ΠΑΤΗΣΤΕ ΣΤΙΣ ΕΙΚΟΝΕΣ ΚΑΙ ΣΤΙΣ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ ΔΕΞΙΑ ΓΙΑ ΝΑ ΔΕΙΤΕ ΤΑ ΑΦΙΕΡΩΜΑΤΑ ΜΑΣ!

Παρασκευή 30 Νοεμβρίου 2018

Η ιεροπρεπής τέλεση της Θείας Λατρείας

Γεωργίου Ζαραβέλα
Θεολόγου ΜΑ Ιστορικής Θεολογίας - Λειτουργικής ΕΚΠΑ
Αποτέλεσμα εικόνας για sfanta si divina liturghie
  Η Θεία Λατρεία αποτελεί την κυριότερη, ίσως μοναδική, έκφραση του εκκλησιαστικού σώματος προς τον Κύριο ως σύνολο. Η τέλεση της Θείας Λατρείας, όπως αυτή εκφράζεται μέσα από τις αγιαστικές τελετές, τις ακολουθίες του νυχθημέρου και κυρίως με το μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας συνιστά την προσευχητική βοή του λαού του Θεού προς το Δημιουργό του, την ευχαριστιακή επίκληση για όλες τις δωρεές που με αφθονία δωρίζει.
  Η ευταξία των ιερών ακολουθιών πρέπει να είναι δεδομένη, σύμφωνα και με την αποστολική ρήση «Πάντα εὐσχημόνως καί κατά τάξιν γινέσθω» (Α´ Κορ. ιδ’,40). Η τάξη αυτή διαμορφώνεται από πολλούς παράγοντες, οι οποίοι εν συνόλω αναδύουν την ιεροπρέπεια στη λατρεία. Η αυτονόμηση, η αδιαφορία, η ολιγωρία πολλών μελών της σύναξης δεν βοηθά στην οικοδόμηση της τάξης της λατρείας, αλλά μάλλον την αποδομεί, μεταβάλλοντάς τη σε θρησκευτικό θέατρο μαγικού χαρακτήρα.

  Η ευταξία και η ιεροπρέπεια είναι αποτέλεσμα της ομαλής συνέργειας όλων των εν αυτώ συνερχομένων πιστών. Η ευθύνη της λατρείας δεν είναι έργο μόνο του κλήρου, αλλά και του λαού, όσο και αν οι απλοί πιστοί απεμπολούν την υπεύθυνη στάση τους στη λατρεία. Ο κλήρος, πρώτος απ’ όλους, υποχρεούται να τηρεί υπεύθυνη θέση. Πρώτος παράγοντας που διαμορφώνει την τάξη στη λατρεία είναι η γνώση της. Η ενδελεχής μελέτη των ιερών ακολουθιών, του τυπικού, της υμνολογίας κ.λπ. οφείλει να είναι μία από τις σημαντικές μέριμνες του κλήρου, με πρώτο τον επίσκοπο. Η άγνοια των τυπικών διατάξεων, ιδίως σε περίπτωση συλλείτουργου, μπορεί να καταστήσει τη λατρεία από δραματική έως γελοία. Η γνώση των τυπικών διατάξεων δεν είναι δυσχερής στις μέρες μας, δεδομένου ότι

Αυτό θα είναι η μαγιά που θα αναγεννήσει την ετοιμοθάνατη πατρίδα!

Νεκτάριος Δαπέργολας
Η εικόνα ίσως περιέχει: ένα ή περισσότερα άτομα και υπαίθριες δραστηριότητες
    Η ανείπωτα τρομερή στιγμή που συνειδητοποιείς με φρίκη ότι όσα έκανες εδώ και σαράντα χρόνια για να διαλύσεις την οικογένεια, να στήσεις βοθροκάναλα ηθικού ξεχαρβαλώματος και σχολεία-εκκολαπτήρια νεοταξικής αθλιότητας, να χτυπήσεις την πίστη και τις αξίες ενός ολόκληρου λαού και γενικά να πάρεις τόσα και τόσα μέτρα οργανωμένης και μεθοδικής πνευματικής γενοκτονίας, ώστε να βγάλεις άμορφες μάζες κι αμνησιακούς γενίτσαρους, μάλλον δεν…είχαν τελικά το αποτέλεσμα για το οποίο ήσουν πλέον απολύτως σίγουρος.
   Εξ ου και ο ξεκάθαρος πανικός σου, αν είσαι εκ των καθοδηγητών, εξ ου και το τρομώδες παραλήρημά σου, αν συγκαταλέγεσαι σε κάποιον από τους υφιστάμενους καθεστωτικούς στρατούς (είτε ως εξωνημένος χαφιές, είτε ως χρήσιμος ηλίθιος). 
  Συλλυπητήρια για το δράμα που ζείτε. Τι να γίνει όμως; Δυστυχώς για σας, υπάρχει κάτι μέσα στην ψυχή μας, βαθιά εκεί χωμένο μέσα στο συλλογικό μας DNA, που - ό,τι κι αν κάνετε - δεν πρόκειται να το ξηλώσετε ποτέ.
 «Μνήμη του λαού μου σε λένε Πίνδο και σε λένε Άθω». 
Αυτό θα είναι η μαγιά που θα αναγεννήσει την ετοιμοθάνατη πατρίδα. 
Αυτό θα γίνει και η δύναμη που θα στείλει τα σκουπίδια σαν κι εσάς στην πλέον βρωμερή χωματερή της Ιστορίας όπου ανήκετε…

«Ευρήκαμεν τον Μεσσίαν· ό εστι ερμηνευόμενον Χριστός»(μνήμη Αγ.Ανδρέα)

Του Μητροπολίτου Ναυπάκτου & Αγίου Βλασίου Ιεροθέου Βλάχου
«Ευρήκαμεν τον Μεσσίαν· ό εστι ερμηνευόμενον Χριστός» (Ιω. α΄, 42).
Σχετική εικόνα
  Μια από τις βασικές φράσεις που συνδέονται με τον άγιο Απόστολο Ανδρέα τον Πρωτόκλητο είναι η φράση που είπε στον αδελφό του Σίμωνα, τον Απόστολο Πέτρο: «Ευρήκαμεν τον Μεσσίαν· ό εστι ερμηνευόμενον Χριστός» (Ιω. α΄, 42).
 Το ερώτημα που τίθεται είναι: Πώς ο άγιος Ανδρέας κατάλαβε την λέξη Μεσσίας και τι ακριβώς εννοούσε; Πρόκειται για μια μεσσιανική προσδοκία που υπήρχε στην εποχή του μεταξύ των Ιουδαίων, για την εμφάνιση ενός πολιτικού άρχοντος για να τους ελευθερώσει από την κυριαρχία στους Ρωμαίους ή πρόκειται για την εμπειρική πίστη που συνδέεται με τον Χριστό ως αληθινό Θεό που σαρκώθηκε;...
  Ο Απόστολος Ανδρέας ήδη πριν πει αυτήν την φράση παρευρισκόταν με τον Ιωάννη τον Θεολόγο πλησίον τού Ιωάννου τού Προδρόμου, τον άκουσε να λέγει για τον Ιησού, «ίδε ο αμνός τού Θεού» (Ιω. α΄, 36) και Τον ακολούθησε. Σε κάποια στιγμή «στραφείς ο Ιησούς και θεασάμενος αυτούς ακολουθούντας λέγει αυτοίς∙ τι ζητείτε;». Εκείνοι ζήτησαν να μάθουν πού μένει. Ο Χριστός τους απάντησε: «Έρχεσθε και ίδετε». Και «ήλθον ουν και είδον πού μένει, και παρ’ αυτώ έμειναν την ημέραν εκείνην» (Ιω. α' 38-40).

Κατά την ερμηνευτική διδασκαλία των Πατέρων της Εκκλησίας αυτή ήταν μια θεωρία της δόξης του Θεού, και οι δύο αυτοί μαθητές παρέμειναν την ημέρα εκείνη μέσα στην δόξα Του, και κατάλαβαν ότι αυτός είναι Υιός τού Θεού. Ερμηνεύει ο ιερός Θεοφύλακτος:
«Προς τους ακολουθούντας αυτώ στρέφεται ο Ιησούς, και δεικνύει αυτοίς το εαυτού πρόσωπον. Ει μη γαρ δια τής αγαθής πράξεως ακολουθήσης τω Ιησού, ουκ αν φθάσης εις θεωρίαν του προσώπου Κυρίου, ουδέ απελεύση προς την παραμονήν αυτού, τουτέστιν, ου φθάσεις εις τον της θείας γνώσεως φωτισμόν· οικία γαρ του Χριστού το φως. «Φως γαρ, φησίν, οικών απρόσιτον». Ο γαρ τοι μη καθάρας εαυτόν, και δια τής καθάρσεως ακολουθήσας, πώς εν γνώσει φωτισθήσεται;».

Ο π. Ιωάννης  Ρωμανίδης έλεγε:
«Οι δύο μαθητές τού Προδρόμου, όταν έγιναν Μαθητές του Χριστού, Τον ρώτησαν «πού μένεις;» (Ιω. α΄, 39). Αυτό σημαίνει ότι παρεκάλεσαν τον Χριστό να δείξει το διαμέρισμά Του; Όχι. Αλλά να δείξει πού μένει.
 Σημαίνει ότι παρεκάλεσαν οι Απόστολοι τον Χριστό να αποκαλύψει την μονή Του, που είναι η άκτιστη δόξα τού Θεού. Και επί μία ολόκληρη ημέρα συμμετείχαν οι άγιοι Απόστολοι στην εμπειρία της θεώσεως. Οπότε, έχουμε, δηλαδή, την πρώτη εμπειρία της θεώσεως, μετά τον Πρόδρομο. Όπως ο Πρόδρομος είχε την εμπειρία αυτή από τον Χριστό, έτσι και οι Μαθητές Του έχουν την εμπειρία».
 Μέσα σε αυτήν την προοπτική πρέπει να ερμηνεύσουμε και τον λόγο του Αποστόλου Ανδρέου: «Ευρήκαμεν τον Μεσσίαν». Έτσι πέρασε από την Παλαιά Διαθήκη στην Καινή Διαθήκη, όπως ερμήνευσαν οι Πατέρες τής Εκκλησίας την λέξη Μεσσίας.
Το θέμα είναι αρκετά ενδιαφέρον και ασχολήθηκαν οι βιβλικοί θεολόγοι, αλλά και οι ερμηνευτές των Πατέρων της Εκκλησίας.
Αποτέλεσμα εικόνας για sfantul andrei fresca
1. Ο Μεσσίας στην Παλαιά Διαθήκη.
   Η εβραϊκή λέξη Μεσσίας και η μεταγραμμένη λέξη στα ελληνικά Χριστός, δηλώνουν τον κεχρισμένο, αυτόν που έχει χρισθεί. Με αυτήν την έννοια στην Παλαιά Διαθήκη Μεσσίας είναι ένας άνθρωπος που χρίεται από έναν Προφήτη.
   Στην αρχή είναι ο Βασιλεύς, όπως ο Σαούλ, ο Δαυίδ, που χρίσθηκαν από τον Σαμουήλ τον Προφήτη, αλλά και άλλοι Βασιλείς. Στην συνέχεια η λέξη Μεσσίας αναφέρεται στον βασιλικό Μεσσία που θα βασίλευε στον Ισραηλιτικό λαό. Έτσι, η βασιλεία αναφέρεται μέσα στους θεοκρατικούς θεσμούς και πάντα τονίζεται ο πολιτικός ρόλος του.

Εγκώμιον εις τον Άγιο Απόστολο Ανδρέα(Αγ.Αθανάσιος ο Μέγας)

ΑΓΙΟΣ ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ ο Μέγας
Ἐγκώμιον εἰς τὸν Ἅγιον Ανδρέαν τὸν Ἀπόστολον
Ἑλληνικὴ Πατρολογία Μιγνίου (Migne), τ. 28ος, σ. 1101 κ' ἑξῆς, ἢ ΒΕΠΕΣ, τ. 36ος, σ. 303-306.
Αποτέλεσμα εικόνας για sfantul andrei fresca
  Α' . Ὁρῶν τὴν λαμπρὰν ταύτην ἀγέλην τοῦ Πνεύματος καὶ εἰς τὸ γαληνὸν ἀληθῶς καὶ ἀκύμαντον πέλαγος, ἀποστολικὴν ὑπερβεβλημένην σαγήνην, τῆς δεσποτικῆς φωνῆς ὑπομιμνήσκομαι βοώσης• «Δεῦτε ὀπίσω μου, καὶ ποιήσω ὑμᾶς ἁλιεῖς ἀνθρώπων»(2). Ὢ φωνῆς ἐνεργοῦς! Ὢ ρημάτων διὰ πραγμάτων γνωριζομένων! Ὢ τῆς ἀληθοῦς ὑποσχέσεως καθ' ἡμέραν αὐξανομένης! 
 Τίνος γὰρ ἡ πολυάνθρωπος αὕτη θήρα; Τὶς ὁ τὴν περιφανῆ ταύτην ἀθροίσας πανήγυριν, ἢ δῆλον, ὡς ὁ περιφανὴς τῶν ἀποστόλων Ἀνδρέας; ὁ ἁπλώσας τῆς γλώττης καὶ τῆς μνήμης τὰ θήρατρα• ἵνα, τὴν ἱεράν ταύτην ἐμπλήσας ὁλκάδα(3) τοῖς οἴαξι(4) τῆς ἀποστολῆς, πρὸς οὐρανὸν ἰθύνη(5) τὸ σκάφος. Καὶ ποῖα τὰ τῆς ἄγρας πρωτεῖα; Ποῖα δὲ τῶν καμάτων τὰ ἀκροθίνια(6); Οἱ τὸν τῆς ἱερωσύνης περίβολον ταῖς ἀρεταῖς περιφαιδρύνοντες. Οἱ πρῶτοι τὰς ἀποστολικὰς ταύτας ὑπερθέντες(7) ἀγκάλας, καὶ τοὺς ἔξω πλανωμένους πρὸς σωτηρίαν ἀγρεύσαντες. 
 Ἀλλ' ἢ καὶ τῆς παρούσης ἡμῖν πανηγύρεως ὁ μέγας οὗτος Ἀνδρέας τὰς προφάσεις δέδωκεν• ἀλλ' ὅ γε πᾶς τῶν ἀποστόλων συνεκτιμᾶται χορός. Οὕς γὰρ ἡ χάρις συνῆψεν, οὐ διίστησι τόπος.
  Καὶ καθάπερ εἴ τις τῶν ἐκ πολυτελείας διηνθισμένων λίθων ἐπαινεῖν ἐθελήσειε στέφανον, ὅτου ἂν τοῖς ἐπαίνοις περιδράξηται μέρους, τὸν ὅλον συνθαυμάζει τοῖς μέρεσι• ἢ καθάπερ, χρυσῆν τινα σειρὰν ὁρῶν τις, ὅπη(8) ἂν ἅψαιτο(9), τὸ πᾶν συνεκίνησεν• οὕτω καὶ ὁ πρὸς ἕνα τῶν ἀποστόλων λόγος βαδίζων δι' αὐτοῦ συνέχει τοὺς ἅπαντας κατὰ τὴν τοῦ θεσπεσίου Παύλου φωνὴν• «Εἰ χαίρει ἕν μέλος, συγχαίρει πάντα τὰ μέλη»(10).
  Ποίαν γὰρ ἂν μελῶν ἁρμονίαν οὕτως ἡ φύσις ἐξύφηνεν, ὡς τὴν τῶν ἀποστόλων χορείαν ἡ τοῦ Πνεύματος χάρις συνήρμοσε; Μία γὰρ ὄντως χάρις, ἡ τοὺς ἀποστόλους τῷ Δεσπότῃ στρατολογήσασα.

Β' . Δεῦρο οὖν ἐπὶ τοὺς πάντας, καὶ διὰ πάντων τὸν καθ' ἕνα θαυμάσωμεν. Ἀνδρέας ὁ τῆς ἀποστολικῆς ἀνδρείας ἐπώνυμος, ὁ πρῶτος διδάσκαλον τὸν Δεσπότην

Πέμπτη 29 Νοεμβρίου 2018

Το θαυματουργό εικόνισμα του Αγ.Ανδρέα και η Μικρασία

  Μέχρι και οι εικόνες που έφεραν οι Μικρασιάτες βοούν «ήρθε ο καιρός να επιστρέψουμε πίσω» 
Αυτή την μαρτυρία την λάβαμε στα μέσα του Οκτωβρίου που μας πέρασε και κρίναμε σκόπιμο να την αναφέρουμε όταν θα πλησιάζει η εορτή του ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ ΑΝΔΡΕΑ. 
Γράφει ο Δρ. Κωνσταντίνος Βαρδάκας 
  Όταν οι κατατρεγμένοι πρόγονοι μας αφήσαν τις πατρίδες στην γη της Ιωνίας της Μικράς Ασίας για να περάσουν στα απέναντι νησιά του ΑΙΓΑΙΟΥ μέσα στις βάρκες, τα μόνα πράγματα που πήραν ήταν τα άγια εικονίσματα τους. Αυτά ήθελαν να γλυτώσουν από την καταστροφική μανία των αγαρηνών. Αυτά τα εικονίσματα τα θεωρούσαν δικά τους πρόσωπα αγαπημένα και δεν μπορούσαν να τα αποχωριστούν. 
Αλλά στην παραπάνω αναρτημένη εικόνα του ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ ΑΝΔΡΕΑ αυτό το γεγονός ίσχυε στην κυριολεξία. 
Τι συνέβαινε με αυτό το εικόνισμα, όπως μας ειπώθηκε από οικογένεια Μικρασιατών; Η οικογένεια που το μετέφερε από την Μικρά Ασία μετέδωσε στις επόμενες γενιές, τον λόγο της αγιογράφησης του εικονίσματος του ΠΡΩΤΟΚΛΗΤΟΥ. 

 Αυτή η οικογένεια έχασε ένα δεκατετράχρονο παιδί στον πρώτο διωγμό το καλοκαίρι του 1914. Το παιδί αυτό το απήγαγαν και σαν αιχμάλωτο το κατέταξαν στα περιβόητα καταναγκαστικά τάγματα εργασίας. Από τότε οι δικοί του έχασαν τα ίχνη του και το θεωρούσαν αγνοούμενο. Μαζί με τον αβάσταχτο πόνο, τους έμεινε η προσευχή και η ελπίδα μήπως το ξαναβρούνε. Για αυτό αγιογράφησαν την παραπάνω εικόνα του ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ ΑΝΔΡΕΑ γιατί το χαμένο παιδάκι τους το έλεγαν ΑΝΔΡΕΑ.
  Πέρασαν λίγα χρόνια και ήρθε πιο μεγάλη συμφορά. Ο βίαιος εκτοπισμός τους έγινε τώρα με δραματικό τρόπο από τις εστίες τους. Φωτιά, τσεκούρι, η μυρωδιά του αίματος τους ακολουθούσε μέχρι να αποβιβαστούν στην μητέρα Ελληνική γη. Η μικρασιατική καταστροφή του 1922 γραφόταν στα δίπτυχα της ζωής τους, αλλά αυτοί αντί για τον βιο τους είχαν σφιχταγκαλιάσει και μετέφεραν τα εικονίσματα τους, ως την μόνη παρηγοριά, λες και μετέφεραν μαζί με αυτά τις αλησμόνητες πατρίδες τους στη μάνα Ελλάδα. 
  Έτσι ήρθε η εικόνα αυτή πρώτα στην Χίο και μετά με την κατανομή των προσφυγικών οικογενειών στην Αν. Μακεδονία. Όμως ο μικρός αγνοούμενος Ανδρέας έμεινε στην μικρασιατική γη. Μόνο το εικόνισμα αυτό θύμιζε με πόνο την ιστορία του. Πέρασαν λίγα χρόνια και νέα φουρτούνα ξέσπασε. Τα στίφη των Βουλγάρων κατακτητών άναβαν φωτιές στην Μακεδονία και την Θράκη που τους τις παραχώρησαν οι συνεταίροι τους ναζιστές Γερμανοί. Πάλι τα μέλη της οικογενείας αυτής που κατείχαν την εικόνα του ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ δραπέτευσαν μέσω θαλάσσης στον γερμανοκρατούμενο Βόλο με ένα μικρό καϊκάκι που το είχαν αποκτήσει με χίλιους δυο κόπους στα χρόνια του μεσοπολέμου. Μέσα στο καΐκι τους μετέφεραν και άλλους κατατρεγμένους που τους έσωσαν στο παραπέντε από την βουλγαρική αιχμαλωσία εξορία και φυσικά το εικόνισμα του ΑΓΙΟΥ ΑΝΔΡΕΑ.
  Σαν να μην άλλαξε τίποτε, πάλι διωγμός και προσφυγιά. Ανάμεσα σε αυτούς τους δυστυχείς που μετέφεραν ήταν και ένα γειτονόπουλο τους που μόλις τελείωσε τις σπουδές του στην Νομική και το έλεγαν Ανδρέα, γεγονός που τους θύμιζε τον δικό τους συγγενή Ανδρέα, τον αγνοούμενο στην Μικρά Ασία. Στο Βόλο ας πούμε τα πράγματα ήταν κάπως καλύτερα, αλλά η πείνα ήταν ανυπόφορη. Όμως το κανδήλι που ήταν μπροστά στο εικόνισμα του ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ ΑΝΔΡΕΑ ήταν πάντα αναμμένο.

