Φοβερό πράγμα η αμαρτία! Δεν είναι απλή αστοχία, όπως λένε κάποιοι σύγχρονοι θεολόγοι, αλλά ολόκληρη οντολογική αλλοίωση που δεν σε αφήνει να πεις «ήμαρτον» και να δεχθείς την ευθύνη που φέρεις για το ότι είσαι αμαρτωλός. Ο κάθε άνθρωπος, όπως ο Αδάμ, προκειμένου να μην πει το «ήμαρτον», αρχίζει τις δικαιολογίες και χάνεται στην αυτοδικαίωσή του. Οπότε, δεν είναι απλώς ότι αμαρτάνει ο άνθρωπος, αλλά δεν έχει καμιά συναίσθηση της αμαρτίας και ότι πρέπει να επιστρέψει με μετάνοια στον Θεό.
Μόλις αρχίσει ο άνθρωπος να συνειδητοποιεί την αμαρτία του, να την ομολογεί και να παίρνει σωστή στάση ενώπιον του Θεού – οπότε και όλες οι ενέργειές του είναι ανάλογες – αμέσως ο Θεός ανταποκρίνεται. Αμέσως ο Κύριος έρχεται ως ιατρός, για να θεραπεύσει αυτόν τον αμαρτωλό, να γλυκάνει αυτόν τον άρρωστο.
Έπεσες; Να καταδεχθείς να σταθείς ενώπιον του Θεού έτσι: «Θεέ μου, εγώ νόμιζα ότι κάτι είμαι. Και τώρα βλέπω ότι πιο αποτυχημένο πλάσμα από μένα δεν υπάρχει. Αλλά καλύτερα που ήρθαν έτσι τα πράγματα, Χριστέ μου, ώστε να μην έχω καμιά αυτοδικαίωση μέσα μου. Παραδίδομαι άνευ όρων. Ξέρω πολύ καλά, Κύριε, από όσα μας έχεις πει, και μας λένε οι άγιοι, ότι ακριβώς εκείνον που είναι εντελώς ανάξιος για σωτηρία, εσύ μπορείς να τον σώσεις και τον σώζεις. Και ίσα-ίσα έναν τέτοιο ψάχνεις να βρεις, για να τον σώσεις. Έτσι αφήνομαι στα χέρια σου, Κύριε».
Να σου ζητούσε κάτι δύσκολο ο Χριστός, πώς θα το κάνεις! Αλλά να, σου ζητάει να παραδεχθείς ότι δεν είσαι τίποτε, δεν είσαι αυτό που νόμιζες ότι είσαι ή που πάσχιζες να είσαι. Ένα πλασματάκι του αμαρτωλό, άρρωστο είσαι, αλλά ο Χριστός ακριβώς σου λέει:
«Εγώ γι’ αυτό ήρθα. Δεν θα ερχόμουν στη γη, αν δεν ήσουν εσύ, ο άλλος, που με έχετε ανάγκη».
π. Συμεών Κραγιόπουλος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου