ΠΑΤΗΣΤΕ ΣΤΙΣ ΕΙΚΟΝΕΣ ΚΑΙ ΣΤΙΣ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ ΔΕΞΙΑ ΓΙΑ ΝΑ ΔΕΙΤΕ ΤΑ ΑΦΙΕΡΩΜΑΤΑ ΜΑΣ!

Πέμπτη 30 Απριλίου 2015

Η Μονή Παναγίας Κανακαριάς στο κατεχόμενο χωριό Λυθράγκωμη Αμμοχώστου

Η Λυθράγκωμη ήταν ένα μικτό ( Έλληνες και Τούρκοι ζούσαν μαζί) χωριό της επαρχίας Αμμοχώστου στη γεωγραφική περιφέρεια της Καρπασίας. Το πιο σημαντικό μνημείο της Λυθράγκωμης είναι ένα σπάνιο δείγμα της τέχνης του 6 ου αιώνα και αυτό είναι ο Ναός του μοναστηριού αφιερωμένου στην Παναγία, γνωστή ως Παναγία Κανακαριά. 

Υπάρχουν δύο εκδοχές για την παραπάνω ονομασία της Παναγίας. Σύμφωνα με την πρώτη που συνάδει προς τη λαϊκή παράδοση, ένας Σαρακινός που πέρασε κάποτε από τον Ναό τόξευσε την Παναγία στο δεξί της γόνατο κι αμέσως από την πληγή έτρεξε ζεστό αίμα ή έριξε ένα μαχαίρι πάνω στη Παναγία που βρισκόταν από έξω, πάνω στον τοίχο της εκκλησίας κι ευθύς έτρεξε αίμα. Μόλις όμως το μαχαίρι κτύπησε την εικόνα, αυτό γύρισε πίσω και καρφώθηκε στο χέρι του αλλόθρησκου, ο οποίος έσπευσε να πλύνει την πληγή σε μια πηγή. Κατόπιν προσπάθησε να καταφύγει στο γειτονικό χωριό, φωνάζοντας συνεχώς " καν, καν" που σημαίνει " αίματα, αίματα " στα Τουρκικά. Έτσι η Παναγία ονομάστηκε Κανακαριά, όμως ο Σαρακινός ξεψύχησε στο δρόμο, υποφέροντας από τους πόνους.
Σύμφωνα με άλλη εκδοχή η εκκλησία κτίστηκε από ένα μοναχογιό, έναν κανακάρη όπως λένε το μοναχοπαίδι.

 Η εκκλησία της Παναγίας είναι τρίκλιτη βασιλική με τρούλο και με νάρθηκα τρουλοτό, που χρονολογείται στην εποχή των εικονομάχων. Το μεσαίο κλίτος καταλήγει σε αψίδα ημικυκλική. Η εκκλησία κτίστηκε στα ερείπια παλαιοχριστιανικής βασιλικής, από την οποία σώζεται η αψίδα ενσωματωμένη στο Ναό. 

Ο πρώτος μικρός Ναός της Παναγίας καταστράφηκε γύρω στον 7 ο αιώνα είτε από σεισμό, είτε από πυρκαγιά και την ίδια εποχή κτίστηκε νέος ναός , μεγαλύτερος- τρίκλιτος - με πολλά κελιά γύρω και λειτούργησε ως μοναστήρι. 
Ο Ναός υπέστη πολλές αλλαγές το 12ο και το 13o αιώνα. Το 12ο αιώνα κτίστηκαν οι τοίχοι και οι αψίδες στα πλάγια κλίτη που καλύφθηκαν με καμάρες, ενώ το μεσαίο κλίτος καλύφθηκε με τρούλο, όπου τότε κτίστηκε και ο νάρθηκας. Το 13ο αιώνα ξανακτίστηκε η αψίδα και η κάμαρα του νοτίου κλίτους και τα προπύλαια στην πλευρά αυτή. Το 15ο ή 16ο αιώνα επισκευάστηκε ο τρούλος ο οποίος δέχτηκε επισκευές και στους επόμενους αιώνες.
 Ένα μυστικόπαθο αχνόφωτο τυλίγει στη διάφανη αχλή του το εσωτερικό της εκκλησίας όπου ξεχωρίζουν λίγες ξεφτισμένες τοιχογραφίες του Ιζ αιώνα μαζί με υπολείμματα από μαρμάρινες κολόνες και κιονόκρανα κορινθιακού ρυθμού εντοιχισμένα στον δυτικό νάρθηκα. Απ΄αυτές τις περίφημες άλλοτε νωπογραφίες λίγα ίχνη σώζονται από τη Γέννηση του Χριστού, όπου βλέπουμε την Παναγία γερμένη στο σπήλαιο ύστερα απ΄τον τοκετό, με το θεϊκό της βρέφος, φασκιωμένο μέσα στο λίκνο του, να το φωτίζει το άστρο της Βηθλεέμ, ενώ δύο μάγοι, καβάλα σε άσπρα άλογα, παραστέκουν εκεί κοντά. 
Θαυμαστές ακόμη θα ήταν - καθώς διαφαίνεται μέσα απ΄τα ξεφτίδια του τοίχου - οι τοιχογραφίες στον μικρό τρούλλο του Ιερού.Όμως αυτό που θεωρείται σαν το πολυτιμότερο στολίδι μέσα στο χαριτωμένο τούτο παιλαιοβυζαντινό μνημείο είναι το εξαίσιο μωσαϊκό στην αψίδα του Ιερού με την Πλατυτέρα σε τύπο «Ένθρονου Οδηγητρίας». Η Παναγία κρατεί τον μικρόν Ιησού λευκοφορεμένον στην αγκαλιά της, έχοντας τους δύο αρχαγγέλους Μιχαήλ και Γαβριήλ δεξιά και αριστερά, δυστυχώς σκεπασμένους, όπως και ένα μέρος της Παναγίας, από πλατιές επιφάνειες ασβεστοκονίαμα, γιατί το περισσότερο μέρος του εξαίσιου αυτού σε χρυσοποίκιλτες αποχρώσεις μωσαϊκού, με την κεντρική του σύνθεση και τα διακοσμητικά κυκλικά «σταθάρια» (médaillons) που πλαισιώνουν τις προτομές των Δώδεκα Αποστόλων στη μεγάλη του αψίδα, είναι μισοκαταστραμμένο. 
 Αυτά μέχρι το 1979 όταν η εκκλησία της Παναγίας της Κανακαριάς λεηλατήθηκε ολοσχερώς από τους Τούρκους . Αφαιρέθηκε ή καταστράφηκε τελείως το ψηφιδωτό του τεταρτοσφαιρίου της αψίδας του Ναού που χρονολογείται από την εποχή του Ιουστινιανού, γύρω στο 335  
Η Αρχαιολογική Υπηρεσία Κύπρου έστειλε κάποιον ξένο για να διαπιστώσει το μέγεθος της καταστροφής. Η αψίδα ήταν γυμνή. Οι Τούρκοι αρχαιοκάπηλοι κατακτητές πούλησαν το ψηφιδωτό της Παναγίας που αφαίρεσαν στο εξωτερικό, ενώ κατά την αφαίρεση καταστράφηκαν κάποια τμήματά του. Το 1989 το δικαστήριο την Ηνωμένων Πολιτειών αποφάσισε την επιστροφή των ψηφιδωτών στο νόμιμο ιδιοκτήτη τους, την Εκκλησία της Κύπρου, χαρακτηρίζοντας τα ψηφιδωτά ως κλεμμένη ιδιοκτησία, άρα σ΄αυτά δεν αποκτά τίτλο ιδιοκτησίας ο κλέφτης. με ωραίο τρόπο καταπολεμήθηκε η απληστία του βάρβαρου κατακτητή και η ασέβεια του προς την πολιτιστική μας κληρονομιά.

πηγές 1 και 2

Ελένη Μαχάνκοβα-Μια σύγχρονη μάρτυρας



Τόν περασμένο Ιούλιο μιά μικρή ομάδα μαζί με τον Επίσκοπο, αφού ακούσαμε την διήγηση γιά την Ελένη, ψάλαμε ένα τρισάγιο γιά την ψυχή της,κοντά στην θάλασσα,κάτω από τα πεύκα, μέσα στα χαλάσματα ενός παλαιοχριστιανικού ναού με ωραία ψηφιδωτά πού μόλις τα σκουπίσαμε και τα θαυμάσαμε.

Ολα τα Μικρασιατικά παράλια μαρτυρούν ζωή αιώνων μέ τήν δική μας πίστη και γλώσσα. Εκεί ηφίλη της Αννα μας διηγήθηκε τίς τελευταίες ημέρες της. Αργότερα ο ιερέας πρόσθεσε καί αυτός την μαρτυρία του. Ας αποτελέσει η σύντομη διήγησή τους το Μνημόσυνο πού οφείλουμε αυτές τίς ημέρες στήν Ελένη.

  Η Ελένη Μαχάνκοβα γεννήθηκε στην μεγαλούπολη Μπαρναούλ της Σιβηρίας στίς 18 Αυγούστου του 1977. Πήγε στην νότια Τουρκία να εργασθεί, όπως πολλοί συμπατριώτες της, στις τουριστικές εγκατασάσεις πού εκατομύρια ρώσοι επισκέπτονται κάθε χρόνο. Ηταν λογίστρια καί όμορφη. Εκεί γνωρίστηκε με έναν ντόπιο πού την παντρεύτηκε, κατά τα μουσουλμανικά έθιμα, στό τζαμί. Η οικογένειά της, στην Ρωσία, ηταν άθεη. Ο άντρας της κατόπιν την λογάριαζε μουσουλμάνα καί ήταν υπερήφανος γι' αυτήν ενώ εκείνη τον αποστρεφόταν όταν αυτός χαιρόταν ακούγοντας ότι μουσουλμάνοι φονεύουν Χριστιανούς στην Συρία. 
  Πολλές φίλες της ρωσίδες πήγαιναν τακτικά στην μοναδική Εκκλησία που λειτουργεί στην νότια Μικρασία, στην μεγάλη γειτονική τους πόλη. Η Αννα, μάλιστα, διευθύνει εκεί την χωρωδία. Αρχισε λοιπόν να εκκλησιάσεται η Ελένη, ζητώντας να μάθει πως να προσεύχεται και τι συμβαίνει κατά την θεία Λειτουργία.

  Τότε, στις 6 Ιανουαρίου του 2013, ο άνδρας της τήν κτύπησε σοβαρά και εκείνη έφυγε από το σπίτι καί πήγε καί έμεινε στην Αννα. Μαζί πήγαιναν στην Εκκλησία και τότε ένοιωσε μιά αλλαγή μέσα της ενώ στεναχωριόταν που δεν ήταν βαπτισμένη. Θαύμαζε την αγάπη που της έδειχναν ο ιερέας καί οι ενορίτες. Εβλεπε πιά διαφορετικά όσους δεν ηταν χριστιανοί χωρις να τούς μισεί. Η Αννα της πρότεινε να βαπτισθεί καί το δέχθηκε. Ο ιερέας της έδωσε οδηγίες γιά το πως να εκκλησιάζεται, πως να προσεύχεται καί της ώρισε να διαβάζει το Ευαγγέλιο. Μέ τις φιλενάδες της συζητούσαν πολύ γιά την πίστη, τούς άγιους μάρτυρες καί τα άκουγε όλα προσεκτικά. Μετά ταξίδεψε στην Ρωσία όπου έμεινε δύο εβδομάδες στην οικογένειά της. Πήγαινε καί εκεί στήν Εκκλησία από όπου αγόρασε καί έφερε μαζί της μικρές εικόνες. Παραπονέθηκε στούς γονείς της γιατί δεν την βάπτισαν.Η μητέρα της της είπε ότι αυτοί έζησαν ως άθεοι αλλά εκείνη να βαπτισθεί αφού το θέλει. Μάλιστα της έδωσε ένα μενταγιόν με τήν εικόνα τού αγίου Σεραφείμ τού Σαρώφ.

  Στίς 8 Μαρτίου τού 2013 επέστρεψε καί έμεινε στό σπίτι της Αννας. Την επόμενη ημέρα πηγαίνοντας στήν δουλειά συνάντησε τόν άνδρα της. Είδε το μενταγιόν καί την ρώτησε: 
"Άλλαξες τήν πίστη σου;" 
Εκείνη τού απάντησε: "ναί". 
Αυτός άρχισε τότε να την προσβάλει καί να βλασφημεί επειδη πρόδωσε τον Αλλάχ. Το είπε στούς φίλους του και εκείνοι τού απήντησαν:"Νομίζεις ότι ένας γάμος στο τζαμί την έκανε μουσουλμάνα;" 
Ο άντρας της άρχισε να την συναντά κάθε ημέρα μετά την δουλειά,ή να της τηλεφωνεί, καί να απειλεί ότι θα την σκοτώσει. Η Αννα της εξέφρασε τήν χαρά της που ομολογεί τόν Χριστό αλλά της είπε ότι είναι επικίνδυνο. Εκείνες τις ημέρες διάβαζε τον βίο της αγίας Ματρόνας καί μαζί με την Αννα έπιναν κάθε πρωί αγιασμό.Εβλεπε τακτικά τον ιερέα, ήταν η εβδομάδα της Τυρινής καί επρόκειτο να βαπτισθεί το Πάσχα. 

Το πρωί της 15ης Μαρτίου διηγήθηκε στην Αννα το όνειρο πού είδε την νύκτα: Πίσω από ένα μεγάλο ανοικτό παράθυρο στεκόταν ένας άνθρωπος με πολύ αγαθό καί όμορφο βλέμμα. Πλησίασε η Ελένη καί είδε πλάι του πολλά όμορφα ζώα καί πίσω την θάλασσα. Τής είπε ότι όλλα αυτά τού ανάκουν καί αυτός τά δημιούργησε. Στην συνέχεια άνοιξε τα χέρια του λέγοντάς της: "Ελα σε μένα κόρη μου".Την αγκάλιασε καί της έδωσε την ειρήνη του καί εκείνη ησύχασε γιατί ο άνδρας της την είχε απειλήσει το βράδυ στο τηλέφωνο και φοβόταν να πάει στην δουλειά της.

 Η Αννα μας διηγήθηκε οτι προσευχήθηκαν, ήπιαν αγιασμό καί η Ελένη έφυγε κάνοντας τόν σταυρό της.Στίς 3,00 τηλεφώνησε στην Αννα ότι ο άνδρας της της έστειλε ένα μύνημα σάν να μην συμβαίνει τίποτε. Αργότερα στην ανηψιά του άνδρα της είπε ότι εκείνος της ζήτησε να συναντηθούν καί πηγαίνει να τον συναντήσει. " Οτι είναι να γίνει ας γίνει",είπε. Αυτά ήταν τα τελευταία της λόγια .Εκείνος την δέχθηκε στο σπίτι καί με ένα μαζαίρι την έσφαξε. Στην αστυνομία δήλωσε: "Αυτό είχα να προσφέρω στον Αλλαχ".
Η Ελένη ετάφη στην γεννέτειρά της ,στην Ρωσία. Ας είναι αιωνία η μνήμη της μαζί με όλους τους Νεομάρτυρες.
Ιερομόναχος Θεολόγος


Τετάρτη 29 Απριλίου 2015

Άγιος Νεκτάριος της Όπτινα(+29 Απριλίου 1928)

Αποτέλεσμα εικόνας για saint nektarios οπτινα
Ο Όσιος Νεκτάριος της Όπτινα, κατά κόσμον Νικόλαος Τύχωνωφ, γεννήθηκε το 1853  στην πόλη Γιελέτς της επαρχίας Οριόλ, από γονείς ευσεβείς και φιλόθεους, τον Βασίλειο και την Ελένη. Όταν ο Νικόλαος ήταν επτά ετών, έχασε τον πατέρα του. Λίγο πριν το θάνατό του, ευλόγησε τον υιό του με την εικόνα του Αγίου Νικολάου αναθέτοντας το παιδί του στην κηδεμονία του μεγάλου αυτού Αγίου. Ο μελλοντικός Στάρετς δεν αποχωρίσθηκε την εικόνα αυτή σε ολόκληρη την ζωή του. Εκτός από τον Νικόλαο η μητέρα του είχε και άλλα μικρότερα τέκνα, τα οποία πέθαναν πρόωρα από πείνα και ασθένειες.
Αποτέλεσμα εικόνας για saint nektarios οπτινα
Ο μικρός Νικόλαος είχε θερμή καρδιακή σχέση με την μητέρα του. Οι προσευχές της και η αυστηρή ανατροφή, που του έδωσε, τον προστάτευαν από πειρασμούς και συμφορές. Σιγά - σιγά μεγάλωνε και έγινε πράος, ήσυχος και ευλαβής, έξυπνος και φιλομαθής. Λόγω της μεγάλης φτώχειας της οικογένειάς του αναγκάσθηκε να φοιτήσει όχι στο δημόσιο σχολείο, αλλά στο ενοριακό σχολείο του χωριού του, όπου φοιτούσαν οι άποροι. Εκεί λοιπόν έμαθε να διαβάζει, να γράφει, να μετράει και να μελετά το νόμο του Θεού.
Όταν έγινε ένδεκα ετών, εργάσθηκε στο κατάστημα του πλούσιου εμπόρου Χάμωφ. Λίγο αργότερα, ενώ ο Νικόλαος ήταν ακόμη πολύ νέος, η μητέρα του πέθανε και έτσι έμεινε πια παντελώς ορφανός. Έζησε για εννέα χρόνια στο σπίτι του εμπόρου. Στις ελεύθερες ώρες του μελετούσε πνευματικά βιβλία και πήγαινε στην εκκλησία. Τον διέκρινε η πραότητα, η μετριοφροσύνη και η καθαρότητα της καρδιάς.

Εκείνο τον καιρό ζούσε στην Γιελέτς μια σχεδόν εκατοντάχρονη μοναχή, η μάτιουσκα Θεοδώρα, πνευματική θυγατέρα του Οσίου Τύχωνος του Ζαντόνσκ (τιμάται 13 Αυγούστου). Οι κάτοικοι της Γιελέτς είχαν την ευλαβή συνήθεια να την συμβουλεύονται σε όλες τις σημαντικές αποφάσεις τους. Ο εργοδότης, λοιπόν, του Νικολάου, που πληροφορήθηκε ότι του ετοίμαζαν ένα προξενιό, τον έστειλε σε αυτήν να πάρει ευλογία για το γάμο. Η γερόντισσα του είπε: «Παιδί μου, πήγαινε στην Όπτινα στον Στάρετς Ιλαρίωνα και αυτός θα σου πει τι θα κάνεις». Έτσι ο Νικόλαος πήρε το δρόμο για την Όπτινα, που βρισκόταν σχετικά κοντά στη γενέτειρά του και ήταν τότε ήδη ξακουστή σε όλη τη Ρωσία.

Ο Στάρετς Ιλαρίων του συνέστησε να επισκεφθεί τον Στάρετς Αμβρόσιο. Ο Γέροντας τον δέχθηκε και μίλησε μαζί του για δύο ώρες. Μετά από αυτή τη συνομιλία η ζωή του Νικολάου άλλαξε ξαφνικά. Κατ' οικονομίαν Θεού ανακάλυψε την πραγματική του κλίση.

Ο Νικόλαος εκτελούσε κάθε διακόνημα με πολλή υπακοή, ταπείνωση και ζήλο. Όταν αργότερα ο Στάρετς, επαναλάμβανε το αποστολικό παράγγελμα: «Πείθεσθε τοις ηγουμένοις υμών και υπείκετε. Αυτοί γαρ αγρυπνούσιν υπέρ των ψυχών υμών ως λόγον αποδώσοντες. Ίνα μετά χαράς τούτο ποιώσι και μη στενάζοντες. Αλυσιτελές γαρ υμίν τούτο. (Να πειθαρχείτε και να υπακούετε στους ηγουμένους σας. Γιατί αυτοί αγρυπνούν χάριν των ψυχών σας, επειδή θα αποδώσουν λόγο στον Θεό για εσάς. Ώστε αυτό να το κάνουν με χαρά και όχι αναστενάζοντας. Διότι αυτό θα είναι επιζήμιο για εσάς)».

Στις 3 Απριλίου 1876  εκάρη ρασοφόρος μοναχός. Μετά ένδεκα χρόνια, στις 14 Μαρτίου 1887, Δ' Κυριακή των Νηστειών, εκάρη μικρόσχημος και έλαβε το όνομα Νεκτάριος, προς τιμήν του Οσίου Νεκταρίου της Λαύρας του Κιέβου 

Η είσοδός του στο αγγελικό τάγμα των μοναχών του έφερε μεγάλη χαρά. Σε προχωρημένη ηλικία θυμόταν: «Επί ένα ολόκληρο χρόνο ένοιωθα σα να είχα φτερά στους ώμους μου».
Όσο περισσότερο ανέβαινε την πνευματική κλίμακα, τόσο κατώτερο από ταπεινοφροσύνη θεωρούσε τον εαυτό του, τόσο περισσότερο αισθανόταν την αναξιότητά του.
Οι Γέροντες, που έβλεπαν την πνευματική προκοπή του, αποφάσισαν την χειροτονία του σε διάκονο, που έγινε στις 19 Ιανουαρίου 1894  από τον Επίσκοπο Ανατόλιο και εις πρεσβύτερον στις 21 Οκτωβρίου 1898  από τον Επίσκοπο της Καλούγκα Μακάριο.

