Του π. Ανδρέα Κονάνου
«Το 'στειλε ο Θεός; Ναι. Τελείωσε». Και ψάχνω να δω τι θέλει ο Θεός να μάθω μέσα από αυτό που περνώ. Δεν κρίνω τον Θεό. Ούτε αγανακτώ με τον εαυτό μου. Δεν παραξενεύομαι ούτε σοκάρομαι. Το επιτρέπει ο Θεός. Αυτό σκέφτομαι και ηρεμώ.
«Θεέ μου, βλέπω ότι έχεις μια σχέση κι ένα πάρε δώσε μαζί μου. Μου δίνεις διάφορα ως απάντηση στις προσευχές που κάνω. Σου δίνω το αίτημα της ψυχής μου κι Εσύ μου απαντάς μέσα από τα γεγονότα. Σήμερα μου απάντησες μ' αυτό. Το δέχομαι. Το κρατώ. Και ψάχνω να δω το μυστικό.
«Θεέ μου, βλέπω ότι έχεις μια σχέση κι ένα πάρε δώσε μαζί μου. Μου δίνεις διάφορα ως απάντηση στις προσευχές που κάνω. Σου δίνω το αίτημα της ψυχής μου κι Εσύ μου απαντάς μέσα από τα γεγονότα. Σήμερα μου απάντησες μ' αυτό. Το δέχομαι. Το κρατώ. Και ψάχνω να δω το μυστικό.
Τι γράφει μέσα αυτό το μήνυμα; Μήπως γράφει τη λέξη “υπομονή”; Μήπως γράφει τη λέξη “προσευχή”; Μήπως γράφει τη λέξη “συγχώρεση”; Τι ακριβώς θες να κάνω μ' αυτό που μου στέλνεις; Πες μου. Θες να κλάψω; Να παλέψω; Να αντισταθώ; Να ζητήσω το δίκιο μου; Ή να δεχτώ να το χάσω; Τι θέλεις από όλ' αυτά, Κύριε;»
Αρα δεν κρίνω το γεγονός. Το γεγονός ήρθε έτσι όπως ήρθε. Το αποδέχομαι. Το αγκαλιάζω. Διότι, άμα γκρινιάζω συνέχεια, δεν αλλάζει η κατάσταση. Οταν γκρινιάζεις για κάτι που σου στέλνει ο Θεός κι όλο παραπονιέσαι, τότε ακριβώς είναι που ισχυροποιείς αυτό που συνέβη. Το τρέφεις μέσα σου και το διαιωνίζεις. «Γιατί να μου το πει; Γιατί να μου φερθεί έτσι; Ακούς εκεί να μου μιλήσει εμένα έτσι!»
Αρα δεν κρίνω το γεγονός. Το γεγονός ήρθε έτσι όπως ήρθε. Το αποδέχομαι. Το αγκαλιάζω. Διότι, άμα γκρινιάζω συνέχεια, δεν αλλάζει η κατάσταση. Οταν γκρινιάζεις για κάτι που σου στέλνει ο Θεός κι όλο παραπονιέσαι, τότε ακριβώς είναι που ισχυροποιείς αυτό που συνέβη. Το τρέφεις μέσα σου και το διαιωνίζεις. «Γιατί να μου το πει; Γιατί να μου φερθεί έτσι; Ακούς εκεί να μου μιλήσει εμένα έτσι!»
Ξέρεις τι λάθος κάνεις με αυτό τον τρόπο; Κάτι που έγινε πριν από πέντε ώρες εσύ το συζητάς έως το βράδυ. Και το επιμηκύνεις έως το βράδυ. Κι έναν καβγά που κράτησε, ας πούμε, δύο λεπτά, εσύ τον κρατάς «ζωντανό» στην κουβέντα σου έως το βράδυ.
Το ξαναλές, το ξαναλές, το ξαναλές. Και τι κάνεις; Διαιωνίζεις το παρελθόν επ' άπειρον.
Ενώ, αν το έκοβες εκεί και δεν συνέχιζες, θα 'χε μείνει εκεί. Εγινε. Εφυγε. Πέρασε. Κοίτα, λοιπόν, μπροστά και πες: «Τώρα, τι θέλει ο Θεός να μάθω από αυτό; Μήπως θέλει να μάθω να ανέχομαι κι άλλους ανθρώπους;»
Όλα αυτά τα θεία νοήματα και οι αποφάσεις έρχονται στον νου όταν είναι σε επαφή με τον Θεό. Και πιστεύω ότι στον δικό σου νου θα έρθουν περισσότερες φωτισμένες σκέψεις. Εύχομαι να καταλάβεις αυτό που σου λέω. Διότι δεν σκέφτονται όλοι οι άνθρωποι τα ίδια θεία νοήματα. Εσύ θα σκεφτείς άλλα, άλλος περισσότερα, εγώ λιγότερα, άλλος θα έχει πιο πλούσιες έννοιες και αποκαλύψεις της αλήθειας του Θεού.
Το θέμα είναι να καταλάβεις πού οδηγεί τα δικά σου βήματα ο Θεός. Κι έτσι θα 'χεις διαρκώς την αίσθηση ότι δεν είσαι μόνος. Κι αυτό θα είναι το σημάδι ότι άγγιξες την αληθινή προσευχή. Η προσευχή δεν είναι κατεβατά και διαβάσματα από βιβλία. Ακόμα κι αν τα βιβλία αυτά είναι ιερά βιβλία ψαλμών. Δεν είναι αυτό προσευχή. Προσευχή είναι κυρίως κίνηση ψυχής. Είναι ψυχική διάθεση απέναντι στον Χριστό. Έχει να κάνει με το πώς η ψυχή διάκειται απέναντι στον Θεό. Αυτή η αγαπητική στάση, αυτό το ξύπνημα της καρδιάς, αυτή η αφύπνιση η εσωτερική.
Από το βιβλίο του π. Ανδρέα «στο βάθος κήπος» που μόλις κυκλοφόρησε
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου