ΠΑΤΗΣΤΕ ΣΤΙΣ ΕΙΚΟΝΕΣ ΚΑΙ ΣΤΙΣ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ ΔΕΞΙΑ ΓΙΑ ΝΑ ΔΕΙΤΕ ΤΑ ΑΦΙΕΡΩΜΑΤΑ ΜΑΣ!

Πέμπτη 28 Φεβρουαρίου 2019

Γιατί τρώμε το κρέας των ζώων;

Η εικόνα ίσως περιέχει: ένα ή περισσότερα άτομα, σκύλος και υπαίθριες δραστηριότητες
Ὁ ἄνθρωπος δημιουργήθηκε γιὰ νὰ επικοινωνεῖ καὶ ν' ἀγαπᾶ· γιὰ νὰ σχετίζεται μὲ τὸν Θεὸ καὶ τὸν συνάνθρωπο, μὲ τὰ ζωντανὰ κα τὴν πλάση ὅλη.
Ὅμως μὲ τὴν πτώση, ὁ σκοπὸς τῆς ζωῆς τοῦ ἀνθρώπου μετακινεῖται ἀπὸ τὴν κοινωνία
στὴν ἐπιβίωση. Ζεῖ γιὰ ν' ἀποφύγει τὸ θάνατο, μὰ τελικὰ τραγικὰ ἡττᾶται ἀπὸ αὐτόν.

Στὴν ἐναγώνια προσπάθειά του νὰ ἐπιζήσει, ἐπιδιώκει νὰ γίνει πιὸ δυνατός.
Γι'αὐτὸ συχνὰ "τρώει" τὸν ἀδελφό του μὲ ἀδικία, ἐκμετάλλευση, βιαιότητα. 
Ἄλλοτε τρέφεται ἀπὸ τὶς σάρκες τῶν ζώων, γιατὶ αὐτὲς αἰσθάνεται
πὼς τὸν ἰσχυροποιοῦν.
Παρόλες ὅμως τὶς προσπάθειες, ἀδύναμος καὶ ἀνυπεράσπιστος στέκεται ἔναντι τοῦ θανάτου.
Ὁ Χριστὸς ἔρχεται νὰ νικήσει τὸν θάνατο, ἐπαναπροσδιορίζοντας τὸν σκοπὸ
τῆς ἀνθρώπινης ὕπαρξης, ξανακάνοντας τὸν ἄνθρωπο ὂν κοινωνίας.
Στὸ πλαίσιο αὐτὸ τὸ φαγητὸ δὲν σχετίζεται ἀποκλειστικὰ μὲ τὴν ἐπιβίωση, ἀλλὰ γίνεται ἕνας ἀπὸ τοὺς βασικοὺς τρόπους ποὺ ὁ μεταπτωτικὸς ὁ ἂνθρωπος κοινωνεῖ μὲ τὸν κόσμο.
Μὰ καὶ κάτι παραπάνω.
Ἡ τροφὴ γίνεται μέσα στὴ ζωὴ τῆς Ἐκκλησίας ὁ πιὸ ἄμεσος τρόπος τῆς κοινωνίας τοῦ ἀνθρώπου μὲ τὸ Θεό.
Τρῶμε τὸ Σῶμα Του καὶ πίνουμε τὸ Αἷμα Τουγιὰ νὰ κοινωνήσουμε ἀληθινὰ μαζί Του.
Ἔτσι καὶ ἡ κρεοφαγία μέσα στὴ ζωὴ τῶν χριστιανῶν ἀπέκτησε ἄλλη προοπτική.
Πρῶτα μπῆκε σὲ ὅρια καὶ περιορισμοὺς μὲ τὴ νηστεία. Ἔπειτα κατανοήθηκε καὶ βιώθηκε ὡς ζωοφιλία.
Γιὰ πολλοὺς αἰῶνες ἡ ἀγάπη τῶν χριστιανῶν γιὰ τὰ ζωντανά τους μποροῦσε νὰ διαπιστωθεῖ σὲ κάθε σπιτικό, τὸ ὁποῖο ἔτρεφε τὰ ζώα του μὲ σεβασμὸ καὶ τρυφερότητα, ἔχοντας τὴ θέση τους μέσα στὴν κάθε οἰκογένεια.
Ἀκόμα καὶ τὴ δύσκολη ὥρα τῆς σφαγῆς ἐπικρατοῦσε πνεῦμα μυσταγωγικό, ποὺ ἀποσκοποῦσε στὸ νὰ μὴν ταλαιπωρηθεῖ τὸ ζωντανὸ ποὺ θυσιαζόταν γιὰ τὸν ἄνθρωπο.

Ἀποτέλεσμα τούτης τῆς θυσίας, ἕνα τραπέζι γιορτινὸ καὶ εὐφρόσυνο, ἱκανὸ νὰ ἑνώσει ἀγαπητικὰ τὰ πρόσωπα μεταξὺ τους, μὰ καὶ μὲ τὸν κόσμο ὅλο.
π. Μιλτιάδης Ζέρβας

Τι είναι η μνήμη του θανάτου και ποιο είναι το νόημά της;


  Η μνήμη του θανάτου μάς βοηθεί να ξεπεράσουμε τον παλαιό άνθρωπο γιατί φέρει ταπείνωση στην ψυχή μας. Όταν λησμονούμε τον θάνατο, έχουμε την ψευδαίσθηση ότι είμαστε αιώνιοι επάνω στην γη και αυτό αυξάνει την αλαζονεία μας, την απληστία μας, την σαρκολατρεία μας, την διάθεση να εκμεταλλευόμαστε τους άλλους ανθρώπους. 
 Η μνήμη του θανάτου μάς δίδει την αίσθηση των ορίων μας στην γη και της σημασίας που έχουν οι πράξεις μας, οι λόγοι μας, οι σκέψεις μας για την αιωνιότητα και την μετά θάνατον ζωή.
Έτσι μας βοηθεί να αντιμετωπίζουμε την παρούσα ζωή με σοβαρότητα, υπό το πρίσμα της αιωνιότητος, να μη σπαταλούμε άσωτα, απερίσκεπτα και επιπόλαια
την επίγεια ζωή μας, αδιαφορώντας για τις συνέπειες.

Γι’ αυτό ελέχθη και από τον αρχαίο έλληνα σοφό Σωκράτη, ότι «οι ορθώς φιλοσοφούντες αποθνήσκειν μελετώσι, και το τεθνάναι ήκιστα αυτοίς ανθρώπων φοβερόν» (Πλάτωνος Φαίδων, 67e). Ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος συμβουλεύει να επισκεπτόμαστε συχνά τα κοιμητήρια για να φιλοσοφούμε στην ματαιότητα των ανθρωπίνων.
Όλοι γνωρίζουμε ότι μετά από μία επίσκεψη σε κοιμητήριο είμαστε ταπεινότεροι, ευσπλαχνικότεροι, λιγότερο προσκολλημένοι στην ύλη, πιο ανοιχτοί στον Θεό και στον άνθρωπο.
 Η μνήμη του θανάτου, για την οποία ο άγιος Ιωάννης της Κλίμακος και άλλοι άγιοι Πατέρες έχουν γράψει πολλά, δεν έχει σχέση με κάποια αρρωστημένη, μελαγχολική και νευρωτική κατάσταση. Κάτι τέτοιο δεν είναι ωφέλιμο στην ψυχή, γιατί φέρει απελπισία και πρέπει με την βοήθεια του πνευματικού να ξεπερνιέται.
Η κατά Θεόν μνήμη του θανάτου είναι κατάσταση χαρισματική και πνευματική που φέρει στην ψυχή ταπείνωση, ειρήνη και χαρά. Είναι δώρο του Θεού και από

Τετάρτη 27 Φεβρουαρίου 2019

«Όχι εδώ· στο παραπέρα μοναστήρι!»

Μοναχός Θωμάς Αγιοπαυλίτης (1881 - 1949)
 Γεννήθηκε στην Τρίπολη της Τραπεζούντος το έτος 1881, ο κατά κόσμον Θεόδωρος Σιδερίδης. Πάντοτε διακρινόταν μεταξύ των αδελφών της ιεράς μονής Αγίου Παύλου για την αγαθότητα, την απλότητα, την πίστη και την πρόθυμη υπακοή του. Προσήλθε στη μονή το 1934 κι εκάρη μεγαλόσχημος μοναχός το 1935.
 Το Πάσχα του 1936, κατά την έξοδο των πατέρων στον αύλειο χώρο της μονής, για να κάνουν Ανάσταση, ο ηγούμενος Σεραφείμ (†1960), μετά το «Χριστός Ανέστη», είπε στον μοναχό Θωμά: «Γερο-Θωμά, πή­γαινε σε παρακαλώ κάτω στο οστεοφυλάκιο να ειπείς στα κόκκαλα εκεί των πατέρων το “Χριστός Ανέστη”».
Πρόθυμος, δίχως δεύτερο λογισμό, έτρεξε να κάνει πράξη τον λόγο του Γέροντος. Απευθυνόμενος στα οστά είπε μεγαλόφωνα: 
«Ο ηγούμενος μ’ έστειλε να σας ειπώ το “Χριστός Ανέστη”, πατέρες και αδελφοί». 
Τότε τα οστά έτριξαν και μία κάρα σηκώθηκε έως ένα μέτρο ψηλά και απάντησε δυνατά: «Αληθώς Ανέστη ο Κύριος». Ο π. Θωμάς θεώρησε φυσικό το γεγονός και ότι έτσι πάντοτε γινόταν.

 Άλλοτε πάλι ο ίδιος μοναχός, ενώ ήταν εντελώς άπειρος, λόγω απουσίας του υπεύθυνου μοναχού, έλαβε εντολή να παρασκευάσει τη ζύμη για το ψωμί της μονής. Αδαής και αδύναμος προσευχόταν στην Πανα­γία να τον φωτίσει τι να κάνει. Σε λίγο, σαν υπνωτισμένος, βλέπει μία μαυροφόρα γυναίκα να ετοιμάζει το προζύμι, να πλάθει τα ψωμιά και να τα φουρνίζει. Κατάλαβε ότι ήταν η παρουσία και προστασία της ίδιας της Υπεραγίας Θεοτόκου. Οι πατέρες δεν είχαν ξαναφάει τέτοιο ψωμί. Η γλυκύτητά του τους έμεινε αλησμόνητη για χρόνια. Ο Γέρο­ντας Θωμάς λόγω της μακαρίας απλότητός του και της μεγάλης του ταπεινώσεως διάβηκε τη μοναχική του ζωή μέσα σ’ ένα συνεχές θαύμα.

 Ο ηγούμενος Σεραφείμ διηγείτο για το πόσο χαριτωμένη ψυχή ήταν.
Ηλθε μεγάλος, 53 ετών. Πριν έλθει περιήλθε τις αγιορειτικές μονές, αλλά λόγω της ηλικίας του δεν τον κρατούσαν. Ο ίδιος, προσκυνώντας τις εικόνες του τέμπλου της κάθε μονής, άκουγε από την εικόνα της Παναγίας: «Όχι εδώ· στο παραπέρα μοναστήρι». Στη μονή του Αγίου Παύλου, η εικόνα της Παναγίας του είπε: «Εδώ»!
Ο θεομητροκίνητος αυτός μοναχός ανεπαύθη εν Κυρίω στις 8.2.1949 για να συναντήσει την Έφορο του Αγίου Όρους, την Αειπάρθενο Θεο­τόκο, τη Μυροβλύτισσα Παναγία, την Αγιοπαυλίτισσα.