Αυτή η ζωή είναι μόνο η αρχή μιας συνέχειας που δεν θα τελειώσει ποτέ...


Είμαστε προσκυνητές σ’ αυτήν τη γη και δεν υπάρχει τίποτα μόνιμο για μας εδώ, πρέπει συνεχώς να τον θυμόμαστε αυτό.
Είμαστε απλώς παρεπίδημοι. Αυτή η ζωή είναι μόνο η αρχή μιας συνέχειας που δεν θα τελειώσει ποτέ...

π. Σεραφείμ Ρόουζ

Τι απολογία θα δώσουν εις τον Θεό οι αλλόπιστοι που άκουσαν την ομολογία των αγίων Νεομαρτύρων;



«Τι απολογία θα δώσουν εις τον Θεό οι αλλόπιστοι που άκουσαν την ομολογία των αγίων Νεομαρτύρων, είδαν την θυσία τους και την αγάπη τους προς τον Χριστό, είδαν τα σημεία και θαύματα που συνόδευαν την μαρτυρική τους τελείωση;»

Αρχιμ.Γεώργιος Καψάνης

Αποτέλεσμα εικόνας για αγιος φιλουμενος
Στις εικόνες ο Άγιος Φιλούμενος ο Νεοιερομάρτυρας που τιμάται στις 16/29 Νοεμβρίου

Ο Άγιος Ιωάννης ο Πρόδρομος και η Παναγία Βρεφοκρατούσα

Η εικόνα ίσως περιέχει: 2 άτομα, άτομα στέκονται
Ο Άγιος Ιωάννης ο Πρόδρομος και η Παναγία Βρεφοκρατούσα(Μονή Παντοκράτορος)

Τετάρτη 28 Νοεμβρίου 2018

Έτσι εξηγούνται οι αντιρρήσεις πολλών ανθρώπων προς την μετάνοια και την εξομολόγηση

 
Η μετάνοια έχει μεγάλη δύναμη. 
Παίρνει το κάρβουνο και το κάνει διαμάντι.
 Παίρνει τον λύκο και τον κάνει αρνί.
Παίρνει τον άγριο και τον κάνει άγιο.
 Παίρνει τον αιματοβαμμένο ληστή και τον κάνει πρώτο κάτοικο τού Παραδείσου.


 Ακριβώς, γιατί έχει τόση δύναμη η μετάνοια, γι' αυτό ο διάβολος αγωνίζεται να αποτρέψει τον άνθρωπο από την μετάνοια.
 Έτσι εξηγούνται οι αντιρρήσεις πολλών ανθρώπων προς την μετάνοια και την εξομολόγηση.
Γέροντας Εφραίμ Φιλοθεΐτης

Εμείς κυκλοφορούμε σαν να έχουμε δέκα στόματα και κανένα αυτί!

Αποτέλεσμα εικόνας για sa stim sa ascultam
 Δεν χρειάζεται συνέχεια να μιλάμε. Ο κόσμος κουράστηκε από τα πολλά, τα παχιά, τα αδιαφανή, τα υποκριτικά, τα ξύλινα λόγια! 
 Οι άλλοι δεν βρίσκονται πάντοτε πλάϊ μας για να μας ακούνε, αλλά και για να τους ακούμε.
Λέει ένας σοφός: «Ο Θεός μας έδωσε δύο αυτιά και ένα στόμα, περισσότερο να ακούμε και λιγότερο να μιλάμε!»
Εμείς κυκλοφορούμε σαν να έχουμε δέκα στόματα και κανένα αυτί!

Γέροντας Μωϋσής Αγιορείτης

Νηστεία μια ερωτική έκφραση...

π. Σπυρίδων Σκουτής


 Πολλά ακούγονται περί νηστείας αυτές τις μέρες. Σε κάθε σαρακοστή Χριστουγέννων, Πάσχα ή της Παναγίας γράφονται απίστευτα πράγματα που φτάνουν στην κατάσταση του τραγικού.
Αναρτήσεις του στυλ «Μην κάνεις νηστεία , κάνε ελεημοσύνη είναι το ίδιο», «Νήστεψε από τη γλώσσα δεν έχουν σημασία τα φαγητά» κλπ.

 Να βάλουμε λιγάκι τα πράγματα στη σωστή τους βάση. Κάνουμε λάθος αν κουβεντιάζουμε περί νηστείας σε επίπεδο ηθικολογικό δηλαδή τί μπορούμε να κάνουμε για να τηρήσουμε τη νηστεία και να είμαστε καλοί με τον Θεό. Αυτό προσβάλει τη νηστεία ως άσκηση. Τη νηστεία δεν την έχει ανάγκη ο Θεός. Η νηστεία είναι μια άσκηση θεληματική που έχει ως αιτία τον έρωτά μας για τον Θεό. Έχω πείνα για τον Θεό, δεν θέλω να φάω γιατί είμαι ερωτευμένος μαζί Του και δεν βλέπω τίποτα άλλο παρά μόνο ΕΚΕΙΝΟΝ αυτή την περίοδο.

 Άρα η νηστεία είναι ερωτική άσκηση για να κάνω την ύπαρξή μου αυτό για το οποίο πλάσθηκε, να ερωτευτεί τον Δημιουργό της. Το ότι η Εκκλησία την τοποθετεί σε συγκεκριμένη περίοδο αυτό είναι συγκλονιστικό διότι έτσι παρουσιάζει και ένα λειτουργικό και εκκλησιαστικό βίωμα αλλιώς θα ήταν μια πολύ ωραία δίαιτα αποτοξίνωσης.

 Η νηστεία είναι η γνωμική χρήση του φυσικού θελήματος της αυτοσυντήρησης με μια πράξη άκρως ερωτική και αγαπητική προς το αγαπημένο πρόσωπο. Νηστεία σημαίνει πράξη υποδοχής μια σχέσης που μου δίνει ζωή και τα άλλα τα αφήνω πίσω μου ακόμα και το φαΐ που βιολογικά με συντηρεί αλλά είμαι στραμμένος σε μια άλλη πηγή που δίνει ζωή σε όλη μου την ύπαρξη .

  Πρακτικά η ασκητική της νηστείας συνδέεται πνευματικά με όλες τις αισθήσεις.

Τρίτη 27 Νοεμβρίου 2018

Τότε θα συνειδητοποιήσουμε ότι η νεώτερη Ελλάδα είναι μέρος της Ορθοδοξίας

Η εικόνα ίσως περιέχει: ένα ή περισσότερα άτομα, δέντρο και υπαίθριες δραστηριότητες

  Όταν σταματήσουμε να αρκούμαστε στα δηλητηριώδη ψιχία της δημοσιογραφικής παραπληροφόρησης,τα ανίκανα να συντηρήσουν την ζωή μας,τα υπονομεύοντα τον εθνικό μας βίο.

  Όταν μπούμε στον ωφέλιμο κόπο να σκύψουμε πάνω από την ιστορία
μετά την άλωση.

  Τότε θα συνειδητοποιήσουμε ότι η νεώτερη Ελλάδα είναι μέρος της Ορθοδοξίας.Και όχι μόνο μέρος, αλλά και αποτέλεσμα.
Ότι σ' αυτήν οφείλουμε την ύπαρξη μας και την ταυτότητα μας.

 Γι' αυτό η άρνηση της πίστεως επέφερε και την παρακμή του Γένους.

  Τότε θα παραμερίσουμε το ποταπό¨η εκκλησιαστική περιουσία στο κράτος¨,
και θα λέμε¨το κράτος ανήκει στην Εκκλησία¨.Κι αυτό είναι το μέτρο
που διαμορφώνει την σχέση.

Σταύρος Εμμανουήλ

Έχεις πάει ποτέ σου σε κηδεία;

Σχετική εικόνα

Έχεις πάει ποτέ σου σε κηδεία;


Κάποιοι δεν πιστεύουνε αυτό που έχει συμβεί.
Κάποιοι άλλοι φωνάζουνε, μαλώνουνε, ξεσηκώνουνε τον κόσμο.
Υπάρχουν άνθρωποι που ασχολούνται και τρέχουνε με ζήλο για τα διαδικαστικά. Ξέρεις. Κεράσματα, καφέδες… Το κάνουνε όμως με τέτοιο τρόπο, λες και αυτά είναι τα πιο σημαντικά.
Υπάρχουν άνθρωποι που κλαίνε φωναχτά, άνθρωποι που μοιρολογούνε.


Το ίδιο συμβαίνει και στη ζωή…

Κάποιοι ζούνε σε μια μόνιμη άρνηση. Πιστεύουνε πως δε θα πεθάνουμε ποτέ.
Κάποιοι άλλοι, βρίσκονται σε μια ταραχή. Όλο γκρίνια, μούτρα, νεύρα και παράπονα. Και η ζωή περνάει έτσι…
Υπάρχουν άνθρωποι που έχουνε κάνει σκοπό τους τα διαδικαστικά… Τη ζωούλα τους, το προγραμματάκι τους, το σπιτάκι τους, τη δουλίτσα τους, τα λεφτάκια τους, την οικογενειούλα τους. Όλα ταιριαγμένα. Όλα σε μία σειρά. Λες και αυτά είναι τα μόνα σημαντικά.
Άλλοι πάλι, έχουν παραιτηθεί. Κανένα νόημα, κανένας στόχος, καμία όρεξη για ζωή. Ένα ατελείωτο πένθος…


Στις κηδείες όμως, υπάρχουν και κάποιοι ακόμα άνθρωποι. Ίσως να τους έχεις δει…
Είναι αυτοί, που ενώ πονούν βαθιά, προσεύχονται.
Είναι αυτοί, που ενώ βρίσκονται μπροστά στο θάνατο, έχουν το νου τους στην Ανάσταση στραμμένο…

Ελευθεριάδης Γ. Ελευθέριος
Ψυχολόγος M.Sc.

Δευτέρα 26 Νοεμβρίου 2018

Σηκωνόταν ο Άγιος Παΐσιος,σηκωνόταν κι ο βάτραχος, και έκαμναν τις μετάνοιες τους μπροστά στον Σταυρό του Χριστού !

Η εικόνα ίσως περιέχει: ένα ή περισσότερα άτομα και υπαίθριες δραστηριότητες
Σηκωνόταν ο Άγιος Παΐσιος, σηκωνόταν κι ο βάτραχος, και έκαμναν τις μετάνοιες τους μπροστά στον Σταυρό του Χριστού ! Εκεί,στον Σταυρό του παπά Τύχωνα !
(διηγείται ο Επίσκοπος Μαυροβουνίου και Παραθαλάσσιας κ. Αμφιλόχιος Ράντοβιτς -Καθηγητής της Θεολογικής Σχολής του Πανεπιστημίου του Βελιγραδίου).

....Όταν τελειώσαμε, ετοίμασε ο Γέρων
 Παΐσιος το φαγητό ρύζι, ντοματούλες που είχε στον κήπο του και ψωμί, το οποίο ξήραινε ο ίδιος. Γέμισε το δικό μου πιάτο, ενώ στο δικό του έβαλε πολύ λίγο φαγητό. Διαμαρτυρήθηκα, λέγοντας του ότι δεν ήταν σωστό αυτό εκείνος να φάει ως ασκητής κι εγώ ως καλοφαγάς. Μου είπε τότε:
-Δεν είσαι μοναχός; Θα κάνεις, λοιπόν, υπακοή. Τόσο ανυπάκουος Μαυροβούνιος είσαι; Εδώ ο Μπαγιούμ μου είναι πιο υπάκουος από εσένα.
Τον ρώτησα με έκπληξη ποιος ήταν ο Μπαγιούμ, διότι ήξερα ότι δεν είχε κανένα υποτακτικό. Μου έδειξε τότε μια τριανταφυλλιά, την οποία είχε φυτέψει εκεί. Πήγε, στάθηκε μπροστά στην τριανταφυλλιά και είπε:
-Έλα, Μπαγιούμ, να καταλάβει αυτός ο άπιστος ο Αμφιλόχιος τι είναι η πραγματική υπακοή !

Όπως ήταν νωπό το χώμα εκεί γύρω από την τριανταφυλλιά, άρχισε τότε να σηκώνεται και βγήκε έξω ένας βάτραχος. Σας λέω αυτό, που είδα με τα μάτια μου. Στη συνέχεια είπε στο βάτραχο:
-Γύρνα τώρα, Μπαγιούμ, πίσω στη θέση σου και το βράδυ να πας να κάνεις την προσευχή σου !
Εξεπλάγην και τον ρώτησα τι είδους προσευχή έκαμνε ο Μπαγιούμ.
Μου εξήγησε ότι ο βάτραχος το βράδυ πήγαινε μπροστά σ' ένα μεγάλο ξύλινο σταυρό, που ο Γέρων είχε εκεί κι έλεγε την «ψαλμωδία» του. Παραξενεύτηκα και είπα μέσα μου: «Τώρα με κοροϊδεύει ο Γέρων; Για ποια ψαλμωδία του βατράχου μου μιλά»;
Την ίδια μέρα , με τη δύση του ήλιου,είχε πανσέληνο και εύκολα περπάτησα από το καλύβι μέχρι τον Τίμιο Σταυρό, σχεδόν απέναντι, και κάπως κρύφτηκα, γιά να μην δημιουργήσω ταραχή.
Είχε έναν μεγάλο σταυρό και σε λίγο βγήκε από το κελλί του ο γερο Παΐσιος, στάθηκε μπροστά στον σταυρό και άρχισε να κάνει τον σταυρό του.
Δεν πέρασε ούτε λεπτό – φαντάσου εξήντα δευτερόλεπτα – και άρχισε, μέσα στην σιγαλιά της νύχτας, ένα ντούπ, ντούπ, ντουπ.
-Έλα, Μπαγιούμ, έλα Μπαγιούμ, έλα, ας υποθέσουμε να πούμε, έλα να κάνουμε τις μετάνοιες μας, μπροστά στον σταυρό του Χριστού!
Το ντουπ-ντουπ συνεχίστηκε. Μπαγιούμ όνομα από τους Βεδουΐνους του Σινά, αλλά κανένας δεν φαινόταν.
Και, νάτος. Ένας πελώριος βάτραχος – μπράσκες τους λένε αλλού – ήρθε με πηδηματάκια και στάθηκε δίπλα στον γέροντα.
Σηκωνόταν ο Άγιος 
Παΐσιος  ,σηκωνόταν κι ο βάτραχος, και έκαμναν τις μετάνοιες τους μπροστά στον Σταυρό του Χριστού.Εκεί, στον Σταυρό του παπά Τύχωνα !

Οι μοναδικές τοιχογραφίες της Μονής του Βίσοκι Ντέτσανι

 Î‘ποτέλεσμα εικόνας για манастир високи дечани
 Οι τοιχογραφίες της Μονής του Βίσοκι Ντέτσανι θεωρούνται οι πιο καλά διατηρημένες και πλουσιότερες τοιχογραφίες της σερβικής μεσαιωνικής ζωγραφικής και γενικότερα της βυζαντινής μεσαιωνικής εκκλησιαστικής ζωγραφικής. 
Αποτέλεσμα εικόνας για visoki dečani freske
Ένας πραγματικός θησαυρός της ορθόδοξης αγιογραφίας. Αποτελείται από πάνω από 1.000 συνθέσεις με χιλιάδες χαρακτήρες, τα περιεχόμενα των οποίων αντιπροσωπεύουν το σύνολο της γνώσης και της πίστης του μεσαιωνικού ανθρώπου. 
Το πνεύμα που επικρατούσε στην τέχνη του 14ου αιώνα απαιτούσε ένα μεγάλο αριθμό από σκηνές, μέσω των οποίων θα ήταν δυνατό να απεικονισθεί οτιδήποτε μπορούσε να ζητηθεί από τους ζωγράφους κατά την διάρκεια της εργασίας τους και ζητήθηκε να εικονογραφηθεί σχεδόν όλη η Αγία Γραφή δίνοντας

Τά Εὐαγγέλια τά δέχεσαι ἤ πλήρως ἤ καθόλου!

Οσίου Ἰσιδώρου Πηλουσιώτου
Αποτέλεσμα εικόνας για τα ιερα ευαγγελια
 Ἀξιάκουστη ἀντίθεση πρός Ἕλληνα, γιά τήν ἀνάσταση τοῦ Σωτήρα.
Γνώρισα κάποτε ἕναν εἰδωλολάτρη μέ φοβερή ἱκανότητα στό λόγο, πού εἶχε πολύ μεγάλη φήμη γιά τή δύναμη αὐτή τοῦ λόγου του μεταξύ τῶν πολλῶν, τόν ὁποῖο ἀποστόμωσα μέ λίγα λόγια. Ὅταν δηλαδή ἐκεῖνος πρόβαλε τά πάθη καί τόν σταυρό, προκαλώντας πλατειά γέλια, τοῦ ἀπάντησα ἐγώ μέ ἠρεμία:
“Από ποῦ μπορεῖς νά ἀποδείξεις ὅτι σταυρώθηκε;”
Καθώς λοιπόν ὅλοι οἱ ἀκροατές ἐξεπλάγησαν καί σκέφτονταν, τί ἄραγε ἤθελα νά ἐπιτύχω λέγοντας τό αὐτό, ἐκεῖνος ἀπάντησε, σίγουρος ὅτι θά κερδίσει τή νίκη χωρίς κόπο,
“Είναι γραμμένο στά Εὐαγγέλια”.
Σ’ αὐτόν ἀμέσως ἀνταπάντησα:
“Ασφαλώς σ’ αὐτά εἶναι γραμμένο καί ὅτι ἀναστήθηκε καί ἀνέβηκε στούς οὐρανούς. Ἐφόσον λοιπόν πιστεύεις στά Εὐαγγέλια, τά ὁποῖα ἀναφέρουν καί αὐτό καί ἐκεῖνο, πίστεψε τά καί τά δύο. Ἄν πάλι ὄχι, τότε κάνεις μεγάλο ἀτόπημα, ἐγκρίνοντας τό ἕνα καί ἀπορρίπτοντας τό ἄλλο.
Μή λοιπόν ἔχετε ἀνοιχτά καί τεντωμένα τά αὐτιά σας γιά τίς ὕβρεις, ἐνῶ γιά τά ὁλοφάνερα καί θεϊκά...φραγμένα, καί μάλιστα, ἐπειδή αὐτοί, πού ἀπό σένα λέγονται θεοί, νικήθηκαν ἀπό τόν σταυρωμένο.
Ἐάν λοιπόν σταυρώθηκε, εἶναι φανερό ὅτι καί ἀνέβηκε στούς οὐρανούς. Καί ἄν παραγράφεις τά ὁλοφάνερα, τότε νά μήν ἀναφέρεις οὔτε τά ὑβριστικά.
Γιατί τό ἕνα ἐξαρτᾶται ἀπό τό ἄλλο, καί δέν ἐπιδέχονται χωρισμό”.
Ὅταν λοιπόν εἰπώθηκαν αὐτά, ξέσπασε τόσος κρότος, ὥστε νά κοκκινίσουμε καί ἐγώ καί ἐκεῖνος.
Ἐγώ βέβαια ἐπειδή ἡ ἐπιδοκιμασία ἦταν γιά τή δική μου ἀξία, ἐκεῖνος πάλι, ἐπειδή δέθηκε μέ τά δικά του λόγια.
Ἀνακοινώνοντας τά αὐτά σέ σένα, νομίζω πώς ἀπάντησα μέ σαφήνεια σ’ ἐκεῖνα πού μέ ρώτησε ἡ σύνεσή σου.
(ὁσίου Ἰσιδώρου Πηλουσιώτου,Ἐπιστολή 31- ΣΤΟΝ ΣΟΦΙΣΤΗ ΑΣΚΛΗΠΙΟ ἔκδ. ΕΠΕ, τόμος 4, σέλ. 61-63) 

