό, ποὺ προσδίδει περισσότερο πανηγυρικὸ τόνο στὴν πανήγυρι, ἀλλὰ ἕνας ἀκόμη τρόπος γιὰ νὰ ἔρθει ἡ Χάρις τοῦ Θεοῦ καὶ ἡ εὐλογία τῶν Ἁγίων στὴν καθημερινότητά μας, καὶ στοὺς δρόμους καὶ τοὺς τόπους ὅπου κινούμαστε καθημερινά.

Περιοδικό «Ο ΣΩΤΗΡ»

''Την Τιμιωτέρα των Χερουβείμ''-Ψάλλουν οι μοναχές της Ορμύλιας

Ο Κρητικός Αγιογράφος Κωνσταντίνος Παλαιοκαπάς, (17ος αιών)

Ο Κρητικός Αγιογράφος Κωνσταντίνος Παλαιοκαπάς δραστηριοποιείται κατά το α’ ήμισυ του 17ου αιώνα. Συνεχίζει την τεχνική της φορητής εικόνας με την παλαιά παράδοση.

Τέσσερα έργα του είναι γνωστά:

1) «Η Δέησις» του έτους 1635. Ευρίσκεται εις το Νησί των Κυκλάδων Σίφνος εις τον Ναό του Αγίου Γεωργίου του Αφέντη.

2) «Οι Απόστολοι Πέτρος και Παύλος εναγκαλισμένοι» του έτους 1640. Η εικόνα αυτή σώζεται στο καθολικό της Ιεράς Μονής Καρακάλλου του Αγίου Όρους.
Ἐφέστιος είκόνα τῆς Μονῆς θεωρείται ὁ περίφημος Ἐναγκαλισμός τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων Πέτρου καί Παύλου, ἔργο τοῦ ἁγιογράφου Κωνσταντίνου Παλαιοκαπᾶ ἀπό τό 1640, ἡ ὁποῖα διαφυλάχθηκε θαυματουργικῶς ἀπό πυρκαγιά στίς ἀρχές τοῦ 18ου αἰώνα.
«Οι Απόστολοι Πέτρος και Παύλος εναγκαλισμένοι», 1640

Η φυγή του αναίσχυντου αμαρτωλού από την αληθινή μετάνοια(Αγ.Ιωάννου Χρυσοστόμου)

 Πόσο όμορφα  περιγράφει ο Ιερός Χρυσόστομος  την διαδικασία αυτή της φυγής  του αναίσχυντου  αμαρτωλού  από την αληθινή μετάνοια στο πρόσωπο το Κάιν
 "Ο Κάιν σκότωσε τον αδελφό του,τον Άβελ, κατεχόμενος από το πάθος του φθόνου, διότι μετά από τον φθόνο  ακολουθεί ο φόνος· και τον έφερε σ'ένα χωράφι και εκεί τον σκότωσε. 
Και τι λέγει ο Θεός σ'αυτόν ; Που είναι ο Άβελ ο αδελφός σου; Αυτός που τα ξέρει όλα ρωτά σαν να μην γνωρίζει μόνο και μόνο για να τραβήξει τον φονιά σε μετάνοια. Το ότι γνώριζε,το έδειξε με την ερώτηση· που είναι ο Άβελ ο αδελφός σου; 
Αυτός όμως του απάντησε,δεν γνωρίζω,μήπως φύλακας του αδελφού μου είμαι εγώ; Έστω, δεν είσαι φύλακας του,γιατι όμως είσαι και φονιάς του; Δεν τον φύλαγες, γιατί όμως και τον σκότωσες; Όμως έμμεσα τα ομολογείς αυτά; Είσαι και φύλακάς του.
Τι είπε λοιπόν ο Θεός προς αυτόν; Φωνή αίματος του αδελφού σου βοά προς Εμένα τον Θεό από την γη. Τον έλεγξε αμέσως και του έδωκε την τιμωρία,όχι τόσο για τον φόνο , όσο για την αναίδεια. 
Δεν μισεί ο Κύριος τόσο τον αμαρτωλό,όσο τον αναίσχυντο. Δεν αποδέχεται πλέον τον Κάιν παρόλο που ήρθε σε μετάνοια, διότι δεν ομολόγησε πρώτος την αμαρτία. 
Τι λέει λοιπόν στον Θεό; Είναι μεγάλη η αμαρτία μου για να συγχωρεθεί, αντί να πει: Πολύ αμάρτησα, δεν είμαι άξιος να ζω·τι είπε λοιπόν ο Θεός σ'αυτόν; Στενάζοντας και τρέμοντας θα πορεύεσαι πάνω στη γη, και έτσι του ανακοίνωσε την τιμωρία του φοβερή και χαλεπή. Δεν σε σκοτώνω και σένα, του λέγει, για να μη πέσει στην λησμοσύνη η αλήθεια, αλλά σε κάνω νόμο μελέτης από όλους, ώστε η συμφορά να γίνει μητέρα φιλοσοφίας. Και περιερχόταν ο Κάιν σαν νόμος έμψυχος, σαν στήλη κινούμενη , σιωπηλή , αλλά αφήνοντας φωνή λαμπρότερη και από σάλπιγγα.
Μη κανείς κάνει τα ίδια λέγει ,διότι θα πάθεις τα ίδια. Πήρε την τιμωρία για την αναισχυντία, και παρόλο που ελέγχθηκε δεν ομολόγησε, γι' αυτό και κατακρίθηκε για την αμαρτία. Εάν ομολογούσε με την καρδιά του, θα εξάλειφε πρώτος την αμαρτία."

 Οι δύο λέξεις "στένων " και "τρέμων" είναι αντίστοιχες των σημερινών όρων κατάθλιψη και φοβία. 

 Στην προσπάθεια του ανθρώπου να ξεφύγει από τις ενοχές και τις τύψεις της αμαρτίας του καταφεύγει στην σκληρότητα αυτή της φυγής από την πραγματικότητα και την υπεύθυνη αποδοχή της, στην φυγή ακόμη κι από το Θεό, που είναι ο θεραπευτής του και που τον αγαπά αγνά. 
 Πανικός γεννιέται μέσα του, όταν του αποκαλύπτουν την αλήθεια ή και όταν πάει να προβεί σε αυτοέλεγχο, και γι'αυτό καταφεύγει στην απόρριψη του ηθικού νόμου και τα βάζει με τον Θεό.Το χειρότερο πράγμα είναι ο έλεγχος του εαυτού του. Έτσι ξεπέφτει και σε μία άλλη άτοπη ενέργεια που λέγεται προβολή ,το να κρίνει δηλαδή και κατακρίνει και διαπομπεύει τον διπλανό του με μοναδική τάση να ξεφεύγει από τα του εαυτού του και να ασχολείται με τα των άλλων.
Τελικά,η κατάκριση είναι μία ύπουλη φυγή από την αληθινή προσωπική μετάνοια. Είναι φόβος θανάτου του εαυτού του. Ο τρόπος αυτός είναι μία επιλογή για μία αρρωστημένη ζωή μέσα στις τύψεις , που δουλεύουν ύπουλα και μυστικά στον χωρο της καρδιάς και σαν τραγική ψυχική αρρώστια και θάνατος έρχονται η κατάθλιψη και οι φοβίες.

 Είναι τραγικό να βλέπει ένας Πνευματικός πως πίσω από κάθε κατάθλιψη βρίσκεται μία έκτρωση  ή μία μοιχεία  ή ένα μίσος και μία εκδικητικότητα ή μία άλλη αμαρτία.
 Στον καιρό που αμαρτάνει ο άνθρωπος ευκόλως τα βάζει με τον Θεό και τον απορρίπτει για να χαίρεται την αμαρτία του αναπόσπαστα και εφησυχασμένα από την συνείδηση,που τον μαστιγώνει ανελέητα.
 Απωθείται στο υποσυνείδητο το σκουπιδαριό του εαυτού του και αυτό δουλείει ως κρυφή αρρώστια και σαν σκουλήκι που διαβρώνει το ξύλο και ξεσπά δημιουργώντας τις αρρώστιες αυτές.
 Και την ώρα της εξομολογήσεως,αν ο Πνευματικός δεν μπορέσει να διεισδύσει στην ψυχή του καταθλιμμένου και να ψάξουν μαζί την ρίζα,τότε ουδεμία θεραπεία μπορεί να επιτευχθεί.
 Κοινή ρίζα είναι ο εγωισμός που σαν σκληρή μαρμάρινη ταφόπλακα πρέπει να την σπάσει και να οδηγήσει στην αληθινή μετάνοια.
Η αμαρτία διαλύει την γαλήνη και την χαρά της καρδιάς. Όλες αυτές οι λεγόμενες ψυχολογικές αρρώστιες προέρχονται κατά κανόνα από την σύγκρουση του ανθρώπου με την ηθική του συνείδηση την οποία απωθεί παίζοντας μαζί της "κρυφτούλι " και σκληρά και νευρωτικά την ξεριζώνει. 

Απόσπασμα απο το βιβλίο
Μετάνοια και ψυχική υγεία κατά τον Ιερό Χρυσόστομο
Αρχιμ. Σεβαστιανός Τοπάλης

Ο Ταρκόφσκι μιλά για την τέχνη, τους νέους, τον πλούτο και τον εαυτό του

Ο Ταρκόφσκι μιλά για την τέχνη, τους νέους, τον πλούτο και τον εαυτό του
--Τι είναι η τέχνη Αντρέι; 
Πριν ορίσουμε ο,τιδήποτε πρέπει να απαντήσουμε με μια ευρύτερη ερώτηση: Ποιο νόημα έχει η ζωή του ανθρώπου στη γη; Ίσως να βρεθήκαμε εδώ για να ανυψωθούμε πνευματικά. Αν η ζωή μας τείνει σε έναν πνευματικό πλούτο, ίσως η τέχνη να είναι ένας από τους τρόπους προσέγγισης αυτού του σκοπού. Αυτό πιστεύω με τον τρόπο που ορίζω την ζωή. Η τέχνη πρέπει να βοηθά τον άνθρωπο στην πνευματική του εξύψωση. Δεν ξέρω. Μερικοί λένε ότι η τέχνη βοηθάει τον άνθρωπο να κατανοήσει τον κόσμο. Ότι είναι γνώση όπως και κάθε διανοητική δραστηριότητα. Δεν πείθομαι με την εκδοχή της γνώσης. Με αυτή την έννοια είμαι σχεδόν αγνωστικιστής. Η γνώση μας απομακρύνει όλο και περισσότερο από τον βασικό σκοπό της ζωής μας. Όσο πιο πολλά μαθαίνουμε τόσα λιγότερα ξέρουμε. Αφού όσο εμβαθύνουμε ο ορίζοντας στενεύει. 

 Η τέχνη εξυψώνει τον άνθρωπο για να ξεπεράσει τον εαυτό του και να φτάσει σε αυτό που θα ονομάζαμε ελεύθερη βούληση. Οι πιέσεις που δέχεται ο Ρουμπλιώφ δεν είναι εξαίρεση. Κάθε καλλιτέχνης δέχεται πιέσεις. Ποτέ δεν έχει ιδανικές συνθήκες εργασίας. Μα και αν υπήρχαν αυτές οι συνθήκες ίσως τότε να μην επιζούσε η δουλειά του. Γιατί ο καλλιτέχνης δεν ζει στο κενό. Πρέπει να δέχεται κάποια πίεση. Δεν ξέρω τι είδους μα πρέπει να υπάρχει. Ο καλλιτέχνης υπάρχει επειδή ο κόσμος δεν είναι τέλειος. Κανείς δεν θα είχε τη ανάγκη της τέχνης αν στον κόσμο βασίλευαν η ομορφιά και η αρμονία. Ο άνθρωπος δεν θα έψαχνε την αρμονία σε άλλες δραστηριότητες. Θα ζούσε μέσα της.

Σάββατο 27 Φεβρουαρίου 2016

Η οικονομία του χρόνου κατά τον Γέροντα Ιωάννη τον Δομβοΐτη

Χαράλαμπος Μπούσιας, Μέγας Υμνογράφος της των Αλεξανδρέων Εκκλησίας
 Ο όσιος Γέροντας, Ιωάννης ο Δομβοΐτης, είναι ο οικονόμος του χρόνου της ζωής. Μετρούσε τον χρόνο του με προσευχή, εγρήγορση και άσκηση, για να μην βρει το ταγκαλάκι ευκαιρία να του βάλει τρικλοποδιά και τον ρίξει στην αμαρτία. 

Από τα πολύτιμα γραπτά κείμενά του, τα ποιήματά του, τα οποία έχουν εκδοθεί από χρόνια και τα οποία είχα μόνιμο σύντροφό του τα μεταπτυχιακά μου χρόνια στην Αγγλία, καθώς και από συλλογή αλληλογραφίας του που έπεσε στα χέρια μου, σταχυολογώ μερικά αποσπάσματα από τον αγώνα και την αγωνία του πατρός Ιωάννου, για την εξοικονόμηση και εξαγορά του χρόνου μας.

Προσευχόμενος στον Κύριο ο ακατάβλητος στο φρόνημα ασκητής στο ποίημα του με τίτλο: «Εξελεξάμην παραρριπτείσθαι εν τω οίκω του Θεού μου μάλλον» (Ψαλμ. πγ΄ 11) παρακαλεί να μην τον αφήσει Εκείνος να περάσει με μάταια λόγια και έργα τον επίγειο βίο του, αλλά να τον καθαρίζει με τα νάματα της χάριτός Του, ώστε καθαρός να βαδίζει το δρόμο που οδηγεί από το σαρκικό θάνατο στην αθανασία της ψυχής:
Ας μην περάση της ζωής μάταιος ο καιρός μου·
καθάρισέ με εν όσω ζω, καθάρισέ με εντός μου.

Ηγοράσθητε γαρ τιμής

πρωτοπρεσβύτερος Θεμιστοκλής Μουρτζανός
 Διαμαρτυρόμαστε ότι δεν είμαστε ελεύθεροι. Ότι αποφασίζουν για μας πριν από εμάς. Ότι η ζωή μας είναι δεσμευμένη από τις μέριμνες, τις υποχρεώσεις, τις μικρότερες ή μεγαλύτερες αγωνίες. Η μέγιστη υποδούλωση όλων μας είναι στον θάνατο. Αυτός είναι ο βέβαιος δυνάστης, ο οποίος θα μας καταπιεί, όταν έρθει η ώρα. Είμαστε όμως ακόμη δεσμευμένοι και στα μικρότερα ή μεγαλύτερα πάθη μας. Στις επιθυμίες και τις εξαρτήσεις μας. Στην παγίδα της απουσίας αληθινής πνευματικότητας, με την οποία ο πολιτισμός μάς περιβάλλει, ώστε να μην μπορούμε να αφυπνιστούμε. 
Τελικά, η παγίδευσή μας, η αιχμαλωσία μας στην οικονομία και την ψευτοπαρηγοριά της φιληδονίας ή της εικονικής πραγματικότητας κρύβει την ήττα μας από αυτόν τον τρόπο που ονομάζεται εκκοσμίκευση, παρόν, «εδώ και τώρα».

Αναρωτιόμαστε: η Εκκλησία άραγε κηρύσσει την απελευθέρωση από το σήμερα; Κηρύσσει την ανεξαρτησία από τις ανθρώπινες ανάγκες; Πόσο ρεαλιστικός είναι αυτός ο δρόμος, αν ισχύει;

 Η απάντηση δίνεται από την πνευματική μας παράδοση. Ο Απόστολος Παύλος, γράφοντας στους Κορινθίους, λέει: 
«Ουκ εστέ εαυτών . ηγοράσθητε γαρ τιμής . δοξάσατε δη τον Θεόν εν τω σώματι υμών και εν τω πνεύματι υμών, άτινα εστί του Θεού» (Α’ Κορ.6, 19- 20).

"Σύντομος οδός σωτηρίας" (Oμιλία εις την παραβολή του ασώτου)

π. Συμεών Κραγιόπουλος

Σεβασμιώτατε, σας ευχαριστώ που μου κάνατε την πρόσκληση για να προσφέρω και εγώ κάτι στο μεγάλο και πολύ πνευματικό έργο που κάνετε στη θεόσωστο επαρχία σας. Αλλά έχω έναν φόβο: μήπως δεν θα μπορέσω να δώσω αυτό το οποίο κι εσείς και όλοι οι αδελφοί περιμένετε.
Γι' αυτό, για να αισθάνομαι άνετα, θα ήθελα να σας παρακαλέσω να μην περιμένετε πολλά, τόσα που πιθανόν περιμένετε.
Ευχαριστώ τον Σεβασμιώτατο και θα τον παρακαλέσω να εύχεται όλη αυτήν την ώρα κι εμένα να με φωτίσει ο Θεός να πω ό,τι τέλος πάντων είναι δυνατό να λεχθεί, αλλά να φωτίσει και όλους μας να προσέξουμε τον λόγο Του, και όσο γίνεται να φύγουμε ωφελημένοι.

Και τώρα κάνετε υπομονή, παρακαλώ, και δώστε αγάπη να με ανεχθείτε. Όπως ακούσατε από τον Σεβασμιώτατο το θέμα είναι «Σύντομος οδός σωτηρίας».

 Πολύ συνετέλεσε στο να εκλέξω αυτό το θέμα η παραβολή του ασώτου υιού, που διαβάστηκε σήμερα στις εκκλησίες.

 Όπως θα γνωρίζετε, η ευαγγελική περικοπή που περιέχει την παραβολή του ασώτου, και που διαβάζεται κάθε χρόνο αυτήν την ημέρα, αυτήν την Κυριακή, είναι το ευαγγέλιο των ευαγγελίων. Ή, όπως λέει κάποιος, τα ευαγγέλια είναι η καρδιά όλης της Αγίας Γραφής και η παραβολή του ασώτου υιού είναι το ευαγγέλιο των ευαγγελίων. Και όπως λέει κάποιος άλλος, εάν όταν ήλθε ο Χριστός στη γη, δεν προλάβαινε να πει τίποτε άλλο και έλεγε μόνο αυτήν την παραβολή του ασώτου υιού, έφθανε η παραβολή αυτή να μας πείσει ότι ο Χριστός είναι ο Υιός του Θεού, είναι αυτός που μέσα του κατοικούσε το πλήρωμα της θεότητος σωματικώς και είναι αυτός που ήλθε να σώσει τον κόσμο.
 Δεν μπορεί κανείς τέτοια μέρα, καθώς μάλιστα έχει και ένα τέτοιο θέμα, «σύντομος οδός σωτηρίας», να μην αναφερθεί σ' αυτήν την παραβολή. 
 Ένας λόγος επίσης που μ' έκανε να πάρω αυτό το θέμα, «σύντομος οδός σωτηρίας», ήταν και το ότι ο άνθρωπος, όπως κι αν έχει το πράγμα, όσο κουράγιο κι αν έχει, όσο ζήλο κι αν έχει, θέλει -προπαντός στις ημέρες μας- όλα να τα κάνει σύντομα, να μη χρειάζεται πολύς χρόνος, να μη χρειάζεται, αν θέλετε, πολύς κόπος. 
Ακόμη και το θέμα της σωτηρίας θα ήθελε κανείς να γίνεται πιο εύκολα, πιο σύντομα, και νομίζω ότι η παραβολή του ασώτου υιού μας βοηθάει σ' αυτό. Και ας προχωρήσουμε τώρα στο θέμα και στην παραβολή αυτήν που ακούσαμε σήμερα.

Γιατί δεν βρίσκουμε χρόνο για προσευχή;

Γιατί δεν βρίσκουμε χρόνο για προσευχή;

Μοναχός Νικόδημος-Ι.Μ.Αγίου Παύλου,Άγιον Όρος



Κήρυγμα Κυριακή του Ασώτου

Ἡ παραβολή τοῦ ἀσώτου υἱοῦ, Καθηγουμένου Ἱερᾶς Μονῆς Ἰβήρων Ἀρχιμ. Βασιλείου

  Ἡ εὐαγγελική παραβολή πού διαβάζεται σήμερα εἶναι γνωστή σέ ὅλους μας ὡς παραβολή τοῦ Ἀσώτου. Ἕνας ἄνθρωπος ἔχει δύο γιούς. Ὁ νεώτερος γιός ζητάει χωρίς περιστροφές ἀπό τόν πατέρα του τό μερίδιό του ἀπό τήν κληρονομιά.

 Ἀλλά τό κομμάτι αὐτό ἀποκομμένο ἀπό τό σύνολο τῆς ἀλήθειας τῆς ζωῆς τοῦ πατέρα δέν μπορεῖ νά ζήσει, δέν μπορεῖ νά καρποφορήσει. Τό κομμάτι αὐτό, ὅταν τό παίρνουμε δυναστικά, ἀντάρτικα, ὅπως καί ὅταν θέλουμε, δέν μᾶς ὁδηγεῖ στή ζωή, ἀλλά στήν ἀπόγνωση καί τήν καταστροφή.


  Ἡ ἁμαρτία, ἡ ἀδυναμία, ἄν θέλετε, τοῦ νεώτερου γιοῦ, εἶναι ὅτι ὄντας ἀνώριμος δέν ἔχει φθάσει στό νά ξέρει, ὅτι ἡ οὐσία τοῦ πατέρα εἶναι ἡ ἴδια μέ τήν οὐσία τοῦ υἱοῦ.
Καί ὁ πατέρας τοῦ δίνει τό κομμάτι, τό ἐπιβάλλον μέρος τῆς περιουσίας, πού ζητάει. Εἶναι ἄρχοντας ἀγάπης. Δέν ἐνδιαφέρεται γιά τόν ἑαυτό του. Ἐνδιαφέρεται νά σώση τό παιδί του. Αὐτό βρίσκεται στό σκοπό τῆς ζωῆς του, εἶναι καταξίωση τοῦ εἶναι του. Δέν τόν ἐνδιαφέρει τί θά πῆ ὁ κόσμος, ὅπως ἐνδιαφέρει τόσο πολύ ἐμᾶς γιά τό πῶς θά χαρακτηρίσουν τό παιδί μας γιά τίς ἀστοχίες του, δέν τόν ἐνδιαφέρει ἄν θά χάση τό κῦρος του, ἄν παρουσιαστεῖ ὡς πατέρας ἀποτυχημένος, μέ παιδί πού ἀφήνει τό σπίτι καί φεύγει μακρυά. Ἡ ἀγάπη τοῦ πατέρα πάει πιό μακριά ἀπ” ὅ,τι μπορεῖ νά πάει ἡ κρίση τοῦ κόσμου ἤ ἡ ἀνταρσία τοῦ γιοῦ του.

Παρασκευή 26 Φεβρουαρίου 2016

Οι καλλιεργημένοι άνθρωποι(Αντόν Τσέχωφ)

 Απόσπασμα από γράμμα του Αντόν Τσέχωφ προς τον αδερφό του Νικολάι.
 
«Οι καλλιεργημένοι άνθρωποι σέβονται την ανθρώπινη ατομικότητα και γι' αυτό είναι πάντοτε συγκαταβατικοί, γελαστοί, ευγενικοί, υποχρεωτικοί.
 Δεν χαλούν τον κόσμο για το σφυρί ή για τη γομολάστιχα που χάθηκαν. 
Δεν αγανακτούν για τους θορύβους ή το κρύο. 
Δέχονται με καλοσύνη τα χωρατά και την παρουσία ξένων ανθρώπων στο σπιτικό τους. 
Δεν συμπονούν μονάχα τους κατώτερους, τους αδύναμους και τις γάτες. Πονάει η ψυχή τους και για κείνο που δεν φαίνεται με γυμνό μάτι. Είναι ντόμπροι και φοβούνται το ψέμα σαν την φωτιά.
 Δεν λένε ψέματα ακόμα και για τιποτένια πράγματα. Το ψέμα προσβάλλει εκείνους που το ακούνε και ταπεινώνει στα μάτια τους εκείνους που το λένε. 
 Δεν παίρνουν ποτέ πόζα, στον δρόμο είναι όπως και στο σπίτι τους, δεν ρίχνουν στάχτη στα μάτια του κατώτερού τους. 
 Δεν είναι φλύαροι και δεν αναγκάζουν τον άλλο να ακούει τις εκμυστηρεύσεις τους όταν δεν τους ρωτάει. 
Δεν ταπεινώνονται για να κεντήσουν τη συμπόνια του διπλανού. 
Δεν παίζουν με τις ευαίσθητες χορδές της ψυχής των άλλων για να κερδίζουν σαν αντάλλαγμα αναστεναγμούς και χάδια. 
Δεν λένε ''εμένα κανείς δεν με καταλαβαίνει'' ούτε “πουλήθηκα για πέντε δεκάρες”, γιατί αυτά δείχνουν πως αποζητάν τις φτηνές εντυπώσεις. Είναι πρόστυχα τερτίπια, ξεθωριασμένα, ψεύτικα. 
Δεν είναι ματαιόδοξοι. Δεν τους απασχολούν τέτοια ψεύτικα διαμάντια όπως οι γνωριμίες με εξοχότητες.
 Οταν κάνουν δουλειά που δεν αξίζει ένα καπίκι, δεν γυρίζουν με χαρτοφύλακα των εκατό ρουβλιών και δεν καμαρώνουν πως τάχα τους άφησαν να μπουν εκεί που δεν επιτρέπουν στους άλλους. Κι ο Κριλώφ ακόμα λέει πως το άδειο βαρέλι ακούγεται πιο πολύ από το γεμάτο. 
Αν έχουν ταλέντο το σέβονται. Θυσιάζουν γι' αυτό την ησυχία τους, τις γυναίκες, το κρασί, την κοσμική ματαιότητα. Είναι περήφανοι για την αξία τους και έχουν συνείδηση της αποστολής τους.
 Αηδιάζουν από την ασχήμια και καλλιεργούν μέσα τους την ομορφιά. Δεν μπορούν να κοιμηθούν με τα ρούχα, δεν μπορούν να βλέπουν στον τοίχο κοριούς, να πατούν σε φτυσιές.
 Δαμάζουν όσα μπορούν και εξευγενίζουν το ερωτικό ένστικτο. Δεν κατεβάζουν βότκα όπου βρεθούν.
 Πίνουν μονάχα όταν είναι ελεύθεροι και τους δίνεται ευκαιρία. Γιατί τους χρειάζεται "γερό μυαλό σε γερό κορμί"».


Ο Άντον Πάβλοβιτς Τσέχωφ (29 Ιανουαρίου 1860-15 Ιουλίου 1904) ήταν Ρώσος συγγραφέας και γιατρός. Θεωρείται από τους κορυφαίους της παγκόσμιας λογοτεχνίας. Μεγάλωσε δύσκολα, όμως παρ' όλα τα οικονομικά προβλήματα κατάφερε να σπουδάσει Ιατρική στη Μόσχα. Παράλληλα δημοσίευε κείμενά του σε περιοδικά και εφημερίδες. Ένα χρόνο πριν από την απόκτηση του πτυχίου του, εκδίδει το πρώτο του βιβλίο με τίτλο Παραμύθια της Μελπομένης. Ο Τσέχωφ ήταν ανθρωπιστής. Ως γιατρός βοηθούσε τους ανήμπορους σε κάθε ευκαιρία, πα' ρόλα τα προβλήματα υγείας που αντιμετώπιζε ο ίδιος εξαιτίας της φυματίωσης. Το 1898 ανέβηκε από το Θέατρο Τέχνης το έργο του Ο Γλάρος. Η τεράστια επιτυχία του έφερε την αναγνώριση στον συγγραφέα. Μερικά από τα πιο γνωστά του έργα είναι Ο θείος Βάνιας, Οι Τρεις Αδερφές, Ο Βυσσινόκηπος, Στο σούρουπο, Η στέπα, Η κυρία με το σκυλάκι κ.ά. 

Ηθικισμός: Το καρκίνωμα της ηθικής

αρχιμ.Παύλος Παπαδόπουλος
 Ο ηθικισμός είναι το καρκίνωμα της ηθικής γενικότερα. Το «γράμμα» της ηθικολογίας νεκρώνει το «πνεύμα» της ζωής των ανθρώπων. Έτσι ο ηθικισμός σκοτώνει το ήθος, επειδή απολιθώνει τη ζωή. Γι’ αυτό τελικά η ηθικολογία αναιρεί την ηθική. Άλλο είναι το ηθικό γενικότερα και εντελώς άλλο είναι το ηθικιστικό ή ηθικολογικό.

Δυστυχώς τέτοια φαινόμενα παρατηρούνται κυρίως μέσα στους κόλπους της Εκκλησίας, όπου οι άνθρωποι μπερδεύουν την χριστιανικη ζωή με την «ηθική» ζωή όπως την εννοούν οι ίδιοι. Άνθρωποι που θεωρούν τους εαυτούς τους χριστιανούς κινούνται μέσα στον χριστιανισμό ως θιασώτες του ήθους του Χριστού, χωρίς όμως να πλησιάζουν ούτε λίγο σ’ Αυτόν. Χωρίς να Τον γνωρίσουν ποτέ τους.

Ηθικιστές με βλέμματα έτοιμα να ελέγξουν τους υπόλοιπους, άνθρωποι με πλήρη την απουσία της ταπείνωσης και της αυτομεμψίας, ψάχνουν τα επόμενά τους «θύματα» ώστε να επιβεβαιώσουν πάνω στην καταδίκη των άλλων την δική τους αμόλυντη ηθική.

Πέμπτη 25 Φεβρουαρίου 2016

Aπόσπασμα από το "Τρίτο Γράμμα στη Μητέρα" του Κώστα Μόντη.


Ο Κώστας Χαραλαμπίδης απαγγέλνει ένα απόσπασμα από το "Τρίτο Γράμμα στη Μητέρα" του Κώστα Μόντη.

Είναι ένα μεγάλο πρόβλημα ο Πενταδάκτυλος, μητέρα.
Στο κάτω-κάτω το Μόρφου δεν το βλέπουμε,
στο κάτω-κάτω την Κερύνια δεν τη βλέπουμε,
την Αμμόχωστο δεν τη βλέπουμε,
όμως αυτός είν' εκεί απέναντί μας
όμως αυτός είναι διαρκώς εκεί απέναντί μας
και μας κοιτάζει
και μας κοιτάζει μ' ένα τρόπο,
και κάθεται βραχνάς και μολύβι στο στήθος μας,
όμως αυτός είν' εκεί απέναντί μας
και δεν μπορεί να κρυβή σαν το Μόρφου,
και δε μπορεί να κρυβή σαν την Κερύνια
και σαν την Αμμόχωστο.
Και λέει: «Λοιπόν»;
Και μας ρωτά: «Λοιπόν»;

(Από το «Τρίτο Γράμμα στη Μητέρα»)

Από το Φιλολογικό Μνημόσυνο Κώστα Μόντη που διοργάνωσε ο Δήμος Αγίου Δομετίου μαζί με το Κοινωφελές, Επιστημονικό και Πολιτιστικό Ίδρυμα "Κώστας Μόντης" την 1η Μαρτίου 2012.
Βίντεο-Φωτομοντάζ: Αντώνης Ασσιώτης (AGA Home Studio)

Οι αμαρτίες έχουν τον δικό τους θεό..! (Αγ.Ιουστίνου Πόποβιτς)

  Οι αμαρτίες έχουν τον δικό τους θεό και αυτός είναι ο διάβολος. Αυτός είναι και ο κύριος δημιουργός τους. 
 Και οι άνθρωποι όταν κάνουν τις αμαρτίες γίνονται συνεργοί του διαβόλου και όχι μόνον αυτό, αλλά και δούλοι και υπηρέτες του. Οι αμαρτίες έχουν το βασίλειο τους, τον κόσμο τους και αυτός είναι η κόλαση. 
  Και αυτός ο γήινος κόσμος μας, με την θεληματική, εκούσια διαβίωσή μας στις αμαρτίες, γίνεται και είναι δικός τους κόσμος. Και τόσο είναι δικός τους, όσο εμείς οι άνθρωποι με ευχαρίστηση κάνουμε τις αμαρτίες. Ο διάβολος έρχεται με την αμαρτία στον γήινο κόσμο μας και τον κατακτά ολοκληρωτικά με τις αμαρτίες που κάνουν οι άνθρωποι.

 Και με τη βοήθεια των αμαρτιών, ο διάβολος κυβερνά τους ανθρώπους και κυριαρχεί σ’ αυτούς με το θάνατο. Και κάνει τους ανθρώπους «αβοήθητους δούλους» και γίνεται θεός αυτού του κόσμου, «θεός του αιώνος τούτου» (Β’ Κορ. 4,4). Γι’ αυτό το λόγο, ο Κύριος Ιησούς Χριστός ονομάζει το διάβολο κύριο αυτού του κόσμου, «άρχοντα του κόσμου τούτου» (Ιωάν. 12,31, 14,30).

Τετάρτη 24 Φεβρουαρίου 2016

Κάθε άνθρωπος έχει τη δική του ιστορία.

Ένας νεαρός άνδρας 24 χρονών κοιτάζοντας έξω από το παράθυρο του τρένου φώναξε: 
«Μπαμπά κοίτα, τα δέντρα πηγαίνουν προς τα πίσω!»…
Ο πατέρας του χαμογέλασε, ενώ ένα ζευγάρι που καθόταν δίπλα τους έδειξε να αισθάνεται οίκτο για την παιδιάστικη συμπεριφορά του 24χρονου.

Ξαφνικά ο νεαρός αναφώνησε πάλι:
«Μπαμπά κοίτα, τα σύννεφα τρέχουν μαζί μας!»

Το ζευγάρι δεν μπόρεσε να αντισταθεί και είπε στον πατέρα:
«Γιατί δεν πηγαίνετε τον γιο σας σε έναν καλό γιατρό;»
Εκείνος χαμογέλασε και είπε:
«Αυτό έκανα και τώρα μόλις επιστρέφουμε από το νοσοκομείο. O γιος μου ήταν τυφλός εκ γενετής, αλλά από σήμερα μπορεί να βλέπει»…


Κάθε άνθρωπος στον πλανήτη έχει τη δική του ιστορία.
Αν το σκεφτούμε όλοι μας αυτό πριν ασκήσουμε κριτική, τότε ο κόσμος μας θα γίνει πολύ καλύτερος.
Κάθε άνθρωπος έχει τη δική του ιστορία.

Ο υπερήφανος πάντοτε ζει με λύπες, πάντοτε αγανακτεί, πάντοτε αδημονεί

Αγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος




 Αρχή της αμαρτίας είναι η υπερηφάνεια, η πρώτη προσβολή και παρακίνηση προς το κακό, και οπωσδήποτε είναι η ρίζα και το υπόβαθρο του κακού. Γιατί η αρχή δηλώνει η την πρώτη κίνηση προς το κακό η τη σύσταση. Όπως θα μπορούσε να πει κανείς, αρχή της σωφροσύνης είναι η αποχή από άτοπη θέα, δηλαδή η πρώτη ορμή, αν όμως πούμε ότι αρχή της σωφροσύνης είναι η νηστεία, δηλαδή το θεμέλιο και η συγκρότηση, έτσι και η αρχή της αμαρτίας είναι η αλαζονεία, γιατί από αυτήν αρχίζει κάθε αμαρτία κι απ' αυτήν συγκροτείται.