Ανδρέου Αγιορείτου μοναχού, Γεροντικό του Αγίου Όρους, τ. Α’, Αθήναι 1979, σσ. 40-41, τ. Β’, Αθήναι 1981, σσ. 31-32. Χρυσοστόμου Ροδοστόλου επισκόπου, Θεομη­τορικά και εξόδια στον Άθωνα, Άγιον Όρος 2005, σσ. 414-417.
 Μοναχού Μωυσέως Αγιορείτου, Μέγα Γεροντικό, τ. Α΄, εκδ. Μυγδονία σ. 435-436

Άντε από εδώ... Ποια Αγία, αυτή είχε 6 άνδρες!

Το αδιάφθορο πόδι της αγίας Φωτεινής της Σαμαρείτιδος. Ιερά Μονή Ιβήρων Αγίου Όρους. http://leipsanothiki.blogspot.be/
  Στήν Μονή Ἰβήρων στό Ἅγιο Ὄρος, ἀνάμεσα στά 320 ιερά λείψανα πού ὑπάρχουν, ὑπάρχει ἄφθαρτο τό ἀριστερό πόδι τῆς Ἁγίας Φωτεινῆς τῆς Σαμαρείτιδας. 
 Τῆς Ἁγίας πού πρίν τήν μετάνοιά της εἶχε 6 ἄνδρες. Αὐτό τό ''ἁμαρτωλό'' πόδι εἶναι ὁλοζώντανο, μέ τό δέρμα, μέ τά νύχια μέ τά πάντα, ὡς ἔνδειξη τῆς δυνάμεως πού ἔχει ἡ μετάνοια στόν ἄνθρωπο. 
Πού ἐμεῖς, ἄν τήν βλέπαμε, θά λέγαμε: Ἄντε ἀπό ἐδῶ... Ποιά Ἁγία, αὐτή εἶχε 6 ἄνδρες! Θά μοῦ πεῖς ἐμένα! 
Καταλάβατε; Σᾶς τά λέω αὐτά νά σᾶς βοηθήσω καί νά σᾶς παρηγορήσω, ὅτι ἐάν ὁ σατανᾶς, σᾶς ἔβαλε στό χέρι, ὅσο ἁμαρτωλοί καί νά εἶστε, νά μήν ἀπογοητευτεῖτε. Ἡ μετάνοια τακτοποιεῖ τά πάντα, ἀρκεῖ νά συνοδεύεται μέ τήν ἐξομολόγηση.
Ιεροκήρυκος Δημητρίου Παναγοπούλου 

Τρίτη 26 Φεβρουαρίου 2019

Ο τελευταίος ασπασμός του Αββά Αγιόδουλου


Ἀπό τό "Λειμωνάριον" τοῦ Ἰ. Μόσχου, κεφ. 11
Σχετική εικόνα
  Λίγο ἀπέμενε στόν ἀββᾶ Ἁγιόδουλο, τόν ἡγούμενο τῆς λαύρας τοῦ Αγίου Γερασίμου, προκειμένου νά φτάσει καί πάλι στό ἀγαπημένο του μοναστήρι. 

 Λίγες δεκάδες μέτρα καί θά εἰσερχόταν ἀπό τή στενή θύρα πού θύμιζε σ’ αὐτόν καί στούς ἄλλους καλογέρους τή στενότητα ὁδοῦ γιά τήν ὁποία εἶχε μιλήσει ὁ Κύριος. 
  Συνήθιζε νά ἀποσύρεται κατά καιρούς σ’ ἕνα σπήλαιο πού εἶχε βρεῖ καί εἶχε διαμορφώσει σάν ἐρημητήριό του κοντά στόν Ἰορδάνη ποταμό· ἐκεῖ προσευχόταν μέ ἀλάλητους στεναγμούς, ἐκεῖ μποροῦσε νά ἀφήσει πιό ἐλεύθερο τόν ἑαυτό του νά κλάψει καί νά πενθήσει γιά τίς ἁμαρτίες του καί γιά τίς ἁμαρτίες τῶν μοναχῶν πού ἡ χάρη τοῦ Θεοῦ τοῦ εἶχε ἐμπιστευτεῖ. 
  Κι ἀκόμη: ἐκεῖ εὕρισε χρόνο νά μελετήσει τά κείμενα τῶν προγενεστέρων ἁγίων Πατέρων του, κυρίως ὅμως νά ἐντρυφήσει στήν ἀγαπημένη του Γραφή, τήν Παλαιά καί τήν Καινή Διαθήκη. Ἔνοιωθε, ὅταν ἔπιανε στά χέρια του τόν λόγο τοῦ Θεοῦ, σάν νά βρισκόταν μπροστά στόν Κύριο καί Θεό του· γονάτιζε καί μελετοῦσε, κι ἦταν σάν νά λειτουργοῦσε στήν ἁγία Τράπεζα τοῦ μοναστηριοῦ του, ἐνῶ συχνά αἰσθανόταν σάν νά ἐξέρχεται ἀκτίνα φωτεινή μέσα ἀπό τίς σελίδες τῶν χειρογράφων τῆς Γραφῆς καί νά εἰσέρχεται στό βάθος τῆς καρδιᾶς του, προξενώντας του κυματισμούς κατάνυξης καί ἀγαλλίασης.

  Τά πόδια τοῦ ἀββᾶ μετροῦσαν τά τελευταῖα μέτρα πρίν τό μοναστήρι του, σηκώνοντας κάποιο μικρό σύννεφο σκόνης, μά τή φορά αὐτή ὁ νοῦς του βρισκόταν ἐντελῶς ἀλλοῦ. 

  Ἔβλεπε τή θύρα κι ἦταν σάν νά μήν… τήν ἔβλεπε. Κι ἄν δέν ἦταν μονόδρομος ὁ δρόμος γιά τό μοναστήρι, κι ἄν δέν ἦταν ἡ συνήθεια πού τό σῶμα πορεύεται χωρίς πολλές φορές νά μετέχει ὁ νοῦς, δέν ξέρει ἄν θά ἔφτανε τελικά στή λαύρα καί τά ἀγαπημένα παιδιά του. Γιατί αὐτό πού εἶχε ζήσει πρίν λίγη σχετικά ὥρα ἦταν τόσο συγκλονιστικό, τό θαῦμα πού ἐπέτρεψε ὁ Θεός νά ζήσει ἦταν γι’ αὐτόν τόσο μεγάλο, πού τά δάκρυά του, δάκρυα εὐχαριστίας καί εὐγνωμοσύνης πρός Ἐκεῖνον, δέν σταμάτησαν ἔκτοτε οὔτε λεπτό, ἐνῶ ἡ θαυμαστή ἐμπειρία του ἀποτελοῦσε διαρκῶς τό «ἀντικείμενο» τῆς ὅρασής του.
 Τί εἶχε συμβεῖ λοιπόν;

  Στό σπήλαιο πού βρισκόταν τό μικρό διάστημα τῆς ἀπόσυρσής του ἔκανε τίς

Έτσι ο Κύριος με τιμώρησε με το Έλεος Τού και με νουθετησε να μην κρίνω κανένα...

Η εικόνα ίσως περιέχει: 2 άτομα, γένι και καπέλο
 Θυμάμαι ότι ήμουν στον Ναό τής Αγίας Σκεπης για τον εσπερινό, και ο πνευματικός πατήρ Ν., διάβαζε τον Ακάθιστο.Βλέποντας τον σκέφτηκα:
«Ο ιερομοναχος είναι παχύς, δεν μπορεί να κάνει βαθιές μετάνοιες».
Την ίδια στιγμή προσπάθησα εγώ να κάνω μετάνοια και παρευθύς κάποιος με χτύπησε αορατως στην μέση. Ήθελα να φωνάξω "βοήθεια", αλλά από τον δυνατό πόνο δεν μπορούσα....
Έτσι ο Κύριος με τιμώρησε με το Έλεος Τού και με νουθετησε να μην κρίνω κανένα...
Άγιος Σιλουανος Αθωνιτης

Δεν πρόλαβε να πει κουβέντα...βλέπεις στο θαύμα ξαφνιάζεσαι

Αποτέλεσμα εικόνας για μονοπατι κουτλουμουσιου
  Περπατώντας το μονοπάτι που οδηγεί στην Παναγούδα, στο Κελλί του Αγίου Παϊσίου διαπιστώνω, όταν έφθασα εκεί, ότι έχω χάσει τα γυαλιά μου που τα είχα κρεμασμένα στο λαιμό μου (πολυεστιακά, αξίας 500 ευρώ).
  Έμεινα μισή ώρα στο κελλί του Αγίου Παϊσίου με το Γέροντα Αρσένιο και αναχώρησα για τις Καρυές.Έκανα προσευχή στον Άγιο Μηνά, που βρίσκει τα χαμένα αντικείμενα, να μου βρει τα γυαλιά.
  Στην επιστροφή έχω μεγάλη ανηφόρα.Μετά από μισή ώρα περίπου άρχισε να σουρουπώνει, να νυκτώνει και να σκοτεινιάζει.
Λίγο πριν φθάσω στην Ιερά Μονή Κουτλουμουσίου βλέπω έναν ξένο (το όλο παρουσιαστικό του έδειχνε ξένο - ετών τριάντα περίπου, ψηλός, με πλούσια ξανθά μαλλιά) να κατεβαίνει τον κεντρικό δρόμο και να έχει στο λαιμό του τα γυαλιά μου.
Σταματά μπροστά μου, με κοιτάζει στα μάτια, δεν μιλάει, μου τα δίνει, κάνει στροφή, φεύγει και ανεβαίνει τρέχοντας προς τις Καρυές !
Δεν πρόλαβα να του μιλήσω γιατί έφυγε τρέχοντας.Έμεινα αποσβολωμένος !
Αλήθεια σας λέω.
Τι να μου πει εμένα ο άθεος και ο κάθε άθεος !
Πηγή (Σταύρος Παν. Παπαγεωργίου)αντιγραφή

Δευτέρα 25 Φεβρουαρίου 2019

Στη μνήμη τοῦ Σπύρου Θωμᾶ, τοῦ Εὔζωνα τῆς Προεδρικῆς Φρουρᾶς

Η εικόνα ίσως περιέχει: 1 άτομο
Στὴ μνήμη τοῦ Σπύρου Θωμᾶ, τοῦ Εὔζωνα τῆς Προεδρικῆς Φρουρᾶς, ποὺ κοιμήθηκε ξαφνικὰ.

«Κρίμα τὸ παλικάρι, πῆγε ἄδικα.Κρύο, κάματος, ὀρθοστασία, γιατί;
Γιὰ τὸ τίποτα, γιὰ νὰ βγάζουν φωτογραφίες οἱ τουρίστες,καὶ νὰ συντηροῦνται
τὰ ἐθνικιστικὰ ἀντανακλαστικά,μὲ τὶς φουστανέλες καὶ τὰ τσαρούχια»,
θὰ μᾶς διαβεβαιώσουν κάποιοι «σοφοί».

