πρωτοπρεσβύτερος Θεμιστοκλής Μουρτζανός
Κι αν παλαιότερα ο φόβος ήταν απόρροια της απουσίας πληροφοριών για τον κόσμο που ετοιμαζόταν, σήμερα ο φόβος πηγάζει ακριβώς από την ύπαρξη και το άγχος που οι πολλές πληροφορίες φέρνουν.
Αυτό που δεν αλλάζει είναι «όλα όσα θα γίνουν για μας χωρίς εμάς». Ένας κόσμος σκληρός.
Ελκυστικός από την μία, με τα επιτεύγματα της τεχνολογίας και τις υποσχέσεις κάλυψης των επιθυμιών μας, των αναγκών μας, πραγματικών και τεχνητών, στον οποίο το μοτίβο «να περνάς καλά» είναι η ευχή και το ζητούμενο.
Αποκρουστικός από την άλλη, διότι ο άνθρωπος δεν είναι πρόσωπο, αλλά αόριστο ον, η ζωή και ο θάνατος του οποίου δε είναι τίποτα μπροστά στο θρίαμβο των μεγάλων μεγεθών: οικονομία, χρήμα, κατανάλωση σώματος και μυαλού, εικονική πραγματικότητα.
Οι νεώτεροι από την μία χαίρονται την αμεριμνησία του Facebook, τον διάλογο με φωτογραφίες, την κινητικότητα και την έξοδο για διασκέδαση, την υπερπροβολή του προσωπικού προφίλ. Από την άλλη διαπιστώνουν τα αδιέξοδα μιας τέτοιας ζωής, όπως επίσης και την αδυναμία τους η χαρά να έχει διάρκεια. Και πίσω από όλη την εικονική ευτυχία, την εικονική κοινοποίηση πράξεων, σκέψεων, ιδεών, σχέσεων, αχνοφαίνεται ο κρυμμένος φόβος «να κάνω κι εγώ κάτι», «να δικαιολογήσω γιατί ζω», να μη μείνω «έξω του κόσμου», «έξω της παρέας των άλλων», «έξω της αποδοχής», χωρίς όμως τελικά «να μπορώ να ελέγξω κάτι από αυτόν τον κόσμο».
Είμαστε όλοι δέσμιοι της πορείας αυτού του κόσμου. Μόνο αν βγούμε πολύ μπροστά, έχουμε ικανότητες έκτακτες, παίξουμε με τον τρόπο του συστήματος, θα μπορέσουμε να καλλιεργήσουμε ιδέες που μπορεί σε κάτι να φέρουν αλλαγή. Το πιο πιθανό όμως είναι να ακολουθήσουμε τα βήματα αυτού του κόσμου που θα κάνει για μας χωρίς εμάς.
Δέσμιοι, παρεκτός αν αισθανόμαστε ενεργά μέλη της Εκκλησίας. Αν ακολουθούμε εκείνα τα καταπληκτικά μηνύματα ενός παλιού κειμένου, του 2ου αιώνα, της «προς Διόγνητον επιστολής», όπου περιγράφεται το μεγαλείο μιας ζωής στην οποία, ενώ τίποτα από όσα γίνονται δεν ελέγχεται, εντούτοις δεν μας επηρεάζει.
Διότι γνωρίζουμε ότι τα πάντα πορεύονται μέσα από την διαύγεια της σχέσης με τον Χριστό. Της αγάπης που σε κάνει να αντέχεις. Που βγάζει έξω τον φόβο. Γιατί ξέρεις ότι ο κόσμος δεν μπορεί να σου περιορίσει την επιλογή να αγαπάς. Ότι ενώ είσαι πολίτης και παλεύεις για το καλύτερο, δεν ανήκεις στη νοοτροπία του κόσμου και γι’ αυτό δεν νικιέσαι από τη θλίψη της ήττας. Γιατί ενώ υπακούς στους νόμους, τους νικάς με τη ζωή σου. Γιατί χαίρεσαι επειδή δίνεις ζωή στους άλλους, ακόμη κι αν αυτοί σε περιφρονούν. Κι όλα αυτά επειδή υπάρχει η αύρα της πίστης, η παρουσία και η κοινωνία με τον Χριστό.
Νέοι και μεγαλύτεροι δε φοβόμαστε στον κόσμο που ζούμε. Διατηρούμε την αισιοδοξία της πίστης. Ενεργοποιούμε τις δυνάμεις της καρδιάς μας και του μυαλού μας και δεν κολλάμε στην εξάρτηση από τον μηχανισμό του κόσμου. Με ταπείνωση εμπιστευόμαστε τον Θεό και θα νικήσουμε, ακόμη κι αν χάσουμε!
Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα «Ορθόδοξη Αλήθεια»
3 Φεβρουαρίου 2016
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου