ΠΑΤΗΣΤΕ ΣΤΙΣ ΕΙΚΟΝΕΣ ΚΑΙ ΣΤΙΣ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ ΔΕΞΙΑ ΓΙΑ ΝΑ ΔΕΙΤΕ ΤΑ ΑΦΙΕΡΩΜΑΤΑ ΜΑΣ!

Πέμπτη 31 Ιανουαρίου 2019

Όλοι οι άνθρωποι είναι ένα(Αγ.Νικόλαος Κασάτκιν)

Δεν υπάρχει διαθέσιμη περιγραφή για τη φωτογραφία.
 Έχω ταξιδέψει σ' όλο τον κόσμο δύο φορές κι έχω δεί διάφορες χώρες. Υπάρχουν άνθρωποι λευκοί και μαύροι, άνθρωποι περισσότερο κι άνθρωποι λιγότερο αναπτυγμένοι, άλλοι ντυμένοι κι άλλοι σχεδόν γυμνοί. 
 Ο Θεός δημιούργησε διαφορετικά κλίματα, διαφορετική ένδυση, διαφορετικές τροφές και έθιμα. Είναι φυσικό να διαφέρουν οι χώρες και οι Κυβερνήσεις τους.   Είναι σαφές ότι δεν πρέπει να προσπαθήσουμε να τους κάνουμε όλους ίδιους, αλλά θα πρέπει τα πράγματα να μείνουν όπως είναι, μέχρι το τέλος του κόσμου. Αυτό είναι το Θέλημα του Θεού.
  Παρόλο που η εξωτερική εμφάνισή τους διαφέρει, όλοι οι άνθρωποι είναι ένα. Δεν έχει σημασία πού ζουν. Όλοι οι άνθρωποι είναι ίδιοι, υπό την έννοια ότι όλοι έχουν συνείδηση, γνωρίζουν τι είναι καλό και τι κακό και διαθέτουν όλοι την δυνατότητα για πίστη.
Αποτέλεσμα εικόνας για sfantul nikolae kasatkin

Άγιος Νικόλαος Κασάτκιν(1836-1912), Αρχιεπίσκοπος Τόκιο και Ιαπωνίας.

Το κελί «Παναγούδα»απ'όπου ο Άγιος Παϊσιος «στήριξε την οικουμένη με τις ευχές του»

Δεν υπάρχει διαθέσιμη περιγραφή για τη φωτογραφία.
Το κελί «Παναγούδα»από όπου ο Άγιος Παϊσιος «στήριξε την οικουμένη με τις ευχές του»

Είμαι ο Αλέξανδρος!


Γεννήθηκα στην Πέλλα της Μακεδονίας τον Ιούλιο του 356 π.χ.
Αυτός είναι ο πατέρας μου ο Φίλιππος Β’ γεννήθηκε στην Πέλλα της Μακεδονίας.
Αυτή είναι η μητέρα μου η Ολυμπιάδα, κόρη του Βασιλιά Νεοπτόλεμου Β’ από την Ήπειρο.
Δάσκαλός μου ο φιλόσοφος Αριστοτέλης, ένας από τους καλύτερους δασκάλους της εποχής.
«Στους γονείς μου οφείλω το ζην, στους δασκάλους μου το ευ ζήν.»
Η εικόνα ίσως περιέχει: 1 άτομο
Η Μακεδονία είναι το βασίλειό μου και η Ελλάδα η χώρα μου.
Το πνεύμα της, τον πολιτισμό της, τα ιδανικά της, τα έφτασα στα πέρατα της γης.
Δημιούργησα αυτοκρατορία τηρώντας τις αξίες μου. Γι’ αυτό ονομάστηκα Μέγας.
Είμαι Έλληνας Μακεδόνας .
Έλληνες και Φιλέλληνες, διαφυλάξτε την ιστορία μου έχετε ευθύνη!

Αιχμαλωσία Φωτός

Δεν υπάρχει διαθέσιμη περιγραφή για τη φωτογραφία.
Ο ιερέας που εσταύρωσε τον Άρτο
δίχτυ άπλωσε τα λόγια στο ποτήρι
κι ετελειώθη το μυστήριο σε θαύμα,
Ιχθύς αιχμάλωτος ασπαίρει ο Θεός.

Διαμελίζει με τη λόγχη τον Ι-Χ-Θ-Υ
μερίδες άτμητες που ακαίριο τον κρατάνε
και με λαβίδα πιάνει άνθρακες πυρός
τους πεινασμένους όλους Ηλιο να χορτάσει.

Κλεισμένος στης καρδιάς το στρείδι
Μαργαρίτης
θάλασσα ερυθρά το αίμα καταυγάζει
και φθάνει ως τη διαφάνεια της σαρκός
στα πρόσωπα που λάμπουν παραδείσιο φως.

Ελευθέριος Μάινας,Αιχμαλωσία φωτός

Α Θ Α Ν Α Τ Ο Ι !!!

Η εικόνα ίσως περιέχει: φυτό, δέντρο, λουλούδι, υπαίθριες δραστηριότητες και φύση
ΥΠΟΠΛΟΙΑΡΧΟΣ ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΣ ΚΑΡΑΘΑΝΑΣΗΣ
ΥΠΟΠΛΟΙΑΡΧΟΣ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΒΛΑΧΑΚΟΣ
ΑΡΧΙΚΕΛΕΥΣΤΗΣ ΕΚΤΩΡ ΓΙΑΛΟΨΟΣ
Α Θ Α Ν Α Τ Ο Ι !!!


Έπεσαν ''πιστοί τοις κείνων ρήμασι πειθόμενοι''
Εμείς; Διδαχθήκαμε από την εθελοθυσία τους;

ΨΥΧΑΝΑΛΥΟΝΤΑΣ ΤΟΥΣ ΑΝΘΕΛΛΗΝΕΣ

Αποτέλεσμα εικόνας για ανθελληνισμός
  Εξίσταται κάθε αγνός Έλληνας πολίτης βλέποντας την δυσερμήνευτη και άθλια συμπεριφορά των εθνομηδενιστών που πρόδωσαν και πάλι την πατρίδα μας.
Όμως ας επικαλεστούμε την επιστήμη της ψυχανάλυσης για να ερμηνεύσει τα θλιβερά εσώψυχα όσων μισούν θανάσιμα ακόμη και αυτήν την ίδια τους την Πατρίδα :
«Η μνήμη τους είναι υπερφορτωμένη από παιδικούς εφιάλτες και απανωτές απορρίψεις.
  Η διαρκής επιθετικότητα σε κάθε ιερό και όσιο θυμίζει τον τρόμο αγριεμένου ανθρώπου, που μόλις ξυπνάει από έναν εφιάλτη.
Κάθε τι Ελληνικό, τους ξαναγυρίζει στους νηπιακούς τρόμους τους.
Η Ελληνική παιδεία, η Ελληνική οικογένεια, οι Ελληνικοί παραδοσιακοί κώδικες αξιών, τους αναστατώνουν , ακριβώς επειδή ξαναβιώνουν τους παιδικούς τους εφιάλτες.
Η μητέρα που νιώθουν ότι τους εγκατέλειψε, ο πατέρας που νιώθουν ότι τους απέρριψε, ο αδερφός που νιώθουν ότι τους σιχαίνεται…
Ό,τι θυμίζει τη δική τους συλλογική ταυτότητα, το μισούν θανάσιμα, επειδή ποτέ δεν μπόρεσαν να την αφομοιώσουν αλλά αντίθετα ξωπεταχτήκανε από την ίδια την πολιτισμική τους μήτρα.
Για αυτά τα δύστυχα και ανέστια πλάσματα, η Ελληνικότητα είναι ο τρόμος του εξόριστου και του πλάνητα, που δεν έχει χώρο να απαγκιάσει στη μεγάλη νύχτα του κόσμου…
Έτσι πλάνητες και αυτοεξορισμένοι εκλογικεύουν τον τρόμο τους για τη χαμένη μήτρα της συλλογικής τους ταυτότητας, σε μίσος για κάθε τι το Ελληνικό και Πατριωτικό, απύθμενο μίσος για την Οικογένεια ,την Πίστη στον Πατέρα Θεό και λατρεία συνάμα για κάθε τι που το αντιμάχεται.
π.Διονύσιος Ταμπάκης

Τετάρτη 30 Ιανουαρίου 2019

Εκεί που δεν έβλεπα το Θεό πουθενά, άρχισα να Τον βλέπω παντού στην ζωή μου..!

Η εικόνα ίσως περιέχει: δέντρο, υπαίθριες δραστηριότητες και φύση
Ήταν 30-01-1992... Ημέρα των τριών Ιεραρχών...Ακριβώς 27 χρόνια πριν... Ένας φίλος και γείτονάς μου,ο Σπύρος καλή του ώρα, με έπεισε ότι καλό θα ήταν να πάμε να γνωρίσουμε ένα γεροντάκι στο Άγιον Όρος για το οποίο είχε ακούσει πολλά...
Αν και άθεος τότε, λίγο επειδή δεν είχα πάει στον Άγιον Όρος, αν και ταξιδιάρης, λίγο επειδή κάποια λόγια της πατρικής μου οικογένειας ηχούσαν αμυδρά ακόμα μέσα μου, πείστηκα..!Ενώ φύγαμε με ήλιο από την Ουρανούπολη, όταν φτάσαμε στις Καρυές ήδη χιόνιζε..! Μέχρι να τακτοποιηθούμε στην Ι.Μ. Κουτλουμουσίου, το είχε "στρώσει"..! Μας έπιασε απελπισία.. 

 Ο φίλος μου είχε ακούσει ότι ο γέροντας ήταν άρρωστος και δύσκολα θα μας δεχόταν με τέτοιο καιρό.. 
Την επομένη μέρα πρωί πρωί (του Αγίου Αθανασίου με το Αγιορείτικο ημερολόγιο) μετά την Θεία Λειτουργία είπαμε να δοκιμάσουμε την τύχη μας.. Κατηφορίσαμε προς το κελί του Γέροντα και ώωω του θαύματος, αν και άρρωστος, στεκόταν μπροστά στην αυλόπορτα με την ομπρέλα του στο χέρι, γιατί χιόνιζε ακόμη, και μας περίμενε λες και ήξερε για την επίσκεψή μας... Μόλις φίλησα το χέρι του, με αγκάλιασε και το ροζιασμένο χέρι του χάϊδεψε το κεφάλι μου...!
Ξαφνικά έγινε σεισμός μέσα μου..! Έπεσα στα γόνατα και έκλαιγα για πολύ ώρα..!Αυτά τα δάκρυα ξαφνικά καθάρισαν τα μάτια μου..!
Εκεί που δεν έβλεπα το Θεό πουθενά, άρχισα να τον βλέπω παντού στην ζωή μου..!
Στις νιφάδες του χιονιού, στους κρυστάλλους που κρεμονταν από τα κλαδιά των δένδρων, στα κύματα της θάλασσας, στο πέταγμα των γλάρων του ταξιδιού της επιστροφής,παντού..! Τίποτα δεν ήταν όπως πριν.
Ακολουθώντας την συμβουλή του αγαπημένου μου παππούλη πήγα και εξομολογήθηκα μόλις επιστρέψαμε στο μοναστήρι.. Η ζωή μου άλλαξε..!
Δόξα τω Θεώ που οδήγησε τα βήματά μου στον άγιο παππούλη μας Παΐσιο...!!!
Τον έχω και θα τον έχω για πάντα φύλακα της καρδιάς μου...
Όσιε Παΐσιε πρέσβευε υπέρ ημών..!

Κοινωνία ζώντων εν Χριστώ πιστών...

Σχετική εικόνα
 Μπορεῖτε νὰ ἰδῆτε στοὺς βυζαντινούς μας ναοὺς νὰ εἰκονίζονται οἱ Τρεῖς Ιεράρχαι στὴν κόγχη τοῦ ἁγίου βήματος, μὲ τὰ εἰλητάρια τῆς Θείας Λειτουργίας στὰ χέρια, νὰ περιβάλλουν τὸ θυσιαστήριο σὰν νὰ λειτουργοῦν ἀδιαλείπτως, ὄχι μόνο στὸ ὑπερουράνιο, ἀλλὰ καὶ στὸ ἐπίγειο θυσιαστήριο τοῦ Θεοῦ, μαζὶ μὲ τοὺς ἱερεῖς ποὺ τελοῦν τὰ μυστήρια σήμερα.
 Σὰν νὰ παρακάθηνται μαζὶ μὲ ἡμᾶς στὴν ἴδια κοινὴ ἱερὰ τράπεζα καὶ νὰ μετέχουν τῆς ἰδίας πνευματικῆς τροφῆς.

  Αὐτὸ εἶναι τὸ νόημα καὶ ὁ σκοπὸς τῆς τιμῆς τῶν ἁγίων στὴν Ἐκκλησία μας. Νὰ δείξη αὐτὴ τὴν ἀδιάλειπτο καὶ ἀδιάσπαστο κοινωνία τῶν μελῶν τῆς Ἐκκλησίας.
 Κοινωνία ζώντων ἐν Χριστῷ πιστῶν, εἴτε στὴ γῆ αὐτὴ εἴτε στὴν μακαρία κατάσταση τοῦ οὐρανοῦ. Κοινωνία γιὰ τὴν ὁποία δὲν ὑπάρχουν νεκροί, ἀλλὰ μόνο ζῶντες, ἐφ’ ὅσον ὅλοι ὅσοι ἀποτελοῦν μέλη τῆς ἡνώθησαν διὰ τῶν μυστηρίων μὲ τὸν αἰώνιο καὶ ἀθάνατο χορηγό τῆς ζωῆς, τὸν Χριστό. 
 Ὅλοι μαζὶ συνδοξολογοῦν καὶ συνυμνοῦν τὸν Θεὸ καὶ δέονται οἱ ζῶντες γιὰ τοὺς κεκοιμημένους καὶ οἱ κεκοιμημένοι γιὰ τοὺς ζώντας. Ὅλοι εἶναι πολίται τῆς Βασιλείας, μὲ τὴν σφραγίδα τῆς ἀθανασίας, μὲ τὰ ὀνόματα τῶν γραμμένα στὸ βιβλίο τῆς ζωῆς.


+ Ιωάννης Φουντούλης

Από την παιδεία στην Παιδεία και από τον παιδαγωγό γνώσεων στον Μεγάλο Παιδαγωγό

«Ελλάς εμή, νεότης τε φίλη, κι όσσα πέπασμαι 
και δέμας ως Χριστώ είξατε προφρονέως»[1]
Ελλάδα μου και νιότη αγαπητή,
κι όλα όσα απέκτησα και σώμα.
Πόσο πρόθυμα δοθήκατε στον Χριστό.
Σχετική εικόνα
 Με μεγάλη σαφήνεια και ευσύνοπτα ο Γρηγόριος ο Θεολόγος μάς παρουσιάζει την σύζευξη του Ελληνισμού με την Ορθοδοξία στο σώμα του Χριστού, που χει ως απόρροια τον Ελληνο-Ορθόδοξο πολιτισμό της παιδείας και της Παιδείας.
  Έναν λαμπρό πολιτισμό που στην σύγχρονη συσκοτισμένη εποχή μάς φωτίζει από αιώνες, όμως εμείς ως σύγχρονοι νέοι Οδυσσείς στον ταξίδι μας προς την γνώση και την Γνώση, αποπροσανατολιζόμαστε από σύγχρονους κύκλωπες, μάγισσες και συμπληγάδες πέτρες που λέγονται χρήμα, κοινωνική καταξίωση, διαφήμιση και άλλα και χανόμαστε, βυθιζόμαστε, αποπροσανατολιζόμαστε.

  Το Φως από τα έργα των Τριών Ιεραρχών συνεχώς καλύπτεται από σύννεφα μα πάντα υπάρχει εκεί ψηλά και μας περιμένει να μας φωτίσει και να μας ζεστάνει. Η διδασκαλία του Μεγάλου Βασιλείου (330-379), του Γρηγορίου τού Θεολόγου (328-390) και του Ιωάννη του Χρυσοστόμου (344/54-407) μα και το φαεινό παράδειγμα της βιοτής τους δυστυχώς μας αφήνουν ανηπερέαστους και εν τέλει άμοιρους στο ταξίδι μας. 
  Ενός ταξιδιού προσωπικού άμα και ομαδικού, μα και κυρίως προς τρίτους, τους νέους( τους αυριανούς πολίτες αυτού του κόσμου μα και ουρανο-πολίτες) ενός ταξιδιού γνώσης προς παιδείας και παιδείας προς την όντως Παιδεία. Αποτέλεσμα αυτού του απροσανατολισμού είναι ο κλυδωνισμός της σύγχρονης κοινωνίας γιατί ταλαντεύευται ο παιδαγωγούμενος από εμάς τους παιδαγωγούς, τους μαγαλύτερους στην ηληκία, από τις δικές μας αστοχίες και τα λαθεμένα πρότυπα και βιώματα.

Άραγε «Γνώση μόνο για την γνώση ;»
  Χαρακτηριστικά κατά την διάρκεια του τετάρτου αιώνα, της σύγκρουσης των αρχαιοελληνιζόντων φιλοσοφιζόντων σοφών και των ορθοδοξόξων φιλοσόφων, (σύγκρουσης παιδείας και Παιδείας) έχουμε την εξής πρόταση από τον Γρήγοριο τον Θεολόγο στον φίλο του εθνικό Στάγειρο, «Αττικός συ την παίδευσιν, αττικοί και ημεις..» (Είσαι εσύ αττικός στην παιδεία; Κι εμείς αττικοί είμαστε). Είσαι εσύ καθηγητής νέων ; εμείς είμαστε καθηγηταί ανθρώπων κάθε ηλικίας. Μορφώνεις προς τον λόγο; Εμείς προς το ήθος. Υπάρχούν πολλά κοινά στοιχεία μεταξύ μας, γράφει ο Θεολόγος Ιεράρχης προς τον φίλο του Σοφιστή Στάγειρο, θέλοντας να τονίσει πώς η ορθόδοξη παιδεία έχει λάβει τα μηνύματα των αρχαίων και τα έχει μετακενώσει στην Ορθόδοξη παιδεία, τα έχει αναπτύξει ακόμη περισσότερο και πλέον η παιδεία οδηγείται με την αγωγή ήθους και του πενύματος στην αληθινή παιδεία.
  Για τους Τρεις Μεγάλους Πατέρες τής Εκκλησίας, ουσία τής παιδείας είναι η αγωγή και δεν νοείται αγωγή χωρίς «πνευματικά μαθήματα» και «επιμέλεια ψυχής»Η επιμονή των Ιερών Πατέρων στην αγωγή τής ψυχής, και μάλιστα κατά Χριστόν, δεν σημαίνει ότι υποτιμούν τη σημασία των γνώσεων ή τη σπουδαιότητα των γραμμάτων. Σημαίνει την διαφορετική ιεράρχηση των αναγκών του ανθρώπου: πρώτα το πνεύμα και μετά το σώμα, πρώτα η αγωγή και μετά η γνώση.

Γνώση χωρίς βίωμα για παιδαγωγούμενο και παιδαγωγό;
  «Βροντή σείο λόγος, αστεροπή δε βίος», (είναι ο λόγος σου βροντή, γιατί η ζωή σου είναι αστραπή) αναφέρει ο Γρηγόριος για τον φίλο του Μ.Βασίλειο στον επικήδειο του λόγο που εκφώνησε, θέλοντας να τονίσει πως ο παιδαγωγός προς τον παιδαγωγούμενο πρέπει των λόγων του να προηγείται η βιοτή του, πρέπει ο

Ομιλίες και κείμενα Αγιορειτών Γερόντων για τους Τρεις Ιεράρχες



 - Οι Τρεις Ιεράρχαι εις τον 20ον αιώνα (Γέροντος Θεοκλήτου Διονυσιάτου)

 - Η ελληνική και η κατά Χριστόν μόρφωσις, κατά τους τρεις Ιεράρχας. Ομιλία Προηγουμένου Γεωργίου Γρηγοριάτη (†2014) στους μαθητές της Αθωνιάδας

- Οι Τρεις Ιεράρχες και η αγωγή των νέων (Μοναχού Μωυσή, Αγιορείτη)

 - Τρεις Ιεράρχες. Ομιλία του Ηγουμένου της Ιεράς Μονής Ιβήρων Αρχιμ. Ναθαναήλ

 - Γέροντας Βασίλειος Γοντικάκης: περί Παιδείας

"Οι Τρεις Ιεράρχες και ο Ελληνικός Λόγος" Ιερομόναχος π. Αρτέμιος Γρηγοριάτης.

Ένας γενναίος δάσκαλος και οι δυο μοναδικοί μαθητές του γιόρτασαν στο νησάκι Αρκιοί την γιορτή των Τριών Ιεραρχών!

Η εικόνα ίσως περιέχει: 3 άτομα, , τα οποία χαμογελούν, άτομα στέκονται, ουρανός και υπαίθριες δραστηριότητες
Ένας γενναίος δάσκαλος και οι δυο μοναδικοί και ατρόμητοι μαθητές του γιόρτασαν στο νησάκι Αρκιοί την γιορτή των Τριών Ιεραρχών!
Η εικόνα ίσως περιέχει: 3 άτομα, άτομα στέκονται
Ο δάσκαλος είπε χαρακτηριστικά:
''Στο νησί μπορεί να μην υπάρχει ιερέας, αλλά εμείς δεν θα μπορούσαμε να μην τιμήσουμε τους Προστάτες της Παιδείας και των Γραμμάτων! Ευχαριστούμε τους λιγοστούς κατοίκους του νησιού που ήρθαν και παρακολούθησαν τη γιορτή του σχολείου μας για τους Τρεις Ιεράρχες!''
Η εικόνα ίσως περιέχει: ένα ή περισσότερα άτομα, άτομα στέκονται και εσωτερικός χώρος
Υποκλινόμαστε!

Οι Τρεις Ιεράρχες για την παιδεία και τη σοφία

Τρίτη 29 Ιανουαρίου 2019

Κάποτε...!

Αποτέλεσμα εικόνας για ελληνας ηρωας τσολιας
Κάποτε ήμουν Έλλην Ηπειρώτης, 1914..
Υποχώρησα και δέχτηκα να με ονομάσουν βόρειο-Ηπειρωτη, το 1923..
Μου είπαν πως έτσι θα εξασφαλίσουν όλα μου τα δικαιώματα..
Να μην φοβάμαι..
Έπεσα και κοιμήθηκα..
Ξύπνησα το 1945 για να ανακαλύψω ότι ήμουν μειονοτικος..
(Το τι μειονότητα δεν το έλεγαν)
Ξανακοιμήθηκα και ξύπνησα το 1991 Αλβανός..

Κάποτε ήμουν Έλλην Κύπριος..
Μου είπαν να δεχτώ ότι υπάρχουν και Τούρκοι στο νησί και πως δεν είναι σωστό να μη νιώθουν κι αυτοί ίσοι..
Το δέχτηκα..
Τι κι αν ήταν το ίδιο μου το αίμα εξισλαμισμένο με τη βία..

Έπεσα πάλι και κοιμήθηκα..
Ξύπνησα ΕλληνοΚύπριος..
Ο αδερφός μου ΤουρκοΚύπριος..
Τώρα μου λένε να μην λέω πως είμαι Έλληνας..

Κάνει κακό στην ειρήνη και την ευημερία της Ανατολικής Μεσογείου..
Έτσι κι εγώ λέω ότι είμαι Κύπριος..
Σκέτο..
Νιώθω όμορφα που μου χαϊδεύουν οι ξένοι την πλάτη..

Κάποτε ήμουν Ίμβριος, Τενεδιος, Κωνσταντινοπολίτης..
Μου είπαν μη φοβάσαι..
Έχεις στάτους μειονότητας..
Όλα καλά θα πάνε..
Σήμερα ζω στην Αθήνα..

Τα ξαδέρφια μου ζουν ακόμα στην πόλεις Αλικαρνασσό και Σμύρνη ..

Κάποτε ήμουν Μακεδόνας..
Μου είπαν πως αυτό δεν ευχαριστεί τους σχεδιασμούς των φίλων μας των Γερμανών..
Και εγώ σαν καλό παιδί που είμαι και που αγαπά όλο τον κόσμο άλλαξα όνομα..
Ευτυχώς που με χίλια ζόρια μου επέτρεψαν να λέγομαι ΝοτιοΜακεδόνας..

Κάποτε.....

Ο Άγιος Νεκτάριος και ο Παύλος Μελάς

Δημήτρης Νατσιός
δάσκαλος-Κιλκίς

  Συνηθίζω, όταν αναζητώ βιογραφικά στοιχεία και πληροφορίες για κάποιον επιφανή του Γένους μας, να προσφεύγω στο παλιό και λαμπρό εγκυκλοπαιδικό λεξικό του «ΗΛΙΟΥ». (Του “ηλίου” και όχι Ηλιού, για να μην έχουμε παρεξηγήσεις).
Τώρα με τα κινητά διαδίκτυα, μοναδική σχεδόν πηγή πληροφοριών είναι ο ιστότοπος με το περίεργο όνομα «ΒΙΚΙΠΑΙΔΕΙΑ» ο οποίος συνοδεύεται με αρκετά νεοταξικά καρυκεύματα.
Παρένθεση. Το διαδίκτυο με την τεράστια αποθήκευση πληροφοριών δημιουργεί στο χρήστη του, ιδίως στις νεότερες ηλικίες την ολέθρια ψευδαίσθηση ότι ο ίδιος κατέχει και έχει κατακτήσει αυτές τις γνώσεις.
Το θεωρεί, τρόπον τινά, ως προέκταση, εξάρτημα της μνήμης του. Γι’ αυτό η μελέτη θεωρείται πια χάσιμο χρόνου, γίνεται αντικείμενο χλεύης, πράγμα καταστρεπτικότατο για την γλώσσα και την σκέψη. Θύματα αυτής της απώλειας είναι και οι ίδιοι οι εκπαιδευτικοί. Κάποτε λέγαμε «έχει μεταδοτικότητα», όταν θέλαμε να επαινέσουμε το δάσκαλο.
  Η μεταδοτικότητα είναι «τέχνη τεχνών» που τα θεμέλιά της «τρέφονται» από την αγάπη προς τους μαθητές «ουδέν ούτω προς διδασκαλίαν επαγωγόν ως το φιλείν και φίλεισθαι» κατά τον Άγιο Χρυσόστομο - και βέβαια, την βαθιά γνώση του αντικειμένου, αποκύημα πολλής μελέτης.

Σήμερα λέμε πως είναι επικοινωνιακός. Η διαφορά μεταξύ μετάδοσης και επικοινωνίας είναι τεράστια. Μετάδοση σημαίνει παιδεία. Επικοινωνία σημαίνει εντυπωσιοθηρία, αμάθεια.
Προσέφυγα, λοιπόν, στο λεξικό του «ΗΛΙΟΥ» αναζητώντας το γενεαλογικό δέντρο του Παύλου Μελά. Διαβάζω στο λήμμα «Μελάς» σε τούτα τα κομψά ελληνικά:
«Μεγάλη αρχοντική οικογένεια των Ιωαννίνων, της οποίας πλείστα μέλη διεκρίθηααν εις τα γράμματα και τας επιστήμας, εις τον στρατό την πολιτικήν και την διπλωματίαν, σημαντικάς δε εθνικάς υπηρεσίας παρέσχον εις την πατρίδα πολύ προς της εκρήξεως του Ιερού Αγώνος, κατ’ αυτόν, και μετά την αποκατάστασιν του κράτους».
 Αρχοντική οικογένεια, όχι γιατί είχε μεγάλη οικονομική επιφάνεια, αλλά διότι τα μέλη της «παρέσχον σημαντικάς εθνικάς υπηρεσίας». Τω καιρώ εκείνω οι παλιές αρχοντικές οικογένειες, αμιλλώνται ποια θα ευεργετήσει περισσότερο την πατρίδα.
Τω καιρώ ετούτω οι αρχοντοχωριάτες, οι νεόπλουτοι σαλταδόροι και δανειοσυντήρητοι διαγωνίζονται για το ποιος θα προξενήσει μεγαλύτερη ζημιά στην πατρίδα.
 Οι Μελάδες και όλες οι οικογένειες των εθνικών ευεργετών ήταν αρχοντάνθρωποι, έτσι ονομάζει ο λαός μας τους γενναιόδωρους, τους φιλότιμους. Αρχονταρίκι ονομάζεται στα μοναστήρια η αίθουσα υποδοχής και φιλοξενίας των προσκυνητών, γιατί και η Εκκλησία μας μας θέλει αρχοντάνθρωπους και όχι μίζερα, οικτρόβια και αξιολύπητα ανθρωπάρια. ("Ό,τι και να κάνουμε ταπείνωση - αγάπη - αρχοντιά χρειάζεται" έλεγε και ξανάλεγε ο Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης).

  Ο Παύλος Μελάς ονομάστηκε Παύλος, και όχι Γεώργιος όπως έλεγαν τον παππού του, προς τιμήν του αδελφού του παππού του, Παύλου, ο οποίος υπηρετούσε στα τάγματα των Σουλιωτών υπό τον Μάρκο Μπότσαρη και «έπεσε» ηρωικώς μαχόμενος κατά την Έξοδο του Μεσολογγίου. Με τέτοιο όνομα πώς να μην έχει ηρωικό, λεβέντικο θάνατο ο αετός της Μακεδονίας μας;
Σχετική εικόνα


 Αν πιάσουμε κάποια τωρινή «αρχοντική» οικογένεια και σκαλίσουμε τον βίο και την πολιτεία της, τι βρίσκουμε; Ιδιοκτησίες καναλιών, δημόσια έργα, απατεωνιές, τζιτζιφιόγκους και που πολιτεύονται, κατάληψη πανεπιστημιακών θέσεων αναξιοκρατικώ τω τρόπω, ημιμάθεια κρανιοκενής, θαλασσοδάνεια, καταθέσεις, ζώη χλιδάτη, βίλες, κότερα, ιδιοφελείς έρωτες και … ξενέρωτες.