Ο Όσιος Νεκτάριος δίδασκε στα πνευματικά του παιδιά την ταπείνωση και την υπομονή, περισσότερο από όλες τις αρετές. Για την κάθαρση της ψυχής του ανθρώπου δίδασκε πως επιτυγχάνεται με την προσευχή, όταν ικετεύεις τον Θεό λέγοντας «Πατέρα μου και Κύριε της ψυχής μου, ελέησόν με», ο Θεός καθαρίζει την ψυχή σου από την αμαρτία και την κάνει νύμφη Κυρίου και αδελφή του Λόγου. 

Πράγματι ο Όσιος δίδασκε σε όλους την προσευχή και ιδιαίτερα την ευχή του Ιησού. Μάλιστα, όταν πλησίαζε η σοβιετική λαίλαπα, τόνιζε στα πνευματικά του παιδιά: «σε αυτές τις έσχατες ημέρες είναι καιρός για προσευχή. Κατά την διάρκεια της εργασίας σας να λέτε συνεχώς την ευχή του Ιησού. Στην αρχή με τα χείλη, μετά με το νου και ύστερα θα εισχωρήσει μέσα στην καρδιά σας».

Επί αρκετά χρόνια, μετά την επικράτηση της Οκτωβριανής επαναστάσεως, η Όπτινα υπέμεινε με γενναιότητα όλες τις δοκιμασίες, αλλά οι μέρες της αγίας μονής ήταν πια μετρημένες. Την Κυριακή των Βαΐων του 1923  η Όπτινα έκλεισε οριστικά.

 Ο Όσιος Νεκτάριος σνελήφθη και φυλακίσθηκε στο αρτοποιείο της μονής, που είχε μετατραπεί σε φυλακή. Λίγες ημέρες μετά οδηγήθηκε στην φυλακή του Κοζέλσκ και καταδικάσθηκε χωρίς δίκη σε θάνατο διά τουφεκισμού. Μετά από διαμαρτυρίες ο Όσιος απελευθερώθηκε στις 17 Απριλίου και έζησε ως εξόριστος σε αγρόκτημα του Πλόχινο. 
Αργότερα, με διαταγή των αρχών του καθεστώτος, εξορίζεται πιο μακριά, στο χωριό Χόλμισι της επαρχίας Μπριάνσκ. Εκεί δεχόταν τους επισκέπτες και πλήθος επιστολών από απλούς ανθρώπους, αλλά και από μεγάλους ιεράρχες. Ο Άγιος Πατριάρχης Τύχων τον συμβουλευόταν διά μέσου έμπιστων ανθρώπων. Ο Άγιος Θεός είχε δωρίσει στον Όσιο το διορατικό χάρισμα. Έτσι όλοι τον εμπιστεύονταν και έκαναν υπακοή στον λόγο του.

Ο Όσιος Νεκτάριος κοιμήθηκε, μετά από ασθένεια, το 1928 . Η είδηση της κοιμήσεώς του διαδόθηκε αστραπιαία. Χιλιάδες πιστοί άρχισαν να συρρέουν συνεχώς από διάφορες πόλεις στο Χόλμισι.
Το 1935,κλέφτες έσκαψαν τον τάφο του Οσίου ψάχνοντας για πολύτιμα αντικείμενα. Έβγαλαν έξω από τον τάφο το φέρετρο, έσπασαν το κάλυμμα και αφού έψαξαν και δεν βρήκαν τίποτε, παράτησαν το ανοιχτό φέρετρο μαζί με το λείψανο του Οσίου στηριγμένο σε ένα δένδρο.


 Μια ομάδα από εργάτες, που δούλευαν δίπλα στα αγροκτήματα, έτρεξαν στο κοιμητήριο και είδαν έκπληκτοι πως ο Όσιος ήταν εκεί άφθαρτος, επτά ολόκληρα χρόνια μετά την κοίμηση και την ταφή του. Το δέρμα του είχε το χρώμα του κεριού και τα χέρια του ήταν ευλύγιστα και μαλακά.
 Μια γυναίκα έφερε λευκό μεταξωτό ύφασμα και κάλυψε το πρόσωπό του. Έπειτα έκλεισαν το φέρετρο και ενταφίασαν τον Όσιο ψάλλοντας Τρισάγιο. Στις 16 Ιουλίου 1989  πραγματοποιήθηκε η ανακομιδή του τιμίου λειψάνου του Οσίου και η επιστροφή του στην Όπτινα.

Όταν το τέλος πλησιάζει: ασθενείς, συγγενείς, πίστη στο Θεό…



Όταν ο ασθενής πάσχει από ανίατη νόσο και όταν τα περιθώρια επιβίωσης έχουν πια στενέψει, εντύπωση προκαλεί ότι σχεδόν κανείς δεν χάνει την πίστη του στο Θεό. 
Η νοσηλεύτρεια MSc Δώρα Παππά, προϊσταμένη της χειρουργικής κλινικής του Γενικού Ογκολογικού Νοσοκομείου "Άγιοι Ανάργυροι", καταθέτει την εμπειρία της από σχετική έρευνα που διεξήγαγε, αλλά και από την καθημερινή επαφή με ασθενείς και συγγενείς ασθενών τελευταίου σταδίου.

Τρίτη 28 Απριλίου 2015

Ο ΘΕΟΣ ΓΝΩΡΙΖΕΙ ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΠΡΟΟΡΙΖΕΙ

 Αγίου Πορφυρίου του Καυσοκαλυβίτου
Είναι ασύλληπτη η γνώση του Θεού απ’ το δικό μας νου. Είναι άπειρη, περιλαμβάνει όλα τα όντα, ορατά και αόρατα, έσχατα και αρχαία. Τα γνωρίζει ο Θεός όλα με ακρίβεια, σε όλο το βάθος και το πλάτος τους. Ο Κύριος γνωρίζει εμάς, πριν γνωρίσομε εμείς τον εαυτό μας.
Γνωρίζει τις διαθέσεις μας και την παραμικρή μας σκέψη, τους λογισμούς, τις αποφάσεις μας, πριν να τις πάρομε. Αλλά και προ της συλλήψεώς μας και προ καταβολής κόσμου μας γνώριζε καλά. Γι΄αυτό ο Δαβίδ θαυμάζει και φωνάζει: «Κύριε, εδοκίμασάς με και έγνως με …»

 Το Πνεύμα το Άγιον εισχωρεί παντού. Γιαυτό εκείνος που εμφορείται υπό του Αγίου Πνεύματος έχει και αυτός τη γνώση του Θεού. Γνωρίζει το παρελθόν, το παρόν, το μέλλον. Του τα φανερώνει το Άγιον Πνεύμα. Τίποτα δεν είναι άγνωστο στον Θεό απ’ τις πράξεις μας, αλλά γράφονται όλα. Γράφονται κι όμως δεν γράφονται. Γεννιούνται και υπάρχουn, αλλά δεν γεννιούνται. Αυτό που ξέρετε εσείς τώρα, το ξέρει ο Θεός προ καταβολής κόσμου. Σας θυμίζω αυτό που λέει ο άγιος Συμεών ο Νέος Θεολόγος στην Ευχή προ της Θείας Μεταλήψεως. Ακούστε: «Το μεν ακατέργαστόν μου έγνωσαν οι οφθαλμοί Σου· επί το βιβλίον δε Σου και τα μήπω πεπραγμένα γεγραμμένα Σοι τυγχάνει».

 Αυτά τα λόγια κάποιοι τα παρεξηγούν και τα μπερδεύουν. «Αφού ο Θεός τα έχει όλα γραμμένα, έχομε μοίρα, λένε, έχομε τύχη, έχομε πεπρωμένο. Άρα ήταν γραμμένο και πεπρωμένο να κάνεις, για παράδειγμα, φόνο· σε είχε προορίσει γι’ αυτό ο Θεός». Θα μου πεις: «Αν είναι γραμμένο ότι εγώ επρόκειτο να σκοτώσω εσένα, είμαι εγώ υπεύθυνος ή ανεύθυνος; Αφού και τα «μήπω πεπραγμένα γεγραμμένα Σοι τυγχάνει», γιατί να είμαστε υπεύθυνοι οι άνθρωποι; Τώρα πες μου εσύ, που λέεις ότι ο Θεός είναι αγαθός, γιατί το έγραφε και δεν με απέτρεπε να το κάνω;».

Ζωή υπό το βάρος των αναμνήσεων(Γενοκτονία Αρμενίων)

Ρεπορτάζ: ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ
ΕΡΕΒΑΝ- ΑΠΟΣΤΟΛΗ. Στην πόλη Μετσαμόρ, σε μια μουντή πεδιάδα 36 χιλιόμετρα δυτικά της πρωτεύουσας της Αρμενίας Ερεβάν, είναι εύκολο να χαθείς. Ολα εδώ μοιάζουν ίδια. Τα ανώνυμα σοκάκια και τα ομοιόμορφα σοβιετικού τύπου μπλοκ πολυκατοικιών δεν προσφέρονται ως σημεία αναφοράς. Σε ένα μικρό διαμέρισμα σαν όλα τα άλλα όμως κρύβεται μια μοναδική ιστορία. Εκεί περνά τις μέρες της, σε έναν καναπέ με μια φλοκάτη κρεμασμένη στον τοίχο πίσω της, η Αρσαλουΐς Μουραντιάν. Μια μικρόσωμη γυναίκα με αδύναμα χέρια και σταφιδιασμένο πρόσωπο. Μια από τους τελευταίους επιζήσαντες της γενοκτονίας των Αρμενίων.
Το διαβατήριό της γράφει ως έτος γέννησης το 1912 και τόπο την Τουρκία. Σήμερα, στα 103 της χρόνια η επικοινωνία είναι δύσκολη. Χρειάζεται διπλή μετάφραση στα αρμενικά για να γίνει κατανοητή η διάλεκτος που χρησιμοποιεί.
«Τίποτα δεν πήραμε μαζί μας», λέει η Μουραντιάν για τον εκτοπισμό της οικογένειάς της το 1918 από τα εδάφη της οθωμανικής αυτοκρατορίας. «Ολα έμειναν πίσω. Μόνο όποιος μπόρεσε πήρε και τα παιδιά του».
Τα θύματα της αρμενικής γενοκτονίας από τις σφαγές και τους διωγμούς εκτιμάται ότι ξεπέρασαν το ένα εκατομμύριο. Σήμερα, δύο ημέρες μετά τη συμπλήρωση της 100ης επετείου μνήμης (στις 24 Απριλίου), το ζήτημα της αναγνώρισης των εκτελέσεων χιλιάδων ανθρώπων αλλά και της καταστροφής και λεηλασίας των περιουσιών τους καθορίζει όχι μόνο τη διπλωματική ατζέντα μιας χώρας, αλλά και το θυμικό ενός ολόκληρου λαού και της διασποράς του.

