ΠΑΤΗΣΤΕ ΣΤΙΣ ΕΙΚΟΝΕΣ ΚΑΙ ΣΤΙΣ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ ΔΕΞΙΑ ΓΙΑ ΝΑ ΔΕΙΤΕ ΤΑ ΑΦΙΕΡΩΜΑΤΑ ΜΑΣ!

Πέμπτη 30 Ιουνίου 2011

Αναμνήσεις από το γέροντα Γεράσιμο Μικραγιαννανίτη


Φεύγοντας κατηφορίσαμε προς την Σκήτη 
της Αγ. Αννης και την Νέα Σκήτη. Στο μέσον συναντήσαμε την μικρή τότε συνοδεία του Γέροντος Γερασίμου, χαρισματούχου υμνογράφου της Μεγάλης του Χριστού Εκκλησίας. Είχα εκεί την ευλογία να γνωρισθώ με τον θαυμάσιο αυτόν άνθρωπο. Μόλις μας είδε από μακριά, βγήκε από τον σπίτι του και με αγκάλιασε με πολλή αγάπης, όπως δείχνει και ή φωτογραφία. Μου είπε ότι γνώριζε και τον αδελφό μου Κορνήλιο, ό όποιος συχνά τον επισκεπτόταν και αυτό φυσικά μου μεγάλωσε την συγκίνηση. Μας πήρε κατόπιν στο ταπεινό και φτωχικό τότε σπιτάκι τους και αφού μας προσέφερε ό ίδιος τον καθιερωμένο λουκούμι και ποτό μας λέγει: ελάτε τώρα, πάτερ Άθηναγόρα να δείτε και τον κελλάκι όπου γράφω τις ακολουθίες. Ήταν ένα πολύ μικρό κελί, με λίγο φώς, πού τον λιγόστευε ακόμη περισσότερο ένα πανί πού έβαζε στο μικρό παραθυράκι, όταν ήθελε να συγκεντρωθεί -όπως μου είπε- να προσευχηθεί και να γράψει. Ένα μικρό γραφειάκι, μια καρέκλα, ένας πάγκος, για να κάθεται και κάποιος άλλος. Αυτή ήταν ή όλη του επίπλωσης!
- Πώς εργάζεσθε εδώ π. Γεράσιμε, τον ρώτησα.
- Να σας πω, μου είπε: κάθομαι εδώ στο γραφείο, σκύβω τον κεφάλι μου και προσπαθώ με την ευχή να συγκεντρώσω τον νου μου στο θέμα, πού θέλω να γράψω. Κατόπιν πιάνω την πέννα και οι ιδέες και τα νοήματα έρχονται μόνα τους σαν καταρράκτης. Πολλές φορές δεν προλαβαίνω να αποτυπώσω τις σκέψεις μου στο χαρτί. Τον χέρι μου τρέχει μόνο του. Όλα τα αποδίδω στην χάρι του Θεού, τίποτε δεν είναι δικό μου, είπε καταλήγοντας ταπεινά
Θαύμασα, πώς μέσα σ' αυτήν την εξωτερική απλότητα, ό Θεός έκρυψε έναν τέτοιο εμπνευσμένο ποιητή και υμνογράφο, πού έχει καταστολίσει την Εκκλησία Του με ένθεα έργα, πού αμιλλώνται εν πολλοίς τα δημιουργήματα των θεόπνευστων υμνογράφων μας.
Θεώρησα την συνάντηση μας αυτήν ένα ακόμη πνευματικό κεφάλαιο, προερχόμενο από τον ιερό μας Άθωνα, πού τον καταχώρισα στα μυστικά αποθεματικά της ψυχής μου. Ευγνωμονώ γι αυτόν τον Κύριό μας....

Τρίτη 28 Ιουνίου 2011

Στάρετς Ιωνάς.Ένας χαρισματούχος γέροντας της Ουκρανικής εκκλησίας

Η ευλαβής δωρήτρια


Κάποια ευλαβής χιώτισσα, από το χωριό Καλιμασσιά, αφιέρωσε όλη την περιουσία της στη Νέα Μονή. Κάποτε όμως αρρώστησε και βρέθηκε σε μεγάλη οικονομική ανάγκη. Τότε οι συγγενείς της,  αντί να τη βοηθήσουν, την εγκατέλειψαν και την πίκραιναν με λόγια σκληρά:
"Ας έρθει, της έλεγαν, να σε κοιτάξει η Νέα Μονή, αφού της έγραψες την περιουσία σου.
Εκείνη δεν έπαυε να προσεύχεται θερμά στην Παναγία ζητώντας τη βοήθεια της.  Κι ένα βράδυ, μέσα στον πόνο και την απελπισία της, βλέπει στον ύπνο της μια γυναίκα. Η γυναίκα αυτή την πλησίασε, την παρηγόρησε και μεταξύ των άλλων της είπε:
- Μη φοβάσαι. Η ασθένεια σου θεραπεύτηκε.  Πάρε αυτό το φλουρί και θα φροντίζω εγώ για σένα.-  Ποια είσαι;  ρώτησε η άρρωστη.- Είμαι η Νέα Μονή.Με τα λόγια αυτά ξύπνησε η γυναίκα θεραπευμένη, κρατώντας στο δεξί της χέρι το φλουρί. Πήγε στο μοναστήρι, διηγήθηκε τ' όνειρο της στον ηγούμενο Άνθιμο και του παρέδωσε το φλουρί, που της είχε χαρίσει η Παναγία.

Σάββατο 25 Ιουνίου 2011

Η μνημειακή ζωγραφική του Αγίου Όρους

Το Άγιο Ορος,το σημαντικότερο κέντρο μοναστικής α­θλήσεως ιης Ανατολικής Εκκλησίας, είναι παράλ­ληλα κιβωτός πολιτιστικών θησαυρών του βυζα­ντινού και του μεταβυζαντινού πολιτισμού. Στις μο­νές, τις σκήτες και τα κελιά του Αγίου Ορους δια­φυλάσσεται επί αιώνες ένα πλούσιο και ποικίλο κειμηλιακό και πολιτιστικό απόθεμα, δημιούργη­μα της λειτουργικής ζωής και της φιλοκαλίας του αγιορείτικου μοναχισμού, δωρεά ευλάβειας αυτο­κρατόρων, βασιλέων, ηγεμόνων και φιλομονάχων προσκυνητών ή αφιέρωμα πατριαρχών, επισκόπων, ηγουμένων και ταπεινών μοναχών.Από την πνευματική και καλλιτεχνική αυτή πα­ρακαταθήκη, που δημιουργήθηκε ή συγκεντρώθηκε στο Αγιον Ορος στο πέρασμα χιλίων χρόνων, θα παραθέσουμε σύντομο διάγραμμα της μνημεια­κής ζωγραφικής (ψηφιδωτά, τοιχογραφίες). Δεν θα αναφερθούμε στις φορητές εικόνες, στα εικονογρα­φημένα χειρόγραφα, στη μικροτεχνία, στην κεντη­τική, στη γλυπτική και στην ξυλογλυπτική.Τα σωζόμενα έργα μνημειακής ζωγραφικής στο Αγιον Ορος καλύπτουν την περίοδο από το 10ο έ­ως το 19ο αιώνα. Μάλιστα, από τους 14ο, 16ο και 18ο αιώνες οι τοιχογραφίες που διακοσμούν τα κα­θολικά, τις τράπεζες και τα παρεκκλήσια των μο­νών συνιστούν ένα ιδιαίτερα εντυπωσιακό σύνολο σε καλλιτεχνική ποιότητα και έκταση, μεταξύ των οποίων  συγκαταλέγονται και  μερικα  αριστουργήματα της βυζαντινής ζωγραφικής όπως είναι οι τοι­χογραφίες του ναού του Πρωτάτου (γύρω στα 1290).Από την περίοδο της δυναστείας των Μακεδόνων και των Κομνηνών (867-τέλος 12ου αι.) ως το χρό­νο της καταλήψεως της Κωνσταντινουπόλεως από τους σταυροφόρους (1204) τα σωζόμενα έργα μνη­μειακής ζωγραφικής στο Αγιον Ορος είναι ελάχιστα και περιορίζονται στη Μονή Ιβήρων, στη Μο­νή Βατοπεδίου και στο κελί του Ραβδούχου στις Καρυές.Από την περίοδο του μοναχικού βίου κατά τούς 9ο και 10ο αιώνες δεν ήταν γνωστά στο Αγιον Ορος έργα μνημειακής ζωγραφικής. Πρόσφατα, στη Μο­νή Ιβήρων εντοπίστηκαν τοιχογραφίες πιθανότατα
του 10ου αιώνα, σωζόμενες αποσπασματικά σε ναΐσκο που αποκαλύφθηκε κάτω από το ναό του Αγίου Ιωάννου Προδρόμου. Οι τοιχογραφίες αυτές εντάσσονται σε επαρχιακό καλλιτεχνικό ρεύμα, στο οποίο διακρίνονται απηχήσεις της τέχνης της Καππαδοκίας.Επίσης, στη Μονή Βατοπεδίου σώζονται δύο ψη­φιδωτές παραστάσεις στο καθολικό, που χρονολο­γούνται στον 11ο αι., καθώς και δύο σπαράγματα τοιχογραφιών του τέλους του 12ου αι. Τα ψηφιδωτά στη Μονή Βατοπεδίου συνθέτουν τη σκηνή του Ευαγγελισμού στον κυρίως ναό, το θέμα της Δεήσεως στο νάρθηκα και την παράσταση του Αγίου Νικολάου στον εξωνάρθηκα.
Η ψηφιδωτή παράσταοη του Ευαγγελισμού χρο­νολογείται στα μέσα του 11ου αι. και αποδίδεται σε κωνσταντινουπολίτικο εργαστήριο, που έχει αφο­μοιώσει τις κατακτησείς του εργαστηρίου των ψηφι­δωτών της Νέας Μονής Χίου. Από την άλλη, η Δέ­ηση συνεχίζει οτο δεύτερο μισό του 11ου αι. την αντικλασική τάση της μνημειακής ζωγραφικής του πρώτου μισού του 11ου αι., έτσι όπως τη γνωρίζου­με από τα ψηφιδωτά του Οσίου Λουκά Φωκίδας και τα ψηφιδωτά της Αγίας Σοφίας Κιέβου.Από την υστεροκομνήνεια περίοδο τα δείγματα της μνημειακής ζωγραφικής είναι επίσης ελάχι­στα. Στη Μονή Βατοπεδίου σώζονται δύο σπαράγ­ματα τοιχογραφιών, εξαιρετικής τέχνης, που απο­δίδονται οτο διάκοσμο του καθολικού, καθώς και ορισμένες μορφές προφητών και αγίων που εντο­πίστηκαν πρόσφατα στο καθολικό. Στην ίδια πε­ρίοδο ανήκουν και οι σωζόμενες τοιχογραφίες των Αποστόλων Πέτρου και Παύλου στο κελί του Ρα­βδούχου. Οι τοιχογραφίες αυτές αποτελούν διαφο­ρετικές εκφράσεις της υστεροκομνήνειας ζωγραφι­κής στο τέλος του 12ου αιώνα. 