Κι ὅμως τοῦτα τὰ παιδιά, στέκονται ακίνητα καὶ σιωπηλὰ μπροστὰ στὸ μνημεῖο τοῦ Ἀγνώστου Στρατιώτου,ὅταν ἐμεῖς τρέχουμε κι ἀσχημονοῦμε
παραζαλισμένοι ἀπὸ ἐπιδιώξεις ταπεινές καὶ ἀσήμαντες,γιὰ νὰ μὴν χαθεῖ κανεὶς στὴ λήθη,γιὰ νὰ μείνουν ὅλοι ζωντανοί,ἐκεῖνοι, ποὺ αἷμα ἔδωσαν γιὰ τὴν ἐλευθερία
ἐκεῖνοι, ποὺ θυσία ἔγιναν γιὰ τὴν ἀλήθεια.
Ὄχι λοιπόν,δὲν στέκονται τὰ παλικάρια ἐκεῖ γιὰ τὸ τίποτα,στέκονται γιὰ τὰ πάντα.
π. Μιλτιάδης Ζέρβας

Ὁ Καισάριος Δαπόντες και ο Ἅγιος Ρηγῖνος

[Καθώς ξημερώνει τοῦ Ἁγίου Ρηγίνου, σκέφτηκα, μιά καί τιμᾶμε φέτος τόν Δαπόντε, νὰ πῶ δυό λόγια γιά τήν προσφορά τοῦ Καισάριου στόν Ἅγιό του. Ἄς εἶναι δέ αὐτό ἕνα εὐλαβικό μνημόσυνο γιά τόν Σκοπελίτη λόγιο, τόν τόσο ξεχασμένο, ἀκόμα καὶ στόν τόπο του...]

  Θέλω νὰ πιστεύω, πὼς ἄν δὲ φρόντιζε ὁ Καισάριος, ὥστε νὰ διαδοθεῖ τὸ ὄνομα τοῦ Ἁγίου Ρηγίνου, ἀφοῦ αὐτὸς πρῶτος νοιάστηκε νὰσυνθέσει καὶ νὰ δημοσιεύσει τὴν ἀκολουθία του, σήμερα δὲν θὰ εἴχαμε τὴν ξεχωριστὴ αὐτὴ τιμὴ, τὴν ὁποία ὀφείλω νὰ ὁμολογήσω τὴ συμπληρώνειἕνα ἄλλο μεγάλο ὄνομα λογίου ἀνδρὸς κι αὐτοῦ Σκοπελίτου καὶ μάλιστα λησμονημένου. Τοῦ καθηγητοῦ Νικολάου Ἰω. Γεωργάρα, τοῦ ὀποίου οἱ μελέτες καὶ μάλιστα ἡ πρώτη ἐπιμελημένηἐπανέκδοση τῆς Ἀκολουθίας καὶ τοῦ βίου τοῦἈγίου Ρηγίνου τὸ 1902, ἀπομένουν τεκμήρια μιᾶς σοβαρῆς ἱστορικῆς ἔρευνας καὶ διακαοῦς εὐλάβειας γιὰ τὸν Ἅγιο καὶ τὴ Σκόπελο. Αὐτὰ ὡς μιὰ παρένθεση, ἀναγκαία πιστεύω, καὶ εὐστόχως συμπληρωματική.

  Τὸ 1746 σέ ἡλίκια 32 ἐτῶν ὁ Κωνσταντῖνος Δαπόντες βρίσκεται στὶς παραδουνάβιες Ἡγεμονίες καὶφέρει τὸ ὑψηλὸ ἀξίωμα τοῦ Καμινάρη, ὑπεύθυνου δηλ. γιὰ τὴ συλλογὴ φόρων τῶν οίνοπνευματωδῶν καὶ τοῦ ταμπάκου. Τότε εἶναι, λοιπόν, ποὺ ἑτοιμάζει καὶ τὴν ἔκδοση τῆς Ἀκολουθίας τοῦ Ἀγίου Ρηγίνου, ἀλλὰ καὶ τοῦ βίου του, ὁ ὁποῖος σημειωτέον μᾶς παραδίδεται καὶ χειρόγραφος, θησαυρισμένος στὸ Ἀρχεῖο τῆς M.Μ. Λαύρας τοῦ Ἁγίου Ὄρους.

 Ὡστόσο, αὐτὸ ποὺ θὰ ἤθελα νὰ παρατηρήσω εἶναι τὸ ἐξῆς: μέχρι σήμερα δὲν ἔχουν προσεχθεῖ δύο σημαντικὰ σημεῖα, ἀθησαύριστα παντελῶς, ἀπ᾿ αὐτὰ ποὺ μᾶς παραδίδει ὁ Δαπόντες στὴν Ἀκολουθία τοῦ Ἁγίου, ποὺ ἐξεδόθη στὴ Βενετία τὸ 1746.

  Τὸ πρῶτο ἀναφέρεται στὴν αἰτία τῆς ἔκδοσης τῆς ἐν λόγω ἀκολουθίας καὶ βρίσκεται

Κυριακή 24 Φεβρουαρίου 2019

«Ηρθατε για το μνημόσυνο;;»

Αποτέλεσμα εικόνας για θεια λειτουργια μνημοσυνο,ευχαριστια,κεριά
 Ξέρετε, άραγε (και συγνώμη για την ερώτηση) γιατί κάνουμε μνημόσυνα;
Πηγαίνετε κάθε Κυριακή στην Εκκλησία;
Θεωρείτε έλλειψη ψυχική την μη συμμετοχή στην Θεία Λειτουργία της Κυριακής;
Αξιολογείτε ότι δεν «είναι δυνατόν» η Κυριακή να είναι "γυμνή" σαν τις άλλες μέρες; Ότι ταυτίζεται (η Κυριακή) με την Ανάσταση και την Ευχαριστιακή Ανάμνηση του Χριστού, όπως ο ίδιος μας υπέδειξε;
Ακόμα περισσότερο... κάθε πότε κοινωνάτε; Τι είναι για σας η Μετάληψη των Ευχαριστιακών Δώρων;
  Όλα τα παραπάνω (σε όποια απάντηση και αν καταλήξετε) πόσο συνδυάζονται με τους άλλους χριστιανούς; Όχι μόνον τους κατά τη σάρκα και το αίμα συγγενείς σας αλλά με όλους τους χριστιανούς...!;

 Έχετε άραγε ποτέ αναλογισθεί, γιατί ο Χριστός μας παρέδωσε τρόπο προσευχής, η οποία αρχίζει κατευθείαν να Του απευθύνεται με συνδυαστική συμπερίληψη και όλων των άλλων χριστιανών; Γιατί μας παρέδωσε να προσευχόμαστε λέγοντάς Του: Πατέρα μας... (Πάτερ ἡμῶν...) και όχι Πατέρα μου; Τις περισσότερες φορές μόνοι μας θα το πούμε...!
Γιατί πληθυντικός; (Θυμηθείτε και εκείνη την εκπληκτική Simon Weill που επαναλάμβανε ασταμάτητα το Πάτερ ἡμῶν...! Είχε αντιληφθεί την πελώρια ουσία και σημασία του πράγματος... έστω και μη όντας χριστιανή!!)
Γιατί λοιπόν πληθυντικός;
Γιατί απλά... μόνοι μας «δεν υπάρχουμε»!


  Unus Christianus, nullus Christianus, έλεγαν οι αρχαίοι παππούδες-αδελφοί μας. Δηλαδή: Ένας χριστιανός, κανένας χριστιανός! Κανένα μέλος του ανθρωπίνου σώματος δεν υπάρχει ζωντανό μόνο του! Όλα μαζί και σε συλλειτουργία. Καθένα που αποκόπτεται πεθαίνει. Έτσι και η Εκκλησία του Χριστού. Τα μέλη της δεν είναι αυτονομημένα, δεν υπάρχουν μόνα τους, δεν είναι ζωντανά, όταν αποκοπούν! Οι χριστιανοί αγωνίζονται εναντίον του εγωισμού τους, ακριβώς για να μπορέσουν να ενσωματωθούν με τους άλλους αδελφούς τους στο σωτήριο Σώμα του Μυστηρίου της Εκκλησίας του Χριστού.
  Η κύρια προσευχή των χριστιανών είναι η Θεία Ευχαριστία. Η Ανάμνηση (κατά

Κοινοποίηση βασιλικού διατάγματoς στον Άγ.Νεκτάριο για μετάθεση σε κενή θέση ιεροκήρυκος(1893)

Η εικόνα ίσως περιέχει: 1 άτομο


Στις 20 Αυγούστου 1893 κοινοποιήθηκε το Βασιλικό Διάταγμα στον ιεροκήρυκα Νεκτάριο Κεφαλά Επίσκοπο Πενταπόλεως, στην Ιερά Σύνοδο και στο Νομάρχη Φθιώτιδος και Φωκίδος.

Γεώργιος Α΄
Βασιλεύς των Ελλήνων
Κατά πρότασιν του Ημετέρου επί των
Εκκλησιαστικών και της Δημοσίας
Εκπαιδεύσεως Υπουργού διατάσσομεν τάδε
Ο κατά τον Νομόν Ευβοίας Ιεροκήρυξ
Νεκτάριος Κεφαλάς, πρώην Μητροπολίτης
Πενταπόλεως, μετατίθεται εις την κενήν
θέσιν του κατά τον Νομόν Φθιώτιδος και
Φωκίδος ιεροκήρυκος.-
Εις τον αυτόν Ημέτερον Υπουργόν ανατίθεται η δημοσίευσις και εκτέλεσις του Διατάγματος
τούτου.

Εν Τατοΐω τη 13 Αυγούστου 1893
Εν Ονόματι του Βασιλέως
Ο Αντιβασιλεύς
Κωνσταντίνος Διάδοχος

Ο επί των Εκκλησιαστικών κ.λ.π.
Υπουργός Αθ. Ευταξίας

Σάββατο 23 Φεβρουαρίου 2019

Ο άσωτος πρεσβύτερος υιός ή ο άσωτος εαυτός μας

π. Γεώργιος Θεοδωρόπουλος


Κυριακή του Ασώτου υιού ή του φιλεύσπλαχνου πατέρα, ονομάζεται η δεύτερη Κυριακή του Τριωδίου. Είναι γνωστή η παραβολή για τον μικρότερο υιό που αποφάσισε να ζητήσει την πατρική κληρονομιά και να την σπαταλήσει ασώτως σε χώρα μακρινή.
Κεντρική διδασκαλία, η μετάνοια ως δρόμος επιστροφής, η ανέκφραστη αγάπη του Θεού προς τον άνθρωπο και το πλούσιο έλεος της συγχώρησης, που δίνει στους μετανοούντες ανθρώπους.

 Θα μπορούσαμε να πούμε πως η σημερινή παραβολή, αποτελεί συνέχεια της προηγούμενης Κυριακής του Τελώνη και του Φαρισαίου, μέσα από μια διαφορετική διήγηση και πτυχή της ζωής τους: Ο άσωτος τελώνης που ταπεινώνει τον εαυτό του και επιστρέφει με την μετάνοια στην πατρική εστία, και ο Φαρισαίος πρεσβύτερος υιός, που μέσα από την αυτάρκεια των καλών του έργων δεν μπορεί να δεχθεί και να μοιραστεί την απύθμενη αγάπη του πατέρα προς τον αδελφό του.
 Ο πρεσβύτερος αδελφός, δεν μπορεί να συγχωρέσει, δεν μπορεί να αγαπήσει, αλλά και δεν μπορεί να καταλάβει την απροϋπόθετη και άφατη αγάπη του πατέρα. Φοράει τη μάσκα του καλού παιδιού, του ευσεβούς ανθρώπου. "Εργάζεται" στο σπίτι του πατέρα από καθήκον, υποκριτικά, για την ανταμοιβή. Κάτω από το προσωπείο του ενάρετου, ο οποίος τηρεί ό,τι του λέει ο πατέρας, κρύβεται ένας σκληρός και εγωιστής άνθρωπος. Στο άκουσμα της επιστροφής του αδελφού του, αποκαλύπτεται η ζήλια, ο φθόνος, η κακία, η σκληροκαρδία. Ενδύει την πνευματική πορνεία του, με το κάλυμμα της εξωτερικής παρθενίας.