Κυριακή 25 Νοεμβρίου 2018

«Ευχή, σιωπή και εργασία...

Δεν ωφελεί νηστεία στις τροφές και συγχρόνως να κατακρίνουμε, να ψιθυρίζουμε, να αργολογούμε και να γυρίζουμε εδώ και εκεί. «Ευχή, σιωπή και εργασία...
Για να νικήσει κανείς τα πάθη του πρέπει να κοιτάζει μόνο τον εαυτό του, όχι δεξιά και αριστερά... Να φυλάμε τα μάτια μας και την ακοή μας και να προσευχόμαστε αδιαλείπτως για να έχουμε τη χάρη του Θεού... Άφησε την προσευχή και τα καθήκοντα του ο άνθρωπος; Γίνεται σαν άλογο ζώο.
Η απροσεξία μας είναι η αιτία που δεν έχουμε τη Θεία Χάρη, και όλα μας φταίνε.
 Αγία Γερόντισσα Μακρίνα της Πορταριάς Βόλου
1921-1995 

Εκκκλησάκι του Προφήτη Ηλία στον Υμηττό

Η εικόνα ίσως περιέχει: υπαίθριες δραστηριότητες
Το Εκκκλησάκι του Προφήτη Ηλία στον Υμηττό.

Σάββατο 24 Νοεμβρίου 2018

Καί ἄν εἶναι ἄδειο τό στασίδι μας στήν Ἐκκλησία, θά εἶναι καί ἄδεια ἡ θέση μας στόν οὐρανό.



  
Θα έρθει εποχή λέγει μια παράδοσις, που τρεις εκκλησίες θα μείνουν στην Ελλάδα: του Παναγίου τάφου, του μεγάλου Αθανασίου του Αθωνίτου στο Άγιο Όρος και της Εικοσιφοινίσσης στο Παγγαίο.
   Μήν δικαιολογούμεθα, ὅτι δέν ἔχουμε χρόνο γιά νά πᾶμε στήν Ἐκκλησία.
 Δέν θέλουμε νά πᾶμε στήν Ἐκκλησία, διότι δέν εἴμαστε ἐρωτευμένοι μέ τό Χριστό, δέν εἴμαστε ἐρωτευμένοι μέ τήν Παναγία μας, δέν εἴμαστε ἐρωτευμένοι μέ τήν Ἐκκλησία. 
Ἄν εἴμασταν ἐρωτευμένοι, βουνά, θάλασσες καί λαγκάδια θά διασχίζαμε, γιά νά ἐρθουμε στήν Ἐκκλησία.
 Στό ἐξωτερικό, η ἄνθρωποι ἀπό 200 καί 300 χιλιόμετρα τρέχουν κάθε Κυριακή, γιά νά πᾶνε στήν Ἐκκλησία. Καί ἐμεῖς βλασφημοῦμε τόν παππᾶ, πού χτύπησε τήν καμπάνα Κυριακή τό πρωί καί μᾶς ξύπνησε ἀπό τόν ὕπνο. Ἐμεῖς ἀντί νά πᾶμε τό πρωί στήν Ἐκκλησία, ἐρχόμαστε τά ξημερώματα ἀπό τήν διαφθορά. Καί ἄν εἶναι ἄδειο τό στασίδι μας στήν Ἐκκλησία, θά εἶναι καί ἄδεια ἡ θέση μας στόν οὐρανό. Γιατί ἀπό ἐδῶ γίνεται ἡ τακτοποίηση, ἀπό ἐδῶ βγαίνουν τά εἰσιτήρια γιά τόν οὐρανό. Οἱ ἄνθρωποι πού δέν θέλουν τήν Ἐκκλησία καί τά Μυστήριά της, εἶναι ἀπό τώρα στήν κόλαση!
Δημήτριος Παναγόπουλος, Ιεροκήρυκας + 1916 - 1982

Τι σημαίνουν οι φράσεις «ευλόγησον»και «να'ναι ευλογημένο»;



  Ο πιο συνηθισμένος χαιρετισμός, καθώς κάποιος επισκέπτεται ένα μοναστήρι της πατρίδος μας, είναι το «ευλόγησον», «ευλογείτε», «Ευλογείτε γερόντισσα την ευχή σας», «Να ΄ναι ευλογημένο Γέροντα», « Ευλόγησον, αδελφή, συγχώρεσε με», «Είναι ευλογημένο αυτό, πάτερ;»
 Τι σημαίνουν, όμως, όλα αυτά; Είναι εκφράσεις τυπικές και στερεότυπες κουβέντες των καλογήρων και μόνο; Ποια είναι η σημασία τους για τον απλό προσκυνητή, που δεν ζει στα βουνά και στις ερημιές, αλλά μέσα στη πόλη, στο χωριό, στο θόρυβο, στις μέριμνες, στο σχολείο, στην εργασία, στην οικογένεια, και θέλει να ωφεληθεί, να πάρει χάρη από το προσκύνημα του, να του μεταδώσουν οι μοναχοί ίσως κάτι απ΄αυτά που βιώνουν;

 Τα μοναστήρια στον Ορθόδοξο Μοναχισμό δεν είναι ένας χώρος απλής συγκατοίκησης, αλλά, κατά το πρότυπο των αποστολικών κοινοτήτων, ένας τόπος ευχαριστίας, αθλήσεως, αγιασμού, μετανοίας, «όπου η καρδία και η ψυχή είναι μία και άπαντα κοινά. Όπου άνθρωποι απλοί, αλλά κεκλημένοι από τον Θεό για την αγγελική ζωή του μοναχικού πολιτεύματος, προσπαθούν να κατακτήσουν την αγιότητα, να νεκρώσουν τον παλαιό άνθρωπο και τα πάθη του, για να οδηγηθούν στην εν Χριστώ ανακαίνιση, την ανάσταση, τη θέωση.
Αυτός βέβαια είναι ο σκοπός της ζωής όλων των ανθρώπων και όχι μόνο των μοναχών. Και κατορθώνεται με την εκπλήρωση του αγίου θελήματος του Θεού, το οποίο αποκαλύπτεται δι ενός προσώπου: στους μοναχούς δια του Γέροντος ή της Γερόντισσας, στους εν τω κόσμω αδελφούς δια του Ιερέως Πνευματικού.


  «Ευλόγησον, πάτερ», έχει ανάγκη, λοιπόν, να πει ο σύγχρονος άνθρωπος.

 « Είμαι άνθρωπος έξυπνος, με πρωτοβουλίες, ανυπόμονος, δεν ταπεινώνομαι

Κυριακή ΙΓ Λουκά-Οι άνθρωποι στην ζωή μας έχουμε μικρότερες ή μεγαλύτερες εξαρτήσεις

Πάντα ὅσα ἔχεις πώλησον καί διάδος πτωχοῖς, καί ἕξεις θησαυρόν ἐν οὐρανῷ, καί δεῦρο ἀκολούθει μοι” (Λουκ. 18, 22)
“Πούλησε όσα έχεις και δώσε τα χρήματα στους φτωχούς. Έτσι θα έχεις θησαυρό κοντά στον Θεό κι έλα να με ακολουθήσεις”.