 Το ότι λοιπόν όσες καλές πράξεις κι αν κάνουμε, δεν τις αφήνει η κακία να παραμείνουν και να μη διασαλευθούν, γίνεται φανερό από το εξής· πρόσεχε πόσες καλές πράξεις έκαμε ο Φαρισαίος, αλλά τίποτε δεν τον ωφέλησε, γιατί δεν έκοψε τη ρίζα της αλαζονείας κι αυτή κατέστρεψε τα πάντα.
 Από την αλαζονεία γεννιέται η υπεροψία των φτωχών, η επιθυμία για τα χρήματα, η αγάπη για εξουσία, ο πόθος για δόξα.
 Αυτού του είδους ο άνθρωπος είναι έτοιμος ν'αποκρούσει κάθε ενόχληση. Γιατί ο αλαζόνας δεν ανέχεται να τον προσβάλλουν ούτε οι ισχυρότεροι ούτε οι ασθενέστεροι. Κι αυτός που δεν ανέχεται να τον προσβάλλουν ούτε τα δεινοπαθήματα ανέχεται. Πρόσεξε πως αρχή της αμαρτίας είναι η αλαζονεία. Πως αρχή της υπερηφάνειας είναι το να μη γνωρίζεις τον Κύριο; Και πολύ σωστά γιατί αυτός που γνωρίζει το Θεό, έτσι όπως πρέπει να τον γνωρίζει αυτός που γνωρίζει ότι ο Υιός του Θεού έφθασε σε τέτοιο σημείο ταπεινοφροσύνης, δεν υπερηφανεύεται. Αυτός που δεν γνωρίζει αυτά,υπερηφανεύεται. Και η υπερηφάνεια σε οδηγεί στην αλαζονεία.

 Πες μου όλοι αυτοί που πολεμούν την Εκκλησία από που ισχυρίζονται ότι γνωρίζουν το Θεό; Όχι από αλαζονεία; Να σε ποιό γκρεμό τους έσπρωξε το ότι δεν γνωρίζουν τον Κύριο. Αν λοιπόν ο Κύριος αγαπά το συντετριμμένο πνεύμα,αντίθετα εναντιώνεται στους υπερηφάνους και δίνει χάρη στους ταπεινούς.
Κανένα κακό λοιπόν δεν είναι ίσο με την υπερηφάνεια. Κάμνει τον άνθρωπο δαίμονα, αλαζόνα, βλάσφημο, επίορκο, και να επιθυμεί φόνους και θανάτους.Ο υπερήφανος πάντοτε ζει με λύπες, πάντοτε αγανακτεί, πάντοτε αδημονεί. Δεν υπάρχει τίποτε που να μπορέσει να ικανοποιήσει το πάθος του. Κι αν ακόμα έβλεπε το βασιλιά να σκύβει και να τον προσκυνά, δεν θα χόρταινε, αλλά περισσότερο θα άναβε. 
Όπως οι φιλάργυροι, έτσι κι οι αλαζόνες όση τιμή κι αν απολαύσουν επιθυμούν ακόμη περισσότερη. Μεγαλώνει σε αυτούς το πάθος (πραγματικά είναι πάθος), και το πάθος δε γνωρίζει όρια, αλλά τότε μόνο σταματά, όταν σκοτώσει αυτόν που το έχει. Δε βλέπεις τους μεθυσμένους που πάντα διψούν για ποτό; Γιατί είναι πάθος. Δεν είναι φυσική επιθυμία, αλλά μια αρρώστια διεστραμμένη. Δε βλέπεις εκείνους που τους ονομάζουν"βουλιμιώντες", γιατί πάντα πεινούν; Είναι πάθος, όπως λένε οι γιατροί, γιατί ξέφυγε από τα φυσικά όρια. Έτσι κι οι πολυπράγμονες και περίεργοι, όσα κι αν πληροφορηθούν δεν σταματούν, γιατί είναι πάθος και όρια δεν έχει.

Άγιος Νέος Ιερομάρτυς Βασίλειος (Λιχάρεφ +1937)


 Τσίλοβο λεγόταν το χωριό της επαρχίας Μόσχας, όπου γεννήθηκε στις 25 Μαρτίου του 1871 ο ιερομάρτυς Βασίλειος. Ήταν γιος του διακόνου Αλεξίου Λιχάρεφ.
Το 1894, μετά την αποφοίτησή του από το Εκκλησιαστικό Σεμινάριο Βιφάνσκι, χειροτονήθηκε πρεσβύτερος και διορίστηκε εφημέριος της γυναικείας Ιεράς Μονής Γκολοβίνο. Η μονή αυτή είχε ιδρυθεί μόλις έναν χρόνο νωρίτερα και οι χωρικοί την περιέβαλλαν με ιδιαίτερη αγάπη. Με δική τους απόφαση και δαπάνες των γαιοκτημόνων της περιοχής ανεγέρθηκε στη μονή ο Ναός της Παναγίας του Καζάν, ο οποίος ολοκληρώθηκε το 1900. Εκτός από τον ναό, ανεγέρθηκαν επίσης νοσοκομείο και ξενώνας.
Κατά τη διάρκεια του Ρωσοϊαπωνικού Πολέμου1 (1904-1905) ο π. Βασίλειος υπηρέτησε στο μέτωπο ως στρατιωτικός ιερέας. Μετά τον πόλεμο επέστρεψε στο μοναστήρι και συνέχισε να διακονεί ως εφημέριος. Το 1914 χτίστηκαν το Καθολικό της μονής, το καμπαναριό και γηροκομείο. Ήδη το μοναστήρι, με την παρουσία και του π. Βασιλείου, είχε γίνει φωτεινός φάρος της περιοχής και πνευματικό καταφύγιο για τους πιστούς.

Στα χρόνια του μεγάλου διωγμού της Εκκλησίας, γύρω στα τέλη της δεκαετίας του 1920, οι σοβιετικές αρχές δήμευσαν ένα τμήμα της μονής και έδιωξαν τις μοναχές. Άφησαν μόνο τις πολύ ηλικιωμένες στο γηροκομείο. Οι υπόλοιπες σκορπίστηκαν σε κοντινά σπίτια χωρικών, που δέχτηκαν να τις φιλοξενήσουν. Η τέλεση, ωστόσο, των ακολουθιών στο Καθολικό της μονής συνεχίστηκε.

Στις 4 Μαΐου του 1929, ανήμερα τη Μεγάλη Παρασκευή, οι μπολσεβίκοι οργάνωσαν συγκέντρωση των εργατών των εργοστασίων της περιοχής και των κατοίκων του χωριού Γκολοβίνο.

Η χειρότερη οικογένεια: Ζήλια-Φθόνος-Μίσος-Εκδίκηση

 
 Κρατήσου μακριά από την χειρότερη οικογένεια που μπορεί να γνωρίσεις ποτέ, η μητέρα ζήλια, ο πατέρας φθόνος και το φοβερό παιδί τους, το μίσος. Καλύτερα να μη τους γνωρίσεις ποτέ, αλλά κι αν ακόμη συναντηθείς μαζί τους φυλάξου αμέσως με τον καλύτερο τρόπο, αγνόησέ τους και απομακρύνσου το ταχύτερο δυνατόν. Μην μπλέξεις μ’ αυτήν την οικογένεια που μόνο πόνο, λύπη και δυστυχία μπορούν να σου φέρουν.

   Η μητέρα ζήλια είναι ένα φαρμακερό τέρας, που άμα σε δαγκώσει χάνεις τη λογική σου, την κρίση σου και την αξιοπρέπειά σου. Είναι ένα φαρμάκι που τρέχει μέσα στο αίμα σου και κάθε φορά που φτάνει στην καρδιά σου νιώθεις ένα πόνο και ένα σφίξιμο, που χωρίς να το θέλεις θολώνει το μυαλό σου και αντιδράς εντελώς παράλογα, σαν να σε χτυπάει αλύπητα το μαστίγιο της τρέλας. Η ζήλια δεν έχει όρια, αυτός που ζηλεύει, ζηλεύει τους πάντες και τα πάντα, τη γυναίκα του, τους φίλους του, τους ξένους, ακόμη και τα παιδιά του, με διαφορετικό τρόπο κατά περίσταση, αλλά το άρρωστο αποτέλεσμα παραμένει το ίδιο.

Τρίτη 23 Φεβρουαρίου 2016

Το θέμα είναι να καταλάβεις πού οδηγεί τα βήματά σου ο Κύριος.

Του π. Ανδρέα Κονάνου 

 Ο,τι γίνει στη ζωή είναι για το καλό μας. Ενα καλό που όμως δεν καταλαβαίνουμε την ώρα του πόνου. Αν, λοιπόν, κάνεις προσευχή, ό,τι κι αν γίνει,αμέσως ρωτάς την ψυχή σου: 
«Το 'στειλε ο Θεός; Ναι. Τελείωσε». Και ψάχνω να δω τι θέλει ο Θεός να μάθω μέσα από αυτό που περνώ. Δεν κρίνω τον Θεό. Ούτε αγανακτώ με τον εαυτό μου. Δεν παραξενεύομαι ούτε σοκάρομαι. Το επιτρέπει ο Θεός. Αυτό σκέφτομαι και ηρεμώ.
 «Θεέ μου, βλέπω ότι έχεις μια σχέση κι ένα πάρε δώσε μαζί μου. Μου δίνεις διάφορα ως απάντηση στις προσευχές που κάνω. Σου δίνω το αίτημα της ψυχής μου κι Εσύ μου απαντάς μέσα από τα γεγονότα. Σήμερα μου απάντησες μ' αυτό. Το δέχομαι. Το κρατώ. Και ψάχνω να δω το μυστικό. 

Τι γράφει μέσα αυτό το μήνυμα; Μήπως γράφει τη λέξη “υπομονή”; Μήπως γράφει τη λέξη “προσευχή”; Μήπως γράφει τη λέξη “συγχώρεση”; Τι ακριβώς θες να κάνω μ' αυτό που μου στέλνεις; Πες μου. Θες να κλάψω; Να παλέψω; Να αντισταθώ; Να ζητήσω το δίκιο μου; Ή να δεχτώ να το χάσω; Τι θέλεις από όλ' αυτά, Κύριε;»
Αρα δεν κρίνω το γεγονός. Το γεγονός ήρθε έτσι όπως ήρθε. Το αποδέχομαι. Το αγκαλιάζω. Διότι, άμα γκρινιάζω συνέχεια, δεν αλλάζει η κατάσταση. Οταν γκρινιάζεις για κάτι που σου στέλνει ο Θεός κι όλο παραπονιέσαι, τότε ακριβώς είναι που ισχυροποιείς αυτό που συνέβη. Το τρέφεις μέσα σου και το διαιωνίζεις. «Γιατί να μου το πει; Γιατί να μου φερθεί έτσι; Ακούς εκεί να μου μιλήσει εμένα έτσι!»

Ξέρεις τι λάθος κάνεις με αυτό τον τρόπο; Κάτι που έγινε πριν από πέντε ώρες εσύ το συζητάς έως το βράδυ. Και το επιμηκύνεις έως το βράδυ. Κι έναν καβγά που κράτησε, ας πούμε, δύο λεπτά, εσύ τον κρατάς «ζωντανό» στην κουβέντα σου έως το βράδυ.
Το ξαναλές, το ξαναλές, το ξαναλές. Και τι κάνεις; Διαιωνίζεις το παρελθόν επ' άπειρον.
Ενώ, αν το έκοβες εκεί και δεν συνέχιζες, θα 'χε μείνει εκεί. Εγινε. Εφυγε. Πέρασε. Κοίτα, λοιπόν, μπροστά και πες: «Τώρα, τι θέλει ο Θεός να μάθω από αυτό; Μήπως θέλει να μάθω να ανέχομαι κι άλλους ανθρώπους;»

Όλα αυτά τα θεία νοήματα και οι αποφάσεις έρχονται στον νου όταν είναι σε επαφή με τον Θεό. Και πιστεύω ότι στον δικό σου νου θα έρθουν περισσότερες φωτισμένες σκέψεις. Εύχομαι να καταλάβεις αυτό που σου λέω. Διότι δεν σκέφτονται όλοι οι άνθρωποι τα ίδια θεία νοήματα. Εσύ θα σκεφτείς άλλα, άλλος περισσότερα, εγώ λιγότερα, άλλος θα έχει πιο πλούσιες έννοιες και αποκαλύψεις της αλήθειας του Θεού.

Το θέμα είναι να καταλάβεις πού οδηγεί τα δικά σου βήματα ο Θεός. Κι έτσι θα 'χεις διαρκώς την αίσθηση ότι δεν είσαι μόνος. Κι αυτό θα είναι το σημάδι ότι άγγιξες την αληθινή προσευχή. Η προσευχή δεν είναι κατεβατά και διαβάσματα από βιβλία. Ακόμα κι αν τα βιβλία αυτά είναι ιερά βιβλία ψαλμών. Δεν είναι αυτό προσευχή. Προσευχή είναι κυρίως κίνηση ψυχής. Είναι ψυχική διάθεση απέναντι στον Χριστό. Έχει να κάνει με το πώς η ψυχή διάκειται απέναντι στον Θεό. Αυτή η αγαπητική στάση, αυτό το ξύπνημα της καρδιάς, αυτή η αφύπνιση η εσωτερική.

Από το βιβλίο του π. Ανδρέα «στο βάθος κήπος» που μόλις κυκλοφόρησε

«Τῆς μετανοίας ἄνοιξον τάς πύλας...»

ΠΡΕΣΒΥΤΕΡΟΥ ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ ΜΗΝΑ

 «Οὐ γὰρ ἀπέστειλεν ὁ Θεὸς τὸν υἱὸν αὐτοῦ εἰς τὸν κόσμον ἵνα κρίνῃ τὸν κόσμον, ἀλλ' ἵνα σωθῇ ὁ κόσμος δι' αὐτοῦ. ὁ πιστεύων εἰς αὐτὸν οὐ κρίνεται· ὁ δὲ μὴ πιστεύων ἤδη κέκριται, ὅτι μὴ πεπίστευκεν εἰς τὸ ὄνομα τοῦ μονογενοῦς υἱοῦ τοῦ Θεοῦ. αὕτη δέ ἐστιν ἡ κρίσις, ὅτι τὸ φῶς ἐλήλυθεν εἰς τὸν κόσμον καὶ ἠγάπησαν οἱ ἄνθρωποι μᾶλλον τὸ σκότος ἢ τὸ φῶς, ἦν γὰρ πονηρὰ αὐτῶν τὰ ἔργα. πᾶς γὰρ ὁ φαῦλα πράσσων μισεῖ τὸ φῶς καὶ οὐκ ἔρχεται πρὸς τὸ φῶς, ἵνα μὴ ἐλεγχθῇ τὰ ἔργα αὐτοῦ· ὁ δὲ ποιῶν τὴν ἀλήθειαν ἔρχεται πρὸς τὸ φῶς, ἵνα φανερωθῇ αὐτοῦ τὰ ἔργα, ὅτι ἐν Θεῷ ἐστιν εἰργασμένα».(Ἰωάν.,κεφ.γ’,στ.17-21)
Τά ἔργα τοῦ φωτός εἶναι ἐκεῖνα πού ἔχουν γίνει σύμφωνα μέ τό θέλημα καί τίς ἐντολές τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ καί τοῦ Σωτῆρος Ἰησοῦ Χριστοῦ. Εἶναι τά ἔργα πού ἡ ἔσω καρδία τοῦ πιστοῦ πληροφορεῖται ἐκ τῆς συνειδήσεως καί ἐπικυρώνονται ἀπό τόν πνευματικό πατέρα πώς ἔχουν ἐργασθεῖ μέ τήν Ἄκτιστον Τριαδικήν Χάριν.

Ὁ λόγος, οἱ πράξεις, οἱ σκέψεις καί ἐν γένει ὅλες οἱ καθ’ ἡμέραν ψυχοσωματικές λειτουργίες ἐνεργοῦνται ἐν Χριστῷ. Ἡ καθημερινή προσευχή, ἡ μελέτη τῆς Ἁγίας Γραφῆς, τοῦ Ψαλτηρίου, τά ἀποφθέγματα τῶν Ἁγίων Πατέρων, οἱ κανόνες καί τά συναξάρια τῶν Ἁγίων εὐφραίνουν ἔτσι τήν ψυχήν καί τήν καρδίαν ὥστε νά ἐπιβεβαιώνεται ὁ λόγος τοῦ Πνεύματος: «ὡς γλυκέα τῷ λάρυγγί μου τὰ λόγιά σου, ὑπὲρ μέλι τῷ στόματί μου»(Ψαλμ. 118, στ.103). Ἡ ἐπί 24ώρου βάσεως ἐνθύμησις καί μελέτη τοῦ ὀνόματος τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ (Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ ἐλέησόν με) ἀποτελεῖ γλυκεία εὐφροσύνη νοός καί καρδίας «ἐμνήσθην τοῦ Θεοῦ καὶ εὐφράνθην·» (Ψαλμ. 76, στ.4). Σ’αὐτήν τήν περίπτωσιν ἡ πίστις, ἡ ἐλπίς καί ἡ ἐν Χριστῷ ἀγάπῃ, οὐδέποτε ἐκπίπτουν.

Ο Άγ.Νικόδημος για τα ελαφρά ή σύγγνωστα αμαρτήματα

 Ο ἅγιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης στὸ πνευματικότατο βιβλίο του Πνευματικὰ Γυμνάσματα (Μελέτη ΙΔ΄) ἀναπτύσσει μὲ πολλὰ ἐπιχειρήματα πόσο μεγάλη ζημιὰ προξενοῦν τὰ λεγόμενα ἐλαφρὰ ἢ μικρὰ ἢ συγγνωστὰ ἁμαρτήματα.
 Δυστυχῶς πολλοὶ ἄνθρωποι, ἐπισημαίνει ὁ Ἅγιος, μὲ ἐλαφρὰ συνείδηση δικαιολογοῦν πολλὲς παρεκκλίσεις τους ἀπὸ τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ, λέγοντας, δὲν εἶναι τίποτε ποὺ εἶπα ἕνα μικρὸ ψεματάκι, δὲν εἶναι τίποτε..., ποὺ ἀστειεύθηκα, ποὺ κάπνισα, ποὺ θύμωσα, ποὺ εἶπα πειρακτικοὺς λόγους εἰς βάρος τοῦ ἀδελφοῦ μου, ποὺ ἔφαγα περισσότερο ἀπ’ ὅσο χρειαζόταν καὶ παραγέμισα τὸ στομάχι μου.

Ἡ Ἁγία Γραφὴ μᾶς βεβαιώνει ρητῶς ὅτι καὶ γιὰ τοὺς ἀργοὺς λόγους θὰ δώσουμε λόγο στὸ Θεό (βλ. Ματθ. ιβ΄ 36)· καὶ γιὰ τὴν ἐμπεπλησμένη γαστέρα καὶ γιὰ τοὺς γέλωτες θὰ δώσουμε λόγο στὸ Θεό (βλ. Λουκ. ς΄ 25).

Δευτέρα 22 Φεβρουαρίου 2016

Σπάστε τον Σταυρό, σπάστε τον...

...Κάποια στιγμή γυρίζαμε ἀπό τήν κοινότητα στό σπίτι. Περνούσαμε τή γέφυρα Ποκρόφσκι καί ὁ πατέρας μου μέ κρατοῦσε ἀπό τόν ὦμο, ἤ ὅπως ἤθελα νά σκέφτομαι ἐγώ, στηριζόταν σέ μένα. Πίσω μας ἀκούσαμε τούς ἤχους ἑνός φορτηγοῦ. Τέτοια αὐτοκίνητα στήν περιοχή μας ἐκείνη τήν ἐποχή ἦταν πολύ σπάνιο φαινόμενο. Γυρίσαμε καί εἴδαμε στήν ὁδό Ποκρόσφκαγια ἕνα φορτηγό αὐτοκίνητο, ἀνοιχτοῦ τύπου. Πάνω στήν καρότσα ἦταν ἀρκετοί ἄνθρωποι. Σέ κάθε λακούβα, σέ κάθε στροφή, σφύριζαν, φώναζαν. Οἱ φωνές τους ἦταν οἱ ἄγριες φωνές ἑνός μεθυσμένου πλήθους. Ξαφνικά, χωρίς νά τό περιμένουμε, σταμάτησαν μπροστά στό Ναό τοῦ ἁγίου Νικολάου. Κατέβηκαν ὅλοι καί κοιτοῦσαν τό Ναό. ῞Ενας ἀπ’ αὐτούς φοροῦσε τραγιάσκα, δίπλα του ἦταν ἕνας λεπτός φαλακρός μ’ ἕνα μεγάλο χαρτοφύλακα στό χέρι. ῞Ολοι οἱ ἄλλοι περίμεναν.  ῾Ο ἄνθρωπος μέ τήν τραγιάσκα πλησίασε στό Ναό, φώναζε, ἔδειχνε τά χαρτιά πού κρατοῦσε ὁ φαλακρός κι ἔπειτα ἔδειχνε τόν τροῦλλο. Φώναζε κι αὐτός, φώναζαν καί οἱ ἄλλοι. Σά νά τούς ἔδωσε τό σύνθημα, ἀγρίεψαν καί μέ γέλια, κραυγές, σφυρίγματα ἔτρεξαν πρός τήν πόρτα τῆς αὐλῆς τοῦ Ναοῦ. ῎Εβγαλαν τά παλτά καί τά μπουφάν τους, πήδησαν τά κάγκελα καί μπῆκαν στήν αὐλή.

Αἰσθάνθηκα τά χέρια τοῦ πατέρα μου στό κεφάλι μου καί στούς ὤμους. Τά χέρια του με «ἔσφιγγαν», ἀλλά κάποια στιγμή ἔπεφταν σάν κομμένα. Κοίταζα κρυφά τόν πατέρα, τά χείλη του κάτι ψέλλιζαν. Δέν μποροῦσε πιά νά κάνει τίποτα, δέν εἶχε τή δύναμη. Μόνο προσευχή μποροῦσε νά κάνει.

Αὐτή ἡ ἀγριεμένη ὁμάδα εἶχε ἐντολή νά ἀνέβει στή στέγη. Κάπου βρῆκαν σκάλες καί οἱ πιο τολμηροί ἄρχισαν νά ἀνεβαίνουν. Μερικοί «ἔπεφταν», γελοῦσαν, φώναζαν, καί ξανανέβαιναν. ᾿Ανέβηκαν ἀρκετοί, στάθηκαν πάνω ἀπό τό μέρος τοῦ ἱεροῦ, ἐκεῖ πού ἦταν ἡ εἰκόνα τοῦ Χριστοῦ, στήν ὁποία πάντα μέ δέος προσευχόμουν. ῎Αρχισαν νά χτυποῦν μέ τίς μπότες τους στό σίδερο τῆς στέγης, ἐνῶ ἀπό τή σκάλα συνεχῶς ἀνέβαιναν, μέχρι πού δέν χωροῦσε ἄλλους. Αὐτός μέ τήν τραγιάσκα τούς ἔδειχνε μέ τό δάχτυλο τόν τροῦλλο καί κουνοῦσε τά χέρια σάν νά σκούπιζε κάτι. Στή στέγη τοῦ Ναοῦ γινόταν ἕνα φοβερό πανηγύρι. ᾿Ανέβαιναν, ἔπεφταν, φώναζαν. Γύρω ἀπό τό Ναό ἄρχισε νά μαζεύεται κόσμος. Πίσω μας, ἀπό τίς μισάνοιχτες πόρτες, στά παράθυρα τοῦ σπιτιοῦ τῆς κοινότητας, οἱ μοναχές ἔκλαιγαν. Σκούπιζαν μέ τά μαντήλια τους τά δάκρυα. ῏Ηταν συγκλονισμένες ἀπό τό φρικτό θέαμα.

  Μετά τό κλείσιμο τοῦ Ναοῦ τῆς ἁγίας Σκέπης ἡ μόνη δυνατότητα πού εἶχαν οἱ μοναχές νά τελοῦν τίς ἀκολουθίες ἦταν στό Ναό τοῦ ῾Αγίου Νικολάου. Αὐτή ἦταν ἡ μοναδική τους χαρά, νά συμμετέχουν στή Θεία Λειτουργία, νά ψάλλουν στή χορωδία, νά ἐξομολογοῦνται, νά κοινωνοῦν. ῏Ηταν ὅ,τι πιό πολύτιμο μετά τήν καταστροφή τῆς μονῆς τους. ῾Ο π. Παῦλος πάντα προσεκτικός καί διακριτικός, μέ μιά ἀπεριόριστη ὑπομονή, ἦταν γι’ αὐτές μία ἐλπίδα, ἕνα στήριγμα, ἕνα σύμβολο φωτεινό. Καί τώρα αὐτός ὁ π. Παῦλος στέκεται ἐδῶ ὄρθιος, κρατάει ἤ μᾶλλον κρατιέται ἀπό τόν μικρό γιό του καί βλέπει νά βεβηλώνουν καί νά καταστρέφουν τό Ναό του. Καί ὅσο περισσότερο παρακολουθοῦν οἱ μοναχές αὐτούς τούς φρικτούς χορούς στή στέγη τοῦ Ναοῦ, τόσο γίνεται ἀδύνατο νά κοιτάξουν τόν ἱερέα τους, ὁ ὁποῖος σιωπηλά καί μέ ἀβάσταχτο πόνο στέκεται δίπλα. Μόλις χτές λειτουργοῦσε σ’ αὐτό τό Ναό καί στό κήρυγμά του ἔλεγε πώς πρέπει νά ἀγαπᾶμε τούς ἐχθρούς μας.
῎Ηδη ἀνέβασαν τίς σκάλες στή στέγη, τίς ἔδεσαν καί μέ δυνατές φωνές καί σφυρίγματα ἄρχισαν νά σκαρφαλώνουν στόν τροῦλλο τοῦ Ναοῦ. ῎Εδεσαν ἕνα σχοινί στό σταυρό τοῦ τρούλλου κι ἔκαναν νοήματα σέ ὅσους εἶχαν μείνει κάτω. Κάποιος στή στέγη ἔβγαλε ἕνα τσαλακωμένο κόκκινο μαντήλι καί τό κουνοῦσε στόν ἀέρα. Προσπάθησε ἔπειτα νά δέσει αὐτό τό κόκκινο πανί στό σταυρό. ῞Ολοι φώναζαν, οὔρλιαζαν καί κανείς δέν μποροῦσε νά διακρίνει τά λόγια αὐτοῦ πού φοροῦσε τήν τραγιάσκα. Συνέχιζε νά φωνάζει καί νά κάνει νοήματα. ᾿Από κάτω τούς ἔστελναν σχοινιά. ῎Εδεσαν τά σχοινιά γύρω ἀπό τή μέση τους καί τήν ἄλλη ἄκρη στόν σταυρό. Τό χειροκρότημα καί οἱ φωνές ἀπό κάτω τούς ἔδωσαν θάρρος. Κάνοντας γύρους καί φωνάζοντας ἄρχισαν νά καταστρέφουν τόν τρούλλο, ἐνῶ οἱ κάτω ἐπευφημοῦσαν.