Αγ.Γρηγόριος Παλαμάς-Κυριακή του Ασώτου

Αποτέλεσμα εικόνας για fiul risipitor
  «Θα γίνη κάποτε λιμός», είπε o προφήτης θρηνώντας την Ιερουσαλήμ, «όχι πείνα άρτου και ύδατος, αλλά πείνα για τον λόγο τού Κυρίου». Είναι δε ο λιμός στέρησις και συγχρόνως όρεξις της αναγκαίας τροφής. Υπάρχει όμως και κάτι χειρότερο και αθλιώτερο από αυτήν την πείνα· όταν δηλαδή κάποιος, ενώ στερείται τ’ αναγκαία για την σωτηρία, δεν έχει συναίσθησι της συμφοράς, επειδή δεν έχει όρεξι για τη σωτηρία. Όποιος πεινά και δεν διαθέτει τ’ αναγκαία, τριγυρίζει αναζητώντας ένα κομμάτι ψωμιού οπουδήποτε· κι’ αν εύρει μουχλιασμένο ζυμάρι, ή του προσφέρει κάποιος άρτο από κεχρί ή από πίτουρα ή κάτι άλλο από τα ευτελέστατα είδη τροφής, χαίρεται τόσο πολύ, όσο επονούσε προηγουμένως που δεν εύρισκε. Όποιος επίσης έχει πνευματική πείνα, δηλαδή στέρηση και συγχρόνως όρεξη για πνευματικές τροφές, τριγυρίζει αναζητώντας αυτόν που έχει από τον Θεό το χάρισμα της διδασκαλίας· κι’ αν εύρει, τρέφεται ευφρόσυνα με τον άρτο της ζωής της ψυχής, δηλαδή με τον σωτήριο λόγο, που όποιος τον αναζητεί έως το τέλος δεν πρόκειται να μη τον εύρει· «διότι όποιος αιτεί λαμβάνει και όποιος αναζητεί ευρίσκει, και στον κρούοντα θ’ ανοιγεί η θύρα», είπε ο Χριστός.

 2. Υπάρχουν όμως μερικοί που με την πολυήμερη ατροφία κατά νουν έχασαν και την όρεξη της τροφής· γι’ αυτό δεν αντιλαμβάνονται τη ζημία. Και αν έχουν τον διδάσκαλο, δυσανασχετούν ακόμη και στην ακρόαση της διδασκαλίας, ενώ αν δεν έχουν, δεν ζητούν τον διδάσκαλο, διάγοντας ζωή αμαρτωλότερη από τον άσωτο. Διότι εκείνος, αν και με την απομάκρυνσή του εστερήθηκε του κοινού τροφέως και πατρός και κυρίου, περιέπεσε σε φοβερό λιμό και συναισθανόμενος την στέρηση μετενόησε και επανήλθε, επεζήτησε και επέτυχε την θεία και αθάνατη τροφή, και τόσο απήλαυσε δια της μετανοίας των χαρισμάτων του Πνεύματος, ώστε να προκαλέσει και τον φθόνο για τον πλούτο του.

Αποτέλεσμα εικόνας για sf grigorie palama
3. Είναι όμως προτιμότερο να πάρωμε το θέμα από την αρχή, για να εξηγήσωμε προς την αγάπη σας την ευαγγελική αυτή παραβολή του Κυρίου, αφού και σήμερα είναι διατεταγμένο να διαβάζεται στην εκκλησία.

4. «Κάποιος άνθρωπος είχε δυό υιούς», λέγει. Ο Κύριος καλεί εδώ τον εαυτό του

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΑΣΩΤΟΥ-Τα θέλω όλα!

π.Θεμιστοκλής Μουρτζανός
Σχετική εικόνα
“Συναγαγών ἅπαντα ὁ νεώτερος υἱός ἀπεδήμησεν εἰς χώραν μακράν…τέκνον σύ πάντοτε μετ᾽ έμοῦ εἶ, καί πάντα τά ἐμά σά ἐστιν”(Λουκ. 15, 13 καί 31) 

“Ο μικρότερος γιος τα μάζεψε όλα κι έφυγε σε χώρα μακρινή…παιδί μου, εσύ είσαι πάντοτε μαζί μου και ό,τι είναι δικό μου είναι και δικό σου”

  Οι άνθρωποι έχουμε έντονο μέσα μας το αίσθημα της κτητικότητας. Μετράμε τι μας ανήκει και όχι μόνο ως προς τα υλικά. Μετράμε δικαιώματα. Την θέση που έχουμε στην ζωή, την εκτίμηση, την καρδιά των άλλων. Τα θέλουμε όλα δικά μας. Δεν συμβιβαζόμαστε εύκολα με κάτι λιγότερο από το “τα πάντα”. 

  Συχνά ασφυκτιούμε μέσα σε περιβάλλοντα στα οποία αισθανόμαστε ότι η αξία μας δεν αναγνωρίζεται. Ότι αυτό που μας ανήκει, δεν μας δίδεται: από την ελευθερία, την οποία ταυτίζουμε με το δικαίωμα να κάνουμε ό,τι μας ευχαριστεί πραγματικά και να έχουμε όποιον και ό,τι θέλουμε, μέχρι και την δυνατότητα να αξιοποιήσουμε αυτό που μας υπόσχονται, όσοι γνωρίζουμε ότι έχουν ρυθμιστικό ρόλο στην ζωή μας: οι γονείς αρχικά, οι συνάδελφοι στην εργασία, οι προϊστάμενοί μας, οι φίλοι, αυτοί που συνυπάρχουμε. 
 Γι᾽ αυτὀ και συχνά αισθανόμαστε τον πειρασμό είτε να τα μαζέψουμε όλα και να φύγουμε από το περιβάλλον στο οποίο ζούμε είτε με μισή καρδιά να παραμένουμε, διότι δεν τολμούμε ή υπολογίζουμε σε μελλοντικά κέρδη διά της υπομονής, που δεν είναι όμως της καρδιάς, αλλά του συμφέροντος.

  Ανάλογη κάποτε είναι και η σχέση μας με τον Θεό. Αισθανόμαστε σ᾽ αυτήν την σχέση ότι ο Θεός ζητά και μόνο με την παρουσία Του τα πάντα, αποστερώντας μας από την δυνατότητα να χαρούμε την ζωή. 

Να αξιοποιήσουμε το μυαλό μας. 
Να κάνουμε το σώμα μας να χαρεί. 
Να μετάσχουμε στα αγαθά του πολιτισμού. 
Να έχουμε ως γνώμονά μας τις επιθυμίες μας. 
Να μην φοβόμαστε τον έλεγχό Του. Έτσι, συνειδητά ή ασυνείδητα, μαζεύουμε τα πάντα από όσα δικαιούμαστε, διότι και ο Θεός μας έχει δώσει δικαιώματα, μόνο που εμείς δεν κατανοούμε ότι κοντά Του μπορούμε να τα ζήσουμε, χωρίς και να χάσουμε ό,τι μας αναλογεί από πραγματική χαρά της ζωής που είναι η αγάπη, και φεύγουμε στην χώρα του κόσμου. Δεν μπορούμε να αντέξουμε την αγάπη του Θεού, την αισθανόμαστε έλεγχο, και πλέουμε στο πέλαγος του πολιτισμού, της

Το μαγειρειό του Αγίου

Του Αρχιμανδρίτου Εφραίμ Παναούση

  Ο γέρο-Ευμένιος ήτανε μάγειρας στο μοναστήρι. Χρόνια στο διακόνημα αυτό. Είχε μάθει στις πυρωστιές και τα ξύλα όλοι στο μοναστήρι μαυρισμένο τον θυμούνται και τα χέρια του να μυρίζουν κρεμμύδι ή φρέσκο ροφό. Μαγείρευε πάντοτε με φόβο Θεού και αγάπη. όταν πρωτόρθε στο μοναστήρι έκανε δέκα χρόνους παραμέγειρας κοντά στον γέρο-Κλήμη. 
Να λογαριάζεις του είπε ο γέρο-Κλήμης, ότι δεν μαγειρεύεις για ανθρώπους αλλά για αγγέλους. Οι πατέρες άγγελοι είναι. Κάμε το καλύτερο. 
  Πιστός στην υπακοή ο γέρο-Ευμένιος νύχτα ακόμα σηκωνόταν και ετοίμαζε την φωτιά. Από το ακοίμητο καντήλι που έκαιγε μέσα στο μαγειριό άναβε τα ξύλα. Ύστερα έριχνε σταυροειδώς το λάδι στο νταβά λέγοντας την ευχή. Κι έπαιρνε να μαγειρεύει. Το αλάτι να ρίχνε…Κύριε ελέησον. 
 Κι ύστερα μετά την Θεία Λειτουργία οι πατέρες εύρισκαν όμορφες σερβιρισμένες κουμπανιές στο τραπέζι με αγάπη και φροντίδα. Όταν τελείωνε η τράπεζα οι διακονούντες μοναχοί, μαζί και ο γέρο-Ευμένιος, στέκονταν σκυφτοί ζητώντας συγχώρεση από τους αδελφούς για τις παραλήψεις ή τα λάθη στη διακονία τους. Ό γέρο-Ευμένιος άμα εύρισκε καμιά δυσκολία στο διακόνημα, πήγαινε μπροστά στην εικόνα της Παναγιάς και του Αγίου Ευφρόσυνου του Μάγειρου και ζητούσε λύση. Κι η απάντηση ερχόταν.

  Μέσα στο καλογερικό μαγειριό στέκονταν ένα παλιό βυζαντινό εικόνισμα του Αγίου Ευφρόσυνου που ο γέρο-Ευμένιος του είχε αγάπη μεγάλη. Πόσο ήθελε να του μοιάσει! Είχε διαβάσει στο Συναξαριστή πως ο Άγιος ήτανε και εκείνος μάγειρας σε ένα μοναστήρι. Όλοι τον θεωρούσαν αγροίκο και αμόρφωτο και κανείς δεν του έδινε σημασία. Οι καταφρονήσεις και οι χλευασμοί τον συνόδευαν καθημερινά. Αλλά ο Άγιος κρατούσε την ησυχία του λογισμού του χωρίς να ταράζεται. Στο μοναστήρι του Αγίου βρίσκονταν ένας ευλαβής ιερέας που παρακαλούσε τον Θεό να του αποκαλύψει αγνές ψυχές που αναπαύεται η χάρη Του.
  Μια νύχτα λοιπόν, ενώ κοιμόταν ο ιερέας, είδε ότι βρίσκονταν σε έναν όμορφο κήπο γεμάτο πανέμορφα αγαθά. Ανάμεσα τους βρίσκονταν και ο αγροίκος Ευφρόσυνος! Απόρησε ο ιερέας και τον πλησίασε για να μάθει ποιος ήταν αυτός ο κήπος και πως βρέθηκε εκείνος σ’ αυτόν.
- Ο κήπος, του είπε ο Άγιος Ευφρόσυνος είναι το σπίτι των εκλεκτών του Θεού.

Παρασκευή 22 Φεβρουαρίου 2019

Το «λογχισμένο Ευαγγέλιο της Σαμοθράκης»

Γράφει ο Παντελής Στεφ. Αθανασιάδης
Το «λογχισμένο Ευαγγέλιο» της Σαμοθράκης
  Είμαι βέβαιος, ότι οι περισσότεροι από τους συμπατριώτες μου Θρακιώτες, δεν έτυχε να δουν το λεγόμενο «λογχισμένο Ευαγγέλιο της Σαμοθράκης» που αποτελεί πολύτιμο αντικείμενο των συλλογών του Εθνικού Ιστορικού Μουσείου. Είναι όμως στην πραγματικότητα, ανεκτίμητο ενθύμιο των παθών του Θρακικού Ελληνισμού.
Το «λογχισμένο Ευαγγέλιο της Σαμοθράκης» σχετίζεται άμεσα με το Ολοκαύτωμα του μαρτυρικού νησιού του βορειανατολικού Αιγαίου, κατά την Επανάσταση του 1821.
Συνοπτικά τα γεγονότα: Οι άνθρωποι της Φιλικής Εταιρείας είχαν προετοιμάσει ψυχικά τους κατοίκους της Σαμοθράκης για τον εθνικό ξεσηκωμό, που έρχονταν και ήταν όλοι αποφασισμένοι. Έτσι οι Σαμοθρακίτες επαναστάτησαν τον Αύγουστο του 1821, αρνούμενοι να πληρώσουν φόρους.
  Όμως 1η Σεπτεμβρίου 1821 των λεγόμενη στο τοπικό ιδίωμα «πρωτοσταυρινιά» αποβιβάστηκαν στη Σαμοθράκη τα αγήματα των Τούρκων υπό τον υποναύαρχο Καρά-Αλή (σ.σ. είναι αυτό που αργότερα τον Ιούνιο του 1822, ανατίναξε μαζί με την ναυαρχίδα του, ο πυρπολητής Κωνσταντίνος Κανάρης). Αμέσως άρχισαν το έργο της σφαγής και των λεηλασιών. Σφαγιάσθηκαν μερικές χιλιάδες άνδρες και αγόρια. Τα γυναικόπαιδα πουλήθηκαν στα παζάρια σκλάβων της Κωνσταντινούπολης και της Σμύρνης. Τα σπίτια τους κάηκαν. Το νησί ερημώθηκε.
  Τότε μέσα στο χαμό, κάποιοι Τούρκοι στρατιώτες μπήκαν και στην εκκλησία της Χώρας, όπου λειτουργούσε ο ιερέας. Προφανώς τον εκτέλεσαν και επιπλέον κάποιος λόγχισε το ιστορικό αυτό Ευαγγέλιο.

 Εφτακόσιοι από τους κατοίκους που είχαν επιζήσει καταφεύγοντας στα βουνά, τελικά πείσθηκαν από τους Τούρκους να εμφανισθούν γιατί τους έδωσαν την εντύπωση ότι θα τους δώσουν χάρη και θα τους χαρίσουν τη ζωή. Όμως στην τοποθεσία «Εφκάς» της πρωτεύουσας του νησιού Χώρας, τους δολοφόνησαν όλους.
 Ελάχιστοι κάτοικοι που διασώθηκαν κρυμμένοι στα βουνά άρχισαν όταν έφυγαν

Μόνο με τον Χριστό όλα εξηγούνται...


«...Χωρίς Χριστό ο κόσμος είναι θέατρο του παραλόγου. Χωρίς Χριστό δεν μπορείς να εξηγήσεις τίποτε. Γιατί οι θλίψεις, γιατί οι αδικίες, γιατί οι αποτυχίες, γιατί οι ασθένειες, γιατί; γιατί; γιατί; Χιλιάδες πελώρια «γιατί». Κατάλαβέ το. Δεν μπορεί ο άνθρωπος να προσεγγίσει, με την πεπερασμένη λογική του, την απάντηση όλων αυτών των «γιατί». 
Μόνο με τον Χριστό όλα εξηγούνται. Μας προετοιμάζουν για την αιωνιότητα. Ίσως εκεί μας αξιώσει να πάρουμε απάντηση σε μερικά «γιατί»...

π. Επιφανίου Θεοδωροπούλου

Κώστας Ευρυπιώτης: «Μετά το πρόβλημα υγείας μου, αφοσιώθηκα στον Θεό!»

Αποτέλεσμα εικόνας για κωστας ευριπιωτης
  Συγκινεί ο Κώστας Ευριπιώτης με όσα εκμυστηρεύτηκε σε μια αποκαλυπτική συνέντευξη εννιά μήνες μετά το μεγάλο πρόβλημα υγείας που αντιμετώπισε που όπως όλα δείχνουν, του άλλαξε τη ζωή.
«Αφοσιώθηκα στον Θεό. Πίστεψα ακόμα περισσότερο σε Εκείνον. Πλέον βάζω πρώτα τον άνθρωπο Κώστα και μετά όλα τα άλλα» μας λέει συγκινημένος, αλλά και πολύ φειδωλός στην προσπάθειά του να αποφύγει κάθε είδους δημοσιότητα.
Ο «άφαντος» εδώ και καιρό ηθοποιός δηλώνει πλέον πως οι προτεραιότητές του δεν έχουν καμιά σχέση με όσα ο ίδιος πίστευε ότι είχαν σημασία, πριν από τη μεγάλη περιπέτεια της υγείας του»
 Τώρα, στην καθημερινότητά του είναι ένας άλλος άνθρωπος. Προσεύχεται περισσότερο, πηγαίνει συχνότερα στην εκκλησία, ενώ -όπως λέει- θέλει να είναι περισσότερο στη φύση και κοντά σε πρόσωπα που αγαπάει… όπως είναι τα δύο παιδιά του που λατρεύει.
«Πάντα πίστευα ότι υπάρχει Θεός. Όμως μετά το θέμα της υγείας μου πίστεψα ακόμα περισσότερο. Δε γίνεται να μην πιστέψεις ότι υπάρχει Θεός, όταν φτάσεις ένα βήμα πριν από τον θάνατο» μας εξηγεί με φωνή που… σπάει από τη συγκίνηση.
 Άλλωστε, το πρόβλημα που αντιμετώπισε ήταν τόσο σοβαρό που πήγε στον… άλλο κόσμο και γύρισε. «Κανονικά όμως» αναφέρει με το γνωστό χιούμορ του και η συγκίνηση δίνει η θέση της στο γάργαρο γέλιο του. Αν και ο Κώστας Ευριπιώτης δέχεται προτάσεις για να επιστρέψει στο θέατρο, στην τηλεόραση, αλλά και να εμφανίζεται σε εκπομπές - αφιερώματα, τα αποφεύγει όλα.
«Δεν είναι το παν να βρίσκεσαι μπροστά στα φώτα, αλλά να βλέπεις τα πραγματικά φώτα της ζωής» δηλώνει στην Espresso κάνοντας σαφές ότι έχει αλλάξει σελίδα.
«Ίσως να ήταν ένα δυνατό μήνυμα όλο αυτό που έζησα» καταλήγει.
Το πρόβλημα υγείας του αγαπημένου ηθοποιού άρχισε να δίνει σημάδια το περασμένο Πάσχα. Κάνοντας πρόβες στο θέατρο Αθηνά, για την παράσταση «Πολυτεχνίτης και ερημοσπίτης», ξεχνούσε τα λόγια του και είχε έντονους πονοκεφάλους. Όταν άρχισε να ψάχνει με ειδικούς γιατρούς, διαπίστωσε ότι είχε να ανεβεί έναν Γολγοθά.
 «Πήγα και έκανα μια μαγνητική τομογραφία και διαπίστωσα ότι κάτι δεν πήγαινε καλά» είχε πει παλαιότερα στην Espresso σε μια κατάθεση ψυχής που είχε συγκλονίσει το πανελλήνιο.
«Για επτά ώρες δεν ήμουν στη γη. Τόσο κράτησε το χειρουργείο, στο οποίο χειρουργήθηκα για να αφαιρεθεί η φλεγμονή που είχα στο κεφάλι. Ήταν μια πολύ σοβαρή εγχείρηση, που δεν θα ήθελα να ζήσει κανένας άνθρωπος. Τα πιο πολλά πράγματα που δημιουργούνται στη ζωή μας τα γεννάμε εμείς οι ίδιοι. Εμείς ορίζουμε σε μεγάλο ποσοστό τη μοίρα μας και το μέλλον μας αλλά και πώς θα ζήσουμε» ανέφερε στη συνέντευξη.

Άγιος Αρίστων ο θαυματουργός επίσκοπος Αρσινόης (+22 Φεβρουαρίου)

  Αυτή η αλλοίωσις της δεξιάς του Υψίστου" (ψαλμ. οστ', 11). Τούτη η αλλοίωση και μεταβολή που παρατηρήθηκε αυτόν τον καιρό στον λαό μας, υπήρξε έργο εξ ολοκλήρου της αγάπης του Θεού.
  Τα λόγια αυτά του ψαλμωδού που ειπώθηκαν κάποτε για τον εκλεκτό και περιούσιο λαό του Θεού, τον ισραηλιτικό, βρίσκουν πλήρη την εφαρμογή τους και στον λαό μας, τον μαρτυρικό λαό της Κύπρου μας.
 Νησί της Αφροδίτης απεκαλείτο παλαιά το νησί μας. Από τους αφρούς της Παφίας θάλασσας πιστευόταν πώς είχε γεννηθεί κάποιο πρωινό η θεά αυτή, του έρωτα η θεά. Κι η λατρεία της στο νησί μας και οι γιορτές που γινόντουσαν προς τιμή της καθ' όλη την αρχαιότητα, αποτελούσαν ένα εξαιρετικό γεγονός.
Κάποια μάλιστα εποχή του έτους, πλήθη πιστών της θεάς από όλα τα γύρω μέρη ερχόντουσαν εδώ για τη λατρεία της.

 Έτσι η Κύπρος μας ως νησί της θεάς αυτής, είχε καταντήσει τόπος της αμαρτίας και της διαφθοράς.
  Όταν όμως "η χάρις του Θεού η σωτήριος πάσιν ανθρώποις" παρεχώρησε την ευλογία, ένα καράβι από αυτά που ερχόντουσαν στο νησί μας, να φέρει κάποτε μαζί του ως επιβάτες και τους Αποστόλους Βαρνάβα, Παύλο και Μάρκο, τον μετέπειτα και ευαγγελιστή (45 μ.Χ.), η κατάσταση πολύ γρήγορα άλλαξε ριζικά. Το νησί της Αφροδίτης σε μικρό χρονικό διάστημα γίνεται νήσος της Παναγίας, νήσος των Αγίων.
  Ναί! "Νήσος των Αγίων". Ένας μεγάλος αριθμός αγίων προσώπων γεννήθηκαν κι έζησαν, μα και έδρασαν στο νησί μας. Ανάμεσα στα πρόσωπα αυτά ξεχωριστή προβάλλει τούτο τον καιρό - τέλος τέταρτου αιώνα και αρχές πέμπτου - η φυσιογνωμία του αγίου Αρίστωνος ή όπως τον λέγει ο λαός μας του αγίου Αρίστου. 
 Για τη σεβαστή αυτή μορφή, με οδηγό και βάση τα όσα μας διέσωσε ο άγιος Νεόφυτος ο Έγκλειστος, η μεγάλη αυτή και εξαιρετική επίσης μορφή της Εκκλησίας της νήσου μας, θα προσπαθήσουμε να δώσουμε μια χλωμή εικόνα του μεγαλείου του. Είπαμε χλωμή εικόνα του αγίου Αρίστωνος, γιατί στο εγκώμιο και τα όσα γράφει γι' αυτόν ο άγιος Νεόφυτος, καθώς και για δύο άλλους ακόμη Επισκόπους μαζί του, ελάχιστα αναφέρονται για τη ζωή του. Ιδού το εγκώμιο:
"Αρκάδιος ο θαυμάσιος, και ο της νίκης επώνυμος, Νίκων ο μέγας, και Αρίστων ο περιβόητος κατά δαιμόνων άριστος αριστεύει η τρίφθογγος λύρα του Πνεύματος, η τρίδομος βάσις της Εκκλησίας, η τρισσέσοπτρος των αγαθών επιφάνεια, η τρίσειρος των δογμάτων πλοκή, η της Τριάδος τριπαράστατος παραστάς, η τρίφθογγος περί της Τριάδος φθογγή, η τρίφωτος της τρισηλίου μονάδος θεραπαινίς, η τρισαυγέστατος δαδουχία των εν σκότει κειμένων, η τρισόλβιος της τρικατοίκου κτίσεως διδαχή, η τρίστυλος της εκκλησίας κρηπίς, η τρισαυγής της αχώριστου Τριάδος πανσεβάσμιος οίκησις". 

  "Περιβόητος κατά δαιμόνων άριστος αριστεύς" λοιπόν ο Αρίστων, ο ξακουστός

Στο ύψωμα του Μπιζανίου...

Στο ύψωμα του Μπιζανίου ήταν οχυρωμένος ο τούρκικος στρατός του Εσσάτ Πασσά.
Η κατάληψή του από τον Ελληνικό Στρατό, με τον σχεδιασμό του Ιωάννη Μεταξά και την Στρατηγία του Διαδόχου Κωνσταντίνου την 20η Φεβρουαρίου 1913, άνοιξε τον δρόμο για την κατάληψη και παράδοση της πόλης των Ιωαννίνων.
Ο ζωγραφικός πινακας είναι έργο της Θάλειας Φλωρά-Καραβία εκ του φυσικού, αφού ήταν παρούσα. Το έργο εκτίθεται αυτές τις μέρες στην αίθουσα τέχνης της Εθνικής Ασφαλιστικής στην οδόν Κοραή στην Αθήνα.

Πέμπτη 21 Φεβρουαρίου 2019

Δάνεισε κι εσύ δυο ώρες στο Θεό...

Άγιος Ιωάννης Χρυσόστομος

 "Μα είμαι αμαρτωλός", λες και δεν τολμώ ν΄ αντικρίσω τον Άγιο".
Ακριβώς επειδή είσαι αμαρτωλός έλα εδώ, για να γίνεις δίκαιος.Ή μήπως δεν γνωρίζεις ότι και αυτοί που στέκονται μπροστά στο ιερό Θυσιαστήριο έχουν διαπράξει αμαρτίες;Γι΄ αυτό οικονόμησε ο Θεόςνα υποφέρουν και οι ιερείς από κάποια πάθη ώστε να κατανοούν την ανθρώπινη αδυναμία και να συγχωρούν τους άλλους.

 "Αφού όμως δεν τήρησα όσα άκουσα στην εκκλησία", θα μου πει κάποιος
"πώς μπορώ να έρθω πάλι;".
Έλα να ξανακούσεις τον θείο λόγο.Και προσπάθησε τώρα να τον εφαρμόσεις.
Αν βάλεις φάρμακο πάνω στο τραύμα σου και δεν το επουλώσει την ίδια μέρα
δεν θα ξαναβάλεις και την επόμενη;Αν ο ξυλοκόπος, που θέλει να κόψει μια βελανιδιά δεν κατορθώσει να τη ρίξει με την πρώτη τσεκουριά δεν τη χτυπάει και δεύτερη και πέμπτη και δέκατη φορά;Κάνε κι εσύ το ίδιο.
Αλλά, θα μου πεις, σ΄ εμποδίζουν να εκκλησιαστείς η φτώχεια και η ανάγκη να εργαστείς.Δεν είναι εύλογη ούτε τούτη η πρόφαση.
Εφτά μέρες έχει η εβδομάδα.Αυτές τις εφτά μέρες τις μοιράστηκε ο Θεός μαζί μας.Και σ΄ εμάς έδωσε έξι, ενώ για τον εαυτό Του κράτησε μόνο μία.
Αυτή τη μοναδική μέρα, λοιπόν, δεν δέχεσαι να σταματήσεις τις εργασίες;
Και γιατί λέω για ολόκληρη μέρα;Εκείνο που έκανε στην περίπτωση της ελεημοσύνης η χήρα του Ευαγγελίου το ίδιο κάνε κι εσύ στη διάρκεια αυτής της μιας μέρας.Έδωσε εκείνη δυο λεπτά και πήρε πολλή χάρη από το Θεό.
Δάνεισε κι εσύ δυο ώρες στο Θεό, πηγαίνοντας στην εκκλησία
Και θα φέρεις στο σπίτι σου κέρδη αμέτρητων ημερών.Αν όμως δεν δέχεσαι να κάνεις κάτι τέτοιο σκέψου μήπως μ΄ αυτή σου τη στάση χάσεις τους κόπους πολλών ετών.
Γιατί ο Θεός, όταν περιφρονείται, γνωρίζει να σκορπίζει τα χρήματα  που συγκεντρώνεις με την εργασία της Κυριακής.
Μα κι αν ακόμα έβρισκες ολόκληρο θησαυροφυλάκιο γεμάτο από χρυσάφι
και εξ αιτίας του απουσίαζες από το ναό, θα ήταν πολύ μεγαλύτερη η ζημιά σου
και τόσο μεγαλύτερη, όσο ανώτερα είναι τα πνευματικά από τα υλικά.
Γιατί τα υλικά πράγματα, κι αν ακόμα είναι πολλά και τρέχουν άφθονα από παντού δεν τα παίρνουμε στην άλλη ζωή,δεν μεταφέρονται μαζί μας στον ουρανό,δεν παρουσιάζονται στο φοβερό εκείνο βήμα του Κυρίου.
Αλλά πολλές φορές, και πριν ακόμα πεθάνουμε, μας εγκαταλείπουν.
Αντίθετα, ο πνευματικός θησαυρός που αποκτούμε στην εκκλησία είναι κτήμα αναφαίρετο και μας ακολουθεί παντού.
"Ναι, αλλά μπορώ", λέει κάποιος άλλος, "να προσευχηθώ και στο σπίτι μου".
Απατάς τον εαυτό σου, άνθρωπε.Βεβαίως, είναι δυνατό να προσευχηθείς και στο σπίτι σου
Είναι αδύνατον όμως να προσευχηθείς έτσι, όπως προσεύχεσαι στην εκκλησία
Όπου υπάρχει το πλήθος των πατέρων και όπου ομόφωνη κραυγή ικεσίας αναπέμπεται στο Θεό.
Δεν σε ακούει τόσο πολύ ο Κύριος όταν Τον παρακαλείς μόνος σου

Αν ο θάνατος του αδελφού σου δε σε συνέτισε, κανείς δέν μπορεί νά σε ωφελήσει...

Αποτέλεσμα εικόνας για moarte crestina
«Αν ο θάνατος του αδελφού σου δε σε συνέτισε, κανείς δέν μπορεί νά σε ωφελήσει... Αν δέ μετανοήσεις, βλέποντας ένα νεκρό, πότε λοιπόν θά επιστρέψεις; Αν δέ νιώσεις κατάνυξη μ' αυτά πού έχουν ειπωθεί, τότε ποτέ δέ θά απομακρυνθείς από τήν αμαρτία».

Άγιος Εφραίμ ο Σύρος

Η θαυματουργός εικόνα της Παναγίας της Σκουπιώτισσας

Αὕτη ἡ θαυματουργὸς εἰκὼν τῆς Θεοτόκου προέρχεται ἐκ χωρίου Σκουπιῶν Προκονήσου Προποντῖδος, σήμερον εὑρίσκεται εἰς τὰ Νέα Ῥόδα Χαλκιδικῆς. Ἑορτάζει εἰς τὰς 23 Αὐγούστου.
Δεν υπάρχει διαθέσιμη περιγραφή για τη φωτογραφία.

Τὸ ἱστορικὸν τῆς θαυματουργοῦ εἰκόνος

Κατὰ τὴν παράδοσιν καὶ ἡ ἐν λόγῳ εἰκὼν ἀνάγεται εἰς τὸν Εὐαγγελιστὴν Λουκᾶν. Εἰς τὸ ὄπισθεν μέρος τῆς εἰκόνος εἶναι ζωγραφισμένη ἡ Σταύρωσις τοῦ Κυρίου μὲ κηρομαστίχη.
Ὅταν κατὰ παραχώρησιν Θεοῦ, ἔλαβε χώραν ἡ Μικρασιατικὴ καταστροφή, τότε καὶ οἱ κάτοικοι τῶν Σκουπιῶν ἔφεραν μαζί των, ὡς θησαυρὸν πολύτιμον καὶ ἱερὸν κειμήλιον τὴν θαυματουργὸν εἰκόνα τῆς Κεχαριτωμένης Θεοτόκου,τῆς προστάτιδος τῶν χριστιανῶν.
Τὸν Αὔγουστον τοῦ 1922 ἀπὸ τὸ χωριὸ Σκουπιὰ μέχρι τὸ πλοῖο (Πασᾶ-λιμάνι) τὴν εἰκόνα τῆς Παναγίας μετέφερε ἡ δεκαεξαέτις τότε Βασιλεία Τσακάλου (Χατζῆ-Γεωργίου).
Μεταβαίνουσα κάθε μέρα πρὸς προσκύνησι, θεώρησε ἱερὸν καθῆκον της τὴν μεταφορὰν τῆς θαυματουργοῦ εἰκόνος.Εἶτα μετεφέρθη ἡ ἁγία εἰκὼν μὲ τὸ ἱστιοφόρον «Ἅγιος Νικόλαος»,πλοιαρχούντων τῶν Κωνσταντίνου Τσακάλου καὶ Κυριάκου Πριακωνᾶ, κατοίκων Σκουπιῶν,εἰς Μοῦδρον Λήμνου, ὅπου καὶ ἐγένετο προσωρινὴ ἐγκατάστασις τῶν κατοίκων.
Εἰς Μοῦδρον παρεδόθη ἡ εἰκὼν εἰς τὴν Ἐκκλησιαστικὴν Ἐπιτροπὴν τοῦ Ἱεροῦ Ναοῦ «Εὐαγγελισμὸς τῆς Θεοτόκου»καὶ παρέμεινεν μέχρι τέλους τοῦ Σεπτεμβρίου 1933.
Ἀρχὰς ὅμως Ὀκτωβρίου τοῦ ἰδίου ἔτους καὶ μὲ τὰς ἐνεργείας τῶν ἐκ τῶν Νέων Ῥόδων, Ἀμμουλιανῆς καὶ Οὐρανουπόλεως Χαλκιδικῆς ἐγκατεστημένων Σκουπιωτῶν παρελήφθη ἐκ Μούδρου ἡ θαυματουργὸς εἰκὼν καὶ ὅλα τὰ ἐκκλησιαστικὰ εἴδη, παρὰ τοῦ πλοιάρχου Κυριάκου Ἰωακεὶμ Πριακωνᾶ,διὰ τοῦ πλοίου του «Ἅγιος Γεώργιος», καὶ τὰ παρέδωσε εἰς τὴν Ἐκκλησιαστικὴν Ἐπιτροπὴν Νέων Ῥόδων.
Τοῦτο ἐμφαίνεται καὶ ἀπὸ τὴν ἐπίσημον ἀπόδειξιν παραλαβῆς τῆς 9ης Ὀκτωβρίου 1933.
απο το ιστολόγιο "Πάνος"
21057063 1390555154313732 1499297330 o
~ Ἕνας Βέλγος ζωγράφος εἶδε τὴν εἰκόνα τῆς Παναγίας εἰς τὸν ὕπνον του καὶ τὸν ἐντυπωσίασε τόσο πολύ, ὥστε ἀπεφάσισε νὰ ἔλθῃ στὴν Ἑλλάδα γιὰ νὰ ψάξῃ καὶ εὕρῃ αὐτὴν τὴν εἰκόνα τῆς Παναγίας καὶ νὰ τὴν ζωγραφίσῃ.

 Πράγματι ἦλθε στὴν Ἑλλάδα καὶ ἐπεσκέπτετο πολλοὺς ἱεροὺς Ναοὺς προσπαθώντας νὰ εὕρῃ τὴν εἰκόνα τῆς Παναγίας ποὺ εἶχε ἐντυπωθῆ εἰς τὴν μνήμη του, ἀλλὰ δὲν τὴν βρῆκε. Κατόπιν ἐπῆγε εἰς τὰ Ἱεροσόλυμα. Ἐπισκέφθηκε καὶ ἐκεῖ πολλὲς Ἐκκλησίες καὶ Μοναστήρια, δὲν βρῆκε ὅμως αὐτὸ ποὺ ἔψαχνε. Ἀπὸ τὰ Ἱεροσόλυμα πῆρε ἕνα μεγάλο κερὶ σὲ πάχος καὶ ἦλθε πάλι στὴν Ἑλλάδα, μὲ σκοπὸ νὰ ἐπισκεφθῇ τὸ Ἅγιον Ὄρος. Ἐνῷ πήγαινε γιὰ τὸ Ἅγιον Ὄρος πέρασε ὑποχρεωτικὰ ἀπὸ τὰ Νέα Ρόδα.
 Ἐκεῖ σταμάτησε καὶ ζήτησε νὰ ἰδῇ τὴν Ἐκκλησία τοῦ χωρίου. Μόλις μπῆκε στὸ Ναὸ καὶ ἀντίκρυσε τὴν εἰκόνα τῆς Παναγίας τῆς Σκουπιωτίσσης ἔμεινε ἐκστατικός. Ἀμέσως κατάλαβε ὅτι βρῆκε τὴν εἰκόνα ποὺ ζητοῦσε. Τὴν προσκύνησε μὲ εὐλάβεια, τὴν φωτογράφησε καὶ διηγήθηκε ὅλη τὴν ἱστορία αὐτή. Μετὰ ἐπῆγε στὴν Ἀθήνα καὶ ἔφερε στὰ Νέα Ῥόδα ἕνα κανδήλι ὁλόχρυσο με χονδρὲς χρυσὲς ἁλυσίδες περίπου ἕνα κιλό.

Τήν πίστη μας στό Θεό πρέπει νά τήν ζοῦμε,πρέπει νά τήν γευόμαστε...



 Αγαπητοί μου, σας εύχομαι να ζείτε ωραία και ευχάριστα, χωρίς ταραχές και ενοχές. Και αυτή την όμορφη ζωή την ζει κανείς με τον Θεό. Γιατί έχουμε γίνει για τον Θεό. Όπως το ψάρι έγινε για να κολυμπάει στο νερό και όπως το πουλάκι έγινε για να πετάει στον αέρα, έτσι και εμείς οι άνθρωποι γίναμε για τον Θεό. Σπαρταράει το ψάρι έξω από την θάλασσα, έστω και αν είναι σε χρυσαφένια αμμουδιά ή σε βελουδένιο κρεββάτι. Όπως λοιπόν το φυσικό στοιχείο για το ψάρι είναι το νερό, έτσι και για τον άνθρωπο το φυσικό και το νορμάλ είναι να ζει με τον Θεό. Άνθρωπος που δεν βρήκε τον Θεό, είναι στ᾽ αλήθεια αξιολύπητος. Γι᾽ αυτό και πρέπει να τον συμπαθούμε σε ο,τι κάνει και λέγει, γιατί δεν έχει Θεό μέσα του.

2. Σεῖς ὅμως, ἀγαπητοί μου, πιστεύετε στόν Θεό, γιατί αὐτό τό πήρατε σάν προῖκα ἱερή ἀπό τούς γονεῖς σας καί τούς παπποῦδες σας. Ἀλλά τήν πίστη μας στό Θεό πρέπει νά τήν ζοῦμε, πρέπει νά τήν γευόμαστε καί νά τήν γλυκαινόμαστε καί νά εἴμαστε ἕτοιμοι νά πεθάνουμε γι᾽ αὐτήν, ἄν τό καλέσουν οἱ καιροί. Στό φυλλάδιό μου λοιπόν αὐτό θέλω νά σᾶς πῶ τρία-τέσσερα πράγματα, γιά νά ζοῦμε καί νά χαιρόμαστε τήν πίστη μας. Καί κατά πρῶτον, ἀδελφοί μου, θά σᾶς πῶ νά προσεύχεστε.

Νά λέτε τό «Πάτερ ἡμῶν», γιατί εἶναι ἐντολή τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ μας νά λέγουμε τήν προσευχή αὐτή, ὅπως καί πάλι μιά φορά τήν ἡμέρα – τό βράδυ κατά προτίμηση – νά λέτε τό «Πιστεύω». Καί ὅταν, ὁποιαδήποτε ὥρα, βρίσκετε ἕνα μικρό περιθώριο, νά προσεύχεστε. Νά προσεύχεστε ἤρεμα, γλυκά καί ἁπαλά, μέ δικά σας λόγια καί νά λέτε στό Θεό ὅ,τι θέλετε. Σάν τό μικρό παιδί πού λέει στόν πατέρα του «θέλω καραμέλες»!

Ἀπό τήν προσευχή σας ὅμως νά μήν ἀπουσιάζει ἡ Παναγία. Ἔχει μεγάλη δύναμη ἡ προσευχή στήν Παναγία. Πολύ ὡραία προσευχή στήν Παναγία εἶναι οἱ

Ἡ κενωτική δόξα τῆς Ἐκκλησίας κατά τήν περίοδο τῆς Τουρκοκρατίας


Ἡ κενωτική δόξα τῆς Ἐκκλησίας κατά τήν περίοδο τῆς Τουρκοκρατίας
Μητροπολίτου Ναυπάκτου κ.Ιεροθέου

Τετάρτη 20 Φεβρουαρίου 2019

Είναι τόσο λίγοι αυτοί που καταλαβαίνουν τον Χριστό,για να μην πω για το πόσοι λίγοι Τον ζουν


Αποτέλεσμα εικόνας για martir si marturisitor valeriu gafencu

«Είναι τόσο λίγοι αυτοί που καταλαβαίνουν τον Χριστό,για να μην πω για το πόσοι λίγοι Τον ζουν.Σε αυτήν την ζωή τ ο  π α ν  ε ί ν α ι  η  π ί σ τ η.Γι'αυτό ο άνθρωπος χωρίς πίστη είναι νεκρός»(Νεομάρτυς Βαλέριος Γκαφένκου +1952)

"Sunt atât de puţini cei ce-L înţeleg pe Hristos, ca să nu mai vorbesc de numărul extrem de redus al celor ce-L trăiesc. În viaţa asta CREDINŢA E TOTUL. De aceea omul fără credinţă e mort".(
Valeriu Gafencu) 

Ἡ Ὁσία Μιλδρέδη(+20 Φεβρουαρίου)

Αποτέλεσμα εικόνας για saint mildred
Ἡ Ὁσία Μιλδρέδη ἦταν θυγατέρα τοῦ βασιλέως Μέρεγουολ καὶ τῆς Ἐρμενμπούργκας, πριγκίπισσας τοῦ Κέντ.
  Ἀκολούθησε τὴν ὁδὸ τῆς μοναχικῆς πολιτείας καὶ ἐκάρη μοναχὴ στὴ μονὴ τοῦ Μίνστερ, ὅπου διετέλεσε καὶ ἡγουμένη, ἐγκατασταθεῖσα ὑπὸ τοῦ Θεοδώρου, Ἀρχιεπισκόπου Καντουαρίας, τοῦ ἐκ Ταρσοῦ τῆς Κιλικίας. 
Ἡ Ὁσία διακρίθηκε γιὰ τὴν πραότητα τοῦ χαρακτῆρος της καὶ τὴ φιλανθρωπική της δράση.
Σχετική εικόνα
Κοιμήθηκε μὲ εἰρήνη τὸ ἔτος 700.Η μνήμη της τιμάται στις 20 Φεβρουαρίου.

Ὁ γερο-Μιχαήλ ὁ Καυσοκαλυβίτης, χαριτόβρυτος γέροντας, στόν τάφο τοῦ ὁποίου ζήτησε καί τάφηκε ὁ ἅγ. Πορφύριος.

Αποτέλεσμα εικόνας για ταφος αγιου πορφυριου


 Ο γερο-Μιχαήλ, γεννήθηκε στην Σύμη το 1906 και εκάρη μοναχός στην Καλύβη του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου από τον μοναχό Αρσένιο.
Σε όσους τον ρωτούσαν τους έλεγε για τη νοερά προσευχή. Αυτός βοηθήθηκε εκτός από το γερο-Θεόπεμπτο και από ένα γέροντα που ασκήτευε στο ξερονήσι του Αγίου Χριστοφόρου, απέναντι από τα Καυσοκαλύβια.

Συνδέθηκε με αγάπη αδελφική με τον τότε μονάζοντα στα Καυσοκαλύβια γερο-Πορφύριο. Αγωνίζονταν μαζί από δόκιμοι. Δεν ήταν απλή συμπάθεια η φιλία τους, αλλά με το χάρισμά του ο γερο-Πορφύριος έβλεπε εμφανώς τη χάρη που είχε…. Έλεγε ότι ο Γέροντας Μιχαήλ είχε πλούσια τη χάρη του Θεού από μικρό παιδί. Τον θαύμαζε, γιατί ήταν αρκετά χαριτωμένος. Γι’ αυτό και όταν εκοιμήθη είπε να τον θάψουν στον τάφο του π Μιχαήλ, όπως και έγινε.

Ο γερο-Μιχαήλ εγνώριζε που βρίσκεται θαμμένο το λείψανο του αγίου Μαξίμου του Καυσοκαλυβίτη και το φανέρωσε και στο φίλο του γερο-Πορφύριο.
Ο παπα-Μάξιμος ο Καυσοκαλυβίτης, συνεχίζει,ήταν πάντοτε χαρούμενος κι ανέπαυε τις ψυχές των μοναχών και των προσκυνητών με τις διηγήσεις του και τα πνευματικά του λόγια, που ήταν γεμάτα ζωντάνια και παραστατικότητα. Επίσης ήταν πολύ επιμελής στα πνευματικά της μοναχικής ζωής: ακολουθίες, κανόνα, λειτουργίες. Φρόντιζε όσο το δυνατόν περισσότερο να κάνη λειτουργίες στην Καλύβη του, επειδή ενστερνιζόταν το μεγαλείο και την ψυχική ωφέλεια κάθε λειτουργίας. Επιπλέον, ήταν και καλός ψάλτης, αγαπούσε πολύ τις ολονύκτιες αγρυπνίες, καθώς και τις λειτουργίες οι όποιες τελούνταν στο Κυριακό. Κοντά του βρήκαν ανάπαυση και ψυχική ηρεμία αρκετοί μοναχοί της σκήτης…».
Συνδεόταν με στενή πνευματική φιλία με τον συμπατριώτη του Γέροντα Αββακούμ τον Λαυριώτη († 1978).

  Ο π. Μιχαήλ ευλαβείτο τον Αρχάγγελο Μιχαήλ, γιατί είχε το όνομά του, αλλά και για κάποιον άλλο λόγο. όπως διηγήθηκε ο ίδιος σ’ έναν ομώνυμό του Κοινοβιάτη, κάποτε που έκανε τον κανόνα του παρουσιάστηκε μπροστά του ο Αρχάγγελος Μιχαήλ και του έδειξε πώς να προσεύχεται. Να κρατά το κομποσχοίνι, να λέγει την ευχή και να κάνει συγχρόνως σταυρούς με μικρές μετάνοιες.

 Επειδή πλέον τα κουτάλια δεν είχαν πέραση, ο π. Μιχαήλ έμαθε αγιογραφία. Οι εικόνες του Γέροντος Μιχαήλ, είχαν θεία Χάρη.γι’ αυτό έγιναν και θαύματα.

  Το 1959, έλαβε εντολή από την Ηγουμένη Φιλοθέη, της Μονής των Αγίων Πάντων Καλύμνου, να ιστορήσει τον Όσιο Σάββα. Ο π. Μιχαήλ, επειδή δεν είχε εικόνα του Οσίου, ούτε τον εγνώριζε προσωπικώς, παρεκάλεσε τον Κύριον, αλλά και τον Άγιο Σάββα εις προσευχήν να φωτισθή διά να ιστορήσει την εικόνα. Πράγματι, είχε μεγάλη ευχέρεια κατά την εργασία και επιτυχία. Όταν η αγία εικών παρεδόθη εις το τελωνείο, ήρχισε να κρούει μόνη της η καμπάνα του Μοναστηριού. Το γεγονός αυτό ήτο ανεξήγητο μέχρι την επομένη, όταν έλαβαν είδηση από το τελωνείο διά την παραλαβή της εικόνος. Η καμπάνα έκρουε μόνη της έως ότου έφεραν την εικόνα εις το Μοναστήρι.
Εκοιμήθη ειρηνικά εν Κυρίω στις 12.5.1979 συμπαραστατούμενος από τον καλοκάγαθο υποτακτικό του μοναχό Γαβριήλ. Πριν αναχωρήσει για τον ουρανό αξιώθηκε να δει τον Κύριο και την Κυρία Θεοτόκο.

Τρίτη 19 Φεβρουαρίου 2019

Να θυμάστε,ο Θεός θα δώσει την ανταμοιβή για όλα,για όλα !

 Î£Ï‡ÎµÏ„ική εικόνα
Προσεύχομαι, προσεύχομαι… Να θυμάστε,ο Θεός θα δώσει την ανταμοιβή για όλα,για όλα ! Πρέπει να Τον εμπιστευόμαστε.
Αγία Βασιλομάρτυς Αλεξάνδρα.

Το θαύμα που έζησα τα ξημερώματα της Αγίας Φιλοθέης!

 π. Γεώργιος Χριστοδούλου
Η εικόνα ίσως περιέχει: εσωτερικός χώρος
Ήταν μια κρύα και παγωμένη νύχτα του 2008, όταν λειτούργησα ως διάκονος με τη χάρη του Θεού στον Μητροπολιτικό Ναό των Αθηνών σε αγρυπνία προς τιμήν της οσίας Φιλοθέης, δίπλα στο σεπτό της σκήνωμα όπου φυλάσσεται σε περικαλλή και περίτεχνη λάρνακα. Ήταν η χρονιά εκείνη που η Αθήνα γνώρισε έναν από τους πιο ισχυρούς χιονιάδες.

  Τελειώνοντας την κατανυκτική αγρυπνία στην οποία έψαλλαν αγγελικές φωνές μοναζουσών από την ιερά μονή Τιμίου Προδρόμου Καρέα, συνόδευσα με το αυτοκίνητο τον π. Δ. στην οικία του. Σε μια προσπάθεια να βγω από τα στενάκια της Πλάκας, βρέθηκα στην κορυφή ενός στενού δρόμου με αρκετά απότομη κατηφόρα. Η κατηφόρα όμως αυτή, είχε παγώσει. Μπροστά μου άλλο αυτοκίνητο ακινητοποιημένο. Γυρισμός δεν υπήρχε λόγω της στενότητας του δρόμου. Ευτυχώς το μπροστινό αυτοκίνητο είχε πέντε νέους. Κατέβηκαν οι τέσσερις και με τη βοήθεια του οδηγού κατάφεραν να φτάσουν μέχρι κάτω.

 Το δικό μου; Άρχισε να γλιστράει μόνο του και ακυβέρνητο την κατηφόρα των 60-70 μέτρων. Φόβος μεγάλος με κυρίευσε. Η ζημιά που αναμενόταν θα ήταν τεράστια με τόσα αυτοκίνητα αριστερά και δεξιά σε απόσταση λίγων εκατοστών, αλλά ακόμη και για την ίδια μου τη ζωή.

Αγία μου Φιλοθέη! Έλα γρήγορα, σώσε με! Μη με αφήσεις, μόλις λειτουργήσαμε μαζί!
  Και… ώ του Θαύματος! Το αυτοκίνητο μόλις φαινόταν ότι θα χτυπούσε στα αριστερά, μια δύναμη το εμπόδιζε και το έσπρωχνε προς την άλλη πλευρά. Το ίδιο όταν πλησίαζε στα δεξιά τα αυτοκίνητα. Το φαινόμενο αυτό επαναλαμβανόταν έως ότου έφτασε κάτω και ακινητοποιήθηκε, χωρίς να αγγίξει ούτε καθρέφτη από τα υπόλοιπα οχήματα. Όσοι έχουν βρεθεί σε παρόμοια κατάσταση μπορούν να με καταλάβουν. Τίποτα δεν υπακούει στον πάγο, ούτε τιμόνι, ούτε χειρόφρενο, ούτε ταχύτητες, ούτε φρένο.
  Το αυτοκίνητο το οδηγούσε άλλος! Εγώ δεν είχα τον παραμικρό έλεγχο. Κάθε χρόνο ενθυμούμαι το θαύμα της Αγίας σε μένα τον ανάξιο, που έκανε μόνο και μόνο επειδή λειτούργησα για εκείνην.

  Ας έχουμε όλοι τη χάρη και την ευλογία της φιλεύσπλαχνης αγίας που μοίρασε την περιουσία της στους κατοίκους της Αθήνας και ελευθέρωσε εκατοντάδες σκλαβωμένες γυναίκες από τα χέρια των Τούρκων.

Ένας Αργυμουριανός εθνομάρτυρας-Αγαθάγγελος ιερομόναχος(+1943)

Η Αντίσταση του ΕΑΜ/ΕΛΑΣ/ΟΠΛΑ στους Γερμανούς!
Βασανίζει και δολοφονεί με φρικτό τρόπο έναν μοναχό από την Κρήτη σε ένα από τα μοναστήρια της επαρχίας Καλαβρύτων, παρουσία της αδελφής του!



  Το παρακάτω κείμενο που δίνει στοιχεία της ζωής του και της θυσίας του μοναχού –κράτησα την ορθογραφία του- το έλαβα πριν αρκετό καιρό ιδιωτικά, από έναν συμπατριώτη του θύματος. Ερεύνησα διάφορες ημιτελείς καταστάσεις θυμάτων αλλά δεν βρήκα πουθενά το όνομά του. Από το συνειμμένο κείμενο και τη φωτογραφία όμως προκύπτει ότι κάποιοι συμπατριώτες του τον θυμούνται στην Κρήτη.
Η Κόκκινη Τρομοκρατία του 1943-44 στοχοποίησε πολλούς ιερείς και μοναχούς και τα θύματα μεταξύ αυτών ήταν μερικές εκατοντάδες, πολύ περισσότερα από τις δεκάδες θύματα που είχαν από τους Γερμανούς!
Ο τόπος καταγωγής του, το ΑΡΓΥΡΟΜΟΥΡΙ, είναι γειτονιά του χωριού Εξώπολη στον δήμο Αποκορώνου Χανίων.

Ακολουθεί το κείμενο που μου εστάλη.

«ΕΝΑΣ ΑΡΓΥΡΟΜΟΥΡΙΑΝΟΣ ΙΕΡΟΜΑΡΤΥΡΑΣ !!!

Ο Ιερομοναχος Αγαθαγγελος ( Δημητριος Εμμ. Κουρκουνακης ) γεννηθηκε το 1910 στο Αργυρομουρι. Ακολουθησε το παλιο ημερολογιο και εγηνηκε καλογερος μαλλον στο μοναστιρι Αγκαραθο Ηρακλειου.

Υστερα επηγε στα Καλαβρυτα σε ενα μοναστιρι. Πρην την κατοχη επηγε η αδερφη του η Αθηνα ( υστερα εγινηκε και ευτη καλογρε και ονομαστηκενε Αγαθαγγελη και εκαμε και ενα μοναστηρι στη Παρνηθα - αλλη ωρα θα γραψω για αυτην - ) να τον εδει και την επιασε ο πολεμος εκια.
Το 43 το Φλεβαρη που εγεινουντανε οι αναμπουμπουλες με τσοι κουμμουνιστες τον επιασανε οι εθνοπροδοτες γιατι δεν ητονε τση ιδιας ιδεολογιας και τον εδεσανε σε ενα στυλο ΚΑΙ ΤΟΥ ΒΓΑΛΑΝΕ ΜΙΑ -ΜΙΑ ΤΣΟΙ ΤΡΙΧΕΣ ΜΑΛΙΑ ΚΑΙ ΓΕΝΙΑ ΚΑΙ ΥΣΤΕΡΑ - ΑΚΟΥΣΕΤΕ ΑΝΕ ΠΙΣΤΕΥΕΤΑΙ ΘΕΟ - ΤΟΥ ΒΓΑΛΑΝΕ ΤΑ ΑΝΥΧΙΑ ΜΕ ΜΙΑ ΝΤΑΝΑΓΙΑ !!!!!!
ΥΣΤΕΡΑ ΤΟΝ ΕΒΑΛΑΝΕ ΣΕ ΕΝΑ ΛΑΚΚΟ ΚΑΙ ΕΠΕΙΔΗΣ ΔΕΝ ΕΧΩΡΙΕ ( ΓΙΑΤΙ ΗΤΟΝΕ ΨΗΛΟΣ ) ΤΟΥ ΚΟΨΑΝΕ ΤΑ ΠΟΔΙΑ !!!!!! ΟΥΛΑ ΤΟΥΤΑΝΑ ΤΑ ΘΩΡΙΕ Η ΑΔΕΡΦΗ ΝΤΟΥ ΚΑΙ ΤΑ ΔΙΗΓΟΥΝΤΑΝΕ !!!!!!!

{Ο πατερας μου τον ειχενε βαφτησμενο ( Αντρουλιδης ) και ητονε κρεμαστος ( ψηλος ) μπλαβαματης ( γαλαζια ματια ) και ξαθης ( ξανθος ) ομορφος απου δε ητονε αλλος στο χωριο , οντεν επηγε στρατιωτης ητονε στο ιππικο , ηρθε μια φορα με αδεια και ηρθε στο σπιτι να δει το πατερα μου και εφοριε τη στολη και ελαμπενε ο κακομοιρης.
Υστερα επηγε καλογερος στον Αγκαραθο και αποεις επηγε απανω απου τον εφαγανε.
Μαρτυρια Αννας συζ. Ιωαννου Ξενακη - Αντρουλιδοπουλας 1917 - 2016 }.

Ελπίζω να βρω σε κάποια στιγμή το μοναστήρι στο οποίο μόναζε. Το γεγονός ότι έμεινε μαζί του η αδελφή του, που αποκλείστηκε εκεί από τον πόλεμο, μάλλον σημαίνει ότι πρόκειται για κάποιο από τα πολλά μικρά μοναστήρια της επαρχίας Καλαβρύτων