Τί είναι η βλασφημία κατά του Αγίου Πνεύματος;

Απάντηση του Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς

Διαβάζεις στο ευαγγέλιο τα λόγια του Χριστού: «Πάντα αφεθήσεται τοις υιοίς των ανθρώπων τα αμαρτήματα και αι βλασφημήσωσιν, ος δ’ αν βλασφησμήση εις το Πνεύμα το Άγιον ουκ έχει άφεσιν εις τον αιώνα, αλλά ένοχος εστίν αιωνίου κρίσεως» (Μαρκ.γ’ 28-29).

Με ρωτάς λοιπόν : Ποια είναι η βλασφημία αυτή εναντίον του Αγίου Πνεύματος;
Είναι η βλασφημία εναντίον της αλήθειας και της ζωής που προέρχεται από το Άγιο Πνεύμα. Ο άπιστος που μισεί και απορρίπτει την αλήθεια του Θεού, βλασφημεί εναντίον του Αγίου Πνεύματος. Το Άγιο Πνεύμα ονομάζεται Πνεύμα της Αληθείας και Ζωής Χορηγός.
 Στο κατά Ιωάννην ευαγγέλιο διαβάζουμε πως ο Κύριος τρεις φορές ονόμασε το Άγιο Πνεύμα, Πνεύμα Αληθείας (δι’ 26,ιε’ 26,ιστ’ 13). Όποιος απορρίπτει και περιπαίζει την αλήθεια, αρνείται και περιπαίζει το Άγιο Πνεύμα, αρνείται και περιπαίζει το Θεό, που είναι πνεύμα και αλήθεια. Και ρωτάς γιατί δεν μπορεί να συγχωρεθεί η αμαρτία αυτή;
Κοίταξε, το Ζακχαίος συγχωρέθηκε για την απληστία του στα χρήματα. Η αμαρτωλή γυναίκα για τα σαρκικά της αμαρτήματα. Ο ληστής στο σταυρό για τις ληστείες και τα εγκλήματά του. Και πολλοί άλλοι για διάφορα αμαρτήματα.

Γιατί τότε η άρνηση της αλήθειας, η απιστία και ο εμπαιγμός του Αγίου Πνεύματος δε συγχωρούνται;
Επειδή στην πρώτη περίπτωση έχουμε ντροπή και μετάνοια, στη δεύτερη όμως δεν έχουμε τίποτα. Στην πρώτη περίπτωση ο άνθρωπος, αν και βρίσκεται ακόμα στην αμαρτία, εξακολουθεί να έχει δεσμό με το Θεό, τρέχει κοντά Του με ντροπή και φόβο. Στην δεύτερη περίπτωση όλοι οι δεσμοί με το Θεό έχουν αποκοπεί, ο άπιστος άνθρωπος έχει απομακρυνθεί από το Θεό απόλυτα, αιώνια. Στην πρώτη περίπτωση υπάρχει ανθρώπινη αδυναμία, στη δεύτερη επιμονή. Στην πρώτη η ψυχή ταξιδεύει στο σκοτάδι, μα νοσταλγεί τουλάχιστον τον Θεό. Στην δεύτερη η ψυχή ταξιδεύει στο σκοτάδι και πιστεύει το σκοτάδι για φως.

Όταν ο άνθρωπος δε διαθέτει ένα μικρό κομμάτι θέλησης για να σώσει τον εαυτό του, ο Θεός δεν το σώζει βιαίως.

Η δεύτερη βλασφημία κατά του Αγίου Πνεύματος είναι το μίσος για τη ζωή, η αυτοκτονία. Το Άγιο Πνεύμα είναι ο Χορηγός της Ζωής. Όταν ο άνθρωπος δέχεται τη ζωή από το Χορηγό της Ζωής χωρίς να γνωρίζει από ποιον έλαβε το δώρο αυτό και γι’ αυτό δεν τον ευχαριστεί, μπορεί να συγχωρεθεί. Ακόμα και αν κάποιος δέχεται τη ζωή από το Πνεύμα της Ζωής και γνωρίζει από ποιον έλαβε αυτό το ακριβό και πολύτιμο δώρο, αλλά συνεχίζει αν μη τον ευχαριστεί, θα μπορούσε και πάλι να συγχωρεθεί.
Όταν όμως κάποιος δέχεται τη ζωή από το Πνεύμα της Ζωής και από άγνοια το απορρίπτει, τότε δεν θα του συγχωρεθεί ούτε σ’ αυτή τη ζωή ούτε στην άλλη.
Για να το καταλάβουμε αυτό πρέπει πρώτα να κατανοήσουμε τι σημαίνει συγχώρεση. Το να συγχωρέσεις έναν αμαρτωλό σημαίνει ν’ αναγεννήσεις τη ζωή του, να του ξαναδώσεις ζωή. Όταν αυτός όμως δεν επιθυμεί τη ζωή και ταυτόχρονα μισεί και αγνοεί τη ζωή, ο Θεός δεν έχει τίποτα άλλο να του δώσει. Γι’ αυτό και διαγράφεται από το Βιβλίο της Ζωής.

Κάνε προσευχή στο Θεό να προστατέψει εσένα και τους δικού σου από τις ασυγχώρητες αυτές αμαρτίες, που σηματοδοτούν την παράφρονα ανταρσία των πλασμάτων εναντίον του Δημιουργού.

Από το βιβλίο του Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς''Η τραγωδία της Πίστεως''

" Ένθρονος Χριστός " στην Αγία Σοφία

ΣΤΗ ΝΟΤΙΑ ΠΛΕΥΡΑ ΤΟΥ ΓΥΝΑΙΚΩΝΙΤΗ
ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ Η ΨΗΦΙΔΩΤΗ ΕΙΚΟΝΑ ΤΟΥ ΕΝΘΡΟΝΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ (1044).
ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ  "ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΕΝ ΧΡΙΣΤΩ ΤΩ ΘΕΩ
ΑΥΤΟΚΡΑΤΩΡ ΠΙΣΤΟΣ ΒΑΣΙΛΕΥΣ ΤΩΝ ΡΩΜΑΙΩΝ ΜΟΝΟΜΑΧΟΣ".
ΔΕΞΙΑ Η ΣΥΖΥΓΟΣ ΤΟΥ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ Θ΄  "ΖΩΗ Η ΕΥΣΕΒΕΣΤΑΤΗ ΑΥΓΟΥΣΤΑ"

Ο Κωνσταντίνος Θ` ο Μονομάχος (1042-1055)
πλούτισε την εκκλησία της Αγίας Σοφίας
με πολλά έργα και αφιερώματα

Δευτέρα 27 Απριλίου 2015

«Δάσκαλε, ποια είναι η διαφορά ανάμεσα στον Παράδεισο και στην Κόλαση;»

Κάποιος μαθητής ρώτησε τον δάσκαλο του:
«Δάσκαλε, ποια είναι η διαφορά ανάμεσα στον Παράδεισο και στην Κόλαση;»
Ο δάσκαλος του απάντησε:
«Πολύ μικρή κι ωστόσο, έχει μεγάλες συνέπειες. Έλα να σου δείξω την Κόλαση».
Μπήκαν σε ένα δωμάτιο, όπου μια ομάδα ανθρώπων καθόταν γύρω από μια μεγάλη χύτρα με ρύζι.
Όλοι ήταν πεινασμένοι και απελπισμένοι καθένας είχε από ένα κουτάλι που το κρατούσε από την άκρη με προσοχή κι έφτανε ως τη χύτρα.
Κάθε κουτάλι, όμως, είχε τόσο μακρύ χερούλι, που δεν μπορούσαν να το φέρουν στο στόμα.
Η απελπισία και η ταλαιπωρία ήταν φοβερή.


«Έλα» είπε ο δάσκαλος λίγο μετά. «Τώρα θα σου δείξω τον Παράδεισο».
Μπήκαν σε ένα άλλο δωμάτιο, πανομοιότυπο με το πρώτο υπήρχε η χύτρα του ρυζιού, η ομάδα ανθρώπων, τα ίδια μακριά κουτάλια, όμως εκεί όλοι ήταν ευτυχισμένοι και χορτάτοι.
«Δεν καταλαβαίνω» είπε ο μαθητής. «Γιατί είναι τόσο ευτυχισμένοι εδώ ενώ στο άλλο δωμάτιο είναι τόσο δυστυχισμένοι, τη στιγμή που όλα είναι ίδια;»
«Δεν το κατάλαβες;», χαμογέλασε ο δάσκαλος.
«Καθώς τα κουτάλια έχουν μακριά χερούλια και δεν μπορούν να φέρνουν το φαγητό στο στόμα τους, εδώ έμαθαν όλοι να ταΐζουν ο ένας τον άλλον».

Ξέρετε γιατί διαβάζουμε τα μαρτύρια των Αγίων;

Για να ίδούμε, τι τραβούν οι Άγιοι.
Κι όταν λέμε τα Μαρτύρια του καθενός, οι Άγιοι χαίρονται, όχι χαίρονται και καμαρώνουν εγωιστικά. 

Χαίρονται, ξέρετε γιατί; Έν Κυρίω.
Χαίρονται, που μπόρεσαν, με τη χάρη Του, και Μαρτύρησαν και υπέστησαν δεινά για τ Ονομα Του.
Κι όταν τα λέμε, χαίρονται οι Άγιοι. Αγάλλονται και λέν: Δόξα να χεις, Χριστούλη μου, που μας βοήθησες και Μαρτυρήσαμε για το Όνομα σου, είσαι μεγάλος ,είσαι σπουδαίος, είσαι δυνατός.


Γι αυτό λέει ο Παύλος ο μέγας: Ο καυχώμενος, εν Κυρίω καυχάσθω.
Λοιπόν γι αυτό τα λέμε εδώ και χαίρονται οι Άγιοι.
Κι όταν θυμιάζομε το εικόνισμα τους, κι όταν βάζομε κεράκι, κι όταν ο,τιδήποτε άλλο κάνομε και τους τιμάμε, τους σκεπτόμεθα και τους επικαλούμεθα, ξέρετε τι χαρά κάνουν; Είναι τ αδέλφια μας, που πήγαν στον ουρανό και περιμένουν κι εμάς.

Δεν άνοιξε ο παράδεισος. Περιμένουν όλοι οι Άγιοι και οι μάρτυρες κι οι ασκηταί και οι υπόλοιποι, περιμένουν εμάς, γιατί; για να λάβομε όλοι μαζί τον αιώνιο μισθό μας είναι οικογένεια οι Άγιοι οικογένεια η Εκκλησία.
Περιμένουν εμάς!
Οπως ενας πατέρας και μάνα, πό χουν στείλει τα παιδιά τους στον πόλεμο, και γυρίζουν τα παιδιά, ένα- ένα, περιμένουν να ρθει και το τελευταίο, για να κάνουν το συμπόσιο της χαράς και της συναντήσεως και της διασώσεως έτσι.
Κι όταν Έχουμε πόνους, αρρώστειες, δεινά, ή "τάς διοκλητιανούς" των ανιάτων νόσους, ας σκεπτόμεθα τους Αγίους. 

Ξέρετε τι κάνουν αυτοί τότε; μας επισκέπτονται.
Σκέπτομαι και επισκέπτομαι, είναι μαζί. Το επι τα συνδέει και τι; μας παίρνουν τον πόνο, μας δίνουν υπομονή και μας προσφέρουν δύναμη.

Ένα απόσπασμα από το βιβλίο του πατρός Ανανίου Κουστένη, "Εαρινό Συναξάρι Α΄"
http://ahdoni.blogspot.gr/

Κυριακή 26 Απριλίου 2015

Ο δίκαιος Πέτρος ο αγρότης

  Εδώ θ᾿ ἀφηγηθοῦμε μιὰ σύντομη ἱστορία,γιὰ τὸν βίο ἑνὸς νέου (Ρώσου) χωρικοῦ. ῏Ηταν ἁγνός,ἐργαζόταν σκληρὰ κι ἤθελε ν᾿ ἀφιερωθεῖ ὁλοκληρωτικὰ στὸ Θεό. ῞Ομως δὲν ἔμελλε νὰ πραγματώσει τὴν ἐπιθυμία του,ἀλλὰ νὰ ζήσει στὸν κόσμο ἐνάρετα,τηρώντας τὶς ἐντολὲς τοῦ Θεοῦ.Κι ὁ Κύριος τὸν βοήθησε νὰ σώσει τὴν ψυχή του῾Ο βίος του δὲν εἶναι μιὰ ἐξαιρετικὰ ἀσυνήθιστη περίπτωση.Τέτοιοι ἄνθρωποι,δόξα τῷ Θεῷ,ὑπῆρχαν πολλοὶ στὴ ρωσικὴ γῆ.Εἶναι ὅμως πολὺ παρήγορο νὰ ᾿χουμε κατὰ νοῦ τέτοιους ψυχωφελεῖς βίους.

  Πρὸς τὸ τέλος τῆς δεκαετίας τοῦ 1850,ἕνα μεγάλος ᾿Ασκητής,ὁ π. ῾Ησαΐας (μετέπειτα μεγαλόσχημος ᾿Ιγνάτιος),ἀναβίωσε τὸ ᾿Ερημητήριο τοῦ ῾Αγίου Νικηφόρου,στὴν ἐπισκοπὴ τοῦ ῎Ολονετς.

῞Ενας ἀπὸ τοὺς κυριότερους βοηθούς του ἦταν ὁ Μοναχὸς Γεράσιμος. Καταγόταν ἀπὸ τὸ χωριὸ Μπλίτοβο τῆς περιοχῆς τοῦ Νόβγκοροντ,τῆς εὐρύτερης περιφέρειας τῆς Νέας Λάντογκα τοῦ Προύσιν.῞Οταν ὁ π. Γεράσιμος ἔφυγε,ἄφησε πίσω στὸ σπίτι του δυὸ ἀδελφούς.Οἱ δικοί του ἦταν χωρικοὶ καὶ πολὺ εὐλαβεῖς ἄνθρωποι.Διατηροῦσαν στενὲς σχέσεις μὲ τοὺς διάφορους ᾿Ερημίτες ποὺ ἀσκήτευαν στὰ δάση καὶ μὲ τοὺς Μοναχοὺς τοῦ ᾿Ερημητηρίου τοῦ ῾Αγίου Νικηφόρου.῞Ενας ἀπὸ τοὺς ἀδελφούς του ὁ Σέργιος,ἐπισκεπτόταν συχνὰ τὸ ᾿Ερημητήριο μαζὶ μὲ τοὺς γιούς του κι ἔμεναν ἐκεῖ ἀρκετὸ διάστημα.

 Ο Πέτρος,ὁ μεγαλύτερος ἀπὸ τοὺς γιούς του,ἀγάπησε πολὺ τὴ μοναχικὴ ζωή.῞Οπως ὁ θεῖος του,ἤθελε κι αὐτὸς νὰ γίνει Μοναχός.῎Εκανε τὸ ξεκίνημά του στὸ ᾿Ερημητήριο σὰν ἐργάτης,«γιὰ τὴ χάρη τοῦ Θεοῦ».Αὐτὴ ἡ φράση λεγόταν γιὰ τοὺς προσκυνητὲς ποὺ ἤθελαν νὰ ὑπηρετήσουν τὸ Θεὸ κι ἔμεναν στὸ Μοναστήρι κάποιο ἀκαθόριστο διάστημα,γιὰ νὰ ἐργαστοῦν ἐκεῖ ἀμισθὶ σὰν ἐργάτες,«γιὰ τὴ χάρη τοῦ Θεοῦ».῾

Η «Ορθόδοξη»αμνηστία της ομοφυλοφιλίας

Του π.Αντωνίου Χρήστου

Μετά λύπης μας βλέπουμε μέσα σε ένα πνεύμα νεωτερικής,ορθολογιστικής θεολογίας, την προσπάθεια να αμνηστευθεί και εξωραϊστεί το πάθος της ομοφυλοφιλίας ούτως ώστε να προβάλλεται πλέον αυτή όχι ως αμαρτία, πάθος και ψυχιατρικό πρόβλημα αλλά ώς τάση, κατάσταση, φυσικό ιδίωμα που δεν έχει να κάνει με την επιλογή του ανθρώπου.

Στο νέο Βιβλίο
"ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΖΩΗ ΚΑΙ ΣΕΞΟΥΑΛΙΚΕΣ ΣΧΕΣΕΙΣ. εκδ. "εν πλώ"
στα κείμενα Του π.Βασ.Θερμού ως επί το πλείστον (ΟΜΟΦΥΛΟΦΙΛΙΑ, ΕΝΑ "ΑΣΥΜΜΕΤΡΟ" ΠΡΟΒΛΗΜΑ σελ. 149-179
και του π.Βασ. Χαβάτζα "ΣΤ ΠΛΑΙΕΝΟΣ ΑΓΩΝΑ..." ΣΕΛ.201-205
διαβάζουμε τα εξής:

«Ο Ομοφυλόφιλος οδηγείται πιθανόν από μία εσωτερική τάση και παρόρμηση.» (σελ.205) (π.Β.Χαβάτζας)

«Ο Ομοφυλόφιλος ερωτεύεται άτομα του ιδίου φύλου, γι’αυτό και προχωρεί σε σεξουαλική σχέση μαζί τους. Δεν ισχύει το αντίστροφο, όπως άλλωστε δεν ισχύει και για την πλειονότητα των ετεροφυλύφιλων…Με άλλα λόγια, το σεξ υπαγορεύεται από το συναίσθημα, όπως είναι και η φυσική τάξη. Ο Καλός κληρικός δείχνει να το αγνοεί.» (σελ. 161) (π.Β.Θερμός)

«Αντί λοιπόν να παραλληλίζεται η δική του περίπτωση (του ομοφυλοφίλου) με διαστροφές όπως η κτηνοβασία ή με εγκληματικές συμπεριφορές όπως η παιδεραστία, ο ομοφυλόφιλος πρέπει να βοηθηθεί να θυμηθεί τη μοναδική αξία με την οποία ο Θεός τίμησε τον άνθρωπο, τον «βραχύ τι παράγγέλοις ηλαττωμένον.» (σελ.202) (π.Β.Χαβάτζας)

«Οι Εκκλησιαστικοί συνεχίζουν να εντάσσουν την ομοφυλοφιλία στις σεξουαλικές διαστροφές μαζί δηλαδή με την ηδονοβλεψία, την επιδειξιομανία, την παιδεραστία, τον φετιχισμό…» σελ.170 (π.Β.Θερμός)

«H ερμηνεία του πανσεξουαλισμού ως ηθικού εκτραχηλισμού είναι μία ηθικιστική ρητορική που έχει παρέλθει ευτυχώς» (στο οπίσθιο εξώφυλλο του Βιβλίου)

«Αλλά από πού συνάγεται ότι η ομοφυλοφιλία αποτελεί το βαρύτερο αμάρτημα;» σελ.162 (π.Β.Θερμός)

«Διαβάζοντας ανακοινώσεις κληρικών περί του θέματος σχηματίζεις την εντύπωση ότι πρόκειται για την πιο σιχαμερή αμαρτία της οποίας οι φορείς αποτελούν σχεδόν τέρατα.»(σελ.150) (π.Β.Θερμός)

«Πως μπορούμε να καταλογίσουμε εγωκεντρικότητα σε έναν ομοφυλόφιλο ο οποίος αγαπά τον σύντροφό του με πιστότητα και αφοσίωση;»(σελ.159) (π.Β.Θερμός)

«…Εδώ έχουμε μία τεκμηρίωση της διάχυτης εκκλησιαστικής προκατάληψης πως η ομοφυλοφιλία πρέπει να αντιμετωπίζεται ως πρωτίστως σεξουαλικό πάθος. Η εσφαλμένη αυτή αντίληψη είναι προσβλητική προς τα εκατομμύρια παιδιά του Θεού που η ερωτική τους αφύπνιση κατά την εφηβεία συνοδεύεται από ομοφυλόφιλη συναισθηματική έλξη.» (161) (π.Β.Θερμός)

«Με θεολογικά κριτήρια,όμως, είναι αμφίβολο, αν ευσταθεί η διατύπωση της Ιεράς Συνόδου μίας ορθοδόξου Εκκλησίας ότι η ομοφυλοφιλία είναι πτώση και ασθένεια του ανθρωπίνου προσώπου, δεδομένου ότι το να ανακαλύπτει κάποιος νέος την ομοφυλόφιλη έλξη μέσα του συνιστά ασθένεια της φύσεως και όχι του προσώπου.» (σελ.169) (π.Β.Θερμός)
«Όσο πιο σκληρός εμφανίζεται κάποιος κατά των ομοφυλοφίλων τόσο περισσότερες ασυνείδητες αμφιβολίες τρέφει για τον δικό του ανδρισμό. Με την επίθεση καταφέρνει να ξορκίζει προσωρινά τις αμφιβολίες του.» (175) (π.Β.Θερμός)

«Είναι σπάνιο έως ανέφικτο να συναντήσει κανείς υψηλή ηθική ποιότητα σε κάποιον παιδεραστή ή σαδιστή ή ηδονοβλεψία κ.λ.π.επειδή αυτοί όλοι έχουν υποστεί μία αναστολή της ψυχικής ανάπτυξης με εγωκεντρικές συνέπειες,δηλαδή σοβαρότατη φθορά του γνωμικού θελήματος.Η διαφορά αυτή αποτελεί άλλη μία απόδειξη πως η ομοφυλοφιλία δεν πρέπει να κατατάσσεται στις σεξουαλικές διαστροφές ως ψυχιατρική διαταραχή.»(σελ.179) (π.Β.Θερμός)

Ο καθένας τώρα ας προβληματιστεί και ας βγάλει τα συμπεράσματά του.