Αποτέλεσμα εικόνας για tanarul bogat
 Οι άνθρωποι στην ζωή μας έχουμε μικρότερες ή μεγαλύτερες εξαρτήσεις. 
Άλλοι είμαστε εξαρτημένοι από ανθρώπους, τους γονείς, τα παιδιά μας, τα αδέρφια μας, τους οικείους, αλλά και από όσους μας συνδέουν έντονα συναισθήματα. 
Άλλοι είμαστε εξαρτημένοι από υλικά αγαθά, από ένα αίσθημα ιδιοκτησίας, το οποίο μας κάνει να έχουμε τον νου μας προσανατολισμένο σ᾽ αυτά. 
Άλλοι πάλι είμαστε εξαρτημένοι από τα πάθη μας. 
Τέτοια είναι η οπαδοποίηση, δηλαδή η αθλητική ομάδα την οποία υποστηρίζουμε και διαρκώς ασχολούμαστε μ᾽ αυτήν, συχνά μας οδηγεί στο να αναπτύσσουμε σχέσεις ανταγωνισμού με άλλους που ακολουθούν μιαν άλλη ομάδα ή να συζητούμε συνεχώς για την δική μας, σε κατάσταση πάθους. Άλλα πάθη είναι η κομματική ταύτιση, η εκζήτηση της ηδονής μέσα από το φαγητό, την σωματική ικανοποίηση, την περιποίηση του εαυτού μας. Μοντέρνες εξαρτήσεις είναι η προσκόλληση στο αλκοόλ, στα ναρκωτικά, στο Διαδίκτυο ή σε εμμονές όπως η καθαριότητα, οι δεισιδαιμονίες, η επανάληψη συγκεκριμένων κινήσεων.
 Το πόσο εξαρτημένοι είμαστε φαίνεται από την δυνατότητά μας να απαντήσουμε εμείς καταφατικά στην προτροπή που ο Χριστός απηύθυνε σε έναν πλούσιο άρχοντα, ο οποίος ήθελε να κληρονομήσει την αιώνια ζωή, να την λάβει δηλαδή ως συνέχεια των αγαθών που είχε επί της γης. Ο Χριστός, αφού διαπιστώνει ότι ο πλούσιος άρχοντας τηρούσε τις εντολές του μωσαϊκού νόμου, ήταν δηλαδή θρησκευτικά “εντάξει”, τον προτρέπει να πουλήσει όσα έχει, να δώσει τα χρήματα από την πώληση στους φτωχούς και να ακολουθήσει τον Χριστό στην οδό της ελευθερίας από οποιαδήποτε εξάρτηση, στην οδό της αγάπης που οδηγεί στην Βασιλεία των ουρανών. Ο πλούσιος θα λυπηθεί πάρα πολύ. Η διάθεσή του για την αιώνια ζωή θα μετατραπεί σε βαθιά λύπη, διότι συνειδητοποιεί ότι ο βαθμός εξάρτησής του από τα υλικά αγαθά δεν του επιτρέπει να ακολουθήσει την οδό του Χριστού, να ακολουθήσει τον ίδιο τον Χριστό ως πρόσωπο που δίνει την όντως ζωή.
  Η σχέση του ανθρώπου με τον Χριστό είναι διπλής κατεύθυνσης. Πρώτα είναι σχέση απεξάρτησης από οτιδήποτε παγιδεύει τον νου μας σε έναν δρόμο χωρίς αγάπη, χωρίς Θεό, χωρίς προοπτική αιωνιότητας. Κι αυτός είναι ο δρόμος στον οποίο οι εντολές του Ευαγγελίου θεωρούνται σημάδια του χτες, ξεπερασμένα μηνύματα, αντίθετα προς την ευχάριστη προτροπή του πολιτισμού να κάνουμε ό,τι θέλουμε, να απολαμβάνουμε όσο μπορούμε, να χαιρόμαστε την ζωή μας χωρίς “πρέπει” και “μη”. Ο δρόμος όμως του Ευαγγελίου φανερώνει το πρόσωπο

Παρασκευή 23 Νοεμβρίου 2018

Η λειτουργία είναι για μας σαν ένας αρραβώνας

Γέροντας Αιμιλιανός Σιμωνοπετρίτης

 Η λειτουργία είναι για μας σαν ένας αρραβώνας. Όπως φοράς το δαχτυλίδι του αρραβώνος και αυτό σημαίνει μίαν υπόσχεση γάμου, έτσι ακριβώς η λειτουργία σημαίνει ότι συνδέομαι με τον Χριστόν, ο οποίος μου υπόσχεται ότι, αν μείνω πιστός, θα με βάλη οπωσδήποτε εις την βασιλείαν των ουρανών. Ζούμε από την γη αυτήν τον παράδεισον. Εδώ λοιπόν, αγαπητοί μου, συντελείται αυτή η τόσο μεγάλη αλήθεια.
 Eδώ μέσα, όταν τελούμε την λειτουργίαν, είναι ολόκληρος η Εκκλησία του Χριστού. Ενούμεθα με τον Χριστόν και γινόμεθα μαζί Του ένα σώμα. 
 Όπως, εάν πάρης ένα ύφασμα άσπρο και τοποθετήσης πίσω ένα φακό πολύ δυνατό, αυτό γίνεται μία φωτεινή οθόνη, έτσι μας απορροφούν και εμάς οι ακτίνες του Χριστού και μας κάνουν χριστούς.
 Γινόμεθα ναός του Χριστού, γινόμεθα μέλη του Χριστού, γινόμεθα χριστοί και εκείνος είναι η κεφαλή μας. Κεφαλή, «ο Χριστός εστιν κεφαλή της εκκλησίας», σημαίνει το κεφαλάρι, η πηγή. Όταν διψάς, θα πας στην βρύσι να ξεδιψάσης. Ο Χριστός είναι αυτός ο οποίος ποτίζει την καρδιά μας την διψασμένη. Τα μέλη μας και οι σάρκες μας και τα οστά μας γίνονται μελη και σάρκες και οστά του Χριστού. Ζούμε την ζωή του Χριστού και ο Χριστός αναλαμβάνει την δική μας ζωή. Όπως ένας είναι ο άρτος που βάζομε εις το άγιον αρτοφόριον, όπως ένας είναι ο άρτος τον οποίον αποθέτομεν εις την αγίαν Τράπεζαν, όπως ένας είναι ο Χριστός, έτσι και εμείς με τον Χριστόν και μεταξύ μας γινόμεθα ένα· γινόμεθα ένας Χριστός.

 Τι γίνεται επομένως όταν κάνωμε λειτουργία; Κάνομε μίαν δεξίωσι, ένα δείπνο. Καλούμε ως συνδαιτυμόνες τους αγίους της Εκκλησίας μας, καλούμε τον πατέρα μας τον κεκοιμημένο, τον παππού μας, τον προπάππο μας, τα πρόσωπά μας τα αγαπητά που έφυγαν, καλούμε τους αγγέλους. Και έρχεται ο ίδιος ο Χριστός και μας παραθέτει το σώμα του και το αίμα του. Αυτό σημαίνει «πάντων των αγίων μνημονεύσαντες, εαυτούς και αλλήλους και πάσαν την ζωήν ημών Χριστώ τω Θεώ παραθώμεθα». Αφού φέραμε όλους τους αγίους εδώ και αναθέσαμε εις αυτούς τον εαυτόν μας, αφού τους ικετεύσαμε και τους κάναμε βοηθούς, δίνομε τον εαυτόν μας πλέον εις τον Χριστόν.

Γιατί είναι ιδεοληψία ο διαχωρισμός Κράτους-Εκκλησίας;

Κώστας Γρίβας

 Η πρόσφατη συμφωνία Αρχιεπισκόπου-Πρωθυπουργού αναφορικά με τους «διακριτούς ρόλους» Κράτους-Εκκλησίας και οι αντιδράσεις που προέκυψαν εν συνεχεία, έφεραν ξανά στο προσκήνιο το θέμα του περιβόητου «διαχωρισμού Κράτους και Εκκλησίας». Ο εν λόγω στόχος επιδιώκεται από τις ελληνικές ελίτ εδώ και πολύ καιρό, αποτελώντας ένα είδος ιερού δισκοπότηρου για τον «εκσυγχρονισμό» και «εξευρωπαϊσμό» της χώρας.

 Εδώ ακριβώς εντοπίζεται το πρόβλημα. Ότι δηλαδή δεν στοχεύει να επιλύσει κάποια υπαρκτή δυσλειτουργία της ελληνικής κοινωνίας, αλλά γιατί «αυτό είναι το σωστό». Και είναι το σωστό γιατί «έτσι έκαναν οι Ευρωπαίοι». Άρα, έτσι πρέπει να κάνουμε και εμείς. Τελεία και παύλα. Στην πραγματικότητα, όμως, ο διαχωρισμός εκκλησιαστικής και πολιτικής εξουσίας προέκυψε για συγκεκριμένους λόγους στις υπόλοιπες ευρωπαϊκές χώρες, οι οποίοι δεν ισχύουν στην περίπτωση της Ελλάδας.

Συγκεκριμένα, τα καθολικά ευρωπαϊκά κράτη όφειλαν να διαχωρίσουν την πολιτική εξουσία από αυτήν του Πάπα, γιατί μόνο έτσι θα γίνονταν Κράτη, δεδομένης της πολιτικής ισχύος του Βατικανού. Η καθολική Ισπανία δεν θα μπορούσε να προωθεί τις εθνικές της στρατηγικές έναντι της ανταγωνιστικής (αλλά επίσης καθολικής) Γαλλίας και το αντίστροφο, αν και στις δύο χώρες η πολιτική εξουσία ήταν συνδεδεμένη με τη θρησκευτική εξουσία, δηλαδή με τον Πάπα.
Στις δε προτεσταντικές χώρες, ο διαχωρισμός επιδιώχθηκε από τις ίδιες τις προτεσταντικές ομολογίες, έτσι ώστε να διασφαλιστεί η προστασία τους από το Κράτος, το οποίο γινόταν αντιληπτό ως εν δυνάμει εχθρός. Επίσης, η ατομοκεντρική φύση του προτεσταντισμού αλλά και το γεγονός ότι χωρίστηκε σε πολλά παρακλάδια, αναγκαστικά οδηγούσε στον διαχωρισμό Κράτους και Εκκλησίας, έτσι ώστε το Κράτος να παραμένει ουδέτερο.

Στην περίπτωση της Ελλάδας, όμως, τίποτε από τα παραπάνω δεν συνέβαινε. Για

Ιερα Μονή Αγίου Στεφάνου-Μετέωρα

Η Ιερα Μονή Αγίου Στεφάνου στα Μετέωρα από μίαν άλλη οπτική γωνία

Το Κάθισμα της Παναγίας Πορταΐτισσας

Η εικόνα ίσως περιέχει: φυτό, υπαίθριες δραστηριότητες και φύση
Το Κάθισμα της Παναγίας Πορταιτισσας. Σε εκείνο το σημείο ο Άγιος Γαβριήλ το 1004, εναπόθεσε την Θαυματουργό Εικόνα της Παναγίας, όταν αυτή εμφανίστηκε στην θάλασσα κατά θαυμαστό τρόπο...

Πέμπτη 22 Νοεμβρίου 2018

Το αστέρι που φώτιζε στον όσιο Ιάκωβο (Τσαλίκη) για να πάει στο Ασκητήριο!


Για να ξεπεράσει τους πειρασμούς ο όσιος Ιάκωβος μα και να τιμήσει τον όσιο Δαβίδ (τον Γέροντα, τον εν Ευβοία), αποφάσισε να προσεύχεται τις νύχτες στο Ασκητήριο (του οσίου Δαβίδ), όταν δεν βρέχει πολύ και όταν δεν έχει πολύ χιόνι.
Έκανε λοιπόν Εσπερινό στην Μονή, βράδιασε, αποσύρθηκαν οι άλλοι μοναχοί. Τα κλειδιά τα είχε ο ίδιος. Κανείς δεν επρόκειτο να βγει και κανείς να μπει.
Πήρε το ραβδάκι του, κλείδωσε τις πόρτες της Μονής και βγήκε από τη νότια.
Φανάρι-φακό, καθώς έλεγε, δεν είχε τότε… φτώχεια και των γονέων.

Περπάτησε στο μονοπάτι, δίπλα στο αυλάκι με τον νερό. Αγωνίστηκε ν’ ανέβει προς την Καστανιά.
Δεν είχε φεγγάρι και δύσκολο να βρει το μονοπάτι. Έπεφτε και σηκωνόταν. Είδε κι έπαθε. Μπήκε καμιά φορά στο μεγάλο δρόμο.
Εδώ εύκολα. Όταν μετά έστριψε δεξιά για το άλλο μονοπάτι, χάθηκε. Δεν ήξερε που πηγαίνει. Μπλέχτηκε σε βάτα, τρυπήθηκε, χτύπησε, χάθηκε στη χαράδρα.
Από χαρακτήρα, καθώς έλεγε, ήτανε δειλός. Και τώρα, μέσα στη νύχτα φοβήθηκε πολύ, πάρα πολύ.

Τότε προσευχήθηκε:
– Θεέ μου, φώτισε μου το δρόμο να φτάσω στο Ασκητήριο.
Και ο προστάτης του Άγιος Δαβίδ τον βοήθησε να φτάσει.
Ο ίδιος διηγόταν τις νυχτερινές αυτές περιπέτειες και συνέχιζε:
– Και ο καλός Θεός άκουσε το αίτημά μου. Από τα πολλά άστρα του ουρανού μού έδωσε και εμένα ένα. Αυτό πήγαινε μπροστά και μου ‘φεγγε το δρόμο. Εγώ από πίσω του. Έτσι έφτανα στο Ασκητήριο. Εκεί έκανα την προσευχή μου.
Και πάλι μπροστά ο αστέρας μού φέγγει μέχρι την πόρτα της Μονής. Οι πατέρες εκάθευδον (κοιμόντουσαν) και τίποτα δεν καταλάβαιναν απ’ όλα αυτά!

Από το βιβλίο Ο «Μακαριστός Ιάκωβος Τσαλίκης», Εκδόσεις Ακρίτας.

Η παραβολή του Ασώτου Πατρός, άλλως, «ποιος θα μιλήσει τελευταίος»;

Γράφει η Βασιλική Τζότζολα
 
 Και αφού η Εκκλησία χθες γιόρτασε την των Εισοδίων της Θεοτόκου εορτή και η υπογράφουσα γιόρτασε την των Εισοδίων της στη Δικηγορία επέτειο, ενημερωθήκαμε και για την αφάτου μεγαλοπρεπείας φράση του Αρχιεπισκόπου: «Εγώ, θα μιλήσω τελευταίος». 
Με ηγερμένα τα αντανακλαστικά της Δικηγόρου και, δη, του Ποινικού Δικαίου, στη σκέψη μου ενέσκηψε δριμεία η διάταξη του άρθρου 369 παρ. 3 του Κώδικα Ποινικής Δικονομίας: «Ο κατηγορούμενος ή ο συνήγορός του έχει πάντοτε το δικαίωμα να μιλήσει τελευταίος».

  Κυριακή των Βαΐων, 2010. Ο Αρχιεπίσκοπος εξηγούσε σε τηλεοπτική του συνέντευξη πόσο τον κουράζει η διοίκηση και με πόση λαχτάρα αναζητεί τα βιβλία και τη συγγραφή. Ωστόσο, ονειρευόταν να δομήσει φιλανθρωπικά ιδρύματα και προς τούτο απέκλειε το ενδεχόμενο παραιτήσεώς του. Τότε ήταν που ο Χρήστος Γιανναράς διερωτήθηκε διά της «Επιφυλλίδας» του γιατί έθεσε υποψηφιότητα για αρχιεπίσκοπος και όχι για … πρόεδρος της UNESCO ή του ΠΙΚΠΑ;

 Αν η Εκκλησία δεν κομίζει πρόταση ζωής, αν δεν κομίζει απάντηση ενώπιον του Αινικτή Θανάτου, αν δεν προσφέρει ελπίδα για πάταξή του και νίκη κατά του γεγονότος που ονομάζουμε «τέλος», τότε κινδυνεύει να τελειώσει η ίδια. Αγαθοεργία η αγαθοεργία, αδιαμφισβήτητα! Αλλά, η επισκοπία είναι πρωτευόντως ποιμαντική. Και η αρχιεπισκοπία η πατρική αγκαλιά συμπάντων των ποιμένων, δηλαδή, των κληρικών και των «λογικών προβάτων» τους, δηλαδή των πιστών.

«Ιδού γαρ ήλθε διά του Σταυρού χαρά εν όλω τω κόσμω». Για να φθάσει στα πόδια των ανήμπορων η χαρά, οφείλει – κατά την Εκκλησία μας – να περάσει από το Σταυρό. Όχι από το Μαξίμου! Από την Εκκλησία της Ελλάδος, με πατριαρχική ευλογία! Όχι από τις καλένδες του κ. Τζανακόπουλου περί χιλιάδων νέων – και ακυρωτέων σε κάθε περίπτωση, επιτρέψτε μου – διορισμών! Αλλά από την κληρικο-λαϊκή σύναξη!

Πάει καιρός που ο εφημεριακός κλήρος νιώθει ορφανός. Και παραβολή για Άσωτο Υιό, διδαχθήκαμε. Για Άσωτο Πατέρα, όχι. Υπάρχει, βέβαια, και το λαϊκό παραμύθι με το λύκο και το βοσκό, αλλά αυτά, στην ώρα τη δική τους.

Η προσμονή και ο λόγος προς την Ανάσταση δεν είναι κοινωφελές ίδρυμα, ούτε «φιλετίνι» στην ακροθαλασσιά, ούτε τρόπος διοίκησης, αλλά τρόπος ζωής και θανάτου. Και όταν η Εκκλησία της Ελλάδος εκλαμβάνεται ως μονοπρόσωπη ΕΠΕ, η ευθύνη του μοναδικού εταίρου βαρύνει καθ’ ολοκληρίαν τον ίδιο.

Ναι, τότε έχει τον τελευταίο λόγο. Έχει και τον πρώτο λόγο. Αλλά, όπως κάθε μονοπρόσωπο σχήμα, φέρει και την ασχήμια της μοναξιάς, της εκουσίας μοναξιάς, που είναι η αντίπαλος του Εκουσίου Πάθους. «Μοναχός σου χόρευε κι όσο θέλεις πήδα»!

Και, ναι, τότε πια δε σού μένει άλλη παραδοχή, από αυτήν του άρθρου 369 παρ. 3 του Κώδικα Ποινικής Δικονομίας. Εν άκρα ταπεινώσει, παραφράζω τη διάταξη: «ο απολογούμενος έχει πάντοτε το δικαίωμα να μιλήσει τελευταίος».

«Εγώ, θα μιλήσω τελευταίος». Τελευταίος μιλήστε, ναι. Αλλά, επιτέλους, μιλήστε! Έχετε το δικαίωμα να πείτε, ή να μην πείτε, ό,τι επιθυμείτε. Θυμηθείτε! «Κάδμου Πολίται, χρη λέγειν τα καίρια». Αν, πάλι, δε θέλετε να τα πείτε, βεβαιωθείτε, τουλάχιστον, πού κείται το Καίριον. Διότι το Καίριον είναι ζόρικο, υπομονετικό και εξαιρετικά πεισματάρικο. Και σας ψιθυρίζω ότι κείται … πέρα από το άτομο!

Οι Δρόμοι της Ζωής..

Αποτέλεσμα εικόνας για ο άφθαρτο δεξί χέρι του Αγίου Γρηγορίου του Θεολόγου Αποθησαυρίζεται στον Ιερό Ναό του Αγίου Νικολάου "Εις Κοπάνους" στα Γιάννενα.
Το άφθαρτο δεξί χέρι του Αγίου Γρηγορίου του Θεολόγου Αποθησαυρίζεται στον Ιερό Ναό του Αγίου Νικολάου "Εις Κοπάνους" στα Γιάννενα.

Οι Δρόμοι της Ζωής...
Ποιήμα - Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος
«Ποιός κι από πού ηρθα στή ζωή ;
Κι η γη σάν μέ σκεπάσει κι αναστηθω, 
ποιός θέ νά βγω από τή σκόνη πάλι ;
Που θά μέ πάει ο μέγας Θεός ;
Θά μέ γλιτώσει τάχα, αφου μ` ανάστησε από δω, σέ γαληνό λιμάνι;
Πολλές οι στράτες της ζωης οι πολυπαθιασμένες
καί κάθε μία φορτώνεται μέ τά δικά της πάθη.
Καλό δέν εχει ο ανθρωπος κακό πού νά μήν κρύβει
καί μόνο ας ηταν τά πικρά νά μή νικουμε τόσο.
`Ο πλουτος φίλος απιστος,
κι ο θρόνος μάταιη δόξα βάρος τό νά σέ κυβερνουν κι ειναι πεδούκλι η φτώχεια.
`Η ομορφιά μιάν αστραπή μέ λίγη χάρη,η νιότη του χρόνου κόχλασμα,
πικρό τέλος του βίου τά γέρα.
Ειναι τά λόγια φτερωτά κι η δόξα αέρας,αιμα πού πάλιωσ` οι ευγενεις,
η ορμή, καί τ` αγριου κάπρου.
Τά πλούτη προσβολή γεννουν,δεσμός ο γάμος κι ειναι σκληρή φροντίδα τά παιδιάκι η ατεκνία αρρώστια
Διδασκαλεια οι αγορές κακίας η ηρεμία ειν` απραξία
των ταπεινων ειναι καί καθέ τέχνη.
Πικρό τό ξένο τό ψωμί.Μόχθος τή γη νά οργώνεις.
Κι οι πιό πολλοί θαλασσινοί στόν αδη ταξιδεύουν.
Γκρεμός γιά σέ η πατρίδα σου κι η ξενιτιά ντροπή σου.
`Ολα τά εδω γιά τούς θνητούς, κόπος
κι ολα γιά γέλια, αχνη, ισκιος, φαντασία, δροσιά, πνοή,
φτερό κι ομίχλη, ονειρο, κύματα, ροή, στό πέλαο αυλάκι, σκόνη.
Κύκλος πού αδιάκοπα γυρνα,
κυλώντας ομοια πάντα μιά στέκεται, μιά προχωρει,
σπάζει καί πάλι σμίγει ωρες καί μέρες καί νυχτιές,
θάνατοι, πόνοι, λύπες μ` αρρώστιες αλλά καί χαρές,
κακοτυχιές καί τύχες.
Κι αυτό η σοφία σου τ` ορισε,Πατέρα Λόγε,
νά `ναι ολα αστατα γιά νά` χομε του ακίνητου τόν πόθο.
Πόσα μέ τά φτερά του νου μέ κύκλωσαν παλιά οσα κι οσα καινούργια
απ` τούς θνητούς πιό αδύναμο δέν εχει.
`Ενα μόνο οι ανθρωποι καλό καί σταθερό εχουν μόνο νά ξεκινουν πάντ` απ` αυτό σέρνοντας τό σταυρό τούς.
Τά δάκρυα κι οι στεναγμοί,νούς πού τά θεια τόν νοιάζουν, η ελπίδα,
της ουρανικης η φωταυγή Τριάδας πού κατοικει στούς καθαρούς, από τό ανόητο χωμα η απαλλαγή,κι η φύλαξη αγνης της θείας εικόνας.
`Η ζωή μας νά `ναι αλλιώτικη κι αυτόν τόν κόσμο μ` αλλον κόσμο νά τόν αλλάζομε σέ μιά ζωή ολο πόνο.»
ΕΠΕ. 9, 260 - 261

Επιστολή για τη νηστεία, την εγκράτεια και τη δίαιτα

Γέρων Ἰωσήφ Βατοπαιδινός
Αποτέλεσμα εικόνας για ιωσηφ βατοπαιδινος

11/9/88, Μονὴ Βατοπαιδίου

Σεμνοπρεπεστάτη Μ.,
ἡ Χάρις τοῦ Χριστοῦ μας μετὰ τοῦ πνεύματός σου.

Πῆρα τὸ γράμμα σου καὶ διάβασα τὸ περιεχόμενο μὲ προσοχή. Ἀξιέπαινα εἶναι ὄχι τὰ θέματα καθ’ ἑαυτὰ ποὺ προβάλλετε ὅσο ἡ καλή σας θέληση καὶ ἀπόφαση γιὰ ἀκριβεστέρα ἐν Χριστῷ ζωὴ καὶ περὶ τούτου πάντοτε εὔχομαι ἀτελείωτη προκοπή.
Πάντοτε, εὐλαβεστάτη, τὸ θέμα τῆς τροφῆς, ὡς τὸ ἀναγκαιότερό μας καθῆκον καὶ στοιχεῖο, ὅλους ἀπασχολεῖ καὶ νὰ μὴν πῶ ὅτι αἰχμαλωτίζει χάριν καὶ τῆς ἰδιαιτέρας χλιδῆς ποὺ χαρακτηρίζει τὴν δική μας γενεά.

 Τώρα, ἰδίως ἀπότομα, νὰ περικόψουμε ἕνα ἀπὸ τὰ κυριότερα εἴδη φαγητῶν δὲν εἶναι οὔτε ἐπωφελὲς οὔτε ἀξιέπαινο… μὲ τὴν πρόφαση ὅτι ἴσως μᾶς αἰχμαλώτισε πέραν τοῦ δέοντος. Καὶ οἱ Πατέρες αὐτὸ δὲν ἐπαινοῦν οὔτε συνιστοῦν ἀλλὰ κατὰ τὴν γνώμη μου ἡ μεσαία λύση εἶναι ἡ πιὸ σωστή. Ποιά; Νὰ μετριάσω μὲ τὴν χρήση, ὥστε ἡ ὑγεία νὰ εἶναι σταθερὴ καὶ κανένας ντόρος νὰ μὴ γίνεται ὅτι ἡ Μ. δῆθεν δὲν κρεοφαγεῖ ποὺ εἶναι ἄσκοπος ἀγώνας τύφου καὶ οἰήσεως. Τὸ ἴδιο καὶ μὲ τὰ γλυκὰ γιατί καὶ αὐτὰ στὸ μέτρο τῆς χρείας εἶναι ἀπαραίτητα γιὰ τὴν ὁμαλότητα καὶ ἰσορροπία τῆς ζωῆς.

Ἄλλωστε ἡ ἐγκράτεια σὰν ἀπαραίτητος κανόνας τῆς ζωῆς μόνο ἔτσι ἐφαρμόζεται καὶ γίνεται μετὰ ἡ ἀφορμὴ τῆς σωφροσύνης καὶ τῆς ὁμαλότητος στὴν ζωή. Ὁλόκληρος ὁ ψυχοσωματικὸς τρόπος καὶ ὅρος τῆς ζωῆς μας ἀπὸ τὴν συμμετρία αὐτὴν τῆς γενικῆς ἐγκρατείας τῆς διαίτης συνίσταται καὶ ὅλη ἡ ἰσορροπία τῆς κατ’ ἄμφω ὑγείας σώματος καὶψυχῆς ἀπὸ ἐδῶ πηγάζει.
Τότε καὶ ὁ ταραγμένος ὕπνος ἰσορροπεῖ καὶ οἱ κακὲς σκέψεις καὶ προσβολὲς χάνονται καὶ ἡ αὔξηση τοῦ ζήλου καὶ τῆς προθυμίας γεννᾶται.
Ἔτσι, λοιπόν, νὰ κάμεις χωρὶς ἄλλες ὑπερβολὲς καὶ ἂν κάποτε δὲν τὰ καταφέρεις νὰ μὴν ἀπογοητευτεῖς ἀλλὰ νὰ ἀρχίσεις πάλι καὶ πάλι καὶ Χάριτι Χριστοῦ θὰ κερδίσειςὁπωσδήποτε.
Εἶσθε κοινωνικὸς ἄνθρωπος καὶ σὲ δύσκολους καὶ ἀνθυγιεινοὺς καιροὺς καὶ δὲν μπορεῖτε νὰ ζεῖτε μὲ μοναστικὰ προγράμματα ποὺ καὶ οἱ ἴδιοι οἱ μοναχοὶ σήμερα δὲν μποροῦν νὰφυλάξουν.

Μὲ πολλὲς εὐχὲς καὶ στοργὴ ἐν Χριστῷ
Ταπεινὸς Γ. Ἰωσὴφ μ.

Τετάρτη 21 Νοεμβρίου 2018

Αν αγνοείς τον ίδιο τον εαυτό σου...

ΑΓΙΟΣ ΣΥΜΕΩΝ Ο ΝΕΟΣ ΘΕΟΛΟΓΟΣ
Η εικόνα ίσως περιέχει: 1 άτομο, κείμενο

Τροφὴ τῶν θηρίων

ΓΙΑΤΙ τὰ πάντα σοῦ ἐξηγῶ;
Γιατί νὰ ἑρμηνεύω προσπαθῶ;
Ἂν ὁ ἴδιος δὲν τὰ δοκιμάσεις
ἂν δὲν καταλάβεις μόνος σου
ἀδύνατο νὰ μάθεις.

Πῶς θὰ μάθεις, ἀπορεῖς, θὰ πεῖς :
ἀλίμονο, πῶς γίνεται, γιατί ἀγνοῶ;
Ἡ ἄγνοια μακριὰ μὲ κρατάει ἀπ’ τὰ καλά,
ἀλίμονο, πόσο ὑστερῶ!
Καὶ θὰ τρέξεις νὰ μάθεις,
γνωστικὸς βέβαια ν’ ἀποκαλεῖσαι. 

Ἂν ἀγνοεῖς τὸν ἴδιο τὸν ἑαυτό σου,
ὁ χαρακτήρας σου ποιός εἶναι, πῶς ζεῖς,
μὲ ποιό τρόπο θὰ πάρεις γνώση τοῦ δημιουργοῦ,
πῶς θὰ γίνει ν’ ἀποκληθεῖς πιστός,
καὶ πῶς θὰ γίνει ἄνθρωπος νὰ ὀνομαστεῖς,
τὴν ὥρα ποὺ εἶσαι βόδι, μπορεῖ θηρίο;
Κάποιο ἄλογο θὰ γίνεις ζῶο
ἢ χειρότερο ἀπ' αὐτά,
ὅσο ἀγνοεῖς ποιὸς σὲ δημιούργησε.

Ἐκεῖνον ἀγνοώντας,