῞Οταν ἐγώ μέ τόν πατέρα μου βγήκαμε ἀπό τό σπίτι, ἡ μητέρα μᾶς σταύρωσε καί πῆγε νά μᾶς δώσει μία ὀμπρέλα, γιατί ὅλα ἔδειχναν ὅτι θά βρέξει. ῾Ο πατέρας μου δέν πῆρε τήν ὀμπρέλα, ὄχι γιατί πίστευε ὅτι δέν θά βρέξει, ἀλλά ἐπειδή ἡ ἴδια ὀμπρέλα ἦταν δεῖγμα ὅτι ἀνήκεις στά ἀνώτερα κοινωνικά στρώματα, στούς πλούσιους, στούς ἀστούς. Κινδύνευες καί μόνο γι’ αὐτό, ἀπό μιά ὀμπρέλα, νά χαρακτηριστεῖς ὡς ἀστός καί ἄρα ὡς ἐχθρός τοῦ λαοῦ.

῎Αρχισε νά βρέχει δυνατά. ῾Ο χορός πάνω στή στέγη τοῦ Ναοῦ σταμάτησε, γιατί γλιστροῦσε. Οἱ καταστροφεῖς τοῦ Ναοῦ ἔγιναν πιό προσεκτικοί, ἐνῶ αὐτός μέ τήν τραγιάσκα φώναζε, τούς ἔλεγε νά βιαστοῦν, τούς ἔδειχνε μέ τά χέρια τόν σταυρό καί μέ μίσος ἔλεγε·
– Σπάστε τον, σπάστε τον.

Αὐτοί ἔβαλαν τά δυνατά τους. Τραβοῦσαν τά σχοινιά, ἀλλά ὁ σταυρός δέν κουνιόταν. Οἱ ἀπό κάτω φώναζαν. ῞Ολοι εἶχαν γίνει μούσκεμα ἀπό τή βροχή καί θύμωναν ὅλο καί περισσότερο πού ὁ σταυρός μένει ἀμετακίνητος.

Κάποιος πιό τολμηρός πιάστηκε ἀπό τό σταυρό καί ἄρχισε νά δένει τό σκοινί πάνω του. Οἱ ἄλλοι ἕνωσαν κι ἄλλα σχοινιά, ὥσπου τό σχοινί μάκρυνε καί ἔφτασε μέχρι τή γῆ. Καί οἱ πάνω καί οἱ κάτω τραβοῦσαν τό σχοινί . ῞Ομως ἀπό τή βροχή εἶχε γίνει πολύ βαρύ καί γλιστροῦσε. Κάποια στιγμή γλίστρησαν κι ἔπεσαν κάτω βλαστημῶντας. Μερικοί ἐγκατέλειψαν τήν προσπάθεια, ἄλλοι πιό φανατικοί συνέχιζαν. Αὐτός μέ τήν τραγιάσκα, δέν φώναζε πιά, ἀλλά γαύγιζε. ῞Ολοι ἔβριζαν, βλαστημοῦσαν, ἀπειλοῦσαν. ῾Ο σταυρός δέν ἔπεφτε. ῞Ομως καί αὐτοί δέν τό ἔβαζαν κάτω, τά μάτια τους σπινθίριζαν ἀπ’ τό μῖσος καί τήν κακία.


῾Ο πατέρας μέ ἔσφιξε δυνατά καί μέ σκέπασε μέ τό παλτό μου. ῾Ο δυνατός ἀέρας σφύριζε. Κάτω στά πόδια μας μόνο λάσπη. ᾿Εγώ κοντά στόν πατέρα, μέσα στό σκοτάδι, κάτω ἀπό τίς φτεροῦγες τοῦ παλτοῦ του. Καί μόνο σ’ ἕνα στενό ἄνοιγμα μπροστά, μποροῦσα νά διακρίνω τί γίνεται πάνω στό Ναό. ῾Ο πατέρας μέ ἔσφιξε δυνατά, πολύ δυνατά. Μοῦ φάνηκε πώς δέν καταλαβαίνει ὅτι ἐγώ πνίγομαι καί πονάω. Στό πρόσωπό μου ἔτρεχαν ρυάκια ἀπό τό νερό τῆς βροχῆς, τά ὁποῖα κατέβαιναν ἀπό τό κεφάλι τοῦ πατέρα μου, μά αὐτός δέν τό ἔνοιωθε.

Σέ λίγο ἄρχισε ὁ σταυρός νά κλονίζεται. Πίσω ἀπό τήν πλάτη μας ἀκούγαμε τίς προσευχές καί τό κλάμα τῶν μοναχῶν. ῾Ο σταυρός ἔπεσε πάνω στόν τροῦλλο, γλίστρησε στήν ἄκρη τῆς στέγης κι ἔπεσε κάτω. ῞Οσοι ἦταν κοντά ἀποτραβήχτηκαν. Φωνές καί κραυγές μίσους ἀκούστηκαν. ῾Ο σταυρός στό ἔδαφος μέ κομμένα τά σχοινιά. Σ’ ὅλο τό μῆκος τοῦ σταυροῦ ἔτρεχαν μικρά ρυάκια ἀπό τό νερό τῆς βροχῆς. Κλαίγαμε καί μεῖς, ἔκλαιγε καί ὁλόκληρος ὁ οὐρανός.

᾿Απόσπασμα ἀπό τό βιβλίο τοῦ Γεωργίου Π. Ανσίμωφ
«ΕΧΘΡΟΣ ΤΟΥ ΛΑΟΥ», εκδόσεις ΑΡΧΟΝΤΑΡΙΚΙ

Και αν εγώ κουράζομαι στην προσευχή μου...

ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΑΙΜΙΛΙΑΝΟΣ

...Και αν εγώ κουράζομαι στην προσευχή μου, στην παράστασή μου ενώπιον του Θεού, και αν εγώ αγνοώ τον Θεό, και αν νυστάζω ή δεν καταλαβαίνω ή μου φεύγουν τα λόγια της προσευχής ή ζώ μέσα σε χίλια σκοτάδια, είμαι βέβαιος ότι μέσα στην άγνοιά μου, στην αορασία μου, σε αυτό το σκότος μου είναι παρών ο Θεός. Ο Θεός με ακούει, ο Θεός με βλέπει, ο Θεός παρίσταται.

 Ας μη θέλω εγώ να Τον απολαμβάνω. Ας θέλω- να το πούμε έτσι- να με απολαμβάνει ο Θεός. Ας θέλω να με χαίρεται ο Θεός. Είτε κοιμάμαι είτε είμαι ξύπνιος, είτε ζώ είτε πεθαίνω, είτε είμαι ολόκληρος μια ζωντάνια ενώπιον του Θεού είτε είμαι ένας νεκρός, ο,τιδήποτε και άν είμαι, αυτό που έχει σημασία είναι να παρίσταμαι ενώπιόν του. 

Επομένως, ασκητικότητα, πάλεσμα ασκητικό, σημαίνει να κάθομαι ενώπιον του Θεού... Να μη ζητάω εγώ να δώ τον Θεό, αλλά να με βλέπει ο Θεός.

Κυριακή 21 Φεβρουαρίου 2016

Λόγια σύγχρονων Αγιορειτών Πατέρων για ωφέλεια της ψυχής

Πατέρας Διονύσιος Ταμπάκης : Μόλις μας έστειλε ένας καλός φίλος όσα άκουσε από απλούς Μοναχούς στ’ Άγιον Όρος , όπου πήγε ως προσκυνητής .


*

-Η περιουσία και ο θησαυρός ημών των Ελλήνων Ορθοδόξων  είναι πνευματική και όχι υλική.





Βλέπεις γύρω σου και παντού  το κακό και διαμαρτύρεσαι! Πόσες μετάνοιες όμως έκανες για να καταλυθεί το κακό;

-Καμία!

-Ε τότε τί μιλάς;



-Καταγγέλεις τους υψηλά ισταμένους άρχοντες και όλους τους υπευθύνους για την κατάντια του έθνους, μα και συ στην ζωή σου δεν διαφοροποιείσαι καθόλου από όλους αυτούς!

Όπως ζούνε αυτοί, ζεις και σύ ,στην ίδια συχνότητα ,αδιάφορος  για τα πνευματικά και δοσμένος στην ύλη και στον αιώνα τούτον.



*

-Το πρόβλημα λοιπόν δεν είναι έξω αλλά μέσα μας



*

-Η Επανάσταση του 21 ξεκίνησε ουσιαστικά από τον Άγιο Κοσμά τον Αιτωλό με τον Ορθόδοξο λόγο και την Ορθόδοξη ζωή του .



-Μας αξίζουν ακόμη χειρότερα ως έθνος για την πώρωση και αμετανοησία μας .αλλά οι προσευχές των Αγίων μας κρατάνε ακόμη και έχουν λιγοστεύσει να πάθουμε αυτά που αξίζουμε.

*
-Η εσωτερική αταξία φέρνει και την εξωτερική αταξία.

*
Η ΜΕΤΑΝΟΙΑ είναι αυτή που ορίζει το μέλλον μας προσωπικά και Εθνικά.





-Ασχολήσου και μερίμνησε για το θέλημα Του Θεού στην ζωή σου και άσε Τον Θεό να μεριμνήσει για τα προβλήματά σου.