ΠΑΤΗΣΤΕ ΣΤΙΣ ΕΙΚΟΝΕΣ ΚΑΙ ΣΤΙΣ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ ΔΕΞΙΑ ΓΙΑ ΝΑ ΔΕΙΤΕ ΤΑ ΑΦΙΕΡΩΜΑΤΑ ΜΑΣ!

Πέμπτη 30 Ιουνίου 2022

«…Ὡς περικαθάρματα τοῦ κόσμου ἐγενήθημεν, πάντων περίψημα ἕως ἄρτι»

Σύναξις των Αγίων Δώδεκα Αποστόλων


«…Ὡς περικαθάρματα τοῦ κόσμου ἐγενήθημεν, πάντων περίψημα ἕως ἄρτι» (Α΄ Κορ. 4,13)
Σαν τα πιο βρώμικα σκουπίδια του κόσμου καταντήσαμε, είμαστε τα απορρίμματα όλων έως τώρα, λέει ο Απόστολος Παύλος.

Αυτή ήταν η αντιμετώπιση της τότε κοινωνίας προς τους Αποστόλους του Χριστού.
Αυτή είναι μέχρι και σήμερα η αντιμετώπιση της Εκκλησίας και των Χριστιανών από τους Εναντίους του Χριστού.
 Οι Χριστιανοί θεωρούνταν και θεωρούνται πάντα η Αιτία όλων των Κακών πάνω στη γη, από τις πυρκαγιές της Ρώμης επί Νέρωνα μέχρι και την σημερινή Πανδημία.
Για όλα φταίνε πάντα οι Χριστιανοί, ακόμη και την Θεία Κοινωνία τόλμησαν στις μέρες μας οι Ασεβείς να κατηγορήσουν ως αιτία κακού!!!
Πρώτοι οι Απόστολοι και στη συνέχεια εκατομμύρια Μαρτύρων πλήρωσαν, πληρώνουν και ΘΑ ΠΛΗΡΩΣΟΥΝ με την Ζωή τους αυτό το Μίσος κατά της Εκκλησίας του Χριστού.
Καμιά άλλη Πίστη και Θρησκεία δεν έχει διωχθεί τόσο, όσο ο Χριστιανισμός, για να εκπληρωθεί ο Λόγος του Χριστού: 
«Εἰ ὁ κόσμος ὑμᾶς μισεῖ, γινώσκετε ὅτι ἐμέ πρῶτον ὑμῶν μεμίσηκεν. εἰ ἐκ τοῦ κόσμου ἦτε, ὁ κόσμος ἄν τό ἴδιον ἐφίλει· ὅτι δέ ἐκ τοῦ κόσμου οὐκ ἐστέ, ἀλλ’ ἐγώ ἐξελεξάμην ὑμᾶς ἐκ τοῦ κόσμου, διά τοῦτο μισεῖ ὑμᾶς ὁ κόσμος»

Η εμφάνιση των Αγ.Αποστόλων στον γέροντα Εφραίμ της Αριζόνας!

 Γνωρίζατε πως οι 12 Απόστολοι επισκέφθηκαν για πρώτη φορά τον Γέροντα Εφραίμ της Αριζόνας στην γιορτή τους, επιβραβεύοντας την αγία υπακοή του νεαρού Εφραίμ στον Γέροντα Ιωσήφ τον Ησυχαστή;


Μας διηγείται ο ίδιος ο Γέροντας Εφραίμ:
Μία ημέρα, των Αγίων Αποστόλων ήταν, ήρθε ο παπα-Εφραίμ από τα Κατουνάκια να μας λειτουργήση. Και μου έδωσε εντολή ο Γέροντας Ιωσήφ να μαγειρέψω ένα καλό φαγάκι, επειδή ο παπα-Εφραίμ ήταν πολύ φιλάσθενος και στα πρόθυρα σχεδόν της φυματιώσεως.
Έσπευσα στην υπακοή και εκεί που του μαγείρευα, ο Γέροντας στεκόταν πάνω από το κεφάλι μου και μου έλεγε:
– Δεν ξέρεις να μαγειρεύης τρομάρα να σου ’ρθη. Έτσι μαγειρεύει ο κόσμος και θες να το φάη κι ο παπάς;
Μόλις τελείωσα, ήρθε στο τσαρδάκι που είχαμε για μαγειρείο και μου λέει:
– Άντε, ζαβέ, φέρ’ το γρήγορα!
Πήγα το φαγάκι και το έδωσα στον Παπά.
– Φύγε από μπροστά μου! Να χαθής, να μη σε βλέπουν τα μάτια μου! Γκρεμοτσακίσου γρήγορα στο κελί σου!
– Να ’ναι ευλογημένο, είπα.


Πήρα λοιπόν την ευχή του Γέροντα και πήγα στο κελλάκι μου, που ήταν δίπλα. Έ! Μόλις πάτησα το πόδι μου μέσα, ήρθε η ευλογία του Θεού με την ευχή του Γέροντα! Είχα τέτοια επίσκεψι από τον Θεό, που μόνο τα σωματικά μου μάτια δεν έβλεπαν τους Αγίους Αποστόλους! Τόση Χάρις! Τόση ευλογία! Παράδεισος στην καρδιά μου! Ποτάμι τα δάκρυά μου! Όχι γιατί με μάλωσε ο Γέροντας, αλλά επειδή δεν μπορούσα να συγκρατήσω την χαρά και την θεία ευφροσύνη, που ένοιωθα από την παρουσία των Αγίων Αποστόλων.

Ο 13χρονος ήρωας των Βαλκανικών Πολέμων!



  Γεννήθηκε στο Φισκάρδο της Κεφαλλονιάς το 1900. Μόλις ξέσπασε ο Α΄ Βαλκανικός έφυγε από το νησί του με προορισμό τον Πειραιά και απώτερο σκοπό να υπηρετήσει την Πατρίδα.
  Το 12χρονο παιδί αντιμετωπίστηκε ειρωνικά στην αρχή αφού σύμφωνα με τους αρμόδιους «ο πόλεμος είναι μόνο για άντρες». Ο μικρός Γεράσιμος δεν πτοήθηκε. Θα πετύχαινε το σκοπό του με άλλο τρόπο. Έτσι βγήκε από το κτίριο και πήγε αμέσως στο σταθμό των τρένων, τα οποία γεμάτα φαντάρους και εφόδια έφευγαν για το μέτωπο. Μικρόσωμος καθώς ήταν κατάφερε να μη γίνει αντιληπτός από τους φρουρούς και κάτω από τα μάτια τους μπήκε σε ένα βαγόνι γεμάτο στρατιώτες. Προορισμός του η Λάρισα και το 18ο Σύνταγμα Πεζικού της IV Μεραρχίας.

  Μπήκε στην σειρά και παρουσιάστηκε κι εκείνος στον Διοικητή. Εκείνος γέλασε αλλά τελικά τον πήρε ως «παιδί του Συντάγματος». Αφού ο μικρός ήθελε τόσο πολύ να πολεμήσει θα τον έβαζαν να κάνει ανώδυνες βοηθητικές εργασίες,όπως να μεταφέρει διαταγές, να γράφει επιστολές, να κάνει δουλειές κλητήρα και ό,τι άλλο δεν θα έθετε σε κίνδυνο την ζωή του.Όμως ο μικρός είχε άλλα σχέδια στο μυαλό του και κυρίως να αποδείξει ότι ο ρόλος του δεν ήταν διακοσμητικός...

Το βάπτισμα του πυρός το πήρε στην μάχη της Ελασσόνας. Στην συνέχεια πολέμησε στην κρίσιμη μάχη του Σαρανταπόρου, όπου για το θάρρος του στην μάχη αυτή, πήρε δώρο ένα όπλο Manlicher-Schonauer.
Στην μάχη Κιλκίς -Λαχανά, το 1913, η τύχη δεν ήταν με το μέρος του. Ήταν μια

«Μιμητές μας γίνεστε!»(Μνήμη Αγίων Αποστόλων)

Σοφία Μπεκρῆ, φιλόλογος-θεολόγος


  Τὴν μνήμη τῶν Ἀποστόλων ἑορτάζει πανηγυρικὰ ἡ Ἐκκλησία μας καὶ φέτος, ὅπως κάθε χρόνο. Τιμᾶ τοὺς κορυφαίους, Πέτρο καὶ Παῦλο, καὶ τὸ σύνολο τῶν Ἀποστόλων, «τὸν δωδεκάριθμο χορό». Ὑμνεῖ τοὺς κήρυκες τοῦ λόγου, ποὺ σὰν τὰ γοργόφτερα πουλιὰ μετέφεραν τὸ μήνυμα τῆς ἀληθείας σὲ ὅλη τὴν οἰκουμένη, τοὺς φωτεινοὺς ἀστέρες ποὺ διέλυσαν τὰ σκοτάδια τῆς πλάνης, τὶς κιθάρες τοῦ πνεύματος ποὺ σκόρπισαν τὴν ἁρμονία καὶ τὴν ἀγάπη στὶς ψυχὲς τῶν ἀνθρώπων.

  Εἶναι νὰ ἀπορῇ, πράγματι, κανεὶς πῶς μπόρεσε μιὰ δράκα ἁπλῶν καὶ ἀνίσχυρων, «ἀμόρφωτων» ἀνθρώπων νὰ ἀντιμετωπίσῃ πολυπληθέστερους καὶ μάλιστα μεγάλους καὶ τρανοὺς ἄρχοντες καὶ βασιλεῖς. Πῶς κατάφεραν, ἐπίσης, μέσα σὲ ἀντικειμενικὰ δύσκολες καὶ ἀντίξοες συνθῆκες, ὄχι μόνον νὰ διατηρήσουν οἱ ἴδιοι τὴν πίστη καὶ τὴν ἁγνότητά των ἀλλὰ νὰ ὁδηγήσουν καὶ ἄλλους στὸν ὀρθὸ δρόμο!
  Ὑπῆρξαν ἀληθινὰ ἀξιοθαύμαστοι οἱ «θεοφεγγεῖς» αὐτοὶ «κήρυκες», διότι ἡ ἀποστολή των δὲν ἦταν οὔτε εὔκολη, οὔτε μονοδιάστατη, ἀλλὰ πολύπλευρη, πνευματική, μορφωτικὴ καὶ κοινωνική.

  Ἀπὸ τὴν μιά, οἱ Ἀπόστολοι, ἀκολουθῶντας τὴν προτροπὴ τοῦ Κυρίου «πορευθέντες μαθητεύσατε πάντα τὰ ἔθνη, διδάσκοντες αὐτοὺς τηρεῖν πάντα ὅσα ἐνετειλάμην ὑμῖν» (Ματθ., κβ’ 19), καλοῦνταν νὰ σκορπίσουν τὸ μήνυμα τοῦ Λόγου σὲ ὅλους τοὺς ἀνθρώπους («πάντα τὰ ἔθνη») καί, παράλληλα, νὰ κηρύξουν ὅλη τὴν ἀλήθεια. Πῶς νὰ διδάξουν, ὅμως, ἀνθρώπους ποὺ μέχρι τότε ζοῦσαν μέσα στὴν πλάνη τῆς πολυθεΐας καὶ στὸ σκότος τῶν εἰδώλων ὅτι ὁ Θεὸς εἶναι ἕνας, «οὐκ ἐν χειροποιήτοις ναοῖς κατοικεῖ, οὐδὲ ὑπὸ χειρῶν ἀνθρώπων θεραπεύεται;» (Πράξ. ιζ’ 24-25). Πῶς νὰ διαφυλάξουν, ἐξ ἄλλου, «τὸ πλήρωμα τῆς ἀληθείας» ποὺ κινδύνευε πάντοτε νὰ ἀλλοιωθῇ ἀπὸ ψευδαδέλφους καὶ ψευδοπροφῆτες (Ματθ., ζ’ 15);

   Καὶ δὲν ἦταν μόνον ἡ πνευματικὴ ἀποστολή. Οἱ ἴδιοι οἱ Ἀπόστολοι καλοῦνται νὰ διάγουν ἕναν ἠθικὸ καὶ ἁγιασμένο βίο μέσα σὲ ἕναν κόσμο διεφθαρμένο καὶ ἀπάνθρωπο, ζῶντες ὡς «πρόβατα ἐν μέσῳ λύκων» (Ματθ. ι’ 16). Καὶ ὅμως καταφέρνουν νὰ πετύχουν καὶ στὴν δεύτερη αὐτὴν ἀποστολή, νὰ μὴν ἐπηρεάζωνται δηλαδὴ ἀπὸ τὴν γύρω ἐχθρότητα καὶ κακία, ἀλλὰ νὰ παραμένουν «φρόνιμοι ὡς οἱ ὄφεις καὶ ἀκέραιοι ὡς αἱ περιστεραί» (ὅ.π.).