Σάββατο 25 Απριλίου 2015

Ὁ Άγ. Νικόδημος ο Ἁγιορείτης για τον «Κανόνα» τοῦ Πάσχα

Σὲ ἕνα ἀπὸ τὰ ἑκατὸ καὶ πλέον θαυ­μάσια συγγράμματά του, τὸ ὁποῖο ὀνομάζεται «Ἑορτοδρόμιον», ὁ ἅ­­­γιος Νικόδημος ὁ ­Ἁγιορείτης ­ἑρμηνεύ­­ει μὲ ἐξαίρετο τρόπο τοὺς «Κανόνες», δηλαδὴ τὶς Καταβασίες καὶ τὰ τροπάρια ποὺ τὶς συνοδεύουν ὅλων τῶν ­μεγάλων ἑ­­­ορτῶν τῆς Ἐκκλησίας μας. Ἡ ἑρμηνεία του εἶναι ἐκπληκτική. Βασίζεται στὴν Ἁ­­­γία Γραφὴ καὶ στοὺς θεοφώτιστους ἁγίους Πατέρες. Συγχρό­νως ὅμως ἀφήνει νὰ ξεχυθεῖ σὲ κάθε σελίδα τοῦ βι­βλίου του καὶ τὸ θεόσδοτο χάρισμά του.

Αὐτὸ γίνεται αἰσθητὸ σὲ κάθε μελετητὴ τοῦ βιβλίου του πολὺ ­περισσότερο ὅταν φτάσει στὴ μελέτη τοῦ «Κανόνος» τοῦ Πάσχα. Ἐδῶ ὁ Ἅγιος βάζει ὅλη τὴν τέχνη του γιὰ νὰ ἀποτυπώσει στὸ χαρτὶ τὸ ξεχείλισμα τῆς καρδιᾶς του, ποὺ σκιρτοῦσε ἔντονα καθὼς σκεφτόταν καὶ ζοῦσε νοερὰ τὴν πιὸ μεγάλη ἑορτὴ τῆς Ὀρθοδοξίας μας.

 Ἐπαινεῖ κατ’ ἀρχὰς τὸν ὑμνογράφο ἅγιο Ἰωάννη τὸν Δαμασκηνὸ γράφον­τας: 
«Μὲ λαμπρὰ πράγματα ἠθέλησε νὰ λαμ­πρύνῃ τὴν λαμπρὰν ­Ἀνάστασιν τοῦ Κυρίου ἀξίως τῆς ἰδικῆς του λαμπρότητος ὁ λαμπρὸς τῷ βίῳ καὶ λαμπρότερος τῷ λόγῳ καὶ λαμ­πρότατος τὴν ψυχὴν Ἰωάννης· πρῶτον μὲν γὰρ ἐλάμπρυνε τὴν λαμπρὰν ἡμέραν ταύτην ὄχι μὲ ἄλλον ἦχον, ἀλλὰ μὲ τὸν πρῶτον... 
Καθὼς ἡ ἡμέρα τοῦ Πάσχα εἶναι ἡ ἑορτὴ τῶν ἑορτῶν καὶ ἡ πανήγυρις τῶν πανηγύρεων, καὶ ἡ λαμπροτέρα ἡμέρα τῶν ἄλλων· οὕτω καὶ ὁ πρῶτος ἦχος ὁ ἐν αὐτῇ ψαλλόμενος εἶναι ὁ ἦχος ὅλων τῶν ἄλλων ἤχων ὁ λαμπρότερος...

Δεύτερον δὲ ἐλάμπρυνε τὴν Λαμπράν (δηλαδὴ τὸ Πάσχα) ὁ λαμπρὸς Μελω­δὸς μὲ τὰς λαμπρὰς ρήσεις τοῦ λαμπροτάτου πανηγυριστοῦ ­Γρηγορίου τοῦ Θεολόγου, ἵνα ἐκ λαμπροῦ Πανηγυριστοῦ, ὑπὸ λαμπροῦ Μελωδοῦ, διὰ λαμπροῦ ἤχου, μὲ λαμπρὰς ρήσεις, λαμπρῶς τὸ λαμπρὸν τῆς λαμπρᾶς ἡμέρας συγ­κροτῆται μέλος, κατὰ τὴν δὶς διὰ πασῶν συμφωνίαν· καὶ τὸ θαυμαστὸν εἶναι ὅτι ὄχι μόνον τὰς ὑποθέσεις ἐκ τοῦ Θεολόγου λαμβάνει, ἀλλὰ καὶ αὐτολεξεὶ τὰς ἐκείνου μεταχειρίζεται λέξεις...».

Ὡς δεῖγμα γραφῆς παραθέτουμε στὴ συνέχεια τμήματα ἀπὸ τὴν ἑρμηνεία του σ’ ἕναν ὕμνο, ποὺ συχνὰ θὰ τὸν ἀκοῦμε αὐτὲς τὶς μέρες, μέχρι τὴν ἑορτὴ τῆς Ἀναλήψεως στοὺς ἱεροὺς Ναούς μας: «Ὢ θείας! ὢ φίλης! ὢ γλυκυτάτης σου φωνῆς! μεθ’ ἡμῶν ἀψευδῶς γὰρ ἐπηγγείλω ἔσεσθαι, μέχρι τερμάτων αἰῶνος, Χριστέ· ἣν οἱ πιστοί, ἄγκυραν ἐλπίδος κατέχοντες, ἀγαλλόμεθα».


«...Ὢ τί φωνὴ θεία ἦτον ἐκείνη, Θεάνθρωπε Ἰησοῦ Χριστέ, ὅπου ἐξεφώνησες εἰς τοὺς ἁγίους σου Ἀποστόλους! Καὶ πῶς δὲν ἦτον θεία, ἡ ὁποία ἐκβῆκεν ἀπὸ τὰ θεϊκὰ ἐκεῖνα καὶ προσ­κυνητὰ καὶ παν­άγια χείλη σου; Ὢ τί φωνὴ φιλτάτη ἦτον ἐκείνη ὅπου ἐλάλησας εἰς τοὺς φίλους σου Μαθητάς!
 Καὶ πῶς δὲν ἦτον φιλτάτη ἡ τόσον ἄκρας φιλίας τῆς πρὸς ἡμᾶς ζωντανὴ οὖσα ἀπόδειξις; Ὢ τί γλυκυτάτη ἦτον ἐκείνη ἡ φωνὴ ἥτις προῆλθεν ἀπὸ τὸ γλυκύτατον καὶ νεκταρῶδες στόμα σου! 
Καὶ πῶς δὲν ἦτον γλυκυτάτη καὶ χαριεστάτη ἡ τοσούτων ἀγαθῶν γενομένη πρόξενος; Σὺ γάρ, ἡμέτερε Σωτήρ, ὑπεσχέθης ἀψευδέστατα νὰ μένῃς πάντοτε μὲ τοὺς ἱεροὺς Ἀποστόλους σου, καὶ δι’ αὐτῶν νὰ μένῃς καὶ μὲ ἡμᾶς... οἵτινες πιστεύομεν καὶ λατρεύομέν σοι... ἕως τῆς συντελείας τοῦ παρόντος αἰῶνος.

 Ταύτην λοιπὸν τὴν θείαν καὶ φίλην καὶ γλυκυτάτην φωνήν σου, ὦ Δέσποτα, καὶ τὴν ἀψευδῆ σου ­ὑπόσχεσιν ἡμεῖς οἱ Χριστιανοὶ κρατοῦμεν ­ἄγκουραν (ἄγκυραν) ἀσφαλεστάτην ἐλπίδος· ὅθεν ὅ­­ταν πνέωσιν ­ἐναντίον μας οἱ ­ἄνεμοι τῶν πειρασμῶν, καὶ ὅταν ­σηκόνωνται κατὰ τοῦ ἡμετέρου πλοίου τὰ ­κύματα τῆς τοῦ βίου θαλάσσης, ρίπτομεν ὡς ἄγκουραν μεγάλην τὴν θείαν ­ταύτην ὑπόσχεσίν σου, καὶ εὐθὺς ­ἐλευθερονόμεθα ἀ­­πὸ τὴν φουρτοῦναν... ­γνωρίζει γὰρ τὴν φωνήν σου ταύτην καὶ ἡ αἰσθητὴ καὶ ἡ νοητὴ θάλασσα, διότι ­πολλάκις τὴν ἐπετίμησες, καὶ ἡσύχασε... 

Ὅθεν κἂν τύραννοι μᾶς φοβερίζουν... ἡμεῖς δὲν φοβούμεθα... κἂν πτω­χεία μᾶς ­στενοχωρῇ, δὲν μᾶς ­μέλει· κἄν ­ἀσθένειαι μᾶς ἐνοχλοῦσιν, ἡμεῖς δὲν καταπίπτομεν· καὶ ἁπλῶς εἰπεῖν, κἂν ὁ­­­ποιαιδήποτε θλίψεις καὶ ­δυστυχίαι μᾶς εὕρουν, εἴτε ἐκ ­Δαιμόνων, εἴτε ἐξ ἀνθρώπων, ἡμεῖς ταύτην μόνην τὴν γλυκυτάτην σου φωνὴν καὶ ἐπαγγελίαν ἐνθυμούμενοι, εὐθὺς παρηγορούμεθα, εὐθὺς εὐφραινόμεθα, καὶ εὐθὺς κάθε μας λύπη εἰς χαρὰν μεταβάλλεται· φανταζόμεθα γὰρ ὅτι εἶσαι παρὼν εἰς ἡμᾶς ἀοράτως καὶ μυστικῶς σὺ ὁ παμφίλτατος καὶ γλυκύτατος ἡμῶν Δεσπότης, καὶ μᾶς ἐνδυναμόνεις εἰς τὰς ἀσθενείας μας, μᾶς παρηγορεῖς εἰς τὰς ­θλίψεις καὶ ­περιστάσεις μας, καὶ μᾶς λέγεις εἰς τὴν καρδίαν τρόπον τινά· Μὴ φο­βεῖσθε· ἐγὼ εἶμαι μὲ ἐ­­­σᾶς· “Ἰ­­δοὺ ἐγώ εἰμι μεθ’ ὑμῶν πάσας τὰς ἡμέρας ἕως τῆς συντελείας τοῦ αἰῶ­νος”».
Ορθόδοξο Περιοδικό “Ο ΣΩΤΗΡ”

Μόλις ένα πάθος σου εμφανιστεί αμέσως ξερίζωσέ το

Ἁγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς.
 Ἕνα χοντρὸ σκοινὶ φτιάχνεται ἀπὸ λεπτές, καννάβινες ἴνες . Μιὰ λεπτὴ ἴνα δὲν μπορεῖ νὰ σὲ δέσει, οὔτε νὰ σὲ στραγγαλίσει. Διότι μπορεῖς πανεύκολα νὰ τὴ σπάσεις καὶ νὰ ἐλευθερωθεῖς ἀπ’ αὐτήν. 
Ἂν ὅμως εἶσαι δεμένος μὲ ἕνα χοντρὸ σκοινί, κρατιέσαι δέσμιος καὶ ἀκόμη, μπορεῖ νὰ στραγγαλιστεῖς ἀπ’ αὐτό. Δὲν μπορεῖς εὔκολα νὰ τὸ σπάσεις, ἀλλὰ οὔτε καὶ νὰ ἐλευθερωθεῖς! Ὅπως ἕνα χοντρὸ σκοινὶ εἶναι φτιαγμένο ἀπὸ λεπτὲς καὶ ἀδύναμες ἴνες, ἔτσι καὶ τὰ πάθη τοῦ ἀνθρώπου ἀποτελοῦνται ἀπὸ μικρά, ἀρχικῶς, ἁμαρτήματα.
 Ὁ ἄνθρωπος μπορεῖ νὰ ἀπελευθερωθεῖ καὶ νὰ ξεφύγει στὰ πρῶτα στάδια τῶν μικρῶν ἁμαρτημάτων. Ὅταν ὅμως ἐπαναλαμβάνεται ἡ μία ἁμαρτία μετὰ τὴν ἄλλη, τότε ἡ ὕφανσή τους ἐνισχύεται ὅλο καὶ περισσότερο, μέχρι ποὺ στὸ τέλος δημιουργεῖται ἕνα πάθος· αὐτὸ μετὰ μετατρέπει τὸν ἄνθρωπο σὲ ἕνα εἶδος τέρατος, ἔτσι ὅπως μόνον αὐτὸ ξέρει τὸν τρόπο. Δὲν μπορεῖς εὔκολα νὰ τὸ κόψεις ἢ νὰ ἀποστασιοποιηθεῖς, οὔτε μπορεῖς νὰ χωριστεῖς ἀπ’ αὐτό.
Ὦ, ἂν οἱ ἄνθρωποι φυλάγονταν, πρόσεχαν καὶ ξερίζωναν τὰ νεόφυτα τῆς ἁμαρτίας τους! Τότε δὲν θὰ χρειαζόταν νὰ ὑποφέρουν πολλά, γιὰ νὰ ἀπελευθερωθοῦν ἀπὸ τὰ πάθη.
''Τὸ νὰ κόψεις ριζωμένα πάθη εἶναι τόσο δύσκολο, ὅσο νὰ κόβεις τὰ δάχτυλά σου!'', εἶπε κάποτε ἕνας Mοναχὸς ἀπ’ τὸ Ἅγιον Ὄρος. 

Γιὰ ν’ ἀπελευθερωθεῖ ἀπὸ τὰ ἁμαρτωλά του πάθη, ὁ ἅγιος Αἰμιλιανὸς βοηθήθηκε ἀπὸ τὴ μνήμη τοῦ θανάτου καὶ φυσικὰ ἀπὸ τὴ χάρη τοῦ Θεοῦ, χωρὶς τὴν ὁποία εἶναι ἐξαιρετικὰ δύσκολο νὰ σπάσει κανεὶς τὰ δεσμὰ τοῦ κάθε πάθους.

Νὰ σκέπτεσαι συχνὰ τὸν ἐπικείμενο θάνατό σου, νὰ μετανοεῖς καὶ νὰ ἱκετεύεις τὴ Χάρη τοῦ Μεγαλοδύναμου Θεοῦ: αὐτὲς οἱ τρεῖς πράξεις γλυτώνουν τὸν ἄνθρωπο ἀπ’ τὴ σκλαβιὰ τῆς ἁμαρτίας.
Ρώτησαν κάποτε τὸν ἀββᾶ Σισώη, πόσος καιρὸς χρειάζεται γιὰ νὰ ξεριζώσει κανεὶς τὰ πάθη του κι ἐκεῖνος ἀπάντησε: ''Μόλις ἕνα πάθος σοῦ ἐμφανιστεῖ, ἀμέσως ξερίζωσέ το!''.

Απόσπασμα από τον Πρόλογο της Αχρίδος του Αγίου Νικολάου Βελιμόροβιτς που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Άθως

Γιατί πρέπει να ζητάμε από τον Θεό να μας βοηθάει, αφού ξέρει τις ανάγκες μας; (Άγιος Παΐσιος Αγιορείτης)


Γέροντα, γιατί πρέπει να ζητάμε από τον Θεό να μας βοηθάει ,αφού ξέρει τις ανάγκες μας;

Γιατί υπάρχει ελευθερία.Και μάλιστα, όταν πονάμε για τον πλησίον μας και Τον παρακαλούμε να τον βοηθήση, πολύ συγκινείται ο Θεός ,γιατί τότε επεμβαίνει, χωρίς να παραβιάζεται το αυτεξούσιο. Ο Θεός έχει όλη την καλή διάθεση να βοηθήση τους ανθρώπους που υποφέρουν. Για να τους βοηθήση όμως, πρέπει κάποιος να Τον παρακαλέση






Γ
ιατί, αν βοηθήση κάποιον ,χωρίς κανείς να Τον παρακαλέση, τότε ο διάβολος θα διαμαρτυρηθεί και θα πη:
 « Γιατί τον βοηθάς και παραβιάζεις το αυτεξούσιο; Αφού είναι αμαρτωλός, ανήκει σε εμένα » . Εδώ βλέπει κανείς και την μεγάλη πνευματική αρχοντιά του Θεού, που ούτε στον διάβολο δίνει το δικαίωμα να διαμαρτυρηθεί. Για αυτό θέλει να Τον παρακαλούμε, για να επεμβαίνη – και θέλει ο Θεός να επεμβαίνη αμέσως, αν είναι για το καλό μας – και να βοηθάη τα πλάσματά Του ανάλογα με τις ανάγκες τους. Για τον κάθε άνθρωπο ενεργεί ξεχωριστά, όπως συμφέρει στον καθέναν καλύτερα.
Ο Θεός λοιπόν αλλά και οι Άγιοι για να βοηθήσουν ,πρέπει ο ίδιος ο άνθρωπος να το θέλη και να το ζητά ,αλλιώς δεν επεμβαίνουν. Ο Χριστός ρώτησε τον παράλυτο: 
« Θέλεις υγιής γενέσθαι; ».Αν δεν θέλη ο άνθρωπος ,το σέβεται ο Θεός. Αν κάποιος δεν θέλη να πάη στον παράδεισο, ο Θεός δεν τον παίρνει. Εκτός αν ήταν αδικημένος και είχε άγνοια, οπότε δικαιούται την θεία βοήθεια. Διαφορετικά , δεν θέλει να επέμβη ο Θεός. Ζητά κανείς βοήθεια και ο Θεός και οι Άγιοι την δίνουν. Μέχρι να ανοιγοκλείσης τα μάτια σου,έχουν κιόλας βοηθήσει. Μερικές φορές δεν προλαβαίνεις ούτε να τα ανοιγοκλείσης .Τόσο γρήγορα βρίσκεται ο Θεός δίπλα σου.
« Αιτείτε και δοθήσεται » , λέει η Γραφή. Αν δεν ζητάμε βοήθεια από τον Θεό , θα σπάζουμε τα μούτρα μας. Ενώ, όταν ζητάμε την θεία βοήθεια , ο Χριστός μας δένει με ένα σχοινάκι και μας συγκρατεί. Φυσάει ο αέρας από εδώ-εκεί ,αλλά, επειδή είμαστε δεμένοι, δεν κινδυνεύουμε. Όταν όμως ο άνθρωπος δεν καταλαβαίνει ότι ο Χριστός είναι που τον κρατάει, λύνεται πλέον από το σχοινάκι και τον χτυπούν οι άνεμοι από δω κι από κει και ταλαιπωρείται.
Να ξέρετε, μόνον τα πάθη και οι αμαρτίες είναι δικές μας . Ό,τι καλό κάνουμε είναι από τον Θεό, ό,τι ανοησίες κάνουμε είναι δικές μας. Λίγο η Χάρις του Θεού να μας αφήση, τίποτε δεν μπορούμε να κάνουμε. Όπως στην φυσική ζωή , λίγο το οξυγόνο να μας πάρη ο Θεός ,αμέσως θα πεθάνουμε, έτσι και στην πνευματική ζωή , λίγο αν μας αφαιρέση την θεία Χάρη, πάει, χαθήκαμε.
 Μια φορά ένιωθα στην προσευχή μια αγαλίαση. Ώρες στεκόμουν όρθιος και δεν ένιωθα καθόλου κούραση .Όσο προσευχόμουν, ένιωθα μια γλυκιά ξεκούραση ,κάτι που δεν μπορώ να το εκφράσω. Ύστερα μου πέρασε ένας λογισμός ανθρώπινος : Επειδή μου λείπουν δυο πλευρά και εύκολα κρυώνω, σκέφθηκα, για να μην χάσω αυτήν την κατάσταση και να προχωρήσω όσο πάει, να πάρω ένα σάλι, να τυλιχθώ, μήπως αργότερα κρυώσω. Μόλις δέχθηκα αυτόν τον λογισμό, αμέσως σωριάστηκα κάτω. Έμεινα πεσμένος κάτω μισή ώρα περίπου και μετά μπόρεσα να σηκωθώ να πάω στο κελλί να ξαπλώσω. Προηγουμένως ,όσο προχωρούσα στην προσευχή ,ένιωθα σαν ένα πούπουλο,ένα ελάφρωμα μια αγαλίαση, που δεν εκφράζεται.
Μόλις όμως δέχθηκα αυτόν τον λογισμό, σωριάσθηκα κάτω. Αν έφερνα έναν υπερήφανο λογισμό και έλεγα λ.χ.« ζήτημα είναι ,αν υπάρχουν δύο-τρεις σε τέτοια κατάσταση » , τότε είναι που θα πάθαινα ζημιά. Σκέφθηκα ανθρώπινα ,όπως σκέφτεται ο κουτσός να πάρη τα δεκανίκια του , όχι δαιμονικά. Ήταν ένας φυσικός λογισμός , αλλά και πάλι είδες τι έπαθα.
Το μόνο που έχει ο άνθρωπος είναι μια διάθεση και ανάλογα με αυτήν τον βοηθάει ο Θεός. Για αυτό λέω, όσα αγαθά έχουμε είναι δώρα του Θεού. Τα έργα μας είναι μηδέν και οι αρετές μας είναι μια συνέχεια από μηδενικά. Εμείς θα προσπαθούμε να προσθέτουμε συνέχεια μηδενικά και να παρακαλούμε τον Χριστό να βάλη την μονάδα στην αρχή, για να γίνουμε πλούσιοι. Εάν δεν βάλη τη μονάδα ο Χριστός στην αρχή, χαμένος ο κόπος.