Τελείως διαφορετική είναι η εικόνα της μνημειακής ζωγραφικής οτο Αγιον Ορος κατά την περίοδο των Παλαιολόγων (1261-1453). Ειδικότερα, η περίο­δος της αναγέννησης των Παλαιολόγων, που χρονι­κά συμπίπτει με την περίοδο της βασιλείας του Ανδρονίκου Β' Παλαιολόγου (1282-1328), αντι­προσωπεύεται οτο Αγιον Ορος από τα εντυπωσιακά σε έκταση και ποιότητα σύνολα που σώθηκαν στο ναό του Πρωτάτου στις Καρυές, στο καθολικό της Μονής Βατοπεδίου, στο καθολικό, την τράπεζα και τον κοιμητηριακό ναό της Μονής 

Παρασκευή 24 Ιουνίου 2011

Άνθρωπος που δεν δέχεται συμβουλή είναι εχθρός του εαυτού του.(Μ.Βασίλειος)


Διδάγματα Μεγάλου Βασιλείου Άνθρωπος που δεν δέχεται συμβουλή είναι εχθρός του εαυτού του. Ο ασυμβούλευτος άνθρωπος, είναι ακυβέρνητο πλοίο. Είναι ντροπή, τις βλαβερές τροφές να τις αποφεύγουμε και τα βιβλία, που τρέφουν την ψυχή μας, να μην τα διαλέγουμε. Όχι μόνο η φωνή ή το βλέμμα δείχνει το είδος της ψυχής, όπως στον καθρέφτη, αλλά κι ο στολισμός του ανθρώπου και το γέλιο, και το βήμα του ποδιού αναγγέλλει γι' αυτόν. Ο χρυσός είναι η αγχόνη των ψυχών, το αγκίστρι του θανάτου, το δόλωμα της αμαρτίας. Ενώ η φιλία του κόσμου μαραίνεται, όπως τα ανοιξιάτικα λουλούδια, η χριστιανική φιλία είναι τόσο αγνή όσο και μόνιμη. Μη θαυμάσεις κάτι, που δεν παραμένει και μη παραβλέψεις αυτό που μένει (Αγ. Γρηγόριος ο Ναζιανζηνός) Καλύτερα είναι ο άνθρωπος να μη ξέρει πολλά γράμματα, και με την αγάπη να βρίσκεται κοντά στο Θεό, παρά να θαρρεί τον εαυτό του σοφό και να αποδεικνύεται υβριστής του Κυρίου (Αγ. Ειρηναίος ο Λουγδούνου) Η αρετή είναι η φυσική υγεία της ψυχής. Τα πάθη είναι ασθένειες που αφαιρούν την υγεία της ψυχής. Να προφυλάγεσαι από τα μικρά σφάλματα για να μην πέσεις σε μεγαλύτερα. Όταν νιώσεις μέσα σου τη χαρά του Αγίου Πνεύματος, οι στενοχώριες και οι θλίψεις αυτής της ζωής, γίνονται γλυκύτερες από το μέλι. Εάν φυλάξεις τη γλώσσα σου, εισέρχεσαι στη χαρά του Αγίου Πνεύματος. Εάν δεν έχεις καθαρή καρδιά, έχε τουλάχιστον καθαρό στόμα! Οσίου Εφραίμ του Σύρου. Η μεγάλη καλοπέραση γεννά πάθη και αρρώστιες, ενώ η κοπιαστική εργασία προσωρινά φέρνει κούραση, ύστερα όμως από την κούραση φέρνει υγεία και δύναμη. Εάν αγαπήσεις την ησυχία, θα διασχίσεις το ταξίδι σου στο πέλαγος της ζωής με γαλήνη. Εάν δεν βάλει προηγουμένως ο άνθρωπος τις αμαρτίες του μπροστά στα μάτια του, δεν είναι δυνατόν να ησυχάσει σε κανέναν τόπο (Αββά Ποιμένος). Άνθρωπος που διδάσκει, αλλά δεν εκτελεί όσα διδάσκει, είναι όμοιος με βρύση. Διότι ποτίζει και πλύνει όλους, αλλά δεν μπορεί να καθαρίσει τον εαυτό της. Τη στιγμή που ο άνθρωπος πέφτει σε σφάλμα και πει «ήμαρτον», αμέσως παύει να έχει ενοχή. Η πονηρία δεν αναιρεί καθόλου την πονηρία, αλλά εάν σε κακοποιήσει κανείς ευεργέτησέ τον, ώστε με την αγαθοποιΐα να αναιρέσεις την πονηρία.

Πηγή: http://www.pentapostagma.gr, 

Η κοίμηση ενός άγνωστου αγίου. «Επιθυμίαν έχω αναλύσαι» – Νικολάου Μητροπ.Μεσογαίας

Άνθρωπος πολύ πονεμένος, αλλά και ασυνήθιστα γλυκύς και ευτυχισμένος. «Η πάντα νουν υπερέχουσα ειρήνη» ιδίωμά του. Ορατό δια γυμνού οφθαλμού. Μικρό παιδί, στις τελευταίες τάξεις του Δημοτικού, όταν μπροστά στα μάτια του πήραν τη μητέρα και την αδελφή του οι αντάρτες και σε λίγο άκουσε τους πυροβολισμούς. Δεν τους ξαναείδε, αλλά και δεν λησμόνησε ποτέ ούτε την εικόνα του χωρισμού ούτε τις εκφράσεις του προσώπου τους ούτε τα ως τότε γεγονότα της κοινής ζωής τους. Αιτία το μίσος του πατέρα τους, που και αυτός εξαφανίστηκε. Αυτός τις κατήγγειλε. Η παιδική ψυχή του μια πληγή χαίνουσα.
Τον μάζεψαν σε μια παιδόπολη. Εκεί έμαθε την τέχνη του λούστρου. Εντελώς συμπτωματικά συναντά έναν έφεδρο αξιωματικό του Ελληνικού Στρατού που πήγε να του βάψει τα παπούτσια σε ένα δρόμο της Θεσσαλονίκης. Πιάνουν την κουβέντα και γίνονται φίλοι. Αυτός του μιλάει για αγάπη, την οποία και του δείχνει έμπρακτα. Του δίνει ελπίδα και παρηγοριά. Τον οδηγεί στην Εκκλησία και του ανοίγει όλους τους πνευματικούς ορίζοντες. Γίνεται μοναχός σε ένα γνωστό ευλογημένο μοναστήρι με εκλεκτούς αδελφούς. Διάκονος και υπηρέτης όλων. Ο τελευταίος των τελευταίων κατ’ επιλογήν. Χαιρόταν να απολαμβάνει σαν δική του τη δόξα των άλλων. Αυθεντικά απολάμβανε τα χαρίσματα και τις επιτυχίες τους. Βρήκε τον τόπο του, ανακάλυψε τον εαυτό του, συνάντησε τον Θεό. Το νέο του όνομα Κύριλλος.
-Είμαι ο ευτυχέστερος άνθρωπος του κόσμου, συνήθιζε να λέγει, χρεωμένος στον Θεό μέχρι το κεφάλι.
Στο στόμα του έβγαζε συνεχή δοξολογία. Είχε και μία γλυκύτατη φωνή. Και πολύ δυνατή μνήμη. Ήξερε την Αγία Γραφή σχεδόν ολόκληρη απ’ έξω. Το μοναστήρι έγινε πανεπιστήμιό του. Έψελνε με το ευγενές περιεχόμενο της καρδιάς του, όχι με τις φωνητικές χορδές και τα χείλη. Χαιρόσουν να τον βλέπεις και να τον ακούς. Είχε τιμήσει το κατ’ εικόνα όσο ελάχιστοι και ακτινοβολούσε τα χαρίσματα της καθ’ ομοίωσιν Θεού καταστάσεως με τρόπο φανερό και μυστικό. Καταλαβαίνεις ότι ο π. Κύριλλος ήταν πολύ περισσότερο απ΄ ό,τι έδειχνε. Ένα μικρό παιδί εξήντα ετών… Ένας άγγελος με υλική περιβολή.
Το αγαπημένο του θέμα η βασιλεία του Θεού. Επιθυμία του εμφανής το να τελειώνει με την εκκρεμότητα αυτής της ζωής και να ζήσει στο πλήρωμα της άλλης. Η μετοχή στην αιώνια μακαριότητα, η άληκτη θέα της δόξης του Θεού, η βίωση του κόσμου των θείων επαγγελιών, η ανέσπερη ογδόη ημέρα, η ακοή των «αρρήτων ρημάτων, α ούκ εξόν ανθρώπω λαλήσαι» (Β’ Κορ. ιβ’ 4), η κοινωνία των αγγέλων, η αποκάλυψη της χάριτος των αγίων, η φανέρωση του Θεομητορικού μυστηρίου, η κατάργηση των φθαρτών και προσκαίρων, αποτελούσαν μόνιμο εντρύφημά του. Κάθε τι που έλεγε, ακόμη και υποχρέωση να αναφερθεί στα καθυμερινά, ήταν «εν χάριτι, άλατι ηρτυμένο» (Κολ. δ’ 6) και απέπνεε ζωή και όχι θάνατο.
Όλοι στην αδελφότητα τον λάτρευαν με ανομολόγητο θαυμασμό. Δεν το έλεγε εύκολα, αλλά λαχταρούσε να φύγει από αυτόν τον κόσμο. Δεν ήταν μόνο «πάροικος και παρεπίδημος» εδώ (Α’ Πέτρ. β’ 11), αλλά και ξένος. Είχε σαφή πόθο Θεού και θανάτου. Η σχέση του με τον θάνατο ήταν σχέση φιλική. Με την ιδέα του πολύ εξοικειωμένος. Η καρδιά του δεν ακουμπούσε σε αυτόν τον κόσμο. Γι’ αυτό και η εξωτερική του εμφάνιση υπερβολικά απλή, τα ράσα του παλιά, δεύτερης χρήσης.
Ερχόταν ευκαιριακά και με επισκεπτόταν στο Μετόχι της Αναλήψεως που διακονούσα. Πάντοτε με ευλογία που εγώ έπαιρνα από τον γέροντα. Έφερνε και ευλογίες˙ σταφίδες, αμύγδαλα, παστέλια, καμία σοκολάτα και κάποιο βιβλιαράκι. Ποτέ με άδεια χέρια. Πάντα με γεμάτη την καρδιά. Μόλις έπαιρνε την ευχή, έψαλλε κάτι επίκαιρο και άρχιζε το δοξολογικό του στόμα τις ωραίες αφηγήσεις από τη ζωή γερόντων που γνώρισε, αναλύσεις ψαλμικών χωρίων που έτυχε να μελετήσει ή ακούσει και του έκαναν εντύπωση, πατερικές σκέψεις και υπομνηματισμούς, εντυπωσιακές αναφορές στους βίους των αγίων, αγιογραφικές εμβαθύνσεις. Και κατέληγε στο αγαπημένο του θέμα, την περιγραφή της βασιλείας του Θεού˙ πώς θα είναι στον παράδεισο. Ποταμός βιωματικής θεολογίας. όλα με πολύ πόθο και βαθειά ταπείνωση.
Εκοιμήθη ξαφνικά ο γέροντας της Μονής, ο π. Λεόντιος. Έφυγε μέσα στη Μονάδα Εντατικής Παρακολούθησης, πριν προλάβει κάποιος να του συμπαρασταθεί, χωρίς να τον πάρει κανείς είδηση˙ ούτε οι νοσηλεύτριες. Κανείς δεν το φανταζόταν. Ένας μεγαλειώδης μυστικός άνθρωπος. Πήρε μαζί του όση χάρι του έδωσε ο Θεός και άφησε πίσω του, σε όσους τον γνώρισαν, την ανάμνηση ενός άγνωστου αλλά πολύ μεγάλου αγίου, την αίσθηση ενός ιερού αγγίγματος του κόσμου των ορωμένων. Κανείς δεν ήξερε πως ζούσε. Ούτε ο π. Κύριλλος που τον υπεραγαπούσε και το κελλί του ήταν δίπλα στο δικό του. Μέχρι σήμερα παραμένει άγνωστος. Ανεξιχνίαστο μυστήριο. Πάντως μυστήριο. Απόλυτη κένωση, πλήρωμα χάριτος!
Στην εξόδιο ακολουθία, ο π. Κύριλλος σε μια γωνιά έδειχνε συντετριμμένος. Δεν σήκωσε κεφάλι. Τον καταλάβαινα. Έμενε πάλι ορφανός. Πάλι απρόσμενα και ξαφνικά. Τώρα από κάθε ανθρώπινο στήριγμα.


Τετάρτη 22 Ιουνίου 2011

Στάρετς Ιάκωβος


Οι στάρετς είναι πραγματικοί ιατροί. Δεν προφέρουν ποτέ μάταια λόγια στοργικά, δίνουν ένα φάρμακο, συχνά πικρό, αλλά πάντοτε αποτελεσματικό. Κανένας δεν φεύγει από έναν στάρετς, με απελπισία, ούτε με θλίψη. Φεύγει από κοντά του παρηγορημένος, μ' ένα ακτινοβόλο και ξανανοιωμένο πρόσωπο.Δεν είναι μόνον η πνευματική σοφία που επιδρά, αλλά και η δύναμη της προσευχής τους, η δύναμη της θετικής και άμεσης αγάπης που γίνεται αισθητή αμέσως από τον καθένα, όπως επίσης και η απεριόριστη εμπιστοσύνη που τους δίνει ο λαός. Χιλιάδες άνθρωποι στην Ρωσία ζουν με την ανάμνηση της συνομιλίας τους μ' έναν στάρετς και με τις συμβουλές που τους έδωσε. Ο στάρετς είναι μια εικόνα του Θεού. Ακόμα και μια φορά να τον δη κανείς, καταλαβαίνει ότι δεν είναι πια δυνατόν να ζήσει όπως πριν, ότι εις το εξής ολόκληρη η ύπαρξη θα εκτιμάται σε σχέση μ' αυτή την ομορφιά, μ' αυτό το φως της χάριτος. Η αγιότητα στους στάρετς, γίνεται μια απαίτηση κι ένα κάλεσμα.
Η φίλη μου είπε μια φορά: «Εάν ο στάρετς Ιάκωβος είναι έτσι, τότε πως πρέπει να είναι ο Χριστός!»Ένα τεράστιο πλήθος, ανθρώπων ακολουθούσε τον παπα-Ιάκωβο που λουζόταν από το φως της αγάπης όπου κι αν εμφανιζόταν. Το κύριο χαρακτηριστικό τους είναι η ταπείνωση; Ο στάρετς Ιάκωβος λέει συχνά για τον εαυτό του: «Είμαι ένα χαλάκι όπου οι άνθρωποι σκουπίζουν τα πόδια τους».
Κι ακόμα: «Προσπαθώ συνέχεια να σκαρφαλώσω στον πάγκο και ξαναβρίσκομαι από κάτω. Αλλά ξαναπροσπαθώ, δεν κουράζομαι»
 Ο παπα-Ιάκωβος είχε πολύ ευρύ πνεύμα. Εγώ κι άλλοι πιστοί διανοούμενοι, συνηθισμένοι να είμαστε ανεκτικοί και να μην εκπλησσόμεθα ποτέ με τίποτα, ξαφνιαστήκαμε από αυτήν την ευρύτητα των κρίσεων των στάρετς, που δεν έχει κανένα κοινό σημείο με το φιλελευθερισμό ούτε με την αδιαφορία. Μια τέτοια ευρύτητα απόψεων κι ένα τέλειο θάρρος ήταν φανερά το αποτέλεσμα της εσωτερικής ηρεμίας, της δυνάμεως και της εμπιστοσύνης στο Θεό.
 Ο στάρετς ήταν πολύ οικτίρμων. Θυμάμαι πως μια φορά μετά την ακολουθία στην εκκλησία της κοιμήσεως, είχαμε σχηματίσει μια μεγάλη ουρά περιμένοντας να δεχτούμε την αγία του ευλογία και να του φιλήσουμε το χέρι. Εκείνη τη στιγμή μπήκε ένας άνδρας στην εκκλησία. Ήταν ένας γνωστός μου, που μόλις είχε έρθει στο Πετσόρι με το λεωφορείο. Εγώ ήξερα καλά τη δύσκολη ζωή του. Μόλις είχε τραβηχτεί από έναν κόσμο όπου άφηνε άλυτα δράματα στην οικογένεια του και στη δουλειά του. Το νέο και κουρασμένο πρόσωπο του Νικόλα είχε την έκφραση μιας καταστροφής. Έμοιαζε χαμένος. Μεγάλη ήταν η αντίθεση αυτού του προσώπου και των άλλων που ήσαν ήρεμοι και ειρηνικοί μετά από μια μεγάλη ακολουθία.Ο Νικόλαος, αναποφάσιστος, πιάνει θέση στην άκρη της ουράς για να ζητήσει ευλογία από τον στάρετς, αλλά ο ίδιος ο στάρετς τον προσέχει αμέσως, τον πλησιάζει, τον αγκαλιάζει (είναι η πρώτη φορά που τον βλέπει), τον φιλά στο μέτωπο, στα μάγουλα, στο λαιμό. Μόνον μια μητέρα μπορεί να χαϊδέψει έτσι ένα παιδί της που υποφέρει. Ο στάρετς ρωτά το Νικόλα από που ήρθε και πότε θα μπορέσει να περάσει για εξομολόγηση.Όταν θυμάμαι αυτή τη σκηνή, η απαίδευτη καρδιά μου μου φαίνεται πέτρινη, χονδροειδής. Στη συνέχεια είχα, εγώ η ίδια την εμπειρία της αγάπης του στάρετς. Μετά από μια συνομιλία μαζί του αποκόμισα μια αίσθηση συμφιλιώσεως χωρίς όρια, με ολόκληρο τον κόσμο, με τους ανθρώπους, τα ζώα, τις πέτρες. Δεν είναι τυχαίο το ότι ονομάζουμε το Άγιο Πνεύμα Παράκλητο: που παρηγορεί. Ακριβώς εκείνη τη στιγμή ήταν μαζί μας το Άγιο Πνεύμα. Ο στάρετς μου μίλησε άμεσα και αυστηρά για τα ελαττώματα μου, για την ανυπομονησία μου, για την έλλειψη ωριμότητας, αλλά βγήκα από το εξομολογητήριο παρηγορημένη σαν να είχα βρεθεί στον παράδεισο. Άλλωστε δεν έκρυβε την πρόθεση του να με παρηγορήσει. Κατά τη διάρκεια της συζητήσεως μας πολλές φορές μου είπε: «Να πως μπορώ ακόμα να σε παρηγορήσω». Η αγάπη του ήταν συγχρόνως μεγαλειώδης, τρυφερή και τόσο δυνατή, που δεν φοβόμουν καθόλου να του τα πω όλα ειλικρινά.
Με τα λόγια έδινε την εντύπωση ότι στέκεται με σεβασμό μπροστά σε κάθε μικρό χορταράκι.
Δεν έλεγε, «μήλο» αλλά «μηλαράκι»• ο ίδιος ήταν μια προσωπικότητα ανανεωμένη και πυρπολημένη γεμάτη από το Λόγο και από θείες ενέργειες
 Ο στάρετς Ιάκωβος δεν έκανε γενικές ερωτήσεις. Το πλησίασμα των ανθρώπων γι' αυτόν ήταν αναγκαστικά άμεσο και συγκεκριμένο. «Κάθε άνθρωπος θα διανύσει τον δικό του δρόμο προς τον Θεό. Πρέπει να δώσεις στον καθένα σύμφωνα με τα μέτρα του», έλεγε.
 Θυμάμαι που τον είδα να μιλά με μερικές γυναίκες που του ζητούσαν μια ευλογία για το γάμο τους. Στη σκληρή εποχή μας, το πρόβλημα των γάμων και των διαζυγίων έχει γίνει δραματικό. Σπάνιος είναι ο γάμος που μπορεί να θεωρηθεί ως πετυχημένος. Επίσης, οι μισοί γάμοι στη χώρα καταλήγουν σε διαζύγιο. Γι' αυτόν το λόγο, οι στάρετς δεν δίνουν εύκολα την ευλογία τους για ένα γάμο. Σε μια από τις γυναίκες που του είχε ζητήσει την ευλογία του, ο πατήρ Ιάκωβος έκανε την εξής ερώτηση:«Μπορείς να φέρεις στον κόσμο έναν άγιο; "Αν μπορείς τότε παντρέψου, διαφορετικά δεν σου δίνω την ευλογία μου».Σε μιαν άλλη είπε:«Είσαι μια μορφωμένη γυναίκα, η επιστήμη υπήρξε πάντα για σένα το ουσιωδέστερο πράγμα, από την άλλη μεριά ο γάμος ζητά πολλές θυσίες. Είσαι ικανή να θυσιάσεις τις επιστημονικές σου ασχολίες για ν' αφιερώσεις το μεγαλύτερο μέρος του χρόνου σου σε πράγματα βαρετά για σένα: το νοικοκυριό, τα ψώνια, το πλύσιμο; Κι αν έχεις παιδιά, θα πρέπει αναγκαστικά να κάνεις αυτήν τη θυσία. Σκέψου».Κι έτσι μιλούσε στην κάθε μια μ' έναν διαφορετικό τρόπο.Σε νεοφώτιστους σαν κι εμάς, ο παπα-Ιάκωβος, του άρεσε να λέει: «Ετοιμαστείτε, για μια μεγάλη απόσταση, μη βιάζεστε». Συγχρόνως ήταν απαιτητικός αγρυπνούσε αυστηρά ώστε να υπάρχει μια πνευματική πρόοδος, και ώστε οι δυνάμεις των πνευματικών του παιδιών ν' αυξάνονται μέρα με τη μέρα.





ΤΑΤΙΑΝΑ ΓΚΟΡΙΤΣΕΒΑ
απόσπασμα από το βιβλίο:Είναι επικίνδυνο να μιλάς για τον Θεό.ΤΗΝΟΣ www.egolpio.gr

Τρίτη 21 Ιουνίου 2011

Ο ασκητής γέροντας Αβιμελέχ ο αγιορείτης

Άλλα ό Κύριος, προς τον τέλος, μας επεφύλαξε νέα πλούσια ευλογία! Ό π. Γεράσιμος, φεύγοντας, μας έκανε ένα πολύτιμο δώρο. Ελάτε -μας είπε- να σας γνωρίσω ένα γέροντα ασκητή, τον π. Άβιμέλεχ, ενενήντα δύο ετών. Κτύπησε μια διπλανή ξύλινη μαυρισμένη πόρτα και σε λίγα λεπτά πρόβαλε μια οσιακή μορφή. Ένας ψηλός-ψηλός καλόγηρος, πού λες και ήταν μόνο κόκαλα και ράσο. Σκελετωμένος και στητός σαν κυπαρίσσι, παρά τα 92 του, μας είδε και μας χαιρέτησε γλυκά. Τον πρόσωπο του ήταν σκούρο, με λίγα γενάκια. Τα μάτια του ζωηρά, ή φωνή του ισχνή. Άνθρωπος-σκιά!.... Του φιλήσαμε τον χέρι και τον παρακαλέσαμε να μας πει κάτι. «Τί να σας πω εγώ παιδιά μου -μας είπε- πού είμαι 92 χρονών και όμως ακόμη δεν έχω μετανοήσει;». Και σιώπησε! Ό δεύτερος της συνοδείας, π. Διονύσιος, μας αποκάλυψε ότι, τόσων χρόνων άνθρωπος, δεν έχει αρρωστήσει ποτέ στην ζωή του. Κάποια μέρα -είπε- αισθάνθηκε ένα πόνο στο στομάχι και μου ζήτησε να του δώσω κάποιο φάρμακο. Αλλά τί φάρμακο να δώσης σ' έναν τέτοιον αγνό οργανισμό; Του έδωσα λοιπόν κι' εγώ ένα ρεβίθι βρασμένο, με λίγο μέλι και του είπα να τον καταπιεί. Ύστερα από λίγες ώρες ήλθε και μου είπε: «Θεός σχωρέσου, παιδάκι μου, μου έκανε πολύ καλό αυτό τον φάρμακο, πού μου έδωσες»!.... Άθωότης και άπλότης μικρού παιδιού! «εάν μην στραφήτε και γένησθε ως τα παιδία, ου μην είσέλθητε....» (Ματ. 18, 3)
Αρχ.Αθηναγόρα Καραμαντζάνη''Όσα δεν πήρε ο άνεμος''/apantaortodoxias

Κυριακή 19 Ιουνίου 2011

Μια αγία και θαυματουργή μαία:Η πρεσβυτέρα Όλγα Michael της Αλάσκας


Η πρεσβυτέρα Olga Michael,ήταν σύζυγος του πρωθιερέως Νikolai.Ο.Michael από το χωριό Kwethluk κοντά στον ποταμό Kuskokwim της Αλάσκας.'Οπως γράφει στο βιβλίο του''Ορθόδοξη Αλάσκα'' ο ιερέας Michael Oleksa:«δεν είχε ένα φυσικό παρουσιαστικό επιβλητικό».Γέννησε 8 παιδιά,πολλά από τα οποία χωρίς τη βοήθεια μιας μαμής.Όσο ο ιερέας-σύζυγός της βρισκόνταν στις ενορίες του,η πρεσβυτέρα Όλγα φρόντιζε την οικογένειά της και βοηθούσε και τους άλλους.Σε κάποιες στιγμές θύμιζε την ιστορία της Ταβιθά(Πράξεις των Αποστόλων)αφού:''δεν έραβε μόνο τα άμφια του π.Νικολάου και γούνες μπότες,γάντια,για τα παιδιά,αλλά δεν υπήρχε φίλος ή γείτονας που να μην έχει κάτι φτιαγμένο,ειδικά για εκείνους,από τα χέρια της.
  Ενορίες οι οποίες βρισκόνταν εκατοντάδες μίλια μακρυά δεχόνταν από εκείνην ως δώρο,τα mukluk(παραδοσιακά παπούτσια)για να τα πουλήσουν,ή δωρεές για νεόκτιστους ναούς.Δεν υπήρχε ιερέας που να μην έχει γάντια ή μάλλινες κάλτσες φτιαγμένες από τα χέρια της.Εκτός από τις άλλες ασχολίες της(όπως το να φτιάχνει τα πρόσφορα)είχε αποστηθήσει πολλούς ύμνους των μεγάλων εορτών στα Yup'ik,την μητρική της γλώσσα.
  Επέζησε κατά θαυμαστό τρόπο όταν αρρώστησε από καρκίνο και όλα φαινόνταν χαμένα(τελικά πέθανε αργότερα όταν ξανααρρώστησε)και ετοιμάστηκε με πολύ θάρρος και πίστη για την κοίμηση της στις 8 Νοεμβρίου 1979.
Φαινόνταν ότι το χιόνι και ο παγωμένος ποταμός(συνηθισμένο καιρικό φαινόμενο για την περιοχή)θα εμπόδιζαν τον κόσμο να συμμετάσχει στην κηδεία της.Κατά περίεργο όμως για την εποχή τρόπο,άρχισε να φυσάει ένας νότιος άνεμος ο οποίος άρχισε να λιώνει το χιόνι και τον πάγο και έτσι πολλοί άνθρωποι από τα γύρω χωριά άρχισαν να καταφτάνουν στο Kwethluk.Εκατοντάδες πιστοί γέμισαν τον ναό αυτήν την υπέροχη(σαν ανοιξιάτικη)ημέρα Βγαίνοντας από τον ναό,η λιτανεία συνοδεύτηκε από ένα σμήνος πουλιών,αν και αυτήν την περίοδο του χρόνου τα πουλιά είχαν μεταναστεύσει νότια.Τα πουλιά πέταξαν κυκλικά πάνω από το φέρετρο της μεχρι που την έβαλαν μέσα στον τάφο.Το έδαφος-παγωμένο κατά κανόνα αυτήν την εποχή-σκαβόνταν εύκολα,λόγω του λιώσιμου του πάγου.Το βράδυ,αφού τελείωσε το τραπέζι της συγχώρησης,ο άνεμος άρχισε πάλι να φυσάει,το ποτάμι πάγωσε,ο χειμώνας ξαναγύρισε.Ήταν σαν να άνοιξε η ίδια η γη για να δεχτεί αυτήν την γυναίκα.Η φύση συμμετείχε και αυτή στην δοξολογία του Θεού από τον πιστό λαό του.
Ωστόσο όχι μόνο η ιστορία της  αλλαξε την ζωή κάποιων ανθρώπων,αλλά και οι θαυμαστές παρουσίες της.
 Μια γυναίκα η οποία κατάγεται από το Kwethluk,αλλά τώρα κατοικεί στην Αριζόνα είδε στον ύπνο της την πρεσβυτέρα Όλγα,η οποία την καθυσύχαζε λεγοντάς της ότι η μητέρα της είναι καλά επειδή θα ακολουθήσει την πρεσβυτέρα Όλγα σε έναν τόπο φωτεινό και χαρούμενο.Η γυναίκα δεν γνώριζε ότι η μητέρα της ήταν άρρωστη και την είχαν μεταφέρει στο Anchorage και ότι μετά από λίγο θα πέθαινε.Την επόμενη ημέρα έλαβε τα νέα για την άσχημη κατάσταση στην οποία βρισκόνταν η μητέρα της.Πήγε όσο πιο γρήγορα μπορούσε από την Αριζόνα στην Αλάσκα,επαναλαμβάνοντας της τα λόγια της πρεσβυτέρας Όλγας σχετικά με το τι θα ακολουθήσει μετά το θάνατό της.Η γυναίκα πέθανε ειρηνικά χωρίς η κόρη της να λυπηθεί και να αντιδράσει υπερβολικά λόγω των όσων της είχε πει η πρεσβυτέρα.
  Μια άλλη γυναίκα,μόλις είδε την φωτογραφία της αισθάνθηκε μια ψηλαφητή παρουσία,γεμάτη στοργή και αγάπη.
 Η πιο λεπτομερής μαρτυρία όμως έρχεται από μία γυναίκα ορθόδοξη η οποία για πολλά χρόνια υπέφερε εξαιτίας κάποιας σεξουαλικής κακοποίησης που είχε υποστεί.στα παιδικά της χρόνια.
«Μια ημέρα ήμουν απορροφημένη στην προσευχή μου όταν ξαφνικά θυμήθηκα κάτι τρομακτικό για εμένα.Άρχισα να προσεύχομαι στην Παναγία να με βοηθήσει και να με ελεήσει.Σταδιακά άρχισα να νομίζω ότι βρίσκομαι σ'ένα δάσος και φοβόμουν λίγο.Σύντομα αισθάνθηκα μέσα από το δάσος μια λεπτ'η αύρακαι έπειτα ένα άρωμα φρεσκοσκαμμένου κήπου.Είδα την Παναγία έτσι όπως ήταν ντυμένη στην εικόνα αλλά πιο ψηλαφητή και πιο φωτεινή να έρχεται προς εμένα.Όσο πλησίαζε πρόσεξα ότι κάποιος περπατούσε πίσω της.Έκανε στην άκρη και έδειξε προς μία κοντή γυναίκα το πρόσωπο της οποίας εξέπεμπε σοφία.
Ποιά είναι αυτή;ρώτησα
Η Παναγία απάντησε''Η Αγία Όλγα''(Διαβάστε την ενδιαφέρουσα συνέχεια)

Η φιλοξενία του Οσίου Παισίου και ο βίος του

Είσαι πιο ανόητος από μία σαύρα!


 Κάποτε ένας καθηγητής Πανεπιστημίου επισκέφτηκε τον Γέροντα και του είπε:
-Δυσκολεύομαι να πιστέψω ότι υπάρχει Θεός.Ξέρεις είμαι άνθρωπος μορφωμένος,ζω στη ΔύσηΚαι όλα αυτά που λες και κάνεις μπορούν να εξηγηθούν με την λογική.Βέβαια κάποια δύναμη μπορεί να υπάρχει
Αλλά όσα λες περί Χριστού, περί μυστηρίων δεν τα δέχομαι.

Ο Γέροντας τον άκουσε και του είπε με απότομο τρόπο:
-Eίσαι πιο ανόητος και από μια σαύρα.
Εκείνος ενοχλήθηκε από το λόγο του γέροντα καί αντέδρασε.
Ο Γέροντας επέμενε:Αλήθεια σου λέω.
-Είσαι πιο ανόητος και από μια σαύρα και θα σου το αποδείξω.
Ο Γέροντας είχε εκεί κοντά μια σαύρα και τη φώναξε.Το ζωάκι έτρεξε κοντά του και το ρώτησε να του πει άν υπάρχει Θεός.
Η σαύρα σηκώθηκε στα δύο της πόδια κι έσκυβε το κεφάλι της
δίνοντας καταφατική απάντηση στην ερώτηση του Γέροντα.

Ο καθηγητής τα έχασε και άρχισε να κλαίει και ο Γέροντας του είπε.
-Είδες ότι είσαι πιο ανόητος και από μια σαύρα;
Η Σαύρα γνωρίζει ότι υπάρχει Θεός και εσύ με το μυαλό δεν κατάλαβες ότι υπάρχει Θεός.

Ο καθηγητής έφυγε από το κελί του Γέροντα ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΜΈΝΟΣ.

Σάββατο 18 Ιουνίου 2011

Ένας άνθρωπος στην οδό της ευλογίας

«Ήταν κάποτε ένας μορφωμένος άνδρας που επί οκτώ χρόνια παρακαλούσε το Θεό να του στείλει έναν άνθρωπο να τον διδάξει την αλήθεια.
Και κάποτε που ένιωσε αυτή την επιθυμία πολύ έντονη, άκουσε τη φωνή του Θεού να του λέει: ‘Πήγαινε στην εκκλησία, κι εκεί θα βρεις έναν άνθρωπο που θα σου δείξει την οδό της ευλογίας.’ Πήγε εκεί, και βρήκε έναν φτωχό, ξυπόλυτο,με πόδια γεμάτα πληγές και σκόνη, και όλα του τα ρούχα δεν άξιζαν ούτε δυό δεκάρες.
Τον χαιρέτησε, και του είπε:
‘Είθε ο Θεός να σου δώσει καλή ημέρα!’
Κι ο άλλος απάντησε:Ποτέ δε μου έδωσε κακή ημέρα.’
‘Είθε ο Θεός να σου δώσει καλή τύχη!’ ‘Πάντα έχω καλή τύχη.’
‘Είθε να σε κάνει ο Θεός ευτυχισμένο! Μα γιατί απαντάς έτσι;’ ‘Ποτέ δεν είμαι δυστυχισμένος.’
‘Σε παρακαλώ, εξήγησέ το μου αυτό, γιατί δεν το καταλαβαίνω.’
‘Μετά χαράς’, αποκρίθηκε ο φτωχός.
‘Μου ευχήθηκες να έχω καλή ημέρα. Όλες μου οι ημέρες είναι καλές: γιατί αν πεινάω, δοξάζω το Θεό. Αν έχει παγωνιά, χαλάζι, χιόνι, βροχή, αν ο καιρός είναι καλός ή κακός, πάντα δοξάζω το Θεό. Είμαι άθλιος και περιφρονημένος, αλλά δοξάζω το Θεό, κι έτσι πάντα η ημέρα μου είναι καλή.
Μου ευχήθηκες να μου δώσει ο Θεός καλή τύχη. Αλλά ποτέ δεν έχω κακή τύχη, γιατί ξέρω πως να ζω με το θεό, και ξέρω πως αυτό που κάνει είναι το καλύτερο. Και ό,τι ο Θεός δίνει ή επιτρέπει γιά μένα, καλό ή κακό, το παίρνω με χαρά από το Θεό, σαν το καλύτερο που μπορεί να γίνει, κι έτσι ποτέ δεν έχω κακή τύχη.
Μου ευχήθηκες να με κάνει ο Θεός ευτυχισμένο. Μα ποτέ δεν είμαι δυστυχισμένος. Γιατί η μόνη μου επιθυμία είναι να ζω μέσα στο θέλημα του Θεού, κι έχω τόσο απόλυτα παραδοθεί στο θέλημα του Θεού, ώστε θέλω αυτό που θέλει Εκείνος.’
‘Αλλά αν ο Θεός θελήσει να σε ρίξει στην κόλαση,’ ρώτησε ο μορφωμένος, ‘τι θα κάνεις τότε;’ ‘Να με ρίξει στην κόλαση; Η αγαθότητά Του δεν θα το επιτρέψει. Αλλά ακόμα κι αν το κάνει, θα Τον αγκαλιάσω με τα δυό μου χέρια. Το ένα μου χέρι, που είναι η Ταπεινότητα, θα αγκαλιάσει την ανθρώπινη φύση Του, και το άλλο μου χέρι, η Αγάπη, θα αγκαλιάσει τη θεία φύση Του, τόσο σφιχτά, που θα πρέπει να έρθει κι Αυτός στην κόλαση μαζί μου.
Γιατί καλύτερα να είμαι στην κόλαση με το Θεό, παρά στον παράδεισο χωρίς Εκείνον.’
Τότε ο Διδάσκαλος κατάλαβε ότι η αληθινή παραίτηση με την άκρα ταπεινότητα, είναι η συντομώτερη οδός προς το Θεό...
Και τον ρώτησε: ‘Τι άνθρωπος είσαι συ;’ ‘Είμαι βασιλιάς.’ ‘Πού είναι το βασίλειό σου;’
‘Η ψυχή μου είναι το βασίλειό μου, γιατί είμαι απόλυτα κύριος των εξωτερικών και εσωτερικών μου αισθήσεων, ώστε όλες οι επιθυμίες και οι δυνάμεις της ψυχής μου βρίσκονται σε πλήρη υποταγή, και αυτό το βασίλειο είναι μεγαλύτερο από οποιοδήποτε βασίλειο επί της γης.’
‘Τι σε οδήγησε σε αυτή την τελειότητα;’ ‘Η σιωπή μου, οι υψηλές μου σκέψεις, και η ένωσή μου με το Θεό. Γιατί δε μπορούσα να αναπαυθώ σε κάτι λιγώτερο από το Θεό.
Τώρα έχω βρει το Θεό, και στο Θεό έχω βρει αιώνια ανάπαυση και ειρήνη ».

Τον Πατριάρχη Γεωργίας επισκέφθηκε η Σάρον Στόουν


Το Ορθόδοξο Πατριαρχείο της Γεωργίας επισκέφθηκε η ηθοπoιός Sharon Stone και την Κυριακή 5 Ιουνίου ο πατριάρχης Γεωργίας Ηλίας ο 2ος την δέχτηκε στην πατριαρχική έδρα.
Η Σάρον Στόουν είχε την ευκαιρία να ακούσει κάποιες μουσικές συνθέσεις του γεωργιανού πατριάρχη και να θαυμάσει ορθόδοξες εικόνες.Επίσης ο πατριάρχης συζήτησε για πολλή ώρα με τη γνωστή ηθοποιό.Μετά ακολούθησε μια βόλτα στυς χειμερινούς κήπους.Στο τέλος της συνάντησης ο Πατριάρχης Ηλίας ο 2ος της δώρησε μια εικόνα της Παναγίας.
Κατά τη διαρκεια της συνάντησης ο φακός συνέλαβε πολλές φορές την διάσημη ηθοποιό να κλαίει.
Θυμίζουμε ότι το 2011 η Σάρον Στοούν υπέστη μια αιμορραγία στον εγκέφαλο η οποία λίγο έλειψε να αποβεί μοιραία.Όπως δήλωσε έπειτα, είδε το θάνατο κατάματα,ενώ όλην αυτήν την περίοδο έβλεπε ένα άσπρο φως.

Παρασκευή 17 Ιουνίου 2011

ΑΣ ΓΥΜΝΑΖΟΜΑΣΤΕ ΓΙΑ ΤΟΝ ΚΑΙΡΟ ΤΟΥ ΜΑΡΤΥΡΙΟΥ!


"Ας γυμναζόμαστε για τον καιρό του μαρτυρίου. Περιφρόνησαν εκείνοι τη ζωή τους, περιφρόνησε συ τίς αμαρτωλές άπολαύσεις. Έριξαν εκείνοι τα σώματα τους στη φωτιά" ρίξε εσύ χρήματα στα χέρια των φτωχών. Πάτησαν εκείνοι πάνω σε αναμμένα κάρβουνα, σβήσε εσύ της κακής επιθυμίας τη φλόγα... Όπως οί Μάρτυρες και συ μην κοιτάς τα παρόντα δυσάρεστα, αλλά τα μέλλοντα ευχάριστα. Όχι τα δεινά πού σε πιέζουν, αλλά τα αγαθά πού ελπίζουμε να απολαύσουμε. Όχι τα παθήματα, αλλά τα βραβεία. Όχι τους κόπους, αλλά τα στεφάνια. Όχι τους ίδρωτες, αλλά τίς αμοιβές. Όχι τους πόνους, άλλα τίς ανταποδόσεις. Όχι τη φωτιά πού καίει, αλλά τη μέλλουσα βασιλεία. Όχι τους γύρω δήμιους, αλλά το στεφανοθέτη Χριστό Ιερού Χρυσοστόμου'Έγκώμιον εις τους Αγίους Παντας''

Το κορμί σας ας το καύσουν, ας το τηγανίσουν τα πράγματα σας ας σας τα πάρουν μη σας μέλλει" δώσατε τα δεν είναι ιδικά σας. Ψυχή και Χριστός σας χρειάζονται. Αυτά τα δύο όλος ό κόσμος να πέσει δεν ημπορεί να σας τα πάρει, εκτός και τα δώσετε με το θέλημα σας».
Αγιος Κοσμάς ό Αιτωλός



Μη νομίζεις ότι μάρτυρες είναι εκείνοι μόνο πού τους έκοψαν το κεφάλι μία φορά, επειδή δεν αρνήθηκαν το Χριστό. Είναι καί άλλοι, πού δεν αρνούνται την αρετή, την υπομονή. Οί πρώτοι μία φοράν έμαρτύρησαν, ενώ οί δεύτεροι κάθε λίγο μαρτυρούν. «Έλογίσθημεν ως πρόβατα σφαγής. Ένεκα σου θανατούμεθα όλην την ήμέραν» (Ρωμ. η' 36), λέει ή θεία Γραφή. Είναι οί αναίμακτοι μάρτυρες, τη προαιρέσει μάρτυρες. Οί αφανείς μάρτυρες στον κόσμο, αλλά φανεροί στο Θεό.
Από το βιβλίο «Γέροντας Έφραίμ Κατουνακιώτης»


«Είναι φανερό ότι δεν υπάρχει εκείνος πού να μπορεί να τρομοκρατήσει καί να υποδουλώσει εμάς, πού σε όλη τη γη έχουμε πιστέψει στον Ιησού. Ενώ βέβαια αποκεφαλιζόμαστε καί σταυρωνόμαστε καί ριχνόμαστε στα θηρία, στίς φυλακές, στη φωτιά καί σ' όλα τα άλλα βασανιστήρια, είναι φανερό ότι δεν παύουμε να διακηρύττουμε με θάρρος την πίστη μας" αλλά όσο πιο πολλά άπ' αυτά τα άνοσιουργήματα συμβαίνουν, τόσο πιο πολλοί άλλοι γίνονται πιστοί καί θεοσεβεΐς με τη βοήθεια του Ιησού. Όπως ή κληματαριά, από την οποία θα κόψει κανείς τα κλαδιά πού έκαμαν καρπό, ξαναβλαστάνει καί βγάζει άλλα κλαδιά θαλερά καί καρποφόρα, το ίδιο γίνεται και σ' εμάς. Γιατί το αμπέλι πού φύτεψε ό Θεός καί Σωτήρας Χριστός είναι ό λαός Του», 
Ιουστίνου Φιλοσόφου και Μάρτυρος προς Μάρκον Αυρήλιον


Ό ποιητής Χρηστοβασίλης έγραφε για έναν Εθνομάρτυρα από τους πρόσφατους: « Χαρά στο Θάνατο Σου. Δεν είναι θάνατος αυτός, είναι ζωή καθάρια, τέτοιος θάνατος λογιέται αθανασία».



Μας δίδαξαν στα σχολεία ότι έχουμε πέντε μόνο αισθήσεις. Άπέκρυψαν την αίσθηση την πολύ πιο σπουδαία της ψυχης. Έτσι δημιουργήσαμε μια γενιά αισθησιακή, όπου λειτουργούν μόνο οί σωματικές αισθήσεις. Υποτιμάμε τον πνευματικό κόσμο. Τη φωνή των μαρτύρων καί των αγίων. "Αλλου είδους αυτιά όμως χρειάζονται για να την ακούσουν. Ό ίδιος ό Κύριος μας, το επισήμανε: « ό έχων ώτα άκούειν, άκουέτω». Καί ή φωνή τους αυτή μας είναι τόσο αναγκαία. Επειδή μας υπενθυμίζει καθήκοντα λησμονημένα, Οτι χωρίς θυσίες τίποτε δεν μπορεί να ευημερήσει.
Οί άγιοι καί οί μάρτυρες για τη θυσία τους ζητάνε ως αντάλλαγμα μιμητές ανάμεσα μας. Όχι για να χύσουμε άσκοπα το αίμα μας, τα πράγματα έχουν αλλάξει από εκείνη την εποχή. Ζητούν από τον καθένα μας να υποστηρίζει την αλήθεια, να ζει την αλήθεια, να διακηρύττει την αλήθεια προς όλες τις κατευθύνσεις. Κάθε πιστός να γίνει μάρτυρας με το παράδειγμα του, κυρίως όμως με τα έργα του. Ό τόπος μας πολλά ακόμη χρειάζεται. Κυρίως όμως χρειάζεται νέους ανθρώπους, αυθεντικούς, όχι κίβδηλους καί νοθευμένους. Να θέτουν σέ πράξη καί έργα ό,τι πιστεύουν. Να ζουν όπως προσεύχονται  καί να προσεύχονται όπως ζουν. Με τέτοιο βίωμα συνέπειας καί πιστότητας μπορούμε να αναδειχθούμε μάρτυρες
Μητρ.Σηλυβρίας,Αιμιλιανού Τιμιάδου


Μοϋ λεγε προχτές ένας χαριτωμένα οργισμένος νεαρός.

- Μιλάτε γιά μάρτυρες. Μα μόνο οι χριστιανοί έχουν; Τί είναι αυτοί πού σφαγιάζονται σ' όλο τον κόσμο για άλλες ιδέες; Πρέπει να ομολογήσετε,αν είσαστε τίμιοι, πώς αυτές οι ιδέες έχουν περισσότερους.
Το ερώτημα του παιδιού μου τριβέλλιζε το μυαλό. Αλήθεια, μόνο εμείς οί χριστιανοί έχουμε μάρτυρες; Ρώτησα ένα σοφό άνθρωπο. Ρώτησα, ας ποϋμε έναν ειδικό που ξέρει να ξεχωρίζει το γνήσιο από την απομίμηση.

- "Ακουσε, μου είπε. Ξέχασε ό νεαρός σου μια λεπτομέρεια. Μάρτυρες έχουν κι άλλοι. Οι μάρτυρες όμως της Εκκλησίας μας ήταν οί μόνοι πού πέθαναν συμφιλιωμένοι με το δήμιο τους. Οί δικοί μας μάρτυρες δεν πέθαναν με το μίσος στην καρδιά.
Γαλάτεια Γρηγοριάδου Σουρέλη

Πρόσωπα που προγεύονται την αιώνια ζωή...

...Αύτη ή καθαρή και άμεση σχέση ανάμε­σα στο υπερβατικό και τον άνθρωπο εκ­δηλώνεται σε όλες τις περιστάσεις καί τις καταστάσεις της ζωής. Ή συναίσθηση ότι οϋτε μια τρίχα της κεφαλής μας δεν μπορεί να πέσει χωρίς τη θέληση του Θεού, προσφέρει γαλήνη καί ειρήνη εσωτερική, πού φαίνονται καθαρά στα πρόσωπα των πιστών. "Ετσι συναντά κανείς, μερικές φο­ρές, κυρίως σε μοναστήρια, πρόσωπα μο­ναχών πού θα νόμιζες πώς έχουν κατέβει απευθείας από κάποια παλιά εικόνα
"Ε­νας γέροντας μοναχός, ό πατήρ Κόνων, διηγόταν πώς στα νειάτα του, ως υποτα­κτικός ενός αγίου γέροντα, αρρώστησε βαριά. Ό γιατρός του έγραψε φάρμακα, πού έπρεπε να τα παίρνει μαζί με γάλα. Άλλα τότε ήταν Μεγάλη Σαρακοστή και ό νεαρός μοναχός ρώτησε σχετικά τον πνευματικό του. Ό γέροντας ήταν κατη­γορηματικός: "Οχι γάλα κατά τη διάρκεια της Σαρακοστής. « Άλλα ό γιατρός —αν­τέτεινε ό μοναχός— μου είπε πώς αν δεν πάρω γάλα θα πεθάνω». «Καλώς, ας πε­θάνεις λοιπόν, παιδί μου, ας πεθάνεις», του αποκρίθηκε. «Είναι, ίσως, θέλημα τον Θεού».Φυσικά, ό νεαρός μοναχός υπάκουσε στο γέροντα του. «Καί, όπως βλέπετε, εί­μαι ακόμη εν ζωή», μας έλεγε χαμογελών­τας.
 Ό πατήρ Κόνων πάντα χαμογελάει. Είναι ό "Αγιος Νικόλαος του μοναστηρί­ου. Καλεί στο κελλί του όλους τους προ­σκυνητές του μοναστηρίου και τους προ­σφέρει καρύδια, ψωμί, μήλα, μέλι. Το κελ­λί του είναι πάντα γεμάτο από κόσμο. "Ο­λοι του ζητούν μια συμβουλή ή, απλά, μια ζεστή λέξη. «Όταν δεχόμαστε τους ξέ­νους, είναι ο Θεός που επισκέπτεται το σπίτι μας», τους λέει. 
 Στά μάτια του, όλοι είναι καλοί, όλοι είναι θαυμάσιοι
. Εί­ναι ό δοχειάρης του μοναστηρίου και φροντίζει για όλους. Αλλά ποτέ δεν βάζει τροφή στο στόμα του. "Οταν κάποιος επι­μείνει, παίρνει ένα κομμάτι ψωμί, πού το ξεχνά στο χέρι του. «Μόλις σηκώθηκα όπ' το τραπέζι», δικαιολογείται. Περνάει με διακριτικότητα από όλα τα πράγματα, λες καί είναι μια αυλή ύπαρξη, πού ζει μονάχα από το πνεύμα.Ό ορθόδοξος μοναχισμός έχει πολ­λούς τέτοιους εκπροσώπους, πού τα πρό­σωπα τους, θα έλεγα, είναι άυλα: "Εχουν εκλείψει άπ' αυτά τα σημάδια των παθών, του άγχους, των μερίμνων. Εΐναι πρόσω­πα πού προγεύονται, από τώρα, την αιώ­νια ζωή, πού ακτινοβολεί το φως του πνεύματος — ζωή της απόλυτης γαλήνης. Είναι πολυάριθμοι ούτοι οί μοναχοί, δια­φόρου ηλικίας, ιδιοσυγκρασίας καί θεο­λογικής μορφώσεως, αλλά έχουν ως κοι­νό τους γνώρισμα μια διαφάνεια, μια α­νέκφραστη οντότητα, ξεχωριστή ό καθέ­νας, άλλα όμοια, έχουν ευγένεια, χιούμορ —ναί, χιούμορ— και μια απεριόριστη δεξι­ότητα ν' ανακαλύπτουν την ομορφιά του κόσμου, για τούς ίδιους και για τους άλ­λους, να την αξιοποιούν ως ανεκτίμητο δώρο του Θεού. Καί πάνω απ" όλα μια ψυχική ισορροπία: αύτη ή σοφία, για την οποία μιλούν οί Πατέρες — πέρα από κά­θε αυστηρότητα, πέρα από την ενόχληση του αμαρτωλού καί την ανέκκλητη κατα­δίκη.
Lidia Staniloae-περιοδικό ''Σύναξη'' /proskynitis

Πέμπτη 16 Ιουνίου 2011

Μοσχοβόλαγε όπως το λείψανο της Αγίας Άννας!




Ό ασκούμενος στα Κατουνάκια του Άγιου "Ο­ρους πατήρ Μάξιμος, πού έχει σπουδάσει Φυσικός, μας διηγήθηκε τα έξης:
"Μια χρονική περίοδο πριν γίνω μοναχός, είχα πολλούς πειρασμούς.Ο Γέρων Άνθιμος που ήταν πνευματικός μου και που ήξευρε τις μεθοδείες του διαβόλου, μου συνιστούσε να κάνω υπομονή λέγον­τας μου:
- Κάνε υπομονή και ό Θεός θα σε επιβραβεύσει και πολλά καλά θα σου δώσει.

Ό πειρασμός, όμως, δεν υποχωρούσε και κάθε φορά ό Γέρων επαναλάμβανε τα ίδια λόγια. Από τις πολλές, όμως, φορές κλονίστηκα και έβαλα λογισμό: "Αν ό Γέρων είναι άνθρωπος του Θεού κάτι θα μου φανερώσει. Αυτή την φορά με βαθύ πόνο πλησίασα τον Γέροντα, πού για πρώτη φορά με υποδέχθηκε με υπερβολική χαρά και,οταν πήγα να του φιλήσω το χέρι, αυτό μοσχοβολούσε σαν το λείψανο της Άγιας Άννης, πού φυλάσσεται στο Κυριάκο της Σκήτης. Το άφησα και το ξανάπιασα και τότε ή ευωδιά ήταν έντονώτερη. Μου είπε με πολλή χάρη:
- Παιδί μου, έχε εμπιστοσύνη στον Θεό και αυτό πού θέλεις θα γίνει σύντομα.

Πράγματι από εκείνη την στιγμή σταμάτησε ό πειρασμός.

Τα χρόνια, όμως, κύλησαν και ό Γέρων, όπως κά­θε θνητός, άπεδήμησε προς την ουράνια πατρίδα. Ό υποτακτικός του Γέροντος, πατήρ Χερουβείμ, με παρεκάλεσε να γράψω δυο λόγια από την βιοτή του Γέ­ροντος, για να τα διαβάσει στο τεσσαρακονθήμερο μνημόσυνο του. Είχα, όμως, στην διάθεση μου λιγό­τερο από δυο ημέρες και ή πίεση του χρόνου με έκα­νε να υποφέρω.Ηταν ήδη έξι ή ώρα το απόγευμα, αλλά έφερα στην μνήμη μου τον Γέροντα, γαλήνεψα και έκανα υπακοή. "Εφυγα για τα Κατουνάκια τρέχοντας. "Ηθελα με πολλή ευχαρίστηση να καταθέσω μια όμορφη μαρτυρία της ζωής του Γέροντος, άλλά ό χρόνος ήταν λίγος. Στίς οκτώ το βράδυ ξεκίνησα να γράφω. Μέχρι τις εννέα δεν πήγαινε το χέρι μου. Ε­πικαλέστηκα τότε τον Γέροντα και ζήτησα την βοή­θεια του. Σέ δέκα λεπτά ξεκαθάρισε το μυαλό μου και άρχισα να γράφω. Σέ μισή ώρα είχα γεμίσει τρεις σελίδες. Το ξαναδιάβασα. Μου άρεσε. Λέγω πάλι:

- Γέροντα, είναι καλό αυτό που έγραψα;

Τότε μου ήλθε μια ευωδιά, όμοια με εκείνη πού εί­χα αισθανθεί παλαιότερα, όταν του φίλησα το χέρι, την ευωδιά του λειψάνου της Αγίας "Αννης.Νοερά συγκατένεψε ό Γέροντας, είπα μέσα μου"

Από το βιβλίο''Γέρων Άνθιμος ο Αγιαννανίτης'',Εκδ.Μυγδονία,Θεσ/νικη 2000/proskynitis.blogspot.com

Άγιος Νεομάρτυς Ερμογένης επίσκοπος Τομπόλσκ(+16-6)Με άφθαρτο λείψανο




Ὁ κατά κόσμον Γεώργιος Ἐφραίμοβιτς Dolganov γεννήθηκε τό 1856, σέ οἰκογένεια Ἱερέως. Σπούδασε Δίκαιο, Μαθηματικά, Ἱστορία καί Φιλολογία στό Πανεπιστήμιο τοῦ Νοβοροσίσκ καί Θεολογία στήν Ἀκαδημία τῆς Πετρουπόλεως. Τό 1890 δέχθηκε τήν Ἱερωσύνη καί τό 1898 χειροθετήθηκε Ἀρχιμανδρίτης καί διορίστηκε Διευθυντής τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς τῆς Τιφλίδος. Τό 1901 χειροτονήθηκε Ἐπίσκοπος Βόλσκ, βοηθός τῆς Ἐπισκοπῆς Σαράτωφ. Τό 1903 μετατέθηκε στήν Ἐπισκοπή Σαράτωφ καί ἔγινε Συνοδικός.
Ἦταν ἕνας ἐξαιρετικά καλλιεργημένος καί δραστήριος Ἱεράρχης. Στήν Ἐπισκοπή του διακρίθηκε στήν ἀνέγερση καί ἀνακαίνιση ναῶν καί στή λειτουργία νέων σχολείων. Τόν ἐκτιμοῦσε ἰδιαίτερα ὁ ἅγ. Ἰωάννης τῆς Κροστάνδης, ὁ ὁποῖος τοῦ προεῖπε τόν μαρτυρικό του θάνατο! Ἦρθε σέ σύγκρουση μέ τά Ἀνάκτορα γιά τό θέμα τοῦ Ρασπουτίν καί ὁ Τσάρος Νικόλαος Β' τοῦ ἀφαίρεσε τήν ἐπισκοπική ἕδρα (ἀργότερα, τό 1918, ὅταν ὁ Τσάρος καί ἡ οἰκογένειά του κρατοῦνταν στό Τομπόλσκ, ὁ Νικόλαος κατάλαβε τό λάθος του καί ζήτησε μέ ἐδαφιαῖα μετάνοια συγγνώμη ἀπό τόν ἀδικηθέντα Ἐπίσκοπο).
Τήν 8. 3. 1917 ὀνομάσθηκε Ἀρχιεπίσκοπος Τομπόλσκ καί μ' αὐτή τήν ἰδιότητα πήρε μέρος στήν Πανρωσική Σύνοδο τοῦ 1917 - 18.
Μετά τήν Ὀκτωβριανή Ἐπανάσταση τάχθηκε ἀνοικτά κατά τοῦ διατάγματος χωρισμοῦ Ἐκκλησίας - Πολιτείας καί ἐπίσης ἐναντίον ἑνός τῶν πρώτων κατά τῆς Ἐκκλησίας μέτρων πού πῆραν οἱ Μπολσεβίκοι, τῆς ἀπαγορεύσεως τῶν δημόσιων θρησκευτικῶν ἐκδηλώσεων (ὅπως λιτανειῶν, κωδωνοκρουσιῶν, κ.λ.π.). Ἔτσι ὠργάνωσε μία λαμπρή λιτανεία τοῦ Τιμίου Σταυροῦ, τήν Κυριακή τῶν Βαϊων τοῦ 1918, μέ λάβαρα, ἱερές εἰκόνες καί χιλιάδες πιστῶν, πού ἄρχιζε ἀπό τόν Μητροπολιτικό Ναό καί κατέληγε στό ἱστορικό φρούριο τῆς πόλεως τοῦ Τομπόλσκ, ἀπ' ὅπου ὁ Ἐπίσκοπος εὐλόγησε τήν πόλη καί τόν λαό.
Τό γεγονός αὐτό, ὅπως ἦταν ἀναμενόμενο, προκάλεσε τήν ὀργή τῶν Μπολσεβίκων. Ὁ ἐπ. Ἑρμογένης μίλησε γιά τελευταῖα φορά στούς πιστούς τήν Κυριακή τῶν Βαϊων. Συνελήφθη τήν Μεγ. Παρασκευή, μεταφέρθηκε ἀμέσως στό Τιούμεν καί τελικά φυλακίσθηκε στό Αἰκατερίενμπουργκ. Ὅταν ὁ λαός ἔμαθε τήν σύλληψη τοῦ Ποιμενάρχη του κινητοποιήθηκε καί ἀμέσως ἐκλέχθηκε τριμελής ἐπιτροπή (ἀπό τούς Κληρικούς Ἐφραίμωφ καί Μακάρωφ καί τόν λαϊκό Μινιάτωφ), ἡ ὁποία πῆγε στό Αἰκατερίενμπουργκ καί ζήτησε τήν ἀπελευθέρωση τοῦ Ἐπισκόπου. Ἀντί ἄλλης ἀπαντήσεως οἱ ἀθεϊστές συνέλλαβαν καί ἐκτέλεσαν τούς ἐκπροσώπους τοῦ πιστοῦ λαοῦ τοῦ Τομπόλσκ!
Τήν Τρίτη μετά τήν ἑορτή τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ὁ ἐπ. Ἑρμογένης, ὁ Ἱερεύς Πέτρος Karelin, οἱ λαϊκοί Νικόλαος Knyazev, Μστισλάβ Golubin καί Ἐρρῖκος Rushinsky καί ὁ ἀξιωματικός Ershov μεταφέρθηκαν μέ τραῖνο στό Τιούμεν. Ἡ παρουσία στήν περιοχή Λευκῶν Στρατευμάτων, ἀνάγκασε τούς Μπολσεβίκους νά ἀπομακρυνθοῦν μέσῳ τοῦ ποταμοῦ Τούρα. Τήν 13. 6. 1918 οἱ κρατούμενοι ἐπιβιβάστηκαν στό ποταμόπλοιο "Yermak". Τήν ἑπομένη 14. 6. 1918 στό χωριό Ποκρόβσκογιε (ἰδιαίτερη πατρίδα τοῦ Ρασπούτιν), οἱ λαϊκοί μεταφέρθηκαν στό ποταμόπλοιο "Oka" καί ἐκτελέστηκαν. Τήν 15. 6. 1918 μεταφέρθηκαν στό "Oka" ὁ ἐπ. Ἑρμογένης καί ὁ Ἱερεύς Πέτρος. Μετά ἀπό ἕνα βασανιστικό βράδυ, ρίχτηκαν τήν ἐπομένη 16. 6. 1918 στόν ποταμό, μέ μία πέτρα στό λαιμό ὁ καθένας!
Τήν 3. 7. 1918 τά λείψανα τῶν Μαρτύρων βρέθηκαν στήν ὄχθη τοῦ ποταμοῦ, ἀπό χωρικούς τοῦ χωριοῦ Usolsk καί ἐνταφιάσθηκαν στό μέρος πού βρέθηκαν ἀπό τόν Ἀλέξιο Γεώργιεβιτς Maryanov. Τήν 21. 7. 1918 τά λείψανα μεταφέρθηκαν στό χωριό Ποκρόβσκογιε καί τήν 2. 8. 1918 κατατέθηκαν στήν κρύπτη τοῦ Ἱεροῦ Χρυσοστόμου, στόν Καθεδρικό Ναό Ἁγίας Σοφίας Τομπόλσκ. Γιά ὅλο τό διάστημα ἀπό τοῦ μαρτυρικοῦ του θανάτου (16. 6. 1918), μέχρι τήν κατάθεσή του στήν κρύπτη (2. 8. 1918), τό Λείψανο τοῦ Ἱερομάρτυρος Ἑρμογένους δέν παρουσίασε σημεῖα φθορᾶς!
Μετά τόν θάνατο τοῦ Ἐπισκόπου οἱ Μπολσεβίκοι κρεούργησαν τόν νεαρό Σέργιο Konev, ὁ ὁποῖος εἶχε παράσχει καταφύγιο καί φιλοξενία στό διωκόμενο Ἀρχιερέα. Ὁ Μάρτυς τῆς Χριστιανικῆς Ἀγάπης Σέργιος ἐνταφιάσθηκε δίπλα στόν Ἱερομάρτυρα τῆς Χριστιανικῆς Πίστεως Ἑρμογένη.

Το άφθαρτο λείψανο του Αγίου νεομάρτυρος Ερμογένου επισκόπου Τομπόλσκ

Τετάρτη 15 Ιουνίου 2011

Μία μητέρα που ήξερε να δακρύζει και να γονατίζει!


Η συμβολή των μητέρων των Τριών Ιεραρχών, Έμμέλειας του Μ. Βασιλείου, Νόνας του Γρηγορίου του Ναζιανζηνοϋ καί Άνθούσας Ιωάννη του Χρυσόστομουστην ανάδειξη αυτών των Μεγάλων Πατέρων καί Οίκουμενικών Διδασκάλων της Εκκλησίας υπήρξε αποφασιστική. Καί είναι δίκαιος ό θαυμασμός του εθνικού ρήτορα Λιβάνιου για τη χριστιανή γυναίκα - «Βαβαί, οιαι παρά χριστιανοίς είσι γυναίκες» - στο πρόσωπο της μητέρας του Χρυσόστομου, της νεαρής χήρας με την εκπληκτική πιστότητα στη μοναδική αγά­πη της ζωής της καί την ολοκληρωτική της αφοσίωση στην αγωγή του υπέροχου γιου της. Υπάρχει όμως μια ενδιαφέρου­σα λεπτομέρεια! Καί οι τρεις τους, εξαίρετα πνεύματα, ήταν δεκτικοί, εύάγωγοι ως παιδιά καί νέοι στα άφορώντα τη σχέση τους με τη χριστιανική Αλήθεια καί ζωή!Την Ιδια εποχή στην Εκκλησία του Χρίστου πού παροικεί στη Δύση μια άλλη χριστιανή, ή Μόνικα - χήρεψε κι αυτή νέα -σήκωσε με ανάλογη προς την Ανθούσα πιστότητα το σταυρό της χηρείας της, καί επέδειξε άντόστοιχη αφοσίωση στήν άγωγη του επίσης εξαίρετου στο πνεύμα γιου της, Αύγουστίνου. Μα αυτός, παρά τη σφοδρή επιθυμία καί μεγάλη προσπάθεια της, έδειξε απροθυμία, αδιαφορία για τα άφορώντα τη χριστια­νική Αλήθεια καί ζωή.Καί το χειρότερο, τράβηξε κατά την αντί­περα όχθη, έπεσε σε υπαρξιακό αδιέξοδο, έζησε βίο άστατο, παραδόθηκε σε εξάρτηση αισθησιακή! Καί κείνη έγκαρτέρησε, όχι μια δυο μέρες, ένα ή δύο μήνες, ούτε ένα δυο αλλά δεκαέξι ολόκληρα χρόνια σε μαρτύριο δα­κρύων, δακρύων πού τα γόνατα της μεταποιούσαν σε σταλαγ­ματιές θερμής προσευχής! Καί ελεήθηκε από το Θεό, ευλογή­θηκε από την Αγάπη Του με την ευτυχία να δει το γιο της χρι­στιανό! Κι αργότερα Επίσκοπο Ίππώνος καί κορυφαίο Πατέρα ιδιαίτερα της Δυτικής Εκκλησίας!Δε θα την πω πιο αξιοθαύμαστη από τις μητέρες των Τριών Ιεραρχών. Κρίση σε προσωπικούς σταυρούς δεν χωρεί! Ό Θε­ός γνωρίζει λογισμούς καί διαλογισμούς, διαθέσεις της καρδιάς καί ή Αγάπη Του κρίνει! Θα την πω όμως πιο μαρτυρική! Καί θα διερωτηθώ, τί άραγε θα αναφωνούσε ό Λιβάνιος, αν την είχε κι αυτήν γνωρίσει! Άλλα καί θα προτείνω την προσέγγιση της ιερής μορφής της πού ακολουθεί, ένα μικρό σταχυολόγημα από τα «εκ βαθέων» -«Εξομολογήσεις»- του τελικά λα­μπρού γιου της. Γιατί ή περίπτωση της ενδιαφέρει όχι λίγες μη­τέρες πού σηκώνουν σήμερα ανάλογους σταυρούς.(Διαβάστε την ενδιαφέρουσα συνέχεια) 

'Αγιος Εφραίμ-Πατριάρχης των Σέρβων


07.jpg
Ήταν υιός ιερέως από τη Βουλγαρία και από νέος πόθησε την ασκητική ζωή. Όταν οι γονείς του θέλησαν να τον νυμφεύσουν, έφυγε για το Άγιον Όρος και, έγινε μοναχός στη μονή Χιλανδαρίου.
Αργότερα επέστρεψε στη Σερβία και ασκήθηκε στην Κλεισούρα του ποταμού Ίμπα και το μοναστήρι του Ντέτσανη. Πατριάρχευσε δύο φορές (1375-1379 και 1389-1392). Την πρώτη φορά παραιτήθηκε οικειοθελώς και επέστρεψε στην ποθητή του έρημο. Μετά από παράκληση του ηγεμόνα Λαζάρου αναλαμβάνει ξανά την πατριαρχεία. Τη φορά αυτή όμως έχει να γευθεί μεγάλη θλίψη, γιατί στις ημέρες του συμπίπτει η πιο ζοφερή περίοδος του έθνους του, η τραγωδία του Κοσσυφοπεδίου (1389), όπου οι Σέρβοι νικήθηκαν από τους Τούρκους, αφού αγωνίσθηκαν μέχρι τέλους υπέρ πίστεως και πατρίδος. Υπήρξε ποιητής Παρακλητικών Κανόνων.
10.jpg
Ο όσιος πατριάρχης κοιμήθηκε σε βαθειά γεράματα και τα οστά του φυλάγονται στο ναό του Αγίου Δημητρίου στο Πέκιο. Το βίο και την ακολουθία του έγραψε, λίγο μετά την κοίμησή του, ο μαθητής του επίσκοπος Μάρκος. Τοιχογραφίες του σώζονται στο Πέκιο, στις μονές Γρατσάνιτσα και Στουντένιτσα. Η αναγνώριση της αγιότητός του έγινε από τη Σερβική Εκκλησία και τιμάται ιδιαίτερα στο Πέκιο, στις 15 Ιουνίου και στις 30 Αυγούστου.

ΑΓΝΗ ΠΑΡΘΕΝΕ(Αρχαία Σλαβονικά)

Τρίτη 14 Ιουνίου 2011

Στιγμές από την Θ.Λειτουργία εις μνήμην του Αγ.Ιουστίνου(Πόποβιτς)στο Μπάλιεβο



Περισσότερες φωτογραφίες ΕΔΩ

Η πλάνη του αγίου(Από τη ζωή του Αγίου Νικήτα επισκόπου Νόβγκοροντ)


Από τη ζωή του αγίου Νικήτα των σπηλαίων του Κιέβου, που έζησε πριν από 1000 περίπου χρόνια στη Ρωσία (η μνήμη του εορτάζεται στις 30 Απριλίου):
Κινούμενος από ζήλο, ο Νικήτας ζήτησε από τον ηγούμενό του ευλογία για να γίνει ερημίτης. Ο ηγούμενος (που τότε ήταν ο άγιος Νίκων) του το απαγόρευσε, λέγοντας «Τέκνο μου, δεν είναι καλό για σένα που είσαι νέος, να μένεις αργός. Καλύτερο για σένα είναι να ζεις με τους αδελφούς. Διακονώντας τους δεν θα χάσεις την αμοιβή σου. Ξέρεις κι εσύ πως ο Ισαάκ εξαπατήθηκε από τους δαίμονες στην ερημιά. Θα είχε πεθάνει αν δεν τον έσωζε η ιδιαίτερη χάρη του Θεού, δια των προσευχών των αγίων Πατέρων μας Αντωνίου και Θεοδοσίου.»
«Πάτερ», απάντησε ο Νικήτας, «δεν θα ξεγελαστώ ποτέ από τέτοιου είδους απάτες, αλλά θέλω να σταθώ ακλόνητος απέναντι στα τεχνάσματα των δαιμόνων και να ζητήσω από το Θεό να μού δώσει το χάρισμα της θαυματουργίας, όπως στον Ισαάκ τον ασκητή, που μέχρι τώρα ακόμα τελεί πολλά θαύματα.»
«Η επιθυμία σου», είπε ξανά ο ηγούμενος, «είναι υπεράνω των δυνάμεών σου. Φυλάξου, μήπως υπερυψωθείς και πέσεις. Εγώ, αντίθετα με τα σχέδια σου, σου βάζω κανόνα να υπηρετείς τους αδελφούς, και θα λάβεις στέφανο από το Θεό για την υπακοή σου.»
Ο Νικήτας, παρασυρόμενος από τον ισχυρότερο ζήλο για την ερημική ζωή, δεν είχε την παραμικρή επιθυμία να προσέξει αυτά που τού είπε ο ηγούμενος. Έκανε αυτό που είχε βάλει στο μυαλό του. Έγινε ερημίτης έγκλειστος και προσευχόταν συνεχώς χωρίς ποτέ να βγαίνει έξω. Μετά από κάποιον καιρό, μια φορά που προσευχόταν, άκουσε μια φωνή να προσεύχεται μαζί του, και μύρισε ένα εξαιρετικό άρωμα. Παραπλανημένος από αυτό, είπε μέσα του, «Αν αυτός δεν ήταν άγγελος, δεν θα προσευχόταν μαζί μου και δεν θα υπήρχε η ευωδία του αγίου Πνεύματος.» Ο Νικήτας άρχισε να προσεύχεται ειλικρινά, λέγοντας: «Κύριε, φανέρωσε τον εαυτό Σου σε μένα, ώστε να μπορώ να Σε δω.»
Τότε, μια φωνή του είπε: «Δεν θα σου εμφανιστώ επειδή είσαι νέος, μήπως υπερυψωθείς και πέσεις.»
Ο ερημίτης απάντησε με δάκρυα, «Κύριε, δεν θα παραπλανηθώ, γιατί ο ηγούμενος με δίδαξε να μην προσέχω τις δαιμονικές απάτες, αλλά θα κάνω ότι με διατάξεις».
Τότε, έχοντας κερδίσει εξουσία πάνω του, ο ψυχοκτόνος όφις είπε: «Είναι αδύνατο για έναν άνθρωπο να με δει ενώ είναι ακόμα στο σώμα. Αλλά πρόσεξε, στέλνω τον άγγελό μου να μείνει μαζί σου. Κάνε το θέλημά του.»
Μ’ αυτά τα λόγια, ένας δαίμονας με μορφή αγγέλου εμφανίστηκε στον ερημίτη. Ο Νικήτας έπεσε στα πόδια του και τον προσκύνησε σαν να ήταν άγγελος. Ο δαίμονας είπε, «Από εδώ και στο εξής να μην προσεύχεσαι, αλλά να διαβάζεις βιβλία. Μ’ αυτόν τον τρόπο θα συνάψεις σταθερή σχέση με το Θεό και θα λάβεις τη δύναμη να δίνεις ωφέλιμα διδάγματα σ’ αυτούς που έρχονται σε σένα, και εγώ θα προσεύχομαι αδιάλειπτα στον Δημιουργό των πάντων για τη σωτηρία σου.»
Ο ερημίτης πίστεψε αυτά τα λόγια και εξαπατήθηκε ακόμα περισσότερο. Σταμάτησε να προσεύχεται και ασχολείτο με το διάβασμα. Έβλεπε το δαίμονα να προσεύχεται διαρκώς και αναγάλλιαζε, υποθέτοντας ότι ένας άγγελος προσευχόταν μαζί του. Τότε άρχισε να μιλά πολύ από τη Γραφή σ’ αυτούς που έρχονταν σ’ αυτόν, και να προφητεύει όπως οι έγκλειστοι της Παλαιστίνης.
Η φήμη του εξαπλώθηκε ανάμεσα στους κοσμικούς ανθρώπους κι έφτασε στην αυλή του μεγάλου πρίγκιπα. Στην πραγματικότητα δεν προφήτευε, αλλά έλεγε σ’ εκείνους που έρχονταν σ’ αυτόν που ήταν κρυμμένα κλεμμένα αγαθά, ή κάτι που συνέβαινε σ’ ένα μακρινό μέρος, παίρνοντας τις πληροφορίες του από το δαίμονα που τον παρακολουθούσε. Έτσι είπε στον μεγάλο πρίγκιπα Ιζυασλάβ για το φόνο του πρίγκιπα Γκλέμπ του Νόβγκοροντ, και τον συμβούλεψε να στείλει το γιο του να αναλάβει το πριγκιπάτο και να κυβερνήσει στη θέση του. Αυτό ήταν αρκετό για τους κοσμικούς ανθρώπους για να χαιρετίσουν τον έγκλειστο ως προφήτη. Είναι παρατηρημένο ότι οι κοσμικοί άνθρωποι, κι ακόμα κι οι μοναχοί χωρίς πνευματική διάκριση, σχεδόν πάντα γοητεύονται από απατεώνες, τσαρλατάνους, υποκριτές κι εκείνους που βρίσκονται σε πνευματική πλάνη, και τους παίρνουν για αγίους και γνήσιους υπηρέτες του Θεού.
Κανείς δεν μπορούσε να συγκριθεί με το Νικήτα στη γνώση της Παλαιάς Διαθήκης. Αλλά δεν μπορούσε να υποφέρει την Καινή Διαθήκη, ποτέ δεν χρησιμοποιούσε λόγους από τα Ευαγγέλια ή τις επιστολές των Αποστόλων, και δεν επέτρεπε σε κανέναν από τους επισκέπτες του να αναφέρει οτιδήποτε από την Καινή Διαθήκη. Από αυτή την παράξενη προτίμηση στη διδασκαλία του, οι πατέρες της μονής των σπηλαίων του Κιέβου συνειδητοποίησαν ότι είχε εξαπατηθεί από δαίμονα. Εκείνο τον καιρό υπήρχαν στο μοναστήρι πολλοί άγιοι μοναχοί προικισμένοι με πνευματικά χαρίσματα και θεία χάρη. Έδιωξαν το δαίμονα μακριά από το Νικήτα με τις προσευχές τους. Ο Νικήτας σταμάτησε να τον βλέπει. Οι πατέρες έβγαλαν το Νικήτα από το ερημητήριό του και του ζήτησαν να τους πει κάτι από την Παλαιά Διαθήκη. Αυτός όμως βεβαίωσε με όρκο ότι δεν είχε διαβάσει ποτέ τα βιβλία αυτά, που προηγουμένως ήξερε απ’ έξω. Αποκαλύφθηκε ότι είχε ακόμα ξεχάσει και πως να διαβάζει, τόσο μεγάλη ήταν η επιρροή της σατανικής πλάνης: και μόνο μετά από πολύ μεγάλη δυσκολία έμαθε πάλι να διαβάζει. Δια των προσευχών των αγίων πατέρων, ήρθε στον εαυτό του, αναγνώρισε κι εξομολογήθηκε την αμαρτία του, την έκλαψε με πικρά δάκρυα, και απέκτησε έναν υψηλό βαθμό αγιότητας και το χάρισμα της θαυματουργίας με μια ταπεινή ζωή ανάμεσα στους αδελφούς. Ακολούθως ο άγιος Νικήτας χειροτονήθηκε επίσκοπος του Νόβγκοροντ.*
(Επισκόπου Ιγνατίου Μπριαντσανίνωφ, «Η αρένα» – τίτλος αγγλικής έκδοσης)/parratiritis