   Δυσκολότερη, ὅμως, ὑπῆρξε ἡ τρίτη ἀποστολή, ἡ ἐφαρμογὴ στὴν πράξη τοῦ μηνύματος τῆς ἀληθείας. Καὶ ἐδῶ, ὅμως, ἀναδείχθηκαν πραγματικὰ μεγάλοι οἱ Ἀπόστολοι. Ἐναρμόνισαν, πρωτίστως οἱ ἴδιοι στὴν ζωή των, τὰ λόγια -τὸν λόγο τοῦ Θεοῦ- μὲ τὰ ἔργα τῆς ἀγάπης, γινόμενοι μὲ τὴν σειρά των ὑπόδειγμα βίου καὶ γιὰ ἄλλους ἀνθρώπους, κατὰ τὴν προτροπὴ τοῦ ἀποστόλου Παύλου: «Μιμηταί μου γίγνεσθε, καθὼς κἀγὼ Χριστοῦ» (Α’ Κορ., ια’ 1). Πῶς νὰ ζητήσῃ κάποιος ἀπὸ τὸν συνάνθρωπό του νὰ κάνῃ ἐκεῖνο τὸ ὁποῖο ὁ ἴδιος πρῶτα δὲν ἐφαρμόζει;

  Οἱ Ἀπόστολοι, λοιπόν, τήρησαν τὴν ὀρθὴ πίστη, ἔζησαν ἀληθινὴ ἐν Χριστῶ ζωὴ καὶ ἔγιναν πολῖτες τῆς δίκαιης καὶ ἀγαπητικῆς Του πολιτείας, αὐτῆς ποὺ ὁ ἴδιος ὁ Χριστὸς ἵδρυσε στὴν γῆ, «τῆς ἐπωνύμου Του καινῆς πολιτείας», καὶ τῆς ὁποίας μέλη εἴμαστε ὅλοι οἱ ἄνθρωποι, ἀρκεῖ νὰ τὸ θελήσωμε, ἀρκεῖ δηλαδὴ νὰ ζήσωμε καὶ ἐμεῖς μὲ βάση τὶς ἀρχὲς τῆς ὀρθοδοξίας, τῆς ὀρθοζωΐας καὶ τῆς ὀρθοπολιτείας.

  Μέσα ἀπὸ τὶς Πράξεις τῶν Ἀποστόλων (Β’ καὶ Δ’ κεφάλαιο) πληροφορούμαστε γιὰ τὴν ζωὴ τῶν Χριστιανῶν στὶς κοινότητες τῆς ἀγάπης. Παρατηροῦμε, λοιπόν, ὅτι ἡ ὁμοψυχία τῶν Χριστιανῶν, μέσα στὴν κοινότητα, δὲν περιοριζόταν μόνον σὲ θέματα πνευματικῆς ἢ μορφωτικῆς φύσεως, ἀλλὰ ἐπεκτεινόταν καὶ στὰ οἰκονομικὰ ζητήματα, ὅπου ὑπῆρχε δικαιοσύνη καὶ τιμιότητα, ὥστε νὰ καλύπτωνται οἱ ἀνάγκες ὅλων τῶν ἀδελφῶν, «καθότι ἄν τις χρείαν εἶχε» (Πράξ., δ’ 35). Γιὰ νὰ ἐξυπηρετηθῆ, μάλιστα, αὐτὸ τὸ κοινὸ ἔργο, ἐπειδὴ οἱ ἀνάγκες συνεχῶς αὐξάνονταν, ἡ κοινότητα στὸ σύνολό της-καὶ ὄχι μόνον οἱ Ἀπόστολοι- ἐξέλεξε τοὺς διακόνους, γιὰ νὰ βοηθοῦν τοὺς Ἀποστόλους στὸν τομέα τῆς κοινωνικῆς προσφορᾶς.

Οἱ Ἀπόστολοι, ἑπομένως, μὲ βάση τὴν δική τους κοινότητα μὲ τὸν Χριστό, θεμελίωσαν, στὴν συνέχεια, τὶς ἀποστολικὲς κοινότητες, ὅπου μετέφεραν τὸ μήνυμα τῆς ἀγάπης, καὶ στὶς ὁποῖες προέτρεπαν τοὺς νέους πολῖτες νὰ ζοῦν μὲ ὀρθὴ πίστη, ἀληθινὴ ζωὴ καὶ δίκαιη καὶ εἰρηνικὴ πολιτεία. Ὑπῆρξε, μάλιστα, ἐσωτερικὸς σύνδεσμος μεταξὺ τῶν διαφόρων κοινοτήτων καὶ ἀλληλοστήριξη, ὅπως ἔγινε γιὰ παράδειγμα ἐκ μέρους τῶν ἄλλων κοινοτήτων πρὸς στοὺς ἐμπερίστατους ἀδελφοὺς τῆς κοινότητος τῶν Ἱεροσολύμων (Β’ Κορ., η’ 14, Γαλ., β’ 10, κ. ἀ.).

  Δυστυχῶς, ἡ ἐσωτερικὴ αὐτὴ αὐτονομία καὶ τὸ πνεῦμα τῆς ἀλληλεγγύης ποὺ χαρακτήριζε τὶς πρῶτες αὐτὲς κοινότητες δὲν διατηρήθηκε στοὺς ἑπόμενους χρόνους γιὰ πολλοὺς λόγους, ποὺ ἀποτελοῦν θέμα ξεχωριστῆς μελέτης.

  Σημασία ἔχει, πάντως, ὅτι οἱ Ἀπόστολοι στήριξαν τὰ θεμέλια τῶν κοινοτήτων αὐτῶν, ποὺ ὑπῆρξαν ἀληθινὲς κυψέλες χριστιανικῆς ζωῆς καὶ πολιτείας, πάνω στὸν ἀκρογωνιαῖο λίθο, τὸν Χριστό, μὲ τὸν Ὁποῖον παρέμεναν διαρκῶς ἑνωμένοι, παρὰ τὴν διασπορά των σ’ ὅλο τὸν τότε γνωστὸ κόσμο. Ἐξ ἄλλου, δὲν κήρυτταν δικές των ἀλήθειες, ἀλλὰ τὴν μοναδικὴ Ἀλήθεια, ποὺ εἶναι πρόσωπο, ὁ Χριστός («Ἐγὼ εἰμὶ ἡ ὁδός, ἡ ἀλήθεια καὶ ἡ ζωή» (Ἰωάν. ιδ’ 6). Πέτυχαν, ἔτσι, στὴν τριπλὴ αὐτὴν ἀποστολή, τῆς πνευματικῆς διαφωτίσεως, τῆς μορφωτικῆς καλλιέργειας καὶ τῆς κοινωνικῆς διακονίας, χάρη στὴν ἑνότητα μὲ τὸν Λόγο τοῦ Θεοῦ, στὴν μεταξύ των ἑνότητα καὶ συνεργασία, καὶ φυσικὰ χάρη στὴν συνέργεια τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ποὺ κατηύθυνε κάθε τους βῆμα.

  Ἔχομε, ἑπομένως, χρέος καὶ ἐμεῖς, οἱ σημερινοὶ χριστιανοί, οἱ βαπτισμένοι στὸ ὄνομα τῆς Ἁγίας Τριάδος καὶ φωτισμένοι ἀπὸ τὴν χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, νὰ βαδίζωμε στὰ χνάρια τῶν Ἀποστόλων, γινόμενοι μὲ τὴν σειρά μας μικροὶ ἀπόστολοι, ποὺ σημαίνει νὰ μένωμε πιστοὶ στὴν ἀλήθεια τῆς «Μίας, Ἁγίας καὶ Καθολικῆς Ἐκκλησίας» καὶ νὰ ἀποτελοῦμε, μὲ τὴν γνήσια χριστιανική ζωή μας καὶ τὴν δίκαιη καὶ συνεργατική μας πολιτεία, φωτεινὰ παραδείγματα καὶ γιὰ ἄλλους ἀνθρώπους, «ὅπως ἴδωσιν ἡμῶν τὰ καλὰ ἔργα καὶ δοξάσωσιν τὸν Πατέρα ἡμῶν τὸν ἐν τοῖς οὐρανοῖς» (Ματθ., ε’ 16).

  Ἔτσι καὶ μόνον ἔτσι θὰ τιμήσωμε πραγματικὰ τοὺς Ἀποστόλους, ποὺ μᾶς καλοῦν, διὰ στόματος τοῦ κορυφαίου των, Ἀποστόλου Παύλου, νὰ γίνωμε μιμητές των στὰ ἔργα καὶ ὄχι μόνον στὰ λόγια (Α’ Κορ., ια’ 1), πρὸς ὄφελος καὶ σωτηρία ἡμῶν τῶν ἰδίων καὶ πάντων τῶν ἀνθρώπων. Γένοιτο!

Τετάρτη 29 Ιουνίου 2022

Μήν περιμένετε απ' αυτούς κανένα καλό..!



  Οι σημερινοί Πολιτικοί ηγέτες μας δεν έχουνε πατριωτισμό, μας έχουνε ΠΟΥΛΗΣΕΙ στα μεγάλα Διεθνή συμφέροντα. Μήν περιμένετε απ' αυτούς κανένα καλό. ΜONO ο Θεός θα μας προστατέψει για χάρη των αιμάτων των Αγίων Μαρτύρων και των Ηρώων ΠΙΣΤΩΝ προγόνων μας.

Γέροντας Ιωσήφ o Βατοπαιδινός(♰ 1η Ιουλίου 2009)

Τίς ἔσχατες ἡμέρες θά ἔρθουν δύσκολοι καιροί. Γιατί οἱ ἄνθρωποι θά εἶναι...



  Τίς ἔσχατες ἡμέρες θά ἔρθουν δύσκολοι καιροί. Γιατί οἱ ἄνθρωποι θά εἶναι φίλαυτοι, φιλάργυροι, ἀλαζόνες, ὑπερήφανοι, βλάσφημοι, ἀπειθεῖς στούς γονεῖς τους, ἀχάριστοι, ἀσεβεῖς, ἄστοργοι, ἀδιάλλακτοι, συκοφάντες, ἄσωτοι, ἄγριοι, ἐχθροί τοῦ καλοῦ, προδότες, αὐθάδεις, φουσκωμένοι ἀπό ἐγωισμό...
 Θ΄ ἀγαπᾶνε πιό πολύ τίς ἡδονές παρά τόν Θεό. Θά δείχνουν ὅτι ἔχουν εὐσέβεια, ἀλλά θά ἔχουν ἀρνηθεῖ τή δύναμή της μέ τίς πράξεις τους. Κι αὐτούς νά τούς ἀποφεύγεις...

 Απ. Παύλος, πρός Τιμόθεον Β´ επιστολή, κεφ. γ´, στίχοι 1-6

Γενικά τα παιδιά είναι τα πιο ''μισητά'' όντα αυτή την στιγμή στον κόσμο.



 Δεν είναι δικό σου σώμα, δική σου επιλογή. Είναι το σώμα ενός άλλου ανθρώπου, που κυοφορείται μέσα σου και έχεις την σπάνια ευλογία και διάκριση να το φέρεις στην ζωή.
 Γενικά τα παιδιά είναι τα πιο ''μισητά'' όντα αυτή την στιγμή στον κόσμο.
 Όταν είναι έμβρυα κηρύσσονται ανεπιθύμητα και τα σκοτώνουν με μαχαίρι και οξύ. 
Γεννιούνται και έχουν συνήθως χειριστικούς γονείς να θέλουν να καθορίζουν την μοίρα τους. 
Τα παιδιά είναι τα κύρια θύματα της πείνας, του πολέμου, της προσφυγιάς, των πειραματικών τροφών και φαρμάκων. Της υποκουλτούρας.
  Παιδική εργασία, παιδική πορνεία, ανάθεση τους σε αλλοπρόσαλλους τύπους ζευγαριών ( ομοφυλοι) σαν να μην είναι άνθρωποι, αλλά ζώα συντροφιάς και διασκέδασης. Γιατί όχι και ατομικής επιβεβαίωσης...
 Τέλος, διαβολική παιδεία κατ εικόναν και καθ ομοίωσην της κάθε ψυχοπάθειας, οπως το παιδί στην φωτό. Θύμα εκμετάλλευσης σε " διαμαρτυρία" κατά των εκτρώσεων. 
Αν πατούσε κάποιο λούτρινο ζωάκι ή μια φιγούρα καρτούν με κάποιο φυλετικό/ πολιτικό συμβολισμό από πίσω , θα είχε ήδη παρέμβει η Πρόνοια.

Καλοί Λιμένες-Τό πρώτο λιμάνι τῆς Ἑλλάδας όπου έφθασε τό πλοίο μέ τόν απόστολο Παύλο στό ταξίδι πρός τή Ρώμη.



  Οι Καλοί Λιμένες ήταν τό πρώτο λιμάνι τῆς Ἑλλάδας όπου έφθασε τό πλοίο μέ τόν απόστολο Παύλο στό ταξίδι πρός τή Ρώμη. 
 Ἡ πορεία πρός τούς Καλούς Λιμένες δέν ήταν στά σχέδια τοῦ πλοιάρχου, ήταν όμως αναγκαστική, καθώς λόγω βορειοδυτικών ανέμων παρασύρθηκαν ἀπό τήν αρχική πορεία τους καί αναγκάστηκαν νά αγκυροβολήσουν ἐκεῖ . 
 Λόγῳ του ότι τό ταξίδι ήταν επικίνδυνο, ὁ Παύλος πρότεινε νά μείνουν ἐκεῖ τό χειμώνα, κάτι πού όμως δέν έγινε δεκτό ἀπό τον εκατόνταρχο καί τούς ναύτες (Πράξεις 27, 9-12). 
 Ἴσως γιατί ἄν καί ἐθεωρεῖτο τό καλύτερο φυσικό λιμάνι στή νότια Κρήτη, δέν παρεῖχε προστασία ἀπό ἀνέμους καί θύελλες νοτιοανατολικῶν κατευθύνσεων καί μάλιστα τήν περίοδο τοῦ χειμώνα. Τό ἴδιο συμβαίνει καί σήμερα. Ἔτσι ξεκίνησαν γιά τόν Φοίνικα. Ἐκ τῶν ὑστέρων ὁ Παῦλος δικαιώθηκε, γιατί στόν Φοίνικα δέν ἔφθασαν ποτέ.


  Δεξιά ἀπό τό λιμάνι, πάνω στό λόφο, ἔχει χτιστεῖ ἐκκλησία, προς τιμήν τοῦ Ἀποστόλου Παῦλου. Ἀκριβῶς μπροστά ἀπό τήν ἐκκλησία ὑπάρχει σπηλιά στήν ὁποία σύμφωνα μέ τήν τοπική παράδοση διέμενε ὁ ἀπόστολος Παῦλος.

 Ι . Μητρόπολη Γορτύνης και Αρκαδίας

ΕΝΑ ΣΥΝΤΑΡΑΚΤΙΚΟ ΒΙΒΛΙΟ- «Ουρανός απ’ άλλους τόπους»

Σωτήρης Δημητρίου, «Ουρανός απ’ άλλους τόπους», Πατάκης 2021, (σελίδες 580).



   Κάποιοι μιλάνε για ένα «λογοτεχνικό αριστούργημα», για ένα «έργο-ορόσημο», για έναν «συγγραφικό άθλο», για «κιβωτό γλώσσας και ιστορίας», για «θησαυρό» τής (σχεδόν ολότελα ξεχασμένης πια), ηπειρώτικης ντοπιολαλιάς, για «Έπος»….
Ελόγου μου θα μιλήσω απλά για το, κατά την ταπεινή μου γνώμη, κορυφαίο ελληνικό «μυθιστόρημα» των τελευταίων 50 (τουλάχιστον) ετών!

   Άξονάς του, η ζωή τής Αλέξως, μιας γυναίκας από την Πόβλα* τής Μουργκάνας (Θεσπρωτίας), τη "σκοτιδιασμένη" δεκαετία του 1940 (Κατοχή, Εμφύλιος) αλλά και πολύ αργότερα. Μια ζωή μέσα στη φτώχια, την «κακομοιριά», την «τιμωρία», την ξυπολυσιά, την τυράγνια, την παίδεψη, την αγραμματοσύνη, τις προλήψεις, τον καθημερινό φόβο τού θανάτου…

Έναν φόβο (για τους αντάρτες), που φώλιασε τότε στις ψυχές τών ανθρώπων, κι έμεινε (και μένει ακόμα) εκεί, ως το τέλος... Έναν φόβο που έκανε και την μακαρίτισσα την μάνα μου, όταν με άκουγε να ξανοίγομαι και να «εκτίθεμαι» πολύ με τα εμφυλιοπολεμικά, να με συμβουλεύει ως τα 100 της που έφυγε:
«Έχε τού νου σ’, πιδάκι μ’. Φ’λάξ’!
-Είιδις;
-Δεν είιδα!
-Άηκ’σις;
-Δεν άηκ’σα!»
Κι αυτό, 80 χρόνια μετά!!...
Όπως το λέει η ίδια η Αλέξω, αν ο ουρανός τού χωριού της ήταν χαρτί, δεν θα έφτανε για να γράψει τα «πόνια» της, τα παράπονα και τα φαρμάκια τής καρδιάς της· θα χρειαζόταν και «ουρανό απ’ άλλους τόπους»…

  Η Αλέξω μισεί θανάσιμα το ΕΑΜ, τους αντάρτες, τους κομμουνιστές, όχι μόνο διότι "τους είχαν ολουνούς [τους κατοίκους τής Μουργκάνας] σ' ένα καπίστρι" και τους ρήμαζαν στο πλιάτσικο, αλλά διότι, (μεταξύ πάρα πολλών άλλων ατυχών Ελλήνων), σκότωσαν, εντελώς άδικα, τη μάνα της τη χρυσή και παινεμένη, την Μηλιά...

 Η δυναμική Αλέξω τούς «στολίζει» κανονικά, αποκαλώντας τους «παλιάτσους», «βρικολάκους», «σιαταναραίους», «εγκληματίες», «τέρατα», «ανθρώπους της καταστροφής» που «είχανε μοιράδι από τον διάολο» και πολλά άλλα τέτοια, και δηλώνει ότι θα τους βλαστημάει ακόμα και «από τον κάτω κόσμο»!...
"Τι σόι αντάρτικο, τι σόι καθεστώς ήτανε αυτό, που σκοτώνανε πρόεδρο, δάσκαλο, παπά, αγροφύλακα;"

Το διορατικό χάρισμα του γέροντα Ιωάννη (Κρεστιάνκιν). Μαρτυρίες

  Πριν από έναν χρόνο ανακοινώθηκε η συλλογή δεδομένων για τη θαυμαστή βοήθεια του γέροντα Ιωάννη (Κρεστιάνκιν). Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου λάβαμε εκατοντάδες ιστορίες, πολλές από τις οποίες μας εντυπωσιάζουν με την αυθεντική τους αλήθεια. Παρακάτω δημοσιεύουμε επιλεγμένες ιστορίες για τη διορατικότητα του πατρός Ιωάννη.



  •  «Γκαλίνα στο τετράγωνο»
Γκαλίνα, Βλαντικαβκάζ-Μπέλγκοροντ:

   — Τον χειμώνα του 1985 πήγαμε εγώ και η μητέρα μου από το Βλαντικαβκάζ στη Μονή των Σπηλαίων του Πσκοβ. Φτάσαμε εκεί νωρίς το πρωί και ήταν σκοτάδι ακόμα. Ήμουν 15 χρονών και η μητέρα μου 45. Πλησιάζοντας τα μεγαλειώδη τείχη της μονής, είχαμε τη σκέψη ότι σε λίγο θα βρεθούμε σ’ ένα μέρος, όπου όλα είναι άγια. Μέχρι τότε δεν είχαμε καμία ιδέα για τη μοναχική ζωή. Έπρεπε να βρούμε την αδελφή Μαργαρίτα (που έμενε κοντά στο μοναστήρι), για να φιλοξενηθούμε στο σπίτι της. Όταν χτυπήσαμε την αυλόπορτα, κάποιος μας έβαλε τις φωνές. Περιμέναμε να βρούμε κάποιους άγιους ανθρώπους εκεί πίσω από την πόρτα και αντ’αυτού μας έτυχε κάτι τέτοιο. 

Η συνέχεια ήταν ακόμη χειρότερη. Κάποιος μοναχός, μπορεί κι ένας απλός δόκιμος, μας συμπεριφέρθηκε αγενώς και μας έστειλε στην εκκλησία για την ακολουθία. Στον ναό της Κοιμήσεως της Θεοτόκου πραγματοποιείτο η πρώτη λειτουργία. Ήμασταν εντελώς χαμένες και κουρασμένες. Μετανιώσαμε που ταξιδέψαμε πάνω από χίλια χιλιόμετρα, για να συναντήσουμε την ίδια συμπεριφορά που θα μπορούσαμε να είχαμε συναντήσει οπουδήποτε στον κόσμο.

  Η ακολουθία τελείωσε και βγήκαμε έξω για να πάμε στον σταθμό. Όμως από τον ναό βγήκε ένας παππούς, που ήταν περικυκλωμένος από ανθρώπους. Εγώ και η μητέρα μου σταθήκαμε πλάι στον τοίχο και κοιτούσαμε σιωπηλά αυτό το φαινόμενο. Ο παππούς δεν περπατούσε, άλλα σαν να πετούσε, ενώ όλοι τον εμπόδιζαν, έτσι μας φάνηκε. Ξαφνικά παραμέρισε το πλήθος και προχώρησε κατ’ ευθείαν προς το μέρος μας. Κοκκαλωμένες, δεν ξέραμε τι να κάνουμε. Δεν γνωρίζαμε ούτε πώς να ζητήσουμε την ευλογία. Ο παππούς μας πλησίασε, έβαλε το χέρι του πάνω στο κεφάλι της μαμάς πρώτα και μετά στο δικό μου και είπε με τρυφερότητα: «Έλα, Γκαλίνα στο τεράγωνο, όλα θα πάνε καλά!» (Είμαστε και οι δύο Γκαλίνες!). Το είπε κι έφυγε. Αυτό μας έδωσε τις κατευθυντήριες γραμμές για τη ζωή μας. Χαρούμενες κι ευτυχισμένες, πήγαμε προς το σπίτι της αδελφής Μαργαρίτας. Στη συνέχεια μάθαμε από αυτήν ότι ο παππούς ήταν ο αγαπημένος πατήρ Ιωάννης.