Πατέρας του Παύλου Μελά ήταν ο Μιχαήλ (Μίκης) Μελάς, άνθρωπος καλλιεργημένος, με φιλοπατρία, που διετέλεσε από το 1891 ως το 1894 και δήμαρχος Αθηνών. (Αδελφός του ήταν ο περίφημος Λέων Μελάς που έγραψε τον «Γεροστάθη», βιβλίο που γαλούχησε γενιές Ελληνοπαίδων, οι οποίες αργότερα απελευθέρωναν πατρίδες σκλαβωμένες.
Τώρα που αφήσαμε εκείνα τα «σκοταδιστικά» κείμενα και διδάσκουμε προοδευτικές μαγαρισιές γεμίσαμε συλλογικότητες.... κουκουλοφλώρων. Αν κάποτε η παιδεία μας επανέλθει ο «Γεροστάθης» θα μπορούσε, με μία «λελογισμένη επεξεργασία» κυρίως στη γλώσσα, να εισαχθεί στα σχολεία).
Αποτέλεσμα εικόνας για αγιος νεκταριος
Ήταν γύρω στο 1890 που ο κατασυκοφαντημένος στην Αίγυπτο, Άγιος Νεκτάριος, έρχεται στην Αθήνα. Ζητά θέση, όχι αρχιερέως, αλλά απλού

Δευτέρα 28 Ιανουαρίου 2019

Μια ωφέλιμη διδασκαλία(Όσιος Εφραίμ ο Σύρος)



 Ο ΟΣΙΟΣ ΕΦΡΑΙΜ ο Σύρος, ο περίφημος διδάσκαλος του ασκητισμού, αποφάσισε κάποτε ν’ αφήση για λίγο την πολυπόθητη ησυχία του στην έρημο και να κατέβη στην πόλι. Είχε επιθυμία να προσκυνήση τα άγια λείψανα, που βρίσκονταν τότε στην ΄Εδεσσα, αλλά και να συναντηθή με εκκλησιαστικούς άνδρες, για να συζητήση μαζί τους δογματικές αλήθειες.
 Ζούσε σε μια εποχή, που η ορθή πίστη χτυπιόταν απ’ όλες τις μεριές από φοβερές αιρέσεις.
- Κύριε, προσευχήθηκε προτού ξεκινήσει, στείλε μου μπροστά μου, καθώς θα περνώ την πύλη της πόλεως, έναν άνθρωπο που να με διδάξη.
Μα τη στιγμή που έμπαινε στην πολυάνθρωπη Έδεσσα, ο πρώτος άνθρωπος που βρέθηκε στο δρόμο του, ήταν μια κοινή γυναίκα, που στάθηκε και τον κύτταζε αδιάντροπα. Ο Όσιος παραπονέθηκε στον Κύριο, που παραχώρησε να βρη το αντίθετο απ’ ότι είχε ζητήσει. ’Υστερα γύρισε αυστηρό το βλέμμα του στη γυναίκα και της είπε απότομα, για να της προκαλέση κάποια συστολή:
- Απορώ πώς δεν κοκκινίζεις από ντροπή που τολμάς να με κυττάζης με τόση επιμονή.
- Εγώ του αποκρίθηκε εκείνη μ’ ετοιμότητα, κάνω αυτό που μου ταιριάζει. Από την πλευρά σου πλάστηκα, εσένα πρέπει να κυττάζω. Του λόγου σου όμως, που πλάστηκες από το χώμα, καλά θα κάνης να έχης διαρκώς το βλέμμα σου ριγμένο σ’ αυτό.
Παίρνοντας τόσο σωστή απάντηση ο μέγας Όσιος, ευχαρίστησε μ’ ευγνωμοσύνη τον Θεό. Πιο ωφέλιμη διδασκαλία απ’ αυτή δεν του χρειαζόταν πλέον.

Το Μαρτύριο των Βασιλομαρτύρων Ρομάνοφ Μέρος Ι

  

 Κατά τις 2.00 π.μ. της 17ης Ιουλίου 1918, ο Γιάκοφ Γιουρόφσκι, διοικητής της φρουράς στο σπίτι Ιπάτιεφ, το Σπίτι του Ειδικού Σκοπού, διέταξε τον γιατρό των Ρομάνοφ, δρα Ευγένιο Μπότκιν, να ξυπνήσει την οικογένεια και να τους ζητήσει να ντυθούν, προφασιζόμενος ότι θα τους μετακινούσαν σε ασφαλέστερη τοποθεσία, εξαιτίας του χάους που θα επικρατούσε, με την επικείμενη απώλεια του ελέγχου του Αικατερίνμπουργκ από τους Μπολσεβίκους. 
 Αμέσως μετά, μετέφεραν τους Ρομάνοφ σε ένα ημιυπόγειο δωμάτιο, που είχε διαστάσεις μόλις 6 x 5 μέτρα. Ο Νικόλαος ζήτησε από τον Γιουρόφσκι δύο καρέκλες, για να καθίσουν η Αλεξάνδρα και ο νεαρός Αλεξέι.
  Στην συνέχεια, είπαν στους αιχμάλωτους να περιμένουν στο δωμάτιο, καθώς το φορτηγό που θα τους μετέφερε κατέφθανε στο σπίτι. Λίγα λεπτά αργότερα, ένα εκτελεστικό απόσπασμα της μυστικής αστυνομίας κατέφθασε και ο Γιουρόφσκι διάβασε την εντολή της εκτέλεσης, που του είχε επιδώσει η Εκτελεστική Επιτροπή των Ουραλίων.
  Η Ρωσική Αυτοκρατορική οικογένεια των Ρομάνοφ, ο Τσάρος Νικόλαος Β', η σύζυγός του Τσαρίνα Αλεξάνδρα Φεόντοροβνα και τα πέντε παιδιά τους, Όλγα, Τατιάνα, Μαρία, Αναστασία και Αλέξιος, όπως και όσοι φυλακίστηκαν μαζί τους, ο δρ Ευγένιος Μπότκιν, η Άννα Ντιμίντοβα, ο Αλεξέι Τρουππ και ο Ιβάν Χαριτόνοφ δολοφονήθηκαν είτε μέσω πυροβολισμού, ξιφολόγχης είτε ξυλοκοπήθηκαν μέχρι θανάτου. Για περισσότερες πληροφορίες σχετικά με το βιβλίο "Άγιοι Βασιλομάρτυρες Ρομάνοφ" δείτε την ιστοσελίδα του έργου: 

Εξ Αγίου Όρους «ΠΕΡΙ ΜΕΤΑΦΡΑΣΕΩΝ»

Αποτέλεσμα εικόνας για μεταφραση λειτουργικων κειμενων
 Τὸν τελευταῖο καιρὸ γίνεται πολὺς λόγος γιὰ τὸ θέμα τῶν μεταφράσεων τῶν λειτουρ­γικῶν κειμένων τῆς Ἐκκλησίας σὲ γλώσσα περισσότερο προσιτὴ στὸν σημερινὸ κόσμο. Στὸ μικρὸ αὐτὸ ἄρθρο ἐξετάζεται κατὰ πόσον μιὰ ἐνδεχόμενη μετάφραση τῶν λειτουρ­γικῶν κειμένων θὰ βοηθήση ἢ θὰ βλάψη, καὶ ἂν ἑπομένως εἶναι σκόπιμη ἢ καὶ θεμιτὴ ἡ προσπάθεια αὐτή.

  Ἀκούγεται συχνὰ ἡ ἄποψη ὅτι οἱ σημερινοὶ νέοι ἀδυνατοῦν νὰ συμμετάσχουν στὴ λα­τρεία τῆς Ἐκκλησίας μας καὶ αἰτία εἶναι ἡ λειτουργικὴ γλῶσσα. Δὲν ὑπάρχει βέβαια καμ­μία ἀμφιβολία ὅτι οἱ σημερινοὶ νέοι, δεχόμενοι τὴ σύγχρονη «ἐκπαίδευση τῆς ἀμάθειας», εἶναι γλωσσικὰ ὑπανάπτυκτοι καὶ ἀποκομμένοι ἀπὸ τὶς ἱστορικὲς ρίζες τους. Χωρὶς νὰ ἐξετάζουμε ἐδῶ τὰ αἴτια τῆς θλιβερῆς αὐτῆς πραγματικότητας, συμφωνοῦμε κατ᾽ ἀρχὴν ὅτι θὰ πρέπη νὰ τοὺς βοηθήσουμε ὅσο μποροῦμε, ὥστε νὰ κατανοοῦν καὶ αὐτοὶ τὰ λειτουργικὰ κείμενα καὶ νὰ συμμετέχουν στὴν θεία Λατρεία.

  Θεωροῦμε ὅμως ὅτι εἶναι μεγάλο λάθος ἡ “λύση” τῆς μεταγλωττίσεως τῶν ἱερῶν κειμένων. Διότι, ὅπως ἔχει ἀποδειχθῆ, «ἡ ὅποια μετάφραση θὰ προδώση δραματικὰ τὴ νοηματικὴ ἐμβέλεια τοῦ πρωτοτύπου καὶ θὰ δυσχεράνη σὲ μεγάλο βαθμὸ τὴν διανοητικὴ κατανόησή της ἀντὶ νὰ τὴν διευκολύνη». Οἱ λόγοι εἶναι πολλοί: Ἡ δημοτικὴ ὑστερεῖ σὲ ἐκφραστικὲς δυνατότητες σὲ σχέση μὲ τὸν ἀρχαῖο ἑλληνικὸ λόγο. Ἀδυνατεῖ ἐπίσης νὰ ἀποδώση μὲ τὴν ἴδια νοηματικὴ πυκνότητα τὶς μετοχὲς καὶ τὰ ἀπαρέμφατα ὅπως καὶ τὶς λεπτὲς ἐννοιο­λογικὲς ἀποχρώσεις τῶν ἐμπρόθετων προσδιορισμῶν (Βλ. Φώτης Σχοινᾶς, Λειτουργικὴ Γλῶσσα, ἐκδ. «ΤΗΝΟΣ», σελ. 43-5).

   Τὸ κυριώτερο ὅμως εἶναι ἡ ἀπόδοση τῶν δογματικῶν ἐκφράσεων. Πῶς εἶναι δυνατὸν νὰ μεταφραστοῦν οἱ ὅροι οὐσία, φύση, ὑπόσταση, πρό­σωπον, ἐνέργεια, κλπ. χωρὶς τὸν κίνδυνο τῆς αἱρετικῆς ἀποκλίσεως; Οἱ ἅγιοι Πατέρες, ποὺ ὑπέστησαν διωγμοὺς καὶ μαρτύρια γιὰ νὰ κρατήσουν ἀνόθευτη τὴν πίστη, διατύπωσαν τοὺς ὅρους αὐτοὺς μὲ θεῖο φωτισμό. Καὶ θὰ προσ­πα­θήσουμε ἐμεῖς νὰ ἐπαναδιατυπώσουμε τὴν πίστη μὲ ἄλλους ὅρους πιὸ “σύγχρονους”; 
Ὁ ἅγιος Γρηγόριος Νύσσης ἐπισημαίνει τὸν κίνδυνο τῆς γλωσσικῆς ἀλλαγῆς στοὺς δογματικοὺς ὅρους: «Ἐπὶ τοῦ θείου δόγμα­τος οὐκέτι ὁμοίως ἀκίνδυ­νος ἡ διάφορος χρῆσις τῶν ὀνομάτων. Οὐ γὰρ μικρὸν ἐνταῦθα τὸ παρὰ μι­κρόν» (PG 45, 120C). Δὲν εἶναι δύσκολο νὰ φαντασθοῦμε πόσες αἱρέσεις μποροῦν νὰ παρεισφρύσουν μέσα στὰ πλήρως μεταφρασμένα λειτουργικὰ κείμενα, τὶς ὁποῖες κανεὶς δὲν θὰ εἶναι εὔκολο νὰ ἀντιληφθῆ. Ὁ ἁπλὸς πιστὸς μάλιστα, δὲν θὰ εἶναι πλέον σὲ θέση νὰ διακρίνη ἀνάμεσα σὲ ἕναν μεταφρασμένο ὕμνο τοῦ ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Δαμασκηνοῦ, σὲ ἕναν νεοσύνθετο (διότι θὰ ὑπάρξουν καὶ τέτοιοι), καὶ στὰ προτεσταν­τικὰ τραγούδια (ποὺ κυ­κλο­φοροῦν ἀνωνύμως).

 Ἄν, πάλι, πρόκειται νὰ ἀφήσουμε τοὺς θεολογικοὺς ὅρους ἀνέπαφους (ὅπως διατείνον­ται κάποιοι συντηρητικότεροι), τὸ ἀποτέλεσμα τῆς ἐπεμβάσεως θὰ εἶναι ὁ ψι­λὸς κλιτικὸς ἐκ­δη­μοτικισμός τους καὶ ἡ συντακτικὴ ἁπλοποίηση τῆς προτάσεως. Δηλα­δή, χωρὶς νὰ βοηθοῦμε οὐσιαστικὰ στὴν κατανόηση τοῦ κειμένου, ἐξοστρακίζουμε ἀπὸ τὴ λειτουργικὴ χρήση τὴν ἀποστολικὴ καὶ πατερικὴ γλώσσα, μὲ ὅλες τὶς βαρύτατες συνέπειες ποὺ αὐτὸ συνεπάγεται.

  Ἀντί, λοιπόν, νὰ προσπαθοῦμε νὰ “διευκολύνουμε” τοὺς νέους, κα­τεβάζοντας τὸ ὑψηλὸ γλωσσι­κὸ ἐπίπεδο τῆς Λατρείας, εἶναι προτιμότερο νὰ τοὺς βοηθήσουμε ὥστε μὲ ἐλάχιστο κόπο νὰ μποροῦν νὰ κατανοοῦν τὴ γλώσσα τοῦ πρωτοτύπου, ἀναβαθμίζοντας ἔτσι καὶ τὸ γλωσσικό τους ἐπίπεδο. Ὅσοι αἰσθάνονται δυσκολία στὴ γλωσσικὴ κατανόηση τῆς Θείας Λειτουργίας -ἡ ὁποία θεωρεῖται καὶ εἶναι τὸ κέντρο τῆς ζωῆς μας- ἂς ἀφιερώσουν λίγο χρό­νο ἰδιωτικὰ στὴ με­λέτη της, δηλαδὴ τὴ μετάφραση καὶ ἑρμηνεία της, καὶ ἂς παραμείνη ἡ τέλεσή της στοὺς Ναοὺς ὡς ἔχει, στὴν παραδεδομένη γλωσσικὴ μορφή.

  Τὸ Ἑλληνόπουλο, πέρα ἀπὸ τὴ γνώση τῆς νεοελληνικῆς, θὰ πρέπη νὰ ἐξοικειωθῆ στὴν κατανόηση (ὄχι βέ­βαια στὴν πλήρη ἐκμάθηση) καὶ παλαιοτέρων μορφῶν τῆς ἑνιαίας ἑλ­ληνικῆς γλώσσας. Εἶναι ἀπαράδεκτο, νὰ μὴν εἶναι σὲ θέση νὰ κατανοήση, καὶ ὡς ἐκ τούτου νὰ ἀποστρέφεται, τὸ Εὐαγγέλιο, τὸν ἅγιο Ἰωάννη τὸν Χρυσόστομο, τὸν Παπαδιαμάντη, κλπ. Τοῦτο πρέπει νὰ μᾶς προβληματίζη ὅλους, καὶ νὰ ἀποτελῆ μέ­ριμνα τῆς πολιτείας ἀλλὰ καὶ τῆς Ἐκκλησίας.
 Ἐδῶ θὰ θέλαμε νὰ ἐπισημάνουμε πολὺ ἐπιγραμματικά: α) ὅτι ἡ λειτουργικὴ γλῶσσα δὲν εἶναι ἡ καθ᾽ αὑτὸ ἀρ­χαία ἑλληνικὴ γλώσσα ἀλλὰ ἁπλούστερη μορφή της, πλησιέστερη στὴ νεοελληνική, καὶ β) ὅτι γιὰ τὴν κατανόησή της δὲν χρειάζονται σπουδὲς φι­λολογίας. Ἀρκεῖ ὁ συχνὸς ἐκκλησιασμὸς μὲ λίγο ἐνδιαφέρον καὶ προσοχή. Ἡ συνεχῶς ἐπαναλαμβανόμενη μορφή της, μάλιστα, εἶναι ἕνα ἐπιπλέον στοιχεῖο ποὺ διευκολύνει τὴν κατανόησή της.

  Ἡ ἐξοικείωση μὲ τὴ λειτουργικὴ γλώσσα (ὅπως καὶ μὲ κάθε ἀντικείμενο μαθήσεως) ἀπαιτεῖ τὴ συνεχῆ τριβὴ μὲ αὐτήν. Ὅπως ἔχει λεχθῆ πολὺ σωστά, ὁ ἀραιὸς ἐκκλησιασμὸς δὲν ὀφείλεται στὸ “ἀ­κατανόητον” τῆς λειτουργικῆς γλώσσης, ἀλλὰ ἀντίστροφα: δὲν κατανοοῦμε τὴ λειτουργικὴ γλῶσσα ἐπειδὴ δὲν ἐκκλησιαζόμαστε. Αὐτὴ εἶναι ἡ πικρὴ ἀλήθεια, καὶ μάταια προσ­παθοῦμε νὰ θεραπεύσουμε ἕνα κακὸ μὲ λανθασμένη διάγνωση καὶ μὲ ἀ­κόμη πιὸ λανθασμένη θεραπεία. Θὰ ἑλκύσουμε τοὺς ἐκτὸς Ἐκκλησίας νέους, ὅταν τοὺς πλησιάσουμε μὲ πραγματικὴ ἀγάπη, καὶ ὄχι ὅταν ἀλλοιώσουμε τὴν γλώσσα τῆς θείας Λα­τρείας. Κάτι τέτοιο προσπάθησε νὰ κάνη καὶ ἡ Ἀγγλικανικὴ ἐκκλησία καὶ πέτυχε ἀκριβῶς τὸ ἀντίθετο (Βλ. Γέροντος Σωφρονίου, Ὀψόμεθα τὸν Θεόν, σελ. 375).

  Ὅσο γιὰ τοὺς ἐκκλησιαζόμενους πιστούς, ἀρκεῖ τὸ ἐμπνευσμένο κήρυγμα τοῦ Ἱερέως στὴν θεία Λειτουργία. Διότι ὅταν ὁ ἄνθρωπος πιστεύει καὶ ἔχει ζῆλο καὶ καλὴ διάθεση, ἀκόμη καὶ ἀγράμματος νὰ εἶναι, ὁ Θεὸς θὰ τὸν φωτίση καὶ θὰ τὸν ὁδηγήση στὴν βίωση

Κυριακή 27 Ιανουαρίου 2019

Το σώμα πλένεται με το νερό ...Η ψυχή καθαρίζει με ένα άλλο υγρό...


Το σώμα πλένεται και καθαρίζεται με το νερό ...Η ψυχή πλένεται και καθαρίζεται με ένα άλλο υγρό, που είναι συντεθειμένο από 2 συστατικά:
 α) το Αίμα του Χριστού και β) τα δάκρυα της μετανοίας ...

Γέροντας Εφραίμ Σκήτης Αγίου Ανδρέα

«Πού πορευθώ από του πνεύματός σου και από του προσώπου σου πού φύγω;»

Αγίου Ιωάννη της Κροστάνδης

  Όπου και αν στραφώ, προς όποια κατεύθυνση και αν κινηθώ, ο Θεός είναι μπροστά μου. Όλοι οι δρόμοι μου Αυτόν έχουν ως τέρμα τους. «Πού πορευθώ από του πνεύματός σου και από του προσώπου σου πού φύγω;» (Ψαλμ. ρλη΄ 7)
 Σε όλα τα έργα σου, είτε στο σπίτι σου είτε στον τόπο της δουλειάς σου, μην ξεχνάς ότι όλη η δύναμη, το φως σου και η επιτυχία σου έγκεινται στον Χριστό και στον Σταυρό του.
 Ιησού, βοήθησέ με. Ιησού, φώτισέ με. Αυτού είναι η δύναμις και η δόξα εις τους αιώνας των αιώνων.

Σάββατο 26 Ιανουαρίου 2019

Άγιος Ιωσήφ ο Ελεήμων(Νανιέσκου) Μητροπολίτης Μολδαβίας(+26 Ιανουαρίου 1902)

Ο Άγιος Ιωσήφ Νανιέσκου ο Ελεήμων
Μητροπολίτης Μολδαβίας και Σουτσεάβας
(1818-1902)

  Αυτός ο μεγάλος ιεράρχης της Μολδαβίας Ιωσήφ ο Νανιέσκου, ο κληθείς «ελεήμων», ήταν ο επιφανέστερος εκπρόσωπος της Ρουμανικής εκκλησίας κατά τον 19ον αιώνα μετά τον άγιο Καλλίνικο της Τσερνίκας. 
 Ήταν υιός του ιερέως Ανανίου Μιχαλάκε και της πρεσβυτέρας Θεοδοσίας από το χωριό Ραζάλαϊ-Μπαλτς.
 Γεννήθηκε στις 15 Ιουλίου 1818. Μετά από δύο χρόνια ο πατέρας του πέθανε και παρέμεινε η χήρα μητέρα του με δύο παιδιά, τον Ιωάννη και τον Ιερεμία. Το έτος 1831 ο ιεροδιάκονος Θεοφύλακτος, ο θείος του, μετέφερε στο μοναστήρι του αγίου Σπυρίδωνος του Ιασίου τον Ιωάννη, για να μορφωθή. Εδώ έμαθε την γραφή, την ανάγνωση, το τυπικό και την εκκλησιαστική μουσική. 

 Το έτος 1834 ο ιεροδιάκονος Θεοφύλακτος εξελέγη ηγούμενος στο μοναστήρι του αγίου Προφήτου Σαμουήλ στη Φοκσάνι, όπου έφερε και τον ανεψιό του. Το έτος 1835 ο ιεροδιάκονος Θεοφύλακτος έγινε εκκλησιάρχης στην επισκοπή του Μπουζάου από τον ονομαστό Επίσκοπο Καισάριο μαζί με τον νεαρό Ιωάννη. Στις 23 Νοεμβρίου 1835 ο ρασοφόρος Ιωάννης εκάρη μοναχός με το όνομα Ιωσήφ, στον καθεδρικό ναό της Επισκοπής, ενώ την δεύτερη ημέρα χειροτονήθηκε διάκονος. Ως μαθητής του επισκόπου Καισαρίου το έτος 1836 ο ιεροδιάκονος Ιωσήφ εισήλθε στο σεμινάριο του Μπουζάου που μόλις είχε ιδρυθή. Απεφοίτησε το 1840. Κατόπιν, στα χρόνια 1840-1847, συνέχισε τις σπουδές στο κολλέγιο του αγίου Σάββα στο Βουκουρέστι. Το έτος 1849 έγινε ηγούμενος στο ηγεμονικό μοναστήρι Μορουνγκλάβ της επαρχίας Βίλτσεα, ενώ στις 29 Αυγούστου 1850 χειροτονήθηκε ιερεύς στο Βουκουρέστι.
 Τον Νοέμβριο του 1852 έγινε πρωτοσύγγελος του αγίου Καλλινίκου επισκόπου του Ρίμνικ. Το 1857 έγινε ηγούμενος στο μοναστήρι Γκαϊσένι του νομού Ντιμποβίτσα, ενώ μετά από 4 χρόνια έγινε αρχιμανδρίτης από τον Μητροπολίτη Νήφωνα και το 1863 έγινε ηγούμενος στο μοναστήρι Σαριντάρι του Βουκουρεστίου. Στα χρόνια 1864-1870 ο αρχιμανδρίτης Ιωσήφ Νανιέσκου, εργάσθηκε σαν καθηγητής των θρησκευτικών στο Γυμνάσιο Γεωργίου Λαζάρ και στο Λύκειο Ματθαίου Μπασαράμπη στην πρωτεύουσα, ενώ τα τελευταία δύο χρόνια (1870-1872) ήταν διευθυντής στο Κεντρικό Σεμινάριο.

Στις 23 Απριλίου 1872 ο αρχιμανδρίτης Ιωσήφ χειροτονήθηκε αρχιερεύς, ενώ τον Ιανουάριο του 1873 έγινε επίσκοπος του Άρντζες. Στις 10 Ιουνίου 1875 εξελέγη μητροπολίτης Μολδαβίας και στις 6 Ιουλίου του ιδίου χρόνου εγκαταστάθηκε στο Ιάσιο. Επί 27 χρόνια ο αξιοσέβαστος μητροπολίτης Ιωσήφ εποίμανε με μια σπάνια πραότητα και σοφία την Μητρόπολη της Μολδαβίας. Εδώ ανέπτυξε πολύ πλούσια πνευματική θεολογική, ποιμαντική και κοινωνική δραστηριότητα σ’ όλη την ζωή του, παραμένοντας για τις επόμενες γενεές ένα ζωντανό και δυσκολομίμητο παράδειγμα.
Στις 26 Ιανουαρίου 1902 ο μητροπολίτης Ιωσήφ, «ο άγιος και ελεήμων», εγκατέλειψε τα πνευματικά του παιδιά και μετατέθηκε στις ουράνιες μονές για να βλέπη το πρόσωπο του μεγάλου αρχιερέως Ιησού Χριστού. Ο τάφος του ευρίσκεται πλησίον του Καθεδρικού ναού που τον αποτελείωσε ο ίδιος
Η εικόνα ίσως περιέχει: 1 άτομο, στέκεται

Β) Έργα και λόγοι διδασκαλίας

1) Την ημέρα της μοναχικής κουράς του ρασοφόρου Ιωάννου Νανιέσκου ο Επίσκοπος Καισάριος του είπε τα εξής λόγια: «Σου έδωσα το όνομα Ιωσήφ, το όνομα του Γέροντά μου. Θα γίνης καλός άνθρωπος. Σίγουρα θα τον φθάσης». Πράγματι τα λόγια του μεγάλου Επισκόπου εκπληρώθηκαν με το παραπάνω στη ζωή του μαθητού του.

2) Έλεγαν για τον μητροπολίτη Ιωσήφ ότι όταν ήταν μαθητής στο σεμινάριο του Μπουζάου και στο κολλέγιο του Αγίου Σάββα, είχε μια πολύ καλή πνευματική συμπεριφορά. Σπούδαζε με επιμέλεια, εις τρόπον ώστε ξεπέρασε όλους τους συμμαθητάς του, τόσο στην μόρφωσι, όσο και στην καλή ζωή. Γι’ αυτό ήταν αγαπητός από τους μαθητάς και τους καθηγητάς του.

3) Στην ταφή του επισκόπου Καισαρίου, πνευματικού του πατρός, στις 30 Νοεμβρίου 1846, ο νεαρός ιεροδιάκονος Ιωσήφ εξεφώνησε ένα λόγο ευγνωμοσύνης και εκτιμήσεως τόσο σπουδαίο, ώστε όλοι οι παρόντες αποχαιρέτησαν τον νεκρό με δάκρυα στα μάτια.

4) Ακόμη έλεγαν γι’ αυτόν ότι ήταν ευλαβής λειτουργός της εκκλησίας και ακούραστος ψάλτης. Έμαθε την ψαλτική από το μεγάλο διδάσκαλο και πρωτοψάλτη ιερομόναχο Μακάριο. Όταν έψαλλε στο στασίδι, η γλυκειά του φωνή ξεχυνόταν σε όλη την εκκλησία, κατένυσε τις καρδιές και προκαλούσε δάκρυα.
Η εικόνα ίσως περιέχει: 1 άτομο, εσωτερικός χώρος
5) Αυτός ο ταπεινός και αξιομνημόνευτος υπηρέτης της Εκκλησίας του Χριστού είχε επίσης μεγάλη ευλάβεια στους αγίους. Την Θεία Λειτουργία επιτελούσε πάντοτε χαρούμενος, με μάτια βουρκωμένα. Αξέχαστος ιεροκήρυξ, ικανός Πνευματικός που τον ακολουθούσε πολύς κόσμος για την πραότητα και τους λόγους του. Όσον καιρό ήταν στάρετς του μοναστηριού απέκτησε πολλά πνευματικά παιδιά, τόσο λαϊκούς, όσο και μοναχούς.

6) Επί 8 χρόνια, όσα δηλαδή ήταν καθηγητής των θρησκευτικών, ο αρχιμανδρίτης Ιωσήφ ήταν ο πιο αγαπητός απ’ όλους τους καθηγητές. Οι μαθητές του έτρεχαν σ’ αυτόν, τον τιμούσαν σαν αληθινό πνευματικό πατέρα. Γνώριζε καλά την Αγία Γραφή και είχε τελειοποιηθή και ως διδάσκαλος και κατηχητής. Οι λόγοι του έμπαιναν στις καρδιές όλων.

7) Κοντά στα άλλα χαρίσματα, ο Μητροπολίτης Ιωσήφ είχε και το χάρισμα της

Β.Ήπειρος,Μικρασία,Θράκη,Κύπρος,Μακεδονία...


Η εικόνα ίσως περιέχει: κείμενο
  Η εθελουσία εκχώρηση της Ανατολικής Θράκης στην Τουρκία τον Σεπτέμβριο του 1922, δικαιολογήθηκε από την τότε κυβέρνηση ότι έγινε ως επακόλουθο της αδυναμίας μας από την ήττα τους στρατού μας στη Μικρά Ασία, την πίεση της Γαλλίας και την έλλειψη αρκετής στήριξης από τη Μεγάλη Βρετανία.
  Η πρώτη εγκατάλειψη της Βορείου Ηπείρου το 1914 έγινε λόγω εκβιασμού από τους συμμάχους, ενώ η δεύτερη το 1922 μας επιβλήθηκε από Ιταλικά και Γαλλικά στρατεύματα.
 Το 2019 γιατί παραδίδουμε εθελουσίως τη Μακεδονία;
Ελπίζω το εθνικό αυτό έγκλημα να αποφευχθεί, έστω και την τελευταία στιγμή γιατί η Ιστορία είναι αμείλικτη!

Από την σελίδα στο Φεϊσμπουκ του κ.Ioannis Bougas

ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΕ ΛΟΥΚΑ-Το σκαρφάλωμα του Ζακχαίου

Πρωτοπρεσβύτερος Θεμιστοκλής Μουρτζανός

Και προδραμών ανέβη επί συκομορέαν, ίνα ίδη αυτόν, ότι δι’ εκείνης ήμελλε διέρχεσθαι (Λουκ. 19, 4)

«Έτρεξε λοιπόν μπροστά από το πλήθος κι ανέβηκε σε μια συκομουριά για να τον δει, γιατί θα περνούσε από κει»
Σχετική εικόνα
  Στην εποχή μας οι άνθρωποι διατυμπανίζουμε τις επιτυχίες μας, τα χρήματά μας, το σώμα μας, τις ικανότητές μας. Έχουμε εφεύρει έναν τρόπο που ονομάζεται life-style και τα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης μέσα από τα οποία παρουσιάζουμε τον εαυτό μας, μετατρεπόμενοι σε ναρκισσιστές. Η εικόνα μας δεσπόζει, άλλοτε λιγότερο, άλλοτε περισσότερο. Και κρίνουμε τους άλλους από την δική τους εικόνα. Δεν είμαστε σε θέση να εκτιμήσουμε τα συναισθήματά μας και τα δικά τους, τις πράξεις τους και τις πράξεις μας, να δούμε ποιο νόημα ζωής έχουμε και ποιο εκείνοι. Όχι για να απορρίψουμε, αλλά για να συμπαθήσουμε. Όχι για να αποδεχθούμε ελαφρά τη καρδία όσα συμβαίνουν στην ζωή μας και στις ζωές τους, αλλά για να μη μείνουμε σ’ αυτά. Να δούμε παραπέρα. Μόνο έτσι μπορούμε να αντέξουμε την λύπη, την αποτυχία, τον θάνατο, την απόρριψη.

  Για να γίνει αυτό όμως χρειάζεται μία στροφή εντός μας. Αυτό που η Εκκλησία ονομάζει και βιώνει ως μετάνοια σημαίνει την επίγνωση με ταπεινότητα ότι δεν είμαστε άψογοι. Ότι πρυτανεύει το «εγώ» μας και λυπούμε τους άλλους ή τους αφήνουμε να μας εκμεταλλεύονται, για να τους εκμεταλλευόμαστε με τη σειρά μας. Ή δυσανασχετούμε γιατί δεν μπορούμε να είμαστε σε θέση εξουσίας, σε θέση δόξας και προβολής, σε θέση ικανοποίησης των θελημάτων μας. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα το εγώ μας να μας τυφλώνει και να ελκόμαστε από τα πάθη μας. Να ξαστοχούμε. Γιατί η προβολή της εικόνας μας συνδέεται με την υπερηφάνεια, τον εγωκεντρισμό, ένα αίσθημα παντοδυναμίας και εξουσίας και αυτά όλα μας αρρωσταίνουν.

 Η μετάνοια είναι συνδεδεμένη με την ταπείνωση. Και η ταπείνωση προϋποθέτει την απογύμνωση από τον εαυτό που θέλουμε να αλλάξουμε, να απορρίψουμε. 

Η συνάντηση του Χριστού με τον αρχιτελώνη και πλούσιο Ζακχαίο στην Ιεριχώ αυτό δείχνει. Ο Ζακχαίος, στο άκουσμα ότι έρχεται ο Χριστός αισθάνεται την ανάγκη να Τον δει. Αυτή η ανάγκη δεν είναι αποτέλεσμα περιέργειας, ούτε ένα

Μακεδονικό μοιρολόι


 Μακεδονικός επιτραπέζιος σκοπός (μοιρολόι) από την περιοχή της Έδεσσας και της Αλμωπίας (Καρατζόβας) του νομού Πέλλας.

Παρασκευή 25 Ιανουαρίου 2019

Δεν είναι που χάσαμε το παρελθόν μας είναι που χάνουμε και το μέλλον των παιδιών μας

Δεν υπάρχει διαθέσιμη περιγραφή για τη φωτογραφία.
Δεν είναι που χάσαμε το παρελθόν μας είναι που χάνουμε και το μέλλον των παιδιών μας.
Παιδιών που θα μάθουν λάθος ιστορία και θα μεγαλώσουν με λάθος πολιτιστική-πολιτισμική ταυτότητα.
Τώρα η ευθύνη μεγαλώνει προς τους γονείς που καλούνται να εξηγήσουν πως κυβέρνησαν εμψηφισμένοι προδότες και πως οι ήρωες πρόγονοί τους αφέθηκαν στην λήθη για χάριν «της καλής γειτονίας».
Για μένα δεν ευθύνονται οι 153. Ένοχοι ειναι όλοι εκείνοι που ψήφισαν τους 153 βουλευτές..

Ο Morgan Freeman στην Ιερά Μονή του Αββά Γερασίμου του Ιορδανίτου

Η εικόνα ίσως περιέχει: 2 άτομα, άτομα στέκονται, γένι και κουστούμι
Ο Morgan Freeman στην Ιερά Μονή του Αββά Γερασίμου του Ιορδανίτου,
με τον καθηγούμενο γέροντα π.Χρυσόστομο Ταβουλαρέα.
Αγία Γη - Άγιοι Τόποι.

Από την σελίδα στο Facebook του π.Ιγνατίου Καζάκου

«Ανακαινισθήσεται ως αετού η νεότης σου»

 Αγίου Επιφανίου Αρχιεπισκόπου Κύπρου
Αποτέλεσμα εικόνας για eagle flying
 Ο αετός είναι ο βασιλιάς των ορνέων. Και λέγεται αετός, γιατί ζει πολλά έτη, ίσαμε εκατό. Σαν γεράσει, καμπουριάζει το ράμφος του, θολώνουνε τα μάτια του και δεν μπορεί πια να φάει και να δει. Τότε ανεβαίνει σε μεγάλο ύψος και χυμάει πάνω σε κανένα μυτερό βράχο για να ισιώσει το ράμφος του. Ύστερα λούζεται σε καμιά κρύα λίμνη και κάθεται και λιάζεται. Έτσι πέφτουν τα λέπια από τα μάτια του και ξανανιώνει.

 Κι εσύ, λογικέ άνθρωπε, σαν αμαρτήσεις πολύ, ανέβα σε ύψος, με το οποίο σημαίνεται η συναίσθηση, και ρίξου με ορμή πάνω στο βράχο, στην ορθόδοξη πίστη. Κλάψε το πλήθος των αμαρτιών σου και λούσου στη λίμνη των δακρύων σου και πυρώσου στις αχτίδες του Αγίου Πνεύματος. Τίναξε από πάνω σου τα λέπια της αμαρτίας και «ανακαινισθήσεται ως αετού η νεότης σου».

Πέμπτη 24 Ιανουαρίου 2019

Δεν υπάρχει περίπτωση ένας εγωιστής να φτάσει ποτέ τη σοφία

Μάρω Βαμβουνάκη

 Δεν υπάρχει περίπτωση ένας εγωιστής να φτάσει ποτέ τη σοφία. Όσο πολυμορφωμένος, επιτυχημένος, εύστροφος, με υψηλότατο IQ κι αν είναι. Ο εγωισμός τυφλώνει και τρελαίνει και τον πιο ευφυή.
 Η σοφία είναι άλλη διάσταση της ύπαρξης, πνευματική, και πέρα απ' τον κοσμικό ορίζοντα. Έχει αναγκαία προϋπόθεση την ταπείνωση, τη συναίσθηση ότι η αντίληψή σου είναι ελάχιστη μπροστά στο μέγεθος της Αλήθειας.
Στην προσέγγιση της Αλήθειας η καθαρή καρδιά διαθέτει κεραίες κατά πολύ πιο ικανές από τον νου.

Ένα εισιτήριο για Ξάνθη(Αληθινή ιστορία)

π.Παύλος Παπαδόπουλος
Η εικόνα ίσως περιέχει: ουρανός και υπαίθριες δραστηριότητες

  Ήρθε τις προάλλες μια μάνα με δύο μικρά παιδάκια στο ναό. Την είχα βοηθήσει οικονομικά και το καλοκαίρι. Ήρθε από την Ξάνθη. Τα ελληνικά της σπαστά. Το ντύσιμό της φτωχικό. Το πρόσωπό της γεμάτο παράπονο. Τα μαλλιά της πιασμένα βιαστικά προς τα πάνω, αλλοπρόσαλλα, ατημέλητα. Δεν ήταν χριστιανή. Μουσουλμάνα ήταν. Ήρθε στη Νάουσα για να δουλέψει στα χωράφια, στα ροδάκινα.

Καθόταν λοιπόν και τις προάλλες έξω από το ναό. Τελείωσα την ομιλία στο πνευματικό κέντρο της ενορίας και μετά ανέβηκα στο γραφείο για κάποια ραντεβού. Ο νεωκόρος μου την υπέδειξε. “Πάτερ σας περιμένει τουλάχιστον μισή ώρα…”. Πήγα προς το μέρος της. Τα παιδάκια της είχανε ξεπαγιάσει. Το πιο μικρό έκλαιγε. Το κρατούσε στην αγκαλιά της. Το άλλο με έβλεπε στα μάτια. Η μυτούλα του έτρεχε. Στο χεράκι του κρατούσε κάτι σαν παιχνίδι.

“Πάτερ βοήθησέ με να φύγω στην Ξάνθη, ο σπιτονοικοκύρης μας πέταξε στο δρόμο…”.
 Άρχισε να κλαίει. Και ήταν αυτό το κλάμα, κλάμα ενός ανθρώπου χωρίς ελπίδα, χωρίς τίποτα, χωρίς κάποιο στήριγμα. Μόνη της. Αυτή και τα παιδιά της. “Θεέ μου, τί σταυρός είναι αυτός…” σκέφτηκα. Η καρδιά μου συντρίφτηκε. Πήγα για λίγο να μπω στη θέση της και πήγα να τρελαθώ. Τι φοβερό βίωμα; να μην έχει κανέναν; να σε πετάνε στο δρόμο και να μην έχει που να πας; 

 Καθώς την κοιτούσα συγκλονισμένος προσπαθώντας να επεξεργαστώ μέσα μου την κατάστασή της, άνοιξε και πάλι το στόμα της.
 “Πάτερ χθες κοιμηθήκαμε έξω…κανείς δεν μας βοηθά, δώσε μου κάτι να φάμε και τα εισιτήρια για την Ξάνθη...για μένα και για το μεγάλο, το μικρό δεν θα πληρώσει”. 
Την ρώτησα ποιους έχει στην Ξάνθη. Δεν ήθελα να μείνω στο γεγονός ότι κοιμήθηκαν έξω. Ήθελα ο νους μου να το αφήσει πίσω του αυτό. Δεν θα το άντεχα να το σκεφτώ κι άλλο. Τόσο δειλός είμαι, τόσο ψευτοευαίσθητος.
“Στην Ξάνθη είναι η μάνα μου, έχει σπίτι…”, μου είπε.
“Ο άνδρας σου που είναι”; την ρώτησα. “Ο άνδρας μου με παράτησε το καλοκαίρι, όταν ήρθαμε εδώ...με χτυπούσε, έφυγε για κάποιο νησί”.

Την έδωσα ότι μπορούσα από το φιλόπτωχο του ναού. Μου φίλησε το χέρι. Και τα δυο παιδάκια με κοιτούσαν πλέον παράξενα. Το πιο μεγάλο έπαιζε με το ζωστικό μου. Το πιο μικρό σα να κουράστηκε από το κλάμα και σιώπησε.

“Δεν θα με ξαναδείς πάτερ…”είπε, και έφυγε.
Πόσος πόνος Θεέ μου; Πόση εγκατάλειψη; Πόσο κουράγιο να έχει αυτή η γυναίκα; Μόνη της με δυο μικρά παιδιά. Η ηλικία της κάπου στα 25 χρονών. Τα χέρια της ήταν δουλεμένα, τα μάτια της δακρυσμένα. Είχε αυτή την ομορφιά του ανθρώπου που έχει αποδεχθεί τον σταυρό του, το βάσανό του. Δεν τα είχε παρατήσει αλλά -το έβλεπες- είχε αποκάμει. Δεν βαστούσε άλλο η καρδιά της, τα χέρια της, τα πόδια της. Απόκαμε ως ύπαρξη. 