ΚΗΡΥΓΜΑ Κυριακή των Μυροφόρων

 
Τὸ θάρρος τῆς ἀγάπης
Τὸ θάρρος ποὺ πηγάζει καὶ ἀπορρέει ἀπὸ τὴν ἀγάπη, ὑπερνικᾶ φόβους καὶ δισταγμούς, ἐμπόδια καὶ κινδύνους. Αὐτὸ μᾶς ὑπενθυμίζει μὲ τὸν πλέον εὔγλωττο τρόπο τὸ περιστατικὸ τῶν τολμηρῶν μυροφόρων γυναικῶν. Ἀψηφώντας φόβους καὶ κινδύνους «ἠγόρασαν ἀρώματα, ἵνα ἐλθοῦσαι ἀλείψωσιν αὐτόν». Ξεκινοῦν νύχτα, γιὰ νὰ προσφέρουν τὶς ἐντάφιες τιμὲς στὸ νεκρό, ὅπως νόμιζαν, διδάσκαλό τους.


Ἀφοσίωση, τόλμη καὶ ἀγάπη
Μᾶς συγκινεῖ καὶ μᾶς ἐκπλήσσει τὸ φρόνημα καὶ ἡ συμπεριφορὰ τῶν μυροφόρων γυναικῶν, καθὼς ξεπερνοῦν τὶς φοβίες καὶ τὶς δειλίες τῆς ἀνθρώπινης φύσης καὶ τοῦ γυναικείου φύλου τους. «Φύσις ἀσθενὴς τὴν ἀνδρείαν ἐνίκησεν ὅτι γνώμη συμπαθὴς τῷ Θεῷ εὐηρέστησε», ὁ Θεὸς ἐπειδὴ εὐαρεστήθηκε ἀπὸ τὴν ψυχική τους διάθεση ἔκανε τὴν ἀσθενικὴ γυναικεία φύση τους, νὰ ξεπεράσει τὴν ἀνδρική, τονίζει ὁ ὑμνογράφος. 
Καὶ ὅμως αὐτές οἱ ἡρωίδες τῆς πίστης γίνονται ταυτόχρονα τύπος καὶ εἰκόνα τῆς ἁπλῆς ἀνθρώπινης εὐαισθησίας, ἀλλὰ καὶ τῆς ὁλοκληρωτικῆς ἀφοσίωσης καὶ ἀκλόνητης ἀγάπης. 
Ἡ διακριτική τους παρουσία εἶναι χαρακτηριστική. Βρίσκονται ἀθόρυβα στὴ σκιὰ τοῦ Χριστοῦ. Στέκονται πλάι του στὶς τραγικὲς ὧρες τοῦ σταυρικοῦ πάθους «εἰστήκεισαν δὲ παρὰ τῷ σταυρῷ τοῦ Ἰησοῦ ἡ μήτηρ αὐτοῦ καὶ ἡ ἀδελφή τῆς μητρὸς αὐτοῦ, Μαρία ἡ τοῦ Κλωπᾶ καὶ Μαρία ἡ Μαγδαληνὴ» (Ἰω. 19,25). Τότε ποὺ οἱ μαθητὲς Του Τὸν ἐγκατέλειψαν.
 Τότε ποὺ τράπηκαν σὲ φυγὴ καὶ Τὸν ἄφησαν μόνο. Ὅταν στὸν κῆπο τῆς Γεθσημανῆ ἀποκοιμήθηκαν, ἐνῶ ὁ ἱδρώτας τῆς ἀγωνίας τοῦ Χριστοῦ γινόταν «ὡσεὶ θρόμβοι αἵματος» λίγο πρὶν τὸ ἐπερχόμενο μαρτύριο. Ὅταν ὁ ἐνθουσιώδης καὶ παρορμητικὸς Πέτρος Τὸν ἀρνήθηκε καὶ ὁ ἀπογοητευμένος Ἰούδας Τὸν πρόδωσε.

 Καὶ ὅμως ἡ γενναιότητα καὶ ἡ ἀφοσίωση τῶν μυροφόρων γυναικῶν στὸ πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ εἶναι συγκλονιστική, ἔστω καὶ ἂν τὸ Εὐαγγέλιο ἀναφέρει ἐλάχιστες μόνο φράσεις γιὰ αὐτές. 
Ἡ ἐμπιστοσύνη καὶ ἡ ἀγάπη τους στὸ πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ εἶναι ἡ πηγὴ τοῦ δυναμισμοῦ τους. Ἀγαποῦν καὶ ἐμπιστεύονται. Ἀνοίγουν τὴν καρδιά τους καὶ μέσα στὴν ἁπλότητά τους παραδίδουν τὸν ἑαυτό τους στὸν Χριστό. Πιστεύουν καὶ τολμοῦν. 
Τολμοῦν καὶ προχωροῦν. Ἄλλωστε ὅποιος πιστεύει γνωρίζει ὅτι «δύναται πάντα δρᾶν, καὶ αὐτὰ τὰ δοκοῦντα τοῖς πολλοῖς δυσχερῆ καὶ ἀκατόρθωτα», δηλαδὴ μπορεῖ νὰ ἐπιτύχει καὶ αὐτὰ ποὺ φαίνονται ἀκατόρθωτα. Ὑπερνικοῦν ἐμπόδια καὶ δυσκολίες καὶ ζοῦν τὸ θαῦμα τῆς ὑπέρβασης. 
Αὐτὲς ποὺ πόνεσαν τόσο πολὺ γιὰ τὸ σταυρὸ καὶ τὸ θάνατο τοῦ Χριστοῦ, γίνονται πρῶτες μάρτυρες καὶ διάκονοι τῆς χαρᾶς τῆς Ἀνάστασής Του. Τὸ πιὸ πυκνὸ σκοτάδι εἶναι λίγο πρὶν ξημερώσει. Ἔτσι λοιπὸν στὸ σκοτάδι τῆς ὀδύνης τοῦ θανάτου, ἀνατέλλει τὸ φῶς τῆς ἀνάστασης καὶ τῆς ζωῆς. Οἱ μυροφόρες ζοῦν τὴ νύχτα τοῦ θανάτου, ἀλλὰ πορεύονται μὲ πίστη καὶ θάρρος καὶ βλέπουν νὰ ξημερώνει ἡ μυστικὴ ἡμέρα τῆς ζωῆς.

Ἡ τόλμη καὶ τὸ θάρρος τῶν μυροφόρων
Ἡ τόλμη καὶ τὸ θάρρος τῶν μυροφόρων ἐλέγχει τὴ δειλία καὶ τὴν ἀτολμία μας στὴν πραγμάτωση τοῦ θελήματος τοῦ Θεοῦ. Γιατί ἀπαιτεῖται ψυχικὴ δύναμη καὶ θάρρος γιὰ τὴ μαρτυρία τῆς πίστης στὴν ἐπικίνδυνη ἐποχή μας. Χρειάζεται θάρρος στὰ δύσκολα διλήμματα καὶ στὶς κρίσιμες ἐπιλογὲς τῆς ζωῆς μας ποὺ ἀποδεικνύουν τὴ γνησιότητα τῶν χριστιανικῶν μας ἀρχῶν καὶ ἀξιῶν. 
Χρειάζεται τόλμη ποὺ κοστίζει πολλὰ γιὰ μία στάση ζωῆς ποὺ ἀντιστέκεται στὶς ποικίλες προκλήσεις τοῦ κόσμου, ποὺ δὲν ὑποκύπτει στὸν τυραννικὸ ὀρθολογισμὸ καὶ δὲν παρασύρεται στὴν παραζάλη τοῦ παραλογισμοῦ καὶ τοῦ μηδενισμοῦ τοῦ καιροῦ μας.
 Χρειάζεται θάρρος, γιὰ νὰ ὑπερνικοῦμε τὴν ἡττοπάθεια κάθε πνευματικῆς προσπάθειας. Γιὰ νὰ μποροῦμε, ἀκόμη, νὰ πιστεύουμε, νὰ ἐλπίζουμε καὶ νὰ ἀγαπᾶμε σὲ ἕναν κόσμο ποὺ δὲν πιστεύει ὀρθά, δὲν ἀγαπάει οὐσιαστικὰ καὶ ἔπαυσε πλέον νὰ ἐλπίζει πραγματικά.

 Ἀγαπητοὶ ἀδελφοί, εἶναι αὐτονόητο ὅτι τὸ θάρρος ἀποτελεῖ τὸ ἀπαραίτητο ὅπλο τοῦ ἀνθρώπου στὸ δύσκολο ἀγώνα τῆς ζωῆς. Ἡ λογική τοῦ κόσμου ἰσχυρίζεται ὅτι, γιὰ νὰ ἀποκτήσουμε αὐτὴ τὴν ἀρετή, χρειάζεται νὰ ἐνισχύσουμε τὴν αὐτοπεποίθησή μας. Νὰ ἐμπιστευθοῦμε τὸν ἑαυτό μας καὶ τὶς δυνατότητές του. Νὰ ἔχουμε ψύχραιμη καὶ θετικὴ σκέψη. Νὰ ἰσχυροποιήσουμε τὴ θέληση καὶ τὸ χαρακτήρα μας, ὥστε νὰ μὴ δειλιάζουμε, νὰ μὴν πανικοβαλλόμαστε καὶ νὰ μὴ μεμψιμοιροῦμε μπροστὰ στοὺς κινδύνους καὶ τὰ προβλήματα. 
Ἡ πίστη καὶ ἡ στάση ζωῆς τῶν μυροφόρων μας λέει κάτι ἀκατανόητο γιὰ τὸν κόσμο. Ἡ ἀγάπη ποὺ θυσιάζεται, ἡ ἀφοσίωση ποὺ προσφέρει εἶναι ἡ δύναμη τοῦ θάρρους ποὺ ξεπερνᾶ ἀκόμη καὶ τὴ σκιὰ καὶ τὸ φόβο τοῦ θανάτου καὶ ὁδηγεῖ στὴ νίκη καὶ τὸ θρίαμβο τῆς ζωῆς. Ἀμήν.