  Από τότε και μετά, κάθε χρόνο επισκεπτόμασταν το μοναστήρι και λαμβάναμε επιστολές και νουθεσίες από τον πατέρα Ιωάννη. Αλλά ακόμη και μετά τη μετάβασή του στον άλλο κόσμο, δεν παύει να μας βοηθά.

  • Ήταν νόστιμο το αυγουλάκι;
Ρίμα Βλαντίμιροβνα Λαβίτσκαγια:

   — Η μητέρα μου γνώρισε τον πατέρα Ιωάννη όταν ήμουν 6 χρονών (δηλαδή πριν από 43 χρόνια) και σχεδόν μέχρι το τέλος της ζωής του η πνευματική σχέση μαζί του δεν διακόπηκε. Μέναμε τότε στην Αγία Πετρούπολη κι επισκεπτόμασταν την εκκλησία της Αγίας Τριάδος. Κάθε φορά μετά τη λειτουργία μέναμε στην εκκλησία, για να την καθαρίσουμε. Εγώ, 7χρονο παιδί, αρεσκόμουν πολύ στο να καθαρίζω τα κηροπήγια.

  Το Πάσχα μια γιαγιά, η οποία επίσης καθάριζε τα κηροπήγια, μου χάρισε ένα πολύ όμορφο αυγό, το οποίο ήθελα να φάω αμέσως. Σκεφτόμουν: Αφού είναι τόσο όμορφο, πρέπει να είναι πολύ νόστιμο. Η μητέρα μου είπε τότε: 

«Θέλεις να το βάλουμε δίπλα στις εικόνες στο σπίτι μας;» Εγώ συμφώνησα, ενώ μέσα μου ανυπομονούσα να το φάω. Και όταν η μητέρα μου πήγε στη δουλειά, το έφαγα κρυφά. Όταν επέστρεψε στο σπίτι, δεν το πρόσεξε. Μετά από μερικές μέρες πήγαμε μαζί στη Μονή των Σπηλαίων του Πσκοβ.
  Μετά τη λειτουργία είδαμε τον πατέρα Ιωάννη να περπατά περιτριγυρισμένος από πλήθος κόσμου. Όταν καταφέραμε να τον πλησιάσουμε, ο πατήρ Ιωάννης με ευλόγησε, με αγκάλιασε και μού ψιθύρισε με στοργή:

 «Ήταν νόστιμο το αυγουλάκι;» 

Δεν θυμάμαι τι του απάντησα τότε, αλλά σκέφτηκα: Γιατί η μητέρα μου τα είπε όλα στον παπά; Ύστερα ρώτησα τη μαμά γιατί το έκανε, ενώ εκείνη εξεπλάγη, επειδή δεν είχε παρατηρήσει την απουσία του αυγού. Ως παιδί δεν μπορούσα να καταλάβω τι γινόταν. Μόνο αργότερα συνειδητοποίησα ότι αυτός ο άγιος άνθρωπος έβλεπε τα πάντα μέσα από το Άγιο Πνεύμα και ήταν προικισμένος με το χάρισμα της διορατικότητας από τον Θεό. Έτσι, δεν ξέχασα τον δρόμο προς τον πατέρα Ιωάννη μέχρι το τέλος της ζωής του. Και την αμαρτία μου, που πήρα το αυγό χωρίς να ζητήσω άδεια, την είπα αργότερα στην εξομολόγηση. Είμαι ήδη 49 χρονών, αλλά εκείνο το ψιθύρισμα το θυμάμαι και σήμερα.



  • Θηρίο
Τατιάνα Σεργκέεβνα Σμιρνόβα, γραμματέας του πατρός Ιωάννη για πολλά χρόνια:

   — Νωρίς το πρωί στις 6 Μαΐου (ήταν Τρίτη της πρώτης εβδομάδας μετά ο Πάσχα και η γιορτή του Αγίου Μεγαλομάρτυρα Γεωργίου του Τροπαιοφόρου), όταν για πρώτη φορά μετά τον χειμώνα έβγαζαν τις αγελάδες για βοσκή, πήγα στον πατέρα Ιωάννη. 

Στον χαρούμενο πασχαλινό μου χαιρετισμό αποκρίθηκε απότομα και με αγωνία: «Τι έγινε εκεί στο μοναστήρι; Πώς είναι ο προεστώς;»

 Στον δρόμο μου προς το κελλί του δεν παρατήρησα καμία αναστάτωση, καθώς και δεν ήθελα καθόλου να συναντήσω τον προεστώτα. Γι’ αυτό του απάντησα με αγαλλίαση ότι ο ήλιος χαίρεται με το Πάσχα, το ίδιο κι εμείς όλοι είμαστε χαρούμενοι. Όταν του ξαναείπα «Χριστός Ανέστη!», ο πατήρ Ιωάννης αποκρίθηκε πιο εύθυμα. Αντί, όμως, να μιλήσει για τις δουλειές, κάθισε στον καναπέ και άρχισε να διηγείται για ένα όραμα, που είχε μερικά λεπτά πριν την εμφάνισή μου.

  Του παρουσιάστηκε το μοναστήρι ολόλαμπρο και ο Ιερός Ναός της Κοιμήσεως της Θεοτόκου σαν να ήταν από χρυσάφι. Σε αυτό το πανηγυρικό φόντο, ο προεστώς της μονής, ο αρχιμανδρίτης Γαβριήλ, παρήλαυνε μεγαλοπρεπώς προς την πύλη του οικονομίου. 

Μια στιγμή αργότερα, πίσω απ’ αυτόν εμφανίστηκε ένα μαύρο κουβάρι, το οποίο στη συνέχεια πήρε τη μορφή ενός τρομερού θηρίου, άγνωστης ράτσας, και ακολούθησε γρήγορα τον προεστώτα. Ο πατήρ Ιωάννης όρμησε στις εικόνες κι εκείνην τη στιγμή το χτύπημα στην πόρτα διέκοψε το όραμα. Ο πατήρ Ιωάννης βγήκε έξω, ώστε ο ίδιος να βεβαιωθεί ότι στο μοναστήρι δεν συνέβη πραγματικά τίποτα το τρομερό. Επέστρεψε αρκετά γρήγορα, αλλά το άγχος δεν τον άφηνε. Κάνοντας τον σταυρό του μερικές φορές, ο πατήρ Ιωάννης με παρακάλεσε να φύγω.

Όταν έφερα τα γράμματατα το απόγευμα, ο πατήρ Ιωάννης ξαναθυμήθηκε το πρωινό όραμα με ευγνωμοσύνη προς τον Θεό και είπε ότι αυτός ήταν εκφοβισμός από τον Διάβολο και ότι δεν μας χάλασε τη διακαινήσιμη εβδομάδα. Στη συνέχεια δεν ξανασυζητήσαμε αυτό το γεγονός ποτέ.

  Ύστερα από μερικά χρόνια, μια φορά ξαφνικά άκουσα αυτήν την ιστορία από τον ιερομόναχο Ιωάσαφ (Σβετσόβ). Δεν θυμάμαι με ποια αφορμή θυμηθήκαμε τον προεστώτα, ο οποίος δεν ήταν πια στο μοναστήρι ήδη για πολλά χρόνια τότε. Το 1988 έγινε αρχιερέας και υπηρετούσε στην Άπω Ανατολή, αλλά εμείς συχνά τον αναθυμόμασταν, επειδή μάθαμε πολλά υπό την καθοδήγησή του. Για κάποιον λόγο, ο πατήρ Ιωασάφ άρχισε να διηγείται μια ιστορία, που είχε λάβει χώρα πριν από πολλά χρόνια, η οποία σχετιζόταν με τον προεστώτα, ακριβώς αυτήν που άκουσα κάποτε από τον πατέρα Ιωάννη. Εγώ ενθουσιάστηκα:

 «Εσύ από πού ξέρεις γι’ αυτό το όραμα του γέροντα;». 

«Ποιο όραμα», είπε ο πατήρ Ιωάσαφ, «το είδα με τα δικά μου μάτια».

Η κλαπείσα εικόνα του Αποστόλου Πέτρου των αρχών του 14ου αιώνα



  Με την ευκαιρία της εορτής των Αποστόλων Πέτρου και Παύλου ας θυμηθούμε πάλι την εξαιρετική εικόνα του Αποστόλου Πέτρου των αρχών του 14ου αιώνα που βρίσκεται ακόμα στη συλλογή του Dumbarton Oaks στην Ουάσινγκτον, είχε κλαπεί στις αρχές της δεκαετίας του 1970 από το ναό του Αγίου Προκοπίου στη Βέροια, μαζί με αυτήν και η θαυμάσια εικόνα του Αγίου Προκοπίου 


η οποία ευτυχώς επέστρεψε προ λίγων ετών και σήμερα κοσμεί τη μόνιμη έκθεση του Βυζαντινού Μουσείου Βέροιας.

Έφτασε η μέρα που τιμάται ο φυτευτής!



Έφτασε η μέρα που τιμάται ο φυτευτής! Ποιος είναι ο φυτευτής; Μα ποιος άλλος παρά ο «πρώτος μετά τον Ένα», ο αεικίνητος και ακαταπόνητος, ο Μέγας Απόστολος των Εθνών, ο Παύλος;
Και γιατί τον αποκαλώ φυτευτή; Ο ίδιος χρησιμοποιεί για τον εαυτό του το όνομα αυτό. Στην πρώτη προς Κορινθίους Επιστολή του:
«Εγώ εφύτευσα, Απόλλως επότισεν, αλλ' ο Θεός ηύξανεν».
Δηλαδή:
«Eγώ φύτεψα, ο Aπολλώς πότισε, μα την αύξηση την πραγματοποιούσε ο Θεός».
Για ν' αξιολογήσει αμέσως μετά το έργο του με τις εξής φράσεις:
«Ώστε ούτε ο φυτεύων εστί τι, ούτε ο ποτίζων, αλλ' ο αυξάνων Θεός».
Δηλαδή:
«Eπομένως, ούτε αυτός που φυτεύει είναι κάτι ούτε αυτός που ποτίζει, αλλά ο Θεός που δίνει την αύξηση».

 Κι αν εκείνος, με τη βαθιά του ταπείνωση, έβλεπε τόσο ασήμαντη την προσφορά του στο έργο της διαδόσεως και επικρατήσεως της Αλήθειας, όλος ο Χριστιανικός κόσμος του αναγνωρίζει την σημαντική συμβολή του στο να οδηγηθεί από το σκότος στο Φως και ν' απολαύσει τις ιδιαίτερες ευλογίες Του Θεού.
«Εγώ εφύτευσα». Δεν ήταν από την αρχή τέτοιος. Ήρκεσε όμως μία δυναμική αποκάλυψη Του Υιού Του Θεού προς τον πρώην διώκτη Σαύλο στον δρόμο της Δαμασκού, για να τον μεταβάλει σε θερμό της Πίστεως κήρυκα και διδάσκαλο του Ευαγγελίου.

  Ποιος ποτέ θα καταφέρει να διηγηθεί «τα κατά πόλιν δεσμά και τας θλίψεις» του Αποστόλου Παύλου, που υπέφερε για να φυτεύσει την Αλήθεια της Ορθοδοξίας στις καρδιές των Ιουδαίων και των ειδωλολατρών; 
  Ή να περιγράψει «τους κόπους, τους μόχθους, τας αγρυπνίας, τας εν λιμώ και δίψει κακοπαθείας, τας εν ψύχει και γυμνότητι», όπως θ' ακούσουμε απόψε, στα στιχηρά ιδιόμελα του Εσπερινού της εορτής των Πρωτοκορυφαίων Αποστόλων, πως υπέστη ο Παύλος, για να ριζώσει το ευαγγελικό μήνυμα εκεί που η άγνοια και το ψέμα είχαν στήσει τον θρόνο τους;

Τρίτη 28 Ιουνίου 2022

Πλησιάζει να μαντρώσουν όλον τον κόσμο σε ένα κλουβί...


 Πλησιάζει να μαντρώσουν όλον τον κόσμο σε ένα κλουβί για να τον πιέσουν να πάρει την σφραγίδα του αντιχρίστου! 
 Τρία πράγματα θα χρειαστεί ο αντίχριστος για να ελέγξει τον κόσμο γιατί χωρίς αυτά δεν θα καταφέρει να ελέγξει τον κόσμο!

Το πρώτο σημείο που θα χτυπήσει ο διάβολος είναι το φαγητό, τα τρόφιμα, αυτά θα τα ελέγχει ο διάβολος γιατι χωρίς να ελέγχει αυτά δεν μπορεί να πέσει ο άνθρωπος εις την δική του παγίδαν!

Δεύτερον σημείο που θα χτυπήσει γιατί χωρίς αυτό πάλιν ο άνθρωπος δεν μπορεί να ζήσει, να κινηθεί και να επιβιώσει είναι αυτό το έρημον το χρήμαν το οποίο επρόδωσε Τον Διδάσκαλον Χριστόν! Αυτό πρέπει να το ελέγξει και να το κρατά στα χέρια του! Χωρίς αυτό δεν μπορεί να ελέγξει τον κόσμο!

Και το τρίτο το φοβερότερο είναι η μετακίνησης απο τόπο εις τόπο, οι συγκοινωνίες (πλοία, αεροπλάνα, σιδηρόδρομοι, αυτοκίνητα)! Όταν τα πιάσει αυτά τι θα κάνεις; Ή θα περπατείς ή θα υποταγείς!

Απόσπασμα ομιλίας μακαριστού Άγιου του Θεού πατρός Σάββα Αχιλλέως υπο τον τίτλο ''Αγωνία ο καιρός του αντίχριστου'' που έγινε το 1996 παρακαλώ!
Ο έχων ώτα ακούειν ακουέτω!
- Τι θα μας πει ο Χριστός; «υποκριταί, το μεν πρόσωπο του ουρανού γινώσκετε διακρίνειν, τα δε σημεία των καιρών ου δύναστε γνώναι;» Ματθ. κεφ. β’, 5 ! 


Για τον γέροντα Άνθιμο τον Αγιαννανίτη...

Του Μακαριστού Αρχιεπισκόπου Αθηνών Και Πάσης Ελλάδος,Κυρού Χριστοδούλου


   Σ’ ένα απέριττο μοναχικό τάφο, στο φτωχικό κοιμητήρι που βρίσκεται πίσω από το Κυριακό της αγιορείτικης Σκήτης της Αγίας Άννης, κυριολεκτικά μεταξύ ουρανού και γης, αναπαύεται από τις 28.6.96 το χοϊκό σκήνος του Γέροντος Ανθίμου του Πνευματικού, μιας από τις σπάνιες φυσιογνωμίες που ανέδειξε στον αιώνα μας το «Περιβόλι της Παναγιάς», το Άγιον Όρος.
 Οι προσκυνητές της Αγίας Άννης είχαν για πολλά χρόνια το ακριβό προνόμιο να επισκέπτονται το κελλί του, που μοιάζει με αητοφωλιά σ’ ένα από τα υψηλότερα σημεία της Σκήτης, τον Γέροντα Άνθιμο, που και μόνο με την βιβλική του φυσιογνωμία εντυπωσίαζε.

  Επί 63 χρόνια οικιστής του Άθω, ο μακαριστός Γέρων έμοιαζε με κάποιον παληό Προφήτη, καθώς η εκ πρώτης όψεως αυστηρή μορφή του και η κατάλευκη γενειάδα του σε συνήρπαζαν. 
Κάπως έτσι, σκεφτόσουν, θα έπρεπε να ήσαν οι Προφήτες του Ισραήλ, στους οποίους ο Θεός εμπιστευόταν κάθε φορά τοθέλημά Του.
Κι όμως αυτός ο Γέρων κατά βάθος ήταν, όπως όλοι οι γνήσιοι άνθρωποι του Θεού: όλος αγάπη, όλος στοργή, όλος θέρμη για καθέναν πού έφθανε μέχρι το απόμερο ενδιαίτημά του. Κι όταν έβγαινε από το Άγιον Όρος κι ερχόταν στον «κόσμο», δεν έχανε ποτέ την παρθενική του αθωότητα, εκείνο το μειλίχιο ύφος, που λες και σνομπάρει κάθε φορά τις πολυπραγμοσύνες και τις μικρότητες των «κοσμικών».
Μικρός το δέμας και καλωσυνάτος Γέρων, ο παπα-Άνθιμος ο Πνευματικός είχε επάνω του κάτι το θεϊκό. Τον είπαν «χαρισματικό» και «ουράνιο άνθρωπο». Άλλοι «θεοφόρο Πνευματικό και σοφό διδάσκαλο». Και άλλοι «σπουδαστή της ερήμου».

  Η αλήθεια είναι ότι η πολυετής άσκηση του χάρισε διορατικότητα, σοφία και διάκριση, καρποί των οποίων ήταν η ταπείνωσή του, η αγάπη του και η ανεπιτήδευτη εξωτερική συμπεριφορά του, όλα εκφραστικά της βιωματικής εμπειρίας που του είχε χαρίσει η κατά Χριστόν ζωή, που με θαυμαστή συνέπεια ακολούθησε όλα τα χρόνια της επίγειας ζωής του. Πήγε στο Άγιον Όρος σε ηλικία 17 ετών, πριν καν γνωρίσει καλά-καλά τον κόσμο και τα προς χαμαιζηλίαν κακά του. Παιδί ακόμη αμούστακο, νεαρός έφηβος, παρακινούμενος από ένθεο ζήλο για την πνευματική τελείωση, ο Κωνσταντίνος Ζαφειρόπουλος ξεκίνησε από το χωριό του, τους Καλλιάνους της Κορινθίας, έχοντας τελειώσει το τότε σχολαρχείο, και πάτησε για πρώτη φορά το πόδι του στον αγιασμένο τόπο του Άθωνος, επιλέξας εις κατοίκησιν την ιεράν Σκήτην της Αγίας Άννης, το θεοφρούρητο αυτό κάστρο της ασκητικής Ορθοδοξίας, με τους ευάριθμους μέν, αλλά πολύαθλους οικιστές του.

  Ποθών τον βίον της ασκήσεως, έφθασε στα ιερά αυτά σκηνώματα, παρακινούμενος από τη μυστική εκείνη φωνή, που εκ των ένδον προερχομένη, παρωθεί τον άνθρωπο σε μεγάλα βήματα προς την κορυφή της θεώσεως. Ανεξιχνίαστες είναι οι βουλές του Κυρίου και ανεξερεύνητα τα κρίματά Του. Ποιος μπορεί να εξηγήσει τους μυστικούς αυτούς μηχανισμούς που λειτουργούν μέσα στην ανθρώπινη καρδιά, και υπαγορεύουν στα «μωρά του κόσμου και τα εξουθενωμένα» ένα τρόπο ζωής που διαφέρει τόσο πολύ από εκείνον των πολλών; Ποιος έχει την δύναμη να προσπελάσει σ’ αυτό το μυστήριο και να δώσει μια πειστική απάντηση στο ερώτημα που πλανάται, κάθε φορά που το φαινόμενο της αναχώρησης προκαλεί και δέος και σκάνδαλο στους ανθρώπους του κόσμου; Κανείς άλλος, παρά μόνον ο ίδιος ο άνθρωπος που επιλέγεται κάθε φορά να βιώσει μέσα του τη δύναμη του πόθου της αφιέρωσης, που θεωρεί τα πάντα σκύβαλα μπροστά στη θέα του Θεού, στην αιχμαλώτευση του Ηγαπημένου.

   Το 1930 κάνει το μεγάλο βήμα. Να γίνει Αγιαννανίτης. Η φήμη της Σκήτης εκείνη την εποχή τον συνεπαίρνει. Εντάσσεται στη συνοδεία του περιώνυμου Γέροντος Γαβριήλ του εκ Μαδύτου, που τον κείρει μοναχό και αναλαμβάνει και την πνευματική του καθοδήγηση. Κοντά στον Γέροντα αυτόν και τον αόμματο αυτάδελφό του Γέροντα Μιχαήλ, παρέμεινε ο Άνθιμος υποτασσόμενος με θέληση και δύναμη αγγέλου, υπηρετώντας τους με παραδειγματική αφοσοίωση, ταπείνωση και υπακοή. Εκεί εγνώρισε τα μυστικά του αοράτου πνευματικού πολέμου, την εκ του συστάδην μάχη του πνεύματος, τα όπλα της πνευματικής στρατείας, τις πτώσεις και τις νίκες, Η πνευματική του πρόοδος φαίνεται και από το γεγονός ότι μετά τριετίαν, δηλαδή το 1933, εχειροτονείτο διάκονος στο Κυριάκο της Αγίας Άννης από τον αείμνηστο Μητροπολίτη Μιλητουπόλεως Ιερόθεο, μόνιμο και αυτόν οικήτορα του Όρους, για να επακολουθήσει έπειτα και πάλι από τρία χρόνια, το 1936,η εις πρεσβύτερον χειροτονία του από τον ίδιο Μητροπολίτη. Στο Όρος δεν γίνεσαι εύκολα «Παπάς». Γιατί το να είσαι ιερομόναχος σημαίνει να είσαι λειτουργός καθημερινός, ευλογών και αγιάζων τους αδελφούς. Και το έργο αυτό δεν το εμπιστεύονται στον καθένα. Ο «Παπάς», όπως λέγεται θωπευτικά στο Άγιον Όρος ο ιερομόναχος, είναι πρόσωπο αξιοσέβαστο, αξιόπιστο και αξιοζήλευτο. 

"Ας είμαστε το φλεγόμενο κερί, που, τουλάχιστον, θα ζεστάνει κάποιον...".



Ο παράδεισος όμως είναι όπου σε έστειλε η Εκκλησία.



Του επαναπατρισμού.
  Μέχρι χθες καθόμουν μαζί σου. Πόσο με συγκινεί να σε βλέπω να παίζεις; Ο ήχος των παιδιών είναι παντού ο ίδιος. "Βρουν", "μπιπ- μπιπ", "ντούπ". Έτσι ρυθμίζουν την κυκλοφορία στις λεωφόρους του ονείρου. Οι μέρες πέρασαν, τα απογεύματα έφευγαν ένα- ένα. Κάποια στιγμή κράτησα ένα αυτοκινητάκι στο χέρι μου και σου είπα: " για λίγες μέρες δε θα είμαι εδώ. Πάω σε έναν τόπο μακρινό με ανθρώπους όμως που σ' αγαπούν πολύ. Σου υπόσχομαι ότι εκεί θα βρω το πιο όμορφο, γυαλιστερό και γρήγορο αυτοκινητάκι να σου φέρω". Απ' όλα αυτά εντύπωση σου έκανε ότι υπάρχει τόπος που σε αγαπάνε.

  Έφτιαξα βαλίτσες, μπήκα στο αεροπλάνο, πάτησα το πόδι μου στην πατρίδα. Είδα μετά από μήνες τα κτήρια, ψηλά, βαμμένα, με ρεύμα, δρόμους χωρίς λακούβες, μαγαζιά με όλα τα καλά και μου έκαναν εντύπωση. Μάλλον η Μαδαγασκάρη με "πότισε" ως το κόκαλο.

   Τα χιλιόμετρα στην Εθνική χάθηκαν κάτω από τις ροδες, τόσο γρήγορα που νόμιζα ότι η αυλόπορτα της Μονής μου ήταν δίπλα στο γκισέ του αεροδρομίου. Περπάτησα στον κήπο. Πρόσωπα με περίμεναν, αγκαλιές ανοιχτές, χαρά, γέλια. Η εικόνα των Αγίων με τη γνωστή της οσμή, σαν "γλυκό από τον παράδεισο". Έτρεξα στο κελί μου. Ίδιο. Μικρό, με πάτωμα ξύλινο που τρίζει. Και μια μυρωδιά από τις παράξενες που παραδόξως σε ηρεμούν. Τελικά θυμόμαστε και ζούμε με τη μύτη! Για μια στιγμή έκλεισα τα μάτια μου από χαρά. "Εδώ είναι ο παράδεισος": σκέφτηκα και πάγωσα. Θυμήθηκα το: "βρουν", την υπόσχεση, τα παιδιά, τους μεγάλους, τη ζέστη και τη λάσπη, τις λακούβες, τον τύφο και την ελονοσία, την πεινα και τα χαμόγελα. 

 "Όχι, Πρόδρομε, όχι! Στο κελί σου είναι ο τόπος που αναπαύεται ο λογισμός σου. Ο παράδεισος όμως είναι όπου σε έστειλε η Εκκλησία." 
 Άνοιξα τα μάτια, βγήκα από το κελί μου, έτρεξα στο αμάξι και χύθηκα στην πόλη. Έχω μια αποστολή. Πρέπει να βρω το πιο γρήγορο, γυαλιστερό και όμορφο αυτοκινητάκι του κόσμου, δυο χεράκια το περιμένουν, κι εγώ περιμένω να με αγκαλιάσουν πώς και πώς!

Δευτέρα 27 Ιουνίου 2022

O Άγιος Νεκτάριος, ο Αγιορείτης Γέροντας Νεκτάριος και η Παναγία.Ένα σύγχρονο θαύμα στον Άθωνα.

Διήγηση του Θεοφιλεστάτου Επισκόπου Ροδοστόλου κ.κ.Χρυσοστόμου (από το βιβλίο του Θεομητορικά και εξόδια στον Αθωνα.σελ.12-17 -διασκευασμένο.)


Τον μήνα Απρίλιο του έτους 1981,μετά από δεκαετείς εν κόσμω προσπάθειες για όσο το δυνατόν μοναχοπρεπέστερη διαβίωση ,πεισθήκαμε (οι περί τον ιερομόναχο Κύριλλο) ότι τα δεδομένα και οι συναφείς συγκυρίες δεν μπορούσαν να συμβάλλουν σε αυτό που διακαώς ζητούσε η ψυχή μας.Γι΄αυτό αποφασίσαμε να αναχωρήσουμε και να έλθουμε προς οριστική εγκαταβίωση στο Άγιο Όρος ,στο Περιβόλι της Παναγίας ,στην ωραιότερη πατρίδα εκείνων που θέλουν να ζήσουν ως μοναχοί και να πεθάνουν οσιοπρεπώς.

Πρίν καταλήξουμε οριστικά στο κελλί που βρισκόμεθα σήμερα(Αγ.Νικόλαος Μπυραζέρη) περιδιαβαίναμε και ερευνούσαμε τα οπουδήποτε έρημα κελλιά ,για να δούμε πού και ποιο θα διαλέγαμε προς οριστική διαμονή.

Σε εκείνες τις προσπάθειες και τις ανά την ιερή χερσόνησο πορείες,βρεθήκαμε να περνάμε έξω από την καγκελόπορτα του Ιβηρίτικου κελλιού του Αγίου Ονουφρίου,το οποίο γειτονεύει με την Ιερά Μονή Φιλοθέου και είδαμε στον κήπο του ένα ηλικιωμένο μοναχό ,κάθιδρο και εντελώς ατημέλητο,που με κινήσεις όμως που πρόδιδαν πολυχρόνια καλλιεργητική εμπειρία και μυική σιγουριά στο ανεβοκατέβασμα της μακροστύλιαρης δικέλλας,έσκαβε κατάβαθα και αναποδογύριζε τελείως το πολλά υποσχόμενο χώμα.Στις δε καταπράσινες απλωσιές της αντικρυνής πλευράς του κτήματος ,δυό καλοθερμμένα μουλάρια ,ξεσαμάρωτα κι΄αμολυτά ,να καταχαίρονται τις ανοιξιάτικες γλυκοζεστασιές και ξένοιαστα να μασουλάνε τις ποικίλες χλωροτρυφεράδες.

Το παρουσιαστικό του ,σε συνάρτηση με κάποιες επιφυλακτικότητες και προκαταλήψεις που κουβαλούσαμε από τον κόσμο ,αυτομάτως μόρφωσε μέσα μας την γνώμη και την απόφαση να τον προσπεράσουμε όσο το δυνατό πιό βιαστικά και να συνεχίσουμε τάχα αδιάφοροι τον δρόμο.

Σταμάτησε όμως αμέσως εκείνος το σκάψιμο και το βολοκόπημα και ατενίζοντας μας,πρότεινε να περάσουμε «μέσα ,για ένα ποτήρι νερό».

Μας ξάφνιασε η πρότασις και ως διά μαγείας άλλαξε τους λογισμούς της επιφυλακτικότητας και της «συνέσεώς μας».Μας φάνηκε δε και τόσο φιλάδελφη και καλωσυνάτη η πρόσκλησίς του,ώστε καταλάβαμε ότι θα διαπράτταμε αγένεις αν αδιαφορούσαμε ,προσποιούμενοι επί πλέον και τους …κωφούς.Παραμερίσαμε λοιπόν κάθε ενδοιασμό και αδίστακτα βηματίσαμε προς το κελλί του.

Προσκυνήσαμε κατά τα εθισμένα στο εκκλησάκι και ακολούθως απολαμβάναμε στο αρχονταρίκι του το «αγιορείτικο» κέρασμα και τον μεστό απλότητας και αγιωσύνης ,όπως αποδείχθηκε λόγο του.

Τώρα που τον βλέπαμε από τόσο κοντά ,διαπιστώναμε εντελώς διαφορετικά πράγματα από εκείνα που νομίσαμε στην αρχή και εκ του μακρόθεν.Το ύφος του πατρός Νεκταρίου-αυτό ήταν το όνομα του γέροντος-και η εκφορά του λόγου του ,παρέπεμπαν σε χρόνους και γεροντάδες του Λαυσαικού και θύμιζαν σκηνικά και δεδομένα περιγραφών του Ευεργετινού….

Πως μπορούσε να έχει τόση ηρεμία και ιλαρότητα το πρόσωπο ενός ορεσίβιου σκαφτιά και σκληροδίαιτου ξωμάχου;Και μιλούσε με τόση απλότητα και γαλήνη.Και παρουσίαζε μια εσωτερική καλλιέργεια και ευγένεια ψυχής ,που καθόλου ,μα καθόλου ,δεν συμφωνούσε με το άξεστο και αγροίκο της κορμοστασιάς του και με το απαράδεκτο της ενδυμασίας και της υποδήσεώς του.
Μεταξύ των άλλων μας είπε: «Πατέρες ,μου φαίνεστε καλλιεργημένοι και γραμματιζούμενοι.Εγώ δεν γνωρίζω γράμματα.
Γι΄αυτό θα σας διηγηθώ ένα θαύμα που έγινε σε μένα τον ανάξιο από τον Άγιο Νεκτάριο με εντολή της Παναγίας μας και εσείς σας παρακαλώ να το γράψετε στο περιοδικό που γράφουν όλα τα θαύματα του Αγίου και της Προστάτιδας του Τόπου μας.

«Κατά τον Φεβρουάριο που μας πέρασε(1981) ,είχα αρρωστήσει βαρειά.Ήμουν

Υπομονή-Προϊόν της συνέργειας ανθρώπου και Χάριτος

 

  Οι ποικίλες συμπεριφορές του γαϊδάρου είναι ίσως οι πλέον συνηθισμένες για να περιγράψει κάποιος ανθρώπινες δράσεις και συμπεριφορές. Τις περισσότερες φορές με αρνητικό και κάποιες φορές με θετικό πρόσημο, όπως για παράδειγμα η γαϊδουρινή υπομονή, φυσικό πρότυπο για όσους επιθυμούν να την αποκτήσουν, αφού χωρίς αυτήν είναι αδύνατον κάποιος να σωθεί κατά το «ὁ ὑπομείνας εἰς τέλος, οὗτος σωθήσεται» (Ματθ. 14, 13) και «ἐν τῃ υπομονῃ ἡμῶν κτήσασθε τάς ψυχάς ὑμῶν» (Λουκ. 21, 19).Όσοι έχουν ακόμα στο σπίτι ή στο χωριό τους γάιδαρο, τον έχουν δει δε φορτωμένο με δυσβάστακτα υλικά, θα έχουν ασφαλώς την εμπειρία της ατελείωτης υπομονής και της αδιαμαρτύρητης στάσης του.

  Και δεν είναι μόνο ο γάιδαρος πρότυπο υπομονής αλλά και ολόκληρη η κτίση. Ιδιαίτερη αναφορά γίνεται στην Καμήλα και το μυρμήγκι, αλλά και στα πτηνά που υπομονετικά κλωσσούν τα αυγά τους. Το ίδιο συμβαίνει και με τα φυτά. Κάποιος Γάλλος συγγραφέας του περασμένου αιώνα δήλωσε ότι δεν γίνεται να φυτέψεις ένα βελανίδι το πρωί και να περιμένεις το απόγευμα να καθίσεις στη σκιά της βελανιδιάς.

  Η υπομονή τελικά δεν είναι μόνο το βασικό χαρακτηριστικό της φύσης, αλλά και το μεγάλο μυστικό της πνευματικής ζωής. Κατά τον Θεοφάνη τον Έγκλειστο η υπομονή αποτελεί την ανθρώπινη συμβολή στο κεφάλαιο της σωτηρίας. Ο Θεός βάζει τη σωτηρία και εμείς την υπομονή. 
Ο όσιος Παΐσιος ο Αγιορείτης, στηριζόμενος στο λόγο του Αδελφόθεου Ιακώβου, ότι είναι μακάριος όποιος υπομένει πειρασμούς (Ιακ. 1, 12), την χαρακτηρίζει ως το ισχυρότερο φάρμακο που θεραπεύει τις μεγάλες και μακρόχρονες δοκιμασίες. Είναι δε τόσο δυνατή ώστε να φέρνει θεϊκά αποτελέσματα.