Έφυγε και δεν θα την ξαναδώ. Μια μουσουλμάνα μάνα. Μια αλλόθρησκη από την Ξάνθη. 
  Αυτήν δεν θα την ξαναδώ. Θα ξαναδώ όμως πολλές γυναίκες που δεν έχουν προβλήματα σοβαρά, που είναι και χριστιανές ορθόδοξες και όμως πνίγονται

Θεοτόκος Γλυκοφιλούσα, τέλη 13ου αιώνα-Τρίγλια, Μικρά Ασία


Θεοτόκος Γλυκοφιλούσα, τέλη 13ου αιώνα, Ναός Αγίου Βασιλείου, Τρίγλια, Μικρά Ασία.

Συλλογή φορητών εικόνων και ξυλόγλυπτων του Βυζαντινού & Χριστιανικού Μουσείου.

Δεν διατίθεται αυτόματο εναλλακτικό κείμενο.
 Η εικόνα είναι ψηφιδωτή, ένα από τα λίγα σωζόμενα δείγματα αυτού του είδους, καθώς η τεχνική του ψηφιδωτού δεν εφαρμοζόταν συχνά σε φορητές εικόνες λόγω του υψηλού κόστους της. Προέρχεται από την Τρίγλια της Βιθυνίας, κοντά στην Κωνσταντινούπολη, και εισήχθη στο Βυζαντινό και Χριστιανικό Μουσείο ως ένα από τα «Κειμήλια Προσφύγων», που έφθασαν στην Ελλάδα μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή (1922).
Η εικόνα αποδίδει τη Θεοτόκο Γλυκοφιλούσα. Στον εικονογραφικό αυτό τύπο η μητέρα και το βρέφος αγγίζονται με τα μάγουλα, τονίζοντας τη μητρική ιδιότητα της Παναγίας. Η επιγραφή της συγκεκριμένης εικόνας ΜΗ(ΤΗ)Ρ Θ(ΕΟ)Υ Η ΕΠΙCΚΕΨΙC τονίζει τον ρόλο της Παναγίας ως προστάτιδας των ανθρώπων.

Τετάρτη 23 Ιανουαρίου 2019

Τοιχογραφία με την οποία ο Φώτης Κόντογλου διακόσμησε το σπίτι του

Η εικόνα ίσως περιέχει: 1 άτομο, εσωτερικός χώρος
Τοιχογραφία με την οποία ο Φώτης Κόντογλου διακόσμησε το σπίτι του στα Άνω Πατήσια, Συνοικία Κυπριάδη, 1932.Νωπογραφία (φρέσκο), 336 x 646 εκ.

 Εκτίθεται στην Εθνική Πινακοθήκη-Μουσείο Αλεξάνδρου Σούτζου, Άλσος Ελληνικού Στρατού, Γουδή.
Το μνημειακό αυτό σύνολο κοσμούσε το σπίτι του ζωγράφου και αποτοιχίστηκε με χορηγία των αδελφών Βασίλη και Νίκου Γουλανδρή εις μνήμην του αδελφού τους Κωνσταντίνου.
 Είναι ένα επιβλητικό σύνολο, στην εκτέλεση του οποίου συνέδραμαν οι μαθητές του Κόντογλου, Γιάννης Τσαρούχης και Νίκος Εγγονόπουλος.
 Και είναι σημαντικό, γιατί ο ζωγράφος το φιλοτέχνησε για τον εαυτό του, δεν υπήρχε λοιπόν κανένας εξωτερικός προσδιορισμός. Έκανε αυτό που του άρεσε και πράγματι αυτό το έργο ισοδυναμεί με εξομολόγηση, με μαρτυρία.

«Όσο μπορείς ν’ αναπαύεις τον άλλον, τον πλησίον, τον αδελφό…».

Κοσμάς μοναχός Κουτλουμουσιανός (1912 - 1988)
  Ο κατά κόσμον Ιωάννης Στογιάννης του Πέτρου και της Μαρίας γεννήθηκε στο  χωριό Σωκράκι της Κέρκυρας το 1912.
  Προσήλθε το 1939 και το 1940 εκάρη μοναχός στο Κουτλουμουσιανό Κελλί του Αγίου Σπυρίδωνος (Κερκυραίων), στο οποίο παρέμεινε έως της εκδημίας του, δίχως να εξέλθει ποτέ στον κόσμο. Ανεπαύθη εν Κυρίω στις 23.1.1988.
  Όσοι τον θυμούνται με θαυμασμό πάντοτε λέγουν πως υπήρξε ακτήμων, σιωπηλός και ταπεινός μοναχός. Ζούσε φτωχικά καλλιεργώντας υπομονετικά τα λεπτόκαρα και τ’ αμπέλια. Ήταν και μάγειρος καλός και πήγαινε και μαγείρευε, όταν τον καλούσαν, σε πανηγύρεις μονών και Κελλιών.
  Σε όλο του τον βίο ήταν σεμνός. Αυτό που μόνο γνώριζε σε όλη του τη ζωή ήταν ο ναός, το κελλί και το κτήμα. Ούτε πολλές κου­βέντες είχε, ούτε επισκέψεις και φιλίες.
  Στο φτωχικό κελλί του στους χειμώνες ποτέ δεν χρησιμοποιούσε θέρμανση. Κι έκανε τότε κρύο πολύ. Με κάτι παλιοτσέργες, που ήταν για τα ζώα, σκεπαζόταν. Μεγάλος βιαστής.
  Ζούσε για ν’ αναπαύει τους άλλους. Αν επέμενες πολύ να σε νουθετήσει, κάτι θα σου έλεγε χαμηλόφωνα: «Όσο μπορείς ν’ αναπαύεις τον άλλον, τον πλησίον, τον αδελφό…».
  Γέροντα είχε τον Δαμιανό τον Ζακύνθιο (†1955), που κι εκείνος δεν βγήκε ποτέ στον κόσμο. Παραδελφούς τον Γέροντα Σωφρόνιο (†1943), τον Γέροντα Χρυσόστομο (†1972), τον ιερομόναχο Σωφρόνιο (†1998) και τον σεβαστό ιερομόναχο Χρυσόστομο με τον καλό νυν υποτακτικό του Στέφανο. Δεν είχαν να πουν πολλά για τους Γέροντες. Και τα λίγα ήταν αρκετά. 
«Όλοι ήταν καλοί τότε», είπε στοχαστικά ο παπα-Χρυσόστομος, που κλείνει σε λίγο εξήντα χρόνια στο Άγιον Όρος.

Μοναχολόγιον Ιεράς Μονής Κουτλουμουσίου. Διήγηση ιερομονάχου Χρυσοστόμου.
Πηγή: Μοναχού Μωυσέως Αγιορείτου, Μέγα Γεροντικό, τ. Γ΄, εκδ. Μυγδονία σ. 1211-1213

Η θεραπεία του έχοντος χείρα ξηρά

Ο Ιησούς ιώμενος τον έχοντα χείρα ξηρά.Έργο Δημητρίου Σκουρτέλη
Λεπτομέρεια: Ο όμιλος των Αποστόλων και ο Κύριος.



Ο Ιησούς ιώμενος τον έχοντα χείρα ξηρά.Βυζαντινό ψηφιδωτό από το Μονρεάλε.

  Συχνά βλέπουμε αυτήν την παράσταση να διαδραματίζεται στο δρόμο, με τον Ιησού και τους μαθητές να βαδίζουν και να συναντούν τον άνθρωπο με το ξερό χέρι. (Πχ, στον Πανσέληνο και την Μονή της Χώρας)
 Αυτός ο εικονογραφικός τύπος είναι λάθος, γιατί τα ευαγγελικά εδάφια που παραθέτουμε στο τέλος δείχνουν πως ο Χριστός ήταν μέσα στην Συναγωγή, και μάλιστα εδίδασκε εκεί. (Προφανώς ερμήνευε τον Νόμο)
 Ζήτησε από τον άνθρωπο να σηκωθεί -άρα ήταν όλοι καθιστοί.
  Η συζήτηση δε με τους Ιουδαίους, πριν το θαύμα, έχει θεολογική σημασία. Δεν είναι λοιπόν απλά θέμα σωστής ιστορικής αναπαράστασης
 Σωστή αναπαράσταση του επεισοδίου από την Βυζαντινή περίοδο έχουμε στο ψηφιδωτό του Μονρεάλε που παραθέτουμε.


Κατά Μάρκον 3 1 Καὶ εἰσῆλθεν πάλιν εἰς τὴν συναγωγήν, καὶ ἦν ἐκεῖ ἄνθρωπος ἐξηραμμένην ἔχων τὴν χεῖρα: 2 καὶ παρετήρουν αὐτὸν εἰ τοῖς σάββασιν θεραπεύσει

'Ημουν κι εγώ ανάμεσά τους..!

Γραμμένο από μία μαθήτρια που έδωσε το παρών στο συλλαλητήριο
Αποτέλεσμα εικόνας για συλλαλητηριο νεολαια αθηνα
'Οταν ρωτηθώ τι έκανα για το έθνος μου θα πω:
'Ημουν κι εγώ ανάμεσα σε εκείνους που φώναξαν να μην πουληθεί το όνομα της Μακεδονίας
'Ημουν κι εγώ ανάμεσα σε εκείνους που προσεύχονταν κάθε μέρα, κάθε βράδυ για τη Μακεδονία
'Ημουν κι εγώ ανάμεσα σε εκείνους που αποκαλούσαν "φασίστες"
'Ημουν κι εγώ ανάμεσα σε εκείνους που μελέτησαν την Ιστορία που γράφτηκε με αίμα και όχι την Ιστορία που ξεγράφτηκε με ψέμα

'Ημουν κι εγω ανάμεσα σε εκείνους που πνίγηκαν εξαιτίας τους
'Ημουν κι εγώ ανάμεσα σε εκείνους που κοκκίνισαν και δάκρυσαν τα μάτια τους, αδυνατώντας να τα ανοίξουν


ΟΜΩΣ να γνωρίζουν :
Πως δεν πνίγηκα από τα χημικά που μου πέταξαν, αλλά από το δίκιο
Πως δεν έκλαψα από τα δακρυγόνα , αλλά από την αγάπη μου για την πατρίδα μου
'Ημουν κι εγώ, και ηλικιωμένοι και νέοι και παιδιά και ξενιτεμένοι και ανάπηροι, όλοι εμείς οι "εθνικιστές"...