ΠΕΡΙΣΤΑΤΙΚΑ ΚΑΙ ΑΝΕΚΔΟΤΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΖΩΗ ΤΟΥ ΑΡΧΙΣΤΡΑΤΗΓΟΥ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗΣ

ΑΙΩΝΙΑ Η ΕΥΓΝΩΜΟΣΥΝΗ ΜΑΣ ΚΑΙ Η ΜΝΗΜΗ ΤΟΥ ΑΘΑΝΑΤΟΥ ΓΕΡΟΥ ΤΟΥ ΜΟΡΙΑ

Γράφει ο Δημήτρης Νατσιός

«Λάμπουν τα χιόνια στα βουνά κι ο ήλιος στα λαγκάδια

λάμπουν και τα ’λαφρά σπαθιά των Κολοκοτρωναίων»

4 Φεβρουαρίου του 1843. Ο Θοδωρής Κολοκοτρώνης, αρπάζεται από τα φτερά της δόξας και μπαίνει διά παντός στο άγιο εικονοστάσι του Γένους. Τελευταία του επιθυμία, να βάλουν, στο μνήμα του την ημισέληνο, κάτω από τα τσαρούχια του, να την πατάει και πεθαμένος την Τουρκιά, όπως την πατούσε και όταν την πολεμούσε και την κατατρόπωνε…

Διαβάζεις τα απομνημονεύματά και τις φυλλάδες του για την Εθνεγερσία και νομίζεις ότι ανοίγεις ένα «μυρογιάλι», εκείνα τα μικρά φιαλίδια που περιέχουν αρώματα εξαίσια. Οσμή ευωδίας πνευματική αναδίδεται, παρ' όλα τα πάθια και τους καημούς εκείνης της περιόδου.

Έχω το συνήθειο, όταν συναντώ στα αναγνώσματά μου, λόγια και επεισόδια των αγωνιστών, που στέκεσαι και τα ξαναδιαβάζεις, που κρύβουν στα φυλλώματά τους πετράδια, να τα καταγράφω, για να μην λησμονηθούν.

Σκοπός μου να τα μοιραστώ με τους μαθητές μου. Σ' αυτές τις εξοπλιστικές ηλικίες, τα παιδιά δεν θέλουν περισπούδαστες αναλύσεις και κενόλογες φλυαρίες. Μαθαίνουν με το παράδειγμα, με το παραμύθι, με την αξία και την αρετή σαρκωμένες σε πρόσωπα.

Το λυμφατικό κράτος διδάσκει με συνταγές μαγειρικής, εμείς θα επιμένουμε να δίνουμε στους μαθητές μας παραδείγματα από τα αντρειωμένα χρόνια. Είπαμε πνευματικό αρματολίκι…

Ξαναθυμίζω, λοιπόν, κάποια από τα λεβέντικα του Κολοκοτρώνη και ας είναι αυτά, ταπεινό μνημόσυνο στον ελευθερωτή μας.

Μάχη της Γράνας, 10 Αυγούστου του 1821. Βγήκαν οι πολιορκημένοι στην Τριπολιτσά Τούρκοι να χτυπήσουν τους Έλληνες. Ο Κολοκοτρώνης είχε διατάξει να ανοιχθεί τάφρος (γράνα) 700 μέτρων, βάθους ενός και πλάτους δύο μέτρων.

Κάποια στιγμή οι Τούρκοι επιτίθενται στη γράνα και από τις δύο μεριές. Έπρεπε ο Γέρος του Μοριά να διατάξει τα παλληκάρια του να χωριστούν, να μοιραστούν τα καριοφίλια, να «χτυπούν» οι μισοί προς την μία πλευρά και οι άλλοι μισοί προς την άλλη.

Ηλίας Πετώνης, ο τελευταίος των 117 ατρόμητων που κλείστηκαν στο Χάνι της Γραβιάς .Πέθανε το 1896 σε ηλικία 106 ετών.

 Ηλίας Πετώνης, ο τελευταίος των 117 ατρόμητων που κλείστηκαν στο Χάνι της Γραβιάς στις 8 Μαΐου 1821 απέναντι στους 8.000 ντελήδες του Ομέρ Βρυώνη, σε φωτογραφία του 1890 και σε ηλικία 100 ετών.
Πέθανε το 1896 σε ηλικία 106 ετών.

  Ήταν Μανιάτης και το πραγματικό του όνομα ήταν Ηλίας Κατσάκος.
Το προσωνύμιο Πετώνης, που υιοθέτησε ως επίθετο, του το προσέδωσε ο ίδιος ο Οδυσσέας Ανδρούτσος για την ευλυγισία και την ταχύτητα του στον ορεινό πόλεμο.

Ευτύχησε να συμμετάσχει ως επιζών στα εγκαίνια του μνημείου στο Χάνι της Γραβιάς την Κυριακή 29 Μαΐου 1888 παρουσία του Βασιλέως Γεωργίου Α'.
Στα εγκαίνια του μνημείου που υπάρχει στο σημείο που βρισκόταν το χάνι έως σήμερα, αναζητήθηκαν κι άλλοι επιζώντες της θρυλικής μάχης. Εντοπίστηκαν τέσσερις. Ο Ανδρέας ή Ανδρίτσος Λαΐνης, ο Ηλίας Πετώνης, ο Ανδρέας Ηλιόπουλος και η χήρα του Παρασκευά Κουρκουμέλη με τις δύο κόρες της.

πηγή

27 ΜΑΡΤΙΟΥ - Mνήμη των Aγίων Mαρτύρων Φιλητού του Συγκλητικού, και Λυδίας της αυτού γυναικός, και των δύω τέκνων αυτού, Θεοπρεπίου, Mακεδόνος, Aμφιλοχίου του δουκός, και Kρονίδου του Kομενταρησίου.

  

 Το ιδιαίτερο χαρακτηριστικό των Αγίων που εορτάζουμε σήμερα είναι πως - κόντρα στα συνηθισμένα - οι Άγιοι μάρτυρες δεν ετελειώθησαν με το μαρτύριό τους αλλά ύστερα ελευθερώθηκαν και έζησαν τη ζωή τους προσευχόμενοι. 

Αυτό, αν ήταν κάτι που είχαν καταφέρει μόνοι τους, θα το λέγαμε άθλο σαν εκείνος του Ηρακλή της μυθολογίας. Μα επειδή είναι κάτι πέρα από κάθε φαντασία (ειδικά αν προσπαθήσετε να μπείτε στη θέση του Αγίου Φιλητού ή της Αγία Λυδίας), το μόνο που μπορώ να πω για αυτό είναι... δώρο Θεού! Δοξασμένοι οι μαρτυρικοί τους αγώνες!
Οι παρακάτω πληροφορίες έχουν ληφθεί από το Συναξαριστή του Αγίου Νικοδήμου του Αγιορείτου.
________
  Oύτοι οι Άγιοι ήτον κατά τους χρόνους Aδριανού του βασιλέως εν έτει ρκε΄ [125], Xριστιανοί κατά το επάγγελμα και καθ’ εκάστην ημέραν λατρεύοντες τω Θεώ. Πιασθείς δε ο μακάριος Φιλητός μαζί με την γυναίκα του Λυδίαν, και με τα δύω παιδία του, τον Θεοπρέπιον και Mακεδόνα, επαραστάθη εις τον βασιλέα. 

  O δε βασιλεύς, επειδή δεν εδυνήθη να αντισταθή εις την σοφίαν του Aγίου, απέστειλεν αυτόν και την γυναίκα του εις τον Aμφιλόχιον, όστις ήτον δούκας εις την Σλαβονίαν. Eυθύς λοιπόν εκείνος εκρέμασεν αυτούς επάνω εις ξύλον, και επρόσταξε να κτυπούν τα σώματά των με σπάθας ξυλίνας. 

Tότε επίστευσεν εις τον Xριστόν Kρονίδης ο κομενταρήσιος, ο οποίος μαζί με τους λοιπούς ερρίφθη εις την φυλακήν. Kατά δε την νύκτα εκείνην, εις καιρόν οπού οι Άγιοι έψαλλον και επροσηύχοντο, εφάνηκαν ουράνιοι Άγγελοι παραθαρρύνοντες και ενδυναμόνοντες αυτούς εις τον αγώνα του μαρτυρίου. 

  Tω πρωί δε επαραστάθησαν εις τον Aμφιλόχιον, ο οποίος είπε προς αυτούς, πολλά βάσανα και τιμωρίαι είναι ετοιμασμέναι διά λόγου σας. Όθεν έβαλε τους Aγίους μέσα εις ένα καζάνι γεμάτον από λάδι και ρετζίνι βρασμένον, και ω του θαύματος! παρευθύς εψυχράνθη το καζάνι. 

Πρίν και μετά το Πάσχα(Βιβλίο-PDF)

 https://drive.google.com/file/d/1v6UR2L85qrJgr4OEG3HNXhfFVZrWaB-G/view

πηγή

H Παναγία της Ρωμανίας.

~ H Παναγία της Ρωμανίας. Καθεδρικός ναός της Τροπέας στην Καλαβρία. H Σύναξις προς τιμήν της τελείται την 27η Μαρτίου.[Madonna di Romania. Tropea]

πηγή

«Φέρετε αυτόν προς Με».

  Μελετώντας το ευαγγέλιο της σημερινής ημέρας, είδα στην περίπτωση του νέου που μας παρουσιάζει, το δράμα της νέας γενιάς του καιρού μας.

 Υπάρχει άραγε κάποιος που διαφωνεί πως οι νέοι σήμερα, πέφτουν πότε στη φωτιά για να καούν και πότε στο νερό για να πνιγούν, όπως ο νέος της ευαγγελικής περικοπής; Πέφτουν και καίγονται στη φωτιά των παγίδων και των προτύπων της εποχής μας. Ρίχνονται στα νερά της απογοήτευσης, ναυαγοί χωρίς ελπίδα. Μεταβάλλονται σε σωματικά και ψυχικά ερείπια από το σύγχρονο «άλλαλο πνεύμα» των ναρκωτικών, στα οποία τους στρέφει η κρίση που διέρχεται ο πολιτισμός μας. Στο όνομα δήθεν της ελευθερίας, ποδοπατούν ιδανικά, αμφισβητούν αξίες.

 Το πρόβλημα είναι πραγματικά μεγάλο και πολύπλοκο κι αυτό δεν το λέω μόνον εγώ αλλά και οι κοινωνιολόγοι, οι ψυχολόγοι, οι εκπαιδευτικοί, ορισμένοι εκκλησιαστικοί ταγοί, οι οποίοι αναγνωρίζουν το πρόβλημα, αναζητούν κάποια λύση, παίρνουν μέτρα για την περιστολή του. Ωστόσο, η ηθική αρρώστια προχωράει, η κρίση γίνεται όλο και πιο μεγάλη από μέρα σε μέρα και μαζί και η αγωνία για το μέλλον.

Όμως, αν αναλύσουμε το ευαγγέλιο σύμφωνα με το παραπάνω περιστατικό, δεν θα δούμε ανάγλυφα μόνο το πρόβλημα. Θα δούμε και τη λύση που είναι η πιο αποτελεσματική στο σημερινό αδιέξοδο.

 Ποια είναι αυτή; Η απάντηση Του Χριστού στην παράκληση του δυστυχισμένου πατέρα του νέου της περικοπής:
«Φέρετε αυτόν προς Με».

Μέσα σ' αυτές τις τέσσερις λέξεις, βρίσκεται η λύση του προβλήματος. 

Πρίν πλησιάσει Τον Χριστό πολλές πόρτες είχε χτυπήσει ο συγκεκριμένος πατέρας ζητώντας βοήθεια. Άπειρα μέσα είχε μεταχειριστεί για να χαρίσει την υγεία στον γιό του, χωρίς κανένα αποτέλεσμα. Μόλις όμως εκτελεί την παραγγελία που του δίνει ο Χριστός και οδηγεί σ' Εκείνον το παιδί του, βρίσκει αυτό που τόσα χρόνια αναζητούσε. Ο νεός θεραπεύεται, γίνεται καινούργιος άνθρωπος!

 «Φέρετε αυτούς προς με», λέει και σήμερα για τους νέους ο Χριστός, σε γονείς, αρχιερείς, πνευματικούς, κατηχητές, παιδαγωγούς. 

«Βοηθήστε τους να με συναντήσουν».

Η απάντηση του Κολοκοτρώνη μπορεί να συγκριθεί μόνο με το ΜΟΛΩΝ ΛΑΒΕ του Λεωνίδα

Η επιστολή του Ιμπραήμ προς τον Κολοκοτρώνη

Να έλθετε να με προσκυνήσετε, Να παραιτηθείτε από τα της αποστασίας φερσίματα. Ήλθα εδώ για να κατακόψω, κατακαύσω και σχεδόν να αφανίσω όλα τα δένδρα σας, όσα είναι χρήσιμα και αναγκαία, προς τροφήν σας.

Διαβάστε, Ανθέλληνες, Μισέλληνες και ΓΡΑΙΚΥΛΟΙ, την απάντηση που έδωσε, ο Γέρος του Μωριά, ο Θεόδωρος ΚΟΛΟΚΟΤΡΩΝΗΣ:

''Αυτό όπου μας φοβερίζεις, να μας κόψεις και κάψεις τα καρποφόρα δένδρα μας, όχι τα κλαριά να μας κόψεις, όχι τα δένδρα, όχι τα σπίτια που μας έκαψες, μόνο πέτρα πάνω στην πέτρα να μη μείνει, ημείς δεν προσκυνούμε. Τι τα δένδρα μας αν τα κόψεις και τα κάψεις την γην δεν θέλει την σηκώσεις και η ίδια η γης που τα έθρεψε, αυτή η ίδια γη μένει δική μας και θα τα μετακάνει. Μόνο ένας Έλληνας να μείνει πάντα θα πολεμούμε και μην ελπίζεις πως την γην μας θα την κάνεις δική σου, βγάλ' ντο από τον νου σου.'' (ΑΠΑΝΤΑ ΚΟΛΟΚΟΤΡΩΝΗ. Μέρμηγκας, Τόμ. 2 σελ. 50-51, 1971.)

Η απάντηση του Κολοκοτρώνη μπορεί να συγκριθεί μόνο με το ΜΟΛΩΝ ΛΑΒΕ (έλα να τα πάρεις) του Λεωνίδα, στις Θερμοπύλες, προς τον Ξέρξη, το 480 π.Χ.

Μέχρι πότε θα σε ανέχομαι; !

  Μέχρι πότε θα σε ανέχομαι; Ω πόσο βαρύς και προσβλητικός ακούγεται τούτος ο λόγος! Αν προέρχεται ιδιαίτερα από οικείο σου πρόσωπο. Φανερώνει αγανάκτηση…μια μακρά περίοδο ανοχής…Και συλλογίζεσαι και στενοχωριέσαι και προσπαθείς να κατανοήσεις το τι δεν πήγε καλά και έκανες το αγαπημένο σου πρόσωπο να φτάσει σε αυτό το οριακό σημείο. Βέβαια, μπορεί και αυτός ο λόγος διόλου να μην σε προβληματίσει και να αγνοήσεις αναισθήτως και να συνεχίσεις στην ίδια πορεία, αταλάντευτα και αμετανόητα. Τι γίνεται όμως αδελφοί μου αν αυτός ο λόγος βγει μέσα από τα άχραντα χείλη του Χριστού μας;
… ὦ γενεὰ ἄπιστος καὶ διεστραμμένη! ἕως πότε ἔσομαι μεθ᾿ ὑμῶν; ἕως πότε ἀνέξομαι ὑμῶν;…( Ματθ.ιζ΄,17).

 Αλήθεια αδελφοί μου έχουμε συναισθανθεί ποτέ μας ότι όταν ομιλεί ο Κύριος στο Ευαγγέλιό Του, δεν ομιλεί στο τότε και στον Καιρό εκείνο, αλλά στο τώρα και στον καθένα από εμάς προσωπικά ; 

 Ότι δεν υπάρχει ούτε μια λέξη από τα 27 βιβλία της Καινής Διαθήκης ή στο σύνολο των 76 της Αγίας Γραφής που να μην έχει μια συνταρακτική επικαιρότητα; Μα την αλήθεια, είναι τόσο σύνηθες ιδίως στις θεοστυγείς μας μέρες, να ακούμε τον λόγο του Θεού, να τον κοινολογούμε και εμείς οι ίδιοι μεταδίδοντάς τον, αλλά να μην περνάει καν απ το μυαλό μας ότι ο Κύριος εν προκειμένω εκείνο το ἕως πότε ἀνέξομαι ὑμῶν; το απευθύνει σε ΕΜΑΣ! Να νιώσουμε πόσο ασήμαντοι είμαστε μπροστά Του ! Πόσο ανίσχυροι να θεραπεύσουμε και να θεραπευθούμε με τις δικές μας δυνάμεις! Μόνο ο Χριστός μας θεραπεύει ! Εκείνος επιτάσσει και εκβάλλει τα ακάθαρτα και μιαρά . Εκείνος ο Υιός του Θεού του Ζώντος, αποδιώχνει ιούς, ασθένειες και τα φαινομενικά ανίατα…Κυρίως την φοβία που ενίοτε συντρέχει …

Η θεραπεία των παθών (Κυριακή Δ’ Νηστειών Ιωάννου της Κλίμακος)

                               

ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΛΕΜΕΣΟΥ κ.κ. ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ

Τραβώντας τα γιαταγάνια τους συνέτριψαν τίς ἁλυσίδες τεσσάρων αἰώνων.

  Ἦταν σὰν νὰ τοὺς ἔκοψε κάποιος ἀπὸ τοὺς βράχους τοῦ Ὀλύμπου, ἢ σὰν νὰ ξέμειναν ἀπὸ τὴ μυθικὴ ἐκείνη Τιτανομαχία. Ἢ μήπως ξέφυγαν τάχα μέσα ἀπὸ τὶς σελίδες τῆς Ὁμηρικῆς Ἰλιάδας καὶ ἐμφανίστηκαν χιλιάδες χρόνια ἀργότερα; 

Ὁ Μακρυγιάννης θὰ ἔλεγε: «Τοὺς ἔστειλες ἐσύ, Λεωνίδα»!

 Ὁ καθένας τους ἕνας μύθος! Ἄδραξαν τὸ σπαθὶ καὶ τὸ ντουφέκι, καὶ ρίχτηκαν μέσα στοὺς καπνούς. Δὲν τὸν φοβήθηκαν τὸν θάνατο ποτέ. 

Ἀντίθετα, τὸν προκαλοῦσαν· στὴν ἐπέλασή του τοῦ ᾿δειχναν τὰ μαρμαρένια ἁλώνια. Τὸ φρόνημά τους ἄκαμπτο σὰν γρανίτης. 

Νάτο: Ἦταν Ἰούλιος τοῦ 1823 κι ὁ Μάρκος Μπότσαρης, προχωρώντας πρὸς τὸ Καρπενήσι γιὰ νὰ πολεμήσει τὸν Μουσταὴ πασὰ τῆς Σκόδρας, πέρασε ἀπ᾿ τὸ Μοναστήρι τοῦ Προυσσοῦ. Μπῆκε στὴν ἐκκλησιά, προσευχήθηκε, καὶ στὴν πόρτα βγαίνοντας συναντᾶ ἕναν καλόγερο. Τοῦ δίνει μερικὰ νομίσματα καὶ τοῦ λέει:

–Πάρ᾿ τα, καλόγερε, νὰ τὰ μοιράσεις στοὺς φτωχούς, γιὰ τὴν ψυχὴ τοῦ Μάρκου Μπότσαρη.

–Τί; πέθανε ὁ Μάρκος; τὸν ρωτάει ξαφνιασμένος ὁ καλόγερος, ποὺ εἶχε ἀκούσει τόσα γι’ αὐτόν, χωρὶς ὅμως νὰ τὸν γνωρίζει.

–Ὄχι, δὲν πέθανε, πηγαίνει ὅμως νὰ πεθάνει, τοῦ ἀποκρίνεται ὁ Μάρκος.

Ὁ Κωνσταντίνος Κανάρης, ὅταν ρωτήθηκε πῶς τόλμησε νὰ πάει νὰ κάψει τὴ ναυαρχίδα τοῦ Καρᾶ Ἀλῆ, ἀπάντησε: Εἶπα στὸν ἑαυτό μου:
–Κωνσταντή, θὰ πεθάνεις!

 Ἔτσι πορεύονταν πρὸς τὸν θάνατο! Ἡρωικοί! Κι ἂν πέθαναν, δὲν πέθαναν. Ἦταν ἀπ᾿ τὴ γενιὰ τῶν ἀθανάτων. Κι ὅταν σκοτώνονταν, βροντοφωνοῦσαν «Ἐλευθερία ἢ θάνατος»! 

 Γιατὶ γι᾿ αὐτοὺς θάνατος ἦταν ἡ σκλαβιά. Ζωή τους καὶ χαρά τους ἡ Λευτεριά.

 Ἀπὸ τόπο σὲ τόπο κι ἀπὸ κορφὴ σὲ κορφὴ κρυφομιλοῦσαν νύχτα καὶ μέρα μαζί της.

14 βημόθυρα με τον Ευαγγελισμό της Θεοτόκου

 

Δ ΝΗΣΤΕΙΩΝ-Προσευχή και Νηστεία

  Ὁ Χριστὸς θεραπεύει ἕνα νεαρὸ παιδὶ ἀπὸ πνεῦμα πονηρὸ (δαιμόνιο), πράγμα ποὺ εἶχαν δοκιμάσει νὰ κάνουν νωρίτερα, ἀλλὰ χωρὶς ἐπιτυχία καὶ οἱ μαθητές του. Ὅταν τὸν ρώτησαν γιατί δὲν τὰ κατάφεραν αὐτοί, ὁ Χριστὸς τοὺς ἀπάντησε, ὅτι αὐτὸ τὸ γένος τῶν δαιμόνων δὲν βγαίνει, παρὰ μόνο μὲ προσευχὴ καὶ νηστεία (Κυριακὴ Δ΄ Νηστειῶν). Εἶναι ἡ δεύτερη φορὰ μέσα στὸν χρόνο ποὺ ἀκοῦμε γιὰ τὸ περιστατικὸ αὐτό, μᾶς τὸ ἐκθέτει καὶ ὁ Ματθαῖος στὴν παραπλήσια δική του ἐκδοχὴ (Κυριακὴ Ι΄ Ματθαίου).

  Ὁ Χριστὸς ἐπιμένει γιὰ προσευχὴ καὶ νηστεία. Λέγει ὁ ἅγιος Ἰωάννης, ἡγούμενος τοῦ Σινᾶ καὶ συγγραφέας τῆς περίφημης «Κλίμακας», ποὺ ὡς ἄνθρωπος προσευχῆς καὶ ἄσκησης προβάλλεται καὶ ἑορτάζεται ἰδιαίτερα τὴ σημερινὴ Κυριακή: «Προσευχή ἐστι συνουσία καὶ ἕνωσις ἀνθρώπου καὶ Θεοῦ». Εἶναι ἡ πιὸ βαθειὰ σχέση μὲ τὸν Θεό, μετοχὴ καὶ κοινωνία τοῦ ὑλικοῦ (κτιστοῦ) ἀνθρώπου μὲ τὸν ἄυλο (ἄκτιστο) Θεό. Μιὰ τέτοια προσευχὴ κάνει πανίσχυρο τὸν ἄνθρωπο ἀπέναντι στὶς δαιμονικὲς ἐνέργειες. Καταργεῖ τὴν ἰσχὺ τοῦ δαίμονα, ποὺ ἀλλιῶς φαίνεται τρομακτικὸς καὶ ἀνίκητος.

 Ὅταν βασίλευε ὁ Ἰουλιανὸς ὁ Παραβάτης, ὁ ἄνθρωπος ποὺ εἶχε προσπαθήσει νὰ ἐπαναφέρει τὴν εἰδωλολατρία καὶ δίωξε τοὺς Χριστιανούς, ἔκαμε μιὰ ἐκστρατεία ἐναντίον τῶν Περσῶν ποὺ τότε ἀποτελοῦσαν ἀκόμα ἀπειλὴ γιὰ τὴν ἀνατολικὴ ρωμαϊκὴ αὐτοκρατορία. Ἐπειδὴ περίμενε κάποια ἀπάντηση ἀπὸ τὴ Δύση (τὴ δυτικὴ ρωμαϊκὴ αὐτοκρατορία) καὶ βιαζόταν πολύ, ἔστειλε, λέει ἡ παράδοση, ἕνα δαίμονα (ὁ

Ο ιερός τη πατρίδος έρως...

Ο ιερός τη πατρίδος έρως
εμφωλεύει εις την καρδίαν,
και η καρδία δεν γηράσκει ποτέ.

Ρήγας Φεραίος...«Ηθικός Τρίπους»

πηγή

Ὁ ΔΙΑΛΟΓΙΚΟΣ ''ΚΑΝΟΝΑΣ'' ΤΗΣ ΕΟΡΤΗΣ ΤΟΥ ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΜΟΥ..!

                      

Ποίημα Ἰωάννου Μοναχοῦ
ᾨδὴ α' Ἦχος δ' Ὁ Εἱρμὸς.
«Ἀνοίξω τὸ στόμα μου καὶ πληρωθήσεται Πνεύματος, καὶ λόγον ἐρεύξομαι, τῇ Βασιλίδι Μητρί, καὶ ὀφθήσομαι, φαιδρῶς πανηγυρίζων, καὶ ᾄσω γηθόμενος, ταύτης τήν Σύλληψιν».

ᾈδέτω σοι Δέσποινα, κινῶν τὴν λύραν τοῦ Πνεύματος, Δαυῒδ ὁ Προπάτωρ σου· Ἄκουσον θύγατερ, τὴν χαρμόσυνον, φωνὴν τὴν τοῦ Ἀγγέλου· χαρὰν γὰρ μηνύει σοι, τὴν ἀνεκλάλητον.

Ὁ Ἄγγελος
Βοῶ σοι γηθομενος· κλῖνον τὸ οὖς σου καὶ πρόσχες μοι, Θεοῦ καταγγέλλοντι, σύλληψιν ἄσπορον· εὗρες χάριν γάρ, ἐνώπιον Κυρίου, ἣν εὗρεν οὐδέποτε, ἄλλη τις Πάναγνε.

Ἡ Θεοτόκος
Γνωσθήτω μοι Ἄγγελε, τῶν σῶν ῥημάτων ἡ δύναμις, πῶς ἔσται ὃ εἴρηκας; λέγε σαφέστατα, πῶς συλλήψομαι, Παρθένος οὖσα Κόρη; πῶς δὲ καὶ γενήσομαι, Μήτηρ τοῦ Κτίστου μου;

Ὁ Ἄγγελος
Δολίως με φθέγγεσθαι, διαλογίζῃ ὡς ἔοικε· καὶ χαίρω θεώμενος, τὴν σὴν ἀσφάλειαν, θάρσει Δέσποινα· Θεοῦ γὰρ βουλομένου, ῥαδίως περαίνεται, καὶ τὰ παράδοξα.

ᾨδὴ γ' Ὁ Εἱρμὸς.
«Τοὺς σοὺς ὑμνολόγους, Θεοτόκε, ἡ ζῶσα καὶ ἄφθονος πηγή, θίασον συγκροτήσαντας πνευματικόν, στερέωσον· κἂν τῇ σεπτῇ Συλλήψει σου, στεφάνων δόξης ἀξίωσον».

Ἡ Θεοτόκος
Ἐξέλιπεν Ἄρχων ἐξ Ἰούδα, ὁ χρόνος ἐφέστηκε λοιπόν, καθ' ὃν ἀναφανήσεται, ἡ τῶν ἐθνῶν ἐλπὶς ὁ Χριστός, σὺ δὲ πῶς τοῦτον τέξομαι, Παρθένος οὖσα, σαφήνισον.

Ὁ Ἄγγελος
Ζητεῖς παρ' ἐμοῦ γνῶναι Παρθένε, τὸν τρόπον συλλήψεως τῆς σῆς, ἀλλ' οὗτος ἀνερμήνευτος· τὸ Πνεῦμα δὲ τὸ Ἅγιον, δημιουργῷ δυνάμει σοι, ἐπισκιάσαν ἐργάσεται.

Ἡ Θεοτόκος
Ἡ ἐμὴ Προμήτωρ δεξαμένη, τὴν γνώμην τοῦ ὄφεως τρυφῆς, τῆς θείας ἐξωστράκισται· διὸ περ κἀγὼ δέδοικα, τὸν ἀσπασμὸν τὸν ξένον σου, εὐλαβουμένη τὸν ὄλισθον.

Ὁ Ἄγγελος
Θεοῦ παραστάτης ἀπεστάλην, τὴν θείαν μηνύσων σοι βουλήν, τὶ με φοβῇ Πανάμωμε, τὸν μᾶλλόν σε φοβούμενον, τὶ εὐλαβῇ με Δέσποινα, τὸν σὲ σεπτῶς εὐλαβούμενον;

ᾨδὴ δ' Ὁ Εἱρμὸς.
«Ὁ καθήμενος ἐν δόξῃ, ἐπὶ θρόνου Θεότητος, ἐν νεφέλῃ κούφῃ, ἦλθεν Ἰησοῦς ὁ ὑπέρθεος, τῇ ἀκηράτῳ παλάμῃ καὶ διέσωσε, τοὺς κραυγάζοντας· Δόξα Χριστὲ τῇ δυνάμει σου».

Ἡ Θεοτόκος
Ἱεράν τινα Παρθένον, τεξομένην ἀκήκοα, τοῦ Προφήτου πάλαι, τὸν Ἐμμανουὴλ προθεσπίσαντος, ἐπιποθῶ δὲ τοῦ γνῶναι, πῶς Θεότητος, τὴν ἀνάκρασιν, φύσις βροτῶν ὑποστήσεται;

Δύο "Χαίρε" αποτελούν την ουσία του Ελληνισμού.Της πονεμένης Ρωμηοσύνης!!

Δύο "Χαίρε" αποτελούν την ουσία του Ελληνισμού.Της πονεμένης Ρωμηοσύνης!!

• "Χαίρε Κεχαριτωμένη Μαρία"

• "Χαίρε, ω χαίρε λευτεριά"


Σβήνουν δυο νύχτες, και δυο αυγές προβάλλουν στον αγέρα.
Δυο λευτεριές που σμίγουνε μέσα στην ίδια μέρα.
Δυο λευτεριές ματόβρεχτες, παιδιά μεγάλου κόπου,
η λευτεριά του Έλληνα κι η λευτεριά του ανθρώπου»
(Κ.Παλαμάς)

''Τη Υπερμάχω Στρατηγώ''

 Στέλλα Καραγεωργίου. ''Τη Υπερμάχω Στρατηγώ''

Το χάραμα επήρα - Νένα Βενετσάνου (Ελεύθεροι Πολιορκημένοι)

                  

Α΄ Σχεδίασμα από τους Ελεύθερους Πολιορκημένους του Διονύσιου Σολωμού σε μουσική Χρήστου Λεοντή. 

Τραγουδά η Νένα Βενετσάνου. 

Συμμετέχουν: Η χορωδία «Φίλοι Μοντέρνας Μουσικής» υπό τη διεύθυνση του Δημήτρη Παπαδημητρίου. Η Ορχήστρα Σύγχρονης Μουσικής της ΕΡΤ. Η Ορχήστρα Χρήστου Λεοντή. 

Διευθύνει ο Χρήστος Λεοντής.

 Το τραγούδι που ακούγεται βρίσκεται στην έκδοση της Βουλής "Καντάτα ελευθερίας".

 ΣΧΕΔΙΑΣΜΑ Α' 

1 […] 

«Το χάραμα επήρα Του Ήλιου το δρόμο,

 Κρεμώντας τη λύρα Τη δίκαιη στον ώμο 

Κι απ' όπου χαράζει

 Ως όπου βυθά, 

Τα μάτια μου δεν είδαν τόπον ενδοξότερον από τούτο το αλωνάκι».

 2 

Παράμερα στέκει 

Ο άντρας και κλαίει·

 Αργά το τουφέκι 

Σηκώνει και λέει:

 «Σε τούτο το χέρι 

Τι κάνεις εσύ;

 Ο εχθρός μου το ξέρει 

Πως μου είσαι βαρύ.» 

3

 […] Της μάνας ω λαύρα! 

Τα τέκνα τριγύρου 

Φθαρμένα και μαύρα

 Σαν ίσκιους ονείρου·

 Λαλεί το πουλάκι 

Στου πόνου τη γη 

Και βρίσκει σπυράκι 

Και μάνα φθονεί.

Δ Χαιρετισμοί- Βύρωνας...Πρωτοφανής μυροβλυσία στην Παναγία Παρηγορήτρα

                   

Δ Χαιρετισμοί- Βύρωνας .Σήμερα 24-3 2023: Πρωτοφανής μυροβλυσία στην Παναγία Παρηγορήτρια- Ευαγγελισμός Θεοτόκου

«Ιδε, θύγατερ, ἄκουσον, θύγατερ», «πρόσεξε, από εσένα εξαρτιόμαστε».

Το Σπήλαιο που έγινε ο Ευαγγελισμός της Θεοτόκου στην Ναζαρέτ.

«...ἄκουσον, θύγατερ, καὶ ἴδε καὶ κλῖνον τὸ οὖς σου καὶ ἐπιλάθου τοῦ λαοῦ σου καὶ τοῦ οἴκου τοῦ πατρός σου·...» (44,11 Ψαλμος)
Δηλαδή, «άκουσε, ω θυγατέρα, και πρόσεξε και κάνε έτσι το αυτί σου να ακούσεις»!

  Περίφημο. Λέγει ο Μέγας Βασίλειος ότι αυτό το «θύγατερ» ανήκει στον Δαβίδ· που συμβουλεύει μυστικά τη μακρινή του εκείνη απόγονο, δηλαδή τη Θεοτόκο Μαρία, τη μακρινή του εκείνη θυγατέρα- απέχει δε χίλια χρόνια- όταν της λέγει ότι «εσύ είσαι θυγατέρα μου, διότι είσαι εκ του σπέρματός μου». 

 Λοιπόν, πρόσεξε, να έχεις γυμνασμένο τον νου σου προς θεωρίαν! Εκείνο το «ἴδε», κοίταξε, θα πει «να έχεις θεωρία»· ώστε όταν έχεις αυτήν την πνευματική θεωρία να μπορέσεις να αποδεχτείς την πρόταση που θα σου κάνει ο αρχάγγελος Γαβριήλ, για το μεγάλο εκείνο θέμα, που εμένα ο Θεός μού ορκίστηκε ότι θα μου το δώσει. Ότι θα έρθει ο Μεσσίας.

 Ακόμη ο Μέγας Αθανάσιος γράφει ότι εκείνο το «ἄκουσον» αναφέρεται πάλι στη Θεοτόκο και πάλι μυστικά συμβουλεύει ο Δαβίδ τη μακρινή του απόγονο να υπακούσει στο θέλημα του Πατρός, για να γίνει η μητέρα του Θεού Λόγου, κατά το ανθρώπινον. Ως να λέγει ο Δαβίδ στη Θεοτόκο τη Μαρία: «Πρόσεξε, παιδί μου, πρόσεξε, να ζεις τη θεωρία του Θεού και να είσαι υπάκουος στον Θεό, διότι αλίμονό μου, αλίμονό μας· αν δεν ακούσεις, δε θα έρθει ο Μεσσίας στον κόσμο». 

Όλη η υφήλιος, όλη η ιστορία, και ο Αδάμ και η Εύα, όλοι οι απόγονοί του κρεμάστηκαν από τη Μαρία! Αν έπρεπε να το βλέπαμε αυτό κατά έναν οπτικό τρόπο, θα βλέπαμε τούτο: ότι η ανθρωπότητα ολόκληρη είχε πιασμένη την αναπνοή της σε ένα πρόσωπο. Αυτό το πρόσωπο θα σταθεί σωστό;
Εμείς δε σταθήκαμε σωστοί. Ούτε ο Αδάμ, ούτε η Εύα, ούτε ο Δαβίδ, κανείς. Κανείς! Ποιο θα είναι το πρόσωπο εκείνο που θα σταθεί σωστό, απόλυτα σωστό, που να φέρει τον Μεσσία στον κόσμο;

 Γι’ αυτό λοιπόν, βλέπουμε μία αγωνιώδη φροντίδα του Δαβίδ, μα και ολοκλήρου της ανθρωπότητας, γύρω από το θέμα αυτό.

«ἴδε, θύγατερ, ἄκουσον, θύγατερ», «πρόσεξε, από εσένα εξαρτιόμαστε».

πατήρ Αθανάσιος Μυτιληναίος

https://youtu.be/_P-Lza3-8zc

Μονή Αγίας Λαύρας, Μάρτιος του ‘21…Η Εκκλησία ευλογεί τα όπλα κι ο αγώνας του Γένους αρχίζει

Μονή Αγίας Λαύρας, Μάρτιος του ‘21…Η Εκκλησία ευλογεί τα όπλα κι ο αγώνας του Γένους αρχίζει

πηγή

Η Ενσάρκωση του Θεού ως η (επ)ανάσταση της ελευθερίας του ανθρώπου

Η Ενσάρκωση του Θεού ως η (επ)ανάσταση της ελευθερίας του ανθρώπου.
Ελευθερία ή θάνατος.
Όχι μόνο.
Αλλά και ελευθερία από το θάνατο.
Από κάθε θάνατο.
Από καθετί που με πεθαίνει πριν καν πεθάνω.
Ελευθερία και από την ίδια την "ελευθερία",έτσι τουλάχιστον όπως ιδιωτεύει αυτή στην "ανεξαρτησία"του ατομισμού και το "φιλελεύθερο"δικαιωματισμό μου.
Ελευθερία από την κοινωνική αδιαφορία και την "ευσεβή" ιδιοτέλεια μου.
Ελευθερία από όλα τα εισαγωγικά(" ") γενικά.
Αυτή την ελευθερία ως παλιγγενεσία,κάποιος ευαγγελίζεται σε μία Παρθένο.
Λέγοντας προς εμάς με άλλα λόγια για την Ενσάρκωση του Θεού ως την (επ)ανάσταση της ελευθερίας του ανθρώπου.

Πέτρος Θωμαϊδης/Facebook

ΔΕΣΠΟΙΝΑ ΚΑΝΑΡΗ..!

Από το Αναγνωστικό της ΣΤ’ τάξεως του Δημοτικού σχολείου.

Εν Αθήναις 1964

  Το 1859 ταξίδεψε στην Ελλάδα η Σουηδή περιηγήτρια Φρειδερίκη Μπρέμερ, η οποία όσο λίγοι ξένοι είδε με οξυδέρκεια τα ελληνικά πράγματα. Όταν έφτασε στην Αθήνα, το πρώτο που θεώρησε χρέος της να κάμη ήταν να επισκεφθή τον ενδοξότερο από τους ζώντες αγωνιστές, τον Κωνσταντίνο Κανάρη. Τον βρήκε στη φτωχική του κατοικία, στη συνοικία Κυψέλη.

  Η ζωηρή εντύπωση από τον πυρπολητή, που δόξασε την Ελλάδα, όσο ίσως την εδόξασε μόνο το Μεσολόγγι, δεν εσκίασε την επίσης ζωηρή εντύπωσή της από τη γυναίκα του Κανάρη. Και ιδού τι μας λέγει γι’ αυτήν:
«Η κυρία Κανάρη στεκόταν σιωπηλή και άκουε τη διήγηση του συζύγου της με συμπάθεια και ενδιαφέρον. Προχώρησα προς αυτή και την ρώτησα με τον διερμηνέα μου, ποια ήταν τα συναισθήματά της, όταν ο Κανάρης έφυγε από το νησί για να επιχειρήση κάποιον από τους επικίνδυνους άθλους του. Μου απάντησε ότι θα ήθελε να μην έμενε μόνη, αλλά να ήταν μαζί του στο πυρπολικό.

 «Μόνο η σκέψη της πατρίδας με συγκρατούσε», πρόσθεσε.

Και εξακολουθεί: «Εκείνη τη νύχτα που ο Κανάρης τίναξε στον αέρα τη ναυαρχίδα του Καπετάν, Πασά, γέννησε με μεγάλους πόνους το πρώτο της παιδί. Και όταν άκουσε ότι ο λαός επευφημούσε και με αναμμένες λαμπάδες συνόδευε τον πυρπολητή στην εκκλησία των Ψαρών, με δυσκολία οι γυναίκες που παράστεκαν στον τοκετό της, κατόρθωσαν να την εμποδίσουν να τρέξη και εκείνη κοντά του».

Και συμπληρώνει η Δέσποινα: «Όταν έπειτα ήρθε ο Κωνσταντής στο σπίτι και κατάλαβα από τα καψίματα στο δέρμα και τα φρύδια τον κίνδυνο που διέφυγε,

Η ηρωίδα Χαρίκλεια Δασκαλάκη

  Η Χαρίκλεια Δασκαλάκη, κλεισμένη σε ένα κελί με το γιο της Κωνσταντίνο και άλλους πολεμιστές, πολεμούσε ακατάβλητη και εμψύχωνε με το θάρρος της τους άλλους. 

 Τρεις φορές έτρεξε και αναστήλωσε τη σημαία του οπλαρχηγού γιου της, την οποία κατέρριπταν ο σφαίρες του εχθρού. 

 Τέλος, την τέταρτη φορά, αφού έσπασε το κοντάρι, δίπλωσε τη σημαία, τη φίλησε και την έκρυψε στην αγκάλη της.

  Ενώ η ηρωίδα πυροβολούσε αδιάκοπα τους εχθρούς, ξαφνικά εχθρική σφαίρα πληγώνει το γιο της. 

«Για τόσο μικρό πράγμα!», του λέει η Χαρίκλεια. 

Η φωνή της μητέρας δίνει δύναμη και ζωή στο γιο της. Σηκώνεται, παίρνει το όπλο του και αρχίζει πάλι να πυροβολεί. Τα φυσίγγιά τους εξαντλούνται. Μόλις η μάνα Δασκαλάκη κατάλαβε πως χωρίς σφαίρες ο γιός της θα πεθάνει, με απίστευτη ψυχραιμία και θάρρος, ανοίγει την πόρτα του κελιού, τρέχει κάτω από χαλάζι σφαιρών προς το πτώμα Τούρκου στρατιώτη. Παίρνει τα φυσίγγιά του και επανέρχεται. Από τους 950 πολιορκημένους στη Μονή Αρκαδίου γύρω στους 100 μόνο σώθηκαν. Η ηρωίδα Δασκαλάκη σώθηκε και επέζησε.

....σε μια μικρή γωνιά του ελληνικού κόσμου…

“Δεν ξέρω την ιστορία όπως οι δάσκαλοι από τα βιβλία, την ξέρω όπως τη λέει ο τόπος και τα τραγούδια του. Η ιστορία είναι άνεμος που την καταλαβαίνεις όταν την ανασαίνεις”
Θεόφιλος Κεφαλάς - Χατζημιχαήλ 1870 - 24 / 3 /1934 Λέσβος

   “….Ένας οραματιστής που ζει και παθαίνεται με τους μύθους του Εικοσίενα σε μια μικρή γωνιά του ελληνικού κόσμου…Ένας μοναχικός που ο διάλογόςτου με τους άλλους γίνεται αποκλειστικά σχεδόν με ζωγραφιές….

   Χωρίς ο ίδιος να το γνωρίζει έφτασε ανεξάρτητα και πάνω από την καλλιτεχνική του ιδιοφυία, να ενσαρκώνει μια προσωπικότητα ηθική σε παρθένα κατάσταση, που τα μάτια μας, ασκημένα στα συμβατικά μέτρα, δεν είναι σε θέση αμέσως να εκτιμήσουν

Οδ..Ελυτης, Ο ζωγράφος Θεόφιλος, εκδ..Ύψιλον

“Ο Παλαιών Πατρών Γερμανός”, Τοιχογραφία, Ανακασιά Βόλου. 1912__πηγή

Από πού βγήκε η παροιμιώδης φράση «χρωστά τα μαλλιά της κεφαλής του»;

Κατά τη διάρκεια της τουρκοκρατίας οι επιβληθέντες φόροι ήταν αναρίθμητοι. Εκτός από τους φόρους της δεκάτης, του εγγείου, της εστίας, τον δασμό γάμου, επαρχιακών εξόδων και άλλων εκτάκτων, ο ραγιάς υποχρεωνόταν να πληρώσει ένα ευφάνταστο και υπερβολικό φόρο που σχετιζόταν με το μήκος των μαλλιών του.
Χαρακτηριστικά ο ιστορικός Χριστόφορος Άγγελος αναφέρει: 

«Φόρος ωσαύτως ετίθετο επί των ραγιάδων εκείνων οίτινες έτρεφον μακράν κόμην».
Όσο μακρύτερα τα μαλλιά, τόσο ψηλότερος ήταν ο φόρος. Έτσι συχνά, οι έχοντες πλούσιαν την χαίτη έπαιρναν τα βουνά για να γλιτώσουν το μαλλί και φυσικά την τσέπη τους.
Από αυτόν τον φόρο βγήκε και η παροιμιώδης φράση «χρωστά τα μαλλιά της κεφαλής του», η οποία χρησιμοποιείται ακόμη και σήμερα.
Η πατριωτική ερμηνεία θέλει τους γενναίους οπλαρχηγούς της επανάστασης, όπως ο Κολοκοτρώνης και ο Καραϊσκάκης, να έχουν μακριά μαλλιά, ως ένδειξη περιφρόνησης προς τον Οθωμανό δυνάστη, του οποίου αμφισβητούσαν ευθέως την εξουσία.