  Αν θέλουμε να ακριβολογήσουμε, η υπομονή δεν συνιστά αποκλειστικό κατόρθωμα του ανθρώπου αλλά προϊόν της συνέργειας ανθρώπου και Χάριτος. Ο λόγος είναι προφανής. Όποιος πράγματι αγωνίζεται να είναι υπομονετικός αυτός υπερβαίνει τη φύση του και συμπεριφέρεται όπως ο Θεός. Και αυτό δεν είναι μια εύκολη υπόθεση. Απαιτεί την υπέρβαση των μηχανισμών που αναγκάζουν τον άνθρωπο να αποφεύγει τα θυσιαστικά και να επιλέγει τα απολαυστικά.

Κανείς δεν μπορεί να έχει υπομονή αν δεν είναι ταπεινόφρων, γράφει ο ιερός Χρυσόστομος. Αλλά και κανείς δεν μπορεί να είναι ταπεινόφρων αν δεν είναι υπομονετικός. Με την υπομονή εξορίζεται η υπερηφάνεια, σχολιάζει και ο Μ. Βασίλειος, και έρχεται η ταπείνωση. Η υπομονή προϋποθέτει ακόμη την αυτογνωσία και τη συναίσθηση των οικείων αμαρτημάτων και λαθών.

Στο μυστήριο της Θείας Μεταλήψεως κρύβεται όχι μόνο η Θεότητα αλλά και η Ανθρωπότητα του Χριστού



Στο μυστήριο της Θείας Μεταλήψεως κρύβεται όχι μόνο η Θεότητα αλλά και η Ανθρωπότητα του Χριστού.
Είναι Μυστήριο των Μυστηρίων·το, από κάθε άποψη Απόκρυφο,που υπερβαίνει όλους τους όρους της φυσικής γνώσεως.
Εκείνος που μεταλαμβάνει εξέρχεται από τον ναό, όλος ανακαινισμένος.
Το πυρ της θεότητος: κατέφλεξε τις αμαρτίες ,αγίασε τη διάνοια,ενίσχυσε τις δυνάμεις της ψυχής,φώτισε τον νου,καθήλωσε την καρδιά με τον φόβο του Θεού και την ανέδειξε κατοικία του Αγίου Πνεύματος .
Εκείνος που μεταλαμβανει γεμίζει από άφατη χαρά και ανείπωτη αγαλλίαση.
Μόνο αυτός αισθάνεται την αλλοίωση.Ευφραίνεται για τον ανακαινισμό του.
Όλες οι αρετές στολίζουν την καρδιά του.Πόθος του είναι η ένωση με τον Κύριο.
Ψυχική γαλήνη, και ουράνια ειρήνη βασιλεύει μέσα του.

ΑΓΙΟΣ ΝΕΚΤΑΡΙΟΣ ΠΕΝΤΑΠΟΛΕΩΣ.

Ο Θεός δεν υπάρχει, ο Θεός είναι!



 «Εγώ ειμί ο Ων». Το βλέπετε γραμμένο στην εικόνα του Χριστού; Τι θα πει «Εγώ ειμί ο Ων»; «Εγώ είμαι Αυτός που είναι». Αυτό προσδιορίζει τον Θεό: Είναι! Τι θα πει υπάρχω; «Άρχω κάτω από κάποιον άλλον».
  Ε λοιπόν, ο Θεός δεν υπάρχει, ο Θεός είναι! Δεν είναι σχήμα λόγου, είναι μια τρομακτική αλήθεια αυτή. Επειδή ο Θεός είναι, γιʼαυτό εγώ μπορώ να υπάρχω. Αν ο Θεός «δεν είναι» τότε κι εγώ είμαι ένα «μη ον» ή αν θέλετε- έστω και αν σοκάρει- ένα σκουπίδι. Γιατί εγώ δεν μπορώ να «είμαι»; Γιατί υπάρχει ο θάνατος. 
 Ποιό είναι το μέλλον του ανθρώπου χωρίς τον Θεό; Θα μεταβληθεί σε ένα ψόφιο κουφάρι· κι αυτοί που τον αγαπάμε ακόμα, θα τρέξουμε να τον θάψουμε γρήγορα γιατί θα βρωμάει. Άρα το μέλλον χωρίς τον Θεό είναι η σκουπιδοποίηση μας. Αυτή είναι η αξία μας. Κι εκείνοι που αρνούνται τον Χριστό, δεν κατάλαβαν ότι αρνούνται τον ίδιο τον εαυτό τους»

Μακαριστός Μητροπολίτης Σισανίου και Σιατίστης Παύλος

Η ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΤΩΝ ΑΙΧΜΑΛΩΤΩΝ



Αν ήρθατε,πόσοι ήρθατε;
Κι αν ήρθατε ,όσοι ήρθατε,γιατί δεν σας βλέπω;
Δε λέω για τα χέρια.
Δε λέω για τα μάτια.
Για άλλα λέω.
Ήρθατε όσοι ήρθατε μα δεν θα μάθουμε ποτέ τον αριθμό σας.
Άλλοι μισοί,κι άλλοι στο ένα τέταρτο φερμένοι,
πώς να υπολογίσουμε σωστά το άθροισμα της κόλασης;

φωτογραφία: Δώρος Παρτασίδης


Ημέρες Αιχμαλωσίας

Πέτρος Παπαπολυβίου (επιστημονική επιμέλεια – διεύθυνση έκδοσης), 1974. Μάρτυρες και Μαρτυρίες. Πραξικόπημα και τουρκική εισβολή. Πεσόντες, Αγνοούμενοι και Θύματα. Αιχμαλωσία – Προσφυγιά – Εγκλωβισμός, Λευκωσία: Φιλελεύθερος 2011,


Από τα πλέον επώδυνα κεφάλαια της τουρκικής εισβολής, όπως κάθε πολέμου, ήταν η αιχμαλωσία. Στην Κύπρο το 1974 από τον τουρκικό στρατό, αιχμάλωτοι δεν θεωρήθηκαν μόνο οι στρατιωτικοί, που η ζωή και τα στοιχειώδη δικαιώματά τους προστατεύονταν με αυστηρές ειδικές διεθνείς συμβάσεις που είχαν θεσπιστεί πολλές δεκαετίες προηγουμένως (και ο τουρκικός στρατός καταπάτησε), αλλά γενικά όλοι οι Κύπριοι πολίτες που συλλαμβάνονταν στις κατακτηθείσες περιοχές. Όλοι, στρατιωτικοί και πολίτες έτυχαν, σε γενικές γραμμές, της ίδιας μεταχείρισης και κλείστηκαν στους ίδιους χώρους φυλάκισης. Οι πρώτοι αιχμάλωτοι ήταν οι οικογένειες που ζούσαν στην περιοχή του Πέντε Μιλίου και έπεσαν στα χέρια των Τούρκων εισβολέων τις πρώτες πρωινές ώρες της 20ης Ιουλίου. Ακολούθησαν εκατοντάδες άλλοι που συνελήφθηκαν στη διάρκεια της πρώτης ή της δεύτερης φάσης της εισβολής ή στην ενδιάμεση «εκεχειρία». Παράλληλα, από τα χωριά της Μεσαορίας και της Καρπασίας οι κατοχικές αρχές επέλεξαν, το τρίτο δεκαήμερο του Αυγούστου, δεκάδες κατοίκους, που στάλθηκαν ως αιχμάλωτοι στη Λευκωσία και στην Τουρκία.

Οι χώροι εγκλεισμού των αιχμαλώτων στην Κύπρο ήταν το κτίριο του Σεραγίου και

Ιερομάρτυς Μιχαήλ (Κοσούχιν)



   Το χωριό Γιάρενσκι της επαρχίας Τβερ ήταν η γενέτειρα του ιερομάρτυρος Μιχαήλ. Γιος του ιερέα π. Αλεξίου Κοσούχιν, γεννήθηκε στις 7 Ιανουαρίου του 1858. Από μικρός αγάπησε τον Χριστό και την Εκκλησία, γι’ αυτό μετά τη φοίτησή του στο Εκκλησιαστικό Σεμινάριο της Μόσχας χειροτονήθηκε πρεσβύτερος.
Το 1907 ανέλαβε εφημέριος στον ναό του χωριού Ντίμτσεβο της επαρχίας Τβερ. Στη θέση αυτή ο π. Μιχαήλ παρέμεινε τριάντα χρόνια –ως τη σύλληψή του–, διακονώντας τον Θεό με ευλάβεια και ποιμαίνοντας τους πιστούς με ζήλο.

  Η υποδείγματική βιοτή και το ποιμαντικό έργο τού απλού λευΐτη κίνησαν το μίσος των μπολσεβίκων, οι οποίοι άρχισαν σιγά-σιγά να δημεύουν τα λίγα περιουσιακά στοιχεία που διέθετε, επιβάλλοντάς του δυσβάσταχτους φόρους. Έτσι, το 1929, όντας πια χήρος και ζώντας με τη μοναχοκόρη του, είχε χάσει όλη του την περιουσία –το σπίτι του, το αγρόκτημά του, ένα άλογο, μία αγελάδα και πενήντα μελίσσια. Αναγκάστηκε, λοιπόν, να εγκατασταθεί στο σπιτάκι που βρισκόταν δίπλα στην εκκλησία.
  Την περίοδο εκείνη γίνονταν πολλές συλλήψεις ιερέων. Ο π. Μιχαήλ, ωστόσο, δεν συνελήφθη, καθώς ήταν ήδη πάνω από εβδομήντα χρονών. Οι άθεοι εξουσιαστές πίστευαν ότι σύντομα θα πέθαινε ή τουλάχιστον δεν θα ήταν σε θέση να λειτουργεί, οπότε θα έκλειναν μια για πάντα τον ναό του χωριού.

  Αλλά ο καιρός περνούσε και ο ενάρετος εφημέριος του Ντίμτσεβο επιτελούσε με νεανικό ζήλο το έργο του. Η αναμονή του θανάτου, μάλιστα, λόγω της προχωρημένης ηλικίας του, τον έκανε πιο αποφασιστικό και πιο άφοβο. Με παρρησία κήρυσσε τον λόγο του Θεού και με αυτοθυσία μοχθούσε για την ψυχική σωτηρία αλλά και για τις υλικές ανάγκες των ενοριτών του, που τον σέβονταν και τον αγαπούσαν απέραντα.

Όταν η "διαίρεση" παύει να αποτελεί μόνο μια απλή αριθμητική πράξη... τότε ο διάβολος... χορεύει χορό τρικουβερτο !



Όταν η "διαίρεση" παύει να αποτελεί μόνο μια απλή αριθμητική πράξη... τότε ο διάβολος... χορεύει χορό τρικουβερτο !!!
Στώμεν καλώς !!!
π.Γ.Π
*
"Αδελφοί μου, η συντέλεια θα έλθη όταν δήτε να είνε οι άνθρωποι διηρημένοι, οι γυναίκες να μην υπακούουν στους άντρες τους, οι άντρες να μην αγαπούν τις γυναίκες τους, τα παιδιά να σηκώνουν χέρι και να χτυπούν τους γονείς, οι λαϊκοί να μην υποτάσσωνται, να γίνωνται εμφύλιοι σπαραγμοί. Αλλά το τέλος θα έλθη προ παντός όταν η διαίρεσις εισχώρηση στην εκκλησία, φθάση μέσα στο θυσιαστήριο, όταν δήτε να συμπλέκωνται καλόγεροι με καλογήρους, διάκοι με διάκους, ιερείς με ιερείς και επίσκοποι με επισκόπους."
+ Αυγουστίνος Καντιώτης

Κυριακή 26 Ιουνίου 2022

Ψυχολογικές ανάγκες και πνευματικός πατέρας

 π. Ανδρέα Αγαθοκλέους



  Βρισκόμαστε στην εποχή της έντονης ανάγκης για κατανόηση, στοργή, έκφραση αγάπης και ενδιαφέροντος. Ο κάθε άνθρωπος, από τη βρεφική μέχρι τη γεροντική ηλικία, έχει αυτή την ανάγκη η οποία εκφράζεται προς τα έξω με πολλούς τρόπους, ανάλογα με το πρόσωπο και το χαρακτήρα του. Σε μια άλλη εποχή, ενδεχομένως, η ανάγκη για βιολογική επιβίωση να κάλυπτε την ανάγκη για συναισθηματική ή ψυχολογική επιβίωση.

  Και στη μία και στην άλλη ανάγκη η Εκκλησία, δια των ποιμένων της, καλείται ν’ ανταποκριθεί. Έτσι, σε καιρό δυσκολιών για τον "επιούσιον" οργανώνει συσσίτια, σε καιρό δυσκολιών για κοινωνικές παροχές δημιουργεί υποδομές για εμπερίστατους γέρους, νέους, παιδιά, οικογένειες. Δεν είναι άγνωστη η προσφορά της, τόσο στον τόπο μας όσο και σε άλλες χώρες, όταν οι άνθρωποι χρειάζονταν υλική συμπαράσταση. Όπως, και σε καιρούς που οι άνθρωποι χρειάζονταν ηθική, ψυχολογική, συναισθηματική συμπαράσταση, η Εκκλησία, μέσω των κληρικών της, ανταποκρίθηκε και ανταποκρίνεται.

 Είναι γνωστό πως οι προσερχόμενοι στην εξομολόγηση, σήμερα, δεν είναι τόσο για να επανασυνδεθούν με την Εκκλησία και ν’ αρχίσουν νέα ζωή εν Χριστώ, που είναι ο λόγος ύπαρξης του μυστηρίου, αλλά κυρίως για να πουν τον πόνο τους, να καταθέσουν τα ποικίλα προβλήματά τους, να ξαποστάσουν από την πίεση της ζωής. Κι αυτό, γιατί γνωρίζουν πως ο πνευματικός - ιερέας θα τους ακούσει με την καρδιά του, ότι μπορούν να τον εμπιστευτούν, κι ακόμα ότι θα είναι εκεί ως πατέρας κι όχι επαγγελματικά.

 Κι αν όλα αυτά ακούγονται θετικά για την Εκκλησία και τους ποιμένες της, κρύβουν όμως, κατά τη γνώμη μου, το εξής αρνητικό: να θεωρηθεί η Εκκλησία ως «γραφείο κοινωνικών υπηρεσιών» κι οι κληρικοί ως «ψυχολόγοι», να ιδωθεί, δηλαδή, με ενδοκοσμικά κριτήρια.

Η Γεωργιανή πριγκίπισσα του Βυζαντίου Μάρθα-Μαρία



  Η Γεωργιανή πριγκίπισσα Μάρθα-Μαρία, κόρη του βασιλιά Μπαγκράντ Δ΄, σύζυγος του ανίκανου αυτοκράτορα Μιχαήλ Ζ´ Δούκα του Παραπινάκη, που τον έφαγε ο φόρος στα σιτηρά, σύζυγος και του σφετεριστή του θρόνου Νικηφόρου του Βοτανειάτη, που ανέτρεψε τον Παραπινάκη, και μητέρα του πρόωρα χαμένου διαδόχου και συμβασιλέα Κωνσταντίνου Δούκα. Μία εξέχουσα φυσιογνωμία του 11ου αιώνα.

  Ο Αλεξάντερ Αλεξίτζε (Alexander Alexidze, 1937-1991) ήταν ένας από τους πολλούς σημαντικούς ανθρώπους που είχα την ευλογία να γνωρίσω στη ζωή μου. Ήταν καθηγητής Βυζαντινής Φιλολογίας στο Πανεπιστήμιο της Τιφλίδας κι ήταν λάτρης του ελληνικού πολιτισμού, μιλούσε θαυμάσια ελληνικά, είχε αστείρευτο χιούμορ και υπήρξε μία από τις πιο φωτεινές πνευματικές προσωπικότητες της μεταπολεμικής Γεωργίας και της διεθνούς βυζαντινής επιστημονικής οικογένειας.

   Η Πολιτιστική Εταιρεία Πανόραμα είχε αναπτύξει επιστημονικές σχέσεις με το Πανεπιστήμιο της Τιφλίδας στα τελευταία χρόνια της σοβιετικής υποταγής και ο Αλεξίτζε υποστήριξε με όλες του τις δυνάμεις το Πανόραμα στην προσπάθεια να γνωρίσει το ελληνικό κοινό τη Γεωργία και τον «βυζαντινό», καθώς έλεγε, πολιτισμό της.

  Έτσι, όταν ήρθε η ώρα της σύνταξης του βιβλίου «Οι Έλληνες στη Μαύρη Θάλασσα από την εποχή του Χαλκού ως τις αρχές του 20ού αιώνα», του ζήτησα να συμμετέχει στον τόμο με ένα άρθρο. Περίμενα κάτι για την αγιορείτικη Μονή των Ιβήρων (Ίβηρες ονομάζονταν στα ελληνικά οι περισσότεροι γεωργιανοί λαοί στα αρχαία και τα μεσαιωνικά χρόνια) ή για τη Μονή της Παναγίας της Πετριτζονίτισσας στη Βόρεια Θράκη (το γνωστό Μπάτσκοβο στις βόρειες πλαγιές της Ροδόπης στη Βουλγαρία), την οποία είχε ιδρύσει ένας αξιωματούχος της αυλής των Κομνηνών γεωργιανής καταγωγής.
Κάτι τέτοιο περίμενα ή μία παρουσίαση της αξιολογότατης γεωργιανής τέχνης του 11ου-15ου αι., που ήταν άμεσα επηρεασμένη από τη βυζαντινή.

  Ο Αλεξίτζε προτίμησε να μιλήσει για μιαν αγάπη του. Περίφημη για το κάλλος, την ευστροφία, την πολιτική της διορατικότητα και τη μόρφωσή της, η ξένη σύζυγος δύο αυτοκρατόρων, που ενέπνευσε και σημαίνοντες Βυζαντινούς

Η λάρνακα με τα Άγια Λείψανα του Οσίου Δαυίδ του εν Θεσσαλονίκη

 

Η λάρνακα με τα Άγια Λείψανα του Οσίου Δαυίδ του εν Θεσσαλονίκη, βρίσκεται στην Ιερά Μονή Αγίας Θεοδώρας στο κέντρο της Θεσσαλονίκης.
   Κατά την περίοδο της λατινικής κυριαρχίας του Μομφερατικού οίκου στη Θεσσαλονίκη (1204 – 1222),το ιερό λείψανο μεταφέρθηκε στην Ιταλία και το 1236 απαντάται στην Παβία, από όπου μεταφέρθηκε στο Μιλάνο, το 1967. 
 Με ενέργειες του μακαριστού Μητροπολίτη Θεσσαλονίκης Παντελεήμονος Β΄. επέστρεψε στη Θεσσαλονίκη και κατατέθηκε στη βασιλική του Αγίου Δημητρίου στις 16 Σεπτεμβρίου του 1978 ενώ σήμερα φυλάσσεται στην Ιερά Μονή Αγίας Θεοδώρας στην Θεσσαλονίκη. 
 Η μνήμη του γιορτάζεται στις 26 Ιουνίου.
 Πλήρη Ακολουθία το Αγίου συνέταξε ο μακαριστός Γέροντας Γεράσιμος Μικραγιαννανίτης, Υμνογράφος της Μεγάλης του Χριστού Εκκλησίας

Ο Άγιος Δαβίδ ο εν Θεσσαλονίκη,τοιχογραφία (1460)



Ο Άγιος Δαβίδ ο εν Θεσσαλονίκη, τοιχογραφία του εορτάζοντα σήμερα Οσίου Δαβίδ, ναός Αγίου Νικολάου Βεύης Φλώρινας, έργο του 1460.

Άγιος Μάρτυς Μέδικος του Οτρίκολι, ο Ανάργυρος Ιατρός.

Ημέρα Μνήμης: 26 Ιουνίου.


  Αυτός ο ένδοξος Μάρτυς υπήρξε και στο όνομα και στο επάγγελμα γιατρός. Γεννήθηκε στην πόλη του Οτρίκολι (Otricoli) της Ιταλίας και ελκύστηκε στην χριστιανική πίστη από τα πολλά θαύματα που εγίνοντο στο ναό, όπου υπήρχαν τα Ιερά Λείψανα ενός άλλου παλαιού μάρτυρα, του Αγίου Βίκτωρος, και είχαν μεταφερθεί εκεί από την πόλη της Δαμασκού το 171.
Κατηγορήθηκε ότι είναι χριστιανός στον Έπαρχο του Οτρίκολι Τερενζιανό, επί αυτοκράτορος Μάρκου Αυρηλίου.
 Εκείνος αφού είδε το αμετάβλητο της πίστεως του Μέδικου και επειδή ο Άγιος έλεγε ότι τα είδωλα είναι δαίμονες τον έβαλε σε φυλακή, διατάζοντας κανείς να μην του πάει ούτε φαγητό, ούτε νερό, ώστε ή να αναγκαστεί να αρνηθεί την πίστη του ή να πεθάνει από την πείνα.
 Αφού πέρασαν 12 ημέρες, σκεφτόταν ο Έπαρχος ότι ο Άγιος θα είχε πεθάνει. Ρώτησε λοιπόν να μάθει γι'αυτόν και όταν του είπαν οι φύλακες ότι είναι υγιής και ζωντανός και ότι ακόμα προτιμάει να πεθάνει παρά να λατρέψει τους θεούς των ειδώλων, χρησιμοποίησε άλλους τρόπους για να τον μεταπείσει.
  Τον κάλεσε εκ νέου μπροστά του και του υποσχέθηκε αξιώματα και τη φιλία του αυτοκράτορα εάν θυσίαζε στους δικούς τους θεούς. Ο Άγιος όμως διακήρυξε δημοσίως ότι δε θέλει να λατρέψει ούτε να θυσιάσει σε πρόσωπα κουφά, μουγκά και τυφλά τα οποία έχουν κατασκευασθεί από ανθρώπους, ούτε ήθελε μία άλλη φιλία, ακόμη και αυτή του αυτοκράτορα, παρά μόνον αυτή του Θεού και των πιστών υπηρετών Του.

Απεξάρτηση από το Ίντερνετ;!;



Σάββατο 25 Ιουνίου 2022

The Theotokos “protection of the unborn”.

The Theotokos “protection of the unborn”.

 Glory to God there was a historic victory today in the States. For family, for life and for unborn children everywhere. As an Orthodox Christian, Priest and a father of a beautiful little boy and another baby on the way, this brings joy and hope into mine and my wife’s heart. Many of you on my friends list here on FB, won’t agree with me on this. That is your choice. But no choice of another should result in the termination of an unborn child. Life begins at conception. Dead things or unliving things don’t grow. But growth is inherently a factor of life. Physical or otherwise. If you’re ”pro-choice” then you have the choice to choose abstinence. But no one has the right to take a life. There are times when wars had be fought to defend life, or when law enforcement has to prevent the deaths of innocent people. But unjust laws are no laws at all and thank God, there is finally progress in defending unborn babies.

No parent should approve of the so-called “right to choose” in terms of abortion. One shouldn’t make an expensive purchase before they are ready,