Κείμενο: Μωραΐτες εν Χορώ

Σημαία από το οχυρό Ρούπελ.

Σημαία από το οχυρό Ρούπελ. 

Συλλογή Σημαιών ΕΙΜ.__πηγή

"Τύμπανα παίζω"

ΜΙΧΑΛΗΣ ΚΑΤΣΑΡΟΣ (1919-1998) :"Τύμπανα παίζω"

Τύμπανα παίζω στα κρυφά μονοπάτια,
τύμπανα παίζω στα δάση.

Περιφέρουν οι λαοί τη ρίζα μου,
περιφέρουν οι λαοί την καρδιά μου.

Οι δρόμοι ανοίγουν πληγές,
ανάβουν φωτιές στα σπίτια,
στα στρατόπεδα ανάβουνε φώτα.

Οι λύκοι ουρλιάζουν τις νύχτες
πανδαιμόνιο στους βράχους
μπήγουν τα νύχια στα μάτια τους,
η σιωπή παγώνει στα δέντρα.

Τύμπανα παίζω στα κρυφά μονοπάτια,
τύμπανα παίζω στα δάση.

Αφήνω την έρημο, το βαθύ μου ποτάμι,
κατεβαίνω σκάλες γυρτές στους δρόμους
κατεβαίνω εγώ ο ταπεινός ο δούλος σας
ανάμεσα στο λαό μου.

Στη φωτιά να ριχτεί αυτός που κουράστηκε
και θέλει μόνο την ακίνητη μάσκα
αυτός που δεν αλλάζει το βήμα,
το γέλιο, το ρυθμό,τη σιωπή στη νέα του πόλη.

Τύμπανα παίζω στα κρυφά μονοπάτια,
τύμπανα παίζω στα δάση.

Αφήνω τότε την έρημο, αφήνω τα άνθη.
Το επίπεδο έπεσε πάνω στο άλλο,
ζητάει το εκμαγείο, αγωνίζεται,
σε λίγο θα ανατιναχθεί.

Ποιος είναι για νέα σημαία;
Αφήνω τους αγρούς,
την γιορτή, τις καμπάνες.
Αφήνω την έρημο,
το βαθύ μου ποτάμι.

Τύμπανα παίζω στα κρυφά μονοπάτια,
τύμπανα παίζω στα δάση.

Μουσική: Γιάννης Μαρκόπουλος
https://www.youtube.com/watch?v=q5tSkra2pB4

Πίνακας τού Johann Georg Christian Perlberg (1806-1884)-"Young Drummer in Missolunghi" .

Ο "νεαρός τυμπανιστής του Μεσολογγίου" (ή "Τα τύμπανα του πολέμου της ανεξαρτησίας"), από τον πίνακα τού Johann Georg Christian Perlberg, εικονίζεται τώρα μπροστά στην Ακρόπολη που έχει ζωφραφιστεί στο βάθος αριστερά, στην τοιχογραφία τού καλλιτέχνη "street artist SAME84"στο προαύλιο τού 13ου Δημοτικού Σχολείου Αθηνών στο Μετς.

Venetia Georgiou

 

Η Επανάσταση, ο Ξεσηκωμός του Γένους,ήταν ολοκληρωτικός ΠΟΛΕΜΟΣ. Όλα τα άλλα γεγονότα της περιόδου είναι απλές υποσημειώσεις σε αυτόν.

  Τον Ξεσηκωμό δεν τον έκαναν λευκοντυμένα ευγενικά τσολιαδάκια που άκουγαν Μότσαρτ και Μπετόβεν,που χόρευαν λεπτεπίλεπτα βαλς σε σαλόνια με αφράτες πολυθρόνες και πολύχρωμες μεταξωτές ταπετσαρίες στους τοίχους.
 Τον κάμανε αγριάνθρωποι μουστακαλήδες,που φορούσαν λερή φουστανέλλα και τρύπια τσαρούχια,αποφασισμένοι για ζωή και θάνατο.
Χόρευαν τον πρωτόγονο πυρρίχιο χορό τους, τον "τσάμικο",με γκρινιάρηδες ζουρνάδες και πολεμικά σκληρόηχα νταούλια που αντηχούσαν βαριά, πέρα ως πέρα στα πέτρινα χωριά τους.
Αρχέγονοι ρυθμοί και μελωδίες που ήχησαν άλλοτε σε χαροκόπι και άλλοτε σαν πολεμιστήριο σάλπισμα και χορός στρατολόγησης πολεμιστών (Γραβιά, 1821).

  Άνθρωποι-θεριά, που το μάτι τους γυάλιζε από την φλογερή επιθυμία για "μιας ώρας ελεύθερη ζωή" (Ρήγας, 1797),σαν εκείνη που απολάμβαναν οι αητοί κι οι πέρδικες στα πετρωτά και δασωμένα βουνά τους (Κατσαντώνης).
Παλληκαράδες αληθινοί, που προκαλούσαν τούς πανικόβλητους οθωμανούς
"σταθήτε ωρέ περσιάνοι να μετρηθούμε !" (Νικηταράς).

 Που από την κορφή του λόφου σήκωναν προς τον σαστισμένο εχθρό περιπαικτικά/υποτιμητικά τη φουστανέλλα τους και του έδειχναν ποιον διόρισαν στρατηγικό συμβουλάτορά τους (Καραϊσκάκης, 1827).

 Που σαν άλλοι Λεωνίδες, ευρισκόμενοι στην πιο δεινή θέση, ειρωνεύονταν τους μουρτάτες πως "τα κλειδιά της πόλης είναι κρεμασμένα στις μπούκες των κανονιών μας" (Μεσολόγγι, 1826).

 Ψημένοι πολεμιστάδες, που βάζαν τούς δεκάχρονους υιούς τους να ματώσουν για πρώτη φορά στην μάχη τ´ άρματα και να τα τιμήσουν (Καστάνιτσα, 1780).

 Τον Ξεσηκωμό, δεν τον έκαναν κυριλέδες νησιώτες "έμποροι", που κάτεχαν από διεθνείς συναλλαγές,ναυτικό δίκαιο και χρηματοπιστωτικές αξίες.
Τον έκαμαν θαλασσοδαρμένοι πειρατές,που έσπαγαν με τη ναυτοσύνη τους αποκλεισμούς της θαλασσοκράτειρας Αγγλίας για να μπουν στα λιμάνια, γιατί δεν κάτεχαν κανέναν αξιώτερο από τον εαυτό τους να τους δίδει διαταγές.
Με θράσος, αν και αιχμάλωτοι, κοίταξαν κατάματα τον ναύαρχο Νέλσωνα και τόλμησαν να του πουν"αν σε είχα στα χέρια μου, θα σε κρεμούσα απ´ το κατάρτι !" (Μιαούλης, 1802).

 Τον έκαναν τα καταδρομικά "Μαύρα Καράβια" του Γιάννη Σταθά,που πρώτα σήκωσαν την σύγχρονη γαλανόλευκη κι έκαναν "το πέλαο να κοκκινήσει" (Σκιάθος, 1808).
Τον Ξεσηκωμό, δεν τον έκαναν ξιπασμένες φεμινίστριες.
Τον έκαναν αντρογυναίκες-καπετάνισσες που τίμησαν το οικογενειακό τους όνομα,που διέθεσαν περιουσία τους και τους γυιους τους στον Αγώνα,σαν την μάνα Υψηλάντισσα και την Μαυρογένουςή που καβάλησαν τα καράβια των αντρών τους,σαν την Μπουμπουλίνακαι που βρόντηξαν τα άρματα των αντρών τους, σαν την Δέσπω ή που ντύθηκαν αντρικά μόνο και μόνογια να μπουν στον Αγώνα (τραγούδι της Αρκαδιανής).

 Τον έκαναν οι σκληρές νοικοκυρές του χωριού,που ζύμωναν για τα παλληκάρια,που φύλαγαν στο πόστο των αντρώνγια να ξαποστάσουν κι εκείνοι μια στάλα,που γέμιζαν τα τουφέκια των σκοπευτών στον λίγο χρόνο ανάμεσα σε δυο βολές.

Ο κλήρος εσυμβούλευε και ενουθέτει το απηλπισμένον Έθνος την καρτερίαν και την υπομονήν

   Ο Ελληνικός κλήρος ήτο προωρισμένος άνωθεν δια να ευρεθή τόσον φιλόπατρις και να σώση ολόκληρον το Έθνος΄ διότι άμα η Βυζαντινή Αυτοκρατορία εχάθη, ο κλήρος εδέχθη την κηδεμονίαν έθνους απροστατεύτου, και μη έχοντος άλλο στήριγμα και άλλην παρηγορίαν, ειμή μόνον την θρησκείαν.

   Ο κλήρος εσυμβούλευε και ενουθέτει το απηλπισμένον Έθνος την καρτερίαν και την υπομονήν. Ο λαός εις την θρησκείαν του εύρισκε την ανάπαυσίν του, υποφέρων όλα τα δεινά της τυρρανίας μαζί με τον κλήρον του. 

  Κατά δε την Επανάστασιν πρώτος ο κλήρος εφάνη εις τον αγώνα με τον σταυρόν και με την σπάθην εις τας χείρας δια να σώση το πλανημένον ποίμνιον και οδηγήση αυτό εις την ελευθερίαν του φυσικώς, πολιτικώς, και θρησκευτικώς΄ αυτός εφύλαξε τα γράμματα και την γλώσσαν... Τις δε δύναται να κατηγορήση τοιούτον θεόπεμπτον κλήρον;

   Και όμως μετά την αλλαγήν της Τουρκικής δυναστείας, ό,τι θέλει κανείς λέγει και γράφει κατά αδυνάτων ανθρώπων. Οι εχθροί π.χ. του Ελληνικού Έθνους και της θρησκείας του είπαν πολλά εναντίον του, και προσέτι, ότι οι Έλληνες μοναχοί ετάραξαν τον κόσμον, τον οποίον είχαν αρνηθή΄αλλά σφάλλουν μεγάλως εις τούτο, διότι θέλουν τον μοναχόν να μη έχη αίσθημα ανθρώπου και αγάπην εις την πατρίδα του, αν και το ιερόν Ευαγγέλιον ρητώς διδάσκει, ότι ο μοναχός χρεωστεί να θυσιάση την ζωήν του διά την σωτηρίαν ενός και μόνον ανθρώπου, πολλώ δε μάλλον δια την ύπαρξιν και την σωτηρίαν ολοκλήρου του Έθνους του.

(Χρυσανθοπούλου ή Φωτάκου Φωτίου, Απομνημονεύματα περί της Ελληνικής Επαναστάσεως, τόμος πρώτος, εκδόσεις Χαρ. Μπούρας, Αθήνα 1990, σελ. 25-26.)____πηγή

Άλλωστε το μπάχαλο και το αφύσικο προωθούν, όχι την κανονικότητα.

 Έχει καταντήσει μάστιγα το θέμα και θα το βλέπουμε συνεχώς από δω και στο εξής.
  Νταγλαράδες, με βαμμένο μαλλί, μακιγιάζ, νυχάκι, με μύες σαν τον Σταλόνε ένα πράμα, δηλώνουν Μπιμπι-Μπο και σαρώνουν τις πρωτιές σε γυναικείους αγώνες. Ήταν ντιπ αποτυχημένοι στους αντρικούς, δηλώνουν κοριτσάκια και μια χαρά παίρνουν τα βραβεία στις γυναικείες διοργανώσεις.

  Η νεοταξίτικη ατζέντα εννοείται, όχι μόνο δεν το σταματάει αυτό, αλλά το προωθεί, διότι (δήθεν) δεν γίνεται να πληγωθεί ο Μπάμπης ο σουγιάς και τι θα απογίνει στην κενωνία, ένα αποτυχεμένο ον. Δε λέει. Οπότε ναι, δώσε αγόρι μου κι εμείς μαζί σου, σε λέμε Τίφανυ από τώρα και στο εξής.

  Για τις γυναίκες δεν τους ενδιαφέρει διότι, αυτό λέει η ατζέντα, θα τους βγάλουν εκεί και μια ταμπέλα ναααα ότι ειναι ρατσιστριες και θα το βουλώσουν, τι θα κάνουν; Άλλωστε το μπάχαλο και το αφύσικο προωθούν, όχι την κανονικότητα.
Βέβαια, σε όλα τα πράγματα είναι τι αφήνεις να σου κάνουν, μέχρι πού επιτρέπεις να σε υποτιμούν και να σε ξεφτιλίζουν και τι σου λέει η αξιοπρέπειά σου.

Από την πρώτη μέρα που θεσπίστηκε αυτό το καραγκιοζιλίκι, οι γυναίκες

Εκοιμήθη η τελευταία εν ζωή ανηψιά του Οσίου Νικηφόρου του Λεπρού

Η Ιερά Μητρόπολις Κισάμου και Σελίνου αγγέλλει, με την κατ΄ άνθρωπον θλίψη, της εις Κύριον εκδημία της μακαριστής γερόντισσας Ιωάννας (Γιαννούλας) Μανδραμπαζάκη, τελευταίας, εν ζωή, ανηψιάς του Οσίου πατρός ημών Νικηφόρου του Λεπρού· κόρη της κατά σάρκα αδελφής του Οσίου, Σμαράγδας Νικολακάκη, το γένος Τζανακάκη.

  Της εξοδίου Ακολουθίας, η οποία εψάλλει στο Συρικάρι Κισάμου, γενέτειρα του Οσίου και της αειμνήστου ανιψιάς Του, χοροστάτησε ο Σεβ. Μητροπολίτης Κισάμου και Σελίνου κ. Αμφιλόχιος, ο οποίος σημείωσε:
  «Με σεβασμό και συγκίνηση κατευοδώνουμε σήμερα, εις το ταξίδι της αιωνιότητας, την σεβαστή μας γερόντισσα Ιωάννα (Γιαννούλα) Μανδραμπαζάκη, τελευταία εν ζωή ανηψιά του Οσίου πατρός ημών Νικηφόρου του Λεπρού. Η μακαριστή αδελφή μας Γιαννούλα, όπως όλοι την γνωρίσαμε, υπήρξε πρόσωπο χαριτωμένο και ευλογημένο, με ανυπόκριτη και βαθιά πίστη προς τον Θεό και καρδιακή ευλάβεια στον Όσιο Νικηφόρο. Τον «θείο» της, όπως ονόμαζε τον Όσιο, τον Οποίο είχε γνωρίσει και αγαπήσει μέσα από τις διηγήσεις της μακαριστής μητέρας της, Σμαράγδας Νικολακάκη, το γένος Τζανακάκη, κατά σάρκα αδελφής του Οσίου Νικηφόρου.

   Η σεβαστή γερόντισσα Γιαννούλα αξιώθηκε να ζήσει την Αγιοκατάταξη του Οσίου Νικηφόρου, την δημιουργία του Ι.Προσκυνήματος Του σε ιδιοκτησία που η οικογένεια της δώρισε εις την Ι. Μητρόπολη μας, τα θυρανοίξια και τα ιερά εγκαίνια του Ιερού Προσκυνήματος. Χαιρόταν σαν μικρό παιδί όλη αυτή την πνευματική χαρά δημιουργίας του Προσκυνήματος του Αγίου μας. Το φωτεινό πρόσωπο της και το καθάριο βλέμμα της καθρέπτιζαν την αγνότητα και καθαρότητα της ψυχής της. Γεμάτη αγάπη, καλωσύνη, χαμόγελο και ευχές προς όλους. Την ευγνωμονούμε και την ευχαριστούμε.

  Πολύτιμη η κληρονομιά της ευχής της και της βαθιάς ευλάβειας της προς τον Όσιο, από το σπίτι του Οποίου δεν έλειπε από καμία Ι.Παράκληση και Θεία Λειτουργία. Παρακαταθήκη ιερή προς τα παιδιά και τα έκγονα της, αλλά και όλους εμάς. Βαθιά η συγκίνηση μας που κατευοδώνουμε μία συγγενή του Αγίου μας, με την βεβαιότητα ότι οι πρεσβείες του αγαπημένου της «θείου», του Οσίου πατρός ημών Νικηφόρου του Λεπρού, την συνοδεύουν εις τις αγκάλες και τα σκηνώματα της δόξας του Θεού», κατέληξε ο Σεβ. Μητροπολίτης Κισάμου και Σελίνου κ. Αμφιλόχιος.

https://www.orthodoxianewsagency.gr/

Ἡ Ὁσία Μπριγκίτ καί ἡ κτίση

  Κάποια μέρα ἡ ὁσία Μπρίγκιτ εἶδε μερικὲς ἀγριόπαπιες νὰ κολυμποῦν στὸ νερὸ καὶ κάπου κάπου νὰ πετοῦν, καὶ συγκινημένη ἀπὸ τὸ θέαμα τὶς κάλεσε μὲ στοργὴ νὰ ἔρθουν κοντά της. 

Ἕνα σμῆνος πέταξε ἀμέσως καὶ ἔφθασε μπροστά της, δίχως κανένα φόβο, λὲς καὶ ἦσαν ἐξοικειωμένες μὲ τοὺς ἀνθρώπους. Τότε ἐκείνη τὶς ἄγγιξε μὲ τὸ χέρι της καὶ ἀφοῦ τὶς χάϊδεψε γιὰ λίγο, τὶς ἄφησε νὰ πετάξουν πάλι στὸν οὐρανό. Καὶ ὕμνησε τὸν Δημιουργὸ ὅλων.

ΚΕΛΤΙΚΟ ΛΕΙΜΩΝΑΡΙΟ
Ἀρχιμανδρίτου Χρυσοστόμου
Καθηγουμένου Ἱερᾶς Μονῆς Φανερωμένης Νάξο

πηγή

Να αρχίζουμε όλα τα έργα μας με προσευχή

Να αρχίζουμε όλα τα έργα μας με προσευχή.
Ο,τιδήποτε καὶ ἂν πρόκειται νὰ κάνουμε, εἴτε νὰ ἐπιχειρήσουμε κάποιο ἔργο, εἴτε νὰ κάνουμε κάποια ἀποδημία, προηγουμένως νὰ προσφέρουμε στὸν Κύριο θυσία μὲ τὴν προσευχή, καὶ ἀφοῦ ἐπικαλεσθοῦμε τὴ βοήθεια Ἐκείνου, τότε νὰ καταπιαστοῦμε μὲ αὐτὰ ποὺ ἔχουμε νὰ πράξουμε.

 Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος(Άπαντα τα έργα ΕΠΕ Τόμ. 5 σελ. 14)

Τέτοιας εὐλογίας παιδιὰ ἦταν καί ἐκεῖνα πού ἄφησε πίσω του ὁ μεγαλόψυχος Μάρκος Μπότσαρης...

[ ἐσμέν γὰρ οὖν ὧν ἡγεῖσθέ τε καὶ βασιλεύετε Ἕλληνες τὸ Γένοςὡς ἡ τε φωνὴ καὶ ἡ πάτριος παιδεία μαρτυρεῖ
ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΠΛΗΘΩΝ ΓΕΜΙΣΤΟΣ ]

  Αἰῶνες βάστηξε ἡ Πατρίδα τὸν τυραννικὸ ζυγό. Ὅμως. Δὲν ταίριαζε στὴν τιμὴ τῶν παλληκαριῶν νὰ βλέπουν λύκους νὰ φωλιάζουν στὶς ἐκκλησιὲς, νὰ μετατρέπουν μοναστήρια σὲ ἀχούρια ἀλόγων. Μήτε ν' ἁρπάζουν τὰ παιδιὰ ἀπὸ τὸν κόρφο τῆς μάνας τους. Ἀνθρώπους νὰ ἐξαγοράζουν τὸ κεφάλι τους μὲ τὸ χαράτσι.
Δὲν ἄντεχαν ἄλλο οἱ Ἕλληνες νὰ ζοῦν ζωὴ χειρότερη τῶν πλέον ντροπιασμένων σκλάβων.
Τέτοιες ἡμέρες τοῦ 21 ἦταν ὅταν οἱ Ἕλληνες ἔπαιρναν τ' ἅρματα.
Ὑπῆρξαν βεβαίως κι ἐκεῖνοι πού, ἐνῶ εἶχαν κάθε εὐκολία νὰ πολεμήσουν, εἴτε δείλιασαν, εἴτε πρόδωσαν τ' ἀδέλφια τους.
Ὁ Σηκωμὸς ἔγινε γιὰ τοὺς τόπους τῶν γονέων μας. Γιὰ τὴν Πίστη ἐκείνων, γιὰ τὴν Πίστη τὴν δικὴ μας καὶ γιὰ τὴν Πίστη τῶν παιδιῶν μας.
Μέσα στὸν Ἀγῶνα ἔγιναν φοβερές ἀνδραγαθίες. Μανάδες γέννησαν κι ἀνέστησαν παιδιὰ μέσα στὸ ἀνήλιο τὸ σκοτάδι.
Τέτοιας εὐλογίας παιδιὰ ἦταν καὶ ἐκεῖνα πού ἄφησε πίσω του ὁ μεγαλόψυχος Μάρκος Μπότσαρης.
Ὅταν ἡ Μάρκαινα ἔμαθε τὸν θάνατο τοῦ ἥρωά της, ἔτυχε νὰ χτενίζει τὰ μαλλάκια τοῦ γιοῦ τους. Ἦταν ἀγόρι ἀκόμη, ἕνδεκα ἐτῶν. Κι ἀρχίζει νὰ μοιρολογεῖ τὸν χαμένο της Μάρκο.
Ὁ Δημητράκης δὲν τὴν ἄφησε νὰ κλάψει. Γυρίζει μὲ θάρρος καὶ τῆς λέει.

ΤΑ ΤΡΙΑΝΤΑ ΕΠΤΑ ΣΤΑΥΡΟΥΔΑΚΙΑ..!

Ενώ ο Γέροντας Παΐσιος βρισκόταν στο Θεαγένειο Νοσοκομείο, τον επισκέφτηκε εκεί ο κύριος ..., ο οποίος πλησίασε στο κρεβάτι του και παίρνοντας την ευχή του, τού είπε:

- Εμείς, Γέροντα, ευχόμαστε για σας.
- Τί εύχεστε για μένα;
- Ο Θεός να σας κάνει καλά.
- Όχι, βρε παιδάκι μου, να εύχεστε να φύγω, γιατί για μένα ο θάνατος είναι πανηγύρι.
Ο κύριος ... ετοιμαζόταν να αποχωρήσει και είπε στον Γέροντα:
- Γέροντα, θα πάω τώρα στο μοναστήρι του Π..., θέλετε να πω στις αδελφές εκεί τίποτα, για να εύχονται;
- Να τους πεις καλή Ανάσταση. (Ήταν η περίοδος πριν το Πάσχα.)

Τότε ο Γέροντας ένευσε σε μια νοσοκόμα εκεί δίπλα και του έφερε μια σακούλα, που είχε, με πολλά πλαστικά μικρά σταυρουδάκια, που μοίραζε στον κόσμο. Γύρισε προς τον κύριο ... και ρώτησε:
- Πόσες αδελφές είναι;
- Δεν γνωρίζω, Γέροντα.

Άρχισε τότε εκείνος να μετρά: ένα... δύο... τρία... τριανταπέντε. Όταν έφτασε στα τριανταπέντε, σταμάτησε, σήκωσε λίγο το κεφάλι του κι έδειχνε σαν να προβληματιζόταν για κάτι. Πήρε μέσα από την σακούλα δυο σταυρουδάκια και τα κρατούσε στο χέρι. Έδειχνε πως προβληματιζόταν αν πρέπει να τα βάλει ή όχι. Τελικά τα έβαλε και τα έδωσε στον κύριο ..., ο οποίος πράγματι πήγε στο μοναστήρι του Π....

 Επειδή - από ευλάβεια μεν, αλλά πονηρά σκεπτόμενος - ήθελε να κρατήσει κάποια

Ένας αρχαίος Ελληνικός ναός της Αθήνας που διατηρήθηκε ως Βυζαντινός μέχρι και τον 18ο αιώνα

Ένας αρχαίος Ελληνικός ναός της Αθήνας που διατηρήθηκε σε ολόκληρη την Βυζαντινή εποχή ως Βυζαντινός μέχρι και τον 18ο αιώνα όπου καταστράφηκε.

Πρόκειται για τον ναό της Αγροτέρας Αρτέμιδας που χτίστηκε στον Ιλισσό μετά τη μάχη του Μαραθώνα τον 5ο αιώνα π.Χ.

Από τον 7ο αιώνα μ.Χ και για το υπόλοιπο μισό της ζωής του ο ναός μετατράπηκε σε χριστιανικό ναό αφιερωμένο στην Παναγία στην Πέτρα. Ονομάστηκε έτσι γιατί βρισκόταν πάνω σε έναν λοφίσκο.
Ο ναός παρέμεινε Χριστιανικός και επί Τουρκοκρατίας μέχρι τον 18ο αιώνα όταν και εξαιτίας της εγκατάλειψης γκρεμίστηκε για να δημιουργηθεί ένα οθωμανικό τείχος.

Η εικόνα από το el.travelogues.gr

πηγή

Το χρέος του ιερέα και η ζυγαριά του Μεγάλου Βασιλείου

 Κάποιος ευλαβής Ιερεύς, σύγχρονος του Μ. Βασιλείου, λόγω κάποιων περιστάσεων μπήκε σε χρέη και τα χρέη αυτά συν τω χρόνο αυξήθηκαν και οι πιστωτές τον ενοχλούν για τον χρέος του. Αυτό,τον ανάγκασε να στραφεί και να ζητήσει βοήθεια σε κάποιον κοντινό και γνωστό του έμπορο, ο οποίος, εισακούοντας τον αίτημά του, του έδωσε 500 χρυσά νομίσματα με τα οποία ο ιερεύς ξεπλήρωσε τον χρέος του. Προς ικανοποίηση του έμπορου ο ιερεύς του υποσχέθηκε να μνημονεύει τον όνομά του και τον όνομα των συγγενών του υπέρ υγείας και υπέρ αναπαύσεως στην Προσκομιδή για όλη του τη ζωή.

   Ο έμπορος υπολόγιζε ότι ο ιερεύς θα ζούσε πολλά χρόνια και θα προσευχόταν γι’ αυτόν και τους συγγενείς του σε κάθε Λειτουργία και μ’ αυτόν θα τον ικανοποιούσε για τα χρήματα που του είχε δώσει.Ο ιερεύς κατάφερε να τελέσει μόνο μία Λειτουργία στην οποία μνημόνευσε τον ευεργέτη του και τους συγγενείς του. Σύντομα μετά απ’ αυτόν αρρώστησε και ύστερα από μια μακρά ασθένεια πέθανε.

 Ο έμπορος, μαθαίνοντας τον τέλος του Ιερέως, παρά πολύ λυπήθηκε και θλιβόταν για την απώλεια των χρημάτων του, αφού μόνο μια λειτουργία τελέσθηκε από τον ιερέα, πράγμα που δεν τον περίμενε. Εκείνος υπολόγιζε στην μακροχρόνια ζωή του ιερέως και γι’ αυτόν του έδωσε τα 500 νομίσματα.